אפאר הערות אויף די אשכול:
1). מ׳קען אפשר אריינלערנען אין ווי אזוי דער נרבוני איז מפרש דעם מו״נ וואס @מוח שליט האט אראפגעברענגט בנוגע אגדות [ח״ג פמ״ג] אז דאס גייט אין איינקלאנג מיט די געדאנק פון ווי אזוי דער רמב״ם לייגט אראפ אין ח״ב ווי אזוי נבואה גייט צו, אין א צווייפאכיגן אופן - הן מכח די תורה/כתב [הנדרש] והן מכח דעם דורש.
דהיינו, אז וויבאלד נבואה גייט דורך דעם כח המדמה דורכ׳ן [צורה/מושכל פון] מלאך, איז קען מען זאגן אל תקרי וכו׳, ווייל מעיקרא איז דאך די נפש פונ׳ם נביא מבוהל ווען ער באקומט די נבואה (חוץ ביי נבואת משרע״ה). ווי אויך דער דורש וואס נוצט מליצת השיר קומט דאס אויך פון זיין כח המדמה וואס איז קען זיין בעצם פונ׳ם זעלבן שורש ווי די נבואה מעיקרא (ועיין בח״ב פמ״ה אודות מדריגות בנביאה ע״ש). דאס (ווי אזוי איך פארשטיי) זאגט ער איז געווען די טעות פון ר״ע וואס האט גע׳דרש׳נט אל תקרי כוכב אלא כוזבא. דהיינו, ער איז נישט געגאנגען מיט מליצת השיר; ער האט נישט געהאט איינע פון די מדריגות אין נבואה ביי דעם. דאס פארענטפערט איינע פון @נולד מאוחר׳ס און @לעיקוואד׳ס קשיות, און די סברא ווערט דערמאנט דורך @מוח שליט (p. 7).
(איך ווייס און איך בין מודה אז איך קוועטש דאס אריין גאנץ שטארק אינ׳ם נרבוני׳ס ווערטער/כוונה. מ׳קען אפשר זאגן אז ער מיינט אז די כח המדמה איז נאר לגבי דעם נביא׳ס ווערטער און אז די טעות פון ר״ע איז אז ער האט נישט גענוצט מליצת השיר מכח א בייעס וכדומה. אבער דאס ברענגט ארויף צוויי קשיות. איינס, אז נבואתו של משה, וממילא התורה, איז
נישט צוגעגאנגען דורכ׳ן כח המדמה, ע״ש בסוף הפרק הנ״ל ובעוד מקומות. צוויי, מ׳קען לכאורה טענה׳ן עפעס עכ״פ ענליך צו בייעס ביי יעדע אזא סארט דרש, בפרט אויב וואס מ׳וויל ארויס דרש׳נען איז שרוי במחלוקת.)
2). הרב דר. נארמאן סאלאמאן, אין זיין פאפיר פאר א שטיקל פארמולאציע פון די כללים עפ״י
לאגיק פון דרושי חז״ל (הגם ער רעדט בפירוש נאר לגבי די
הלכה׳דיגע דרשות לעומת די דרשות אין
אגדה), לייגט אראפ אז זיי האבן אנגענומען אלס איינע פון די אקסיאמען אז עס איז נישטא קיין שום איבעריגע [רעדאנדענט] אות אדער ניואנס אין די תורה. ווי אויך זאגט ער טאקע דאס וואס @מוח שליט ערווענט אז א גרויסע חלק פון די דרשות ארבעטן אויף א יסוד פון (כעין מאטעמאטישע)
ביידזשעקשין; כעין גז״ש (ל״ד אין ״ווערטער״).
ער האט אויך אן ארטיקל בנוגע דאס וואס איז ערווענט געווארן כלפי די מאראלישקייט פון חוקי התורה.
3). לגבי די י״ג מדות צו זיי זענען מקובל אדער מ׳קען זיי דרש׳נען על דעת עצמו איז דא די באקאנטע מחלוקת רש״י ותוס׳ אין סוכה לא. רש״י האלט אז נאר ק״ו קען מען דרש׳נען אליין אין תוס׳ האלט אז אלעס קען מען דרש׳נען אליין און נאר א גז״ש דארף זיין מקובל ע״ש.
4).
און אז מ׳רעדט שוין און מ׳האט דערמאנט די געדאנק אז ספר איוב משל היא, איז באקאנט אז לעיל שם בפכ״ב איז נעמט דער רמב״ם (ווי נישט) אן אז ס׳איז יא א משל. און אפשר גייט דאס טאקע אביסל צוזאמען מיט זיין באמערקונג איבער דעם ענין פון מליצת השיר בתנ״ך.5). בנוגע די שמועס פון די סאביעקטיווע הנחות קדומות וואס א מענטש האט, טוהט דר. וויליאם בייערס (א מאטעמאטיקער), אין זיין בוך The Blind Spot, ארומרעדן דערפון פון א פילאזאפישע פערספעקטיוו אז דאס איז פועל אפילו אויף די אביעקטיווע לאגישע סייענסעס וכו׳ און טוהט בכלל שאפן די uncertainty אינהערענט אין זיי.
6). בנוגע דאס וואס רש״י זאגט אז מ׳מוז גלייבן אין תחיית המתים
מן התורה, זאגט דער תפארת ישראל אין זיין דרוש אור החיים (אות ג) אז, ווי ערווענט, (און אויב נעמט מען נישט אן ווי די באר שבע) האט דאס רש״י מדייק געווען פון די לשון המשנה ״מן התורה״. אבער ער זאגט דארט אז ס׳איז נישט קיין ראיה, ווייל ס׳קען מיינען צו שולל זיין פון די וואס וועלן זאגן אז פון די תורה איז משמע
להיפך דערפון. ער גייט ווייטער און פארענטפערט אז אפשר מיינט דאס רש״י צו זאגן. דהיינו, אז ״כל אשר עינים לו״ קען זעהן אז די פסוקים וואס די גמרא ברענגט זענען אסמכתות. אבער לעומת זה זענען דא פסוקים וואס זייער פשט איז יא משמע דערצו [אני אמות ואחיה, יחיו מתיך ונבלתי יקומון, וכו׳], איז טאמער איז מען זיך מתעקש צו מוציא זיין
די פסוקים מפשטן לפי מושכל ראשון כדי נישט צו גלייבן אין תחיית המתים דעמאלטס נקרא כופר, ע״ש.
(@מח שליט׳ס אינטערפערטעישן פון תחיית במתים אלס אחדות קען אנרירן אויף דר. פרענק טיפלער׳ס
אמעגא פונקט בענין תחיית המתים.)
7). לגבי דעם ווי אזוי מ׳קען זיך ״מאכן״ גלייבן.
viewtopic.php?p=440707#p4407078). בנוגע די דרשות חז״ל אויף איסור בשר בחלב איז אינטרעסאנט צוצוצייכענען אז דער רמב״ם (מו״נ ח״ג פמ״ח) מאכט אליינס אויך עפעס א שטיקל דרש פון די סמוכין פון דעם צו מצות עלייה לרגל אז די טעם דערפון איז אפשר ווייל די עוע״ז פלעגן אזוי טוהן ע״ש.
