אסאך איז שוין גערעדט געווארן איבער די היינטיגע וועג פון פאנדרעזינג, ווי יעדער פרובירט איבערצושטייגן דעם צווייטן מיט גרעסערע געלט פארשווענדענישן און מער רייסערישע איינפאלן.
הונדערטע יודן לעבן אויף די פאנדרעזינג פון מוסדות און ארגענעזאציעס, אנגעהויבן ביי די מארקאטינג און PR קאמפעניס, די פארטי פלענער, די פרינטינג און צייטונגען, די מוזיק אינדעסטרי, די בעלי דרשנים ובדחנים, און נאך אסאך וואס אלע ווערן איינגעשפאנט פאר שיין באצאלט צו מאכן ווי מער אויפרייסערישע מסיבות וכו'.
(איך האב שוין אמאל אביסל צוגערירט דעם נושא ווען הצלה בארא פארק האט דאס יאר אנדערש ווי געווענדליך נישט געמאכט קיין טייערע קאמפיין)
אין די משפחה מאגאזין איז עס אביסל אויסגעשמועסט געווארן די לעצטע וואך און זיי האבן געברענגט צוויי מענטשן מסביר צו זיין ביידע זייטן,
אויף איין זייט איז דא הרב נפתלי מיללער פון אגודות ישראל וואס האלט אז ס'איז יא בארעכטיגט און פון די אנדערע זייט איז הרב פייוול מאשינסקי פון קופת עזרה פון מאנסי וואס איז דערקעגן און וואלט געוואלט מ'זאל קענען צוריקגיין צו די אלטע וועג פון א פשוטע דינער (הגם ער אליינס און זיין ארגאנעזאציע איז אויך געצווינגען געווארן לעת עתה צו אפערירן ווי די היינטיגע סדר)
וואס זאגט די עולם?
די היינטיגע פאנדרעזינג געלט פארשווענדעניש
-
בן ישי
- וְאֶת־הָאֶ֜לֶף
- הודעות: 1702
- זיך רעגיסטרירט: דאנערשטאג יוני 02, 2016 2:51 am
- האט שוין געלייקט: 253 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 852 מאל
די ארטיקל אין משפחה מאגאזין
All for a Good Cause Mishpacha Contributors
Is it really impossible to go back to the simpler way?
Wednesday, July 11, 2018
I
t’s 2018, and attracting, cultivating, and pulling in the interest of potential donors has never been harder. With all the many worthy causes, compounded with the myriad distractions in everyday life, it feels like organizations have no choice other than to work harder, finding newer, more creative venues, and fresh types of entertainment. Is this how it’s always going to be? Is it really impossible to go back to the simpler way things were?
What Used to Work — Rabbi Naftali M. Miller
The sheer number of organizational appeals and personal pleas means that mosdos cannot compete on their merits alone
As a community, our growth is, baruch Hashem, explosive. There are approximately 400 chinuch institutions in the New York area alone, and in the next five to ten years, that number is expected to double, b’ezras Hashem.
In the past, each neighborhood had one or two chesed organizations and there were just two national organizations. Today there are wonderful, vital organizations of every stripe, addressing so many pressing needs, on the local, national, and global scales. There is a school for every type of child, and chesed and tzedakah organizations with expertise in every field — on the whole, Klal Yisrael is gifted with a shimmering mosaic of mosdos.
While this growth has been a boon to our communities, it is also something of a weight on those who take responsibility for the financial well-being of our mosdos. Be they lay leaders, board members, or professional staff, these individuals bear the responsibility of ensuring that the mosdos are fiscally stable so that their vital work can continue uninterrupted. This has never been a simple task, and as the numbers grow, it becomes even less so.
The sheer number of organizational appeals, not to mention personal pleas, that reach every potential donor create a harsh reality: mosdos cannot compete on their merits alone. In a perfect world, each individual would contribute to each cause, and expensive campaigns would not be necessary. The reality, however, is that for each dollar an organization wishes to raise, it must first: educate the Klal about its work, hone the message for each type of potential contributor, and finally, create an opportunity to “make the ask,” or request for funds.
Each of these steps requires that the mosad get the attention of those with whom they want to engage. Yet in our over-programed world, in which the responsibilities of the average balabos seem to expand with each passing year, this too has become increasingly difficult. Organizations must therefore resort to new and exciting tactics, in the hopes of seizing the few minutes of attention necessary for them to make their pitch, and hopefully, their payroll. Events, A-thons, Bar-B-Q, and kumzitzes are some tools of the trade to make sure the cause is noticed.
The question, though, is whether our mosdos are acting responsibly, or even properly, in response to the times. While not presuming to speak on behalf of all organizations, I can offer an insider’s perspective based on my experience and those of my friends in the field.
First, we’re not the first ones faced with these weighty decisions. At some point in history the mode of fundraising switched from a derashah in shul to a Melaveh Malkah, and then a catered dinner. In the early part of the 20th century, some upstanding, well-regarded mosdos began running Bingo nights to attract donors. And now, once again we find ourselves at a moment of evolution: What used to work no longer does, and we must again respond accordingly.
Second, it’s important to underscore that no respectable mosad engages in any new or “edgy” form of development or fundraising without considerable deliberation, soul searching, and consultation with their halachic authority. This final step cannot be trivialized — seeking daas Torah is the only way for any organization to know whether its mission is properly focused and its fundraising activities properly executed. Thus, a connection with a true Torah leader is vital for any mosad acting l’shem Shamayim. The same rabbanim who help define organizational priorities and policies help draw the lines of what’s acceptable when it comes to fundraising.
Lastly, while many of these tactics require financial outlay, this is not always a sign of excess.
People involved with mosdos know that the money they spend is mamon hekdesh. Truthfully, it’s not logical that the ones charged with raising money would be spending those hard-earned funds haphazardly.
And so, while it is clich? to say that “you have to spend money to make money,” it’s also true. In fact, in many cases it’s the balebatim intimately involved in these institutions who understand this best, and it is they who specifically underwrite the expenses necessary to bring in new donors.
We all wish that a simple Rosh Hashanah mailing would be the most effective form of solicitation, but the reality is that in order for our mosdos to continue operating, we must be able to respond to the times.
Originally featured in Mishpacha, Issue 718. Rabbi Miller is National Director of Development at Agudath Israel of America
Put Charity Back into Tzedakah — Rabbi Feivel Mashinsky
Tzedakah has lost its glory as a lofty expression of kindness, replaced instead by tax shelters, annuities, tournaments, cigar rollers, wine tasters, and party goers
It was 40 years ago, Thursday night, parshas Terumah. I merited to participate in a shiur given by the holy Klausenberger Rebbe ztz”l, the subject of which was the changing face of tzedakah at that time. The Rebbe, in his inimitable style, portrayed what pure and pristine charity should be like. He pictured a gabbai tzedakah who runs the local fund, a Yid with the long flowing beard revered by the whole community who takes his place at the mizrach wall in the front of the shul. The affluent members of the community would stand in line waiting for the opportunity to present the gabbai with their generous donations. If the gabbai was satisfied with the amount, he’d thank the donor with a wink and a nod; if the donor was even more fortunate, he’d receive a blessing.
“Woe is to us,” bemoaned the Rebbe, “that today the only way to extract money from the wealthy members in our midst is to make lavish dinners and bestow honor on the unworthy.” The Rebbe continued, “Thirty years ago, shortly after I landed on these shores, I already protested this method of fundraising. How do we allow ourselves to bestow honorary mention and dance the hora around these dishonorable characters, as we eagerly await their handouts? Is this the Torah way, the way the Shulchan Aruch dictates to us to give and accept tzedakah?”
Seventy years after the Rebbe’s first remonstration against this style of fundraising, I can’t help but shudder as I imagine what the Rebbe would think today — how tzedakah has become a business, with all its trappings. Consultants, seminars, fundraising experts, marketing moguls, PR professionals, and PowerPoint presentations have become the name of the game. Tzedakah has lost its glory as a lofty expression of kindness, replaced instead by tax shelters, annuities, tournaments, cigar rollers, wine tasters, joy riders, party goers, and glory seekers.
Nearly 60 years ago, my father Rabbi Hershel Mashinsky, together with his partner Mr. Sam Nussbaum, took their burning desire to help their fellow Jews and established Kupath Ezrah of Rockland County. My father, in consulting with other rabbanim, adhered to the laws of Shulchan Aruch’s Hilchos Tzedakah to the utmost degree. The first and foremost directive of this charity was to distribute funds to the needy in a most discreet manner, in order to uphold the dignity of the recipients. He wouldn’t dare profile the plight of the poor in public, in order not to cause them any undo shame. Due to this utmost discretion, virtually only the poor recipients knew about the fund.
Ten years ago, at the behest of the local rabbanim who urged us to advertise, we were forced to begin a campaign to educate the masses. Slowly but surely we began edging toward the new age of fundraising. We introduced 24-hour donation hotlines, toll-free phone numbers, email, and innovative programs to simplify the donation process. The pressure began to mount to move towards this 21st century style of soliciting. I must admit that the temptation to do so was very tantalizing. Not only is the so-called “New Age Way of Giving” taking over the charity scene, but one who doesn’t conform loses trust and respect in the eyes of the masses. The bells and whistles of the high-roller tzedakah organizations have drowned out the placid voice of the gabbai tzedakah vying for the same portion of the charity pie.
