אבסעסיווע ליבשאפט

[לייבל שטילער]

די עפיזאד ווערט איבעגעגעבן פון מקור ראשון, נעמען געטוישט פאר פארשטענדליכע סיבות, געשריבן אין ערשטן-פערזאן אזוי ווי איבערגעגעבן.
געשעהן איז עס אין די צייט וואס כ'האב געלערנט אין מיר'ער ישיבה, איין שיינעם בין הזמנים וויילנדיג אין אמעריקא ביי די עלטערן האבן מיינע חברים פון מיין דירה מיר געלאזט וויסן אז די דירה שפארט זיך אפ. אקעי, נישט געפערליך, פונקט דעמאלטס איז ליידיג געווארען א בעט אין אן אנדערע דירה וואס כ'האב געקענט רוב בחורים דארט און נאך א פאון-קאל צוויי האבן זיי באשטעטיגט אז איך קען אריינקומען.
די בין הזמנים איז געקומען צו אן ענדע און כ'האב מיך געזעהן אויפ'ן פליגער קיין ארץ ישראל - פוהל מיט האפענונג פאר א געשמאקע זמן ברוחניות ובגשמיות. נאך א קנאפע 15 שעה, אריינגערעכנט א סטאפ אין אייראפע, האט די פליגער געלאנדעט אין 'נמל תעופה בן גוריון' אין תל אביב, ישראל.
צו מאכן בקיצור, אפאר שעה שפעטער האב איך זיך שוין געטראפן אין מיין דירה אינעם הארץ פון די "בית ישראל" געגנט נישט ווייט פון די "שטיבאלאך", אפגעגריסט מיינע חברים, זיך אויסגעפאקט, א קוש געטוען די צעהן פאקעטן פון "מרבלו- גאלד" וואס כ'האב זיך איינגעהאנדעלט פאר גאר ביליג אין "דיוטי-פרי" און ארויסגעגאנגען אויפן באלקאן פאר איין'ס אזא.
אלע בחורים פון די דירה זענען שוין דארט געווען אחוץ שלומי. שלומי דארף אנצוקומען מארגן. אה, און נאך אזאך וועגן שלומי, שלומי איז די אייציגעסטער בחור וואס כ'האב נישט געקענט פון פארדעם, ווייניג האב איך געוואוסט אז שלומי גייט טוישן מיין לעבן פאר א שיינע צייט-אפשניט.
איז לאמיר נישט כאפן קיין הייסע לאקשן, צוריק צו מיין דירה:
אפצומארגנ'ס איז שלומי אנגעקומען, א פיינע בחור, זעלטענע בעל מדות און גאר אן איידעלער. דאס איז געווען די רושם וואס ער האט געמאכט אויף מיר, און - פארשטייט זיך - אז דאס איז דאך א מעלה, נישט אזוי? ניין, נישט אזוי.
ס'איז דורך א צוויי דריי וואכן און ס'איז מיר אויסגעקומען צו כאפן א לענגער שמועס מיט שלומי, פון דיע וואס מ'רופט אן "אן אפענע" שמועס, שלומי האט מיטגעטיילט פרעזענליכע זאכן (נישט קיין שלעכטע ח"ו) און איך אויך אויף צוריק, ס'האט מיר שטארק געכאפט און כ'האב שטארק הנאה געהאט, כ'האב אבער נישט געלייגט צופיהל געוויכט נאר געזאגט 'א גוטע נאכט' און זיך געגאנגען לייגען.
די נעקסטע טאג האב איך זיך געזעהן טראכטען פון 'שלומי' גאר אפט. כ'האב זיך געקענט פארטראכטען און פארקלאצן אינמיטן לערנען אדער דאווענען און… טראכטן פון שלומי. כ'וועל נישט מגזם זיין אויב כ'וועל זאגן אז כ'האב באשיינפערליך געטראכט פון שלומי 'א גאנצן טאג!'.
צוביסלעך איז עס נאר געווארן ערגער און ערגער, כ'האב אנגעהויבען צו באקומען א מין תשוקה און גלוסטעניש צו שלומי (דיסקלעימער: קיין שום שייכות מיט [שרייב נישט קיין אומאיידעלע ווערטער. מנהל] זאכן ווא"ט סא"ו עווע"ר), כסדר פרובירט צו מאכן חשבונות צו זיין 'פונקט' ווי ער איז, א יעדע זאך וואס כ'האב געטוען, יעדער פלאץ וואו כ'בין געגאנגען, אלעס האט זיך געדרייט ארום שלומי.
פארשטייט זיך אז שלומי האט בכלל נישט געוואוסט דערפון און ער האט זיך אויפגעפירט צו מיך נארמאל, און דער אמת איז אז א נאנטע פריינשאפט צווישן אונז וואלט אפילו קיינמאל נישט געשטימט צוליב דעם וואס מיר זענען געווען אינגאנצען אנדערע טיפ'ן אבער אין מיינע אויגן האט ער געהאט אזא מין 'הימלישער חן' אז כ'האב פשוט געפייגערט צו זיין זיין חבר און דאס האט מיך געמאכט אומגעהויערע יסורי נפש, כ'האב באקומען א מין צעדרייטע תשוקה צו איהם אז כ'האב געטוען וואס אימער איהם צוגעפעלן, פארשטייט זיך גענוג קליג אז ער זאל נישט כאפן, אזוי איז אויסגעקומען אז כ'האב נישט געהאט קיין איין רואיגע מינוט! ווייל ווען כ'בין געווען אין זיין געגנווארט האב איך נישט געקענט עקטען נאטורליך, ווידער ווען נישט האב איך געטראכט פון איהם א גאנצן צייט.
המשך יבוא

