קשר של קיימא, בנין עדי עד?

[פוןדעסטוועגןדאך]

און דער גארער וועלט איז אוועקגעשטעלט א מוסד, אן אינסטוטוציע, פון נישואין, חתונה האבן.
ביי אונז אידן איז עס אויסגעשטעלט לויט די פונקטליכע אדער ב'ערכדיגע הגדרות והלכות פון די תורה.
מיין שאלה וואס איך שטעל דא איז (קודם) מצד דעם סעקולארען פרעספעקטיוו, די שכל אנושי פון אט דעם מוסד הנישואין.
איינמאל מיר פארשטיין די שכל אנושי וועלן מיר דערנאך קוקען אין די תורה (אין א באזונדער אשכול, ביטע), און זעהן וואס די תורה זאגט.
עס איז אייביג זייער וויכטיג צו וויסן אויף יעדע ספעציפישע מצוה, צו דער מצוה איז מהדברים שהשכל מחייב אותם, אדער איז עס פון די חוקי התורה.
דעריבער בעט איך אז מען זאל דא אין דעם אשכול זיך האלטען צום שכל אנושי פון דעם ענין.

מיין שאלה איז וואס איז פשט פון א קשר של קיימא ושל עדי עד. איז דאס לאגיש אז א מענטש זאל זיך אראפבינדן און זיך משעבד זיין צו זיין אנגעקניפט מיט איין מענטש א גאנץ לעבן?

כדי צו ברענגן די שאלה צו א פראקטישן לעוועל, וויל איך שטעלן א שאלה פאר אייך דא.

לו יצויר איר האט אצינד די ברירה צו מאכען א נייע בחירה. לו יציור אז סיי דער מאן און סיי די ווייב זעצען זיך אראפ מיט אן ערענסטע אמתדיגקייט און ווילן מחליט זיין און בוחר זיין מיט די יעצטיגע בחירה.
וואלט אייער בחירה געווען ממשיך צו זיין מיט דעם איצטיגען איש אדער אשה אשר עמדי?

די שאלה האט אסאך נקודות וואס מען דארף באטראכטן. ביטע באטראכטען כאילו הייתי פורטם.

[דריידל]

אונטער נארמאלע אומשטענדן איז דער ענטפער א קלארע יא. רוב מענטשן וואלטן געבליבן מיט די יעצטיגע מאן/ווייב. א גוי האט א ברירה ארומצוהאקן יעדע נאכט מיט א צווייטן, ביי אזא איינער קען אפשר זיין א מעלה צו זיין סינגל. א איד האט אבער נישט צופיל ברירות און אויב איז ער נישט צופרידן מיט דעם דארף ער זיך אראפבינדען צו א צווייטן.

די גמרא זאגט אין אשה כורתת ברית אלא למי שעשאה כלי. דאס איז אמת במציאות אויכעט. קיינער איז נישט פערפעקט, אבער מ'מוז זיין א נאר צו טראכטן אז יענעמ'ס גראז איז גרינער. (אודאי איז פארהאן א יוצא מן הכלל, אבער איך רעד על פי רוב.) חוץ מזה, איז פשוט אז די נאנטשאפט וואס ווערט צווישן מאן און ווייב וואס וואקסן אויף צוזאמען, קען מען נישט רעפלעיסן. פרעגטס ענק נאך ביי די וואס האבן חתונה געהאט בזוו"ש, נאו מעטטער ווי גוט מ'קומט זיך אויס, איז עס נישט די זעלבע ווי זוו"ר. ביי זוו"ש קומט זיך יעדער אן מיט זיין פעקל און מ'האט געמישטע געפילן איבער יענעמס קינדער און נכסים, אנדערש ווי ביי זוו"ר ווי מ'האט אלעס געבויט צוזאמען. א באזונדערע שמועס איז די ארבע דעות במטה.

[Yossy]

געהערט ,, אויב למעשה ביסטי געשטאנען אינטער די חופה מיט איר איז א סימן אז דאס איז דיין זיוויג , יעצט אויב דער אויבערשטער האט דאס ספעציעל באשאפען פאר דיר אין האט באשלאסען אז דאס איז וואס איז גיט פאר דיר , צי האלסטי באמת אז די ווייסט בעסער וואס די דארפסט. דעס איז א רוחניותדיגע בליק ..