And so, we drive off into the sunset of successful fundraising, with everyone crawling and groveling in order to outdo each other — and themselves — with more lavish events and more spectacular entertainment. Still, our creativity is limited — what was the “in” thing a year ago is now passé, and all the marketing moguls are scratching the bottom of their creative barrels to come up with yet a new way of pleasuring the public while they take their money. But perhaps the day will yet come when donors begin to realize the gaping void between the unadulterated holy and pure mitzvah of tzedakah and charity the way it’s given today, and will again embrace the mitzvah in the way Hashem wants from us — to give out of the genuine goodness of our hearts, following the guidelines of the Shulchan Aruch.
The Navi Michah concludes in the haftarah portion for parshas Balak we all read recently: “What does Hashem demand of you, only to do justice, to love kindness, and to walk modestly with Hashem your G-d.”
Originally featured in Mishpacha, Issue 718. Rabbi Feivel Mashinsky is director of Kupath Ezrah of Rockland County
All for a Good Cause Mishpacha Contributors
Is it really impossible to go back to the simpler way?
Wednesday, July 11, 2018
I
t’s 2018, and attracting, cultivating, and pulling in the interest of potential donors has never been harder. With all the many worthy causes, compounded with the myriad distractions in everyday life, it feels like organizations have no choice other than to work harder, finding newer, more creative venues, and fresh types of entertainment. Is this how it’s always going to be? Is it really impossible to go back to the simpler way things were?
What Used to Work — Rabbi Naftali M. Miller
The sheer number of organizational appeals and personal pleas means that mosdos cannot compete on their merits alone
As a community, our growth is, baruch Hashem, explosive. There are approximately 400 chinuch institutions in the New York area alone, and in the next five to ten years, that number is expected to double, b’ezras Hashem.
In the past, each neighborhood had one or two chesed organizations and there were just two national organizations. Today there are wonderful, vital organizations of every stripe, addressing so many pressing needs, on the local, national, and global scales. There is a school for every type of child, and chesed and tzedakah organizations with expertise in every field — on the whole, Klal Yisrael is gifted with a shimmering mosaic of mosdos.
While this growth has been a boon to our communities, it is also something of a weight on those who take responsibility for the financial well-being of our mosdos. Be they lay leaders, board members, or professional staff, these individuals bear the responsibility of ensuring that the mosdos are fiscally stable so that their vital work can continue uninterrupted. This has never been a simple task, and as the numbers grow, it becomes even less so.
The sheer number of organizational appeals, not to mention personal pleas, that reach every potential donor create a harsh reality: mosdos cannot compete on their merits alone. In a perfect world, each individual would contribute to each cause, and expensive campaigns would not be necessary. The reality, however, is that for each dollar an organization wishes to raise, it must first: educate the Klal about its work, hone the message for each type of potential contributor, and finally, create an opportunity to “make the ask,” or request for funds.
Each of these steps requires that the mosad get the attention of those with whom they want to engage. Yet in our over-programed world, in which the responsibilities of the average balabos seem to expand with each passing year, this too has become increasingly difficult. Organizations must therefore resort to new and exciting tactics, in the hopes of seizing the few minutes of attention necessary for them to make their pitch, and hopefully, their payroll. Events, A-thons, Bar-B-Q, and kumzitzes are some tools of the trade to make sure the cause is noticed.
The question, though, is whether our mosdos are acting responsibly, or even properly, in response to the times. While not presuming to speak on behalf of all organizations, I can offer an insider’s perspective based on my experience and those of my friends in the field.
First, we’re not the first ones faced with these weighty decisions. At some point in history the mode of fundraising switched from a derashah in shul to a Melaveh Malkah, and then a catered dinner. In the early part of the 20th century, some upstanding, well-regarded mosdos began running Bingo nights to attract donors. And now, once again we find ourselves at a moment of evolution: What used to work no longer does, and we must again respond accordingly.
Second, it’s important to underscore that no respectable mosad engages in any new or “edgy” form of development or fundraising without considerable deliberation, soul searching, and consultation with their halachic authority. This final step cannot be trivialized — seeking daas Torah is the only way for any organization to know whether its mission is properly focused and its fundraising activities properly executed. Thus, a connection with a true Torah leader is vital for any mosad acting l’shem Shamayim. The same rabbanim who help define organizational priorities and policies help draw the lines of what’s acceptable when it comes to fundraising.
Lastly, while many of these tactics require financial outlay, this is not always a sign of excess.
People involved with mosdos know that the money they spend is mamon hekdesh. Truthfully, it’s not logical that the ones charged with raising money would be spending those hard-earned funds haphazardly.
And so, while it is clich? to say that “you have to spend money to make money,” it’s also true. In fact, in many cases it’s the balebatim intimately involved in these institutions who understand this best, and it is they who specifically underwrite the expenses necessary to bring in new donors.
We all wish that a simple Rosh Hashanah mailing would be the most effective form of solicitation, but the reality is that in order for our mosdos to continue operating, we must be able to respond to the times.
Originally featured in Mishpacha, Issue 718. Rabbi Miller is National Director of Development at Agudath Israel of America
Put Charity Back into Tzedakah — Rabbi Feivel Mashinsky
Tzedakah has lost its glory as a lofty expression of kindness, replaced instead by tax shelters, annuities, tournaments, cigar rollers, wine tasters, and party goers
It was 40 years ago, Thursday night, parshas Terumah. I merited to participate in a shiur given by the holy Klausenberger Rebbe ztz”l, the subject of which was the changing face of tzedakah at that time. The Rebbe, in his inimitable style, portrayed what pure and pristine charity should be like. He pictured a gabbai tzedakah who runs the local fund, a Yid with the long flowing beard revered by the whole community who takes his place at the mizrach wall in the front of the shul. The affluent members of the community would stand in line waiting for the opportunity to present the gabbai with their generous donations. If the gabbai was satisfied with the amount, he’d thank the donor with a wink and a nod; if the donor was even more fortunate, he’d receive a blessing.
“Woe is to us,” bemoaned the Rebbe, “that today the only way to extract money from the wealthy members in our midst is to make lavish dinners and bestow honor on the unworthy.” The Rebbe continued, “Thirty years ago, shortly after I landed on these shores, I already protested this method of fundraising. How do we allow ourselves to bestow honorary mention and dance the hora around these dishonorable characters, as we eagerly await their handouts? Is this the Torah way, the way the Shulchan Aruch dictates to us to give and accept tzedakah?”
Seventy years after the Rebbe’s first remonstration against this style of fundraising, I can’t help but shudder as I imagine what the Rebbe would think today — how tzedakah has become a business, with all its trappings. Consultants, seminars, fundraising experts, marketing moguls, PR professionals, and PowerPoint presentations have become the name of the game. Tzedakah has lost its glory as a lofty expression of kindness, replaced instead by tax shelters, annuities, tournaments, cigar rollers, wine tasters, joy riders, party goers, and glory seekers.
Nearly 60 years ago, my father Rabbi Hershel Mashinsky, together with his partner Mr. Sam Nussbaum, took their burning desire to help their fellow Jews and established Kupath Ezrah of Rockland County. My father, in consulting with other rabbanim, adhered to the laws of Shulchan Aruch’s Hilchos Tzedakah to the utmost degree. The first and foremost directive of this charity was to distribute funds to the needy in a most discreet manner, in order to uphold the dignity of the recipients. He wouldn’t dare profile the plight of the poor in public, in order not to cause them any undo shame. Due to this utmost discretion, virtually only the poor recipients knew about the fund.
Ten years ago, at the behest of the local rabbanim who urged us to advertise, we were forced to begin a campaign to educate the masses. Slowly but surely we began edging toward the new age of fundraising. We introduced 24-hour donation hotlines, toll-free phone numbers, email, and innovative programs to simplify the donation process. The pressure began to mount to move towards this 21st century style of soliciting. I must admit that the temptation to do so was very tantalizing. Not only is the so-called “New Age Way of Giving” taking over the charity scene, but one who doesn’t conform loses trust and respect in the eyes of the masses. The bells and whistles of the high-roller tzedakah organizations have drowned out the placid voice of the gabbai tzedakah vying for the same portion of the charity pie.
And so, we drive off into the sunset of successful fundraising, with everyone crawling and groveling in order to outdo each other — and themselves — with more lavish events and more spectacular entertainment. Still, our creativity is limited — what was the “in” thing a year ago is now passé, and all the marketing moguls are scratching the bottom of their creative barrels to come up with yet a new way of pleasuring the public while they take their money. But perhaps the day will yet come when donors begin to realize the gaping void between the unadulterated holy and pure mitzvah of tzedakah and charity the way it’s given today, and will again embrace the mitzvah in the way Hashem wants from us — to give out of the genuine goodness of our hearts, following the guidelines of the Shulchan Aruch.
The Navi Michah concludes in the haftarah portion for parshas Balak we all read recently: “What does Hashem demand of you, only to do justice, to love kindness, and to walk modestly with Hashem your G-d.”
Originally featured in Mishpacha, Issue 718. Rabbi Feivel Mashinsky is director of Kupath Ezrah of Rockland County
דוד בן ישי עבדך משיחך
-
שמעקעדיג
- שריפטשטעלער
- הודעות: 16679
- זיך רעגיסטרירט: דאנערשטאג אפריל 12, 2012 12:11 am
- האט שוין געלייקט: 18070 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 18981 מאל
שווער צו געבן תשובה, יעדע זייט האט פרא'ס און קאנ'ס.