צוגעלייגט מאנטאג יוני 29
המשך - פרק ב
איידער איך בין ממשיך מיט'ן עצם געשיכטע, וויל איך קלאר מאכן צוויי זאכן וואס ווי עס שיינט האבען מאנכע נישט פונקטליך געכאפט. איינס, שלומי האט נישט געוויסט פון מיין ליבע/קראש/תשוקה וואס איך האב צו איהם, און איך האב איהם פארשטייט זיך קיינמאל נישט געזאגט, און איך וואלט נישט געזאגט, (אויסער אויב כ'וואלט געווען איבערצייגט אז ער פיהלט די זעלבע כלפיי, וואס דאס איז נישט געווען די סיטואציע). צוויי, איך בין נישט געווען, למעשה, שלומי'ס חבר אויף א גרעסערע פארנעם ווי א צווייטע'ן, אויסערליך זענען מיר געווען פשוט'ע דירה-חברים, און באמת, איז אפילו גארנישט געווען אין איהם וואס וואלט אונז, אין א נארמאלע וועלט, געמאכט פאר נאטורליכע פריינד, דאס הייסט אז כ'האב עכט נישט געקענט שעפן אן אמת'ע געזונטע הנאה פון אזא פריינדשאפט ווייל ער האט נישט פארקויפט די געברויכן וואס איך האב געדארפט אין א חבר, (ליתר ביאור: לאמיר זאגן אז איך וואלט געווען אן אינטעלעקטואל וואס גלייכט צו רעדן פון אינטעלעקט, אדער אויב וואלט איך געווען אן אידילאג וואס גלייכט צו דעבאטירן איידיעס, איז נאטורליך וואלט איך מיך געוואלט חבר'ן מיט איינער וואס גלייכט אויך צו שמועסן פון די סארט זאכן, איז אבער שלומי בכלל נישט געווען אזא, נמצא, אז דו גאנצע ליבע איז געווען באזירט אויף 'חן' וואס איך וואלט נישט אפילו נהנה געווען פון איהם, איז ממילא אין אזא פאל האט נישט די תשוקה קיין שום וועג צו ערפילט ווערן וכמו שיתבאר בהמשך).
און יעצט צוריק צו אונזער געשיכטע:
די תשוקה און ליבע איז נאר געווארן שטערקער (לייען: ערגער),מיין מח און מיין הארץ זענען ביידע געווען פארקויפט פאר שלומי, די געפיהלן פון 'אהבה' האבן געוויסט קיינע גרעניצן, און מיט דעם זענען די יסורי הנפש מיטגעוואקסן, ווען איך פלעג זיין אין זיין געגנווארט פלעג איך פיהלן באשיינפערליך הויעך, ווי כאילו איך האב איינגענומען א פולן דאזע פון דאפען (נישט אז כ'האב אמאל פרובירט!...), עפעס א מין תענוג וואס מ'קען זיך נישט פארשטעלן, א תענוג גראד ארויס פונעם עולם הדמיון, וואס איז אין די וועלט פון ריאליטעט בכלל נישט דא צו קויפן.
אבער, ווען איך בין געווען אפגעטיילט פון איהם, (וואס דאס איז אויסגעקומען צו זיין רוב צייט) האט דאס הארץ גע'בלוט'יגט און געבענקט, כ'האב נישט געקענט מרגיש זיין א הרגש וואס זאל נישט זיין פון שלומי, אויב ביי א געלעגנהייט האט מען געזינגען א שיינעם ניגון וואס ערוועקט די געפיהלן, האבן רוישיגע געפיהלן פון ליבע געשטורעמט מיין הארץ, אויב כ'האב געהערט מוזיק, האב איך נאר געטראכט פון שלומי, יא, שלומי, שלומי און נאכאמאל שלומי.
אפט מאל פלעג איך גיין אליינ'ס אין די נעכט צו ליידיגע פארק'ס אין עיה"ק ירושלים, און אויסהערן דעפרעסינג ליבע-מוזיק / פאפ, און אויסטייטשן די ליריקס אויף שלומי און אזוי זינקען אין די געפיהלן פון ליבע און תשוקה.
ס'איז געקומען צו א פוינט וואס כ'האב פשוט אויפגעהערט צו עסן, כ'האב פשוט פארלוירן מיין אפעטיט, די ליבע האט מיך אזוי איבערגענומען אז כ'האב נישט געקענט הנאה האבן פון א מאכל! אזוי אויך האב איך באקומען שוועריגקייטן איינשלאפן, וואס איז אויך, לכאורה, געקומען אלץ רעזולטאט פון מיין ליבע.
אינעם למעשה'דיגן לעבן האט זיך אויך אלץ געדרייט ארום 'שלומי', כ'פלעג אייביג מאכן חשבונות גג על גג אז ס'זאל ''אויסקומען'' אז כ'זאל "פונקט" זיין דא און דארטן די זעלבע צייט ווי שלומי, אויב האבן אפאר בחורים געוואלט אוועקפארן אויף א שבת למשל, פלעג איך פארשטייט זיך פרעגן כ"מסיח לפי תומו" ווער ס'קומט אלץ, און אויב איז שלומי געווען צווישן די משתתפים איז געקומען א פאזאטיוו'ן ענטפער און ווידער אויב נישט….
למעשה האב איך אלץ גע'פגר'ט צו שמועסן one and one מיט שלומי, ווייל דאס איז דאך געווען ממש א תענוג מעין עוה"ב, איז כאטש וואס אונטער נארמאלע אומשטענדן וואלט אזא זאך געקענט אויסקומען גאר אפט, ווייל מיר זענען דאך געווען אין איין דירה איז אבער דא די סיטואציע געווען אנדערש, ווייל איך האב אלץ מורא געהאט אז שלומי, וועמען איך וויל דאך געפעלן (אזוי וועט ער מיר אפשר נעמען פאר אן איידעם…) זאל נישט כאפן אז איך דארף איהם ווי לופט צום אטעמען ממילא האב איך שוין געהאט א קאמפלעקס און כ'האב זיך קיינמאל געטרויעט איהם צו מציע זיין א דעיט, כ'מיין א שמועס, פארברענג, ציגרעטל וכדומה, צוזאם.
