מיין מוסף ערפארונג.

[נהורא נפישא]

יהללו את שם ה' כי נשגב שמו לבדו, ריפט אויס דער בעל הגבה, אידן ארום שטיפן זיך צו א קוש טאן דעם ספר, אט פארשליסט מען דעם ארון הקודש, עס הערט זיך די קלאפ פונעם שווערן אייזערנעם טיר, און דאן הערט זיך די גרידזשע ביים פאררוקן דעם פרוכת'ל, צו מוסף גייט ווידער אמאל צו דער בעל מפטיר ר' שמואל יאנקל וואס האט עפעס לעצטנס יאהרצייט יעדן צווייטן וואך נאכן טאטען, זאגט זאגט מען טאקע אז זיין טאטע איז נעבעך יעדן טאג אויסגעגאנגן פאר הינגער.

דער ציבור שטעלט זיך שמו"ע, ר' מיכל האלט דעם סידור פארמאכט צווישען די פינגער און דרוקט דאס צו צום בייכל, גיי פארשטיי צו וואס ער ברויך א סידור, ביי טועמיה חיים זכו איז ער מכוין דעם ענין פון קידושא רבה, הערינג און קיכל, טשולענט און קוגל, וגם לרבות א גוטן וויסקי, ער דערמאנט זיך דעם טייטש, טועמיה חיים זכו, ווער ס'טועם פון די מאכלי שבת איז זוכה צום לעבן, וגם האוהבים דבריה, ווער ס'גלייכט שטארק די מאכלים באגניגט זיך נישט מיט טעימה בעלמא, נאר גדולה בחרו, נישט אומזיסט זאגט מען אויף ר' מיכל'ן אז זיינע חטאת נעורים באשטייט פון דעם דאס אז ס'פלעגט אים אלס איינפאלן דברי תורה דוקא אינמיטן שמו"ע.

דער בעל תפילה ר' שמואל יאנקל קען שוין קוים ווארטן מכבד זיין את ה' מגרונו, דערפאר האט ער שוין אויסגעטראטן, ער קוקט זיך אזוי ארום אביסל אומגעדילדיג, ער כאפט זיך באלד אז דער באשלוס ווער ס'דער שיינער איד אויף וועם צו ווארטן ליגט ביי אים אין די האנט, ער קוקט זיך אזוי ארום און באשלוסט אז ר' יודא לייב איז דער פאסיגער איד אויף וועם מ'דארף צו ווארטן, און דרך אגב פארפאסט ר' יודא לייב נישט קיין שכויעח נאך זיינס א דאווענען,  ווער ס'איז ר' יודא לייב ברויך מען נישט פארשטעלן א בנש"ק, וואס עפענען אן אייגן מקום לתורה ותפילה איז זיינס א חלום, ר' יודא לייב דאווענט דער דריטער ביים מזרח וואנט, א גרייז גרויען בארד יורד על פי מדותיו, די שבת'דיגע לאקן הענגן אים ביי די זייטן, ער טראגט א עכט זיידענע בעקיטשע אין א ברייט האנט-געשטריקט גארטל כמנהג אבוה"ק.

ר' יודא לייב איז אבער נישט קיין בטלן, ער האט באלד דערשפירט כי לו נאה ולא יאה אים צוטיילן דאס כבוד, ביי וכל החיים יודוך סלה ציעט ער אויס די ווערטער ווייל ער שמעקט אז א היבשער עולם דאווענט נאך, שמואל יאנקל באמערקט גראדע דאס אז בין כריעה לכריעה נעמט אים עפעס לענגער ווי געווענליך, און ווערט שוין אביסעלע נערוועז, ווייל ר' מיכל האט שוין צום צווייטן מאל געווינקן אז מ'קען אנהויבן, דער דרוק וואקסט פון מינוט צו מינוט.

אט ענדליך טרעט ר' יודא לייב אויס און ווארפט זיך אזוי איידל ביי די זייטן, און קוקט זיך אזוי ארום ווי מיט שילדיגס געפילן, ווי איינער זאגט כ'האף אז נישט אויף מיר האט מען געווארט.

