פראנז קאפקא - The Metamorphosis

[הוגה]

פראנז קאפקא ווערט פארעכנט אלץ איינער פון די בעסטע שרייבער און נאוועליסט פון די צוואנציגסטער סענטארי. ער איז א געווען א דייטשע איד, און ער האט געוואוינט אין פראג.

ער האט געשריבן עטליכע מעשיות און ביכער בחייו אבער רוב פון זיינע ביכער זענען געדרוקט געווארן לאחר מותו.

זיינע ביכער זענען איבערגעטייטשט געווארן צו מערערע שפראכן און זיי זענען פארקויפט עד היום הזה אין די מיליאנען.

זיינע מעשיות זענען געשריבן מיט א געוואלדיגע אייגנארטיג סטייל וואס ווערט היינט צוטאגס אנגערופן (אן עמטליך ווארט) אין ענגליש, Kafkaesque.

זיין מערסט באקאנטע בוך איז די ווערוואנדלונג, אין די דייטשע שפראכן. איבערגעטייטשט אויף ענגליש אלץ The Metamorphosis. פארשטייט זיך אז ווי נאר הוגה הערט איבער א בוך וואס ווערט געלאדעט אלץ איינער פון די טאפ צען מעשיות פון די לעצטע הונדערט יאר, געשריבן דורך א איד וואס ווערט פארעכנט אלץ איינע פון די בעסטע שרייבער, מיט א שטארקע השפעה אויף אסאך פון די היינטיגע דענקער און שרייבער, האב איך מיך באלד פארשאפט די בוך.

וואס זאל איך אייך זאגן, ווי נאר איך האב אנגעהויבן די בוך האב איך עס נישט געקענט אראפלייגן. איך ווייס אליינס נישט פונקטלעך פארוואס עס איז געווען אזוי ציענד. עס האט געפילט בשעת'ן ליינען ווי קאפקא האט אריינגעלייגט צווישן די שורות עפעס אן אדיקטיוו דראג וואס איז מושך מיינע אויגן איבער די שורות. און איך בין געלאפן מיט א געיעג צו די ענדע פונעם מעשה מיט א ביליף אז דארט ליגט עפעס באהאלטן אן אוצר.

ווי נאר איך האב געענדיגט די בוך האב איך מיך געפילט עפעס אזוי אנגעפאטשט. איך האב געפילט דיזי, און ווי א גרויסע נער. איך האב נישט קיין אהנונג וואס די מעשה טוט באדייטן.

די מעשה איז איבער א סעילסמאן, גרעגאר, וועלכער וועקט זיך אויף איין צופרי און טרעפט זיך אלץ א מאדנע חיה משונה, א מאנסטער. און די מעשה גייט ווייטער אן צו פארציילן ווי אזוי ער און זיין משפחה האבן זיך געספראוועט דערמיט. די מעשה ענדיגט זיך נישט אז עס איז געווען א חלום, אדער א משל. דאס איז די מעשה, אן קיין שום סורפרייזעס.

איך האלט יעצט צוויי יאר נאכן ליינען די בוך, און איך ווינדער מיך אלץ, דיד איי מיס סאמטינג? איז דא עפעס אין די מעשה וואס איך האב נישט געכאפט?

דאנט געט מי ראנג, די מעשה - אלץ באבע מעשה - איז א מייסטערווערק. און די שרייבן איז געוואלדיג און ציענד, כנ''ל.

איך האף נאר אז בין החברה דא אין שטיבל וועט איינער קענען מער מאיר/מעיר זיין בנוגע דער בוך, ווי אויך איבער קאפקא און זיינע אנדערע ביכער.

[הוגה]

עס איז גאר אינטערעסאנט אז 'קאפקאעסק' איז באזירט ווארשיינליך אויף זיין מערסט באקאנטע מעשה, די מעטימארפיסעס, טראץ דעם וואס ער האט געשריבן אזוי פיל.

למעשה, וואס איז טאקע די הסבר אז דער מעשה איז אזוי שטארק אויפגעכאפט געווארן? וואס האט דער מעשה מער ווי עני באבע מעשה, ווי למשל 'שלשה אחים'?

יישר כח פאר די לינק צום בריוו וואו ער שרייבט איבער די בעלזער רב. שטומען די דעטאלן מיט די היסטארישע פאקטן? למשל, איז די בעלזער רב געווען בלינד אויף איין אויג?

[פידלער]

איך האלט יעצט צוויי יאר נאכן ליינען די בוך, און איך ווינדער מיך אלץ, דיד איי מיס סאמטינג? איז דא עפעס אין די מעשה וואס איך האב נישט געכאפט?


איך מיין אז די האסט פארשטאנען די עצם מעשע, אבער צו פארשטיין פארוואס די ליטערערי וועלט איז אזוי איבערגענומען מיט "The Metamorphosis" מיז מען קענען אביסל היסטוריא פון ווי אזוי ליטעראטור האט זיך דעוועלעפט. קאפקע האט אריין געברענגט א נייע סארט absurdist literary style, און דאס איז א חלק פון די מעשה'ס חשיבות.