ווי אויך האב איך דאך געהאפט אז אפשר האט שלומי אויך עפעס א געפיהל צו מיר, און אז מ'וויל עפעס שטארק קען מען שוין אסאך מאל אויסטייטשען געוויסע זאכן וויאזוי מ'וויל, נו בין איך שוין געווען באשעפטיגט מיט'ן מפענח זיין רמזים און אריינלערנען זאכן אין זיינע ווערטער, פארשטייט זיך ווייל פרעגן דירעקט איז אויסגעשלאסן.
איין טאג האט מיך שלומי מציע געווען, אז היות זיין חברותא פארמיטאג איז אהיים געגאנגען אויב איך וואלט געוואלט לערנען מיט איהם, מיין ענטפער צו איהם איז זעלבסט פארשטענדליך, און כאטש וואס ביז דעמאלטס פלעג איך שלאפן שפעט איז אבער פון דעמאלטס געווארן אן אנדערע מעשה, מיט זרירות בין איך אויפגעשטאנען און ארויסגעקוקטנפאר דעם סדר וואס כ'לערן מיט שלומי, כאטש וואס קיין שום תועלת רוחני איז נישט געווען פון דעם חברותא שאפט זינט שלומי האט פארמאגט אסאך א שוואכערע קאפ פון מיר, אִם יִתֵּן אִישׁ אֶת כָּל הוֹן בֵּיתוֹ בָּאַהֲבָה, בּוֹז יָבוּזוּ לוֹ.
אויב מיינט איהר אבער טייערע ליינער אז מיט דעם האבן זיך זאכן אפגעשטילט, זאג איך אייך ניין! בעוד כברת ארץ! די שעה צוויי חברותא'שאפט האט גארנישט בעסער געמאכט, נאר אדרבא, אזוי ווי א שיכור וואס איין גלעזעל ברענגט די תאווה פאר נאכאיינ'ס כן דודי בין הבנים! דאס הארץ האט גענאגט און געבענקט פאר "שלומי" 24/7.
דער אמת איז אז יעצט קוק'נדיג אויף צוריק, איז קלאר אז גארנישט וואלט נישט געקענט זאט מאכן דעם הונגער פאר שלומי, אפילו אויב אונז וואלטן א גאנצן טאג געווען צוזאמען וואלט דאס אויך נישט בארואיגט מיין תשוקה, ס'איז געווען 'חולת אהבה' און קיין שום רפואה איז נאכנישט באשאפן געווארן אויף צו היילן דאס קראנקהייט.
עווענטועל בין איך אנגעקומען צו א טערעפיסט,איך האב איהם אלץ פארציילט און מיר האבן פרובירט צו ארבעטן אבער ס'האט נישט צופיל, אדער בעסער געזאגט, כמעט גערנישט געהאלפן, כ'בין געגאנגען צו יענעם איינמאל א וואך פאר כמעט א יאר! אבער, אין דעם הינזיכט האט זיך גארנישט גערירט, מיין קראנקע הארץ איז נישט אויסגעהיילט ווערן.
אזוי איז אדורך געגאנגען כמעט א יאר, א יאר פון אומבאשרייבליכע פיין און לייד, אומגעהויערע יסורי נפש, א הארץ וואס פאמט בלוט פון ליבע, און ס'פלאקערט א פייער פון בענקעניש און ס'נישטא ווער עס זאל עס אויסלעשן.
די ערשטע סימן פון א 'ישועה' איז געווען בין הזמנים אב, ווען כ'בין אוועקגעפארן אויף אן אינטערנאציענאלן טריפ מיט אנדערע בחורים, שלומי נישט צווישן זיי, ס'איז געווען אסאך 'פאן' און זייער געשמאק, יעדע דעסטינאציע איז געווען א חוייה פאר זיך און כ'האב אנגעהויבן צו כאפן אז כ'טראכט שוין נישט אזוי שטארק פון שלומי, צוביסלעך איז שלומי ארויס מער און מער פון מיין באוואוסטזיין, כאטש וואס נישט אינגאנצן, און ס'האט זיך כסדר ערוועקט א בענקעניש אדער א תשוקה, כ'האב געזעהן אז כ'קען הנאה האבן און ענזשויען אן 'שלומי'.
נאך בין הזמנים ווען מיר האבן זיך צוריק געטראפן אין ירושלים זענען זאכן מער ווייניגער צוריק צום אלטן און כ'האב זיך נאך אנגעליטן א שטיק צייט אבער עווענטועל האב איך חתונה געהאט און ס'איז בעיסיקלי געשעהן די זעלבע זאך ווי בין הזמנים, די נייע לעבן האט מיר צוביסלעך געמאכט פארגעסן פון שלומי, און דאס באקומען אן אמת'ער פריינט, דאס ווייב, איז לכאורה אויך געווען א פאקטאר אין די רפואה און ביז נישט צולאנג שפעטער איז דער גאנצע זאך געווען א פארגאנגענהייט.
אזוי איז אדורך א שיינע פאר יאר, צוויי וואכן צוריק באמפ איך אריין אין… שלומי! מיר האבן אביסל געשמועסט על דא ועל הא, זיך אפגעזעגנט און געגאנגען ווייטער, אויפ'ן וועג אהיים דערנאך האב איך אריינגעטראכט אינעם גאנצען סיפור און כ'האב באשלאסן עס מיט צוטיילן מיט'ן ציבור אז אויב איז דא איינער וואס ליידט דערפון זאל ער וויסען אז ס'דא ליכטיג'קייט אין די ענדע פונעם טונעל! און ער וועט זיך בע"ה ארויסזעהן דערפון.
און צו דיר מיין טייערע ברודער, אויב קענסטו זיך אידענטיפיצירן מיט די העלד(?) פון אונזער געשיכטע, בעהט איך דיר, אנטלויף! איך ווייס אז ס'גייט זיין ביטער שווער אין דער אנהייב אבער דאס איז די איינציגסטע רפואה! איך האף אז דו פארשטייסט וואס איך מיין.

