תגלחת נשים - די היסטאריע, הלכה, און באדייט (וועקער #16)

[ליטוואק פון בודאפעסט]

די מעשה מיט הרב קרישעווסקי שטימט מיר עפעס נישט. הרב ראובן גראזאווסקי האט געהאט צוויי טעכטער, אשת הרב דן אונגארישער און אשת הרב לוי קרופני.

די שאלות וועגן חציצה ביי קאלטענעס פארענטפערן נישט פארוואס די מנהג איז ערשט געווארען אזוי שפעט ווי צוי הונדרעט און פופציג יאר צוריק. די ראשונים האבען נישט געזארגט וועגן חציצות? וואס האבען זיי געטון? אין הלכות חציצה דערמאנט מען דאך קאלטענעס, אן די עצה פון זיך שערן.

Sent from my LG-K373 using Tapatalk

[[NAMELESS]]

א דאנק פארן באשרייבן דעם ארטיקל אין אזא גרינגע יודיש, אז יעדע פרוי זאל קענען פארשטיין.
עס קיצלט מיר אפצושיקן קאפיעס צו אפאר פריינדינעס. (אנאנים אוודאי...)

קודאס פאר אן אויסנאמע ארבייט.

ישר כח פאר די פידבעק.
איך האב דייקא נישט געוואלט דאס זאל זיין נאך אן ארטיקל פון מענער צו מענער וועגן פרויען. נאר אדרבה דאס זאל ערוועקן א שמועס ביי די פרויען וועגן די מנהג וואס אפעקירט זיי אויף א מער פערזענלעכע אופן.

[[NAMELESS]]

די מעשה מיט הרב קרישעווסקי שטימט מיר עפעס נישט. הרב ראובן גראזאווסקי האט געהאט צוויי טעכטער, אשת הרב דן אונגארישער און אשת הרב לוי קרופני.



Sent from my LG-K373 using Tapatalk

דאס איז טאקע א טעות (סתם ר' ראובן איז ר' ראובן גרוזבסקי...). ר' יוסף קדיש איז געווען אן איידעם ביי ר' ראובן קובאלסקי, וואס ער האט געלערנט בחברותא קדשים מיטן חפץ חיים.

[קורקלענד]

יש''כּ פאר די ארטיקל, זייער פיין און אינפארמאטיוו.

[פרייוויליג]

איך האב דורכגעליינט דעם ארטיקל בנשימה אחת און געהאט א געוואלדיגע קורת רוח, און די זעלבע צייט א פזר הנפש עד היכן הדברים מגיעים.

איך האב שוין לאנג נישט געליינט אזא גוטן ארטיקל, און איך ווייס נישט אויב די נושא איז שוין אזוי דורכדרינגליך אמאל אראפגעשריבן געווארן אין אידיש.

אן ערשט קלאסיגער ארבעט.

איך זע אז דו האסט אויך אסאך גענאשט פון אהרן יצחק הלוי ארץ אויב נישט האבן ענק ביידע גענאסן פון די זעלבע קוואל.

יישר כח פאר די דערקוויקעניש, און א יישר כח פאר די פזר הנפש

[יואליש]

לכאורה איז חוה נישט קיין ראיה, ווייל ווער אין דער וועלט מעג נישט זען איהר האר? פון וועמען דארף זי עס באהאלטען?

נאך מער, חוה האט געמעגט האבן האר אויפן קאפ ווייל זי האט נישט געהאט א מסורה פון באבעס וואס גאלן זיך

[חצוצרות]

איך האב דורכגעליינט דעם ארטיקל מיט א שטארקע כובד ראש און ערנסטקייט, און מתחילה האב איך געשפירט א שטארקע צעבראכנקייט, ווי אנדערע האבן אנגעוויזן, אז ווען מ'גייט צוריק צו די מקורות און מ'זעט ווי די גאנצע זאך שטייט אויף הינערנע פיס טוט וויי על חללי בת עמי, אויף די שקרים מיט וועלכן מ'איז געפלעגט געווארן און אויף די אומוויכטיגע און עקסטרעמע דגוש עס ווערט געלייגט אויף א זאך וואס איז בכלל נישט וויכטיג.