איך מיין אז ס'דארף יעצט ארויסקומען א נייע טראנסלעישען דורך Susan Bernofsky. דאכט זיך אז עס וועט האבן א גרונטליכע הקדמה דורך א קאפקע scholar.

[הוגה]

ווי איך האב אויבן געשריבן, בין איך געווען פארגאפט פון די בוך, סיי פון די מעשה און סיי פון די שריפט (די טראנסלעיטאר האט געמאכט א הערליכע ארבייט). מיין שאלה איז נאר געווען אויב עס איז דא אן underlying message, כעין די ביכער פון ארוועל וכדומה, אדער איז די מעשה געשריבן געווארן אן קיין מעסעדזש, נאר לשם ארט.

אגב, כ'האב אמאל געליינט ערגעץ אז שלום אויסלאנדער'ס בוך, hope a tragedy, איז אינפלוענסד פון קאפקא, איך קען זעהן די צושטעל.

[פידלער]

[

quote="הוגה"]ווי איך האב אויבן געשריבן, בין איך געווען פארגאפט פון די בוך, סיי פון די מעשה און סיי פון די שריפט (די טראנסלעיטאר האט געמאכט א הערליכע ארבייט). מיין שאלה איז נאר געווען אויב עס איז דא אן underlying message, כעין די ביכער פון ארוועל וכדומה, אדער איז די מעשה געשריבן געווארן אן קיין מעסעדזש, נאר לשם ארט.

אגב, כ'האב אמאל געליינט ערגעץ אז שלום אויסלאנדער'ס בוך, hope a tragedy, איז אינפלוענסד פון קאפקא, איך קען זעהן די צושטעל.

[/quote]

איך בין נישט קיין קאפקע סקאלער, אבער איך וועל שרייבן וואס איך ווייס. עס זענען דא מער glosses און opinions אויף די מעטאמארפאסיס ווי אויף א שווער שטיקל גמרא, אבער רוב דעה זאגערס האלטן אז עס פארמאגט פיל underlying messages. זיי רופן עס אבער מיט אנדערע ווערטער: thematic concerns, symbolism וכו'. קאפקע'ס מעשיות בכלל זענען נאוטאריאס פאר זייער פאנדארע'ס באקס פון סימבאלן און מעטאפאר, אבער וואס דאס אלעס באדייט קענען נישט די סקאלערס מסקים זיין. אייגנטלעך, ambiguity איז אויך א גרויסע טעמא אין קאפקע'ס ווערק, און ווי ווייט איך ווייס זענען אלע סקאלערס מסקים אז די ambiguity איז intentional. דאס איז זיכער די פאל ביי די ווערטער ungeheures Ungeziefer, וואס האט נישט קיין קלארע באדייט. עס מיינט א monstrous vermin of some sort, און יעדער טייטשט דאס אויס ווי אזוי זיין פאנטאזיע זעעט עס -- cockroach, insect א.ד.ג.

די עיקר טעמאס וואס ווערן דיסקוטירט לגבי די מעטעמארפאסיס זענען 1. Freudian (מ'טרעפט א שייכות צו קאפקע'ס לעבן און זיין רילעשענשיפ מיט זיין טאטע'ן פון וועם קאפקע האט זייער מורא געהאט. טייל סקאלערס האלטן אז קאפקע האט געפילט אסאך guilt.)
2. רעליגיעזע, ספעציעל די טעמא פון sainthood.

נאבאקאוו (שרייבער פון לאליטע) ווענדט אפ די אויבן דערמאנטע אנאליסיס. ער האט א גאר אינטערעסאנטע מיינונג אויף די מעטאמארפאסיס בכלל, וואס איך וועל דא לינקן אנשטאט פאראפראזן.

http://www.kafka.org/index.php?id=191,209,0,0,1,0

[פידלער]

אין באציונג צו אויסלענדער האב איך נישט קיין מיינונג ווייל איך האב נישט געלייענט דעם ביך.

[הוגה]

קודם כל, איך קום אייך א שלום עליכם, הרב פידלער. בריך מתיך לשלם.

איך זעה אז מיר וועלן דא האבן אסאך צו שמועסן בעז''ה.

[הוגה]

נאבאקאוו שרייבט אזוי צומישט אז איך קען נישט פארשטיין וואס ער שרייבט.
(אגב, איינער האט מיר לעצטענס רעקאמענדירט 'לאליטא', האסט עס געליינט? איז עס גוט?)

איך האב ארום גע'גוגל'ט און געטראפן אינטערעסאנטע באלערנדע ארטיקלן וואס גייען אריין אין אין די מאטיפס, טעמעס און מעסעדסשעס פון די מעשה.