און יעצט צו אונזערע אינטעלעקטואלע ליינער, שרייבער און קאמענטירער פון קאווע שטיבל, איהר זענט העפליך געלאדענט אנטייל צונעמען אין די פסיכעלאגישע דעבאטע בנוגע "ליבשאפט אבסעסיע".

[נהורא נפישא]

אויב האסטו נאכנישט געהערט פון אזא טערמין- ווי איידער זאגן בלשון שלילה- "פלאטאנישע אהבה" מיינסטו געוויס צוזאגן.

[לייבל שטילער]

דירעקט נישט, איך רעד פון אבסעסיווע ליבשאפט דיסארדער וואס איז נישט געזונט. פלאטאנישע ליבע איז א געוואונטשענע זאך, געזונט און גייט ביידע וועגן. אזוי אויך רעדט איך נישט פון א פשוט'ער קראש נאר עפעס סאך מער.

[נהורא נפישא]

דירעקט נישט, איך רעד פון אבסעסיווע ליבשאפט דיסארדער וואס איז נישט געזונט. פלאטאנישע ליבע איז א געוואונטשענע זאך, געזונט און דייט ביידע וועגן.

גוט. איך האב זיך באצויגן צו דאס וואס דו ביזט שולל אז דאס איז נישט געווען ******* אין נאטור. נישט געוויסט אז דו צילט צו עפעס דיסארדער א חולת אהבה.

