דער היימלאזע תגובות, אשכול.‎‎

[חב''ד הויזן]

אין וועלכע סעיף אין שו"ע שטייט עס? פארוואס האט מען אמאל געמעגט און היינט טאר מען נישט?
דו שיסט סתם א סטעיטמענט, אפשר ברענגסטו א מקור לדבריך? ווען און וויאזוי פונקטליך איז נולד געווארן דעם פרישן איסור?

איך בין יעצט נישט אינטערסירט אריינצוגיין אין די טענה'ריי איבער שלש שבועות. סך הכל דער פותח האט אראפגעברענגט א ווערטל צו ליצנות מאכן פון די של''ש לשיטת האוסרים צו ווייזן ווי לעכערליך ס'איז, אויף דעם זאג איך אז די אוסרים לשיטתם האבן א קלארע פארשטענדליכע הסבר אויף זיין קשי'. אז דו ווילסט קריגן מיט די גאנצע יסוד איז כל הכבוד.

[[NAMELESS]]

כ'קען נישט מער ווי איבערזאגן וואס יעדער דא מיט א מח בקדקדו פארשטייט אז די פראבלעם פון סאלדאטן און א אייגענע לאנד איז נאר אין גלות.

עפעס איז נישט קלאר,
אויב ס'איז אין זיין אייגענע לאנד, איז דאס נישט אין גלות?

[פרנס החודש]

איך בין יעצט נישט אינטערסירט אריינצוגיין אין די טענה'ריי איבער שלש שבועות, סך הכל די פותח האט אראפגעברענגט א ווערטל צו ליצנות מאכן פון די של''ש לשיטת האוסרים צו ווייזן ווי לעכערליך ס'איז, אויף דעם זאג איך אז די אוסרים לשיטתם האבן א קלארע פארשטענדליכע הסבר אויף זיין קשי'. אז דו ווילסט קריגן מיט די גאנצע יסוד איז כל הכבוד.

The problem is that contrary to the claims (mostly expressed by Chabad but prevalent everywhere), there are no answers on many theological problems, and there’s no coherent philosophy behind most religious claims.
Tough luck!!!

[שמעקעדיג]

.
און א חוץ מזה האבן די אידן נישט באקומען ארץ ישראל היינט צו טאגס בדרך מלחמה נאר דורך דיפלאמאטיע.

לאל, פארשטיי איך נישט דעמאלס וואס פעלט אויס די גאנצע מיליטער. פארוואס קענען זיי נישט בלייבן מיט דיפלאמאטיע...

[דער גאלדענער אדלער]

אין צייטן פון בית המקדש האט מען געמעגט אנהייבן מלחמות און ווען מ'איז געגאנגען אין גלות האט די אויבערשטער גע'אסר'ט זיך צו רייצן מיט די פעלקער.

עס איז לכאורה מער סנהדרין אורים ותומים או נביא וואס גיט די רעכט פאר מלחמות וכדומה. עס איז לכאורה נישט דא קיין נארמאלע מקור פאר א חילוק אם המקדש קיים. אפשר די רמב"ם אין אגרת תימן?

פאר א מלחמת מצוה ווי למשל מלחמת ששת הימים אדער מלחמת יום הכיפורים יום השיחרור וכדומה אדער ווען סיי ווער ס'סטראשעט אדער טעראריזירט אונז גייט אריין בגדר מלחמת מצוה. און אויף אזאנע פעלער ברויך מען נישט קיין אורים ותומים, סנהדרין, אדער א נביא, פארדעם איז גענוג א מלך אדער א שופט.

[חב''ד הויזן]

און וואס גייט אריין בגדר מלחמת רשות? אטאקירן א צווייטע לאנד על לא דבר איז לכאורה א מלחמת עבירה, ניין?

[פרנס החודש]

און וואס גייט אריין בגדר מלחמת רשות? אטאקירן א צווייטע לאנד על לא דבר איז לכאורה א מלחמת עבירה, ניין?

ניין, על פי תורה איז עס מלחמת רשות, חוץ פון די פעלקער וואס די תורה זאגט קלאר אל תתגר בם מלחמה.

[פרנס החודש]

די ז' עמים אין די תורה מיינט אייננעמען זייערע טעריטאריעס אויך.

