מבקר האט געשריבן:מצטמק ויפה האט געשריבן:אין תשובות באר משה ח"ח סימן ל"ו, ברענגט ער אז יש נשים שמקפידין אז די קינדער זאלן נישט זעהן קיין שפיגל ביז מען האט נישט קיין ציין, און רעדן שוין. ווייל עס קען שאטן אז די ציין זאל נישט קומען אין צייט, און אנהייבן שפעט רעדן.
איז דא עפעס א מקור צו דעם, אויף וואס די פרויען האבן געבויעט? איז עס אויך אנגענומען ביי דאקטוירים?
ס'איז אן אלטע מיטוס וואס איז געווען אנגענומען אינעם מיטלאלטער, און אזויווי אסאך משוגעתן וואס זענען געווען אנגענומען ביים פויערישע המון האט זיך עס אריינגעכאפט ביי אידן אויך, און אסאך מאל אין הלכה אויך. סופערסטישען איז א מענטשליכע טבע, און ס'איז גאנץ פארשטענדליך אז רבנים קענען אויך זיין סופערסטישעס. אבער ווען מ'מאכט פון דעם א תורה ווען די באפעלקערונג איז שוין אויסגעוואקסן דעם שטות, דאס איז שוין אבסורד.
אין פארצייטישע אייראפע, און אין צוריקגעבליבענע לענדער ווי נייגעריע גייט עס נאך אן ביז היינט, אז א שפיגל איז געווען א זאך וואס האט געצויגן לעגענדעס און סופערסטישענס, די המון האט נישט פארשטאנען גענוי וויאזוי די אפטיקס ארבעטן, און האבן ממילא עס אנגעקוקט ווי עפעס א כישוף, יעדער קען זיכער די מעשה פון סנאו ווייט, וואו די שלעכטע שטוף מאמע האט געמאכט כישוף און גערעדט צו איר שפיגל, וכהנה רבות. די שרעקליכע זאכן וואס קומען ארויס פון לייגן א קינד אונטער א יאר\וואס האט נאכנישט קיין ציינער\וואס רעדט נאכנישט זענען קאלירפול, פון א מיתה משונה, צו נישט קענען רעדן, צו נישט באקומען קיין ציינער, ביז אויסוואקסן א גנב חלילה.
היינט זאגן דאקטוירים פארשטייט זיך גארנישט דערוועגן חוץ אז ס'האט נישט קיין האפט, כ'האב אויך אמאל געהערט אז פונקט פארקערט, אז קוקן אין שפיגל העלפט דאס קינד באקומען א באגריף אויף זיך אליינס, self awareness, וואס איז וויכטיג פאר פסיכלאגישע דיוועלאפמענט.