עס איז שטארק מעגליך אז קאפקא האט געשריבן די מעשה פראסט און פשוט, און קיין כוונות. גרעגאר איז גרעגאר, די מאנסטער אינסעקט איז נאר דאס וכו'. אבער עס איז אסאך געשמאקער און עס לייגט זיך גאר שטארק אויפן שכל אז קאפקא האט יא באהאלטן כוונות, עכ''פ זיין ארטיסטישע קאפ איז געפארן מיט עפעס אן אגענדע. פונקט ווי די אנדערע גרויסע שרייבער פון יענע תקופות, אזוי ווי עין ראנד, ארוועל, נאבאקאוו, טאלסטוי, און אפילו העמינגוועי. אלע זענען געווען אינפלוענסד ביי געוויסע אגענדעס, און ס'כמעט נישט מעגליך נישט צו זיין אינפלוענסד, און אז עס זאל האבן א השפעה אויף די שרייבווערק, חוץ אויב דו שרייבסט סתם א באבע מעשה.

למעשה מוז אבער אויך גענומען ווערן אין באטראכט, אז ווען מען טייטשט אויס א מעשה, ליגט אין די אויסטייטש א גרויסע פראצענט פרעסעפשאן פון די ליינער. לדוגמא איינער וואס ליינט היינט צו טאגס
די ארט אוו וואר
פון די פארצייטישע גענעראל Sun Tzu
וועט עס ליינען און אפטייטשן אינגאנצן אנדערש ווי דער וואס האט עס געליינט פאר צוויי טויזנט יאר צוריק. און א ביזנעס מאן וועט ארויסנעמען אן אנדערע מעסעדזש פונעם בוך ווי א גענעראל.

די זעלבע איז דא מיט 'די מעטעמארפיסיס'. די אלע וואס ברענגען ארויס די כוונות פון קאפקא, לייגן אויך אריין זייערע אייגענע פרעסעפשאן. און דאס איז אקעי, ווייל דאס מאכט אז א בוך זאל בלייבן timeless.

אם כן, האב איך דאך אויך א רעכט צו ארויסנעמען מעסעדסשעס פון די מעשה אזוי ווי איך זעה עס. איך וועל נאר אנכאפען אפאר קלייניגקייטן דערווייל, וויפיל די צייט ערלויבט.

איינס, ווי דו האסט שוין דערמאנט איז א שטארקע טעמע אינעם מעשה די אויסשטעל פון די משפחה. די טאטע איז א קאלטע, שטרענגער, און אפילו א שלעגער צומאל. די מאמע, טראץ איר צוגעלאזנקייט און רחמנות, וועט זי נישט קאנטרעדיקטן איר מאן, אזוי ווי עס איז געווען אנגענומען אין יענע צייטן. אפילו די יונגערע שוועסטער וואס גייט אויס פאר רחמנות אויף גרעגאר, דאך וועט זי אים נאר העלפן ווען קיינער זעהט נישט. דאס איז א טעמע וואס מען דארף מער אנאליזירן נאך מיין קומענדע (וויכטיגסטע) אבזערוואציע.

צוויי, גרעגאר וועקט זיך אויף און ער טרעפט זיך אין א מאדנע סיטואציע, פון אויבן אויף זעהט ער אז ער איז א קאקעראוטש. אבער ער ווייסט אז ער איז נישט א קאקעראוטש נאר ער איז גרעגאר, די געטרייע זון, די איבערגעגעבענע סעילסמאן, און די ליבליכע עלטערע ברודער.

וואס טראכט גרעגאר? קודם טראכט ער, אז אפילו איך זעה אויס ווי א קאקעראוטש, בין איך ווייטער די זעלבע. דערנאך טראכט ער (מיט רעכט) אז א יעדער איינער וועט אים זעהן און זיי וועלן מיינען אז ער איז א קאקעראוטש און נישט גרעגאר. דערנאך טראכט ער אז אפשר זענען זיי גערעכט? אפשר איז ער טאקע א קאקעראוטש, און עס איז בלויז זיין איינרעדעניש אז ער איז בעצם גרעגאר.

למעשה איז ער מחליט אז ניין, ער איז גרעגאר און דאס איז עס. ער וועט צוריק גיין שלאפן און ווען ער וועט זיך אויפוועקן וועט ער זיין צוריק, אינערליך און אויסערליך די זעלבע גרעגאר.

ער וועקט זיך אויף אפאר שעה שפעטער, און ער טרעפט זיך אויסזעהן ווידער ווי א קאקעראוטש. ער וויל זיך משכנע זיין אז עס איז בלוז א דמיון, אבער ער פאלט באלד אראפ. די מציאות פראסקעט אין פנים, דו ביסט א קאקעראוטש.

ער וויל זייער שטארק מסביר זיין פאר א יעדעם אז בעצם איז ער גרעגאר, ער וויל עס זאגן פאר זיין טאטע, מאמע, שוועסטער, ארבייטסגעבער, אבער ער קען נישט רעדן. נאר קולות משונות קומען ארויס פון זיין מויל. און זיי האלטן אים ווייטער פאר א קאקעראוטש.

