האט איר געוואוסט אז?...
-
ליטוואק פון בודאפעסט
- שריפטשטעלער
- הודעות: 9706
- זיך רעגיסטרירט: מיטוואך דעצעמבער 19, 2012 6:51 pm
- האט שוין געלייקט: 3162 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 9133 מאל
-
berlbalaguleh
- שריפטשטעלער
- הודעות: 20420
- זיך רעגיסטרירט: דינסטאג יולי 17, 2012 12:57 pm
- האט שוין געלייקט: 25361 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 15512 מאל
- קאנטאקט:
-
וואלווי
- שריפטשטעלער
- הודעות: 3762
- זיך רעגיסטרירט: זונטאג נאוועמבער 01, 2015 11:34 am
- האט שוין געלייקט: 5604 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 5650 מאל
berlbalaguleh האט געשריבן:ונבנתה העיר:וועלכע. די סטאון הענדזש...?! די גויים האבן טאקע נישט קיין הסבר אויף דעם. אבער דאס מיינט אז יעקב אבינו האט געוואנדערט זייער ווייט אוועק אויפ'ן וועג פון ארץ ישראל אזש ביז סקאטלאנד. אונזער עלטער פעטער/עלטער זיידע בתואל האט אוועקגעמופט היבש ווייט פון זיין קאזין אברהם אבינו. נאכאמזל אז טראמפ איז נישט געווען פרעזידענט דאמאלס. מ'וואלט איהם נישט אריינגעלאזט קיין סקאטלאנד. ווייל ער קומט פון א מיטל מזרח מדינה...!
נישט געזארגט. ביים זיידען יעקב דערציילט מען איז געווען עפעס יענעם נאכט א קיפל את הארץ תחתיו, נא, דער זיידע איז דאך געווען מידת תפארת האט ער דאך אודאי אינדערפרי געגעבען א שאקעל אויס די בעט געוואנט און אויסגעגראד, איז די שטיין פארוקט געווערען אביסעל נארט...
Until the spirit be poured upon us from on high
Isaiah 32:15 -
Isaiah 32:15 -
-
וואלווי
- שריפטשטעלער
- הודעות: 3762
- זיך רעגיסטרירט: זונטאג נאוועמבער 01, 2015 11:34 am
- האט שוין געלייקט: 5604 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 5650 מאל
ס'איז נישט די איינצוגסטע שטיין וואס איז פארוואלגערט געווארן.
די היימישע דא ווייסען אודאי צו פארציילען די עובדא מיט שטיינער וואס זענען אריינגעפלויגען צום הייליגען ייטב לב ביים שיעור האבען זיי זיך אויך מתאחד געווען צו מקיים זיין עלי ינוח צדיק את ראשו, כידוע אז די שטיין איז געווען גרעסער פונ'ם לאך און פענסטער.
דער זעלבער שטיין איז מיט איבער הונדערט יארן שפעטער אנגעקומען פון איין קאנטינעט צום צווייטען אין די מ' יארן קיין וויליאמסבורג און קרית יואל זיך אנצונעמען פאר יוצאי חלציו ....
די היימישע דא ווייסען אודאי צו פארציילען די עובדא מיט שטיינער וואס זענען אריינגעפלויגען צום הייליגען ייטב לב ביים שיעור האבען זיי זיך אויך מתאחד געווען צו מקיים זיין עלי ינוח צדיק את ראשו, כידוע אז די שטיין איז געווען גרעסער פונ'ם לאך און פענסטער.
דער זעלבער שטיין איז מיט איבער הונדערט יארן שפעטער אנגעקומען פון איין קאנטינעט צום צווייטען אין די מ' יארן קיין וויליאמסבורג און קרית יואל זיך אנצונעמען פאר יוצאי חלציו ....
Until the spirit be poured upon us from on high
Isaiah 32:15 -
Isaiah 32:15 -
-
ונבנתה העיר
- שריפטשטעלער
- הודעות: 3795
- זיך רעגיסטרירט: מיטוואך יולי 25, 2012 5:41 am
- האט שוין געלייקט: 6591 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 8112 מאל
ונבנתה העיר האט געשריבן:די סימבאל פון מוסד פלעגט האבן אויף זיך די פסוק [משלי כ"ד] בתחבולות תעשה לך מלחמה, היינט האט עס די פסוק [משלי י"א] באין תחבולות יפל עם ותשועה ברוב יועץ.
