יידל האט געשריבן:כ'מיין אז דער עולם פארקריכט. דער שמועס איז נישט צו עלטערן האבן רעכט צו האב צער (כאילו זיי דארפן איינעמס רשות דערפאר). די שמועס איז צו קינדער דארפן זיך רעכענען מיט די עלטערנס צער, און אויב יא צו וועלכע דעגרי, ווען זיי פאסן באשלוסן איבער זייער לעבנסשטייגער.
דער ענטפער איז קליפ און קלאר: קינדער דארפן זיך רעכענען מיט די עלטערנ'ס ווייטאג און צער מיטן גרעסטן מאס וואס איז שייך דאס איז א מאראלישער פליכט וואס ליגט אין נאטור פון די מענטשהייט צו מכבד זיין די וואס האבן דיר געטראגן ניין חדשים געהארעוועט און געפלאגט דיר צו זען אויפוואקסן און וועט אייביק דיר פילן ווי א חלק פון זיך און וועט טוהן וואס ער קען פאר דיר. אויף די שאלה צו וועלכע דיגרי? דער שמועס דא איז זייער ווילד צושפרייט, נאכצוגיין די עלטערנס קאפריזן און משוגעת'ן איז מען זיכער נישט מחויב און א קינד מוז נישט זיין אזוי פרום ווי זיין טאטע חאטש מען דארף פרובירן צו מינימיזירן זייער צער ווי ווייט מען קען. אבער ווען עס קומט צו בועט זיין אינעם גאנצן עבר און יהדות בפומבי ווי עס גייט געווענליך וואלט איך רעפראזירט די פראגע אזוי: איינער גיבט דיר צווי אויסוואלן, 1) שטעך אריין א מעסער גראד און דיין מאמע'ס ווייך הארץ 2) גיי וואין אין טורא בורא אגאנץ לעבן מיט א טורבאן אויפן קאפ. איך מיין יעדעס קינד מיט א טראפ מענטשליך הארץ וועט אויסוועלן דאס צווייטע.