[פאליטיקאנט]

עפעס ענליך צו א 'תלות'..... (נאר אויף איין וועג).

[רביה''ק זי''ע]

לאמיר ערשט זעהן וויאזוי די מעשה וועט זיך אויסקאכן, נאכדעם וועט מען קענען אנאליזירן אין וועלכע קאטעגאריע עס גייט אריין.

[עוקר הרים]

דירעקט נישט, איך רעד פון אבסעסיווע ליבשאפט דיסארדער וואס איז נישט געזונט. פלאטאנישע ליבע איז א געוואונטשענע זאך, געזונט און גייט ביידע וועגן. אזוי אויך רעדט איך נישט פון א פשוט'ער קראש נאר עפעס סאך מער.

עס איז דא ליבע און עס איז דא lust ס'הערט זיך מער ווי לאסט נישט ליבע...

[לייבל שטילער]

כ'האב דאך קלאר אויסגעשלאסן א לאסט.

[עוקר הרים]

כ'האב דאך קלאר אויסגעשלאסן א לאסט.

ווי אזוי טאקע קענסטו דאס אזוי קלאר וויסען ביי דיר פון וואס די שורש פון די אהבה איז געקומען??

[לייבל שטילער]

ער פיהלט אז ער איז נישט אינטרעסירט בכלל אין קיין שום [שרייב נישט קיין אומאיידעלע ווערטער. מנהל] באציאונג, און ער ווייסט ווען ס'אינטרטסירט איהם יא.

[גדליה]

אינטערסאנטע געשיכטע רעב לייבעל. די אבסעסיע גייט נאך אן ביז היינט אדער איר פארציילט סתם זכרונות?

[לייבל שטילער]

ניין. זכרונות פון א לענגער צייט צוריק.

[עוקר הרים]

כ'האב דאך קלאר אויסגעשלאסן א לאסט.

כ'בין זייער נייגעריג וואס קען טאקע זיין די שורש פון אזא ליבע...

[אינגערמאנטשיקל]

כ'האב דאך קלאר אויסגעשלאסן א לאסט.

כ'בין זייער נייגעריג וואס קען טאקע זיין די שורש פון אזא ליבע...

אהבה שאינו תלוייה בדבר, כאהבת דוד ויונתן.

[עוקר הרים]

כ'האב דאך קלאר אויסגעשלאסן א לאסט.

כ'בין זייער נייגעריג וואס קען טאקע זיין די שורש פון אזא ליבע...

אהבה שאינו תלוייה בדבר, כאהבת דוד ויונתן.

ווי אזוי געשעהט טאקע אזא אז איינער זאל האבען אן אהבה צו איינעם וואס איז אינו תלויה בדבר? סאיז א הימלישע זאך וואס מקען נישט פארשטיין...? בפשטות האט יעדע אהבה א סיבה דערפאר....

[לייבל שטילער]

דער "תפארת ישראל" אויף די משנה (אבות ה טז) פון "כל אהבה שהיא תלויה בדבר" שרייבט אט אזוי:

זו אהבת דוד ויהונתן: שלא היתה תלויה בשום דבר בעולם, והיתה גדולה במדתה כאהבת אב לבן שא"א שתתבטל, אפילו כשלא יתנהג הבן כשורה, וכמ"ש דהמע"ה לאט לי לנער לאבשלום, וכ"כ יהונתן אף ששמע אח"כ שיקח ממנו מלכותו, אפ"ה לא זז מחבתו לו, שמסר כ"פ נפשו בסכנה עבורו [ומצינו דוגמתה בעולם ונקראת זימפאטהעטישע ליעבע בל"א, דב' בנ"א אף שלא הכירו זא"ז מעולם, תיכף כשיראו זא"ז יאהבו זל"ז בלי טעם. ויש לזה טעם נעלם]:

אבער דאס איז ווארשיינליך נישט די קעיס דא. תפא"י רעדט פון א געזונטע ליבע וואס גייט ביידע וועגן נישט עפעס וואס מאכט קראנק איינעם.

[[NAMELESS]]

פון ווי ווייסטו טאקע אז עס איז נישט געגאנגען אויף ביידע וועגען?

[עוקר הרים]

@לייבל שטילער נא ווען קומט שוין די המשך כבין זייער נייגעריג ווי אזוי איהר האט זיך ארויס געזעהן פון דעם...?

[לייבל שטילער]

כ'האב אפגעשריבן א לענגער המשך אבער ווען כ'האב געשיקט "אויסקוק פון פאראויס" האט די סייט מיך געבעטן זיך איינצושרייבן, כאטש וואס כ'בין געווען איינגעשריבן און דערנאך האט זיך עס פארלוירן, כהאב נישט די כח איבערצושרייבן יעצט. סארי.

