קאווע טרינקער האט געשריבן:ווייל חסידים וואשן זיך לשם סגולה (טהרה) נישט לשם נקיון, און אין פסוק שטייט דאך ארחץ בנקיון כפי.
טהרה? פארוואס זענען די חסידים אזוי טמא, אז ס'פעלט זיי אויס טעגליכע טהרה?
קורץ און שארף האט געשריבן:היינט האמיר געלערנט די גמרא ווי אברם איז געווארן אברהם, און יעקב איז געווארן ישראל.
יצחק האט נישט באקומען א נייע נאמען. די איינציגסטע פון די אבות. די הסבר זאגט ר' ניסים גאון [אין די זייט פון די גמרא] ווייל די נאמען יצחק האט דער באשעפער אליינס געגעבן. [און ער רעכנט אויס נאך 3 נעמען וואס דער באשפער האט געגעבן, צווישן זיי 'שלמה'].
קורץ און שארף האט געשריבן:איינער וואס רופט אברהם - אברם, איז עובר בעשה וגם לא תעשה. אבער ווער עס רופט ישראל - יעקב, דאן נישט. ווי מען זעט אז דער באשעפער האט אים אליינס גערופן שפעטער יעקב. [און אזוי דערמאנן מיר זכותו אין תחילת שמו"ע, אלקי יעקב].
פארוואס טאקע נישט? פארוואס אברהם איז די אלטע נאמען אינגאנצן אוועקגעפאלן, אבער יעקב (-כ'מיין ישראל) נישט?
קאווע טרינקער האט געשריבן:פרעגסט פארוואס חסידים גייען יעדען טאג אין מקוה?
די חסידישע ספרים זענען פול דערפון. [אין אנדערע ווערטער: וואס פונקטליך באדערט דיר?]
חסידישע ספרים זענען פול מיט וואס?
מיט ענינים אן קיין סברות?
מיט טעמים פארוואס מען זאל גיין אין מקוה יעדען טאג, אפילו מען ברויך עס נישט פאר טבילת עזרא. [האסט טאקע נישט געוואוסט וואס איך מיין?].
איך גיי ברענגען עטליכע מראה מקומות, סאררי איך האב נישט קיין געדולד יעצט מאריך זיין דערין.
ובזה החלי:
אור זרוע מס' ברכות סי' קיב.
חקל יצחק פר' מצורע.
שו"ת תפארת נפתלי (להגה"ק משארמאש) יש לו תשובה בענין זה, שבחורים ילכו בכל יום [שכחתי איזה סימן].
וז"ל השל"ה הק': "ואשרי אדם שמרגיל את עצמו תמיד בטבילת המקוה שאז נטהר מכמה טומאות".
פארוואס האט ער דערציילט פאר זיין ווייב יעצט, ער האט זיך שיין איינגעהאלטען צויי יאר?י
געפילטע פיש האט געשריבן:דא ברענגט איינער א לשון פון צל"ח:
כידוע, כל זמן שהגוף לא כלה, עדיין שורה עימו הרוח, ואינה יכולה להיפרד ממנו.(עיין שבת קנב:) לכן גם קוברים את המת בעפר, כדי להחיש את רקבון הגוף כדאיתא בסנהדרין (מו) ומן הטעם הזה מלבישים אותו בתכריכי פשתן שנרקבים במהרה. אותה ילדה, בשל עניותם נקברה כשגופה נתון במחצלת של קנים, במקום בפשתן שהיה יקר. וגופה טרם הרקיב לגמרי, מה שמנע מרוחה להתנתק מן הגוף ולשוט בעולם כדוגמת חברתה.
על כן בשנה האחרת שבה חברתה והציעה לה לשוט בעולם, שמא הפעם כבר הרקיב גופה. אולם ילדה זו השיבה לה כי עדיין אינה יכולה, משום שהגוף עדיין לא הרקיב לחלוטין. עכת"ד.
און די ריטב"א זאגט פשוט אז זי האט זיך געשעמט, ווייל א מחתלת של קנים איז ווייל דאס ווייזט אויף עניות, און וואסארא פנים האט דאס ארום צו פליען ארומגעוויקעלט מיט א שמאטעס געמאכט פון גראז.
א צווייטער פרעגט, וואס פאר א מין חסיד איז דאס, אז ער ווייסט די סוד אז ס'קומט א שדפון\רקבון און ער האלט עס פאר א סוד, זאל יעדער אויסגיין פאר הונגער אבער ער וועט מאכן א שיינע אפוטיקי.
עוף_השמים האט געשריבן:ויש להבין לפי"ז את את אותם מקרי מופת של צדיקים שקברם נפתח שנים רבות לאחר פטירתם וגופם נמצא שלם ללא דופי. ולכאורא לפי דברים אלו מה המעליותא בכך, אדרבא, הלא בכך נמנעת מנשמתם האפשרות להגיע למנוחה?
ואולי יש לומר לפי מה שמצינו במסכת ברכות (ח.) שמיתת צדיקים (מיתת נשיקה) דומה לשליפת שערה מחלב, כלומר ללא קושי. ולהבדיל ממיתת אסכרה שמושוית לענפי קוצים הנסבכים בגיזת הצמר. וביאר בספר מכתב מאליהו (חלק ד עמוד 169)
שמיתתם הקלה של הצדיקים מבטאת פרידה קלה מדבר שמעןלם לא היו קשורים יתר על המידה, ולהבדיל מיתת הרשעים מבטאת את ההיפך.
לפי זה ייתכן שלגבי אותם צדיקים, גוף, שמעולם לא היו במיוחד קשורים אליו, אינו מעכב את פרידת הרוח.(ולפי"ז מי שאומר בשבת קנב: "עד שיתעכל הבשר" לא דיבר בצדיקים אלו. או שזה כמ"ד ש"עד שיסתם הגולל")