מען האט שוין אסאך געשמועסט דערוועגן (כ'געדענק נישט דא אין שטיבל צי אויף אייוועלט), רוב עולם איז דערקעגן ווייל די פאר גרויסע וואס פארמאגן גרויסע קאסעס מאכן א רייכע אווענט ווי עולם-גולם לויפט, און מחמת זיי טוען די קלענערע מוסדות/פאנדרעיזערס ליידן.
רעדנדיג פון דעם ענין, לכתחילה האב איך הנאה געהאט אז די נייע דיזשיטעל וועג פון מארקעטינג/פאנדרעיזינג האט איבערגענומען די מארקעט, כ'האב געהאפט אז דאס וועט זיין דער צוקונפט, די קענסט גיין צו גאו-פאנד-מי אדער חסד-פאנד אדער אנדערע ענליכע סייטס וואס טוען דאס פאר ביליג, און פטור ווערן פון די מענטשן וואס שטייען דיר אויפ'ן קאפ, צי אין ביהמ"ד צי ביים דינער פון די מוסדות וכו', און צווינגען צו געבן געלט, כאטש איך פערזענליך גלייך צומאל א שיינע פרעזענטאציע פון זינגערס, מוזיק אא"וו ביי די שיינע פאנדרעיזינג איווענטס, אבער די רואיגקייט פון נישט דארפן דיעלן מיט די פאנדרעיזערס דירעקט איז געווען ווערד מער.
אבער האמת ניתן להיאמר אז די נייע מהלך קריכט מיר שוין אויך פון די נערוון, ווען יעדן טאג עפענען זיך קאמפיינס ווי שוועמלעך נאכן רעגן און מענטשן שטעלן ארויס אויף זייערע סטאטוסעס בקשות נמרצות נאכאנאנד, און רודפ'ן ווירטואליש די מענטשהייט הלמאי מען האט זיך נאך נישט משתתף געווען און אז עס גייט זיין נאר 48 שעה און מען גייט אלעס פארלירן רח"ל אויב קומט אריין א דאלער ווייניגער ווי דער ציהל און דו קענסט ח"ו גורם זיין אז דאס זאל פאסירן, היל"ת...
און ליידער בין איך נישט דער עושר אדיר וואס זאל קענען געבן אפילו בלויז $36 פאר יעדן צוועק, הגם אלע פון זיי רייסט דאס הארץ, און די כסדר'דיגע מעסעדזשעס מאכן מיר ממש משוגע.
מען האט שוין אסאך געשמועסט דערוועגן (כ'געדענק נישט דא אין שטיבל צי אויף אייוועלט), רוב עולם איז דערקעגן ווייל די פאר גרויסע וואס פארמאגן גרויסע קאסעס מאכן א רייכע אווענט ווי עולם-גולם לויפט, און מחמת זיי טוען די קלענערע מוסדות/פאנדרעיזערס ליידן.
רעדנדיג פון דעם ענין, לכתחילה האב איך הנאה געהאט אז די נייע דיזשיטעל וועג פון מארקעטינג/פאנדרעיזינג האט איבערגענומען די מארקעט, כ'האב געהאפט אז דאס וועט זיין דער צוקונפט, די קענסט גיין צו גאו-פאנד-מי אדער חסד-פאנד אדער אנדערע ענליכע סייטס וואס טוען דאס פאר ביליג, און פטור ווערן פון די מענטשן וואס שטייען דיר אויפ'ן קאפ, צי אין ביהמ"ד צי ביים דינער פון די מוסדות וכו', און צווינגען צו געבן געלט, כאטש איך פערזענליך גלייך צומאל א שיינע פרעזענטאציע פון זינגערס, מוזיק אא"וו ביי די שיינע פאנדרעיזינג איווענטס, אבער די רואיגקייט פון נישט דארפן דיעלן מיט די פאנדרעיזערס דירעקט איז געווען ווערד מער.
אבער האמת ניתן להיאמר אז די נייע מהלך קריכט מיר שוין אויך פון די נערוון, ווען יעדן טאג עפענען זיך קאמפיינס ווי שוועמלעך נאכן רעגן און מענטשן שטעלן ארויס אויף זייערע סטאטוסעס בקשות נמרצות נאכאנאנד, און רודפ'ן ווירטואליש די מענטשהייט הלמאי מען האט זיך נאך נישט משתתף געווען און אז עס גייט זיין נאר 48 שעה און מען גייט אלעס פארלירן רח"ל אויב קומט אריין א דאלער ווייניגער ווי דער ציהל און דו קענסט ח"ו גורם זיין אז דאס זאל פאסירן, היל"ת...
און ליידער בין איך נישט דער עושר אדיר וואס זאל קענען געבן אפילו בלויז $36 פאר יעדן צוועק, הגם אלע פון זיי רייסט דאס הארץ, און די כסדר'דיגע מעסעדזשעס מאכן מיר ממש משוגע.
וירח ה' את ריח הניחוח
-
בן תורה
- מאנשי שלומינו
- הודעות: 52
- זיך רעגיסטרירט: מאנטאג יוני 18, 2018 12:07 am
- האט שוין געלייקט: 17 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 38 מאל
הרב מאשינסקי איז הונדערט פראצענט גערעכט אז די איידיעל וועג פון צדקה איז אוודאי אז סזאל אוועקפאלען ווי ווייניגער פאר זייטיגע אויסגאבן, ואני בעניי פרוביר למשל, ווען איך האב די מעגליכקייט, צו געבן קעש אדער א טשעק פאר צדקה און נישט א קרעדיט קארד, כדי צו פארשפארן פון די צוועק פון דארפן אויסגעבן די פאר פראצענט פאר פראסעסינג.
אבער אנפארטשענעטלי, האט אפילו הרב מאשינסקי בע"כ געמוזט איינזען אז די איינציגסטע וועג פון מאכן געלט היינט איז דורך מארקעטינג און אדווערטייזען, דורך פראפעשענאל פאנדרעזינג מיט שיינע איווענטס, ווייל אן דעם ברענגט עס נישט קיין געלט.
דאס איז די מציאות, און מען קען נישט טוישן סיטי האל.
און אז מרעדט שוין, קופת עזרה, וואס ווערט אנגעפירט דורך הרב מאשינסקי, איז א ריכטיגע אויטענטישע ארגענעזאציע, וואס פארטיילט אסאך געלט פאר יודן אין מאנסי, און ממש ספענט געלט אויף א מינומים.
זיי האבן די באקאנטע קופת עזרה געשעפט וואס פארקויפט גענוצטע קליידער וואס מענטשן דראפן אראפ, און ווי כהאב אמאל געהערט פון מר. מאשינסקי, ברענגט דאס אריין איבער א פערטל מיליאן דאללער א יאר, וואס פון דעם קאווערן זיי אלע זייטיגע הוצאות ווי אדערטייזינג, אפיס, סעקרעטעריס וכו'.
בנוגע די אנליין קאמפיינס וואס שמעקעדיג רעדט, וואס ווערט מער אין מער פארשפרייט, זע איך אז סארבעט אסאך מאל אפילו בעסער ווי רייכע פענסי דיננערס, און סאום האו ברענגט דאס א רייץ פאר מענטשן אויפצוטרייבן געלט און צו ריטשן זיין גאול, וואס ביי סתם א דינער וואלט ער עס קיינמאל נישט געטון.
איי מען ווערט גערוידפט ווירטואללי יעדן טאג? אבער ווילאנג ער לויפט נאר נאך ווירטואללי און נישט מיר פערזענליך און ביהמ"ד אדער הויז, איז ה"א קעיר"ס, מען קען זיך אייביג נישט וואוסענדיג מאכן.
אבער אנפארטשענעטלי, האט אפילו הרב מאשינסקי בע"כ געמוזט איינזען אז די איינציגסטע וועג פון מאכן געלט היינט איז דורך מארקעטינג און אדווערטייזען, דורך פראפעשענאל פאנדרעזינג מיט שיינע איווענטס, ווייל אן דעם ברענגט עס נישט קיין געלט.
דאס איז די מציאות, און מען קען נישט טוישן סיטי האל.
און אז מרעדט שוין, קופת עזרה, וואס ווערט אנגעפירט דורך הרב מאשינסקי, איז א ריכטיגע אויטענטישע ארגענעזאציע, וואס פארטיילט אסאך געלט פאר יודן אין מאנסי, און ממש ספענט געלט אויף א מינומים.
זיי האבן די באקאנטע קופת עזרה געשעפט וואס פארקויפט גענוצטע קליידער וואס מענטשן דראפן אראפ, און ווי כהאב אמאל געהערט פון מר. מאשינסקי, ברענגט דאס אריין איבער א פערטל מיליאן דאללער א יאר, וואס פון דעם קאווערן זיי אלע זייטיגע הוצאות ווי אדערטייזינג, אפיס, סעקרעטעריס וכו'.
בנוגע די אנליין קאמפיינס וואס שמעקעדיג רעדט, וואס ווערט מער אין מער פארשפרייט, זע איך אז סארבעט אסאך מאל אפילו בעסער ווי רייכע פענסי דיננערס, און סאום האו ברענגט דאס א רייץ פאר מענטשן אויפצוטרייבן געלט און צו ריטשן זיין גאול, וואס ביי סתם א דינער וואלט ער עס קיינמאל נישט געטון.
