שמערל האט געשריבן:@לעיקוואד. אפשר לערנסטו מיט מיר קאפיטל קד אין ספר תהילים.
ה' אלוקי גדלת מאד, האט ביי דוד המיילך געמיינט יגע בהרים ויעשנו, פשוט פשט אן קיין רש"ב. אזוי איז גאנץ סדר התפילה מיוסד אויף אזעלכע פשוטע זאכן ווי משליך קרחו כפיתים. אז איינער וויל אריינלערנען אין ועתה מושל בכל ממלא כל עלמין, און ער שעפט דערפון התפעלות, מה טוב ומה נעים. אבער פון וואנט נעמט זיך דיין אראגאנץ, אז עפעס אן אנדערע פשט איז ניטאמאל פארהאנדן?
די פארקרומטקייט ענדיגט זיך נישטא, גאנץ שכר ועונש איז געווארן פארדרייט, גאנץ ביאת המשיח איז געווארן פארדרייט, אחרית הימים האט באקומען אן אנדערע באדייט וכו'
איך פארשטיי נישט די טענות דא. אוודאי פאר דער אלטע רבי האט מען געוואוסט וואס דאס מיינט גדלות הבורא. דאס איז מבואר אין אלע ספרי מוסר יראה ותאלוגיה בכל הדורות ובכל המקומות. דאס מיינט פשוט טייטש ענינים פון אלוקות, למשל אין רמב"ם און חובות הלבבות וכו'. דער אלטער רבי האט זיך מחדש געווען זיינע קנייטשען אין גדלות הבורא, וואס זענען טאקע חידושים אפשר, און איינער וואס האלט א צווייטער שיטה וועט זיך מתבונן זיין לפי דרכו, אויף זיין שפראך און מיט די יסודות וואס ער האלט והכל יפה ונעים. זיך מתבונן זיין דרך נפלאות הבורא איז אוודאי אויך א לעגיטימער וועג, כמבואר בספרים רבים, און אין חב"ד איז מען זיך בכלל נישט מתווכח אויף דעם, אדרבה זיי זענען מעמיק אין התהוות ובריאה ומשליך קרחו כפתים וכו נאך מער לויט די חבדסקער שיטה. (ויש בזה דברים ומדברים בזה בחב"ד כי ההתבוננות בפרטי נפלאות שבבריאה עצמה יכולה להיות מגושמת ולא ניכר בה האלוקות, והא ראיה כל הסייענטיסטען שיודעים ומכירים בנפלאות הבריאה ואין להם מזה שום הרגש באלוקות, ולכן זה בעיה שצריך להדגיש) אבער צו טענה'ן ווי אנדערע חסידים, אז דער עיקר איז פראסט פירוש המילות אן קיין נגיעה צו געטליכקייט, אדער אז דער עיקר הכנה לתפלה איז א בלאט גמרא, דאס איז נישט אפגעפרעגט, אבער איז אוודאי רחוק מפשט הדברים בהלכה וגמרא להתבונן בגדלות הבורא.
לעיקוואד האט געשריבן:אבער ברור אז על פי פשט הפשוט איז נישט דאס דער טייטש התבוננות בגדלות הבורא. פשוט טייטש איז זיך מתבונן זיין ענינים פון אלוקות, ולא חלק אדם על זה מעולם,
אויף די ווערטער האב איך אטאקירט. און ניין, לויטן תורת חובת הלבבות מיינט גדלות הבורא שער הבחינה, שער היחוד איז נאר א מיטל צוציקומען דערצו. וכדבריך להפריך הסייענטיסטן, אבל הוא רק אמצעי.
און נאכאמאל, אודאי האט דאווענען און די שהייה לפניו אסאך פשטים. אבער דער פשוטסטער און גלאטסטער פשט פון דאווענען איז שאלת צרכיו, נאר פארדעם פארלאנגט זיך שירות ותשבחות אז עס זאל פאסן פאר א טפה סרוחה עפעס צו בעטן, וכלשונו הזהב של הרמב"ם וואס ברעסלאווער האט געברענגט אין אנדערן אשכול. און חסידים הראשונים היו שוהין, האט אויך א פשוט פשט. סתם זיך אפגעריהט פון די ארבעט אביסל, כדי אז ווען משטעלט זיך דאווענען, זאל מען קענען מכון זיין לבו לשמים, און נישט זיין ביזי מיט מחשבות זרות.
