ווער זענען די מלמדים פון דיינע קינדער?

[טאמבל סאס]

ביי די גויאישע וועלט להבידל זעען מיר אז א טישטער, א פרינצעפל, א עדיזשיוקעיטער, וכדומה זענען שטארק געאכטעטע פאזיציעס, און מ'נעמט נישט אן סתם אבי סיי ווער. מ'דארף אסאך לערנען פארדעם וויאזוי זיך אומצוגיין מיט קינדער, האבן א קלין רעקארד, און פארשטענדליך פארמאגן די נויטיגע קוואליפיקאציעס און טאלאנטן צו קענען לערנען און דילן מיט קינדער.

ביי אונז גאר היימישע איז אבער דער ענין גאנץ אנדערש, אז איר וועט גוט קוקן וועט איר זען אז אין זייער אסאך פעלער זענען די מלמדים ספעציעל די אינגערע כיתות - סתם לא יוצלח'ניקעס וואס האבן אנגעשפיגן די גמרות אין כולל מיט שלאף-שפייעכץ, און צו גארנישט געטויגט, אבער גענוג גרויס און שטארק צו קענען בעל הבאטענען אויף אונזערע קליינטשיגע, געט מען זיי א שטעקן און האנט און מ'זעצט זיי אריין אין חדר אפ' נאר פאר א צייטווייליגע זאק, ווילאנג ס'וועט זיך אפגעפונען א צווייטער לייטישער ווי עמען. און אזוי צוביסלעך די ערשטע פאר יאר לערנט זיך דער אינגערמאן אויף די קינדערלעך'ס ביינדעלעך, רעדט אסאך שטותים, טוט אסאך נארישקייטן, אד"ג.

איי וועסטו פרעגן, "אינטרעסאנט איך האב עס קיינמאל נישט באמערקט" אוואדאי נישט! ווייל ס'איז נישטא עכט איינער וואס זאל אויסטשעקן די זאך, און נאכקוקן פונקטליך דעם מלמד, איר זענט צו פאריאגט מיט די ארבעט דורכן וואך, צו קענען גוט נאכקוקן דיין קינד צו ער איז עפעס קונה, און צו ער זיצט נישט סתם און פאטשקעט די צייט ביי דעם מלמד אויסהערנדיג זיינע בויך קוועטשערייען אינדערצייט וואס א צווייטע קלוגע טעטיגע געלונגענע מלמד וואלט אסאך מער געקענט אריינלייגן אין דיין קינד. און פארשטייט זיך דאס קען אזוי אנגיין יארן, אויב מאכט זיך נישט עפעס ערנסטע פראבלעמען וואס זאלן קלאר מאכן די עלטערן אז דער מלמד איז שוין ערגער ווי סתם 'אומקאפעטנט' .

איך קען למשל א מלמד פון א קליינע עידזש, וואס יעדעס מאל א קינד וויינט געט ער אים א קענדי ער זאל זיך בארוהיגן און שטיל שוייגן (צעקוקט)
א צווייטער זאגט מיר א חבר וואס האט א קינד ביי עם אין כיתה - זאגט זיינע קינדער אז וועגן דעם איז געקומען די מבול ווייל מ'האט זיך איינגעהאלטן פון גיין אין טוילעט
א דריטער פארציילט געבאקענע פאזעצונגען פון צדיקים פאר זיינע קינדער, און זאגט זיי נאכדעם אויס אז ס'איז הוילע באבקעס.
א פערטער זאגט פאר א קינד וואס גרייט זיך אפצופארן קיין אויסלאנד מיט זיינע עלטערן אז ער זאל אים ברענגען א געוויסע נאש וואס ער האט זייער ליב
א פיפטער לאזט זיינע קינדער זיך ארומהארגענען און אמפערן ביי די קעפ ביים זיך שפילן זאגענדיג! "ס'איז גוט פאר די חינוך. זיי מוזן זיך אויסלערנען צו זיין זעלבסטשטענדיג 'אינדעפענדעט' אומאנגעהאנגען.

