"ואני שאלתי אחד מהנחשבים מחכמי התורה, במקצת מה שזכרתי לך בחכמות המצפון (דאס הייסט - די חלק המחשבה פון יודישקייט), והשיב אותי כי הקבלה תעמוד במקום העיון בזה ובמה שדומה לו. אמרתי לו: אין זה ראוי אלא למי שאין בו יכולת לעיין מפני מעוט הכרתו ורוחק הבנתו, כנשים וכקטנים וחסרי הדעת מן האנשים. אך מי שבכוח שכלו והכרתו לעמוד על בירור מה שקיבל, ועכבוהו מלעיין בו בשכלו העצלות והקלות במצות האל ובתורתו - הוא נענש על זה, ואשם על אשר התעלם ממנו.... וזה יתבאר משני פנים: אחד מהם ממה שאמר הכתוב (דברים יז) כי יפלא ממך דבר למשפט, בין דם לדם בין דין לדין, וגומר, ועשית על פי הדבר אשר יגידו לך, וגומר. וכשאתה מסתכל במה שכולל הפסוק הראשון מענייני הדינים, תמצאם דברים שצריכים לפרוט אותם ולחלקם ולדקדק בהם בדרך הקבלה, לא בדרך אותות השכל.
הלא תראה, שלא הזכיר בכללם עניין מן העניינים אשר יושגו מצד השכל. כי לא אמר: כשתסתפק ... (ו)בשורש משורשי הדת בעבודת המקום, ובטוח עליו והיכנע לפניו, וייחד המעשה לשמו, ולברר המעשים הטובים מפגעי ההפסד וענייני התשובה מן העבירות, ולירוא ממנו, ולאהבה אותו, ולהתבושש מפניו, ולחשוב עם הנפש בעבור שמו, והדומה לזה ממה שיגיע אליו האדם בדרך השכל וההכרה, שתאמין בהם על ידי חכמי התורה והסמך, ותסמוך על דברי קבלתם בלבד.
אבל אמר: שתשוב על דעתך, ותשמש בשכלך במה שדומה לזה אחר שתעמוד עליו מצד הקבלה, שהיא כוללת כל מצות התורה ושורשיהן ופרקיהם, ותחקור עליו בשכלך ותבונתך ושיקול דעתך, עד שיתברר לך האמת ויידחה השקר".
בקיצור: יעדער דארף אליין ארבעטן. מיר זענען נישט אויטאמאטיקס!
שיין שטיקל פון ספר חובת הלבבות
-
באמת
- מאנשי שלומינו
- הודעות: 60
- זיך רעגיסטרירט: דאנערשטאג אוגוסט 16, 2012 1:44 pm
- האט שוין געלייקט: 11 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 15 מאל
אויסגטייטשט די שטיקל __ צום יעצטיגן מצב הדור:
ווי עס איז, דרייען זיך ארום טויזנטער גייסטיגע זאמבּיס וואס זענען פראגראמירט צו פונקציאנירן ווי אויטאמאטיקס. קיינער האט זיי נישט געזאגט פארוואס ער דארף טאן דאס וואס ער איז מיט'ן-לעבן געווארנט געווארן צו טאן. קיינער האט אים נישט צוגעגרייט צום מציאות פון לעבן מיט וועלכן ער האט זיך געטראפן ספראווען א טאג נאכ'ן ארויסגעשיקט ווערן פון דער ישיבה-וועלט. פון א לעבן דיקטירט דורך זינלאזן צוואנג, פאלט מען אריין אין א שטורמדיגן ים, אן וועלכער-עס-איז צוגרייטונג.
דער רוב פון אונז וויל זיין גוט. דער נעכטיגער ציבור האט עס באשטעטיגט מיט'ן קומען -- און געדולדיג איינזיצן דורכאויס דער פוסטער רעטאריק וואס האט אויסגעפילט דעם גרעסערן חלק פון דער "פראגראם".
דער גוט-מיינענדער ציבור, וואס וויל זען א תיקון, וואס וויל בלייבן ערליך, וואס ווארט נישט אויף דער מינוט ווען אונזער וואקלדיגער בנין וועט זיך איבערקערן כדי צו קענען זיך אנשליסן אין א מאסן עמיגראציע -- יענע דארפן וויסן אז מען דארף אליין טאן, אליין זיך צוגרייטן, אליין זאגן די קינדער, אליין רעדן צום אויבערשטן, אליין באשליסן, אליין אונטערנעמען מיטלען און מאסנאמען.
קיינער וועט די ארבעט נישט טאן. די וואס ווילן, קענען נישט; די וואס קענען, האבן אנדערע פריאריטעטן אין לעבן. פון גלאצן צום אויבנאן וועלן מיר אויף קיין האר נישט קלוגער ווערן. מיר דארפן זיך אליין אין די הענט נעמען.
