דיסקוסיע איבער פאעזיע פון אן ארטיסיטשע פערספעקטיוו

[פידלער]

איך עפען דעם אשכול אלס א פלאץ צו ברענגען אידישע און ענגלישע פאעמעס, זיי אויספאקן און אנאליזירן. איך וויל רעדן נישט נאר איבער דער מיינונג פון דער פאעמע נאר אויך וועגן די מערערע קונסטליכע מעטאדן וואס דער פאעט נוצט אלץ כדי איבערצוגעבן דאס געפיל און 'מוזיק' פון דער פאעמע. איך וויל רעדן וועגן דער שפראך, די אינדיווידועלע ווערטער און דעם רושם וואס זיי מאכן – נאר פונעם שטאנדפונקט פון דעם ווארט אליין אפגעטיילט פון פשט. ווייל אין אמת'ן, וואס איז פאעזיע אויב נישט א מאסן פון עמאשען וואס פרובירט צו ווערן אויסגעדרוקט אין ווערטער? און ס'איז דאך אוממעגליך. ווי רייך א שפראך זאל נישט זיין, איז אוממעגליך צו זאגן פונקטליך וואס מ'וויל זאגן און אוממעגליך צו מאכן פילן פונקטליך דאס געפיל וואס דער פאעט פילט ביי זיך. אבער פאעזיע פרובירט. און גוטע פאעזיע קומט נאנט.

איך וועל אנהייבן מיט דער הערליכער פאעמע פון Robert Hayden. איך ווארט צו הערן יעדן איינעמ'ס געדאנקען.

[left]Those Winter Sundays

Robert Hayden, 1913 - 1980
.


Sundays too my father got up early
and put his clothes on in the blueblack cold,
then with cracked hands that ached
from labor in the weekday weather made
banked fires blaze. No one ever thanked him.

I’d wake and hear the cold splintering, breaking.
When the rooms were warm, he’d call,
and slowly I would rise and dress,
fearing the chronic angers of that house,

Speaking indifferently to him,
who had driven out the cold
and polished my good shoes as well.
What did I know, what did I know
of love’s austere and lonely offices?

Questions to discuss
1. What kind of mood does the poem evoke? Is the poem forgiving or angry or somewhere in between

2. The most dominant sound in the first stanza is the *k* sound: cold, clothes, black, ached, cracked, weekday, etc. What effect does that have, especially in light of K being a harsh sound. (Consider some of the English words ending in *ck* to see how harsh they sound.) There's also repetition of other sounds in the first paragraph -- alliteration in the form of "banked blaze" and "weekday weather." How does that add or detract from the music and consequently, the mood of the opening stanza

3. The first stanza ends with a short, clipped sentence: No one ever thanked him. What effect does its abruptness have on the reader? Do you think it's meant to evoke empathy for the dad? For the son? Is it making a statement in another way

4. Please add your own questions or comments[/left]

[פידלער]

כ'האב מיך אנגעהויפנט א שיסל פאפקארן, און כ'ווארט צו הערן פון הרב [tag]פידלער[/tag] בכבודו ובעצמו וואס ער קלערט איבער די דריי ערשטע פראגעס.

איך האב געמאכט די שאלות. איך האב געהאפט די עולם וועט געבן די ענטפערס.

[אפטעמיסט]

איידער מען אנאליזירט די פאעזיע; איך לערן ארויס פון דיינע ווערטער, [tag]פידלער[/tag], אז די פיליזאפיע פון פאעזיע איז דאס ארויסברענגען מיט ווערטער די עמאציענאלע געפילן פונעם שרייבער. נישט קונסטליכע פראזען אדער רייכע וואקאבולאר. גערעכט?

נאך א זאך וואס איך וויל וויסן, און זאג דעם ריינעם אמת. וואלסטו געמאכט אן עסק פון די פאר שורות און עס גערופן א "הערליכער פאעמע" ווען נישט ס'איז מעשה ידיו פון א באקאנטער פאעט אדער וואלסטו עס אנגעקוקט ווי נאך אפאר אומגעלונגענע שורות פון א כינעזער וואס לערענט ענגליש.