[פרנס החודש]

ווי ערווארטעט, איז די היימלאזע תגובות אשכול פארוואנדלט געווארן אין א סאטמארע וויכוחים אשכול.

[דער גאלדענער אדלער]

און וואס גייט אריין בגדר מלחמת רשות? אטאקירן א צווייטע לאנד על לא דבר איז לכאורה א מלחמת עבירה, ניין?

די מלחמה צווישן די בני יואל און ברך משה.

ערנסט גערעדט, מלחמת רשות איז ווי ס'ווערט דערמאנט אנפאנג מס' ברכות: "כיון שעלה עמוד השחר נכנסו חכמי ישראל אצלו. אמרו לו 'אדונינו המלך, עמך ישראל צריכין פרנסה! אמר להם 'לכו והתפרנסו זה מזה! אמרו לו 'אין הקומץ משביע את הארי ואין הבור מתמלא מחוליתו! אמר להם 'לכו ופשטו ידיכם בגדוד!' מיד יועצים באחיתופל ונמלכין בסנהדרין ושואלין באורים ותומים..."

[דער גאלדענער אדלער]

און א חוץ מזה האבן די אידן נישט באקומען ארץ ישראל היינט צו טאגס בדרך מלחמה נאר דורך דיפלאמאטיע.

לאל, פארשטיי איך נישט דעמאלס וואס פעלט אויס די גאנצע מיליטער. פארוואס קענען זיי נישט בלייבן מיט דיפלאמאטיע...

ווייל אז מ'וויל אז דיפלאמאטיע זאל ארבייטן מוז מען טיילן מכות פאר דעם! דיפלאמטיע אן ווייזן שטארקייט איז כגוף בלא נשמה. ווי פוטער אנע ברויט, ווי זאלץ אהן פאפיטעס, ווי א קרעפל אהנע פלייש, ווי א פאלאפל אהנע טחינה, ווי אייער צוויבל אהנע אויל און ווי געבראטענע לעיבער אן מאגן ברענען.

[שמן למאור]

און וואס גייט אריין בגדר מלחמת רשות? אטאקירן א צווייטע לאנד על לא דבר איז לכאורה א מלחמת עבירה, ניין?

ניין, על פי תורה איז עס מלחמת רשות, חוץ פון די פעלקער וואס די תורה זאגט קלאר אל תתגר בם מלחמה.

וכמבואר להדיא בגמרא.. אמר להם לכו פשטו ידיכם בגדוד...

[שמן למאור]

נישט קיין הלכה אין שו"ע.
פשוט א שטיקל "אגדתא" גמרא אין כתובות.

פארשטייט זיך מען רעדט לויט די שיטה וואס רעכנט זיך מיט די שלש שבועות.

די שלש שבועות זענען נולד געווארן ביים גיין אין גלות צווישן די אומות העולם.

ווען האט זיך די דרש פון די אגדתא אנגעהויבן? אויב נעמט מען אהן די דרש פון די אגדתא אלס א הלכה, דאן פארוואס דוקה נאכן חורבן? פארוואס איז נישט געווען גילטיג די דרש בימי החשמונאים? מען זעט פון דא לכאורה אז די חשמונאים האבן טאקע געהאלטן אז די שיינע דרש איז טאקע נישט מער ווי א שיינע שלש סעודות/שבועות תורה... אבער נישט הלכה למעשה..
פאר א סיבה ווערט די הלכה נישט גע'פסק'נט אין שו"ע, נישט אזוי?

[שמן למאור]

איך בין יעצט נישט אינטערסירט אריינצוגיין אין די טענה'ריי איבער שלש שבועות, סך הכל די פותח האט אראפגעברענגט א ווערטל צו ליצנות מאכן פון די של''ש לשיטת האוסרים צו ווייזן ווי לעכערליך ס'איז, אויף דעם זאג איך אז די אוסרים לשיטתם האבן א קלארע פארשטענדליכע הסבר אויף זיין קשי'. אז דו ווילסט קריגן מיט די גאנצע יסוד איז כל הכבוד.

איך זע נאכנישט די מחלק צווישן די ימי החשמונאים און די ימי הציונים...
אז מען זעט אז די חשמונאים האבן זיך נישט גערעכנט מיט די שלש שבועות, דאן פארוואס זאלן אונז זיך יא רעכענען דערמיט? אז דו ווילסט מחדש זיין אז עס האט זיך אנגעהויבן ביים חורבן, דאן ברויכסטו ברענגען א מקור.

