קורצע פאעזיע/קונסט ווינקל.

[אחד העם]

[justify]מאכט זיך אמאל, און עס זאל זיך טאקע מאכען אפט, עס פאלט אריין אין קאפ, אין הארץ,עפעס א פאעטישער געדאנק, א קורץ פאעטישע יצירה, א קונסט ווערק. און עפענען אן אשכול באזונדער פאר דעם, איז עפעס אזוי לאכעדיג. אדער ערגעץ ווי אין א פארשטופטען אשכול, שטעלט דער יעניגער ארויס א קורצע דוכטעניש, א קורצע פאעזיע אויף די נושא וואס ווערט פאקטיש דארט באהאנדעלט. אבער יענס אשכול האט נישט קיין פאעטישער מאטיוו. עפן איך א ווינקעל, ווי חברים און גוטע פריינד [ און ווער ווייסט אפשר גאר ברודער און שכנים... ] זאלען עס קענען מיטטיילען. און טאקע יא אויף אן פאעטישער פלאטפארמע. זאל עס באהאנדעלט ווערן מיט איר פארדינטען רעספעקט.
זאל עס זיין א געדאנק וואס קומט אריין בתוך הדברים פון א לאנגער ארטיקל. זאל עס זיין א פאעזיע וואס קומט אריין און א וואלד גרויסער אשכול. סייוואס וואס איז פאעטיש געשטימט. זאל ער, קען ער. עס דא מיטטיילען.[/justify]

[אחד העם]

ווען [tag]קינד_אן_קייט[/tag] האט דא ארויפגעלייגט די ווערטער פון אבא קובנר:
[center]

לאחר השואה סיפר אבא קובנר, מגיבורי מחתרת גטו קובנא, על ילדה קטנה ששאלה לפי תומה את אמה, בתום השואה, לאחר שיצאה מן המחבוא בו הסתתרה:
אמא, כבר מותר לבכות?

[/center]

איז מיר אין קאפ געקומען אן אנדערע פראגע. טאקע אן ענליכער נוסח. אבער גאר אן אנדער משמעות:

[center]אני. איש שריד. אחד העם.
חוקת א-ל. חטאת אנוש. חורבן ואבדן.
דימדום חמה. דמים יאורים. דמע שחור.

הנה ראיתי. הכל חוויתי. הוי לעיניים.
עי"ן שנים. עוד דמעת שחורים. עיני דומעת.
מלבכות עצרתי. משברון חזקתי. מלתאבל נחמתי.
אבל אבא, האם כבר מותר לבכות?[/center]

[אחד העם]

ווען מען האט באהאנדעלט די שרעקליכע נייעס פון די מאסען פארגאזונג און סיריע. האב איך דאס געשריבען:

[center]

אז בהלוכי, דרכי אושביץ הארורה
חטאת אנוש, ראת עיני בדומיה
דיבר בליבי, קול דממה דקה

האם עזבו, את דרכם השובבה
עוד באבלי, על עמי האבודה
מתאבל אני, על עוד שואה

[/center]

[אחד העם]

ווען [tag]גראדעמעכעלע[/tag] האט מייסטערהאפטיג באשריבען דעם געהויבענעם פאעט מר חיים גראדע. האב איך דאס געשריבען און איינע פון די תגובות:
[justify]

ווערק וואס איז ארויס פון די גאלדענע האנט, פרי מחשבה פינעם פאר'גאלד'עטן פארשקיעה'טען מח, ווי ביי די זון אונטערגאנג, ווען זי איז האלב פארטונקען אינעם טונקעלען אפגרינד, אבער קען זיך נישט שיידען פינעם ליכטיגען הוויה, טועם ביידע טעמים, חושך ואור בערבוביא, און נאר דעמאלטס פארשפרייט זי אירע פייערדיקע קאלירען, הערשט דאן שפרייט זי אויס אירע פלאמעדיגע פליגלען, און דאס איז גאר א געוויסע שלימות.