הא? יו קענט סעי אז די ציונים האבן נישט א גוטן טעיסט...
למעשה כאפ איך זיך יעצט אז עס האט א ערנסטן טעות, אין פסוק שטייט 'יפל' מיט א פ' קמוצה.
כ'זע אז דער ערשטער האט צוזאמענגעשטעלט, און אליין געמאלען, דער ת"ת-שטודירטער שלמה כהן אברבנאל, א הויכראנקיגער מוסד אגענט, און ערשטער קאזין מיט שלמה קארליבאך.
(אין יור פעיס, יאפפעד...)
אין לך את ההרשאות המתאימות על מנת לצפות בקבצים המצורפים להודעה זאת.
מ'דארף צוריק אראפברענגען דעם רבי'ן
אמר ונבנתה: אל עבר החלון נשקפתי ונתתי אל לבי כי שבת האדם ממנו, חומר וגשם – ורוח אין, בחנתיו, והנה הוא תולדת מקריו – כאשר ילך המקרה כך יתעצב לבו ודמותו, לרגעים אבחננו, כאשר יאמר החכם כי אין הוויית רגע מול רגע נוצרת כי אם בהתחדש מקריו, ואל מי יקר המקרה?
אמר ונבנתה: אל עבר החלון נשקפתי ונתתי אל לבי כי שבת האדם ממנו, חומר וגשם – ורוח אין, בחנתיו, והנה הוא תולדת מקריו – כאשר ילך המקרה כך יתעצב לבו ודמותו, לרגעים אבחננו, כאשר יאמר החכם כי אין הוויית רגע מול רגע נוצרת כי אם בהתחדש מקריו, ואל מי יקר המקרה?
-
ונבנתה העיר
- שריפטשטעלער
- הודעות: 3795
- זיך רעגיסטרירט: מיטוואך יולי 25, 2012 5:41 am
- האט שוין געלייקט: 6591 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 8112 מאל
... גענעראל\פרעזידענט גרענט ליגט אין מאנהעטן?
און אז מ'רעדט שוין פון קורח... דא האט וואו מארק טוועין שרייבט איבער זיין באגעגעניש מיט פרעזידענט גרענט. ליינט, עס וועט אייך פאראינטערעסירן.
[left]The first time I ever saw him was early in his first term as President. I had just arrived in Washington from the Pacific coast, a stranger and wholly unknown to the public, and was passing the White House one morning when I met a friend, a Senator from Nevada. He asked me if I would like to see the President. I said I should be very glad; so we entered. I supposed that the President would be in the midst of a crowd, and that I could look at him in peace and security from a distance, as another stray cat might look at another king. But it was in the morning, and the Senator was using a privilege of his office which I had not heard of—the privilege of intruding upon the Chief Magistrate’s working hours. Before I knew it, the Senator and I were in the presence, and there was none there but we three. General Grant got slowly up from his table, put his pen down, and stood before me with the iron expression of a man who had not smiled for seven years, and was not intending to smile for another seven. He looked me steadily in the eyes—mine lost confidence and fell. I had never confronted a great man before, and was in a miserable state of funk and inefficiency. The Senator said:—
“Mr. President, may I have the privilege of introducing Mr. Clemens?”
The President gave my hand an unsympathetic wag and dropped it. He did not say a word but just stood. In my trouble I could not think of anything to say, I merely wanted to resign. There was an awkward pause, a dreary pause, a horrible pause. Then I thought of something, and looked up into that unyielding face, and said timidly:—
“Mr. President, I—I am embarrassed. Are you?"
His face broke—just a little—a wee glimmer, the momentary flicker of a summer-lightning smile, seven years ahead of time—and I was out and gone as soon as it was.
Ten years passed away before I saw him the second time. Meantime I was become better known; and was one of the people appointed to respond to toasts at the banquet given to General Grant in Chicago—by the Army of the Tennessee when he came back from his tour around the world. I arrived late at night and got up late in the morning. All the corridors of the hotel were crowded with people waiting to get a glimpse of General Grant when he should pass to the place whence he was to review the great procession. I worked my way by the suite of packed drawing-rooms, and at the corner of the house I found a window open where there was a roomy platform decorated with flags, and carpeted. I stepped out on it, and saw below me millions of people blocking all the streets, and other millions caked together in all the windows and on all the house-tops around. These masses took me for General Grant, and broke into volcanic explosions and cheers; but it was a good place to see the procession, and I stayed. Presently I heard the distant blare of military music, and far up the street I saw the procession come in sight, cleaving its way through the huzzaing multitudes, with Sheridan, the most martial figure of the War, riding at its head in the dress uniform of a Lieutenant-General.