לעיקוואד האט געשריבן:יש בזה דברים ומדברים בזה בחב"ד כי ההתבוננות בפרטי נפלאות שבבריאה עצמה יכולה להיות מגושמת ולא ניכר בה האלוקות, והא ראיה כל הסייענטיסטען שיודעים ומכירים בנפלאות הבריאה ואין להם מזה שום הרגש באלוקות, ולכן זה בעיה שצריך להדגיש
לפי זה, איז תורת חב"ד אויך נישט די מכוון, והא ראיה רוב חב"דסקע וואס זענען זיך מתבונן אין "אור במאור" און אין א"ק ואבי"ע וכו' וכו' זענען אויך נישט באנומען מיט א גט'ליכע געפיעל
דברי הרב תולדות אהרן פרשטיי איך און גאנצען נישט, דהיינו, צו אוועקשטעלן גאנץ יידישקייט [כולל הלכה] ווי עפעס א לב'דיגער עסק, בין איך נישט קיין גרויסער, אדער אינגאנצען נישט, קיין חסיד, סאיז אמת אז עס דא געוויסע נקודות און אזא דיעה וואז עס איז אמת, און די שאלה איז נאר וואס עס איז די עיקר און וואס דער טפל, אבער לענין תפילה איז פשוט וברור מדברי חז"ל, אז האט נאר צוטוהן מיט לב, איזה עבודה שבלב וכו', און שולחן ערוך ווערט אראפגעלייגט די מהלך פון חסידים הראשונים, עד שהיו מגיעים להתפשטות הגשמיות, דאס טרעפט מען נישט ביי לולב, שבת, מצה, וכו' ביי די לעצט דערמאנטע, זייער עיקר איז א מצוות מעשית כפשוטו, אבער מצוות תפילה האט נישט קיין שייכות מיט מעשה, עס איז נאר לב ושכל לכוון ולדבק, די שמונה עשרה ברכות, איז נישט אז מען דארף זיי זאגען, און כאילו אז די מצווה איז לבטא בשפתים, און די מילות וואס מען האט מתקן געווען איז כדי מען זאל האבן און וואס מכוון צו זיין, און דאווענען שמונה עשרה איז זאגען די אכצען ברכות, להדיא נישט, די אכצען ברכות זענען נישט מער ווי אכצען אופני ודרכי להגיע לדביקות השלם, כדי אז די דביקות, און די ריכטיגע רגש כלפי גאט זאל זיין בשלימות, האבן חז"ל, וואס אלוקות האבן זיי לכאורה יא ארויסגעהאט, [משא"כ סייענס] פארשטאנען און צוגעקומען אז כדי א מענטש זאל זיין ריכטיג מדובק, וכו' דארף זיך ביי אים הארצען דורכטראגען אכצען סארטען מעסדזשעס, אבער די נקודה פון די אכצען מעסדזשעס איז נישט די מעסעדזש אליין, נאר צו וואס עס ברענגט צו, ארויסזאגען די אכצען ברכות איז טאקע נישט וויכטיג פאר איינען וואס קומט צו אדער צו די תוצאה, אדער קען ער ביי זיך און קאפ און אין הארץ אן די ווערטער דורכטראגען די אכצען מעסעדזשעס, ודו''ק, און בנוגע די מחלוקה, תו"א איז א שטיקעל סתירה צו וויזאוי מען זעהט ווי חז"ל האבען געקוקט אויף תפילה, פירושש המילות איז גארנישט, די גאנצע מילות איז דאך נישט דער עיקר, איי וועסט זאגען אז דורך פירוש המילות קומט צו צו די תוצאה, א' בכלל נישט מוכרח, אז מען מאכט א גאנצע בראטעל פון די ווערטער קען מען הערן אז עס פאלט אוועק די נקודה צו וואס די ווערטער העטם ווען געדארפט צוברענגען, ב' אויף זאגט שוין חב"ד אז מיט אלקות פון פריער, קומט שנעלער און ריכטיגער צו צו די מטרה, קצרתי ועוד חזון [tag]מבקר[/tag] איך וואלט דיר געראטען זאלסט ארויסקריכען פון דעם ן מתנגדישען פארמאכטען קעסטעל, הייב אן לייענען אביסעל פון מו"ר מארטין בובער, מו"ר הנביא אברהם יהושע השל-, און אויך אביסעלע מער חב"ד פון וואס די האסט שוין געקוקט ביז יעצט,