א זעקסטער שרייט אויף א אינגל אינמיטן כיתה "דו חזיר! ביסט געבוירן אין א שטאל פון חזירים! און מאכט אומריינע ווערטלעך (נאז, ביה"כ, גאזן) פאר די קינדער וואס קאטשען זיך פאר געלעכטער און פארציילן נישט פאר די עלטערן ווייל ס'שמעקט זיי גאנץ גוט.
א זיבעטער כאפט צו פון די קינדער א בעג פאטעיטע טשיפס אינמיטן לערנען, און פרעסט עס אויף בפניהם מיט גרויס אפעטיט
א אכטער רוקט סתם אזוי אריין יעדן טאג א געשטאפטע אכילה גסה, א האלבע פעקל ברויט מיט כל מיני לפתן דערצו, אינדערצייט וואס ער הייסט זיינע קינדער חזר'ן די גמרא איינמאל און נאכאמאל ביז ער ווישט זיך אפ די שנויצן און בענטשט. א.א.וו.
לאמיר נישט רעדן פון אלע צווייפלהאפטיגע מעשיות און געשיכטעס וואס דרייען זיך כסדר ארום אויף דעם און יענעם.
פארוואס איז עס אזוי שווער איינצופירן א נארמאלע סיסטעם ווער ס'איז ראוי ומוכשר צו באקומען דעם פאסטן, כדי אונזערע קינדער זאלן זיך געפונען אין זיכערע הענט?!

[געפילטע פיש]

ביי אונז איז דא 3 מיני מלמדים:
1) דער לא יצלח וואס טויג נישט אויף קיין געהעריגע ארבעט אדער איז צו פויל, וואס מ'האט אויפגענומען אויף פראבע ווען מ'האט וויכטיג געדארפט א סובסיטוט.
2) דער בנש"ק אדער אנדערע בן טובים וואס די איינציגסע קוואליפיקאציע איז די שווארצע זאקן, צי ווייל זיין פעטער איז פון די חשובע אידן אין קהילה, אבער נערווען צו קינדער האבן זיי גאנץ קנאפ.
3) דער אינגערמאן וואס האט ליעב צו ארבעטען מיט קינדער, און טויגן דערצו, ווייסען ווי אזוי צו באלאנסירן נאנטקייט און ריספעקט מיט די קינדער, און געווענדליך די קינדער אפרישיעטען אזא מלמד.

ליידער ליידער זענען רוב פון די ערשטע צוויי סארט, און קוים אפאר זענען פון די דריטע סארט.

[קאמפיאטער]

הרב טאמבעל סאוס דיסעגרי!
איך ווייס נישט פין ווי איר זענט אין אויב איר האט בכלל קינדער אין מוסדות (זעהט אויס אז נישט....) אבער די מצב איז בכלל בכלל נישט אזוי ווי איר זאגט.
היינט א אינגל א יאר פאר כותה א' קען אסאאאך מער ווי מען האט אמאל אויסגעלערנט אין כותה ב' איך מיין נישט צי זאגן אז ער קען עברי איך רעד פין תוכן מען לייגט אריין אין זיי אסאך מער ווי אמאל אויף זייער שטייגער, היינט קימען זיי שוין אריין אין כותה א' ווען זיי קענען שוין גיט אלע אלף בית.
סתם צי רעדן אין שיסן זאכן וואס איז נישט געשטויגן אין נישט געפלויגן איז נישט קיין קינץ. פין וואספארא מוסדות רעד איר?

[שמעקעדיג]

טאמבל סאס! וואס איז מיט דיר? דו ווילסט אריינברענגען די גוי'אישע פארפוילטע חינוך לעבנס שטייגער ביי אונזערע היימישע מוסדות? די מלמדים זאלן זיין געלערנטע מיט די היינטיגע פסיכאלאגישע טריפה'נע מעטאדן? דאס איז דאך שוין גע'אסר'ט געווארן פון אלע פריערדיגע דורות!!!