גרעגאר גיבט אבער נישט אויף, ער האט ווייטער געמוזט אזוי לעבן וויסנדיג אז אפילו זיינע נאנסטע ווייסן נישט ווער ער איז באמת. ער האט אבער זיך פארלאזט אז איין טאג, אפשר ווען ער וועט זיין אכציג, אפשר נאך זיין טויט וועט די וועלט איינזעהן אז בעצם איז ער נישט געווען א קאקעראוטש, נאר גרעגאר.

דריי, גרעגאר שטארבט און די גאנצע וועלט מיינט נאך עד היום הזה, אז ער איז געווען א קאקעראוטש. לכאורה האט מען געמאכט זיין לוי' ביי ריסעס אין די בעקיארד פון חדר.

דאס איז אין מיינע אויגן די עיקר טעמע פון די מעשה. והמבין יבין. עס ליגט אין דעם א שטארקע מוסר השכל.

לגבי וואס דו שרייבסט אז די מעשה איז עמביגיואיס, כ'האב געטראכט אמאל אז עס איז מעגליך אז מיר האבן בכלל נישט פארשטאנען די מעשה. אפשר איז גרעגאר בעצם אויסערליך געבליבן די זעלבע גרעגאר. נאר אין זיין מח (קאנטשעס) האט ער זיך געזעהן אלץ קאקעראוטש. זיין משפחה, אויס ליבשאפט זענען גרייט געווען מיט צו שפילן מיט אים, זעהנדיג אז די רוח שטות איז צו שטארק צו קענען ארויסגעהאקט ווערן פון זיין קאפ.

הא? וואס זאגסטו צו דער טעאריע?

[פידלער]

ס'געפעלט מיר שטארק די טעאריע. ס'איז זיכער אזוי גוט אויב נישט בעסער פון נאביקאוו'ס, וואס האלט אז אין אמת'ן איז גרעגאר די מענטש און זיינע משפחה גלידער זענען די parasitic מאריטשקעס. ער בויעט זיין טעאריע טיילווייז אויף די פאקט אז ווען גרעגאר וועקט זיך אויף, דרוקט אים נישט בעיקר זיין cosmic predicament נאר די זארג אז ער וועט זיין שפעט צו די ארבעט. אוודאי איז דעס איינע פון די קוואליטעטן וואס מאכט "די מעטאמארפאסיס" אזוי absurdist, אבער נאבאקאוו זעעט אין דעם פשט אז גרעגאר איז די איינציגסטע אמת'ע מענטש. דרך אגב, איך האב נאך נישט געפונען די מענטש וואס פארשטייט פונקטליך וואס נאבאקאוו זאגט אין זיין לעקציע אויף "די מעטאמארפאסיס", אפילו נישט געעהרטע scholars. ביסטו אין גוטע קאמפאני.

וועגן לאליטע -- יא, איך רעקאמענדיר עס זייער. נאבאקאוו האט מסתם נישט אויסגעטראכט די מעשה, אבער ער באשרייבט עס אזוי וואונדערבאר אז די ליטערערי וועלט באשולדיגט אים נישט אויף זיין מעגליכע plagiarism.

[יידל]

וואס הייסט נאבאקאוו האט נישט אויסגעטראכט לאליטע? ווער דען?

[פידלער]

איך געדענק נישט די נאמען. כ'וועל שוין גאגלען. איך האב געלייענט וועגן דעם אין Jonathan Lethem's "Ecstasy of Influence" essay

[פידלער]

גאגל האט טויזענטער ליסטינגס איבער די טעמע.

www.dw.de/german-scholar...nabokov-plag ... /a-1162961‎


www.nytimes.com › COLLECTIONS › VLADIMIR NABOKOV‎

[הוגה]

יאנקל, יישר כח פארן מיטטיילן איבער דער געוואלדיגע ארטיקל. איך האב עס יעצט געליינט און עס ענהאלט גאר אסאך אינטערעסאנטע אינפארמאציע און איידיעס.

איך מיין אבער אז דו האסט אווער - סימפלעפייד עפשטיינ'ס אנאליז איבער קאפקא. פאר מיר פערזענליך איז אביסל שווער צו מגיב זיין, after all איך האב נאר געליינט מעטימארפעסיס. דער ארטיקל קאמפעלט מיך יעצט צו ליינען די בוך פון קורצע מעשיות פון קאפקא המונח תחת ידי פאר א שטיק צייט.

צוריק צו עפשטיינ'ס אנאליז. זיינע רייד האבן פארשטערקערט מיין conviction אז די הצלחה פון א בוך קען געמאסטן ווערן לויט וויפיל פארשידנאטיגע אויסטייטשן עס זענען דא דערויף. עפשטיין ברענגט מערערע שרייבער וואס פרובירן צו ערקלערן קאפקא'ס פערסענאלעטי און די כוונות פון זיינע מעשיות. און איך זאג אז א יעדער טייטשט אים/עס אויס לויט זייערע לעבן און זייערע עקספיריענס.