פון דער אנדערער זייט, נאך התבוננות, איז מיר די סוגיא קלאר געווארן און דאס איז וויאזוי איך קוק עס אן: תגלחת נשים איז א מנהג וואס האט זיך עוואלווד מיט די יארן און עווענטועל האט מען געזען דערין צוויי אונטערליגנדע טעמים, איינס אלס חציצה און צוויי אלס צניעות. ס'איז קלאר אז שניידן די האר העלפט פאר די צוויי, ווארום אז מ'האט קיין האר נישט איז קיין חציצה נישט פארהאן, און ווארום אז מ'האט קיין האר איז נישט שייך אויפצודעקן די האר.
יעצט, קען זיין אז די מנהג האט זיך אנטוויקלט פון זיך אליין, קען זיין אז ס'איז אפילו א גרייזיגע און א נישט אויסגעהאלטענע מנהג מצד אנדערע סיבות, ווי פארמיאוסן א פרוי פאר דער מאן אדער דער איסור פון בל תלבש, אבער מ'קען נאך אלץ נישט לייקענען דעם פאקט אז דער מנהג העלפט פאר די צוויי אויבנדערמאנטע פראבלעמען און אונטערשטע שורה האט מען אנגעהויבן זען ווי א מנהג וואס העלפט צו די פראבלעמען פון חציצה און צניעות.

ממילא, עווענטועל האט דער מנהג באקומען א בליק ווי א סייג, און גדולי ישראל האבן עס אנגעהויבן מחזק זיין און געזוכט סיבות עס צו מחזק זיין. פארשטייט זיך קיין איין גדול בישראל וואס דער מנהג איז אים געווען פרעמד האט נישט געזוכט דאס צו אימפלימענטירן ווייל ס'איז אים ניטאמאל איינגעפאלן א זאך, אבער דארט אין די מקומות וואו ס'איז געווען דער מנהג האט מען געזוכט אנצוהאלטן די סייג. און די סברא קען זיין נאך פשוטער, אויב א פרוי האט זיך ביז יעצט געשוירן און יעצט וועט זי זיך נישט שערן, איז זיכער דא א חשש אז זי וועט נישט האבן די פולקאמע זהירות אין חציצה וואס זי איז נישט געווען געוואוינט ביז יעצט, די זעלבע וועט זי נישט האבן די זעלבע זהירות אין צניעות און זיך צודעקן וואס זי איז נישט געווען געוואוינט צו דעם.
נאך מער פון דעם, אויב גדולי ישראל האבן געזען אז דאס לאזן וואקסן די האר קומט צוזאמען מיט א ווינט פון זיך אויפדעקן די האר, און אין געוויסע צי אין מערערע פעלער ווערט דאס געטון בכדי צו האבן האר זיך אויפצודעקן למחצה לשליש ולרביע, אדער אין ריכטונג פון זיך אויפדעקן, אדער עכ"פ אין גייסט און לויט די אנשויאונגען פון מאדערנע פרויען וואס ווילן זיך אויפדעקן, איז געוויס פארוואס גדולי ישראל האבן דייקא געזוכט צו פארהייליגן און מחזק זיין די סייג פון זיך שערן און האבן מוותר געווען אויף אזעלכע פראבלעמען ווי מאוס לבעלה אדער בל תלבש, ווייל אצינד איז דאס יא שערן וויכטיגער און וועגט איבער אויפ'ן וואגשאל.

דאס אלעס שרייב איך אביסל צו לינדערן מיין צעבראכנקייט אויף דעם מנהג, אז ס'איז נישט ממש קיין מנהג של שטות ווי ס'קען זיך דאכטן, און יא דן זיין לכף זכות די גדולי ישראל וואס האבן אונטערגעשטראכן די וויכטיגקייט פון דעם מנהג מיט טעמים מטעמים שונים. זיי האבן געברענגט דעם זוהר נישט ווייל זיי האבן געהאלטן אז דער זוהר איז ממש מכריע צו דעם מנהג, נאר זיי האבן געהאלטן אז דער מנהג איז וויכטיג און געברענגט דעם זוהר דאס אונטערצולאנען וכהנה רבות.