אחד העם האט געשריבן: אבער מצוות תפילה האט נישט קיין שייכות מיט מעשה, עס איז נאר לב ושכל לכוון ולדבק, די שמונה עשרה ברכות, איז נישט אז מען דארף זיי זאגען, און כאילו אז די מצווה איז לבטא בשפתים, און די מילות וואס מען האט מתקן געווען איז כדי מען זאל האבן און וואס מכוון צו זיין, און דאווענען שמונה עשרה איז זאגען די אכצען ברכות, להדיא נישט, די אכצען ברכות זענען נישט מער ווי אכצען אופני ודרכי להגיע לדביקות השלם, כדי אז די דביקות, און די ריכטיגע רגש כלפי גאט זאל זיין בשלימות, האבן חז"ל פארשטאנען און צוגעקומען אז כדי א מענטש זאל זיין ריכטיג מדובק, וכו' דארף זיך ביי אים הארצען דורכטראגען אכצען סארטען מעסדזשעס, אבער די נקודה פון די אכצען מעסדזשעס איז נישט די מעסעדזש אליין, נאר צו וואס עס ברענגט צו, ארויסזאגען די אכצען ברכות איז טאקע נישט וויכטיג פאר איינען וואס קומט צו אדער צו די תוצאה, אדער קען ער ביי זיך און קאפ און אין הארץ אן די ווערטער דורכטראגען די אכצען מעסעדזשעס, ודו''ק,
אזוי?? סאיז נישט קיין צייט מתפלל צו זיין?? אהה תפילה איז א לשון נפתולי-דביקות. אבער פארט איז דאס נישט פשוט פשט פון תפילה. זאג, ווען די ווילסט דיין ווייב זאל דיך עפעס העלפן, וואס טוסטו?? ביסט זיך מדבק אין איר, אדער דו בעטסט איר זי זאל העלפן?? והנמשל מובן!!
נאך א זאך, איך זיך שוין לאנג די פטור פון דארפן דאווענען. אפשר ברענגסטו דיין מקור אז ס'איז גענוג צו טראכטן 18 מעסידזע"ס
אחד העם האט געשריבן:מבקר, איך וואלט דיר געראטען זאלסט ארויסקריכען פון דעם מתנגדישען פארמאכטן קעסטעל, הייב אן לייענען אביסעל פון מו"ר מארטין בובער, מו"ר הנביא אברהם יהושע השל-, און אויך אביסעלע מער חב"ד פון וואס די האסט שוין געקוקט ביז יעצט,
זייער מחלוקת איז נישט פין היינט, עס איז שוין אן אור אלטע מחלוקה, אנגעהויבען פין רמ"ק אין אור נערב
(24) ספר אור נערב - חלק א פרק ד
ולזה תירץ אלא כל המפנה לבו מעסקי העולם, והענין, כי המתפללים הם על שני דרכים, האחד על דרך עבדים המשמשים את הרב על מנת לקבל פרס, והיינו שתפלתן על דרך הפשט בהנאותם מן העולם הזה, ולאלו היא תפלה למטה לבקש מאל אכלם. אמנם יש בנים שכל כוונתם בתפלתם ליחד המלכות עם התפארת, דהיינו סוד תהלה כדפירשתי לסלקה אל סוד ההלל, והיינו שמניחים בתפלתם עניני העולם הזה ועוסקים במעשה מרכבה, דהיינו סוד יאהדונה"י שיחוד קודשא ב"ה בשכינתיה נקרא מעשה מרכבה, והיינו תהלה: שמא יעלה בדעתך שכיון שאינו עוסק בצרכיו שלא יהיה לו פרס והנאות אלו מן העולם ח"ו, אלא מעלה עליו הכתוב כאלו התפלל כל היום כלו, וזהו (תהלים נה, כג), "השלך על ה' יהבך והוא יכלכלך", כי יהי כוונת האדם אל היחוד, וצרכי עולמו לא יבקש אלא ישליך על ה' יהבו והוא יכלכלהו. ולהכי קאמר תפלה, כלומר עם היות שעוסק בסוד היחוד ועניניו מועיל לו לעניני העולם הזה כאלו התפלל כל היום כלו. והשתא קאמר מאי שגיונות, דאדרבא קרא איפכא משמע עולה על תהלה ומשובחת משגיונות ושבחים, ולזה פירש לשון שגיאה וכו':
און ער איז מאריך נאך אין דער ספר בשבח פין אינזינען האבען בשעת'ן דאווענען כוונות ע"פ קבלה.