לדוגמה, ער ברענגט אראפ ווי שאול פרידלאנדער ברענגט ראיות מתוך קאפקא'ס שרייב ווערק אז קאפקא איז געווען א הומוסעקסואל. און איך זאג, ''כ'ווייס נישט אויב קאפקא איז געווען א הומוסעקסואל אדער נישט, אבער פרידלאנדער איז זיכער געווען איינס''.

[פידלער]

יענקל, א דאנק פאר די ארטיקל רעקעמענדאציע. הוגה, א דאנק פאר די לינק. איך האלט מיט עפשטיין אז סיי מארקי די סאד און סיי קאפקע זענען נישט געאייגענט פאר א pleasant read with one's morning coffee. אבער דאס איז ווי ווייט מיין agreement גייט. פונקט ווי ווען מ'הערט אינפארמעישען ביי א שידוך דארף מען זיךרעכענען ווער די זאגער איז צו וויסן וויאזוי אויפצונעמען זיין אינפארמעישען, אזוי דארף מען קענען א קריטיק'ס אייגענע aesthetic צו וויסן וויאזוי אויפצונעמען זיין קריטיק. עפשטיין'ס מעשיות זענען בדרך כלל זייער tidy. אלעס ווערט פארענטפערט, די ענדעס זענען מערסטנס feel-good, און די עצם מעשה איז פרעזענטירט ווי א שיינע gift box tied with a bow. ס'איז נישט קיין וואונדער אז ער האט פיינט קאפקע'ס messy, absurdist, often impenetrable מעשיות.

איך פערזענליך וואלט גענומען קאפקע'ס ווערק איבער עפשטיין'ס עניטיים. ווען איך לייען קאפקע ברענגט עס מיך צו נייע וועגן פון טראכטן און צו א heightened sense of observation and awareness. ס'מאכט נישט אויס אז איך פארשטיי נישט אלעס פונקטליך (און ס'גייט מיך ווייניג אן וואס זיין [שרייב נישט קיין אומאיידעלע ווערטער. מנהל] אריענטעישען איז געווען.) וואס איך appreciate איז אז אין א קליינע וועג פיל איך מער alive/aware ווען איך לייען קאפקע.

אגב, איך האב אמאל געלייענט "Super Glue," א קורצע מעשה פון Etgar Keret. די מעשה איז היפש absurdist (אין אן אנדערע וועג ווי קאפקע'ס). א גאנצן טאג האב איך געלאכט צו מיר ווען איך האב מיך נאר דערמאנט אין די מעשה. איך וואלט נישט געקענט ערקלערן וואס די פונקטליכע חכמה פון די מעשה איז, אבער איך ווייס וויאזוי ס'האט מיך געמאכט פילן, און דאס איז גענוג.

[בן תמליון]

איך האב שנעל געליינט דעם בוך דא אנליין. ווי הוגה זעה איך אויך נישט פארוואס דער בוך איז עפעס אויסערגעווענטליך אבער פאר די פראגע וואס דער מוסר השכל פון די מעשה איז, לערן איך עס לכאורה פשוט. די גרעגאר סומאטוכע, וואס איז געווען דער ברויט פארזארגער פאר די גאנצע משפחה און א סוקסעפולער לעבעדיקער אינגערמאן, אויפאיינמאל ווערט ער פארוואנדלט אין א אומנוצליך שטיק [שרייב נישט קיין אומאיידעלע ווערטער. מנהל], דאס ברענגט אונז צו פארשטיין ווען א ראש המשפחה ווערט פלוצלונג אן אינוואליד, געשלאגן מיט ALS אדער אלדסהיימערס. פון א פראוויידער ווערט ער א אנגלייגטער משא אויף די פאמיליע. און ווי גרעגאר וואס פארשטייט אלעס און חליש'ט פאר אביסל פארשטאנד און ווארעמקייט פון זיינע עלטערן און שוועסטער אבער באקומט נישט, קענען מיר זיך אריינלייגן אינעם געדאנק פון איינעם אין אזא מצב. מיר האט געכאפט ווי ער באשרייבט ווען זיי האבן געוואלט ארויסטראגן זיינע פורניטשור מיט וואס ער איז אויפגעוואקסן און פילט ווי מען בארויבט איהם פון זיין יונגט און לעבן און וויי זיי הייבן נישט אן איהן צו פארשטיין, אזוי איז ווען מען באשליסט צו ענדליך אריינטראגן דעם אלטן מיט אלדסהיימערס וואס ווייסט שוין נישט בחייכון וביומיכון אין א נערסינג האם און חסל מיט דעם אנלייגעניש, בעת וואס זיינע אויגן בעטן וואס בארויבסטו מיר פון מיינע פורנישטור, מיין בעט און זכרונות ווי איך בין אויפגעוואקסן. ער איז טאקע נישט באזעך אבער ווי גרעגעאר קוקט שטום און זיין הארץ פארשטייט און בלוטיקט.