השתא דאתית להכי איז מיין אויספיר אז אין אונזערע (חסידישע אונגארישע און גאליציאנער) מקומות האט מען יא געזען א וויכטיגקייט אין זיך שערן און ס'איז א שיינע זאך טאמער איינער קען עס אנהאלטן, א זאך וואס גדולי ישראל האבן געזען לפי מצבם ומצב דורם אלס א סייג און פארשטייט זיך, פאר אונז, אפילו מ'קען זאגן בשפי אז ס'איז בטלה טעמא און מ'וואוינט היינט מיט גענוג נשים חרדיות וצדקניות וואס שערן זיך נישט, איז אבער נאך אלץ דא די שיינע ערליכע (און צומאל וויכטיגע) מהלך החיים פון נישט משנה זיין און אנהאלטן מסורת האבות אויף ווי ווייט מעגליך.

יעצט, דאס אלעס איז געזאגט געווארן אין א באזעסענע מענטשליכע און תורה'דיגע וועלט, ווי יעדע זאך האט זיך זיין פלאץ. א דאורייתא בלייבט א דאורייתא, א דרבנן בלייבט א דרבנן, א חומרא בלייבט א חומרא, א מנהג בלייבט א מנהג, און אן איינפיר וואס גדולי ישראל האבן געזען אלס סייג און מעלה אין צניעות פארבלייבט א סייג.

יעצט שטעלט זיך די קשיא אויף די אבנארמאלע עמפעסיס מ'האט געשטעלט דערויף כאילו גאנץ אידישקייט איז אפהענגיג אויף דעם האר, און מ'האט עס געמאכט פאר אזא עיקר העיקרים ביז נישט לייגן אין בית החיים, ארויסווארפן די קינדער פון מוסדות, סטראשען מיט דת יהודית און ברעטשען כל נדרי דערויף?

אבער נאך אביסל התבוננות בין איך אויפגעקומען אז ס'איז בכלל נישט קיין קשיא, ווייל אזוי ארבעט אונזער געזעלשאפט! די וויכטיגקייט פון זאכן ווערן נישט געשטעלט לויט ווי די הלכה איז קובע נאר אויף א געזעלשאפטליכן וואגשאל, עס איז נישטא קיין שום איסור זיך צו שניידן די בארד און דער זעלבער חומר העונש וועט גיין אויף איינער וואס שניידט די בארד, על פי עיקרי הלכה איז נישטא קיין איסור צו גיין אן א קאפל און איינער וואס גייט אן א קאפל ווערט נישט פאררעכנט מזרע ישראל.

א טריט ווייטער: איינער וועט פרעגן פארוואס ווען א טאכטער אדער שנור וועט וועלן אויפהערן שניידן די האר וועלן עלטערן\שוויגער עלטערן רעוואלטירן ביז בלוט?

כ'מיין אבער ס'איז בכלל נישט קיין קשיא, ווען א קינד טוישט זיך הוט צי טוט אויס ווייסע זאקן שפרינגט מען פונקט אזוי. יעצט קענסט עס מסביר זיין אויף פארשידענע וועגן און יא אדער נישט געבן גערעכט, מיין פוינט איז אבער אז ווען מ'לייגט א דגוש אויף עפעס ביי אונז מוז בכלל נישט זיין אז עס האט שטארקע יסודות אין הלכה אדער אפילו אין מנהג ווייל ווייסע זאקן צום ביישפיל איז זיכער נישט אפילו קיין מנהג קל און נישט מער ווי א קולטורעלע אידענטיטעט און איך ווייס נישט צי דער אויפברויז פון א טאטן אויף זיין זון וואס טוט זיך אויס די ווייסע זאקן וועט זיין קלענער ווי אויף דער טאכטער וואס הערט זיך אויף שערן.

עד כאן זענען מיינע מחשבות ארום דעם ענין און כ'האף כ'האב מיך קלאר מסביר געווען און אז איינער וועט הנאה האבן פון מיינע ווערטער.

[ביבער]

אבער נאך אביסל התבוננות בין איך אויפגעקומען אז ס'איז בכלל נישט קיין קשיא, ווייל אזוי ארבעט אונזער געזעלשאפט! די וויכטיגקייט פון זאכן ווערן נישט געשטעלט לויט ווי די הלכה איז קובע נאר אויף א געזעלשאפטליכן וואגשאל, עס איז נישטא קיין שום איסור זיך צו שניידן די בארד און דער זעלבער חומר העונש וועט גיין אויף איינער וואס שניידט די בארד, על פי עיקרי הלכה איז נישטא קיין איסור צו גיין אן א קאפל און איינער וואס גייט אן א קאפל ווערט נישט פאררעכנט מזרע ישראל.