מיר האבן א מסורה! מיר דארפן נישט זיין קלוגער פון אונזערע עלטערן!! פעטש העלפט, און וועט ווייטער העלפן. לאז אפ מיט די אלע ABC קרענק וואס איז נישט מער ווי א תוצאה פון שלעכטע מדות וועלכע מען מוז ארויסהאקן מיט גוטן און מיט בייזן!

אקעי, וויצן אין א זייט.

איך מיין דו טרייבסט אביסל איבער. איך בין אין נאנטן מיט מערערע מלמדים, און זיי פרובירן באמת דאס שענסטע און בעסטע, זיי קוקן זיך פאר די חומש און גמרא מיט אלע מפרשים כדי צו זיין קלאר אין די זאך און נישט מגמגם זיין, זיי פארציילן אמת'ע סיפורי צדיקים, פרובירן אריינלייגן יראת שמים, א.א.וו. ס'איז זיכער פאראן אנדערע מלמדים אויך, אבער ביודעי ומכירי קאמינא, איך מיין דו טרייבסט איבער.........

[יואליש]

א דריטער פארציילט געבאקענע פאזעצונגען פון צדיקים פאר זיינע קינדער, און זאגט זיי נאכדעם אויס אז ס'איז הוילע באבקעס.

וואס איז שלעכט מיט דעם? כ'האב א פראבלעם מיט א מלמד וואס זאגט נישט אז ס'איז באבקעס. סיי אין די וועלט פון קונסט, ליטארעטור, און סיי אין די וועלט פון קינדער דעוועלעפמענט איז דא א ברייט מקום פאר פיקציע, אלע סארט פיקציע.

מיינע קינדער באקומען אפט מאל די אפציע זיך אויסצווועלן א אמת'ע מעשה אדער געבאקענע מעשה. רוב מאל פארלאנגן זיי א געבאקענע. און אין געבאקען אליין, פארצייל איך אמאל וואס זיי ריפן "שטותים מעשיות" וואס איך ברויך ניטאמאל זאגן אז ס'איז געבאקן, אבער דאך גלייכן עס זיי (סייענס פיקציע אדער פעירי טעילס). נאכדעם איז דא מעשיות וואס וואלט געקענט אמת זיין אבער איז פארט פיקציע (למשל היסטאריקעל פיקציע). דארט פלעכט איך אריין אמת'ע פאקטן. צום סוף פרעגן מיך אויב ס'איז אמת און כ'זאג זיי וואס יא און וואס נישט.

מעשיוות איז נישט אלעמאל כדי מ'זאל האבן וואס נאכצופארציילן ביים שבת טיש. נישט אלעס איז ללמוד וללמד לשמור ולעשות ולקיים.

[גדעון]

טאמבעל סאס האט טיילווייז פארגעשטעלט די מצב פון 15 יאר צוריק, ווען די מלמדים פלעגן פון חדר פירן גאנצע ריעל עסטעיט ביזנעסער, און די מלומדות איז נאר געווען א פארט טיים זשאב. (מיין מלמד האט יעדע דאנערשטיג מיטגעברענגט "דער איד" און אונז געשיקט חזר'ן)
ווער סאיז באקאנט האט די ערשיינונג פון אסאך קליינע תלמיד תורה'ס, ווי אויך נאך פאקטארן געמאכט א פאזעטיוון טויש אין דעם הינזיכט.
אודאי איז נאך דא - דא דארט אלטע מלמדים (ווי באקאנט ריטייערן נישט קיין מלמדים..) וואס זענען נישט דאס בעסטע, אבער אין אלגעמיין זענען היינט די מלמדים סך בעסער און אונטער א שטארקע קאנטראל.

[נולד מאוחר]

איך טראכט קודם דארף מען ארויסהאבן וואס מיינט א גיטע מלמד, נאכדעם קען איך אבזאווירן צי די היינטיגע מלמדם זענען גיט, ויי גיט , וויפפיל פראצענט.
איין זאך וויס איך די די מלמדם וויאס איך האב געהאט האלב פין זיי פלעגן זיך ארים דרייען מיטן גראבן פאסיק אין פראסקינען, מען האט געקענט אהיים גיין מיט געשוואלענע הענט. פאר זיי קען מען ניצן א ברי דייטש ני"ו. דאס איז זיכער נישט גיט.
געדילד איז מסתמא נאמבער וואן, אייזנע נערווען דארף ער האבן.
דארף ער זיין קליג?
אינטעלעגענט? אפשר ווענד זיך וועלכע כיתה.
נקוית א זויברע העמעד חלט טלית קטן?

