קול נהי ויללה - הספדים אויף ק"ש

[שמעון וואלף]

נצחו אראלים את המציקים!

לאור די ביטערע נייעס וועט זיך יעדער צאמקומען און מיט די לעצטע כוחות אפרעכטן א מספד מר. די אשכול וועט זיין א פלאץ זיך אויסרעדן דאס הארץ און ארויסברענגן די ווייטאג איבער די שרעקליכע אבידה.

[שמעון וואלף]

די וואונד איז נאך אפען און די אבידה איז גרויס איז שווער זיך צאמצונעמן די מחשבות און באנעמען וואס מ'האמיר דא פארלארן. ס'איז קיין ספק אז פאר די פולע חברים דא וועט די וועלט פון י"א אדר זיין אן אנדערע וועלט ווי י' אדר.

איך קוק צוריק און דערמאן זיך די צייט ווען איך בין געוואר געווארן פון ק"ש. געווען איז דאס אין א תקופה ווען איך בין אדורך שווערע מצבים און אזוי לעכצענדיג נאך אביסול חיזוק האב איך אריינגעקלאפט אין שטיבעלע ומצאתי את שאהבה נפשי.

ב"ה אז איך האב אסאך קונה געווען דא און מיין גאנצע מהלך החיים בגשמי וברחני פארט אויף סאך בעסערע רעלסן אלץ א דאנק אונזער באליבטע ק"ש. פון מיין פערזענטליך שטאנדפונקט איז נישט אזוי געפערליך אז ס'פארמאכט זיך. די ווייטאג איז נאר אויף די קומענדיגע דורות, די היינטיגע קינדער און בחורים'לך וואס וואקסן אויף מיט אזויפיל סתירות און ספיקות און האבן זיך נישט ווי צו ווענדן. מי יורה דעה? ווער וועט אויסקלארן די מוחות פון די יונגווארג וואס איז נעבך אזוי פארטעמט פון די רוצחים וואס וואשן זייערע מוחות מיט שטותים אנשטאט ערפילן זייער תפקיד, אויף וואס זיי ווערן באצאלט פון די שכר לימוד וואס עלטערן געבן אוועק בדמים תרתי משמע. אנשטאט אריינגעבן א זיסקייט אין די תורה פאר די תשב"ר גיט מען איבער מים סרוחים און אמונת טפלות וואס צום סוף איז עס גורם אז מ'זאל בועט זיין אין כל הקודש לנו.

א נחמה פורתא האבן מיר געהאט אז ווען מ'ווערט עלטער און מ'באקומט צוטריט צום ברייטן געוועב איז דא א ריין ווינקעלע ווי די אמת ווערט ארויסגעזאגט. אבער אהא! יעצט האמיר דאס אויך שוין נישט!

בלייבט נאר איבער אז יעדער זאל זיך אליין מחזק זיין און זיך פארנעמען מפיץ צו זיין דעם דבר ה' אן די אלע טיפשיות און דמיונות וואס רופט ארויס א גיעול נפש ביי יעדן רעכטדענגענדע מענטש. זיך האלטן פעסט מיט די ארגינעלע יודישקייט אן די געפאפטע אכשר דרא שטיק. טון וואס מ'דארף בין אדם למקום ובין אדם לחברו, זאגן א גוט ווארט פאר א צווייטן אויפצולעבן אידישע נשמות וואס לעכצן נאך אביסול חיזוק. און צוזאמען וועט מען צוביסלעך קענען האבן א השפעה אויף די ברייטע מאסן ביז ס'וועט שוין זיין ומלאה הארץ דעה ומחה ד' דמעה ונאמר אמן

[[NAMELESS]]

מען איז נישט מספיד ראש חודש.

[שמעקעדיג]

חכם בפניו אויך נישט?

[טמיר]

ווען מען זעהט די נייע אוואטער פון אונזער באליבטע שמעקעדיג, ברויך מען נישט קיין שום הספדים מער

Sent from my SCH-I415 using Tapatalk

[קל וחומר]

ווער ס'האט נאך אפאר ארטיקלן ווערט געבעטן זיך מזרז צו זיין, שוין באלד סוף זמן ק"ש...

[ליטוואק פון בודאפעסט]

[center]אני הייתי בבית אפל (קעפל קרעדיט: הסבא מקעלם)[/center]

אני הייתי לבדי בבית אפל, יותר ממה שהביעו לי רגשותי לא ידעתי. ידעתי על ידי ורגלי, גופי ואפי, באשר הרגשתם מצויה וקרובים אלי תמיד. הם שמשו להליכה (עד שנתקלתי במכשולים) לקריצת הגב ולא יותר. שני חורים היו לי בראש אשר ידעתי על קיומם כאשר נזלו מהם מים, ואין להם שום תפקיד כי אם למקור מים חיים. כך חייתי את חיי כמה שנים, הן אמנם ידעתי שיש כאן יותר, הרי נתקלתי בדרכי על רגלי תוך הבית, אמנם מהות המכשולים והעומדים לי בדרך לא ידעתי, לא הכרתי לא הבנתי, וסיכמתי שאין שום קיום אמיתי חוץ מגופי, חוץ מעצמי ובשרי אין אלא גושים בלתי מוגדרים וערימות של חפצים ללא שם ותכלית. אין להם שום מכוון אלא לעמוד לי בדרך להקשות את ההליכה שלי.