איי מען ווערט גערוידפט ווירטואללי יעדן טאג? אבער ווילאנג ער לויפט נאר נאך ווירטואללי און נישט מיר פערזענליך און ביהמ"ד אדער הויז, איז ה"א קעיר"ס, מען קען זיך אייביג נישט וואוסענדיג מאכן.
-
קורקלענד
- חבר ותיק
- הודעות: 3203
- זיך רעגיסטרירט: מיטוואך דעצעמבער 31, 2014 2:28 pm
- האט שוין געלייקט: 2383 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 2624 מאל
איך פיר זיך דירעקט נישט צו געבן געלט דארט וואו מ'שווענדט שלא כדרך הטבע, איך בין א מעסיגע פארדינער און די קליין געלט וואס איך בין אומשטאנד צו פארטיילן איז א שפיי אין ים קעגן די אויסגאבעס וואס די מעגא מוסדות ווארפן אויס אויף מארקעטינג. ווידער אויף די 'פארלעסליכע' אינטערנעט קאמפיינס פרוביר איך שטארק משתתף צו זיין אפי' מיט קליין געלט, די פאקט אז יענע קאמפיינען האבן נישט קיין אווערהעד האט מיך שטארק משכנע געווען צו עפענען מיין טאש.
-
קורקלענד
- חבר ותיק
- הודעות: 3203
- זיך רעגיסטרירט: מיטוואך דעצעמבער 31, 2014 2:28 pm
- האט שוין געלייקט: 2383 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 2624 מאל
שמעקעדיג האט געשריבן:ביי מיר ארבעט עס נישט אזוי. עס האט צו טון אסאך מיט די צוועק. למשל אפילו אז RCCS מאכט א טייערע דינער, אבער דער מצב פון חולי ישראל ל"ע באנעמט מיר, און איך וועל זיך פרובירן משתתף זיין יותר מכפי היכולת.
און אזעלכע פעלער פיל איך פארקערט, וויבאלד אזעלכע גרויסע ווי רססס אד''ג האבן די רעסורסן צו אימפּלעמענטן פסיכאלאגישע סטראטעגיעס צו רייטן אויף מיינע געפילן.
-
איסר האטלקי
- חבר ותיק
- הודעות: 2265
- זיך רעגיסטרירט: מאנטאג מאי 23, 2016 2:00 am
- געפינט זיך: צווישן קאסוב אין וויזניץ
- האט שוין געלייקט: 955 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 1361 מאל
-
יעקב מענטש
- וְאֶת־הָאֶ֜לֶף
- הודעות: 1127
- זיך רעגיסטרירט: דינסטאג אפריל 28, 2015 5:40 pm
- האט שוין געלייקט: 876 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 935 מאל
האב איך געכאפט א שטיקעל אינטערוויו מיט הרב הערשל קלאר זז"ג
ווייזט ער מיר אז די 'א שעה אויפן פראנט' קאמפיין וואס אן אנדערער אינגערמאן פיהרט אן מאכט זייער ווייניג געלט, צוליב די קאסטבארע גראפיקס און אדווערטייזמענטס מיט די גרויסע פלאקאטן. און ער צייגט מיר זיין פשוטע ליפלעט פון א פאר צאמגעשטעלט בילדער ארויסגענומען פון איד איבער די הפגנות למען כבוד ה' ותורותו, קאסט נישט גארנישט און יעדע דאלער גייט גלייך פארן קאמפיין.
איך האב אים געגעבן 18 טאלער
איך מיין אז אסאך חברי השטיבל וועלן דאסמאל גערעכט געבן רבי הערשל'ן
ווייזט ער מיר אז די 'א שעה אויפן פראנט' קאמפיין וואס אן אנדערער אינגערמאן פיהרט אן מאכט זייער ווייניג געלט, צוליב די קאסטבארע גראפיקס און אדווערטייזמענטס מיט די גרויסע פלאקאטן. און ער צייגט מיר זיין פשוטע ליפלעט פון א פאר צאמגעשטעלט בילדער ארויסגענומען פון איד איבער די הפגנות למען כבוד ה' ותורותו, קאסט נישט גארנישט און יעדע דאלער גייט גלייך פארן קאמפיין.
איך האב אים געגעבן 18 טאלער
איך מיין אז אסאך חברי השטיבל וועלן דאסמאל גערעכט געבן רבי הערשל'ן
-
איסר האטלקי
- חבר ותיק
- הודעות: 2265
- זיך רעגיסטרירט: מאנטאג מאי 23, 2016 2:00 am
- געפינט זיך: צווישן קאסוב אין וויזניץ
- האט שוין געלייקט: 955 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 1361 מאל
יעקב מענטש האט געשריבן:האב איך געכאפט א שטיקעל אינטערוויו מיט הרב הערשל קלאר זז"ג
ווייזט ער מיר אז די 'א שעה אויפן פראנט' קאמפיין וואס אן אנדערער אינגערמאן פיהרט אן מאכט זייער ווייניג געלט, צוליב די קאסטבארע גראפיקס און אדווערטייזמענטס מיט די גרויסע פלאקאטן. און ער צייגט מיר זיין פשוטע ליפלעט פון א פאר צאמגעשטעלט בילדער ארויסגענומען פון איד איבער די הפגנות למען כבוד ה' ותורותו, קאסט נישט גארנישט און יעדע דאלער גייט גלייך פארן קאמפיין.
איך האב אים געגעבן 18 טאלער
איך מיין אז אסאך חברי השטיבל וועלן דאסמאל גערעכט געבן רבי הערשל'ן
דאס ווענד זיך שוין ווער עס שטייט אונטער דעם.
ווען יענער אינגערמאן וועט שטיין מיט זיינע צעטליך וועט ער נישט מאכן קיין פרוטה. ווען הערשל זאל האבן א געהעריגע פארגעשריטענע קאמפיין, וואלט ער געמאכט דאפלט.
-
קורקלענד
- חבר ותיק
- הודעות: 3203
- זיך רעגיסטרירט: מיטוואך דעצעמבער 31, 2014 2:28 pm
- האט שוין געלייקט: 2383 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 2624 מאל
איסר האטלקי האט געשריבן:קורקלענד האט געשריבן: ווי רססס אד''ג.
ביסט גערעכט מיט דיין נקודה, אבער צו רססס איז נישט פארהאן קיין גלייכנס. אזא וויכטיגע קאסע און ריינע הנהלה איז נישט פארהאן. פינטל.
לגבי די אנדערע ענליכע ארגאניזאציעס ביסטו הונדערט פראצענט גערעכט.
וואו פובליצירן זיי פינאנציעלע רעפארטס? ווער אודיט זיי? ווער זענען די מענטשן וואס קוקן איבער די ביכער? וויפיל מענטשן דארפן סייענען גרעסערע טשעקס? איז דא א קארפארעט גאווערנענס באורד?
-
בן ישי
- וְאֶת־הָאֶ֜לֶף
- הודעות: 1702
- זיך רעגיסטרירט: דאנערשטאג יוני 02, 2016 2:51 am
- האט שוין געלייקט: 253 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 852 מאל
יעקב מענטש האט געשריבן:האב איך געכאפט א שטיקעל אינטערוויו מיט הרב הערשל קלאר זז"ג
ווייזט ער מיר אז די 'א שעה אויפן פראנט' קאמפיין וואס אן אנדערער אינגערמאן פיהרט אן מאכט זייער ווייניג געלט, צוליב די קאסטבארע גראפיקס און אדווערטייזמענטס מיט די גרויסע פלאקאטן. און ער צייגט מיר זיין פשוטע ליפלעט פון א פאר צאמגעשטעלט בילדער ארויסגענומען פון איד איבער די הפגנות למען כבוד ה' ותורותו, קאסט נישט גארנישט און יעדע דאלער גייט גלייך פארן קאמפיין.
איך האב אים געגעבן 18 טאלער
איך מיין אז אסאך חברי השטיבל וועלן דאסמאל גערעכט געבן רבי הערשל'ן
אמת יענע חברה קענען נישט נעמען די גאנצע פאר זיך ווייל זיי דארפן באצאלן די אויסגאבען משא"כ הערשל זז"ג האט נישט קיין הוצאות קען ער נעמען דאס גאנצע פאר זיך
דוד בן ישי עבדך משיחך
-
אונטער חכם
- וְאֶת־הָאֶ֜לֶף
- הודעות: 1003
- זיך רעגיסטרירט: דאנערשטאג מערץ 02, 2017 4:42 pm
- האט שוין געלייקט: 565 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 524 מאל
Re: די היינטיגע פאנדרעזינג געלט פארשווענדעניש
איסר האטלקי האט געשריבן:יעקב מענטש האט געשריבן:האב איך געכאפט א שטיקעל אינטערוויו מיט הרב הערשל קלאר זז"ג
ווייזט ער מיר אז די 'א שעה אויפן פראנט' קאמפיין וואס אן אנדערער אינגערמאן פיהרט אן מאכט זייער ווייניג געלט, צוליב די קאסטבארע גראפיקס און אדווערטייזמענטס מיט די גרויסע פלאקאטן. און ער צייגט מיר זיין פשוטע ליפלעט פון א פאר צאמגעשטעלט בילדער ארויסגענומען פון איד איבער די הפגנות למען כבוד ה' ותורותו, קאסט נישט גארנישט און יעדע דאלער גייט גלייך פארן קאמפיין.