דער מעזריטשער מגיד שרייבט אויך אין לקוטי אמרים אז מען ברויך אין זין האבען בשעת'ן דאווענען כוונות, און נישט סתם פירוש המילות, אין אנדערע מקומות מאכען זיי נאך חוזק פין די וואס האבען נאר אינזינען פירוש המילות, אז זענען קענען פארשידענע ווערטער נישט מסביר זיין און אינזין האבען.
האמיר שוין די מחלוקת צווישען די בעלי הפשט, מיט די מקובלים וויאזוי אינזינען צו האבען ביים דאווענען.
און די יודעי דבר ווייסען שוין אוודאי פין דער באקאנטער תשובה אין ריב"ש וואס ברענגט א ר"ש מקינון וואס האט געזאגט אז ער דאווענט לדעת התינוק, כלומר ווי א קינד וואס ווייסט גארנישט קיין כוונות נאר צו בעטען טאטע איך וויל עסען.. (קען זיין אז דער ר"ש מקינון מיינט עפעס אנדרעש כידוע).
דער זאך איז א אלטער מחלוקת, וואס ווערט נאר נמשך אין היינטיגע טערמינען, און דער אמת איז (און ביטע פארשטיינערט מיך נישט) אז די וואס האבען געקאנט האבען אינזינען געהאט גרעסערע כוונות, און די וואס נישט האבען עס פארענטפערט באיזה אופן. עס איז א דבר פשוט אז לאו כל מוחא סביל דא, נישט ווייל מען דארף זיין א העכערע מענטש, נאר מען דארף האבען די חושים עס צו קענען טוהן, און היות די רבי'ס זענען לאו דוקא אייביג בעלי חושים, וועלען זיי פראבירען מיישב צו זיין וואס זיי קענען יא טוהן אז עס איז פאר אלע זייערע חסידים. טאמער מאכט זיך טאקע א חסיד וואס האט יא די מוחין, ביי א רבי וואס האט נישט, איז ער א גרויסער רחמנות.
א משוגענער באלאנגט אין משוגעים הויז, און א מאלעסטער באלאנגט אין תפיסה!!
אדם המוכה מחבירו יכול לילך לקבול לפני עכו"ם אע"פ דגורם למכה היזק גדול (רמ"א סי' שפ"ח ס"ז), מותר לקצץ ידיו על ידי גוי (ש"ך ס"ק מ"ה).
לעיקוואד האט געשריבן:אבער ברור אז על פי פשט הפשוט איז נישט דאס דער טייטש התבוננות בגדלות הבורא. פשוט טייטש איז זיך מתבונן זיין ענינים פון אלוקות, ולא חלק אדם על זה מעולם,
אויף די ווערטער האב איך אטאקירט. און ניין, לויטן תורת חובת הלבבות מיינט גדלות הבורא שער הבחינה, שער היחוד איז נאר א מיטל צוציקומען דערצו. וכדבריך להפריך הסייענטיסטן, אבל הוא רק אמצעי.
און חסידים הראשונים היו שוהין, האט אויך א פשוט פשט. סתם זיך אפגעריהט פון די ארבעט אביסל, כדי אז ווען משטעלט זיך דאווענען, זאל מען קענען מכון זיין לבו לשמים, און נישט זיין ביזי מיט מחשבות זרות.
לגבי חוה"ל, סתם בדית מלבך. וברור שאינו כך. א סעיף שולחן ערוך רמ"א איז גענוג פשוט פאר דיר?
אורח חיים צח א המתפלל צריך שיכוין בלבו פירוש המלות שמוציא בשפתיו ויחשוב כאלו שכינה כנגדו ויסיר כל המחשבות הטורדות אותו עד שתשאר מחשבתו וכוונתו זכה בתפלתו ויחשוב כאלו היה מדבר לפני מלך בשר ודם היה מסדר דבריו ומכוין בהם יפה לבל יכשל קל וחומר לפני מלך מלכי המלכים הקב"ה שהוא חוקר כל המחשבות וכך היו עושים חסידים ואנשי מעשה שהיו מתבודדים ומכוונין בתפלתם עד שהיו מגיעים להתפשטות הגשמיות ולהתגברות כח השכלי עד שהיו מגיעים קרוב למעלת הנבואה ואם תבא לו מחשבה אחרת בתוך התפלה ישתוק עד שתתבטל המחשבה וצריך שיחשוב בדברים המכניעים הלב ומכוונים אותו לאביו שבשמים ולא יחשוב בדברים שיש בהם קלות ראש.