[/justify]

[[NAMELESS]]

ווען די דריי-פיר אידן זענען גע'הרג'עט געווארן דורך צוויי אראבער ימ"ש, אימיטן דאווענען, אין הר-נוף.
האב איך געשריבן דעם שטיקל http://forum.otzar.org/forums/viewtopic ... 29#p197429:

לבי קרוע, ועיני דומעות.
איך ימצאו שרוע, ביום הזוועות.
ועל התגלמות הרוע, אזעק בשוועות.
מי יטרף ומי ינוע, ובתפלה עוד שפתם נעות.

אבינו מלכינו, אם נחשבנו כצאן טבחה.
תפן אל צעקתינו, ואל תתננו בידי בן השפחה.
תמהר ותחיש לגאלינו, אז נקריב לפניך זבח ומנחה.
נקום נא שבעתיים נקמתינו, אז ימלא פינו שיר ושבחה.


החותם בדמע, בשומעי את שמע, הרצח האכזרי, ומעי חמרמרי,
ומי לא יבקש וישאל, כלה אדום וישמעאל, במהרה בימינו יגזר, - הקטן אדנירם.

[געוואלדיג]

געשריבן וואו? איך וויל זעהן מער פון דיינע ווערק.

[אחד העם]

אונזער חבר און חב"ד, [tag]ונבנתה העיר[/tag]. פירט אן אשכול, ווי ווערטער האבען דארט גאר א קארגען ארט, הלא די בילדער וואס עס ווערן דארט ארויפגעשטעלט זענען דאך העכער ווי מצומצם'דיגע ווערטער.
אבער ווען מיין הארץ איז געפאנגען געווארן און קייטען פון טרויער. מיינע מידע הענט האבען געדארפט צינדען זיבען לעכט. האב איך געלייגט א שרעקליך בילד.
די קעפל פאר די תגובה איז געווען:
א בילד נידריגער פון אותיות...
וזה מה שכתבתי:

[justify]יש מן הצילומים. שאין האותיות והמילים יכולים לתארם. ולא משום שתוכנם למעלה מהם, אלא למטה, למטה. המילים עדינים ורגשים יותר. אינם מתארים. אותיות פורחת באוויר. נעלמו ואינם. דממה עולה. והשקט האכזרי מתאר... אוי להשקט אוי להדומיה. אוי לאוזניים שצעקת הדומיה נשמעת בה. פתאום גם הדממה נעלם. קולה נדם. תוהו עולה. בוהו נשמעת. עולם חרוב. עולם של רגשות. דממה משתיק דומיה... [/justify]

[[NAMELESS]]

[tag]געוואלדיג[/tag], ייש"כ פאר דיין קאמפלימענט.
די מקור האב איך שוין צוגעלייגט אויבן.

כ'האב אין לויף פון די לעצטע פאר יאר אפגעשריבן א שיינע פאר שירים - א חלק איז פארשריבן אין אנדערע פארומס.
געלויבט גאט אז ער האט מיר געגעבן די כשרון פאר דעם.

[אחד העם]

[justify][tag]יאיר[/tag] זז"ג פירט אן אן אפעראציע אריינלייגען דעם עולם און א דיפרעסיע. מיט מיר עכ"פ האט ער מצליח געווען. און איך האב זיך דערמאנט פון מיין צובראכענע יוגענט:

רעדענדיג פון מעלאנכאלישע מוזיק, דערמאנט זיך מיר פון מיין יוגענט, ווי צובראכענע יידן, זיצען אויף דער ערד, און א צובראכענעם בית המדרש, אויף צובראכענע שבעה בענקלעך, און דעם צובראכענעם טאג תשעה באב, און זיי זינגען דעם פיוט פון המשורר רבי יהודה הלוי, ציון הלא תשאלי, אבער דער ניגון מיט וואס זיי זינגען דאס, ברענגט ארויס די טיפסטע רגש פון שברון וגעגועים, שוין אלס יונג קינד, ווען די אלטע האבען פון אונטער זייערע דיקע פארטרערטע וואנצעס, ארויסגעברימט דעם מעלאנכאלישער תנועה, בין איך פארלוירען געווארן ערגעץ וואס איך ווייס נאך עד היום נישט ווי, דאס יונגער נפש פון דעם קליינעם אחד'ל איז פארשוועמט געווארן און דעם ים פון רגשות וואס דער תנועה ברענגט מיט זיך...

