די שאלה בלייבט דעריבער אויף די צווייטע העלפט: איז צולאזנקייט און האצקענען א וויכטיגע פאקטאר אין דאס צוזאמענלעבן? – דאס הייסט, אז ווען נישט די תאוה דארף מען דאס נאך אלס טון? – דארף אן עלטערע איד, אדער איינער וואס ווערט געבוירן קאלט, אבער פארמאגט א שטארקע אהבה צו זיין פרוי, זיך צולאזן מזמן לזמן? – גיין אין א ספא, קאפל מאסאדזש וכו' וכו'?
אויף דעם קען מען דעבאטירן. איך מיין (און איך שרייב עס מיט אומזיכערקייט), אז איינער וואס פירט אפ א העכערע לעבן, און שטרעבט אויפצושטעלן א שטוב מיט ערנסטע העכערע יסודות אין תורה וחסידות, איז דאס גענצליך איבעריג. נישט אסור, נאר איבעריג
די ענטפער איז ניין. עס איז נישט א וויכטיגע פאקטאר אויב
1. זיין ווייב וויל עס אויך נישט.
2. זיי האבן באמת ארויס וואס עס מיינט ליבשאפט, זי מיינט נישט אז זי דארף אים געבן, ער מיינט נישט אז זי איז אן אבזשעקט, (יא, העכערע מענטשן קענען אויך האבן גרויסע טעותים אין דעם נושא), ועוד ועוד.
און עס האט נישט אייביג צו טון מיט א העכערע לעבן. עס האט צו טון מיט א טבע פון א מענטש.
איך מיין צו זאגן אז העכערע מענטשן קענען אויך האבן געוויסע תאוות. אזוי לאנג ווי עס איז מיט זיין אייגענע ווייב ווען מען מעג, תבא עליו ברכה.
אדערווייז בין איך קאמפליטלי מסכים מיט וואס איר זאגט.
פאר א העלטי קאפל וואס ביידע זענען באמת tuned in איינער מיין צווייטן איז אזא זאך נישט נאר איבעריג נאר א טרחה.