בכללל היינט איז עס גאנץ קאמפעטיטיוו די עלטערן דארפן נאר לאזן הערן די מנהלם (אויב זיי זענען יא צים זאך) וואס מען פארלאנגט פין די מלמדם וועלן זיי הייערן זאלכע מלמדם.

[טאמבל סאס]

איך האב נישט גערעדט פון קיין דמיונות, און סתם מקווה שמועסערייען, איך אליין בין געווען א מלמד אין עטליכע חדרים, און ב"ה כ'פארמאג אפאר קינדער אין מוסדות, גערעכט איך רעד פון קלענערע סארט מוסדות, אבער געווענליך איז הערשט ביי די גרעסערע נאך מער אן הפקירות אין דעם ענין. אויב נישט אדרבה פרעגטס מיך אפ. אבער דאס זענען נישט קיין אמאליגע מעשיות, דאס זענען היינטיגע פאסירונגען. און דאס אז די אינגל איז בעסער געלערנט ווייזט נישט אלעמאל אויף די גוטע קוואליטעט באהאנדלונג וואס ער באקומט פון זיין מלמד און צו דער לעצטער פארשטייט אים. מיט א בייטש העכער אונז, פלעגן מיר אויך לערנען פלייסיג. (כ'רעד טאקע נישט פון שלאגן, ווייל שלאגן איז שוין אסאך ווייניגער היינט)
באקן מעשיות איז טאקע נישט קיין פראבלעם, אבער נישט פון 'צדיקים'! ס'מאכט ביי די קינדער ביליג דאס גאנצע מושג פון 'סיפורי צדיקים' און ס'ברענגט גאר שטארק אראפ, זייער אמונת צדיקים און השפעה וואס די מעשה פון א צדיק דארף ברענגען אויף זיי, וויסענדיג מכאן ולהלאה "ווער ווייסט וויפיל נאך סיפורי צדיקים זענע פארבריצירט, מיין רבי איז מסתמא נישט דער אבי אבות הבעקערס"

[קרעקער]

א חבר פארציילט מיר אז זיין קינדס נערסערי מלמד וען ער וערט איבערגעשטרענגעט פין די קינדער און קלאס זאגט ער זיי אז יעצט גייט מען שרייען צי די באשעפער און אלע קינדער הייבען אן צו שרייען פאר צעהן מיניט אין די גאנצע צייט זאגט ער העכער נאך העכער אין די קינדער שרייען זיך אויס מיט אלע זייערע כוחות ביז זיי ווערען בלוי אין רויט, ווען זיי ענדיגען זענען זיי אזוי אפגעשוואכט אז אלע קינדער שלאפען איין פאר 2 שעהן
דע מלמד טאנעט אז צימאל איז נושט מעגליך צי קאנטראלען דראסיג קינדער קוים ואס א טאטע מאמע קען קאנטראלען צויי דריי קינדער
אבער צי אביוזען דו קינדער וייל ער קען נישט זיי קאנטראלען איז א פאברעך

[טעפל]

ר' טאמבעל היינט כמעט אין יעדע נארמאלע חדר שיקט מען די מלמדים זיך לערנען (חוץ פון די חדרים וואס ס'איז א נביירע זיך צו גיין לערענן)

[טאמבל סאס]