And now General Grant, arm-in-arm with Major Carter Harrison, stepped out on the platform, followed two and two by the badged and uniformed reception committee. General Grant was looking exactly as he had looked upon that trying occasion of ten years before—all iron and bronze self-possession. Mr. Harrison came over and led me to the General and formally introduced me. Before I could put together the proper remark, General Grant said—
“Mr. Clemens, I am not embarrassed. Are you?”—and that little seven-year smile twinkled across his face again.
Seventeen years have gone by since then, and to-day, in New York, the streets are a crush of people who are there to honor the remains of the great soldier as they pass to their final resting-place under the monument; and the air is heavy with dirges and the boom of artillery, and all the millions of America are thinking of the man who restored the Union and the flag, and gave to democratic government a new lease of life, and, as we may hope and do believe, a permanent place among the beneficent institutions of men.[/left]
און אז מ'רעדט שוין פון קורח... דא האט וואו מארק טוועין שרייבט איבער זיין באגעגעניש מיט פרעזידענט גרענט. ליינט, עס וועט אייך פאראינטערעסירן.
[left]The first time I ever saw him was early in his first term as President. I had just arrived in Washington from the Pacific coast, a stranger and wholly unknown to the public, and was passing the White House one morning when I met a friend, a Senator from Nevada. He asked me if I would like to see the President. I said I should be very glad; so we entered. I supposed that the President would be in the midst of a crowd, and that I could look at him in peace and security from a distance, as another stray cat might look at another king. But it was in the morning, and the Senator was using a privilege of his office which I had not heard of—the privilege of intruding upon the Chief Magistrate’s working hours. Before I knew it, the Senator and I were in the presence, and there was none there but we three. General Grant got slowly up from his table, put his pen down, and stood before me with the iron expression of a man who had not smiled for seven years, and was not intending to smile for another seven. He looked me steadily in the eyes—mine lost confidence and fell. I had never confronted a great man before, and was in a miserable state of funk and inefficiency. The Senator said:—
“Mr. President, may I have the privilege of introducing Mr. Clemens?”
The President gave my hand an unsympathetic wag and dropped it. He did not say a word but just stood. In my trouble I could not think of anything to say, I merely wanted to resign. There was an awkward pause, a dreary pause, a horrible pause. Then I thought of something, and looked up into that unyielding face, and said timidly:—
“Mr. President, I—I am embarrassed. Are you?"
His face broke—just a little—a wee glimmer, the momentary flicker of a summer-lightning smile, seven years ahead of time—and I was out and gone as soon as it was.
Ten years passed away before I saw him the second time. Meantime I was become better known; and was one of the people appointed to respond to toasts at the banquet given to General Grant in Chicago—by the Army of the Tennessee when he came back from his tour around the world. I arrived late at night and got up late in the morning. All the corridors of the hotel were crowded with people waiting to get a glimpse of General Grant when he should pass to the place whence he was to review the great procession. I worked my way by the suite of packed drawing-rooms, and at the corner of the house I found a window open where there was a roomy platform decorated with flags, and carpeted. I stepped out on it, and saw below me millions of people blocking all the streets, and other millions caked together in all the windows and on all the house-tops around. These masses took me for General Grant, and broke into volcanic explosions and cheers; but it was a good place to see the procession, and I stayed. Presently I heard the distant blare of military music, and far up the street I saw the procession come in sight, cleaving its way through the huzzaing multitudes, with Sheridan, the most martial figure of the War, riding at its head in the dress uniform of a Lieutenant-General.
And now General Grant, arm-in-arm with Major Carter Harrison, stepped out on the platform, followed two and two by the badged and uniformed reception committee. General Grant was looking exactly as he had looked upon that trying occasion of ten years before—all iron and bronze self-possession. Mr. Harrison came over and led me to the General and formally introduced me. Before I could put together the proper remark, General Grant said—
“Mr. Clemens, I am not embarrassed. Are you?”—and that little seven-year smile twinkled across his face again.