[אברך משי]

לייבל שטילער כ'האב גרויס מיטלייד מיט אייך. סיי ווייל סאינטערסירט מיר דיין טעמע. און אויך פאר דיין פארלוסט פון דיין לענגערע מאמר. גם אני בחלומי ס'פלעגט פאסירן ביי מיר, בפרט ביים שרייבן א לענגערע מאמר פלעג איך ווערן ארויסגעסיינט פון זיך אליין, און זיך געדארפט איינשרייבן פון פריש און כ'האב פארלוירן מיין אפגעהארעוועטע ווערק. אין אזא פאל איז גוט צו מאכן copy פון דיינע ווערטער (ctrl c וכדומה) אזוי אז אין פאל פון נויט זאלסטו עס קענען איבערקלעבן.

[עוקר הרים]

כ'האב אפגעשריבן א לענגער המשך אבער ווען כ'האב געשיקט "אויסקוק פון פאראויס" האט די סייט מיך געבעטן זיך איינצושרייבן, כאטש וואס כ'בין געווען איינגעשריבן און דערנאך האט זיך עס פארלוירן, כהאב נישט די כח איבערצושרייבן יעצט. סארי.

כ'פיל מיט מיט אייך אבער רצונינו לשמוע ווי אזוי דאס האט זיך גענדיגט ביטע אויב איהר צייט ביטע שרייבט עס איבער,
כ'גלייב אז ס'דא נאך חברה וואס זענען אין דעם פראבלעם פון אבסעסיוו ליבע און זיכען דעם וועג ארויס...
יישר כח

[לייבל שטילער]