[הוגה]

[tag]בן תמליון[/tag], זייער א שיינע און קריעיטיוו מוסר השכל. אבער עס דאכט מיר אז איר האט נישט פארשטאנען וואס איך האב געמיינט צו זאגן אין מיין ערשטע הודעה. איך האב גוט פארשטאנען די גרויסקייט פונעם בוך; די רייכע שפראך, די וועג ווי קאפקא נעמט אונז אלע אויף א רייד אין זיין עולם הדמיון ועוד. כ'האב פשוט בשעתו געפילט א שטארקע צימישעניש, כ'האב געפילט אז עס איז דא דא זאכן אינעם מעשה וואס איך האב נישט מכיר געווען. נאכן עס איבער גיין מיט די חברים דא זענען זאכן געווארן אסאך קלארער.

[הוגה]

זייער אן אינטערעסאנטע באמערקונג. בשעת איך האב דאס געליינט (בן זומא'ס באשרייבונג) האב איך מיך דערמאנט אז בשעת'ן ליינען די בוך האט מיר אויך געווינדערט די אי-ערשיינונג פון שאק און אויפברויז. איך האב אבער ווייטער נישט אריינגעטראכט דערין און אוודאי בין איך נישט אנגעקומען צו די אינטערעסאנטע מסקנות.


יישר כח [tag]סופר ומונה[/tag] פארן אהער ברענגן די ארטיקל, אפשר נעקסטעמאל קענסטו מיט ברענגן די שרייבער אויך, זאל ער אפנעמען די קרעדיט וואס קומט אים.

[הוגה]

איך האב געגליכן בן-זומאס אויספיר, וואו ער איז מרמז אויף זיין אייגענעם אנגסט.

מי הוא זה ואיזהו, און וואס איז זיין פיין און אנגסט?

[פידלער]

די נייע קאפקע איבערזעצונג דורך Susan Bernofsky גייט זיין אין די געשעפטן January 20th. די דעקל איז הערליך! איך וואלט עס געקויפט פאר דעם אליין.

http://www.keenandesign.com/keenan%20usf13.html

[פידלער]

נאך א געלונגענע בילד.

"A non-writing writer is a monster courting insanity."
Franz Kafka, Letters

[פידלער]

http://www.newyorker.com/online/blogs/b ... hosis.html

זייער אינטערעסאנט, אין מיין אפיניען.

[הוגה]

[justify]אזוי ווי עס איז שוין אויסגעשמועסט געווארן אין דער אשכל, האט דער מעשה גאר אסאך ענגעלס. יעדעס מאל מען ליינט איבער די מעשה אדער ווען אימער מען טראכט נאר דערפון קען מען טרעפן נייע motifs און נייע אונטערגרונדישע מעסעדזשעס, ספעציעל ווען מען ליינט אנדערע translations, וואס אסאך מאל קען אפילו איין ווארט טוישן א מיינונג פון א גאנצע קאפיטעל. איך וויל דא שרייבן נאך אפאר געדאנקן פון די מעטעמארפעסיס.

לאמיר אריינטראכטן אביסל אין די מעטעמארפעסיס פון גרעגאר סאמסא צו א שרעקליכע אינזעקט. איז מעגליך בכלל אז human being זאל פארוואנדעלט ווערן אין עפעס אן אנדערע באשעפעניש למשל א אינזעקט אדער עני חיה ובהמה? די ענטפער איז יא, פאקטיש געשעהט עס מיט כמעט א יעדער איינעם. איר מיינט אודאי אז איך בין משוגע געווארן. ווער האט דען אמאל געזעהן א מענטש פארוואנדלט ווערן אין אן אנדערע סארט בעל חי? לאמיר קודם ערקלערן גרינגערע דוגמאות און דערנאך וועלן מיר גיין צו מיין ריכטיגע כוונה.

עס מאכט זיך אז א מענטש באקומט די אלדזהיימער׳ס קרענק, ער ווייסט נישט וואס טוט זיך ארום זיך, ער ווייסט נישט אויב עס איז שבת אדער תשעה באב, אויב עס איז טאג אדער נאכט, אויב ער שטייט יעצט פארן פרעזידענט אדער ער זיצט אין טוילעט. וואס איז דא געשעהן? נעכטן איז ער געווען די קלוגסטע געשמאקסטע מענטש אויפן וועלט, און היינט? איז דאס נישט א מעטעמארפעסיס? וואס איז מיט א מענטש וואס האט פארקעסינ׳ס קרענק - זיין גאנצע גוף שאקלט זיך און ווארפט זיך און ער קען נישט שטיין גראד, געווארן פאריליזירט, געכאפט א נערוון בראך, אדער איינער מיט סטעידזש 4 קענסער וואס איז אויף קימאו און רעדיעישאן טעראפי, האט נישט קיין אפעטיט אדער מוט, א.א.וו. מען זעהט דא קלאר א מעטעמארפעסיס פון די human being - עכ״פ אין די פארם וואס מיר קענען איר, צו עפעס אן אנדערע סארט באשעפעניש.