[גראף]

איך האב אזעלכע מחשבות כמעט א יעדן טאג נאר איך האב נישט קעהאוניס זיך אראפ צו זעצן מיט איר...

[נולד מאוחר]

אז מטרעפט א מענטש וואס מפארשטייט זיך אויסערגעווענדליך גוט, אודאי מאכט סענס צי לעבן א גאנץ לעבן מיט יענעם. דאס משבעד זיין פאר א גאנץ לעבן מאכט נישט קיין סענעס. מדארף עס נעמען דעי ביי דעי.

[דריידל]

משעבד זיין מאן דכר שמיה? מסדרי גיטין זענען גרייט 24/7. ס'טאקע נישט בא'טעמ'ט אבער דאס איז א באזונדערע שמועס. אבער לגבי ווינטשן איז זייער ריכטיג צו ווינטשן אז מ'זאל זיך יא פארשטיין און אויסלעבן אינאיינעם.

[נולד מאוחר]

פוןדעסטוועגן דכר שמיה ''מיין שאלה איז וואס איז פשט פון א קשר של קיימא ושל עדי עד. איז דאס לאגיש אז א מענטש זאל זיך אראפבינדן און זיך משעבד זיין צו זיין אנגעקניפט מיט איין מענטש א גאנץ לעבן?''

[דריידל]

ענטפער איך אז מ'איז זיך נישט משעבד. מ'וויל לעבן מיט נאכאיינעם - לא טוב היות האדם לבדו - און דאס בעסטע איז ווען מ'בלייבט מיט יט די זעלבע כמו שהארכתי לעיל

[צענטער]

עס איז דא צוויי מהלכים, איינס איז זיך נישט אראפצובינדן פארן לעבן, דאס צווייטע איז זיך אראפצובינדן פארן לעבן.

זיך נישט אראפבינדן האט איין מעלה און דאס איז בשרירות ליבי אלך, טון וואס סגליסט זיך און ווען סגליסט זיך. חוץ דעם איינעם מעלה איז דאס מלא חסרונות.

די צווייטע מהלך האט איין חסרון און דאס איז אז מקען נישט טון וואס און ווען עס שמעקט מיר אבער פון די אנדערע זייט איז דאס מלא מעלות עד אין קץ.

זיך קלויבן און מעסטן הונדערטער פרויען כדי צו קענען מחליט זיין אויב זי איז די ריכטיגע איז א וועג פון זיך נישט אראפבינדן. אין מציאות זעהט מען אז די וואס טאנצן אריין בלינדערהייט האלטן זיך לענגער ווי די וואס קלויבן זיך.

אריינטאנצן בלינדערהייט איז געזינט ווייל דו ווייסט אז יעדע מענטש האט חסרונות אפילו דיין אייגענע... דעריבער קען מען גרינגער מאכן א החלטה פון אננעמען אזוי ווי עס איז. משא"כ אויב איז דאס צוגעגאנגען מיט לאנגע יארן קלויבעריי דאן ווערט מען אסאך מער אנטוישט ווען מיינט הייבט אן אנערקענען חסרונות און מען גייט אסאך שנעלער צו א גט.

[Yossy]

ס`דא א קאצקע ווארט , ואהבת לרעך כמוך אזוי ווי די האסט זיך ליב מיט אלע דיינע חסרונות אזוי אויך זאלסטו ליב האבען דיין חבר אפילו ער איז נישט perfect . פארשטייט זיך אז א ווייב איז נישט אנדערש אויב accepts די איר קען מען זיין העפי אין ציפרידען

[Yossy]

מען זעט אויך ביי גוים איז אנגענומען צי ענדיגען אלע מעשיות "and they lived happily ever after" וואס איז די זעלבע idea ווי בנין עדי עד

[נולד מאוחר]

עס איז דא צוויי מהלכים, איינס איז זיך נישט אראפצובינדן פארן לעבן, דאס צווייטע איז זיך אראפצובינדן פארן לעבן.

זיך נישט אראפבינדן האט איין מעלה און דאס איז בשרירות ליבי אלך, טון וואס סגליסט זיך און ווען סגליסט זיך. חוץ דעם איינעם מעלה איז דאס מלא חסרונות.

די צווייטע מהלך האט איין חסרון און דאס איז אז מקען נישט טון וואס און ווען עס שמעקט מיר אבער פון די אנדערע זייט איז דאס מלא מעלות עד אין קץ.