Seventeen years have gone by since then, and to-day, in New York, the streets are a crush of people who are there to honor the remains of the great soldier as they pass to their final resting-place under the monument; and the air is heavy with dirges and the boom of artillery, and all the millions of America are thinking of the man who restored the Union and the flag, and gave to democratic government a new lease of life, and, as we may hope and do believe, a permanent place among the beneficent institutions of men.[/left]
אין לך את ההרשאות המתאימות על מנת לצפות בקבצים המצורפים להודעה זאת.
מ'דארף צוריק אראפברענגען דעם רבי'ן
אמר ונבנתה: אל עבר החלון נשקפתי ונתתי אל לבי כי שבת האדם ממנו, חומר וגשם – ורוח אין, בחנתיו, והנה הוא תולדת מקריו – כאשר ילך המקרה כך יתעצב לבו ודמותו, לרגעים אבחננו, כאשר יאמר החכם כי אין הוויית רגע מול רגע נוצרת כי אם בהתחדש מקריו, ואל מי יקר המקרה?
אמר ונבנתה: אל עבר החלון נשקפתי ונתתי אל לבי כי שבת האדם ממנו, חומר וגשם – ורוח אין, בחנתיו, והנה הוא תולדת מקריו – כאשר ילך המקרה כך יתעצב לבו ודמותו, לרגעים אבחננו, כאשר יאמר החכם כי אין הוויית רגע מול רגע נוצרת כי אם בהתחדש מקריו, ואל מי יקר המקרה?
-
ונבנתה העיר
- שריפטשטעלער
- הודעות: 3795
- זיך רעגיסטרירט: מיטוואך יולי 25, 2012 5:41 am
- האט שוין געלייקט: 6591 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 8112 מאל
דער לשון רבים פון מעה, איז מעות?
מ'דארף צוריק אראפברענגען דעם רבי'ן
אמר ונבנתה: אל עבר החלון נשקפתי ונתתי אל לבי כי שבת האדם ממנו, חומר וגשם – ורוח אין, בחנתיו, והנה הוא תולדת מקריו – כאשר ילך המקרה כך יתעצב לבו ודמותו, לרגעים אבחננו, כאשר יאמר החכם כי אין הוויית רגע מול רגע נוצרת כי אם בהתחדש מקריו, ואל מי יקר המקרה?
אמר ונבנתה: אל עבר החלון נשקפתי ונתתי אל לבי כי שבת האדם ממנו, חומר וגשם – ורוח אין, בחנתיו, והנה הוא תולדת מקריו – כאשר ילך המקרה כך יתעצב לבו ודמותו, לרגעים אבחננו, כאשר יאמר החכם כי אין הוויית רגע מול רגע נוצרת כי אם בהתחדש מקריו, ואל מי יקר המקרה?
-
דולה ומשקה
- שריפטשטעלער
- הודעות: 2732
- זיך רעגיסטרירט: דינסטאג מערץ 06, 2012 2:19 pm
- האט שוין געלייקט: 308 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 1652 מאל
berlbalaguleh האט געשריבן:ונבנתה העיר:וועלכע. די סטאון הענדזש...?! די גויים האבן טאקע נישט קיין הסבר אויף דעם.
דא האט איר דער הסבר אויף stonehedge...
אין לך את ההרשאות המתאימות על מנת לצפות בקבצים המצורפים להודעה זאת.
"די מבהיל'דיגע בקיאות זעה איך נישט"... (קרעדיט: געוואלדיג)
"אפשר זאלסטו אויפקומען מיט בעסערע [שרייב נישט קיין אומאיידעלע ווערטער. מנהל]"...(קרעדיט: שבת אחים)
"אפשר זאלסטו אויפקומען מיט בעסערע [שרייב נישט קיין אומאיידעלע ווערטער. מנהל]"...(קרעדיט: שבת אחים)
-
דולה ומשקה
- שריפטשטעלער
- הודעות: 2732
- זיך רעגיסטרירט: דינסטאג מערץ 06, 2012 2:19 pm
- האט שוין געלייקט: 308 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 1652 מאל
-
berlbalaguleh
- שריפטשטעלער
- הודעות: 20420
- זיך רעגיסטרירט: דינסטאג יולי 17, 2012 12:57 pm
- האט שוין געלייקט: 25361 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 15512 מאל
- קאנטאקט:
דולה ומשקה: שני דברים. ווייל דער וועלכער רעדט זיך איין אז ער ווייסט אלעס בעסער פון א צווייטן. און ער ווילל נישט מודה זיין אז א צווייטער איז אויך אמאל גערעכט. האט עס גערופן פעלער'דיג ..."סטאון- העדזש"... מיינט נאכנישט אז דאס איז דער ריכטיגער נאמען פון דעם פלאץ. די ריכטיגע נאמען פון דעם פלאץ איז ..."סטאון-הענדזש"...!.../////Stonehedge vs. Stone Henge...!