כ'זע ס'איז דא א שטיקל חסרון ידיעה דא! מיין טענה איז נישט אז איך פארלאנג די מלמדים זאלן זיך גיין לערנען! נאר מ'זאל פשוט ארייננעמען לכתחילה נאר קלוגע באזעסענע (נישט דוקא עלטערע) אינגעלייט וואס האבן שכל אין קאפ, און געפיהלן אין הארץ וויזוי זיך אמצוגיין מיט קינדער. כ'זאג נישט מ'וועט טאקע מוזן העכערן די וועידזשעס פון א דורכשניטליכע מלמד. כדי ס'זאל זיך פאר א טויגליכע אינגערמאן לוינען צו בלייבן א מלמד אין חדר.
אבער פארוואס זאל מען ארייננעמען נאר די ארויסגעפאלענע אין כולל אלס מלמדים און זיי 'שיקן גיין זיך לערנען' אז דו נעמסט א טויגליכער אינגערמאן וועט ער וויסן אלעס וואס דער אנדערער ווייסט פון 'זיך גיין לערנען' מיט נאך א שמוץ אריבער.

[דולה ומשקה]

א צווייטער זאגט מיר א חבר וואס האט א קינד ביי עם אין כיתה - זאגט זיינע קינדער אז וועגן דעם איז געקומען די מבול ווייל מ'האט זיך איינגעהאלטן פון גיין אין טוילעט

אין באבוב (48) חדר איז דא א מנהל,דאכציך פון כתה ו' ז' אדער ח' (איינע פון די כתות), וואס פארשפארט די בית הכבוד, דאס מיינט צו זאגען אז אין מיטן קלאס גייט מען נישט אין ביה"כ, קענסט גיין אדער פארן אדער דערנאך לערנען. ווען איך האב דאס געהערט האט עס מיר שטארק אויפגערעגט, כ'פארשטיי דער מנהל ער וויל נישט ס'זאל ווערען א הפקירות, אבער למשל ריסעס איז 12 אזייגער דער קינד פילט עלעף אזייגער אז ער דארף ארויסגיין, זאגט איהם דער מלמד "יעצט קען מען נישט גייסט מיזען ווארטן ביז ריסעס", ווי לאנג קען מען זיך איינהאלטן, מיינסטו דאס קינד קען זיך יעצט קאנצעטרירען אין די לימודים, זיין קאפ איז נישט דא, ער זיצט אויף שפילקעס.

פארוואס האט מיר דער גזירה רעה ארויס גענומען פון דער גלייך געוויכט?
ווייל איינמאהל אין מיטן קלאס האב איך אויף געהויבען מיין האנט מרמז זיין אז איך ברויך ארויסגיין, מיין רבי האט מיר געזאגט ניין, נאך צען מינוט האב איך נאכאמאהל אויף געהויבען אז איך מוז גיין, מ'האט מיר אפגעזאגט, נאך צוויי מינוט כ'האב געזעהן אז עס איז כלו כל הקיצין האב איז זיך געגעבען א הייב אויף אין ארויס געלאפען פון קלאס פון ביה"כ, ווי נאר כ'האב גענדיקט וואשן מיין הענט, באקום איך פלוצלינג א פראסק אין פנים פון דער מנהל אז "איך בין א מחוצף וכו' וכו'", ער האט מיר געגעבען מוסר וכו' וכו' דערנאך מיר געגעבען א אינסיימענט. ווען כ'האב איהם געגעבען דעם הונטרעט מאהל געשרייבעכטס פון "איך וועל מער נישט זיין א מחוצף", האב איך איהם געגעבען א זאג דאס האט זיך אלעס געלוינט ווי איידער איינעמען די בושות אין מיטן קלאס (וד"ל).

דאס איז א רשעות שאין כדוגמתו.

[טאמבל סאס]

א חבר (יענער חבר) א מלמד האט זיך פאר מיר אויפגעטוהן אז ער האט אלעמאל א ענטפער פארן אינגל פארוואס אים נישט צולאזן גיין אין ביה"כ ממה נפשך.
אויב זאגט ער אז ער איז נישט געווען ביי ריסעס, דאן קען ער זיכער נישט גיין אלס שטראף אז ער איז נישט געווען .
אויב איז ער געווען, קען ער אויך נישט גיין! ווייל ס'איז נישט מעגליך אז ער דארף אזוי שנעל נאכאמאל.