זיך קלויבן און מעסטן הונדערטער פרויען כדי צו קענען מחליט זיין אויב זי איז די ריכטיגע איז א וועג פון זיך נישט אראפבינדן. אין מציאות זעהט מען אז די וואס טאנצן אריין בלינדערהייט האלטן זיך לענגער ווי די וואס קלויבן זיך.

אריינטאנצן בלינדערהייט איז געזינט ווייל דו ווייסט אז יעדע מענטש האט חסרונות אפילו דיין אייגענע... דעריבער קען מען גרינגער מאכן א החלטה פון אננעמען אזוי ווי עס איז. משא"כ אויב איז דאס צוגעגאנגען מיט לאנגע יארן קלויבעריי דאן ווערט מען אסאך מער אנטוישט ווען מיינט הייבט אן אנערקענען חסרונות און מען גייט אסאך שנעלער צו א גט.

פארוואס זאל מען נישט לכתחלה אריינגיין אונעם מערידזש אז סאיז פאר א פאר יאר. מוועט זען ווילאנג ביידע וועלן עס גלייכן. מיר מאכט נישט קיין סענעס די ציגאנג אז לכתחלה זענען מיר ציזאמען פאר אייביג, אויב סוועט זיך ממש נישט אויסארבעטן איז דא א בדיעבד'דיגע מהלך, זיך גטן.
אין כתה א' אויב טרעפט מען א בעסטע פרענד זאג מען אונדז גיימיר אייביג זיין בעסטע פרעינדס.

[שמעקעדיג]

עס טוט וויי דאס הארץ צו ליינען אזעלכע אשכולות, עס איז א שאד אז היימישע אינגעלייט קוקן עס אן מיט אזעלכע גלעזער, מיט א נישט-ריכטיגע השקפה, ווען דער מציאות איז בעצם אינגאנצן אנדערש, אויב מען טראכט אריין.

אייגענטליך קען מען פרעגן די סארט פראגע אין כמעט יעדע תחום אינעם לעבן. פארוואס ארבעטסטו? עס איז דאך אזוי שווער! א גאנץ לעבן ארבעטן? אבער אז דו פארשטייסט אז סוף וואך קומסטו אהיים מיט אפאר דאלער און דו קענסט זיך אליינס שפייזן און נישט זיין א מחזיר על הפתחים אדער מצטרך לבריות, איז דאך דאס דיין גרעסטע טובה, וועסטו אליינס לויפן ארבעטן!

אבער דא ביי שלום בית איז עס נאך פיל מער. באמת איז שווער אפצוטיילן תורה פון דעם שכל אנושי (ווי דער פותח האשכול האט געבעטן), ווייל ביידע זענען איינס און די זעלבע, סיי תורה'דיג און סיי שכל'דיג איז די מטרה די זעלבע: צוצוקומען צו א תכלית אין לעבן, וכדלהלן. און ווי יאסי האט פריער געשריבן, והא ראי' אז אפילו ביי די גויים צום סוף נאך יארן ארומהאצקען וועלן זיי סוכ"ס איינזעהן אז חתונה האבן און לעבן מיט א ווייב איז דער תכלית, און א מענטש מיט א פאמיליע איז אפילו ביי די אוממאראלישע גויים שטארק רעספעקטירט און געשעצט, אינשורעס ראטעס זענען ביליגער פאר פארהייראטע, און א ביי א משפט קען א שטרענגער פסק צומאל פארלייכטערט ווערן אויב האט דער פאר'משפט'ער א משפחה, וויבאלד דאס צייגט אחריות און מענטשליכקייט.