ר' שמואל יאנקל טרעט צו ברוך אתה ה' און דער ציבור שרייט אויס ווי מיט א נצחון ברוך היא וברוך שמו, ר'שמואל יאנקל זעצט פאר און פירט אויס מיט א חזנ'ישן שטימע מחיה המתים

דער ציבור שרייט אויס כתר יתנו לך, ר'שמעיה אויף צו להכעיס שטעלט זיך אלס אויף היבש אביסל שפעטער אנצודייטן אז ער איז גאנץ א קילער מאן, ר'יודא לייב'ס קול דערקענט מען מען ביי הן גאלתי אתכם אחרית כראשית, ווי ער זאגט דאס מיט אזא מתיקות מיטן נוסח פון רבי'ן ז"ל
מ'ענדיגט כתר,  ס'הערט זיך אן הארמאניע פון קלאפעריי און רוקעריי פון די בענק, א טייל עולם גייט צו די ספרים שאנק און הענגערס אפירנעמן דעם שטריימל, מ'דרייט אראפ די עטרה אויף די פלייצע און זעצן אראפ די שטריימל אויפן קאפ.

ר' שמואל יאנקל איז ממשיך תכנת שבת,  דא זינגט זיך ר' בערטשע אינטער מיט נאסטאלאגיע תכנת פון ר' יאסעלע

ביי ושם נעשה לפניך ברימט דער עולם ספאנטאן מיט, דאס זעלבע חזר'ט זיך איבער ביי וביום השבת, די שיינע אידן זיצן אזוי צוגענאגלט צו די בענק און שאקלן לייכט צו דעם קאפ צום ריטעם.

ר'שמואל יאנקל זעצט פאר ישמחו במלכותך שומרי שבת וקוראי עונג, פונעם טיר שפאצירן אריין די ברידער פונעם חתן מיט טעצלעך אין זייער הענט, עס האט זיך צוגעשארט א קאזין זייער, לייבל, וואס ווען אימער ס'שמעקט פון עסקנות איז ער באלד א מחותן.

ביי וטהר לבנו ברימט ווידער דער עולם מיט, ווי ס'וואלט געווען א מנהג שיסודתן בהררי קודש, ר' מיכל קוקט מיט הנאה אויף די פארשידענע ערליי היימישע געבעקסן, און אויף די פארשידענע ערליי הערינג, ער נעמט די נארוואס אראפגעלייגטע וויסקי און די האנט, און פאררוקט די גלעזער אויפן שטערן און קוקט דערויף ווי איינער וואס איז א מבין אויף די קליינע אותיות.

ר' שמואל יאנקל טרעט אויס שמו"ע, מ'זאגט פטום הקטורת, ר' לעזער האט א מנהג וואך איין וואך אויס, אפירצונעמען א אינגעל אנווייזן אויפצופאסן אז ביי פטום הקטורת ענדיגט זיך שבת אנדרעש ווי אינדערוואכן.

מזאגט שוין עלינו, ר' מיכל האט שוין לאנג אפגעזאגט, ער גיסט שוין פונעם וויסקי אין גלעזל אריין, ר' לעזער אבער וועט נישט פארפאסן קיין אנעים זמירות, אויך מאכט ער זיכער אז זיין שלמה'לע זאגט שיין נאך און איז כסדר מסביר אז דאס איז די גרעסטע שבחים פארן רבוש"ע.

ר' שמואל יאנקל דרייט זיך אויס פונעם עמוד, מיט א צוריקעצויגענע מינע, ווי איינער זאגט נו אזא דאווענען איז דאך טאקע א זעלטענהייט, דער ציבור זאגט שכויעח און ענטפערט יישר מיט אן איידעלקייט אראפריקענדיג דעם טלית פון קאפ, ער שפירט זיך גוט און זאט ער דארף נישט קידוש מאכן, ר' יודא לייב זיכט אפיר א בעכער, זיין זון שווענקט אים דאס אויס ער זאגט על כן ברך, און האט אינזין מוציא צו זיין דעם גאנצן עולם