[פידלער]

[left]Okay, here’s how I feel about question #1. This is my personal interpretation, and others’ opinions and interpretations are certainly as valid as mine. This poem seems nostalgic and sad. It is as if the poet feels remorse, which is worse than regret in a way, because there’s the feeling of distance attached to it, the feeling that there’s nothing that can be done about it now. Too many years have passed, and even if the father is still alive, the son’s thanking him now (or rather, appreciating his hard work now) cannot make up for those years when “no one ever thanked him.” And so, there’s inherent sadness in the poem

But there’s also anger. Our childhood never quite leaves us, and our anger at the injustices perceived at that time don’t really ever completely fade away. All the k-k-k-ing in the first stanza is the poet’s childhood anger expressing itself. He’s literally hock-ing with his teeth.[/left]

[left]Realize that there's a specific reference to Sundays. Church day. But also vacation day. And on this day of vacation, the one day the father was off work, he got up early anyway. In other words, he was devout. This might be one of the causes of anger in the son. Because though the "older" son understands the father's sacrifice, the way he woke up early and warmed the house up for them, the "younger" son remembers and still feels his resentment at having to spend his day doing his religious duties instead of sleeping in or having fun[/left]

[פידלער]

איידער מען אנאליזירט די פאעזיע; איך לערן ארויס פון דיינע ווערטער, [tag]פידלער[/tag], אז די פיליזאפיע פון פאעזיע איז דאס ארויסברענגען מיט ווערטער די עמאציענאלע געפילן פונעם שרייבער. נישט קונסטליכע פראזען אדער רייכע וואקאבולאר. גערעכט?

נאך א זאך וואס איך וויל וויסן, און זאג דעם ריינעם אמת. וואלסטו געמאכט אן עסק פון די פאר שורות און עס גערופן א "הערליכער פאעמע" ווען נישט ס'איז מעשה ידיו פון א באקאנטער פאעט אדער וואלסטו עס אנגעקוקט ווי נאך אפאר אומגעלונגענע שורות פון א כינעזער וואס לערענט ענגליש.

אוודאי זענען קונסטליכע פראזען א נחת צו לייענען,
but only in service of the poem, not to show off your cleverness

איך האב געלייענט די פאעם די ערשטע מאל ווען איך בין געווען ארום 17 אדער 18. מיין הארץ האט זיך אפגעשטעלט, אזוי בארירט בין איך געווען פון די שיינקייט. יארן שפעטער האב איך נאכאמאל געטראפן די פאעם, און הערשט דעמאלס האב איך אויסגעפונען ווי גרויס די פאעט איז. איך מיין אז דאס פארענטפערט דיין צווייטע פראגע.

[פידלער]

איך האף אז מ'וועט נאך געבן דעות אויף די ערשטע פאעם, אבער אלץ כבוד פאר Philip Levine, א מוראדיגע פאעט וואס איז נעכטן געשטארבן, לייג איך צו איינע פון זיינע פאעמס.

כדי אים בעסער צו פארשטיין: http://www.nytimes.com/2015/02/16/arts/ ... .html?_r=0

[left]What Work Is

By Philip Levine


We stand in the rain in a long line

waiting at Ford Highland Park. For work.

You know what work is—if you’re

old enough to read this you know what

work is, although you may not do it.

Forget you. This is about waiting,

shifting from one foot to another.

Feeling the light rain falling like mist

into your hair, blurring your vision

until you think you see your own brother

ahead of you, maybe ten places.

You rub your glasses with your fingers,

and of course it’s someone else’s brother,

narrower across the shoulders than

yours but with the same sad slouch, the grin

that does not hide the stubbornness,

the sad refusal to give in to

rain, to the hours of wasted waiting,

to the knowledge that somewhere ahead

a man is waiting who will say, “No,

we’re not hiring today,” for any

reason he wants. You love your brother,

now suddenly you can hardly stand

the love flooding you for your brother,

who’s not beside you or behind or

ahead because he’s home trying to

sleep off a miserable night shift

at Cadillac so he can get up

before noon to study his German.

Works eight hours a night so he can sing

Wagner, the opera you hate most,

the worst music ever invented.

How long has it been since you told him

you loved him, held his wide shoulders,

opened your eyes wide and said those words,

and maybe kissed his cheek? You’ve never

done something so simple, so obvious,

not because you’re too young or too dumb,

not because you’re jealous or even mean

or incapable of crying in

the presence of another man, no,

just because you don’t know what work is[/left].

[אפטעמיסט]

איידער מען אנאליזירט די פאעזיע; איך לערן ארויס פון דיינע ווערטער, [tag]פידלער[/tag], אז די פיליזאפיע פון פאעזיע איז דאס ארויסברענגען מיט ווערטער די עמאציענאלע געפילן פונעם שרייבער. נישט קונסטליכע פראזען אדער רייכע וואקאבולאר. גערעכט?

נאך א זאך וואס איך וויל וויסן, און זאג דעם ריינעם אמת. וואלסטו געמאכט אן עסק פון די פאר שורות און עס גערופן א "הערליכער פאעמע" ווען נישט ס'איז מעשה ידיו פון א באקאנטער פאעט אדער וואלסטו עס אנגעקוקט ווי נאך אפאר אומגעלונגענע שורות פון א כינעזער וואס לערענט ענגליש.