אבער בעצם דארפן מיר נישט גיין אזוי עקסטרעם. כמעט א יעדע מענטש גייט אדורך קלענערע פארוואנדלונגען דא און דארט במשך דאס לעבן. לדוגמא, א מענטש וואס גייט אדורך שוועריגקייטן צוליב פרנסה אדער שלום בית איינגעלעגהייטן און איז נישט זיין געווענטליכע זעלבסט. איינער האט א שווערע בעל הבית וואס דערגייט אים די יארן, דער איז ביי די ארבייט אן אנדערע סארט (צוריקגעצויגן און פארמאכט) מענטש. יעדער איינער קען טרעפן ביי זיך דוגמאות וואס זענען שייך פאר אים.

פלוצלינג זעהט די געדאנק פון מעטעמארפיסיס מער נישט אויס אזוי מאדנע און ווילד.

וואס טוט גרעגאר ווען ער שטייט אויף און ער באמערקט וואס עס איז געשעהן צו אים. ער האט א גאר מאדנע רעאקציע. אנשטאט ווערן היסטעריש צוליב וואס עס געשעהן צו אים, אדער אנשטאט מאכן לאגישע חשבונות ווי אזוי זיך ארויס צו זעהן פון זיין predicament, אנשטאט אנהייבן צו טראכטן ווי אזוי ער וועט קענען לעבן און סורווייווען אין זיין נייע מציאות, גייט ער אן מיט א שרעקליכע denial. זיין איינציגסטע דאגה איז אז ער איז שפעט פאר די ארבייט, זיין בעל הבית וועט אים אנשרייען, ווי אזוי וועט זיין טאטע react'ןו כו׳. Seriously? דאס איז דיין פראבלעם? אז דו וועסט זיין שפעט צום ארבייט? ווי אזוי וועסטו עסן, רעדן, וואקן, קאמוניקירן אדער אפילו בלייבן לעבן איז נישט וויכטיגער?

איז אזא response דען אזוי מאדנע? טוען מיר אלע דען נישט די זעלבע מיט אונזערע קליינע מעטעמארפיסיס? ווען מיר גייען אדורך אונזערע periodical פארוואנדלונגען זענען מיר אויך בעיקר פאר׳דאגה׳ט פון אזעלכע trivial פראבלעמען ווי למשל ארבייט, מאכן אסאך געלט, די appearance וכדומה. יא, קאפקא האט גוט פארשטאנען צו די מעטשליכע idiosyncrasies.

קאפקא האט געשריבן די מעשה פון גרעגאר׳ס שטאנדפונקט. מיר האבן אן אדוואנטידזש אז מיר ווייסן פונקטליך וואס גרעגאר טראכט און פילט טראץ דעם וואס ער קען נישט רעדן. די סאמסא משפחה האבן אבער נישט דער אדוואנטידזש, פון זייער שטאנדפונקט איז גרעגאר א געהעריגע אינזעקט וואס (ווי ווייט מיר ווייסן) האט נישט קיין מחשבות און געפילן, אן אינזעקט וואס מען דארף צוטרעטן און פארטרייבן. גרעגאר פארשטייט דאס אויך. ער פארשטייט אז זיין משפחה האט נושט קיין אהנונג אז ער איז נאך אלץ די זעלבע גרעגאר זייער זון און ברויט-געבער, און דאס איז זיין גרעסטע פיין. ער וויל אזוי שטארק ארויסשרייען און וויינען פארוואס זיי זעהן נישט איין איז נאך אלץ א ברודער און א מעטש מיט געפילן. אבער אנשטאט ווערטער קומט ארויס עפעס א מאדנע שרעקעדיגע קול פון זיין מויל וואס דערשרעקט זיין משפחה מער און מאכט נאר ערגער די מצב. זיין משפחה זעהט דא נאר א שרעקליכע אינזעקט, עפעס וואס מען דארף זיך שעמען דערמיט, קיינער טאר נישט וויסן דערפון, (פונקט ווי מען שעמט זיך ווען מען האט מייז אין שטוב) און מען דארף זיין פארזיכטיג עס נישט צו agitate׳ן. נאר די איינע געטרייע שוועסטער קוקט אים נאך אלץ ווייטער אן ווי די זעלבע אלטע גרעגאר און באהאנדלט אים עטוואס מיט מענטשליכע געפילן. איך זאג נישט אז מיר קענען האבן טענות צו די עלטערן פארן אים אזוי באהאנדלן, מיר האבן אבער היינט - אדאנק קאפקא - מער אינפארמאציע צו קענען וויסן וואס איז באמת פארגעקומען און מיר קענען פארשטיין גרעגאר'ס זייט פיל בעסער.

ממש אזוי איז ביי אונזערע פארוואנדלונגען. די אויסערליכע מענטשן זעהן און פארשטייען נישט אז אינערליך איז מען געבליבן די זעלבע מענטש ווי פריער, מיר זענען נישט ״דער נעבעך״ אדער ״דער רחמנות״ וואס מענטשן מיינען מיר זענען. מיר זענען די זעלבע human being מיט געוויסע אויסערליכע און מעגליך צייטווייליגע שינויים.