[דעינעש]

א שווערע נושא דאס, הכל מודים,

נאך אלעם זעמיר נאר (מלמדים) טאטעס, און אז מ'וויל מיר, און מיר קענען, און מזאלמיר בס"ד, מער פרובירן אליין אנפולען דעם געשאפענעם חלל,

נאך אלעם, די גרויסע חלק טאג, ווען די קינד איז אין שטוב, דארף דער טאטע ממשיך זיין אליין צו מחנך זיין (זיך, און) דאס קינד, און צוגרייטן פאר'ן מארגען'דיגער טאג אי"ה, אזוי אז דער קינד זאל זיין א כלי מוכן לקבל אי"ה,

און אז, אולי ואולי, עמיר פארשטיין, און זעהן וויאזוי א מלמד מיט א פולע כיתה הארעוועט אריין, און מ'העמיר עס אפרישיעטן,

(זאג נאר, טיפ'ס געבסטו ??).


והקב"ה יעזרנו ע"ד כבוד שמו.

[פארוואס נישט]

(זאג נאר, טיפ'ס געבסטו ??)

גערעכט, און נאך ווי גערעכט.
איינמאל נאכן שיקן א טיפ לכבוד ר"ח (איינער געדענקט נאך די מנהג???) טרעפ איך דעם - גראדע זייער אן ארענטליכע/טאלאנטפולע - מלמד אין ביהמ"ד, ער קומט צו מיר זאגענדיג א פולן יישר כח פאר די געלט, (כ'מיין, ער וויל דאך נישט פארלירן ס'לעצטע ביסל ראש חודש אינקאם...), האב איך אים איבערגעגעבן א גריס פון מיין אינגעלע זאגענדיג אז ס'דערקענט זיך די שווערע הארעוואניע וואס דו לייגסט אריין אין אים.
אזוי שמועסענדיג זאגט ער מיר מיט גאנץ א קענטליכע ווייטאג, דו ווייסט, פון 24 תלמידים קע"ה ביזטו פון די איינציגסטע טאטעס וואס בנוסף צו די געלט איז ווען איך טרעף דיך הער איך נאך פון דיר א גוט ווארט אויכעט, ס'מערהייט עלטערן הערט מען בכלל נישט פון זיי איבערן יאר, געציילטע דערמאנען זיך דעם מלמד'ס נומבער נאר ווען יענקעלע קומט אהיים וויינענדיג 'מיין רבי האט זיך היינט פארלייגט אויף מיר' וכו' וכו', א מיעוט עלטערן נעמען זיך די מיה אנצורופן זאגן א גוט ווארט, און נאך ווייניגער געדענקן נאך וואס ס'מיינט א טיפ פאר א מלמד...

סאו לענינינו, יעדער מענטש (עכ"פ אזוי מיין איך) אפילו ער זאל מאכן טויזענטער דאללער א וואך, קען אמאל און דארף אמאל נוצן א קאמפלימענט אויף זיין שווערע ארבעט, כש"כ א מלמד וואס ארבעט ביטער שווער און מאכט א וואך דארט... שוין העמיר נישט רעדן דערפון...
איך פארשטיי אז מיר ערווארטן פון אונזערע מלמדים זיי זאלן סערווירן אונזערע קינדערלעך מיט די בעסטע, זיי טריעטן מענטשליך, אבער אונז מעג מיר זיי אויך אמאל ארויסווייזן שעצונג פאר זייער ארבעט, לכתחילה מיט א טיפ, ווי קליין זאל נאר נישט זיין, די מלמד פארשטייט אז דו קענסט נישט מער, און ער אפפרישיעיט עס שטארק, און אפי' אן געלט, א קאמפלימענט האט נאך קיינמאל נישט געשאדט.
בכלל מיין איך, (אייגענע השערה), אז א מלמד באקומט מער א געפיל צו א קינד וואס די עלטערן ווייזן אן אחריות און שפירן דעם מלמד אלץ א שותף אינעם חינוך פון זייערע קינדער, ביי אזא קינד גלייב איך נישט אז די מלמד וועט אים אפהאלטן פון גיין וואו ער דארף (פארשטייט זיך איך רעדט א גאנצע צייט פון א נארמאלע מלמד) ווען אימער ס'פעלט זיך אויס.

