מיין בלעטל מאכסטו שווארץ,
דו ליידיגסט אויס מיין הארץ,
די ווישסט אפ מיינע טרערן,
ווען קיינער מיין געוויין וויל נישט הערן.
ווען מיין הארץ שפרינגט פון שמחה,
נוץ איך דיר ווי א מומחה,
ווען מיין ליבשאפט איך האב געוואלט אויסדריקן,
מיינע געפיהלן דורך דיר ארויסשיקן.
מיינע שטורמישע געדאנקען וואלטן מיר דערשטיקט,
ווען נישט איך האב מיט דיר געקליקט,
מיין הארץ וואלט אויסגעשאסן,
ווען נישט איך האב עס דורך דיר אויסגעגאסן.
צו מאל א פעדער, צו מאל א קיבארד,
דער עיקר - אז איך קום צו צום ווארט,
דו וועלסט מיין חבר בלייבן,
מיט דיר וועל איך אלעס שרייבן.
לאכן, וויינען, טאנצן און שרייען,
וויצן, געדאנקען, ארטיקלען, און בויך ווייען,
ווען נישט דו שטייסט דערנעבן,
איז מיין לעבן קיין לעבן.
בלייב דא, גיי נישט אוועק,
כאטש צו מאל דיינע ווערטער איך מעק,
מיינע געפיהלן האב איך שוין אויסגעדרוקט,
כאטש קיינער האט עס נישט אנגעקוקט.