עס איז ידוע מפי ספרים וסופרים – און מיר האבן שוין כמ"פ געשריבן דערוועגן דא אין שטיבל – אז די וועלט איז צוטיילט צווישן נותנים און מקבלים. עס זענען פאראן די געבער'ס און דערנאך די נעמער'ס. א מענטש דארף שטרעבן צו זיין א נותן, כאטש עס מאכט זיך געלעגנהייטן ווען מען איז נישט אומשטאנד, און מען מוז בלית ברירה זיין א מקבל. צו זיין א נותן איז אבער נישט אלץ גרינג. לאמיר פרעגן א הצלה מעמבער, וואס דארף זיך ארויסרייסן פון טיפסטן זיסן שלאף און עפענען מיט געוואלד די פארקלעפטע אויגן צי עס איז גרינג, לאמיר פרעגן א חברים מעמבער אויב אין די שנייאיגע פרעסטן איז גרינג צו גיין טוישן א רעדל פון איינעם וואס איז סטאק, לאמיר פרעגן א קידני דאונער אויב עס האט געהאט א גרינגע צייט זיך צו לאזן שניידן און ליגן אפאר טעג אין בעט מיט ווייטאגן. מיר ווייסן אלע קלאר פה אחד אז עס איז בכלל נישט גרינג, און עכ"ז וועלן מיר זעהן אז די נדבנים/בעלי חסד זענען עמאנג די גליקליכסטע מענטשן אויף דער וועלט, דער סיפוק וואס דאס גיט אריין אין א מענטש איז דאך אומבאשרייבליך, דער געפיל איז דערהויבן, מען שפירט אז מען טוט עפעס אויף אויף דער וועלט. א ראי' האסטו, אז די אלע מעמבערס וואלטן געקענט אויפגעבן זייער העראאישע ארבעט, פארוואס זיין א וואלונטיר, זיך איבעררייסן פאר יענעם, און מען פארדינט נישט קיין פרוטה אחת דערפון? אבער ניין, זיי וועלן ווייטער גיין און לויפן בכל עת ועונה, אלעס צוליב דעם אויסערגעווענליכן סיפוק.

באמת איז אידישקייט אויך אזוי, ווי שוין מערערע מאל ארויסגעברענגט דא בין כותלי הקאווע, אידישקייט פאר זיך איז שווער, אבער דער סיפוק וואס א איד שפירט בשעת ער פירט זיך אויף כדבעי איז ווערד כל הון דעלמא, און די זויערע געפילן וואס מען פילט פארקערט, ממש מען ווערט דעפרעסד, איז שרעקליך, עס לוינט נישט.

עס האט אויך אביסל שייכות צו די "באלאנס" נושא וואס איך וויל נאך בקרוב שרייבן דערוועגן. אבער אונטערשטע שורה: דאס איז דער מציאות הדברים, א גוטע זאך וועט קיינמאל נישט אנקומען גרינג, פינטל! אמת, אודאי קען זיין גרינגע גוטע זאכן, אבער דאס איז געווענליך ווען מען איז א "מקבל", מען לאזט זיך באדינען, נאר די סארט הנאות האט נישט קיין לאנג-טורם עפעקט אויפן מענטש, עס ברענגט נישט אריין קיין שום דערהויבענע געפיל, צען מינוט נאך די הנאה/תאוה איז דער גאנצער געפיל א פארגאנגענהייט, עס ברענגט נישט גארנישט בזה ובבא. משא"כ ווען מען ארבעט שווער אויף א גוטע זאך באקומט מען צוריק כפל כפליים אין גוטע געפיל. יעדער אינוועסטמענט איז אזא בחינה, מען טוט אינוועסטירן כוחות און עגמ"נ, אלעס כדי צו שניידן שפעטער די פירות, והזורעים בדמעה ברנה יקצורו.

מען רעדט כסדר צו עלטערע בחורים, אדער גרושים, זיי זענען אנגעזעצט, לכאורה וואלטן זיי דאך געדארפט זיין פרייליך און צופרידן, זיי האבן דאך דאס בעסטע וואס שייך, זארגלאז און פרעשור'לאז, זיי קענען האקן א טאג און זיי זענען פריי, נישט משועבד צו קיין פרוי וואס האקט אין קאפ, זיי קענען גיין און קומען ווען/וואו אימער זיי ווילן אן אפגעבן דין וחשבון, אן זיך דארפן רעכענען מיט א צווייטן, בבחי' בשרירות לבי אלך ושמח בחור בילדותך, נו אויב אזוי שטעלט זיך די הארבע פראגע, פארוואס זענען זיי נישט צופרידן מיט א שמייכל פון אויער צו אויער, פארוואס הערן מיר זיי כסדר זיך באקלאגן, פארוואס טרעפן מיר מיר כמה ניקס דא אין שטיבל וואס רעדן זיך אויס זייער הארץ אז זיי האבן נאך נישט זוכה געווען צו א עזר כנגדו, האבן זיי דען נישט ווי צו וואשן וועש? זיי קענען נישט קויפן בעסערע מאלצייטן אין די רעסטוראנטן ווי רוב ווייבער קענען צושטעלן? קענען זיי נישט רופן א גוי'טע צו רוימען אביסל דאס הויז? וואס קרענקט זיי אזוי טיף אין הארצן אז זיי האבן נישט זוכה געווען צו א אנגעזעצטע ווייב?