איך האב אים געגעבן 18 טאלער
איך מיין אז אסאך חברי השטיבל וועלן דאסמאל גערעכט געבן רבי הערשל'ן
דאס ווענד זיך שוין ווער עס שטייט אונטער דעם.
ווען יענער אינגערמאן וועט שטיין מיט זיינע צעטליך וועט ער נישט מאכן קיין פרוטה. ווען הערשל זאל האבן א געהעריגע פארגעשריטענע קאמפיין, וואלט ער געמאכט דאפלט.
די סיבה איז ווארשיינליך צוליב די סארט מענטשן וואס געבן פאר די צוועקן, יענע מענטשן דארפן נישט קיין גרויסע קאמפיינס און די מענטשן וואס דארפן יא געבן סייווי נישט פאר אזעלכע צוועקן, ווען עס קומט צו אלגעמיינע צוועקן וועלן רוב מענטשן נאר געבן פאר גרויסע קאמפיינס.
כאטש וואס ווען קיינער וואלט נישט געמאכט קיין גרויסע קאמפיינס וואלטן זיי מסתמא יא געגעבן פונקט אזוי.
-
בית יוסף
- א גאסט אין שטיבל
- הודעות: 23
- זיך רעגיסטרירט: דינסטאג יוני 19, 2018 6:37 pm
- האט שוין געלייקט: 4 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 6 מאל
קורקלענד האט געשריבן:איסר האטלקי האט געשריבן:קורקלענד האט געשריבן: ווי רססס אד''ג.
ביסט גערעכט מיט דיין נקודה, אבער צו רססס איז נישט פארהאן קיין גלייכנס. אזא וויכטיגע קאסע און ריינע הנהלה איז נישט פארהאן. פינטל.
לגבי די אנדערע ענליכע ארגאניזאציעס ביסטו הונדערט פראצענט גערעכט.
וואו פובליצירן זיי פינאנציעלע רעפארטס? ווער אודיט זיי? ווער זענען די מענטשן וואס קוקן איבער די ביכער? וויפיל מענטשן דארפן סייענען גרעסערע טשעקס? איז דא א קארפארעט גאווערנענס באורד?
-
ליטוואק פון בודאפעסט
- שריפטשטעלער
- הודעות: 9705
- זיך רעגיסטרירט: מיטוואך דעצעמבער 19, 2012 6:51 pm
- האט שוין געלייקט: 3162 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 9133 מאל
קודם, די טענות פון דער אגודה רעדענער זענען שיין און געשמאק, אבער נישט אין פלאץ.
די סבה פארוואס א מוסד זאל וועלען מאכען א גרויסע דיננער איז נישט נאר געלט. ער מאכט כאילו קיינער וואלט נישט ארויסגעווארפען געלט אויף גארנישט, און עס מוז זיין אז עס פעלט עכט אויס.
און איך זאג אז עס מוז נישט זיין אמת. אסאך מוסדות בעטען און פאדערען מ'זאל קומען און עסען און שטייען דארט אפילו אן געלט. אסאך מנהלי המוסדות האבען ליעב די אטענטשען וואס זיי באקומען פון דער דינער, זיי ווילען אויפנעמען מענטשען און זיין א מענטש וואס קען מאכען אנדערע שטערען זייער סדר היום פאר זיי. איך קען נאך א פאר מנהלי המוסדות אזוי, און דער עולם קען זיכער מער ווי דעם. זאת ועוד, אז עס איז גא א געשמאק אין אויספיהרען א גאנצע געלונגענע טומול, ווי מ'קומט צוזאם, דער זינגט, דער עסט, דער דרשנ'ט און דער עולם גייט אהיים אין די שפעטער פארטאג'ס שעות וכו' וכו'. דאס איז אויך א רייץ וואס מאכט אז מענטשען לאזען זיך לייכט איינרעדען צו גלויבען אז די גרויסע געלט פארשווענדעניש ברענגט אריין נאך געלט.
לדעתי, ווען א קליינער מוסד מאכט א פארלאר מיטטינג, און זיי הענגען צעטלעך מיט די נעמען פון די רעדנער און בילדער פון די בחורים לערנען, די קינדער שפילען צו די מלמדים מיט א האנט ארום די אקסעל פון זייער קינדער, איז עס פשוט פאר די סבה. עס ברענגט נישט קיין געלט, און עס העלפט גארנישט צו פאר די געלט צושטנד פון די מוסד. קיינער זעט נישט די צעטעל און טראכט אז ער גייט צו דער מיטטינג פאר די צעטעל. אדרבה שטיי לעבען אזא מיטטינג, און פרעג יעדער איינער וואס קומט ארויס פון די מיטטינג פארוואס ער איז געקומען. אלע וועלען זאגען אז זיי האבען א קינד דארט אין די מוסד און זיי מוזען קומען, אדער אז זיי קענען פערזענליך די מנהל\בעלעבאס פון די הויז\רעדנער וכו'.
די סיסטעם פון פאנדרעיזינג איז פונקט ווי די אמאליגע צייטען. נישט די פארדמיונ'טע לאנגע ווייסע בארד פון דער קלויזענבורגער רבי'ס פאנטאזירונגען, נאר פערזענליכע קאנעקשענס צווישען מענטשען. יונגעלייט מיט געלט ווילען זייער אביסל אנערקענונג, און ווען א חשוב'ער איד קען עס זיי געבען, זענען זיי גרייט צו חתמנ'ן טשעקס פאר דעם. בדידי הוה עובדא יענער וואך. מיין רבי זז"ג האט שטארק גענויטיגט בערך $28000 אין א פאר טעג, און איך בין געגאנגען מיט איהם צו א געוויסע ביהמ"ד, און איך האב איהם געברענגט צו איינער וואס איך קען זייער ווייניג. יענער האט איהם געגעבען א טשעק פון $1800 און צוגערופען א פאר חברים און איך ווייס פון נאך $1500, אחוץ דאס וואס איך ווייס נישט. דער עולם האט זייער הנאה פון דעם אז א חשוב'ער איד גיבט זיי א פאר מינוט, מ'דארף נישט מאכען קיין גאנצע טאראראם.
די סבה פארוואס א מוסד זאל וועלען מאכען א גרויסע דיננער איז נישט נאר געלט. ער מאכט כאילו קיינער וואלט נישט ארויסגעווארפען געלט אויף גארנישט, און עס מוז זיין אז עס פעלט עכט אויס.
און איך זאג אז עס מוז נישט זיין אמת. אסאך מוסדות בעטען און פאדערען מ'זאל קומען און עסען און שטייען דארט אפילו אן געלט. אסאך מנהלי המוסדות האבען ליעב די אטענטשען וואס זיי באקומען פון דער דינער, זיי ווילען אויפנעמען מענטשען און זיין א מענטש וואס קען מאכען אנדערע שטערען זייער סדר היום פאר זיי. איך קען נאך א פאר מנהלי המוסדות אזוי, און דער עולם קען זיכער מער ווי דעם. זאת ועוד, אז עס איז גא א געשמאק אין אויספיהרען א גאנצע געלונגענע טומול, ווי מ'קומט צוזאם, דער זינגט, דער עסט, דער דרשנ'ט און דער עולם גייט אהיים אין די שפעטער פארטאג'ס שעות וכו' וכו'. דאס איז אויך א רייץ וואס מאכט אז מענטשען לאזען זיך לייכט איינרעדען צו גלויבען אז די גרויסע געלט פארשווענדעניש ברענגט אריין נאך געלט.
לדעתי, ווען א קליינער מוסד מאכט א פארלאר מיטטינג, און זיי הענגען צעטלעך מיט די נעמען פון די רעדנער און בילדער פון די בחורים לערנען, די קינדער שפילען צו די מלמדים מיט א האנט ארום די אקסעל פון זייער קינדער, איז עס פשוט פאר די סבה. עס ברענגט נישט קיין געלט, און עס העלפט גארנישט צו פאר די געלט צושטנד פון די מוסד. קיינער זעט נישט די צעטעל און טראכט אז ער גייט צו דער מיטטינג פאר די צעטעל. אדרבה שטיי לעבען אזא מיטטינג, און פרעג יעדער איינער וואס קומט ארויס פון די מיטטינג פארוואס ער איז געקומען. אלע וועלען זאגען אז זיי האבען א קינד דארט אין די מוסד און זיי מוזען קומען, אדער אז זיי קענען פערזענליך די מנהל\בעלעבאס פון די הויז\רעדנער וכו'.
די סיסטעם פון פאנדרעיזינג איז פונקט ווי די אמאליגע צייטען. נישט די פארדמיונ'טע לאנגע ווייסע בארד פון דער קלויזענבורגער רבי'ס פאנטאזירונגען, נאר פערזענליכע קאנעקשענס צווישען מענטשען. יונגעלייט מיט געלט ווילען זייער אביסל אנערקענונג, און ווען א חשוב'ער איד קען עס זיי געבען, זענען זיי גרייט צו חתמנ'ן טשעקס פאר דעם. בדידי הוה עובדא יענער וואך. מיין רבי זז"ג האט שטארק גענויטיגט בערך $28000 אין א פאר טעג, און איך בין געגאנגען מיט איהם צו א געוויסע ביהמ"ד, און איך האב איהם געברענגט צו איינער וואס איך קען זייער ווייניג. יענער האט איהם געגעבען א טשעק פון $1800 און צוגערופען א פאר חברים און איך ווייס פון נאך $1500, אחוץ דאס וואס איך ווייס נישט. דער עולם האט זייער הנאה פון דעם אז א חשוב'ער איד גיבט זיי א פאר מינוט, מ'דארף נישט מאכען קיין גאנצע טאראראם.