והשתא דאתית להכי, פארוואס מוז זיין אז די אמאליגע גדולי ישראל האבן עס בכלל געזעהן אלס א סייג? אפשר איז עס אלס געווען געזעלשאפטליך נאר פארשלייערט אלס א מנהג?

[קורקלענד]

שערן די האר איז א פריוואטער מנהג וואס איז נוגע נאר בחדרי חדרים ביי א פרוי אין שטוב.

ווען ס'וואלט אזוי געווען וואלט די טאטע ניטאמאל געוויסט דערפון צו קענען בכלל פראטעסטירן, אבער אזויווי די טאטע ווייסט, ווייסן אנדערע אויך.... קומט אויס אז ס'יא אין א געוויסע זין ענליך צו ווייסע זאקן.

נאכן לייענען די ארטיקל אויף תגלחת נשים האב איך טאקע געטראכט אז ס'וואלט געווען א גוטע עצה צו מאכן א ארטיקל אויף די מקורות און ערוואבונג פון אלע אנדערע געזעלשאפטלעכע מנהגים אשר לא יעבור ווי ווייסע זאקן, רעכטס אויף לינקס, GG הויזן, דער שטריימל, בעקיטשע וכו'

[מי אני]

אבער נאך אביסל התבוננות בין איך אויפגעקומען אז ס'איז בכלל נישט קיין קשיא, ווייל אזוי ארבעט אונזער געזעלשאפט! די וויכטיגקייט פון זאכן ווערן נישט געשטעלט לויט ווי די הלכה איז קובע נאר אויף א געזעלשאפטליכן וואגשאל, עס איז נישטא קיין שום איסור זיך צו שניידן די בארד און דער זעלבער חומר העונש וועט גיין אויף איינער וואס שניידט די בארד, על פי עיקרי הלכה איז נישטא קיין איסור צו גיין אן א קאפל און איינער וואס גייט אן א קאפל ווערט נישט פאררעכנט מזרע ישראל.

א טריט ווייטער: איינער וועט פרעגן פארוואס ווען א טאכטער אדער שנור וועט וועלן אויפהערן שניידן די האר וועלן עלטערן\שוויגער עלטערן רעוואלטירן ביז בלוט?

כ'מיין אבער ס'איז בכלל נישט קיין קשיא, ווען א קינד טוישט זיך הוט צי טוט אויס ווייסע זאקן שפרינגט מען פונקט אזוי. יעצט קענסט עס מסביר זיין אויף פארשידענע וועגן און יא אדער נישט געבן גערעכט, מיין פוינט איז אבער אז ווען מ'לייגט א דגוש אויף עפעס ביי אונז מוז בכלל נישט זיין אז עס האט שטארקע יסודות אין הלכה אדער אפילו אין מנהג ווייל ווייסע זאקן צום ביישפיל איז זיכער נישט אפילו קיין מנהג קל און נישט מער ווי א קולטורעלע אידענטיטעט און איך ווייס נישט צי דער אויפברויז פון א טאטן אויף זיין זון וואס טוט זיך אויס די ווייסע זאקן וועט זיין קלענער ווי אויף דער טאכטער וואס הערט זיך אויף שערן.

משה ש. וויטאל, אין זיין ארטיקל ארטאדאקסיע און דער ״שו״ע״ אין שבת בלעטל 11, האט אן ענליכן אויספיר צום סוף, אפילו בנוגע הלכה ממש.

[[NAMELESS]]

[tag]חצוצרות[/tag], א געוואלדיגע אנאליז און סיכום אויף דעם מנהג. און ווי [tag]אבטולמוס[/tag] שרייבט, איז דאס שטארק אין טאן מיט'ן ארטיקל.