[איך אויך]

גראדע מיינע קינדער האבן שטארק ליב סקערי סטוריס זיי בעטן דאס כסדר.

[קרעקער]

נייע סטאדי
קינדער וואס האבען געחאפט פעטש אלטס קינד ווערען גערירט פין זינעם

מתוך 'הארץ', 03.07.12
ילדים שקיבלו מכות מועדים להפרעות נפשיות
מחקר שהתמקד בהשפעתה של ענישה גופנית קלה, גילה כי מי שהוכה נוטה יותר להפרעות התנהגות, אלכוהוליזם והתמכרות לסמים
מחקר חדש שהתפרסם אתמול (שני) טוען שמי שספג מכות בילדות יהיה חשוף להפרעות נפשיות בגיל בוגר. הדבר עשוי להתבטא בהפרעות התנהגות, נטייה לאלכוהוליזם או התמכרות לסמים.

המחקר, שנערך על-ידי צוות קנדי וכלל 34,653 מתנדבים בוגרים, התמקד בהשפעתן הבלעדית של מכות בישבן וענישה גופנית "קלה" על בעיות פסיכולוגיות מאוחרות. תוצאות המחקר לא מתייחסות להשפעת אלימות קשה יותר, כזו שמותירה סימנים כחולים וחבלות, או אלימות מינית. מהתוצאות עולה כי אנשים שקיבלו "פליקים בטוסיק" בילדותם, נתונים לסיכון מוגבר בשיעור של 2% עד 7% לפתח הפרעות נפשיות בבגרות.

נתוני המחקר, שפורסמו בכתב העת האמריקאי Pediatrics, עשויים להיראות מעט מינוריים, אולם הם מראים כי המרכיב האלים שנמצא בכל סוג של מכות, גם בטוסיק, מגדיל את הסיכון לבעיות נפשיות בעתיד. זאת, בשעה שחצי מהאמריקאים זוכרים ענישה גופנית בילדותם.
לדברי ויקטור פורנארי, מומחה לפסיכיאטריה של הילד, "המחקר חשוב, שכן הוא פותח דיון על גישות בחינוך ילדים". בהתייחסות למחקר, בו לא היה שותף, הוסיף פורנארי כי "המספרים אמנם לא גבוהים במיוחד, אך הם מוכיחים שענישה גופנית הינה גורם סיכון לטיפוח בעיות נפשיות בחיים הבוגרים".

מחקרים קודמים בנושא הראו כי ילדים שספגו ענישה גופנית סבלו יותר מהפרעות נפשיות בבגרותם, ונטייה ברורה להתנהגות אגרסיבית לעומת ילדים שלא קיבלו מכות. עם זאת, מחקרים אלו התבססו על מקרים בהם הונהגה ענישה גופנית קשה. ענישה גופנית של ילדים עדיין חוקית בקנדה ובארצות הברית. ב-32 מדינות בעולם היא הוצאה מחוץ לחוק.

[טעלעפאן]

נייע סטאדי
קינדער וואס האבען געחאפט פעטש אלטס קינד ווערען גערירט פין זינעם

מתוך 'הארץ', 03.07.12
ילדים שקיבלו מכות מועדים להפרעות נפשיות
מחקר שהתמקד בהשפעתה של ענישה גופנית קלה, גילה כי מי שהוכה נוטה יותר להפרעות התנהגות, אלכוהוליזם והתמכרות לסמים
מחקר חדש שהתפרסם אתמול (שני) טוען שמי שספג מכות בילדות יהיה חשוף להפרעות נפשיות בגיל בוגר. הדבר עשוי להתבטא בהפרעות התנהגות, נטייה לאלכוהוליזם או התמכרות לסמים.