המשך - פרק ב [אויך געווארן צוגעלייגט אויבן, אנהייב אשכול]
איידער איך בין ממשיך מיט'ן עצם געשיכטע, וויל איך קלאר מאכן צוויי זאכן וואס ווי עס שיינט האבען מאנכע נישט פונקטליך געכאפט. איינס, שלומי האט נישט געוויסט פון מיין ליבע/קראש/תשוקה וואס איך האב צו איהם, און איך האב איהם פארשטייט זיך קיינמאל נישט געזאגט, און איך וואלט נישט געזאגט, (אויסער אויב כ'וואלט געווען איבערצייגט אז ער פיהלט די זעלבע כלפיי, וואס דאס איז נישט געווען די סיטואציע). צוויי, איך בין נישט געווען, למעשה, שלומי'ס חבר אויף א גרעסערע פארנעם ווי א צווייטע'ן, אויסערליך זענען מיר געווען פשוט'ע דירה-חברים, און באמת, איז אפילו גארנישט געווען אין איהם וואס וואלט אונז, אין א נארמאלע וועלט, געמאכט פאר נאטורליכע פריינד, דאס הייסט אז כ'האב עכט נישט געקענט שעפן אן אמת'ע געזונטע הנאה פון אזא פריינדשאפט ווייל ער האט נישט פארקויפט די געברויכן וואס איך האב געדארפט אין א חבר, (ליתר ביאור: לאמיר זאגן אז איך וואלט געווען אן אינטעלעקטואל וואס גלייכט צו רעדן פון אינטעלעקט, אדער אויב וואלט איך געווען אן אידילאג וואס גלייכט צו דעבאטירן איידיעס, איז נאטורליך וואלט איך מיך געוואלט חבר'ן מיט איינער וואס גלייכט אויך צו שמועסן פון די סארט זאכן, איז אבער שלומי בכלל נישט געווען אזא, נמצא, אז דו גאנצע ליבע איז געווען באזירט אויף 'חן' וואס איך וואלט נישט אפילו נהנה געווען פון איהם, איז ממילא אין אזא פאל האט נישט די תשוקה קיין שום וועג צו ערפילט ווערן וכמו שיתבאר בהמשך).
און יעצט צוריק צו אונזער געשיכטע:
די תשוקה און ליבע איז נאר געווארן שטערקער (לייען: ערגער),מיין מח און מיין הארץ זענען ביידע געווען פארקויפט פאר שלומי, די געפיהלן פון 'אהבה' האבן געוויסט קיינע גרעניצן, און מיט דעם זענען די יסורי הנפש מיטגעוואקסן, ווען איך פלעג זיין אין זיין געגנווארט פלעג איך פיהלן באשיינפערליך הויעך, ווי כאילו איך האב איינגענומען א פולן דאזע פון דאפען (נישט אז כ'האב אמאל פרובירט!...), עפעס א מין תענוג וואס מ'קען זיך נישט פארשטעלן, א תענוג גראד ארויס פונעם עולם הדמיון, וואס איז אין די וועלט פון ריאליטעט בכלל נישט דא צו קויפן.
אבער, ווען איך בין געווען אפגעטיילט פון איהם, (וואס דאס איז אויסגעקומען צו זיין רוב צייט) האט דאס הארץ גע'בלוט'יגט און געבענקט, כ'האב נישט געקענט מרגיש זיין א הרגש וואס זאל נישט זיין פון שלומי, אויב ביי א געלעגנהייט האט מען געזינגען א שיינעם ניגון וואס ערוועקט די געפיהלן, האבן רוישיגע געפיהלן פון ליבע געשטורעמט מיין הארץ, אויב כ'האב געהערט מוזיק, האב איך נאר געטראכט פון שלומי, יא, שלומי, שלומי און נאכאמאל שלומי.
אפט מאל פלעג איך גיין אליינ'ס אין די נעכט צו ליידיגע פארק'ס אין עיה"ק ירושלים, און אויסהערן דעפרעסינג ליבע-מוזיק / פאפ, און אויסטייטשן די ליריקס אויף שלומי און אזוי זינקען אין די געפיהלן פון ליבע און תשוקה.
ס'איז געקומען צו א פוינט וואס כ'האב פשוט אויפגעהערט צו עסן, כ'האב פשוט פארלוירן מיין אפעטיט, די ליבע האט מיך אזוי איבערגענומען אז כ'האב נישט געקענט הנאה האבן פון א מאכל! אזוי אויך האב איך באקומען שוועריגקייטן איינשלאפן, וואס איז אויך, לכאורה, געקומען אלץ רעזולטאט פון מיין ליבע.
אינעם למעשה'דיגן לעבן האט זיך אויך אלץ געדרייט ארום 'שלומי', כ'פלעג אייביג מאכן חשבונות גג על גג אז ס'זאל ''אויסקומען'' אז כ'זאל "פונקט" זיין דא און דארטן די זעלבע צייט ווי שלומי, אויב האבן אפאר בחורים געוואלט אוועקפארן אויף א שבת למשל, פלעג איך פארשטייט זיך פרעגן כ"מסיח לפי תומו" ווער ס'קומט אלץ, און אויב איז שלומי געווען צווישן די משתתפים איז געקומען א פאזאטיוו'ן ענטפער און ווידער אויב נישט….
למעשה האב איך אלץ גע'פגר'ט צו שמועסן one and one מיט שלומי, ווייל דאס איז דאך געווען ממש א תענוג מעין עוה"ב, איז כאטש וואס אונטער נארמאלע אומשטענדן וואלט אזא זאך געקענט אויסקומען גאר אפט, ווייל מיר זענען דאך געווען אין איין דירה איז אבער דא די סיטואציע געווען אנדערש, ווייל איך האב אלץ מורא געהאט אז שלומי, וועמען איך וויל דאך געפעלן (אזוי וועט ער מיר אפשר נעמען פאר אן איידעם…) זאל נישט כאפן אז איך דארף איהם ווי לופט צום אטעמען ממילא האב איך שוין געהאט א קאמפלעקס און כ'האב זיך קיינמאל געטרויעט איהם צו מציע זיין א דעיט, כ'מיין א שמועס, פארברענג, ציגרעטל וכדומה, צוזאם.