נאר הוא הדבר אשר דיברנו: די מענטשן שפירן זיך נעבעך אויסגעליידיגט. די אלע האצקערייען ברענגט נישט קיין אמת'ע הנאה אין לעבן, און סוף פסוק ביינאכט ווען מען גייט שלאפן שפירט מען א ליידיגע געפיל אינעם נפש, מען שפירט אז מען באשטייערט גארנישט אויף דעם עולם, אלע הנאות וואס מען האט שוין יא (אויב עפעס) איז נאר מיט א בחינה פון "נעמען" און מקבל זיין, צייטווייליגע הנאות, עס ברענגט גארנישט פארן מענטש. מען ענדזשויט די וועלט אן עפעס צוריקגעבן, א ריכטיגע נהמא דכיסופא, עס האט א עקלדיגע נאך-טעם. אודאי וועט מען למחרתו ווייטער פארזעצן צו האצקען, כדי צו פארטרייבן די באטריבטע געמיט און פארוואסערן די דערדריקענדע געפילן, ער האט דאך במילא נישט בעסערס וואס צו טאן, אבער טיף אין הארצן לעכצט ער בכליון עינים מתי יבא לידי ואקיימנה, הלואי ווען האב איך שוין די געלעגנהייט צו טרעפן א ווייב און קענען אביסל "ליידן פון איר". זעהט מען דאך קלאר אז די איינציגסטע וועג פון לעבן איז נאר דורך זיין א נותן.

לענינינו איז אזוי, עס איז ידוע אז דער מאן איז א "משפיע" (א נותן) און די פרוי א מקבל, און דער מאן איז כסדר משפיע אויף די פרוי. די משפיע זיין טאר נישט זיין אויף א אופן ווי א דיעל, שמור לי ואשמור לך, אויב די פרוי וועט מיר געבן וואס איך וויל הרי טוב, און אז נישט גיב איך נישט, חס ושלום, מען דארף טון די התחייבות ווייל דאס איז די פליכט פון א מאן, און סוכ"ס וועט מען צוריקבאקומען, אבער עס איז קלאר ווי דער טאג אז די אלע אינגעלייט וועלכע זענען "נעבעך" משועבד צו זייערע פרויען האבן טאקע דא און דארט פיזישע שוועריגקייטן מזמן לזמן; אבער די רעווארדס זענען דאך עפעס מורא'דיג, מען פילט ווי א גברא און א חפצא, איינער דארף אנקומען צו דיר, איינער ווארט אויף דיר. אין די long term איז דאס די ultimate טוב, דאס ברענגט די אמת'ע הנאה אין לעבן, עס איז אן אינוועסטמענט וואס די פירות זענען מורא'דיג זיס שפעטער ווען מען שניידט עס, קיינער זאגט נישט עס איז גרינג, אבער עס איז כדאי בלי שום ספק.

אבער אייגענטליך דארף מען ניטאמאל ווארטן ביזן קצירה, טאג-טעגליך קען מען טרעפן קליינע רעווארדס, ווער אינטרעסירט זיך אויף אייך אויף טריט און שריט, ווען איר פילט נישט גוט, צו וועמען רעדט איר זיך אויס, ווער האט אייך אינזין, אויב דארף מען גיין צום דאקטאר אדער אין שפיטאל ה"י, ווער וועט גיין מיט אייך 24/7 מיט א געטריישאפט, יעדע שוועריגקייט גייט מען אדורך אינאיינעם בשותפות. בכלל די פרוי קען די בעסטע די מאן, ווי לענגער די רילעישאנשיפ אלס בעסער לעבט מען זיך צוזאמען, די פרוי ווייסט שוין פונקטליך וואס דער מאן האט ליב און וואס נישט, צי איז דאס מיט עסן אדער התנהגות, ווי אזוי אים צו בארואיגן אין א פארצווייפלטן מצב, ווי אזוי אים צו מאכן פרייליך, און אודאי אויך בנוגע אינטימישע באציאונגען, וואס די אלע זאכן האט מען נישט אויב טאנצט מען יעדן טאג ארום מיט א פרישע, און ווי דער יעניגער וואס נעמט זיין 40 יעריגע פרוי און טוישט איר איין אויף 2 צוואנציגערס, ס'איז אפשר געשמאק אויפן מאמענט, א צייטווייליגע הנאה, אבער דאס ברענגט נישט קיין ריכטיגע ריווארדס. און אויב חלילה פאסירט א אומגליק מיט די פרוי, זעהט מען בחוש וואס חז"ל זאגן אין אשה מתה אלא לבעלה, וויפיל מענער וואס זענען געווארן אן אלמן קענען אייך דאס מעיד זיין, אז מען קען זיך ממש נישט צוגעוואוינען צו א צווייטע, די פריערדיגע פרוי איז שוין ממש געווארן א חלק פונעם לעבן, והיו לבשר אחד.