הגה: ויחשוב קודם התפלה מרוממות האל יתעלה ובשפלות האדם ויסיר כל תענוגי האדם מלבו (הר"י ריש פרק אין עומדין). :
איך ווייס נישט וואס איז ביי דיר טייטש רוממות האל ושפלות האדם, אבער ביי רוב מענטשען איז דער גלאטער טייטש גרויסקייט פון גאט און קליינקייט פון מענטש.
לעיקוואד האט געשריבן:יש בזה דברים ומדברים בזה בחב"ד כי ההתבוננות בפרטי נפלאות שבבריאה עצמה יכולה להיות מגושמת ולא ניכר בה האלוקות, והא ראיה כל הסייענטיסטען שיודעים ומכירים בנפלאות הבריאה ואין להם מזה שום הרגש באלוקות, ולכן זה בעיה שצריך להדגיש
לפי זה, איז תורת חב"ד אויך נישט די מכוון, והא ראיה רוב חב"דסקע וואס זענען זיך מתבונן אין "אור במאור" און אין א"ק ואבי"ע וכו' וכו' זענען אויך נישט באנומען מיט א גט'ליכע געפיעל
איך ווייס נישט פון וואו איר נעמט אייער סטאטיסטיק איבער "רוב חבדקסע".
לעיקוואד האט געשריבן:יש בזה דברים ומדברים בזה בחב"ד כי ההתבוננות בפרטי נפלאות שבבריאה עצמה יכולה להיות מגושמת ולא ניכר בה האלוקות, והא ראיה כל הסייענטיסטען שיודעים ומכירים בנפלאות הבריאה ואין להם מזה שום הרגש באלוקות, ולכן זה בעיה שצריך להדגיש
לפי זה, איז תורת חב"ד אויך נישט די מכוון, והא ראיה רוב חב"דסקע וואס זענען זיך מתבונן אין "אור במאור" און אין א"ק ואבי"ע וכו' וכו' זענען אויך נישט באנומען מיט א גט'ליכע געפיעל
איך ווייס נישט פון וואו איר נעמט אייער סטאטיסטיק איבער "רוב חבדקסע".
דו"ק ותשכח!!
איך ווייס נישט וואס איז ביי דיר טייטש רוממות האל ושפלות האדם, אבער ביי רוב מענטשען איז דער גלאטער טייטש גרויסקייט פון גאט און קליינקייט פון מענטש.
זאג, צודען מיינט "שפלות אדם" אז ער איז נאר א גילוי ההעלם??
עברי טייטש שפלות האדם בנוסח חב"ד איז דער אין ערוך פון נבראים לגבי דער בורא. איך ווייס נישט וואס איז דא דער וויץ פון נעמען אפאר ווערטער וואס שטייט אין חב"ד און מאכען ליצנות פון דעם.
א משוגענער באלאנגט אין משוגעים הויז, און א מאלעסטער באלאנגט אין תפיסה!!
אדם המוכה מחבירו יכול לילך לקבול לפני עכו"ם אע"פ דגורם למכה היזק גדול (רמ"א סי' שפ"ח ס"ז), מותר לקצץ ידיו על ידי גוי (ש"ך ס"ק מ"ה).
[justify]איך וויל זיך אנטשולדיגן (און עס באדערט מיר) אז איך האב געפעלט די לעצטע צוויי טעג פון די הייסע ויכוח.
[tag]מבקר[/tag] טייערער, איך פיל אז דו האסט אסאך אריין געכאפט דא אין דעם אשכול. זעהט אויס אז דו קענסט נאך צולערנען אביסל חסידות. אולי אז דו וועסט לערנען מיט א 'קביעות בנפש', זיך איבערגעבן צו דעם ענין אינגאנצען, דאווענען באריכות לכה"פ שבת, וועסטו אולי צוקומען צו א טעם אין עבודת השם.