די צווייטע זאך. די גאנצע פלא פון דעם פלאץ איז הני מילי אז ס'איז געמאכט געווארן פארצייטנס ווען מ'האט נאכנישט געהאט די אלע מאדערנע הייב מאשינען. מיט די היינטיגע הייבונג טעכנאלאגיע איז עס גארנישט קיין קונץ...!
די צווייטע זאך. די גאנצע פלא פון דעם פלאץ איז הני מילי אז ס'איז געמאכט געווארן פארצייטנס ווען מ'האט נאכנישט געהאט די אלע מאדערנע הייב מאשינען. מיט די היינטיגע הייבונג טעכנאלאגיע איז עס גארנישט קיין קונץ...!
-
ונבנתה העיר
- שריפטשטעלער
- הודעות: 3795
- זיך רעגיסטרירט: מיטוואך יולי 25, 2012 5:41 am
- האט שוין געלייקט: 6591 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 8112 מאל
און אז מ'רעדט שוין פון טוועין און גרענט, דא איז נאך א שטיקל פון טוועין:
[left]After browsing among the stately ruins of Rome, of Baiae, of Pompeii, and after glancing down the long marble ranks of battered and nameless imperial heads that stretch down the corridors of the Vatican, one thing strikes me with a force it never had before: the unsubstantial, unlasting character of fame.
Men lived long lives, in the olden time, and struggled feverishly through them, toiling like slaves, in oratory, in generalship, or in literature, and then laid them down and died, happy in the possession of an enduring history and a deathless name. Well, twenty little centuries flutter away, and what is left of these things? A crazy inscription on a block of stone, which snuffy antiquaries bother over and tangle up and make nothing out of but a bare name (which they spell wrong)—no history, no tradition, no poetry—nothing that can give it even a passing interest.
What may be left of General Grant’s great name forty centuries hence? This—in the Encyclopedia for A. D. 5868, possibly:
“URIAH S. (or Z.) GRAUNT—popular poet of ancient times in the Aztec provinces of the United States of British America. Some authors say flourished about A. D. 742; but the learned Ah-ah Foo-foo states that he was a cotemporary of Scharkspyre, the English poet, and flourished about A. D. 1328, some three centuries after the Trojan war instead of before it. He wrote ‘Rock me to Sleep, Mother.’”
These thoughts sadden me. I will to bed.[/left]
וואס זאל איך אייך זאגן? ער איז גוט.
[left]After browsing among the stately ruins of Rome, of Baiae, of Pompeii, and after glancing down the long marble ranks of battered and nameless imperial heads that stretch down the corridors of the Vatican, one thing strikes me with a force it never had before: the unsubstantial, unlasting character of fame.
Men lived long lives, in the olden time, and struggled feverishly through them, toiling like slaves, in oratory, in generalship, or in literature, and then laid them down and died, happy in the possession of an enduring history and a deathless name. Well, twenty little centuries flutter away, and what is left of these things? A crazy inscription on a block of stone, which snuffy antiquaries bother over and tangle up and make nothing out of but a bare name (which they spell wrong)—no history, no tradition, no poetry—nothing that can give it even a passing interest.
What may be left of General Grant’s great name forty centuries hence? This—in the Encyclopedia for A. D. 5868, possibly:
“URIAH S. (or Z.) GRAUNT—popular poet of ancient times in the Aztec provinces of the United States of British America. Some authors say flourished about A. D. 742; but the learned Ah-ah Foo-foo states that he was a cotemporary of Scharkspyre, the English poet, and flourished about A. D. 1328, some three centuries after the Trojan war instead of before it. He wrote ‘Rock me to Sleep, Mother.’”
These thoughts sadden me. I will to bed.[/left]
וואס זאל איך אייך זאגן? ער איז גוט.