אודאי קען קיינער נישט זיין א נותן נאן-סטאפ, א מענטש דארף א ברעיק, די ווייב אליינס וועט מוזן צוריקגעבן און זי גיט טאקע אסאך אויב מען איז זיך מתבונן, אבער חוץ מזה קען מען גיין וואקאציע מיט חברים, אפילו פארן אויף מירון, אומאן, אדער צו ר"ר אלימלך פאר אפאר טאג אן די אידענע און זיך שפירן פריי, מען דארף האבן "פאן" יעדע שטיק צייט, נעמען א ברעיק, וואס איז נאר לצורך עליה, צו קענען ווייטער אנגיין, זיך אנשעפן מיט פרישע כוחות צו זיין א משפיע, דאס איז די סיבה פארוואס די FUN איז לכתחילה באשאפן געווארן, אבער מען טאר נישט פארגעסן אז די פאן איז נאר טעמפארערי און נישט א תכלית אין לעבן, דער עיקר תכלית איז צו געבן, און ארבעטן אויף די מדות, וואס די 2 זאכן קומען ארויס בהדרו אינעם חתונה געהאטן לעבן.

איך האף אז דאס איז גענוג קלאר צו שיינען א שטיקל ליכטיגקייט אויף דעם ענין. און געדענקען וואס אונזער באשאפער זאגט, "לא טוב היות האדם לבדו".

און דער חכם מכל אדם שרייבט אין קהלת:
טוֹבִים הַשְּׁנַיִם מִן הָאֶחָד - אֲשֶׁר יֵשׁ לָהֶם שָׂכָר טוֹב בַּעֲמָלָם.
כִּי אִם יִפֹּלוּ - הָאֶחָד יָקִים אֶת חֲבֵרוֹ, וְאִילוֹ הָאֶחָד שֶׁיִּפּוֹל - וְאֵין שֵׁנִי לַהֲקִימוֹ.
גַּם אִם יִשְׁכְּבוּ שְׁנַיִם וְחַם לָהֶם! וּלְאֶחָד אֵיךְ יֵחָם?

[נולד מאוחר]

די מהלך פון זיך נישט אראפבינדען פאר א גאנץ לעבען איז נישט קיין סתירה צי זיין א נותן. יעדע פאר יאר טרעפט מען א פרישע מקבל. פארשטייט זיך נאר אויב מפיעלט אז סצייט צי טוישן.
וואסעפעס האבן די אפאר ניקס פארשטאנן אז מרעט פון ''האקן א לעבן'' ארים האצקנען''? איז דאס די עיקר פון חתונה האבן?

[צענטער]

די מהלך פון זיך נישט אראפבינדען פאר א גאנץ לעבען איז נישט קיין סתירה צי זיין א נותן. יעדע פאר יאר טרעפט מען א פרישע מקבל. פארשטייט זיך נאר אויב מפיעלט אז סצייט צי טוישן.
וואסעפעס האבן די אפאר ניקס פארשטאנן אז מרעט פון ''האקן א לעבן'' ארים האצקנען''? איז דאס די עיקר פון חתונה האבן?

ס'זעהט מיר אויס אביסל אז דו זוכסט נישט א תשובה ווייל מען האט שוין גענטפערט דא זייער קלאר.

די תכלית פון זיין חתונה געהאט איז אז דו האסט א שותף אין לעבן, א פולשטענדיגער שותף אין גוטן און אין בייזן.

מען קען נישט אויפשטעלן א שיינע שטוב מיט 15 ווייבער.

איך פראבירן זיך צו האלטן צום גוי'אישן בליק לויט דיין בקשה. אפילו לויטן גוי איז די געזונטסטע פאר קינדער צו ווערן נתגדל דורך די ביאלאגישע טאטע און מאמע.

