ראש הישיבה האט געשריבן:באופן כללי די חילוק פון מוסר און חסידות:
מוסר זאגט אז אויב דו האסט א פראבלעם, דיל מיט די פראבלעם. האסט כעס, ארבעט אויף דעם. לערן די הארבקייט פון די זאך. מאך א סיסטעם אז דו זאלסט נישט קומען צו כעס. די זעלבע איז מיט תאוות כבוד קנאה, גאוה, וכו'.
כאטש חסידות איז נישט אינגאנצען שולל אז א מענטש זאל ארבעטן אויף זיינע בעיות, אבער דער עיקר קאך דיך אין העכערס. א מענטש זאל טראכטן מער פון גדלות הבורא, מער אריינלייגן כוחות אין עבודת התפילה, וועט אטאמאטיש אוועקגיין זיינער נסיונות וכשלונות.
קיין איין מוסר ספר איז נישט מחולק מיט דעם.
אין די ספרי מוסר ווערט אויסגעשמועסט אז אויב מען האט געזינדיגט דארף מען תשובה טון. מען זאל זיך נישט מייאוש זיין, און דינען דעם אויבערשטען.
ס׳האלט נישט קיינער אז אויב א מענטש האט געזינדיגט ווערט ער פטור פון עשה טוב.
די חסידישע ספרים האלטן נישט אז מ׳דארף נישט תשובה טון ח״ו. אדרבה אין זייער אסאך חסידישע ספרים ווערט אסאך ארום גערעדט אז מצות וואס א מענטש טוט פארן תשובה טון, גייט ל״ע צי יענע זייט.
נאר נאכדעם וואס מ׳האט שוין באמת מהרהר געווען בתשובה, אפילו מ׳האט נאכנישט ״מתקן געווען״ די אלע קלקולים, זאל מען עוסק זיין אין עשה טוב. ווייל דאן גייט עס שוין נישט צי יענע זייט.
אין דעם איז קיין איין מוסר בפר נישט מחולק, עס שטייט שוין אין גמרא אז נאך א הרהור תשובה הייסט מען שוין א צדיק גמור.
במילא איז בכלל נישט קיין מחלוקה וועליכע עס קומט קודם, סור מרע צי עשה טוב. ביידע קומען אינאיינעם. ווילאנג מען איז נאכנישט אנגעקומען צי תשובה, איז מען נאך לכו״ע נישט פטור פון אהבת השם. וכדומה. וואס דאס זענען חיובים תדיריום אויפן מענטש.
די חילוק איז נאר אז די מוסר ספרים רעדן מער פון תשובה טון, און די חסידישע ספרים רעדן מער חיזוק אויף פארן תשובה, אז מ׳זאל געהעריג אנגיין מיטן עשה טוב, און אזוי וועט עס נאך צוהעלפן צום תשובה ותיקן המעשה. אבער עס זענען בכלל נישט קיין 2 מהלכים.
ראש הישיבה האט געשריבן:באופן כללי די חילוק פון חסידות אין קבלה:
קבלה איז אלץ קאדס. דער זאך איז מייחד די צוויי שמות, ווען דו שאקעלסט לולב ביסטו ממשיך ייחוד אבא ואימא אין חזה דנוקבא, וואס וועגן דעם דארף מען ציען די לולב ביז די הארץ. אזוי איז ביי יעדער זאך.
חסידות וועט כמעט נישט ברענגן א קבלה'דיגע זאך אויב מען קען נישט טייטשן עס על דרך העבודה.
אין קבלה שטייט וועגן מעלה זיין די ניצוצות, אבער אין חסידות ווערט עס פארשטאנען מער על דרך העבודה
אזעליכע ווערטער קען נאר שרייבן איינער וואס האט נישט קיין השגה וואס קבלה מיינט.
קבלה איז נישט עבודה?! עס איז עפעס פלעין ״קאודס״?...
ווייל דיין קליינער שכל (אנטשאלדיגט) פארשטייט נישט וואס ס׳מיינען די אלע זאכן, איז עס נישט עבודה??!!...
אפשר ביזטו מסבר וואס דען קבלה איז? אפשר עפעס א סימבאלישע צערעמאניע פון אפאר געמיינע יונגען וואס רופן זיך ״קאבאליסטן״?!...
יא, קבלה איז עבודה, און עס איז נאר פאר גאר גרויסע וואס פארשטייען וואס די אלע זאכן מיינען.
אין ספר יושר דברי אמת הנ״ל איז ער מסבר בטטו״ד וואס הייסט ״נסתר״, ממ״נ, אויב שטייט עס אין זוהר און יעדער קען עס זען, איז עס דאך נישט ״נסתר״, איז עס דאך פונקט ווי נגלת התורה וואס ס׳איז אפען?
איז ער מסבר אז ס׳ווענדעט זיך אינעם הארץ וויפיל מען איז משיג וואס דארט שטייט. וועגן דעם הייסט עס נסתר, ווייל מ׳קען נישט מסבר זיין פאר א צווייטן וואס ס׳איז, נאר יעדער לפי השגתו איז עס משיג.
די אלע בעלי מקובלים האבן די אלע זאכן משיג געווען, און געדינט דעם אויבערשטן מיט די אלע זאכן אויף גאר הויכע בחינות.
די חסידישע ספרים ברענגען אונז נענטער צי געוויסע עניני קבלה, און זענען אונז מסביר וויאזוי דאס איז אונזער עבודה.
אבער עס זענען נישט קיין חידושים, ווער ס׳קען קבלה, זעט עס שוין דארט קלאר.