איך גיי שרייבן מיין קוק אויף עבודת התפילה על פי חב"ד מיט עבודת התפילה על פי דער תו"א רבי ז"ל. אודה ולא איבוש אז איך בין מעהר נוטה צו די עבודה על פי חב"ד, והלואי שאזכה להבין ולעשות כדרכם.
עבודת התפילה על פי חב"ד:
ביי אדמו"רי חב"ד איז געוועהן א דבר פשוט אז תפילה איז צוטיילט און צוויי חלקים. 1 וואס שטייט אין רמב"ם, אז ווען א מענטש קומט אין א עת צרה איז מען מתפלל צום בורא עולם אויף א שינוי. וויאזוי דאס ארבעט איז צווייטע נושא. 2 איז עבודת התפילה.
אין פסוק שטייט ולעבדו בכל לבבכם, דרשנען חז"ל איזהו עבודה שבלב זו תפילה. ממילא, דער עיקר פון דאווענען איז אן עבודה שבלב. חסידות פארשטייט אז לפני אנשי כנה"ג האבן מענטשן מתפלל געוועהן בעיקר מיט די לב. אנשי כנה"ג האבן אוועק געשטעלט א סיסטעם פון דאווענען וואס דורך דעם טוהט מען מעורר זיין די לב צו דינען די באשעפער. דער עבודת השם קען נישט זיין אז 'איך' דין דער בעשעפער, ווייל אויב איך איז נישטא באשעפער- אין אני והוא יכולים לדור.
ממילא דער עיקר עבודת השם איז מאכן ווי מעהר אויס איך, אין מעהר גאט. בטבע בני אדם איז די בריאה בפשיטות און אלהות איז בחידוש. ווייל דאס אז איך בין דא איז פשוט דער באשעפער איז אויך דא, דאס איז א חידוש.
איך האב אמאהל געהערט פון א משפיע אז אין א געוויסע שטאט (מורא האבנדיג פון די השפעה פון חסידים) איז געוועהן א תקנה אז א מגיד מוז קודם זאגן פארן ראש הקהל וועגן וואס ער גייט רעדן. איז געקומען א חסידישע מגיד, און זאגט אז ער גייט רעדן וועגן 'מתנגדים טראכטן א סאך פון גאט, און חסידים טראכטן אסאך פון זיך'. זאגט דער ראש הקהל זייער פיין.
ביים דרשה זאגט דער מגיד אז מתנגדים טראכטן א סאך פון גאט, ווייל דאס אז זיי זענען דא איז דבר פשוט, אבער זיי טראכטן ווי קען זיין אז גאט איז דא. ווידער חסידים טראכטן א סאך פון זיך, ווייל דאס אז גאט איז דא איז א דבר פשוט, אבער אז איך בין דא, ווי קען דאס זיין.
די עבודה פון תפילה איז צוצוקומען דורך התבוננות אין די סדר התפילה אז גאט איז גאט איז אלעס, און דער מענטש זאל נישט קענען טרעפן א מקום פאר זיך, אז ווען ער זאגט ביי שמו"ע מודים אנחנו לך, האלט ער אז ער איז מודה אז די וועלט איז אזויווי דער בורא קוקט אויף דעם כאין ואפס ממש, וכלא חשיבי.
נאך מעהר איז חסידות מבאר, אז לכאורה תפילה איז אויסגעשטעלט אויך על פי קבלה. דהיינו ביז הודו בעולם העשיה, ביז ברכו בעולם היצירה, ביז שמו"ע בעולם הבריאה, און שמו"ע בעולם האצילות.
ווי זענען די אדרעסן פון די פיר עולמות? מען קען פארן צו זיי? אויב איך גיי פארן מיט אן עראפלאן פאר 100 יאהר וועל איך אהנקומען? הבל והבלים. דאס זענען רוחניותדיגע דרגות פון העלם. יעדער עולם איז אן אנדערע סארט העלם, איינס גרעסער ווי די צווייטע.
א צדיק קען בהאי עלמא אהנקומען צו העכערע עולמות. וכידוע די סיפור אז די צאנזער רב זי"ע האט ביי של"ס זיך צוהיסט האט איינער פון די מקורבים געברענגט א גלעזל טיי. האט די צאנזער רב געזאגט, ניין אין עולם האצילות טרינקט מען נישט קיין טיי. דער צאנזער רב כנראה ביי יענער של"ס איז געוועהן בדרגות הביטול פון עולם האצילות.