The greatest obstacle to discovery is not ignorance--it is the illusion of knowledge.
(Daniel J. Boorstin) דא
(Daniel J. Boorstin) דא
-
berlbalaguleh
- שריפטשטעלער
- הודעות: 20420
- זיך רעגיסטרירט: דינסטאג יולי 17, 2012 12:57 pm
- האט שוין געלייקט: 25361 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 15512 מאל
- קאנטאקט:
רבותיי: מיין קאפ שווינדלט פון די גאנצע שקלא וטריא איבער די נייע וועג פון פאנדרעיזינג. איך וועל נישט נעמען קיין שטעלונג איבער די פרטים. דאס לאז איך איבער פאר מער סאפיסטיקיר'טע מענטשן ווי איך. איך בין אן אלטער אונגערישער איד'ל. און פאר מיר ליגט די גאנצע סוגיא אין די לינקע פיאה (אדער אין די לינקע פיאטע. ווי די פוילישע אידן האבן ליעב צו זאגן.). נאר דאס איז נישט קיין חידוש. ווייל, לויט ווי איך געדענק אז פאר מער פון פערציג אדער פופציג יאר צוריק האט מען אין וויליאמסבורג עיר הקדשה אויך געניצט ענליכע מעטאדן צו שלעפן געלט פן מענטשן. פארשטייצעך ס'איז נישט געווען אזוי סאפיסטיקירט ווי היינט. אבער דער נוסח איז געגאנגען בערך אזוי...(אין אידישן קוואל. וואס איז געווען א הייליגע אויסגאבע. וואו מ'האט געטובל'ט דאס פאפיר וואס מ'האט געניצט צום דרוק. און די ארבייטערס אין פרינטינג שאפ זענען ...געגאנגען א יעדן טאג אין מקוה. האבן געהאט ר"ת גאטשעס. און זיי האבן געארבעט מיט א הוט און רעקל. און א גארטל. אפילו אין 100 דעגרי וועטער.)...היות א געוויסע חשוב'ע משפחה איז זייער שטארק געענגט אין געלט. און זיי שטייען פאר א חתונה. און דער מצב איז זייער ביטער . זיי האבן נישט קיין איין פעני. דעריבער וועללן מיר זיך צוזאמענקומען ביי מרס. פארקאש אין איהר נייע הויז. און מ'וועט געבן טשיעז בלינצעס. אויך וועט געוויזן ווערן הארצרייסנדע סליידס וויאזוי ארימע משפחות מוטשען זיך אין ארץ ישראל...!
איז די מעשה אזוי: ווען איך וויל געבן צדקה, געב איך. אן עסן די טשיעז בלינצעס און קוקן די הארצרייסנדע סליידס. והשנית. ווען איך הער פון אזא ביטער'ן פאל אז א משפחה שטייט פאר א חתונה און זיי האבן נישט קיין איין פרוטה. ווערט מיר זייער ביטער אויפ'ן הארץ. און איך בין נישט אין קיין מאאד צו עסן טשיעז בלינצעס און קוקן סליידס...!
איך ווייס פון א פאל וואס א משפחה האט ל"ע נישט געהאט קיין געלט צו מאכן א בר מצוה פאר זייער זוהן. ווייל דער טאטע האט נישט געקענט ארבעטן וועגן געזונטהייט פראבלעימען. זענען די עלטערן (ביידע סיי דער טאטע און סיי די מאמע) געגאנגען צוזאמשנארן דאס געלט. און זיי האבן געמאכט א שיינע בר מצוה פאר זייער זוהן.. ס'קען זיין מענטשן וואס וועללן זיי קריטיקירן פאר דעים. איך זאג אז ניין . ס'קומט זיי קרעדיט. פאר זייער קוראזש. פארוואס זאלל דען זייער זוהן זיך פיהלן ווייניגער ווי א צווייטער...!
איז די מעשה אזוי: ווען איך וויל געבן צדקה, געב איך. אן עסן די טשיעז בלינצעס און קוקן די הארצרייסנדע סליידס. והשנית. ווען איך הער פון אזא ביטער'ן פאל אז א משפחה שטייט פאר א חתונה און זיי האבן נישט קיין איין פרוטה. ווערט מיר זייער ביטער אויפ'ן הארץ. און איך בין נישט אין קיין מאאד צו עסן טשיעז בלינצעס און קוקן סליידס...!
איך ווייס פון א פאל וואס א משפחה האט ל"ע נישט געהאט קיין געלט צו מאכן א בר מצוה פאר זייער זוהן. ווייל דער טאטע האט נישט געקענט ארבעטן וועגן געזונטהייט פראבלעימען. זענען די עלטערן (ביידע סיי דער טאטע און סיי די מאמע) געגאנגען צוזאמשנארן דאס געלט. און זיי האבן געמאכט א שיינע בר מצוה פאר זייער זוהן.. ס'קען זיין מענטשן וואס וועללן זיי קריטיקירן פאר דעים. איך זאג אז ניין . ס'קומט זיי קרעדיט. פאר זייער קוראזש. פארוואס זאלל דען זייער זוהן זיך פיהלן ווייניגער ווי א צווייטער...!
-
בן ישי
- וְאֶת־הָאֶ֜לֶף
- הודעות: 1702
- זיך רעגיסטרירט: דאנערשטאג יוני 02, 2016 2:51 am
- האט שוין געלייקט: 253 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 852 מאל
נאך וואס א טוויטער עקאונט האט היינט געמאכט א פאנדרעזינג קאמפיין פאר א ישיבה (אומבאקאנטע מענטש פאר א אומבאקאנטע ישיבה) האט משפחה געשריבן אויף טוויטער אז ס'זעהט אויס ער האט געליינט זייער ארטיקל און מחליט געווען צו מאכן א קאמפיין
@themishpacha
The great and talented king of charedi humor uses last weeks Mishpacha back and forth on fund-raising in a new world to launch a fund-raiser for the yeshiva where he learns (a respected yeshiva with a respected rosh yeshiva).
דא קענט איר זעהן מער וועגן די קאמפיין
@themishpacha
The great and talented king of charedi humor uses last weeks Mishpacha back and forth on fund-raising in a new world to launch a fund-raiser for the yeshiva where he learns (a respected yeshiva with a respected rosh yeshiva).
דא קענט איר זעהן מער וועגן די קאמפיין
דוד בן ישי עבדך משיחך
-
בן ישי
- וְאֶת־הָאֶ֜לֶף
- הודעות: 1702
- זיך רעגיסטרירט: דאנערשטאג יוני 02, 2016 2:51 am
- האט שוין געלייקט: 253 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 852 מאל
די וואך אין משפחה.
All for a Good Cause: The Conversation ContinuesMishpacha Contributors
Readers weigh in on “All for a Good Cause”
They’re Doing It Anyway — David M. Stern
It’s always easy to bash and finger-point when you see a trend that you just don’t relate to. As a member of the younger generation who helps organize the luxury fundraisers that so many older people like to bash, allow me to provide a different perspective.
Many young frum Jews today are struggling. But there is a definite percentage of those who are very comfortable. Some of the younger demographic spends their money the same way their parents or grandparents did. Many of them don’t. They have found different leisure and pleasure activities and new forms of entertainment.
It is these young donors who are usually the target demographic of the new luxury fundraisers. The people who attend these events or parties or cruises would probably be doing these kinds of activities anyway. What the tzedakah organizations have done is to transform the activities into a culture of giving.
If you’re not the type (or can’t afford) to go on a cruise or do a wine-and-cheese tasting with your friends, then you might be tempted to bash the “hedonism” and “over-the-top gashmiyus” of these events. But if you understand that this is part of their lifestyle anyway, and now they are channeling their Olam Hazeh for Olam Haba, maybe instead of bashing you would see some good in it.
Sanctioned by Whom? — Heshy Reicher
I was happily surprised to see the back-and-forth regarding the turn toward upscale and outlandish taken by our fundraising organizations: Even if they have no choice, it’s still unfortunate and doesn’t really represent our values. None of the articulate spokesmen denied that.
Recently, I told a local board member that I could not attend the annual fundraiser, which involved very high-end whiskeys and other such extravagances. He told me that he felt I was wrong. In response, I asked him to put me in contact with whichever talmid chacham or posek had okayed the decisions, and if the rav told me I had to join, then I would happily come.
Needless to say, it never happened.
A Question of Degree — Blimi Grossman
Thank you for prompting us to reevaluate our tzedakah campaigns. I know many people who are disturbed by what they see as extremely materialistic fundraisers, which come across as tone-deaf considering their context. Raise money for hungry families at a luxury steak cookout! Raise money to help replace poor Yidden’s crumbling teeth at a five-course dinner! Raise money to cover cancer treatments while a string quartet entertains you!
At a certain point it does sound ludicrous. But the basic idea of offering some sort of motivation for tzedakah-giving is really not a new one, and at base, it’s not so off-putting. I still remember knocking on doors back when I was in third grade, selling chocolates to raise money for my school before Chanukah. And I remember my Holocaust-survivor grandmother helping organize a ladies’ luncheon — complete with raffles — to raise money for tzedakah.