אוודאי זענען קונסטליכע פראזען א נחת צו לייענען,
but only in service of the poem, not to show off your cleverness

איך האב געלייענט די פאעם די ערשטע מאל ווען איך בין געווען ארום 17 אדער 18. מיין הארץ האט זיך אפגעשטעלט, אזוי בארירט בין איך געווען פון די שיינקייט. יארן שפעטער האב איך נאכאמאל געטראפן די פאעם, און הערשט דעמאלס האב איך אויסגעפונען ווי גרויס די פאעט איז. איך מיין אז דאס פארענטפערט דיין צווייטע פראגע.

הבנתי.

גראדע, אויף א זייטיגער נאטיץ, בשעת וואס די אידישע חסיד'ישע ניגונים ליידן פון טיפישע גראמען אן קיין גרויסע חידושים זענען די העברעישע ניגונים, ובתוכם פון מיין באליבטער זינגער אייל גולן, געווענליך צאמגעשטעלט פון גאר קונסטליכע, טיפע, הארציגע, רירענדע פאעטישע ווערטער. ס'איז גראדע יא דא א ניגון פון יואלי גרינפעלד וואו ער זינגט וועגן זיין מוטער ע"ה, און יענע ניגון באשטייט יא פון מער פאעטישע-סטיל ווערטער, און ס'כאפט מיר טאקע יעדעס מאל באזונדער ביז טרערן. ס'דערמאנט מיר אבער יא ווי אין מקוה האב איך אפאר יאר צוריק געהערט ווי א יונגערמאן מאכט חוזק פון די "ווערטער וואס קלעבן נישט איינס צום צווייטען". זעט אויס אז טייל זענען טאקע נישט מעריך פאעזיע).

אבער, לאמיר איין מינוט אפלאזן די אויבן דערמאנטע פאעמע, און לאמיר נעמען אויפ'ן צימבל א פאעזיע וואס [tag]שלום בערגער[/tag] האט ארויפגעלייגט אויף די שפאלטענס פון ק"ש. די פאעזיע מיט'ן נאמען "צווישען פינצטער און ליכט", קען איינער ביטע ערקלערן וואס איז עפעס "אזוי" קונסטליך, רירענד אדער געלונגען דערפון, אז אונזער פאעזיע-ריז און קריטיק האט געזען פאר וויכטיג צו עפענען אן אשכול דערפאר? (איך זע גראדע זיין נקודה דערונען, פארט דערהער איך נישט אז עמיצער זאל אריינסיינען אין ק"ש און עפענען א באזונדערן אשכול פאר די פאר ווערטער.)

[פידלער]

[left]A Classic!


The Children's Hour

By Henry Wadsworth Longfellow


Between the dark and the daylight,

When the night is beginning to lower,

Comes a pause in the day's occupations,

That is known as the Children's Hour.


I hear in the chamber above me

The patter of little feet,

The sound of a door that is opened,

And voices soft and sweet.


From my study I see in the lamplight,

Descending the broad hall stair,

Grave Alice, and laughing Allegra,

And Edith with golden hair.


A whisper, and then a silence:

Yet I know by their merry eyes

They are plotting and planning together

To take me by surprise.


A sudden rush from the stairway,

A sudden raid from the hall!

By three doors left unguarded

They enter my castle wall!


They climb up into my turret

O'er the arms and back of my chair;

If I try to escape, they surround me;

They seem to be everywhere.


They almost devour me with kisses,

Their arms about me entwine,

Till I think of the Bishop of Bingen

In his Mouse-Tower on the Rhine!


Do you think, O blue-eyed banditti,

Because you have scaled the wall,

Such an old mustache as I am

Is not a match for you all!


I have you fast in my fortress,

And will not let you depart,

But put you down into the dungeon

In the round-tower of my heart.


And there will I keep you forever,

Yes, forever and a day,

Till the walls shall crumble to ruin,

And moulder in dust away![/left]

[יאיר]

הערליכע פאעם. אבער ס'גראמט ממילא באקומט עס נאר פיר שטערנס אויף די מאדערנע קונסט פישל'ע-הערינג-סקעיל.

[פידלער]

הערליכע פאעם. אבער ס'גראמט ממילא באקומט עס נאר פיר שטערנס אויף די מאדערנע קונסט פישל'ע-הערינג-סקעיל.

טאקע ווייל ס'גראמט האב איך עס ארויפגעשטעלט. איך האב געקלערט ס'וועט פילן אביסל מער היימיש דא.