איין נקודה איז וויכטיג צוצולייגן. אפילו אויב מען טרעפט געוויסע צדדים אז עס איז פארהאן, אדער אמאל געווען, א געוויסע חשיבות אנצוהאלטן דעם מנהג, טאר מען נישט פארקוקען פון דעם ריזיגער פרייז וואס דער מנהג פארלאנגט. סיי פאר די פרוי מיט וויאזוי זי שפירט זיך מיט איר אויסזען, און סיי פאר די שלום בית אין שטוב. ווען מען רעדט פון דעם מנהג, אדער ווען איינער טראכט אז פאר אים איז יא חשוב צו האלטן דעם מנהג, דארף מען וויסנד זיין וועגן די שאדן וואס עס קען ברענגן.

[יואליש]

ווידעראום ווען א טאכטער איז מחליט אז זי פריוואט וויל זיך נישט שערן איז עס שפיץ אכזריות צו גיין שטויסן און פארפירן אויף א מנהג תמוה וואס זי וויל נישט טון פריוואט ביי זיך אין שטוב.

נישט ממש. ברויכסט קאנטקסטולייזן דעם פאטער אויך. נישט נאר וואס ער ווייסט נישט אז א פרוי זיך שערן די האר איז פראבלעמאטיש אין הלכה און מיסטריעז אין מסורה, און נישט נאר וואס ער גלייבט נישט די וועלכע גריבלן אין היסטאריע, נאר ער איז אויפגוואקסן מיט א פחד פון זיין רבי'ס קול נדרי דרשות ווי מיט בכיות האט ער געווארענט אז "די גאולה הענגט אויף א האר" א פרוי'ס האר. מ'קען נישט אינטערשאצן די עקסטרעמע גלויבן וואס טוט אונטערשטיצן א טאטע'ס דיקטאטן. אין אדם נתפס על צערו.

[יואליש]

בנוגע חצוצרות' אנאליז אז די מנהג זיכט צו אדרעסערין אן אמת'ע הלכה'דיגע, און נישט אז מ'ניצט אן הלכה'דיגע קאנסערן בלויז עס צו בארעכטיגן איז וויכטיג צו באמערקן אז סטריקטלי הלכה האט מער חציצה פראבלעמען מיט "אנדערע" האר, און אויב וואלטן געזיכט צו מחמיר זיין דארט ווי הלכה קימערט זיך נישט קיין סך, וואלטן מיר זיך נישט מקיל געווען דארט ווי הלכה קימערט זיך יא. למעשה עולם "הפוך" ראיתי. ס'איז מידת עליונים למטה ותחתונים למעלה.

[רביה''ק זי''ע]

נו דערפאר איז עס טאקע נאר א תירוץ, א תירוץ דארף נישט זיין קאנסיסטענט, ס'איז נאר אמת אויף וויפיל ס'דינט די אגענדע פונעם תרצן, פון דארט און ווייטער איז איגלאי מילתא למפרע אז ס'איז הבל הבלים, ושערי תירוצים לא ננעלו.

viewtopic.php?p=432285#p432285

[פרייוויליג]

אויב א פרוי האט זיך ביז יעצט געשוירן און יעצט וועט זי זיך נישט שערן, איז זיכער דא א חשש אז זי וועט נישט האבן די פולקאמע זהירות אין חציצה וואס זי איז נישט געווען געוואוינט ביז יעצט, די זעלבע וועט זי נישט האבן די זעלבע זהירות אין צניעות און זיך צודעקן וואס זי איז נישט געווען געוואוינט צו דעם.

נאך מער פון דעם, אויב גדולי ישראל האבן געזען אז דאס לאזן וואקסן די האר קומט צוזאמען מיט א ווינט פון זיך אויפדעקן די האר, און אין געוויסע צי אין מערערע פעלער ווערט דאס געטון בכדי צו האבן האר זיך אויפצודעקן למחצה לשליש ולרביע, אדער אין ריכטונג פון זיך אויפדעקן, אדער עכ"פ אין גייסט און לויט די אנשויאונגען פון מאדערנע פרויען וואס ווילן זיך אויפדעקן, איז געוויס פארוואס גדולי ישראל האבן דייקא געזוכט צו פארהייליגן און מחזק זיין די סייג פון זיך שערן און האבן מוותר געווען אויף אזעלכע פראבלעמען ווי מאוס לבעלה אדער בל תלבש, ווייל אצינד איז דאס יא שערן וויכטיגער און וועגט איבער אויפ'ן וואגשאל.