עכ"פ ווי קען זיין אז דוקא בעולם האצילות שמו"ע, זאלן מיר בעטן פאר אזעלעכע נישטיגע זאכן ווי גשמיות דעת-פרנסה-געזונט ועוד עס וואלט מעהר געמאכט סענס אז ביי קרבנות וואס איז נאנט מיט אונז בעולם העשיה זאלמען בעטן פאר די אייגענע צרכים? נאךמעהר במשך פון גאנץ דאווענען איז זעהר ווייניג דא וואס מיר בעט פאר גשמיותדיגע זאכן, אדרבה מיר בעטן נאר פאר רוחניות, הראינו השם חסדיך, והאר עינינו, אור חדש על ציון תאיר, חוץ פון דעם איז אלעס שבחים, אתמה?
איז חסידות מבאר, אז מי פתי צו שטיין פארן רבש"ע אין בעטן זיינע גשמיות'דיגע צרכים, אין לך בושה גדול מזה. נאר וואס דען נאך דעם וואס א מענטש איז אריבער די גאנצע פראסעס פון דאווענען ער שטייט שוין בדרגת הביטול פון עולם האצילות, פארשטייט ער אז די אלע זאכן גשמיות וואס פעלט אים איז זאכן וואס העלפן אויספירן די כוונה העליונה, ממילא בעט דעם רבש"ע אז ער וויל אויספירן די כוונה העליונה, ולכן דארף ער די אלע צרכים.
חסידות פארשטייט אז באמת איז גאהרנישט נתחדש געווארן דורך חסידות, נאר סאיז נתגלה געווארן. דהיינו ווען מען קוקט אריין טיפער אין די סדר התפילה וואס אנשי כנה"ג האבן מתקן געוועהן, וועסטו טרעפן די tools צוצוקומען צו ביטול, וואס דאס איז עבודה שבלב. ולכן איז מובן אז אין הלכה איז אויסגעפסקנט אז מען דארף זיך מתבונן זיין שעה ארוכה לפני התפילה. לפי חסידות איז דער עיקר די התבוננות, נאר די סדר התפילה איז די strocture וויאזוי צו מתבוננן זיין מיט א סדר.
עבודת התפילה על פי תו"א ועוד הרבה חצרות חסידים:
דער עיקר איז זיך צו ווארעמען און קאכן מיט דער רבש"ע, ולכן איז פירוש המילות וואס ווערן געזאגט מיט כוונה, וחיות והתלהבות, וועלן אויף טוהן דאס. ממילא פעלט נישט אויס קיין התבוננות, ווייל אויף ווארעמקייט איז התבוננות היפך פון דעם.
די מוח איז בטבע קר ולח, א סאלידער ער ווערט נישט צוהיצט. אבער דער הארץ פון זיך קען יא, אויב דו רייצט אים אהן. ממילא קאך, שריי, שאקל, זאג, וועסטו קאכן אין עבודת התפילה, וועסטו צוקומען צו 'דביקות'.[/justify]
וועל איך דיר מסביר זיין, היינט האבען מיר נישט די אוטענטישע תפילה, אמאל איז געווען נאר בעת צרה, היינט איז א קביעות פון יעדן טאג, דעאר רמב"ן דער כוזרי, און נאך, זענען מסביר אז די מטרת התפילה איז נישט כאילו טוישען גאטס רצון מיט די געבעט, און כאילו אז גאט ווערט איבערגערעדט און ער טוישט זיינע החלטות ווייל די האסט געדאווענט, איר מטרה צו דערהייבען דעם מענטש פון ווערן פארטינקען און חומריות וכו', אז ער דארף, זיך אוועקשטעלן פר זיין גאט און מאכען טכס פון בעטן און דביקות וועט אים דאס האלטען ער זאל נישט אינגאנצען נאכגעלשעפט ווערן, ווי דער לשון פון רבי יהודה הלוי בדרך זו תהיה שעת התפילה לחסיד כגרעין הזמן ופריו, ושאר השעות תהיינה לו כדרכים המוליכים אל שעה זו, שלבואה הוא מצפה כי על ידה הוא מדמה אל העצמים הרוחנים ומתרחק מן הבהמים וכו און ענליך פארשטייט אויך הרב סולובייציק ווען ער וויל פארענטפערן די שאלה וויזאוי בכלל קען