בכל מקרה ובכל מצב וועסטו קיינמאל נישט זיין צופרידן מיט דיין פרוי כל זמן דיינע אויגן זענען אפען אויף אנדערע פרויען. דו וועסט אלעמאל טרעפן א שענערע וכו', דאס נעמט אוועק די רוהיגקייט וואס א פרעמענעטע חתונה שטעלט פאר ווייל דו קענסט קיינמאל נישט וויסן ווען זי וועט דיר איבערלאזן.

יעדע מענטש האט חסרונות. אויב ווילסטו אז א פרוי זאל זיין גרייט צו פארקוקן אויף דיינע חסרונות דאן דארפסטו זיין גרייט צו פארקוקן אויף אירע. די רגע דו ביסט באמת גרייט צו פארקוקן אויף אירע חסרונות דאן ווילסטו שוין נישט א צווייטע פרוי ווייל דו ביסט שוין גענוג מעטשור צו פארשטיין אז די צווייטע פרוי איז נישט בלויז מעלות זי האט חסרונות אויך, און עס קען גאר זיין אז אירע חסרונות זענען אסאך ארגער פון די חסרונות וואס דיין איציטיגע שטעלט פאר...

אונטערשטע שורה. אויב זוכסטו די שענסטע בעסטע געשמאקסטע פרוי וועסטו דארפן ארומלויפן ס'גאנץ לעבן זוכן און צום סוף נישט געפינען ווייל יעדע בשר ודם האט חסרונות, און די רגע וואס די תאווה וועפט אויס ווערן די חסרונות א שרעקליכע בלאקידזש. דו דארפסט אויך זיין גרייט אז פונקט ווי דו טוישט פרוי, אזוי וויל די פרוי דיר איינטוישן פאר אזא צווייטן. זי וועט דיר אוועקווארפן נאך פאר דו ביסט גרייט צו גיין און זי וועט אין אסאך פעלער נעמען דעם נייעם מאן אונטער דיין נאז.... און צום סוף וועסטו שטארבן אן אלטע עלענדע אויסגעזויגענע קי וואס שפירט אז די לעבן איז אריבער בלויז מיט פרובירן זעטיגן א תאווה וואס מען קען סיי ווי נישט זעטיגן...

משא"כ ווען מען בינדט זיך אראפ פארן לעבן האט מען די רוהיגקייט און געשמאק וואס מען קען שפירן בלויז נאר נאכן באמת מקריב זיין למען השלום בית.

קיינער זאגט נישט אז טוישן איז נישט געשמאק. קיינער זאגט נישט אז שלום בית איז גרינג. אבער אין לאנג ראן איז אז מחוייבדיגע חתונה א געשמאק און עס איז פשוט ווערד.

[נולד מאוחר]

איך בין מסכים אז פאר די קינדערס סעק איז מסתמא בעסער אז מהאט איין ווייב א גאנץ לעבן.
אבער אלץ טאטע מאמע פארשטיי איך נישט פארוואס מיז מען דאס ציגייו מיט א לכתחלה'דיגע קאמיטמענט פאר א גאנץ לעבן.
יעדע זאך און לעבן איז אזוי, א דזשאב, א חבר, א ווייב. מאך דיר נאס די פיס טשעק דאס אויס געב עס א טשענס, און זע וויאזוי ס'גייט.
אודאי איז אמת די לעסנס וואס איר געבט, פונקט ווי די וויסט דאס וויסען דאס אלע מענטשען. אז נישט וועט די חתן רבי דאס אויסלערנען. סאיז. נישט קיין סיבה ציציגיין צי מערידזש מיט אזא וווילדקייט, אראפגעבינדען פאר עווער.

[צענטער]

ס'זעהט אויס אז דיר פעלו א יסודות'דיגע ידועה פשוטה בעניני אישית.

האלט דעם כלל אין קאפ וועט דיר גרינגער ווערן דעם גאנצן נושא.

עס איז נישט במציאות צו זיין צופרידן (אין גשמיות'דיגן זין) פון איין פרוי אויף א לענגערע תקופה. נישט קיין נפק"מ ווי לאנג דיין פיס איז געלעגן אין די קאלטע וואסער, נישט קיין נפק"מ ווי איבערצייגט דו ביסט אז די פרוי איז די ריכטיגע פאר דיר וועסטו נאך א תקופה ווערן איבערצייגט אז זי איז נישט פאר דיר ואין לדבר סוף. דעריבער איז דאס מערסטע גערוטן צו משקיעה זיין אין די שלום בית און נאך א שטיק צייט וואס מען אי באמת משקיע ווער מען איבערצייגט אז טאקע די פרוי איז די איינציגסט פרוי וואס איז גוט פאר דיר.