"ראה נתתי לך ..." די תורה רעדט צום יחיד. די תורה און דאס לעבן באשטייען נישט פון א מיסטעריעזן דאקומענט געמאכט פאר אן עקסלוסיווען קלוב. יעדער מענטש לעבט זיין אייגן לעבן, פרייט זיך ווען ס'גייט אים גוט, און פייניגט זיך ווען עפעס טוט וויי. יעדער איד איז אליין מחיוב וואס ער איז מחיוב. דאס התחייבות פון טאג-טעגליכן לעבן איז א יחיד'שע התחייבות, געוואנדן צו יעדן מענטש באזונדער.
ס'האט זיך געענדיגט די צייט פון זיך אריינשטעלן אין א כלל און מיטפארן. דער כלל פארט נישט גוט. דער כלל ווי א כלל וועט נישט זען קיין תיקון כל זמן ער פאלגט נאך בלינדע מענטשן וואס ביים קלארסטן דעת ווייסן נישט וואס זיי ווילן. דער כלל וועט גוט ווערן ווען די יחידים וואס פורמען אים וועט זיך נעמען טראכטן און טאן וואס ער דארף, אן ווארטן אויף רשות און דירעקציע פון אונזערע בלינדע אויגן.
ווי עס איז, דרייען זיך ארום טויזנטער גייסטיגע זאמבּיס וואס זענען פראגראמירט צו פונקציאנירן ווי אויטאמאטיקס. קיינער האט זיי נישט געזאגט פארוואס ער דארף טאן דאס וואס ער איז מיט'ן-לעבן געווארנט געווארן צו טאן. קיינער האט אים נישט צוגעגרייט צום מציאות פון לעבן מיט וועלכן ער האט זיך געטראפן ספראווען א טאג נאכ'ן ארויסגעשיקט ווערן פון דער ישיבה-וועלט. פון א לעבן דיקטירט דורך זינלאזן צוואנג, פאלט מען אריין אין א שטורמדיגן ים, אן וועלכער-עס-איז צוגרייטונג.
דער רוב פון אונז וויל זיין גוט. דער נעכטיגער ציבור האט עס באשטעטיגט מיט'ן קומען -- און געדולדיג איינזיצן דורכאויס דער פוסטער רעטאריק וואס האט אויסגעפילט דעם גרעסערן חלק פון דער "פראגראם".
דער גוט-מיינענדער ציבור, וואס וויל זען א תיקון, וואס וויל בלייבן ערליך, וואס ווארט נישט אויף דער מינוט ווען אונזער וואקלדיגער בנין וועט זיך איבערקערן כדי צו קענען זיך אנשליסן אין א מאסן עמיגראציע -- יענע דארפן וויסן אז מען דארף אליין טאן, אליין זיך צוגרייטן, אליין זאגן די קינדער, אליין רעדן צום אויבערשטן, אליין באשליסן, אליין אונטערנעמען מיטלען און מאסנאמען.
קיינער וועט די ארבעט נישט טאן. די וואס ווילן, קענען נישט; די וואס קענען, האבן אנדערע פריאריטעטן אין לעבן. פון גלאצן צום אויבנאן וועלן מיר אויף קיין האר נישט קלוגער ווערן. מיר דארפן זיך אליין אין די הענט נעמען.
"ראה נתתי לך ..." די תורה רעדט צום יחיד. די תורה און דאס לעבן באשטייען נישט פון א מיסטעריעזן דאקומענט געמאכט פאר אן עקסלוסיווען קלוב. יעדער מענטש לעבט זיין אייגן לעבן, פרייט זיך ווען ס'גייט אים גוט, און פייניגט זיך ווען עפעס טוט וויי. יעדער איד איז אליין מחיוב וואס ער איז מחיוב. דאס התחייבות פון טאג-טעגליכן לעבן איז א יחיד'שע התחייבות, געוואנדן צו יעדן מענטש באזונדער.
ס'האט זיך געענדיגט די צייט פון זיך אריינשטעלן אין א כלל און מיטפארן. דער כלל פארט נישט גוט. דער כלל ווי א כלל וועט נישט זען קיין תיקון כל זמן ער פאלגט נאך בלינדע מענטשן וואס ביים קלארסטן דעת ווייסן נישט וואס זיי ווילן. דער כלל וועט גוט ווערן ווען די יחידים וואס פורמען אים וועט זיך נעמען טראכטן און טאן וואס ער דארף, אן ווארטן אויף רשות און דירעקציע פון אונזערע בלינדע אויגן.