So it’s not a new thing and it’s probably not a bad thing to pair tzedakah with a material incentive. What’s bothering people is the degree, the style, and the delivery.
But what happens when you take away the incentive? Take any one of those people who attend the wine-tasting or the cigar-rolling events, call them in the middle of the night, and tell them, “I have a kid who’s ready for rehab, but we need a sponsor.” I can almost guarantee you that they will help you without a second thought, without any expectation of publicity, and certainly without any request for a hand-rolled cigar. They might enjoy the experience of a night out with friends along with whatever gashmiyus is being offered, but at heart they give because they are givers.
So as we debate the degree, the style, the type of fundraisers, let’s also remember that we’re dealing with a holy nation of rachmanim and gomlei chasadim and that the outer trappings are really just external.
Strategic Tactics — Tzvi Rabinowitz
While I, too, raise my eyebrows at some of the ideas the PR experts come up with for organizations, Rabbi Miller accurately summed up the situation: There are hundreds of organizations, each of which needs to meet a bottom line, and old-school fundraising techniques aren’t sufficient to cover the needs.
But I think it goes one step further than that. Just like there are many more organizations than there used to be, there are tens of thousands more potential donors who need to be reached. Whereas in the past, many organizations relied on large donations from a smaller donor base, today the numbers dictate that a big piece of the pie can be covered by a large amount of smaller donations from “regular people.” As such, the hamon am are primary targets for fundraising initiatives, and have become more important than ever before — and many of them aren’t dinner-going types.
Creative fundraisers aren’t necessarily a reflection of an indulgent society; they are indicative of a society that values tzedakah-giving but appreciates the opportunity to do so via recreational activities that they are looking to do anyway. People are very busy, but everyone is looking for enjoyable downtime. When that can be combined with a worthy cause, it’s win-win all around.
Organizations that tap into this phenomenon are not doing anything wrong; they are employing wise strategic tactics to connect with their target audience, so to speak. Without that, they simply wouldn’t reach a significant portion of their potential donors.
Bottom of the Barrel — Name Withheld
I greatly appreciate Mishpacha’s addressing the topic of the current trend of fundraising events and campaigns. It is critical for the public to understand the difficulties that our cherished mosdos endure, and what they are forced to go through to survive.
Rabbi Miller posits that in order for mosdos to be able to successfully raise money to fund their all-important causes in today’s society, they have no choice but to “keep up with the times” and continue to push the bar on the extravagances and exoticness of their campaigns.
That comment, in itself, is antithetical to Torah-true hashkafah. As frum Yidden, one of our core beliefs is that the ends don’t justify the means. In all of our actions, but even more so when heading a mosad, and representing the Ribbono shel Olam Himself, we have a clear mesorah to which we must adhere. We are surely required to do our utmost hishtadlus, but the ultimate results are in Hashem’s hands.
Rabbi Miller also suggests that all upstanding mosdos closely consult with their rabbinic overseers before embarking on the next over-the-top, out-of-control campaign or (fill in the blank)–athon. While I am sure that this is true in many cases, by the looks of the goings-on at some of these campaigns, it is hard to believe that any authoritative figure was asked at all, or, if he was, that he was given a true understanding of what actually occurs. This does not just refer to the dollar amounts spent (about which Rabbi Miller correctly states, you must spend money to make money), but more about the general culture of lavishness and prikas ol that, as a frum society, we try to protect ourselves and our families from. Many of the public activities undertaken at the “-athons” fall far from the accepted norms of any respectable frum community. Putting a mosad’s name on it somehow gives it a shtempel of acceptance. If an event does actually have the okay from a rav, his name should be part of the advertising to ensure compliance and responsibility.
More directly to this point, Rav Elya Brudny shlita, at a Q&A panel at a recent Torah Umesorah convention, was asked about his thoughts on today’s fundraising events and campaigns. The Rosh Yeshivah was unequivocal in his response that many of them are against our accepted hashkafic standards and have no place in the yeshivah world. He was equally unequivocal that no mosad struggles financially due to refusal to lower its standards and joining the race to the bottom of the barrel of societal trends. If Hashem decrees it to be such, no imagination-stretched campaign will change that.
In general, the perception that these methods are necessary to raise money in these times seems to be a self-fulfilling prophecy. As each month goes by, and the outlandishness of the events increases, the mosdos are just feeding on each other, and themselves, to outdo the last one. It is classic “tail wagging the dog” syndrome. Is it the tzedakah-giving clientele demanding these venues and activities, or are the mosdos complying with their self-perceived need to do so, and, thus pushing the downward spiral ever further?
Rav Samson Raphael Hirsch explained the question of “Kavata itim laTorah?” which we will all be asked at the Beis Din shel Maalah, to mean, “Did you set the times to the Torah or, chas v’shalom, did you adjust the Torah to the times?” While our nisyonos change with each generation, and the yetzer hara shows up in a different form with each new day, our direction from the Torah and our gedolei hador remains the same. (Originally featured in Mishpacha, Issue 719)
All for a Good Cause: The Conversation ContinuesMishpacha Contributors
Readers weigh in on “All for a Good Cause”
They’re Doing It Anyway — David M. Stern
It’s always easy to bash and finger-point when you see a trend that you just don’t relate to. As a member of the younger generation who helps organize the luxury fundraisers that so many older people like to bash, allow me to provide a different perspective.
Many young frum Jews today are struggling. But there is a definite percentage of those who are very comfortable. Some of the younger demographic spends their money the same way their parents or grandparents did. Many of them don’t. They have found different leisure and pleasure activities and new forms of entertainment.
It is these young donors who are usually the target demographic of the new luxury fundraisers. The people who attend these events or parties or cruises would probably be doing these kinds of activities anyway. What the tzedakah organizations have done is to transform the activities into a culture of giving.
If you’re not the type (or can’t afford) to go on a cruise or do a wine-and-cheese tasting with your friends, then you might be tempted to bash the “hedonism” and “over-the-top gashmiyus” of these events. But if you understand that this is part of their lifestyle anyway, and now they are channeling their Olam Hazeh for Olam Haba, maybe instead of bashing you would see some good in it.
Sanctioned by Whom? — Heshy Reicher
I was happily surprised to see the back-and-forth regarding the turn toward upscale and outlandish taken by our fundraising organizations: Even if they have no choice, it’s still unfortunate and doesn’t really represent our values. None of the articulate spokesmen denied that.
Recently, I told a local board member that I could not attend the annual fundraiser, which involved very high-end whiskeys and other such extravagances. He told me that he felt I was wrong. In response, I asked him to put me in contact with whichever talmid chacham or posek had okayed the decisions, and if the rav told me I had to join, then I would happily come.
Needless to say, it never happened.
A Question of Degree — Blimi Grossman
Thank you for prompting us to reevaluate our tzedakah campaigns. I know many people who are disturbed by what they see as extremely materialistic fundraisers, which come across as tone-deaf considering their context. Raise money for hungry families at a luxury steak cookout! Raise money to help replace poor Yidden’s crumbling teeth at a five-course dinner! Raise money to cover cancer treatments while a string quartet entertains you!
At a certain point it does sound ludicrous. But the basic idea of offering some sort of motivation for tzedakah-giving is really not a new one, and at base, it’s not so off-putting. I still remember knocking on doors back when I was in third grade, selling chocolates to raise money for my school before Chanukah. And I remember my Holocaust-survivor grandmother helping organize a ladies’ luncheon — complete with raffles — to raise money for tzedakah.
So it’s not a new thing and it’s probably not a bad thing to pair tzedakah with a material incentive. What’s bothering people is the degree, the style, and the delivery.
But what happens when you take away the incentive? Take any one of those people who attend the wine-tasting or the cigar-rolling events, call them in the middle of the night, and tell them, “I have a kid who’s ready for rehab, but we need a sponsor.” I can almost guarantee you that they will help you without a second thought, without any expectation of publicity, and certainly without any request for a hand-rolled cigar. They might enjoy the experience of a night out with friends along with whatever gashmiyus is being offered, but at heart they give because they are givers.
So as we debate the degree, the style, the type of fundraisers, let’s also remember that we’re dealing with a holy nation of rachmanim and gomlei chasadim and that the outer trappings are really just external.
Strategic Tactics — Tzvi Rabinowitz
While I, too, raise my eyebrows at some of the ideas the PR experts come up with for organizations, Rabbi Miller accurately summed up the situation: There are hundreds of organizations, each of which needs to meet a bottom line, and old-school fundraising techniques aren’t sufficient to cover the needs.
But I think it goes one step further than that. Just like there are many more organizations than there used to be, there are tens of thousands more potential donors who need to be reached. Whereas in the past, many organizations relied on large donations from a smaller donor base, today the numbers dictate that a big piece of the pie can be covered by a large amount of smaller donations from “regular people.” As such, the hamon am are primary targets for fundraising initiatives, and have become more important than ever before — and many of them aren’t dinner-going types.
Creative fundraisers aren’t necessarily a reflection of an indulgent society; they are indicative of a society that values tzedakah-giving but appreciates the opportunity to do so via recreational activities that they are looking to do anyway. People are very busy, but everyone is looking for enjoyable downtime. When that can be combined with a worthy cause, it’s win-win all around.
Organizations that tap into this phenomenon are not doing anything wrong; they are employing wise strategic tactics to connect with their target audience, so to speak. Without that, they simply wouldn’t reach a significant portion of their potential donors.