ווי אויך האב איך דאך געהאפט אז אפשר האט שלומי אויך עפעס א געפיהל צו מיר, און אז מ'וויל עפעס שטארק קען מען שוין אסאך מאל אויסטייטשען געוויסע זאכן וויאזוי מ'וויל, נו בין איך שוין געווען באשעפטיגט מיט'ן מפענח זיין רמזים און אריינלערנען זאכן אין זיינע ווערטער, פארשטייט זיך ווייל פרעגן דירעקט איז אויסגעשלאסן.
איין טאג האט מיך שלומי מציע געווען, אז היות זיין חברותא פארמיטאג איז אהיים געגאנגען אויב איך וואלט געוואלט לערנען מיט איהם, מיין ענטפער צו איהם איז זעלבסט פארשטענדליך, און כאטש וואס ביז דעמאלטס פלעג איך שלאפן שפעט איז אבער פון דעמאלטס געווארן אן אנדערע מעשה, מיט זרירות בין איך אויפגעשטאנען און ארויסגעקוקטנפאר דעם סדר וואס כ'לערן מיט שלומי, כאטש וואס קיין שום תועלת רוחני איז נישט געווען פון דעם חברותא שאפט זינט שלומי האט פארמאגט אסאך א שוואכערע קאפ פון מיר, אִם יִתֵּן אִישׁ אֶת כָּל הוֹן בֵּיתוֹ בָּאַהֲבָה, בּוֹז יָבוּזוּ לוֹ.
אויב מיינט איהר אבער טייערע ליינער אז מיט דעם האבן זיך זאכן אפגעשטילט, זאג איך אייך ניין! בעוד כברת ארץ! די שעה צוויי חברותא'שאפט האט גארנישט בעסער געמאכט, נאר אדרבא, אזוי ווי א שיכור וואס איין גלעזעל ברענגט די תאווה פאר נאכאיינ'ס כן דודי בין הבנים! דאס הארץ האט גענאגט און געבענקט פאר "שלומי" 24/7.
דער אמת איז אז יעצט קוק'נדיג אויף צוריק, איז קלאר אז גארנישט וואלט נישט געקענט זאט מאכן דעם הונגער פאר שלומי, אפילו אויב אונז וואלטן א גאנצן טאג געווען צוזאמען וואלט דאס אויך נישט בארואיגט מיין תשוקה, ס'איז געווען 'חולת אהבה' און קיין שום רפואה איז נאכנישט באשאפן געווארן אויף צו היילן דאס קראנקהייט.
עווענטועל בין איך אנגעקומען צו א טערעפיסט,איך האב איהם אלץ פארציילט און מיר האבן פרובירט צו ארבעטן אבער ס'האט נישט צופיל, אדער בעסער געזאגט, כמעט גערנישט געהאלפן, כ'בין געגאנגען צו יענעם איינמאל א וואך פאר כמעט א יאר! אבער, אין דעם הינזיכט האט זיך גארנישט גערירט, מיין קראנקע הארץ איז נישט אויסגעהיילט ווערן.
אזוי איז אדורך געגאנגען כמעט א יאר, א יאר פון אומבאשרייבליכע פיין און לייד, אומגעהויערע יסורי נפש, א הארץ וואס פאמט בלוט פון ליבע, און ס'פלאקערט א פייער פון בענקעניש און ס'נישטא ווער עס זאל עס אויסלעשן.
די ערשטע סימן פון א 'ישועה' איז געווען בין הזמנים אב, ווען כ'בין אוועקגעפארן אויף אן אינטערנאציענאלן טריפ מיט אנדערע בחורים, שלומי נישט צווישן זיי, ס'איז געווען אסאך 'פאן' און זייער געשמאק, יעדע דעסטינאציע איז געווען א חוייה פאר זיך און כ'האב אנגעהויבן צו כאפן אז כ'טראכט שוין נישט אזוי שטארק פון שלומי, צוביסלעך איז שלומי ארויס מער און מער פון מיין באוואוסטזיין, כאטש וואס נישט אינגאנצן, און ס'האט זיך כסדר ערוועקט א בענקעניש אדער א תשוקה, כ'האב געזעהן אז כ'קען הנאה האבן און ענזשויען אן 'שלומי'.
נאך בין הזמנים ווען מיר האבן זיך צוריק געטראפן אין ירושלים זענען זאכן מער ווייניגער צוריק צום אלטן און כ'האב זיך נאך אנגעליטן א שטיק צייט אבער עווענטועל האב איך חתונה געהאט און ס'איז בעיסיקלי געשעהן די זעלבע זאך ווי בין הזמנים, די נייע לעבן האט מיר צוביסלעך געמאכט פארגעסן פון שלומי, און דאס באקומען אן אמת'ער פריינט, דאס ווייב, איז לכאורה אויך געווען א פאקטאר אין די רפואה און ביז נישט צולאנג שפעטער איז דער גאנצע זאך געווען א פארגאנגענהייט.
אזוי איז אדורך א שיינע פאר יאר, צוויי וואכן צוריק באמפ איך אריין אין… שלומי! מיר האבן אביסל געשמועסט על דא ועל הא, זיך אפגעזעגנט און געגאנגען ווייטער, אויפ'ן וועג אהיים דערנאך האב איך אריינגעטראכט אינעם גאנצען סיפור און כ'האב באשלאסן עס מיט צוטיילן מיט'ן ציבור אז אויב איז דא איינער וואס ליידט דערפון זאל ער וויסען אז ס'דא ליכטיג'קייט אין די ענדע פונעם טונעל! און ער וועט זיך בע"ה ארויסזעהן דערפון.
און צו דיר מיין טייערע ברודער, אויב קענסטו זיך אידענטיפיצירן מיט די העלד(?) פון אונזער געשיכטע, בעהט איך דיר, אנטלויף! איך ווייס אז ס'גייט זיין ביטער שווער אין דער אנהייב אבער דאס איז די איינציגסטע רפואה! איך האף אז דו פארשטייסט וואס איך מיין.

און יעצט צו אונזערע אינטעלעקטואלע ליינער, שרייבער און קאמענטירער פון קאווע שטיבל, איהר זענט העפליך געלאדענט אנטייל צונעמען אין די פסיכעלאגישע דעבאטע בנוגע "ליבשאפט אבסעסיע".

[קאצקע ציקער]

איר דערמאנט אנפאנג אז שלומי האט גערעדט צו אייך פערזענליכע זאכן. איז דאס אפשר געווען די סיבה פון די ליבשאפט?