איך בענק מיך צו מיין תמימות

[מרדכי]

די אלטע גיטע צייטן
ווען איך בין געווען א תמים
נישט געדארפט אלעס פארשטיין
ווייל מיין הארץ האט געפילט

ראש השנה כ'האב געפילט די זכיה צו ממליך זיין די באשעפער
יום כיפור פארגאסן טרערן צו זוכה זיין תשובה טיהן און גיין אויף די ריכטיגע וועג
געפילט ווי דער באשעפער הערט מיך אויס
און פילט מיט מיט מיין צער

יארן זענען אריבער, כ'בין עלטער געווארן
אנגעהויבן טראכטן און טראכטן
איך דארף שוין אלעס פארשטיין
ס'איז דא זאכן וואס שטימען נישט

זיך אויסגעלערנט אז איך מעג פרעגן און זיכן ענטפערס
זיך אריינגעלייגט צו פארשטיין אלעס
גענישטערט איבעראל, געטראפן א געוואלד
קשיות און תירוצים מיט נאך קשיות

צוביסלעך אנגעהייבן איינזעהן אז איך פארשטיי טאקע נישט אלעס
אבער מיין שכל פארשטייט שוין אז ס'איז דא א באשעפער
וואס פירט די וועלט אויף א הערליכע און מיסטעריעזע וועג

אבער און די פראסעס פין פארשטיין
איז מיין הארץ קאלט געווארן
וויפיל מער איך פארשטיי
איז מיין הארץ קעלטער

איך וויין אויף מיין פארלוירענע הארץ
איך וויל צוריק מיין געפיל צו אידישקייט
איך וויל צוריק פילן און אלע מיינע ביינער
אז די באשעפער איז מיט מיך

בעהט איך דיר באשעפער
געב מיך צוריק מיין תמימות
ס'זאל נישט אויספעלן צו פארשטיין
ווייל איך וועל דיך פילן אויף טריט און שריט

[[NAMELESS]]

מתוק!
יופי!
מרגש!
טרעפליך!
הערליך!
ווינדערליך!
רייך!
יודיש'ליך!
מורא'דיג!

[[NAMELESS]]

[center]צעקה הנערה ואין מושיע לה
דאס קומט מיר אין געדאנק
חקור חקרה נשמתי וכשלה
און יעצט טוט מיר אלס באנק.


געב מיך צוריק די ריינע טעג
די תמימות, דאס ציכטיגקייט
מיט א לויטערע בליק איך פלעג
זען אין רוחניות איר שיינקייט.


חדש ימינו כקדם, ווי א קליין קינד
וואס באטראכט אלס אזוי ערליך
פון מיינע 'פרייהייט' קייטן מיך אויפבינד
וועסטו זען ווי איך גלאנץ אזוי הערליך.[/center]

[שמעקעדיג]

עס שמעקט דא פון אלול...
קוק אראפ טאטע. רצונינו לעשות רצונך!! לעבדך בלבב שלם!!

[[NAMELESS]]

דערמאנט מיך א פערציג יעריגע יונגערמאן זאגט איינמאל ווי עס בענקט זיך אים צו די קינדערישע יארן ווען ער איז נאך געווען אין די פעמפערס. די מאמע האט אים קעיר גענומען פון די שמוץ און ער'ט זיך געלעבט א חיים טובים אן קיין דאגות פון ווישן און וואשן. "אוי ווי נעמט מען די יונגע יארן" גיט ער א טיפע קרעכטץ. עפעס אזוי

[מרדכי]

איך בענק נישט צו די אינטערווישן, איך בענק צו די דאגה'לאז שמייכל..
איך בענק נישט צו מיין נישט פארשטיין, איך בענק צו מיין תמימות, צו מיין געפיל.
ווען מ'פארשטייט קען די געפיל זיין פיל פילפאכיג טיפער און נענטער און מ'וויל עס סאך מער. אזוי קוק איך אן איך די אלע מאמרים פין אויפגעבן די פארשטיין און גלייבן ווייל איך גלייב..
איך וויל נישט גיין אויף צוריק, איך וויל גיין פאראויס

[שמעקעדיג]

מרדכי, ביסט זיכער נישט דער איינציגסטער וואס בענקט זיך צום אלטן תמימות.
אבער ביי מיר איז נישט קיין ספק אז אין הימל האט מען א גרעסערע נחת רוח פון דיין עבודה טראץ (אדער אפשר צוליב) דיינע שוועריגקייטן.

עס איז כדאי איבערצוליינען 2 פון די סאמע בעסטע ארטיקלען פון ק"ש - וואס אגב קען מען פון דעם אביסל זעהן די אמאליגע לייבן שרייבערס - און דאס לייענען עטליכע מאל, ווייל עס איז דברים יורדים ונוקבים לחדרי בטן.

מימיני מיכאל ומשמאלי גבריאל
ועל ראשי שכינת א-ל