פעם אחת, בטיולי בתוך הבית, הרגשתי בדבר היושב לו בשקט על קרש כבד העומד באמצע האויר קרוב אלי, הדבר הזה היה קטן למדי, ארכו פחות מאצבע אחת, והקיפו כעשר שערות של זקני. קושי היה לו, לא היה רך כבטני, אבל בדחיקה מועטת הסכים להתכווץ. בצד אחד היה לו כעין בליטה, ועל ידו אי שם על הקרש, ישב לו חפץ אחר אשר נוח לו להתקפל.

הרמתי אותם, שיחקתי אתם, הרגשתי אותם תחת ידי, הרי לא היו לי עוד מה לעשות, ופתאום קרצתי אחד מהם על השני ושמעתי פצצה קטנה שקטה וכחול צהוב רקד לפני, והחורים בראש מקורי מים חיים החלו פתאום לשלוח לי מסרים חדשים, מוחי התחיל להסתחרר מעוצם הידיעות החדשות אשר נבעו מהעץ הקטנה אשר עמדה לי ביד. סבבתי את ראשי לכל הכיוונים ולחורי נכנסו ידיעות מגוונות ורבות, בפנה הזה היה שלחן וכסא, בפנה השניה ראיתי ארון ספרים, בשלישית ראיתי מקום עם מכונות שונות, כיורים שונים ומראה שאריות אוכל.

אכן יש כאן סדר מסודר, הנחות קדומות וחשבון לכל מכשול ודרך איך להתמודד אתו, המחשבות התחילו לקפוץ ולרקוד, מה אפשר לעשות אתו, איך אפשר למשוך החיים ולהעלותו על ידי כל הידיעות החדשות שניתוספו אצלי.

פתאום! אהה! העציץ שביד התחיל לשלוח רגשי צעק וכאב על ידי, מידי נפלה מידי על הרצפה (עוד דבר חדש שלא הייתי מודע אליו מקודם) וכבתה והלכה לה, וכבר איננה. החשך והערפל חזרו, החיים נסתגרו, האורות כבו, החורים אינם אלא עבור מים מלוחים ולא יותר! חזרתי למה שהיה, חיים של ידים ורגלים ולא יותר!

אמנם אינו כן! איך אפשר לחזור? אחרי הידיעות שניתוספו, אחרי הרגשים שנתעוררו, איך אפשר לחזור ולחשוב שאין הכל אלא מכשולות, שאין בעולם יותר מהגוף הבדודה? איך אפשר לישב בשלוה ורוגע בחיים מצומצמים ופנימיים אחרי הידיעה שיש עולם מלא של חכמה יופי סדר ומשטר בחוץ?

עציץ עציץ! איפא אחיך ורעיך להוסיף על מה שהתחלת? איך נוכל להציב את מעלותיך כדבר של קיימא ללא שיכבה אחרי שניות ספורות? איך תתאכזר עלי איך תקניט אותי להשאיר פצע עולם, להראות את העולם כרגע קט, ולאחר מכן להעלימו לנצח? איך תציק אותי ותתגרה בי לאבד ביד החשך את חיי, אחרי ראותי מה זה אור?

[Chasidishmashpia]

קול נהי נשמע דער עולם דרייט זיך ארום פא'צער'ט
מיט די שווערע נייעס אז די שטיבל ווערט פארשפארט
מי פילל אז אדר תיו שין עין ויו
וועט נהפך ווערן צו א תשעה באב
די צער איז גרעסער במדה מרובה
ווען מען הערט די סיבה
אז בעד בצע כסף אביסל געלט
זאל די מקום ווערן אפגישטעלט
איי איי ביסט געווען אזא מקום תורה
ווי מען האט קונה געווען יראה טהורה
געטון מענטשן באגלייטן
אין אלע צייטן
בעטן מיר אינעם שעת הכושר
זיי פאר אונז א מליץ יושר
תכלה כל הרשעה כולה
מען זאל נישט בלייבן פון די שטילע
נאר טרעפן א נייע מקום
בעזרת שוכן שחקים
ומי שאמר לקאווע שטיבל די
יתן גם לנו כסף עד בלי די
ובלע המות לנצח.........קדיש....