מען מקיים זיין די מושג פון תפילה, זיך שטעלן פאר'ן איסוף, דער אינדיווידואלער מענשטליכער מציאות צוגייט דאך ביי אזא תופעה, מיר טרעפן אז מען וויל אנטלויפען פון אזא תופעה, משה רבינו באהאלט זיך ויסתר משה פניו, אויף דעם זאגט ער 'התפילה היא צורך חיוני לאיש הדתי. אין הוא יכול לעצור במעמקי נפשו את ההגות ואת הרגשים, את הלבטים והתלאות, את עריגותיו וכיסופיו, את יאושו ומרירותו, בקיצור - את כל העושר הרב הגנוז בתודעתו הדתי. בלימת הביטוי הליטורגי היא מן הנמנע. התפילה הכרחית היא. אי אפשר לדתיות רעננה וחיה להחזיק מעמד בלעדיה', בקיצור מיין נקודה, אז מרכז נקודת התפילה איז זיכער נישט בקשה וכו' נאר אזא געדאנק ווי עומד לפני המלך, דביקות וכו', און אזוי ווי איב האב געברענגט אז אנדערש ווי אלע מצוות, וואס זיי זענען מצוות מעשיות, איז תפילה דייקא נישט פון די מצוות מעשית, און פונקט פארקערט, נאר וואס הייב אן מיט לב?!, זענען געקומען א געוויסע גרופע מענטשען, מען האט זיי גערופען אנשי כנסת הגדולה, און זיי האבען זיך געזעצט חקר'ן איבער די מענשט, אוןם איבער גאט, און עמדת העצמי של האדם והעמדת האדם ביחס הא-ל, און איינגעזען אז עס זענען פארהאנען אכצען נקודות וואס דארף אדורך און די הארץ פון א מענטש, דאס הארץ דארף ווערן נתרשם פון די אכצען געדאנקען, [אדער אולי אז איינער קען צוקומען און קלאר ארויסהאבען לאיזו סוג ואיזה רמה של דביקות שלזה כיוונו האנשי כנסת הגדולה, און ער האט א מהלך אנצוקומען צו דעם אן די אכצען ברכות דארף ער בכלל קיין שמונה עשרה זאגען], און אויב קומט צו צו דעם, האט מען א ריכטיגער דביקות וכו', אבער קיין מצוות ביטו איז נישט דא, אז איינער שטעלט זיך אוועק, און עס גייען ביי אים און קאפ אדורך די אכצען געדאנקען און ער ווערט נתרשם פונקט ווען ער זאגט זיי, איז זינלאז אז ער זאל זיי זאגען, ער האט שוין מקיים געווען זיין חיוב, [עס איז דא געוויסע וואס האלטען אזוי אויף אסאך מצוות אז די עיקר איז די מטרת המצווה און נישט די מעשה מצווה, אולי האבען זיי עס אימפאטירט פון תפילה], און מען דארף נישט זיין קיין חסיד צו האלטען אז זמן תפילה, מנין מיט די אלע הלכות האבען בעצם נישט קיין במקום, און זענען אפילו א סתירה צו די גאנצע מושג און חיוב פון די תפילה שתקנו אנשי כנסת הגדולה, און די אנשי כנסת הגדולה האבען נישט מתקן געווען א נוסח פון תפילה, נאר א נוסח ופן דביקות ודו"ק בזה און וועל אויך מצטט זיין א לשון פון הרב קוק על כן צריך שיבין כל מתפלל שהתפילה היא חֹק נפלא שחקק הקב"ה בעולמו להשלמת יצוריו בכל דרכי השלמות, לתכלית השלמתם המוסרית בייחוד הנצמחת ממנה, ואל תטעה, אז דאס איז א שארט קאט, די געפילן און שכל דארפען זיין אינגאנצען מרוכז אויף די זאך
אמר ונבנתה: אל עבר החלון נשקפתי ונתתי אל לבי כי שבת האדם ממנו, חומר וגשם – ורוח אין, בחנתיו, והנה הוא תולדת מקריו – כאשר ילך המקרה כך יתעצב לבו ודמותו, לרגעים אבחננו, כאשר יאמר החכם כי אין הוויית רגע מול רגע נוצרת כי אם בהתחדש מקריו, ואל מי יקר המקרה?
