במשנתו של לודוויג פויערבאך. (דאס איז בתוך זיין טעאלאגיע און האט קלאנגן פון מארטין בּוּבּער׳ס ״איך און דו״.)
Pierce.jpg
במשנתו של טשארלס פּירס אין זיין דאקטרין פון סיינעכיזם.
"איך בין אפילו נישט זיכער אז איך עקזיסטיר, ווי אזוי קען איך זיין זיכער אז...?" - יאיר
"אלס וואס איך ווייס איז אז איך ווייס גארנישט (אחוץ דעם עצם פאקט)" - סקראטוס און אפילו אין דעם בין איך אויך נישט זיכער (וכן הלאה והלאה)
לגבי דעם אז זכרונות זענען דאס וואס שאפן דעם "איך" פונעם מענטש האט דער בריטישער פילאזאף בּערנארד וויליאמס געזאגט אז טאמער מ'זאגט פאר אן ארעסטאנט אז מ'וועט אים פייניגן מארגן. אבער מ'זאגט אים אז פאר דעם וועט א כירורג בוודאי טוישן דיינע זכרונות מיט א צווייטנס. דארף דער ארעסטאנט יעצט מורא האבן פונעם פייניגונג העתידה לבוא עליו? איז עס "עליו"? אויב יא דאן איז עכ"פ אינטוּאיטיוולי די "זכרונות" טעזע פון אידענטיטעט פעהלערהאפטיג.
"איך בין אפילו נישט זיכער אז איך עקזיסטיר, ווי אזוי קען איך זיין זיכער אז...?" - יאיר
"אלס וואס איך ווייס איז אז איך ווייס גארנישט (אחוץ דעם עצם פאקט)" - סקראטוס און אפילו אין דעם בין איך אויך נישט זיכער (וכן הלאה והלאה)