די זעלבע איז ווען א human גייט אדורך א רוחניות׳דיגע מעטעמארפיסיס. ״זיי״ מיינען אז דער איז געווארן א שרעקעדיגע אינזעקט, אבער עס איז די זעלבע פיינע מענטש מיט די זעלבע געפילן. ער וויל ארויסשרייען, קוקטס מיר אן ווי א מענטש און נישט ווי עפעס א ווילדע חיה. באהאנדלט מיר ווי א מענטש, treat מיר ווי א מענטש. די פארוואנדעלטע שרייט "איך ווייס אז איך זעה אויס ווי א מאדנע בריאה מיט לאנגע האר, קליינע פאות, אפשר אפילו א שרעקעדיגע לעדערנע מאנטל, אדער אפשר גיי איך מיט nail polish, אן אויפגעדעקטע שייטל, אדער גאר מיט הויזן, אבער דאס איז נאר אן אויסערליכע מעטעמארפיסיס, אינעווייניג בין איך די זעלבע גרעגאר, דער וואס האט געהאט די גוטע הארץ צו ארבייטן שווער צו ברענגן ברויט פאר די גאנצע משפחה. אינעווייניג בין איך די זעלבע ווי אייך, איך וויל סך הכל שלאפן, אויפשטיין, ארבייטן, מאכן געלט, האבן קינדער און זיין פארנומען מיט די זעלבע שטותים ווי איר זענט פארנומען, אדער ענליכע עכ"פ". מיר הערן און ווייסן אבער נישט וואס עס גייט פאר אינעווייניג, מיר האבן די טענדענסי צו זעהן נאר וואס עס טוט זיך אינדערויסן. אויב זעהט עס אויס ווי א מאנסטער איז עס א מאנסטער. די אינערליכע ווייטאג איז גאר שטארק, און נאר דער וואס קען זעהן דורך די אויסערליכע טויש, און איז גענוג קלוג צו מיטהאלטן און פארשטיין וואס גייט פאר פון אינעווייניג קען דאס דערהייבן. דאס איז די genius פון קאפקא. די ענדע פון די מעשה ווייסן מיר אלע אז גרעגאר איז געשטארבן, ויש אומרים אז ער האט commited suicide by hunger צוליב די אויבנ-דערמאנטע פיין.

עס איז אינטערעסאנט צו באמערקן ווי קאפקא לייגט אראפ די ריעקשאן פון גרעגאר'ס טאטע און מאמע. בשעת וואס ביידע זענען אויפגעציטערט, דערשראקן, פארשעמט און באזארגט, טוען אבער ביידע אויסערליך ריעקטן גאר אנדערש. די טאטע ווערט ווילד און באווארפט גרעגאר מיט עפלעך אדער עפעס ענליכס, בשעת די מאמע ראנגלט זיך מיט אים צו האלטן רואיג. דא ווידער זעהן מיר נאר די מעשה פון גרעגאר'ס שטאנדפונקט, ווי א קינד זעהט און פארשטייט די געראנגלן צווישן זיין פאטער און זיין מוטער, און עס איז גאנץ אקוראט אראפגעלייגט די figurative מוטערליכע און פאטערליכע קעגנזייטיגע רעאקציעס און התנהגות. (זאל איך אריינגיין דא אין די motif פון אבא ואמא עילעא? ) קאפקא צייגט אונז אז קינדער כאפן אויף און פארשטייען פיל מער ווי מיר געבן זיי קרעדיט.

נאך אן אינטערעסאנטע באמערקונג איז דא אין די לעצטע פאראגראף וואס איך וויל דא ציטירן:

With all the worry they had been having of late her cheeks had become pale, but, while they were talking, Mr. and Mrs. Samsa were struck, almost simultaneously, with the thought of how their daughter was blossoming into a well built and beautiful young lady. They became quieter. Just from each other's glance and almost without knowing it they agreed that it would soon be time to find a good man for her.

באמערקט ווי זייער זון גרעגאר איז יעצט אדורך א געוואלדיגע מעטעמארפיסיס און פון דעם איז ער ליידער געשטארבן, עס איז נאך נישט אדורך קיין צייט אבער מען דאגה'ט שוין חתונה צו מאכן די טאכטער, אולי וועט זי אונז געבן נחת. food for thought.

(באזירט אויף די ליטעראטור lectures פון פראפעסאר ארנאלד וויינשטיין פון ברוין יוניווערזיטעט, תשחח"ל.)

.[/justify]

[הוגה]

א גרויסע יישר כח פאר ידידינו הרב [tag]וואסדען[/tag], פארן אריינשוקן א גאר אינטערעסאנטע נו יארק טיימס ארטיקל איבער די לאנג פארצויגענע געריכטליכע פראצעדורן בנוגע די געפעכט איבער דאס בעלות פון די מערערע פארבליבענע (נאך נישט פובליצירטע) קאפקא ווערק.


.