צי זאגן אדער נישט צי זאגן?

[נולד מאוחר]

נעכטן ביי שלש סעודת ריקט זיך צי א אינגערמאן צי מיר, וואס לעצטענס האט אפאר מאל פראבירט אנפאנגען א שמועס מיט מיר.
און זאגט מיר כוויל דיר עפעס פרעגן. ער פאנגט אן מיט אן הקדמה, די קימסט מיר פאר צי זיין א פארשטענדליך אינגערמאן און פראבירסט יעדעם צי פארשטיין, ממילא וויל איך דיר עפעס פרעגן.
זאג איך זייער גערען פיל פרי צי פרעגן וואס סליגט דיר אויפן צינג.
הייבט ער אן אז שוין פאר איבער א יאר מיטשעט ער זיך מיט אמונה שאלות, ספיקות, קשוית. לעצטענס האבן די ספיקות אנגעהויבן זיך באקוועם מאכן און ציביסלעך זענען זיי געווארן מסקנות.
כהאב נישט געוואלט אריינגען אין אמונה שמעוסן כהאלט מיר נישט פאר א מומחה, און נישט דאס איז געווען זיין שאלה צי מיר.
וואס ער וויל וויסען איז, ווי אזוי זאל ער באהאנדלען זיין ווייב? זאל ער זאגן אז זיין אמונה איז איז וואקעלדיג? אדער גארנישט זאגן?
כהאב מיר געשפיערט אביסעל געטראפן אז פונעם גאנצען במ''ד האט ער מיר בוחר געווען ציפרעגן. אויפן צינג איז מיר געליגען עם צי זאגן כגלייך זייער נישט צי רעדן מיטן מענטשען וואס האלטן שוין ביי די מדרגה, פליעז פרעג א צווייטען. אבער וויבאלד ער האט אויסגעזען צי זיין פארווייטאגט האב איך רחמנות געהאט אויף עם.
פרעג איך עם וואס זענען דיינע צדדים?
זאגט ער מיין צד אויף יא זאגן איז
א, איך פיל כלעב א ליגנט, א ווייב דארף זיין די נאנסטע מענטש מיט וועם כ'שער אלעס.
ב, מיין לעבען ווערט מיר שווערער און שווערער כ'דארף באהאלטן פון מיין ווייב מער און מער זאכן, ספשוט שווער צי לעבן אזוי.
מיין צד איר נישט צי זאגן
כווייס נישט ווי אזוי זי גייט דאס אויפנעמען. גייט זי מיך איבער לאזען? גייט זי בלייבן מיט מיר און מיר אגאנץ לעבען אנקוקען ווי א נידריגע גוי,
אדער אפשר גאר וועט זי מיך פארשטיין און עקסעפטען.

פרעג איך עם וויאזוי איז ענקער רילעשעןשיפ? ווי פרום/ערליך איז זי?
זאגט ער מיר זי איז נארמאל מער צי די פרומערע/ערליכערע זייט. און זייער א פיינע. רילעשען שיפ איז מער ווייניגער גוט.

כהאב עם גלייך גענטפערט איך קען דיר נישט ענטפערן אויף אזא סענסיוועטיווע שאלה, כהאב נישט קיין עקספיריענס דערין.
אבער אונדז קענען ציזאמען אויסשמיסען נאך מעריב אלע צדדים.
למעשה נאך מעריב האבן מיינע קונדער געוואלט גלייך אהיים גיין. כהאב ארויסגעוויזען מיטלייד און געזאגט נעקסטע וואך וועלן מיר ממשיך זיין.

טראכט איך אזוי
אויף זיין טענה אז ער מיז אלעס שערן מיט זיין ווייב אז נישט לעבט ער א ליגנט. וואס עפעס דארף מען אלעס שערן מיט די ווייב ?
אויב קלערט ער אז זיין ווייב איז מיעס אדער נאריש וואלט ער איר דען דאס געזאגט ?

פון די אנדערע זייט נישט צי זאגן און אזוי אפלעבן אגאנץ לעבען איז אויך נישט קיין מהלך, בעיקר אלץ פראקטישע חלק.
ער קען נישט זיין ביזי א גאנץ לעבען באהאלטן למעשה'דיגע זאכן פון איר.
כהאב פארגעסן, ער האט מיר קלאר געמאכט ער איז נישט וויליג זיך צי גט'ן.

איך טראכט די עצה איז ער זאל אנפאנגען זאגן זייער ציביסלעך און שטייטלעך, מקל אל הכבד פון די היינטיגע רביס און סגולת, איר פראבירען מסביר זיין אז ער גלייבט נישט דעראין און זאגן זיינע הסבירים פארוואס ער גלייבט נישט. זי מיז נישט מסכים, ער טאר אפי' נישט איר מיסת זיין. די ציל איז נאר צי דערטאפן ווי ווייט ער קען גיין און ווי אזוי זי דיעלט דערמיט.
די טבע פון א מענטש איז אז ער געוויינט זיך צי אלעס. סדויערט נאר צייט. פארשטייט זוך ער מיז זיין זייער פארזיכטיג ביי יעדע שטאפל, ציריק דרייען איז אסאל מאל אומעגליך.

וואס האלט דער עולם?