[פידלער]

[left]This is a quote by George R. R. Martin in *Game of Thrones*, which reads like poetry. In light of the weather we're having, I thought it was apropos to put it up.

Oh, my sweet summer child ... what do you know of fear?
Fear is for the winter, my little lord, when the snows fall a hundred feet
deep and the ice wind comes howling out of the north. Fear is for the long
night, when the sun hides its face for years at a time, and little children
are born and live and die all in darkness while the direwolves grow gaunt and
hungry, and the white walkers move through the woods[/left]

[פידלער]

איינע פון די קונצן אין די זשאנרע פון מאדערן פאעזיע איז אז ווען מען שרייבט א פאעם מיט גראמען זאל עס זיך נישט לייענען ווי גראמען. אין אנדערע ווערטער, ווען די לייענסט עס הויעך, זאל עס נישט האבן א singsong sound. דאס גייט אויך אריין אין די געביט פון קונצליכע enjambments. איך לייג דא א פאעם וואס טוט א געוואלדיגע דזשאב אין די פרט. אויזערדעם איז די פאעם הערליך און ווערט צו לייענען.

[left]Courage

You asked me, “What is Courage?”
And I took the dictionary down and spelled it out.
For such a little boy, the heavy book was ponderous.
You twisted it about;
You said, “It’s being brave-and what is that?”
You said, “It’s not to fear-am I afraid?
Does courage arch its back up like our cat,
And spit at everything it meets?” you said.

Perplexed, we closed the book and took a walk
And came where fire had worked untimely death;
The woods were gone; but on a slender stalk
A flower inched for life. I caught my breath.
“Courage,” I said, and took you by the hand,
“Is one white flower in a fire-swept land.”

Helen Frazee-Bower[/left]

[יאיר]

די לעצטע צוויי זענען גאר שיין און פאעטיש, פידלער.
איז דא אין דער מאדערנער וועלט א חילוק אין קאטעגאריע צווישן פאעמס און פראזע וואס איז געשריבן פאעטיש?

[פידלער]

ס'איז דא א קאטעגאריע וואס רופט זיך פראזע פאעמס (prose poems), אבער די George R. R. Martin איז סתם א quote וואס לייענט זיך פאעטיש. מ'זאגט אפט אויף פראזע אז, למשל,
"The language is lyrical," וואס מייענט אז די פראזע איז פאעטיש.

דא -- א דוגמא פון א פראזע פאעם:

[center]Little Theory

A machine named
Universe knew about
itself what it knew at
present, nothing more.
Away it skipped,
blowing bubbles and
careful not to step on
Father's clock.[/center]

[יאיר]

דעם פאעם פארשטיי איך ליידער נישט. כהאב געמיינט אז עס פעלט מיר פארשטאנד אין פאעטרי, אבער דאן האב איך עס געוויזן פאר מיינס א פריינט וועלכער איז א גרויסער בקי אין פאעמס, און יענער האט מיר מודה געווען אז ער קען מיר נישט אפטייטשן דעם פאעם געהעריג.

[פידלער]

[tag]יאיר[/tag] יישר כח פאר מיטטיילן דיין מיינונג. הלוואי וואלטן געווען מער מענטשן דא וועמען ס'אינטערעסירט מאדערן פאעזיע, וואלטן מיר געקענט געניסן פון אנדערע מיינונגען. שוין... במקום שאין איש...

[left]Here's how I understand this lovely prose poem by Janet Kaplan (I'd forgotten to include the author). As I said above, there are certainly other interpretations as valid, or perhaps more valid, than mine.

The universe is unknowable, yet as rational, curious humans, we have an innate desire to know and understand it. So we truck along, researching, testing, proving whatever we could. But we only know what we know at this present time. This "machine" called Universe keeps doing its machine things, but it cannot know more about itself than what is known at present. Still, the people in this universe understand that there's more to know and so they make hypotheses, they blow little bubbles. Whether these bubbles will turn into newly accepted pieces of knowledge remains to be seen.

Clocks are markers of time and history. A "father's clock," which is another way of saying "grandfather's clock," indicates the past, as this type of clock is not in use much in these contemporary times. So what the poem is saying is that while we blow our airy bubbles, the one thing we are careful of is to stick with what we've already learned[/left]
דאס איז פשוט פשט. יעצט קען מען לייענען דערין טיפערע זאכן. מיינט די פאעם עפעס צו זאגן וועגן מסורה? וועגן מענטשן'ס עצם נישטיגקייט?