המחקר, שנערך על-ידי צוות קנדי וכלל 34,653 מתנדבים בוגרים, התמקד בהשפעתן הבלעדית של מכות בישבן וענישה גופנית "קלה" על בעיות פסיכולוגיות מאוחרות. תוצאות המחקר לא מתייחסות להשפעת אלימות קשה יותר, כזו שמותירה סימנים כחולים וחבלות, או אלימות מינית. מהתוצאות עולה כי אנשים שקיבלו "פליקים בטוסיק" בילדותם, נתונים לסיכון מוגבר בשיעור של 2% עד 7% לפתח הפרעות נפשיות בבגרות.

נתוני המחקר, שפורסמו בכתב העת האמריקאי Pediatrics, עשויים להיראות מעט מינוריים, אולם הם מראים כי המרכיב האלים שנמצא בכל סוג של מכות, גם בטוסיק, מגדיל את הסיכון לבעיות נפשיות בעתיד. זאת, בשעה שחצי מהאמריקאים זוכרים ענישה גופנית בילדותם.
לדברי ויקטור פורנארי, מומחה לפסיכיאטריה של הילד, "המחקר חשוב, שכן הוא פותח דיון על גישות בחינוך ילדים". בהתייחסות למחקר, בו לא היה שותף, הוסיף פורנארי כי "המספרים אמנם לא גבוהים במיוחד, אך הם מוכיחים שענישה גופנית הינה גורם סיכון לטיפוח בעיות נפשיות בחיים הבוגרים".

מחקרים קודמים בנושא הראו כי ילדים שספגו ענישה גופנית סבלו יותר מהפרעות נפשיות בבגרותם, ונטייה ברורה להתנהגות אגרסיבית לעומת ילדים שלא קיבלו מכות. עם זאת, מחקרים אלו התבססו על מקרים בהם הונהגה ענישה גופנית קשה. ענישה גופנית של ילדים עדיין חוקית בקנדה ובארצות הברית. ב-32 מדינות בעולם היא הוצאה מחוץ לחוק.

Wow....!!

דאס פארענטפערט שוין (כמעט...) אלעס.

לאמיר זאגן עס איז נישט אינגאנצן ווי זיי זאגן, אבער אויף האלב זיכער.. ווי מיר אלע קענען מעיד זיין מיט וואספארא רציחה אונזערע רבי׳ס האבן געשמיסן....

אריין אין די ״טוישן דעם סיסטעם״ אשכול, און אין נאך פילע..

[[NAMELESS]]

[quote="קרעקער"]נייע סטאדי
קינדער וואס האבען געחאפט פעטש אלטס קינד ווערען גערירט פין זינעם

קרעקער, די נעמסטו עס צו שארף, זיי שרייבן אז 2 ביז 7 פראצענט פון די געכאפטע ליידן דערפון, איך מיין אז דאס איז גאר א בשורה טובה ווייל איך וואלט געשוואוירן אז עס איז פיל מער, אבער קען זיין אז יש פעטש ויש פעטש. דער הארץ רעדט פון א "פליק בטוסיק" און קעגן אונזערע "האלט די האנט" איז עס א דיסטאנץ ווי די חילוק אין גרויסקייט פונעם היגס באסאן פארטיקל קעגן סיטי פיעלד.

[שמעקעדיג]

יא, עס האט אין זיך אן אמת, אבער ווי שוין געשמועסט, סתם שלאגן/שטראפן איז א וויכטיגע זאך, אבער בלויז ווען עס איז באמת וויכטיג, און ווען מען איז נישט אין כעס.

דער כלל איז, די שטראף ברויך זיין צוגעפאסט לויטן עוולה. און רוב עוולות זענען נישט גענוג שטארק ביז דארפן געבן פיזישע מכות. אבער אונזערע מלמדים האבן נישט געוואוסט פון עפעס אנדערש

[שנאפס]

ווער עס איז דער מלמד פון מיין זוהן? איך מיין רבי בראווער...

[טעפל]

ווער עס איז דער מלמד פון מיין זוהן? איך מיין רבי בראווער...

וואס מיינט דאס?

[איחוד פעלד]

דער הארץ צייטונג פארענטפערט אסאך קשיות.
מיר זענען אלע אביסעל משוגע.

Sent from my SPH-D700 Using ForumTouch for Android