Bottom of the Barrel — Name Withheld
I greatly appreciate Mishpacha’s addressing the topic of the current trend of fundraising events and campaigns. It is critical for the public to understand the difficulties that our cherished mosdos endure, and what they are forced to go through to survive.
Rabbi Miller posits that in order for mosdos to be able to successfully raise money to fund their all-important causes in today’s society, they have no choice but to “keep up with the times” and continue to push the bar on the extravagances and exoticness of their campaigns.
That comment, in itself, is antithetical to Torah-true hashkafah. As frum Yidden, one of our core beliefs is that the ends don’t justify the means. In all of our actions, but even more so when heading a mosad, and representing the Ribbono shel Olam Himself, we have a clear mesorah to which we must adhere. We are surely required to do our utmost hishtadlus, but the ultimate results are in Hashem’s hands.
Rabbi Miller also suggests that all upstanding mosdos closely consult with their rabbinic overseers before embarking on the next over-the-top, out-of-control campaign or (fill in the blank)–athon. While I am sure that this is true in many cases, by the looks of the goings-on at some of these campaigns, it is hard to believe that any authoritative figure was asked at all, or, if he was, that he was given a true understanding of what actually occurs. This does not just refer to the dollar amounts spent (about which Rabbi Miller correctly states, you must spend money to make money), but more about the general culture of lavishness and prikas ol that, as a frum society, we try to protect ourselves and our families from. Many of the public activities undertaken at the “-athons” fall far from the accepted norms of any respectable frum community. Putting a mosad’s name on it somehow gives it a shtempel of acceptance. If an event does actually have the okay from a rav, his name should be part of the advertising to ensure compliance and responsibility.
More directly to this point, Rav Elya Brudny shlita, at a Q&A panel at a recent Torah Umesorah convention, was asked about his thoughts on today’s fundraising events and campaigns. The Rosh Yeshivah was unequivocal in his response that many of them are against our accepted hashkafic standards and have no place in the yeshivah world. He was equally unequivocal that no mosad struggles financially due to refusal to lower its standards and joining the race to the bottom of the barrel of societal trends. If Hashem decrees it to be such, no imagination-stretched campaign will change that.
In general, the perception that these methods are necessary to raise money in these times seems to be a self-fulfilling prophecy. As each month goes by, and the outlandishness of the events increases, the mosdos are just feeding on each other, and themselves, to outdo the last one. It is classic “tail wagging the dog” syndrome. Is it the tzedakah-giving clientele demanding these venues and activities, or are the mosdos complying with their self-perceived need to do so, and, thus pushing the downward spiral ever further?
Rav Samson Raphael Hirsch explained the question of “Kavata itim laTorah?” which we will all be asked at the Beis Din shel Maalah, to mean, “Did you set the times to the Torah or, chas v’shalom, did you adjust the Torah to the times?” While our nisyonos change with each generation, and the yetzer hara shows up in a different form with each new day, our direction from the Torah and our gedolei hador remains the same. (Originally featured in Mishpacha, Issue 719)
דוד בן ישי עבדך משיחך
-
ליטוואק פון בודאפעסט
- שריפטשטעלער
- הודעות: 9705
- זיך רעגיסטרירט: מיטוואך דעצעמבער 19, 2012 6:51 pm
- האט שוין געלייקט: 3162 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 9133 מאל
Re: די היינטיגע פאנדרעזינג געלט פארשווענדעניש
און יעצט, א חלק פון די געלט פארשווענדעניש איז צו צאלען פאר מענטשען צו שאפען נעמען ווי צבי רבינוביץ, און זיי צאלען אפצודרוקען א פאפיער פול מיט ווערטער וואס קלעבען נישט איינעם צום צווייטען, צו בארעכטיגען די אנדערי געלט פארשווענדעניש.
און אויף די ענין פון דעת תורה - יעצט האט מען א נייעם טייטש. אנשטאטס די אויסגערעכענטע מיינונג פון א תלמיד חכם, מיינט דעת תורה ׳אלס וואס מוסדות מיט אידישע נעמען טוהן. ווייל מסתמא האבען זיי געפרעגט.׳ ווען איך וואלט געגלויבט אין דעת תורה, וואלט איך זייער געבייזערט אויף אזא הגדרה פון די אגודיסט דארט אין צייטונג.
Sent from my LG-K373 using Tapatalk
און אויף די ענין פון דעת תורה - יעצט האט מען א נייעם טייטש. אנשטאטס די אויסגערעכענטע מיינונג פון א תלמיד חכם, מיינט דעת תורה ׳אלס וואס מוסדות מיט אידישע נעמען טוהן. ווייל מסתמא האבען זיי געפרעגט.׳ ווען איך וואלט געגלויבט אין דעת תורה, וואלט איך זייער געבייזערט אויף אזא הגדרה פון די אגודיסט דארט אין צייטונג.
Sent from my LG-K373 using Tapatalk
The greatest obstacle to discovery is not ignorance--it is the illusion of knowledge.
(Daniel J. Boorstin) דא
(Daniel J. Boorstin) דא
-
ליטוואק פון בודאפעסט
- שריפטשטעלער
- הודעות: 9705
- זיך רעגיסטרירט: מיטוואך דעצעמבער 19, 2012 6:51 pm
- האט שוין געלייקט: 3162 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 9133 מאל
Re: די היינטיגע פאנדרעזינג געלט פארשווענדעניש
און יעצט, א חלק פון די געלט פארשווענדעניש איז צו צאלען פאר מענטשען צו שאפען נעמען ווי צבי רבינוביץ, און זיי צאלען אפצודרוקען א פאפיער פול מיט ווערטער וואס קלעבען נישט איינעם צום צווייטען, צו בארעכטיגען די אנדערי געלט פארשווענדעניש.
און אויף די ענין פון דעת תורה - יעצט האט מען א נייעם טייטש. אנשטאטס די אויסגערעכענטע מיינונג פון א תלמיד חכם, מיינט דעת תורה ׳אלס וואס מוסדות מיט אידישע נעמען טוהן. ווייל מסתמא האבען זיי געפרעגט.׳ ווען איך וואלט געגלויבט אין דעת תורה, וואלט איך זייער געבייזערט אויף אזא הגדרה פון די אגודיסט דארט אין צייטונג.
Sent from my LG-K373 using Tapatalk
און אויף די ענין פון דעת תורה - יעצט האט מען א נייעם טייטש. אנשטאטס די אויסגערעכענטע מיינונג פון א תלמיד חכם, מיינט דעת תורה ׳אלס וואס מוסדות מיט אידישע נעמען טוהן. ווייל מסתמא האבען זיי געפרעגט.׳ ווען איך וואלט געגלויבט אין דעת תורה, וואלט איך זייער געבייזערט אויף אזא הגדרה פון די אגודיסט דארט אין צייטונג.
Sent from my LG-K373 using Tapatalk
The greatest obstacle to discovery is not ignorance--it is the illusion of knowledge.
(Daniel J. Boorstin) דא
(Daniel J. Boorstin) דא
-
בן תורה
- מאנשי שלומינו
- הודעות: 52
- זיך רעגיסטרירט: מאנטאג יוני 18, 2018 12:07 am
- האט שוין געלייקט: 17 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 38 מאל
קורקלענד האט געשריבן:איסר האטלקי האט געשריבן:קורקלענד האט געשריבן: ווי רססס אד''ג.
ביסט גערעכט מיט דיין נקודה, אבער צו רססס איז נישט פארהאן קיין גלייכנס. אזא וויכטיגע קאסע און ריינע הנהלה איז נישט פארהאן. פינטל.
לגבי די אנדערע ענליכע ארגאניזאציעס ביסטו הונדערט פראצענט גערעכט.
וואו פובליצירן זיי פינאנציעלע רעפארטס? ווער אודיט זיי? ווער זענען די מענטשן וואס קוקן איבער די ביכער? וויפיל מענטשן דארפן סייענען גרעסערע טשעקס? איז דא א קארפארעט גאווערנענס באורד?
אנטשולדיגט, אבער די בעה"ב פון rccs לעבט נישט פון די קאסע, און נעמט נישט ארויס קיין דאללער דערפון, ער איז א גרויסע נגיד וואס פארשטייט צו פינאנץ און בודזשעט, אפילו ער האט טאקע נישט קיין אפענע ביכער, האט ער פארשטענדליך א אינטערעסע צו אכט גיבן אויף נישט וויכטיגע הוצאות, און אוודאי האבן זיי נישט קיין מיס מענעדזשד בודזשעט.
-
בן תורה
- מאנשי שלומינו
- הודעות: 52
- זיך רעגיסטרירט: מאנטאג יוני 18, 2018 12:07 am
- האט שוין געלייקט: 17 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 38 מאל
קורקלענד האט געשריבן:[tag]בן תורה[/tag]. איר ווייסט אדער איר זענט משער? מיר איז זייער שווער צו פארשטיין פארוואס א נגיד האט א קלענערע תאוות הממון ווי א נישט נגיד.
אוודאי האט ער א תאוות הממון, אבער צו זיין אייגענע ביזנעס, ער וויל זיין ביזנעס זאל וואקסן ווי מער, ער דארף אבער ב"ה נישט צוקומען צו נעמען געלט פון rccs און אין פאקט נעמט ער טאקע נישט פון דארט קיין פעני.