[אפטעמיסט]

[tag]פידלער[/tag], פאלגענד איז א פאעיזע פון דעם באקאנטן פראנצויזישער פאעט Pierre de Ronsard. אפשר ביסטו מסביר די עמקות און שיינקייט דערפון?


Dark morning
dim sun
oh father
I sob and cry

We've seen both
Better days
Son, he tears
And I tear with him

[פידלער]

ווער איז די טראנסלעיטער, [tag]אפטעמיסט[/tag]?

[אפטעמיסט]

דאכט זיך אז ער האט עס אליין געשריבן אין ענגליש

[פידלער]

דאכט זיך אז ער האט עס אליין געשריבן אין ענגליש

[left]I find that hard to believe. Do you have a link to the page where you found this poem? If this is a complete poem, it sounds awfully mawkish to me and not at all like good poetry. What do you think?[/left]

[אפטעמיסט]

Very proud of you, fiddler!
I intentionally wrote a few stupid lines and lied that they are from a famous poet, wanting to see if you'll glorify it just because of the Name behind it.
I guess you do know what you're talking about.

[פידלער]

ווען איך האב געעפענט די אשכול האב איך געזאגט איך האף אז מ'וועט שטעלן ענגלישע און אידישע פאעמס. דערווייל האב איך נאר ארויפגעשטעלט ענגליש. דא איז די ערשטע אידישע פאעם. האפענטליך וועלן אנדערע צולייגן נאך.

די פאעם איז געשריבן דורך פרץ מארקיש. ער איז איינע פון די אידישע שרייבערס וועם סטאלין האט דערמערדערט די נאכט וואס איז באוואוסט געווארן אלץ The Night of the Murdered Poets.

www.britannica.com/EBchecked/topic/365786/Peretz-Markish





עס לייכטן די שייבלעך אין דערפער ביינאכט.

ביי יעטווידן שייבל – א יונגלינג פארטראכט.



שלאפן די דערפער, נאר ס'רוקט זיך די צייט.

אויף ארעמען טישל – דאס ארעם געצייג.



נידריק די סטעליע און נידריק די שוועל.

אויף יעטווידן יונגלונג – די גאנצינקע וועלט.



אין שטילקייט פון נאכט, אין שטילקייט פון טאל,

דערקענט זיך א יונגלינג מיט הארטקייט פון שטאל.



אין שטילקייט פון סטעפ, פון קיינעם געשטערט,

דערקענט זיך א צווייטער מיט טיף פון דער ערד.



אין טשאד פונעם קאניעץ, אין טשאד און אין רויך,

דערקענט זיך א דריטער מיט ליכט פון די הויכן.



און עס ציטערט דאס הארץ, און דאס הארץ איז דערוועקט.

אויף ארעמע שייבלעך באוועגט זיך די וועלט.



און דאס מויל איז אין דארשט און אין פיבער פארזוימט.

וועל איך אויפגיין צו דיר און דיר זאגן אזוי:



--פון קלייניקע שטיבלעך אין ריזיקן לאנד

גייט-אויף אין די ווייטן דער דרייסטער פארלאנג.



פון ארעמען קאניעץ פארטשאדיעט מיט רויך

אנטפלעקן און פיקן זיך שטערן אין דר'הויך.



און ס'טראגן זיי יונגלינגען – בארוועס און הויל—

אין דארפן-פאטשיילעס פארוויקלט, פארקנוילט.



אן אל"ף אין מויל, נאר מיט טרויער פון שוועל—

צעטראגן זיי בארוועס די שטערן דער וועלט.

[פידלער]

פאר נאכט אין פארק
געשריבן דורך אננע מארגאלין
(Anna Margolin)


די שעה שפילט יעצט אויף שטילסטע פלייטן,
אפילו צערטליכקייט קען וויי טון

ס'איז אוונטרויט.
די שעה פון ליבשאפט, און פון אויפלייכטן, פון בעטן.

מיין שוועסטער, מיידל, קיל און שלאנק,
איך בין אויך געווען דופט, און ווינט און געזאנג.

און דו וואס די שמייכעלסט מיד און פויל,
א, קען איך דאס צוקן פון דיין טרויעריגע מויל.

די שעה שפילט יעצט אויף שטילסטע פלייטן.

יענע טראגישע מאסקע, דאס פנים פון מאן,
גייט מיר נאך ווי א קללה, שפאן נאך שפאן.

און דער קריפל הינקט מיר אנטקעגן, גלייב איך, יארן לאנג.
זיי מוחל מיר, ברודער, וואס גלייך איז מיין גאנג.

ס'איז אוונטרויט.
די שעה שפילט יעצט אויף שטילסטע פלייטן.