[/justify]

[אחד העם]

נא אז איך רעד שוין פון [tag]יאיר[/tag]'ן, זאל איך נישט געדענקען די הארצרייסענדע קינה, וואס און א פארטרויערטען תשעה באב, האט ער געקלאגט אויף גאר ביטערע גזירות וואס ווערט ליידער נגזר. האב איך מיין ווייטאג ארויס געגעבן:

אש קדחת בקרבי
חזיון בעיני חזיתי
דור של מנהיגים

הוי, לכלבים נדמו
עוללים וטף נדרסו
משתלטים ולא חמלו

חמלת ה' הגיע
זהר דברי [tag]יאיר[/tag] הופיע
קול נחמה השמיע

[ונבנתה העיר]

דאס האב איך געשריבן לסיום השיעור אין איינשטיינ'ס ספעשעל רעלאטיוויטי.
[center]תמה ולא נשלמה. תורת הייחסות הנפלאה.
ומספר פרקיו עשרה. כמאמרי בראשית ברא.
רון ושיר לשמו נודה. רם על רמים על גאים גאה.
תהלתו מן הארץ מלאה. נשימם בלבבינו ונעבדנו באהבה.

היה היו מן האנושים על האדמה. גבהה רוחם ונפשם רמה.
ירה ירו כלפי מעלה. הנשמע כזה או כמוהו נהיה.
ישלוט איש בזמן הבריאה. והוא איננו גברא או חפצא.
חשבו אף יוצרם כמותם – היתה לו עדנה. תש כחו – קפצה עליו זקנה.
סודו אל עבדיו גילה. הנה מקו"ם אתי גם זמ"ן עלי אדמה.
והיא תהי לך למורה. גם על טרם נתגלתה.
תוקפו בכל משלה. יגאלנו לעבודתו במהרה.[/center][]

[אחד העם]

געוואלדיג!
והוא אינו גברא או חפצא. מוסיב על המושג של זמן?
לכאורה נישט. סאיז א כוונה אויף איינשטיין.

[[NAMELESS]]

א היבש לעצטיגע 'מזמור לתודה' וואס כ'האב געשריבן פאר א פריינט, אן עוסק בצרכי ציבור באמונה.

מיסודו איז עס אויך געווען באזירט, אז דער אנהייב פון א יעדע שורה הייבט זיך אן מיט איין אות אין זיין נאמען, אבער כדי שלא לגלות מי הוא ומי אני האב איך מטשטש געווען די אנהייב [פונעם צווייטן קטע], און אזוי אויך געוויסע ווערטער אינעווייניג.

ישתבח שמך לעד,
על כן שעל וצעד,
איש האשכולות פועל ועולל.

חכמת אדם תאיר פניו,
מעשיו הטובים קרוים בניו,
ובטובו מילא את החלל.

יראתו קודמת לחכמתו,
וכתר שם טוב הולמתו,
אין גומרים עליו את ההלל.

אדני פז אדניו ועמודיו,
לעזור לזולת שולח את ידיו,
ובים החסד הוא צולל.

לו יאתה תהילה,
עליו נישא תפילה,
י-ה את טובך עליו תהא גולל.

***
הוא הגבר אשר הוקם על,
ל........ פעל ופועל,
לזאת מי פילל.

והוא גלל האבן מעל הבאר,
הגדיל עשה והוסיף פאר,
ואת הדרך סלל.

הן כל יקר ראתה עינינו,
לב רחום הוא מחמד עוזנו,
עצור לא נוכל במלל.

יזכה לרשת נחלת יעקב,
יאסף תבואה מן הגורן ומן היקב,
כמוצא רב שלל.

אילו פינו מלא שירה כים,
המלאכה לא היתה דים,
אם את ברכותינו לא נבלל.

ידינו פרושות לאבינו שבשמים,
מנהר היוצא מעדן תזרים מים,
גשמי ברכה וטלל.

מאוצרך תשפיע ותמלאהו בטוב,
ועם שפע ברכות לרוב,
לבורח מן הכבוד כמן הקלל.

קרב לנו יום המובחר והיפה,
ובבנין ביהמ"ק נחזה ונצפה,
במהרה בימינו בתוך הכלל.