מ'דארף צוריק אראפברענגען דעם רבי'ן
אמר ונבנתה: אל עבר החלון נשקפתי ונתתי אל לבי כי שבת האדם ממנו, חומר וגשם – ורוח אין, בחנתיו, והנה הוא תולדת מקריו – כאשר ילך המקרה כך יתעצב לבו ודמותו, לרגעים אבחננו, כאשר יאמר החכם כי אין הוויית רגע מול רגע נוצרת כי אם בהתחדש מקריו, ואל מי יקר המקרה?
אמר ונבנתה: אל עבר החלון נשקפתי ונתתי אל לבי כי שבת האדם ממנו, חומר וגשם – ורוח אין, בחנתיו, והנה הוא תולדת מקריו – כאשר ילך המקרה כך יתעצב לבו ודמותו, לרגעים אבחננו, כאשר יאמר החכם כי אין הוויית רגע מול רגע נוצרת כי אם בהתחדש מקריו, ואל מי יקר המקרה?
-
ונבנתה העיר
- שריפטשטעלער
- הודעות: 3795
- זיך רעגיסטרירט: מיטוואך יולי 25, 2012 5:41 am
- האט שוין געלייקט: 6591 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 8112 מאל
מי פתי יסור הנה איז טייטש ווער ס'איז א פתי זאל אהער קומען (לערנען).
-------
די ארגינעלע כוונה פון א 'קלאץ קשיא' איז למעליותא, שטארק ווי א קלאץ האלץ.
כי היינו log...
-------
די ארגינעלע כוונה פון א 'קלאץ קשיא' איז למעליותא, שטארק ווי א קלאץ האלץ.
כי היינו log...
מ'דארף צוריק אראפברענגען דעם רבי'ן
אמר ונבנתה: אל עבר החלון נשקפתי ונתתי אל לבי כי שבת האדם ממנו, חומר וגשם – ורוח אין, בחנתיו, והנה הוא תולדת מקריו – כאשר ילך המקרה כך יתעצב לבו ודמותו, לרגעים אבחננו, כאשר יאמר החכם כי אין הוויית רגע מול רגע נוצרת כי אם בהתחדש מקריו, ואל מי יקר המקרה?
אמר ונבנתה: אל עבר החלון נשקפתי ונתתי אל לבי כי שבת האדם ממנו, חומר וגשם – ורוח אין, בחנתיו, והנה הוא תולדת מקריו – כאשר ילך המקרה כך יתעצב לבו ודמותו, לרגעים אבחננו, כאשר יאמר החכם כי אין הוויית רגע מול רגע נוצרת כי אם בהתחדש מקריו, ואל מי יקר המקרה?
-
הקטן
- שריפטשטעלער
- הודעות: 3315
- זיך רעגיסטרירט: דינסטאג מאי 15, 2012 7:30 pm
- האט שוין געלייקט: 2006 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 1413 מאל
ונבנתה העיר האט געשריבן:די ארגינעלע כוונה פון א 'קלאץ קשיא' איז למעליותא, שטארק ווי א קלאץ האלץ.
כי היינו log...
ווער האט אמאל געהערט די רבי ווייסט דאס
I want atheism to be true and am made uneasy by the fact that some of the most intelligent and well-informed people I know are religious believers
Thomas Nagel
-
ונבנתה העיר
- שריפטשטעלער
- הודעות: 3795
- זיך רעגיסטרירט: מיטוואך יולי 25, 2012 5:41 am
- האט שוין געלייקט: 6591 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 8112 מאל
גולמ"י כלי עץ.
מ'דארף צוריק אראפברענגען דעם רבי'ן
אמר ונבנתה: אל עבר החלון נשקפתי ונתתי אל לבי כי שבת האדם ממנו, חומר וגשם – ורוח אין, בחנתיו, והנה הוא תולדת מקריו – כאשר ילך המקרה כך יתעצב לבו ודמותו, לרגעים אבחננו, כאשר יאמר החכם כי אין הוויית רגע מול רגע נוצרת כי אם בהתחדש מקריו, ואל מי יקר המקרה?
אמר ונבנתה: אל עבר החלון נשקפתי ונתתי אל לבי כי שבת האדם ממנו, חומר וגשם – ורוח אין, בחנתיו, והנה הוא תולדת מקריו – כאשר ילך המקרה כך יתעצב לבו ודמותו, לרגעים אבחננו, כאשר יאמר החכם כי אין הוויית רגע מול רגע נוצרת כי אם בהתחדש מקריו, ואל מי יקר המקרה?