איך וויל נאר רעאגירן צו די קוואוט. עמציער האט מיר אמאל געזאגט א ציפעדיגן ווארט, אז ווען די גדולי ישראל וואלט געקענט וואלטן זיי געהייסן אראפשניידן די בריסטן. דאס זעט זיך אויס ווי גאר א ראדיקאלער סטעיטמענט, און little do I know נאכן ליינען דעם וועקער אז רבי יוסך קאראדער האט זיך שוין מתרעם געווען דערויף און "רעדט זיך טאקע אפ אז מען קומט צו צו גילו בשר ווייל מען קען נישט אפהאקן די הענט פיס און די בריסטן.."

די תורה איז געגעבן געווארן וחי בהם, פאר טויזענעטער יארן איז קיינעם נישט בייגעפאלן אזא זאך ווי שניידן די האר. אויב קען מען גרינג אראפנעמען די בריסטן האסטו א הווה אמינא אז מען וואלט עס נישט געטון? עס איז דא קיין אינטערשיד צווישן האר און בריסטן.

די תורה האט עס געהייסן צודעקן, און אויב קומען ארויס מכשולות דערפון איז אלץ דא עצות, אבער למאוס על בעלה ועל עצמה איז די עצה? איז דאס דרכיה דרכי נועם?

קיין שום תירוץ שבעולם קען נישט מצדיק זיין די אביוז וואס מען טוט מיט אידישע טעכטער. גוט, אויב איינער וויל אפשניידן יש על מי לסמוך. אבער ווי ער האט שוין דערמאנט אז די וואס שניידן אפ די האר דארפן די היתר, און נישט די וואס לאזן וואקסן.

עס איז דא שווערע טויזענטער אידישע פרויען היינט שאינן מגלחן און דעקן זיך צו די קאפ כבת ישראל.

איך האף אז איך האב נישט געספוילט דיין חיזוק, אבער תדע בני, אז עס איז ביטער ווי א זית.

[הוגה]

[justify]כ'האב נעכטען אפגעלערנט דעם ארטיקל בישיבה אחת און איך האב ממש גארנישט זאכליך צוצולייגן. עס איז הערליך אראפגעלייגט, נישט צופיל מאריך און קאווערט אלע אספעקטן. זייענדיג אליינס א שרייבער און האבנדיג געטון אין דער ספעציפישע נושא, ווייס איך וויפיל צייט, מחשבה און ענערגיע עס איז אריין אין דער ארטיקל. א גרויסע יישר כח הרב הירש וכל המסייעים.

דא האט איר א בילד פון דער תוספות ישנים ביי די מעשה מיט קמחית, וואס ווערט דערמאנט אינעם ארטיקל.

און אז מ'רעדט שוין פון קמחית איז מיר אלץ שווער געווען. אויב זענען זיבן קינדער געווען כהנים גדולים בחייה, מיינט עס לכאורה אז זי האט באגראבן כאטש זעקס פון אירע קינדער. נישט אזוי? איז דא נאך אן אופן וויאזוי דאס האט געקענט פאסירן? אויב בין איך גערעכט איז עס דאך געווען א שלעכטע זאך פאר איר.


.[/justify]

[רביה''ק זי''ע]

און אז מ'רעדט שוין פון קמחית איז מיר אלץ שווער געווען. אויב זענען זיבן קינדער געווען כהנים גדולים בחייה, מיינט עס לכאורה אז זי האט באגראבן כאטש זעקס פון אירע קינדער. נישט אזוי? איז דא נאך אן אופן וויאזוי דאס האט געקענט פאסירן? אויב בין איך גערעכט איז עס דאך געווען א שלעכטע זאך פאר איר.

פארגעס נישט אז מ'רעדט דא פון מענטשן וועלכע האבן געלעבט אין אן אלטערנעטיוו יוניווערס אוואו ס'איז שקשה עליהם טהרת כלים יותר משפיכות דמים, אין יענעם אלטערנעטיוו יוניווערס איז דאס געווען די שפיץ גליק, דאס איז דאס גאנצע פון וואס זייער לעבן איז באשטאנען.