[צענטער]

נאך א שטארקע נקודה. אין אישית איז נישט דא אזא מושג ווי געבן א טשענס, ווייל די פאקט ווייזט אז כל זמן עס איז בגדר טשענס האט דאס נישט א טשענס.

פארוואס דאס איז אזוי? מ'קען דאס דיסקאטירן א גאנצע נאכט למעשה איז דאס די פאקט.

לכאורה איז די ריכטיגסטע סיבה ווייל עס קען מצליח זיין נאר נאכדעם וואס דו ביסט יענעם מקבל 100% און דאס קען פאסירן נאר אויב עס איז נישט דא נאך א טשענס.

[Yossy]

די מהלך פון זיך נישט אראפבינדען פאר א גאנץ לעבען איז נישט קיין סתירה צי זיין א נותן. יעדע פאר יאר טרעפט מען א פרישע מקבל. פארשטייט זיך נאר אויב מפיעלט אז סצייט צי טוישן.
וואסעפעס האבן די אפאר ניקס פארשטאנן אז מרעט פון ''האקן א לעבן'' ארים האצקנען''? איז דאס די עיקר פון חתונה האבן?

you don't get it ווען איינער זאגט ער האט ליב פיש איז עס ליגענט די האסט" דיך "ליב , אויב האסטו ליב די פיש ווארף עס ציריק אין וואסער , די האסט " דיך "ליב , די זעלבע זאך ווען די זאגסט אז די ווילסט יעדע צווי יאר טרעפן א נייע מקבל כאפטסטו אליין נישט אז די ביסט די מקבל די האלסט אין איין דארפען . די ביסט נאר גרייט צי געבן ווייל די ווילסט באקומען , אין די האסט נאכנישט ארויס די ABC פון חתונה האבען , די וועסט קיינמאל נישט זיין העפי . ווען די וועסט זיך אויסלערנען צי געבען אין זיין א עכטע משפיע וועסטי ציריקבאקומען אסאך מער...

[נולד מאוחר]

ס'עקזעסטיערט נישט אזא זאך ווי געבן לשם געבן לפענ''ד.
איך זאג נישט יעדער זאל טוישן יעדע פאר יאר. כזאג סמאכט נישט קיין סענס אראפבינדען פאר א גאנץ לעבן מיט איין ווייב.
אדרבה זיי מיר מסביר וואס עפעס געבען פאר יענעם?

[בענדזשאמין פרענקלין]

ווי חז"ל זאגן אונז שוין ניתי ספר ונחזי, צו זיצן אין וויליאמסבורג און נאך זאגן וואס די חתן רביס האבן אונז אריינגעבאקן מיט נותן און מקבל און בלא בלא בלא, און אז דער גוי וואס האט חתונה יעדע פאר יאר מיט א צווייטען פילט זיך צום סוף ווי א אויסגעזויגענע קוה אדער אז עכטע סיפוק און צופרידנהייט פילט מען נאר אז מען בינד זיך לעולם מיט איין פרוי וואס די מאמע האט געקליבן פאר דיר ווען די ביסט געווען אן אפרוח שלא נפתחו עיניו דאס איז נישט קיין מהלך, מען ברויך פרעגן די אידן (צו גוים) וואס האבן דאס שוין פרובירט א שטייגער ווי יעקב בויער וואס איז געווען לעצטענס אין די נייעס אז ער האלט שוין ביי זיין פינעפטע ווייב ועוד ידו נטיוה, זאל ער קומען זאגן אז לייפ סוקט וועט מען הערן ביז דעמאלטס איז עס דאמירן בעלמא.
די אלע ראיות פון גירושים מיט צוועלעף קינדער פון ביידע זייטן אז שטייצעך נישט קיין ראי.

[ישמעאל הכהן]

ועוד ידו נטיוה

[שמעקעדיג]

בענדזשאמין איז דעט you? פאר ריעל?
איך רעד פון אייגענע עקספיריענס. מיין חתן רבי האט דאס געלערנט? מיי פוט!!!