רחמנות אויף צושלאגענע מוחים?

[קאווע טרינקער]

זעהנדיג אויפגעשפילט די קלעפ וואס די (קול מבשר גערופענע:) "פרידליכע מוחים" אנטקעגען די וואס זענען זוכה לבנות חרבות ירושלים, האב איך זיך געטראפען אין דילאמע.
פון איין זייט, די מכות און באקסעס טוהן דאך אזוי וויי, אז כמעט וואס כ'קען נישט צוקוקען. איך הייב אן צו שוויצען ווען כ'זעה וויאזוי זיי, די משטרה וכדו', דרייען אויס די פיס פון די מוחים, אדזש כ'הער די קולות ביז אהער, ממש א פחד.
פון די אנדערע זייט, יעדע מוחה גייט דאך אהין אדעתא דהכי. די וואס שטייען דארט ווי מ'מעג שטיין, און שרייען סתם גיוואאאלד 40 מאל אין א מינוט, זיי כאפן דאך נישט קיין פעטש.
קומט אויס, אז די פעטש כאפער זענען שוטים גמורים, ווייל אפילו מ'וועט אננעמען אז די גראבער זענען עובר אויף די ל"ת פון חפירה במקום קבר תהום, איז דאך אוודאי נישט קיין חיוב מוחה צו זיין עד כדי הכאה, בפרט אז דורך גיין אין תפיסה ביסטו עובר און מבטל אסאך אנדערע מצוות, ווי למשל ביטול תורה און תפילה, מצות עונה, און נאך. נו, אויף א שוטה גמור זאגן דאך חז"ל "אסור לרחם".
איז יעצט מיין שאלה, צו מעג איך רחמנות האבן אויף זיי?
וואס איז אייער מיינונג?