[רביה''ק זי''ע]

במחשבה שנייה כאפ איך מיך יעצט אז מ'רעדט דא פון די צייט פונעם בית שני, וואס דאן פלעגט די פאסטן פון כהן גדול לכתחילה זיין נאר פאר איין יאר.

[הוגה]

במחשבה שנייה כאפ איך מיך יעצט אז מ'רעדט דא פון די צייט פונעם בית שני, וואס דאן פלעגט די פאסטן פון כהן גדול לכתחילה זיין נאר פאר איין יאר.

מקור?

[רביה''ק זי''ע]

תוספתא יומא פרק א ברייתא ו' או ז'.

דא האסטו דריי גרסאות אינעם תוספתא, פון אלע איז משמע אז ס'איז געווען אוועקגעשטעלט אזוי לכתחילה.

דא האב איך געטראפן א דריטע פשט, אז יעדעס מאל וואס ישמעאל איז טמא געווארן האט אן אנדערע ברודער איבערגענומען.

[[NAMELESS]]

[justify].

און אז מ'רעדט שוין פון קמחית איז מיר אלץ שווער געווען. אויב זענען זיבן קינדער געווען כהנים גדולים בחייה, מיינט עס לכאורה אז זי האט באגראבן כאטש זעקס פון אירע קינדער. נישט אזוי? איז דא נאך אן אופן וויאזוי דאס האט געקענט פאסירן? אויב בין איך גערעכט איז עס דאך געווען א שלעכטע זאך פאר איר.


.[/justify]

אין בבלי און אין ירושלמי ווערט דערציילט אויף עטליכע פון די ברודערס אז זיי האבן איבערגענומען דעם הויפט כהן גדול (אויך א ברודער) ווען ער איז טמא געווארן און האט צייטווייליג נישט געקענט משמש זיין המקדש.

מעשה בשמעון בן קמחית שיצא לטייל עם המלך ערב יום הכיפורים עם חשיכה ונתזה צינורה של רוק מפיו על בגדיו וטימאתו ונכנס יהודה אחיו ושימש תחתיו.אותו היום ראת אימן שני בניה כהנים גדולים.שבעה בנים היו לה לקמחית וכולן שימשו בכהונה גדולה .
שלחו ואמרו לקמחית: מה מעשים טובים יש בידך?
אמרה להן: יבוא עלי אם ראו קורות ביתי שערות ראשי ואימרת חלוקי מימיי.

אמרו עליו על רבי ישמעאל בן קמחית:
פעם אחת סיפר דברים עם ערבי אחד בשוק, ונתזה צינורא מפיו על בגדיו, ונכנס ישבב אחיו ושמש תחתיו, וראתה אמן שני כהנים גדולים ביום אחד. ושוב אמרו עליו על רבי ישמעאל בן קמחית: פעם אחת יצא וסיפר עם הגמון אחד בשוק, ונתזה צינורא מפיו על בגדיו, ונכנס יוסף (עם) אחיו ושמש תחתיו, ראתה אמן שני כהנים גדולים ביום אחד.
תנו רבנן: שבעה בנים היו לה לקמחית וכולן שמשו בכהונה גדולה.
אמרו לה חכמים: מה עשית שזכית לכך? -
אמרה להם: מימי לא ראו קורות ביתי קלעי שערי. -
אמרו לה: הרבה עשו כן, ולא הועילו.

*כבר קדמוני [tag]רביה''ק זי''ע[/tag]

אויך איז דא ערגעץ וואו א גמרא וואס מאכט א חשבון אז רוב כהנים גדולים האבן נישט אויסגעדינט זייער יאר.

[רביה''ק זי''ע]

אויך איז דא ערגעץ וואו א גמרא וואס מאכט א חשבון אז רוב כהנים גדולים האבן נישט אויסגעדינט זייער יאר.

הא גופא איז דאך די קשיא.

[[NAMELESS]]

אויך איז דא ערגעץ וואו א גמרא וואס מאכט א חשבון אז רוב כהנים גדולים האבן נישט אויסגעדינט זייער יאר.

הא גופא איז דאך די קשיא.

ריכטיג. לויט יענע גמרא איז נישטא וואס צו זיכן תירוצים. מען דארף אננעמען דיין ערשטע פשט.