[שמן למאור]

.
און א חוץ מזה האבן די אידן נישט באקומען ארץ ישראל היינט צו טאגס בדרך מלחמה נאר דורך דיפלאמאטיע.

לאל, פארשטיי איך נישט דעמאלס וואס פעלט אויס די גאנצע מיליטער. פארוואס קענען זיי נישט בלייבן מיט דיפלאמאטיע...

מען האט עס אריגינעל איינגעהאנדלט ע"י דיפלאמאטיע, ד.ה. דורך א וואוט אין די יו.ען. אבער כדי עס אנצוהאלטן פון אנגייענדיגע טעגליכע דראאונגען, ברויך מען האבן א מיליטער.

[פרנס החודש]

נישט קיין הלכה אין שו"ע.
פשוט א שטיקל "אגדתא" גמרא אין כתובות.

פארשטייט זיך מען רעדט לויט די שיטה וואס רעכנט זיך מיט די שלש שבועות.

די שלש שבועות זענען נולד געווארן ביים גיין אין גלות צווישן די אומות העולם.

ווען האט זיך די דרש פון די אגדתא אנגעהויבן? אויב נעמט מען אהן די דרש פון די אגדתא אלס א הלכה, דאן פארוואס דוקה נאכן חורבן? פארוואס איז נישט געווען גילטיג די דרש בימי החשמונאים? מען זעט פון דא לכאורה אז די חשמונאים האבן טאקע געהאלטן אז די שיינע דרש איז טאקע נישט מער ווי א שיינע שלש סעודות/שבועות תורה... אבער נישט הלכה למעשה..
פאר א סיבה ווערט די הלכה נישט גע'פסק'נט אין שו"ע, נישט אזוי?

אין ויואל משה שטייט קלאר ארויס געשריבן לגבי פארוואס עס ווערט נישט געברענגט אין רמב"ם און לגבי די פראבלעם אז עס קומט נישט נאך הלכות שבועות און נאך פראבלעמען אז די שלש שבועות זענען נישט קיין הלכה אדער שבועות ממש נאר א "ענין חמור" (אזוי ווי גיין ד' אמות אן נעגל וואסער...). (ער שרייבט אויך לגבי דעם רמב"ם אז די סיבה פארוואס ער ברענגט עס נישט איז וויבאלד עס עס איז נכלל אין אנדערע איסורים - די פראבלעם דערמיט איז פארשטענדליך; איינמאל עס איז נישט קיין איסור מחמת עצמו, קען מען דרייען דערמיט און זאגן צב"ש איך גלייב אין השגחה פרטית, איך גלייב אין משיח, און איך גלייב אויך אז איך ברויך טון מיין טייל צו ברענגען די גאולה בפועל). הכלל, אויב לערנט מען גוט דורך דעם ויואל משה זעט מען אז ער האט קלאר געהאלטן אז עס איז קיין פראבלעם להלכה, נאר עס איז אן השקפה פראבלעם ווייל עס גייט מחריב זיין כלל ישראל.

אויפ'ן שער בלאט און אין הקדמה ווערט נישט דערמאנט קיין וואט איבער א ביאור הלכה, נאר "לבאר חומר הדבר"... און כדי שלא להשאיר הנייר חלק האט ער צוגעלייגט א שיינע פשעטל וואס ער האט געגעבן אין ישיבה ווען מען האט געלערנט מסכת כתובות. די חורבן איז אז די אלע סאטמארע קנאים האבן קיינמאל נישט גרונטליך דורכגעלערט דעם ויואל משה (כ'מיין, וואס דען איז געווען זיין ציל מיט שרייבן אזא דיקע צעווארפענע אומארגאניזירטע ספר?).

[פרנס החודש]

איך בין יעצט נישט אינטערסירט אריינצוגיין אין די טענה'ריי איבער שלש שבועות, סך הכל די פותח האט אראפגעברענגט א ווערטל צו ליצנות מאכן פון די של''ש לשיטת האוסרים צו ווייזן ווי לעכערליך ס'איז, אויף דעם זאג איך אז די אוסרים לשיטתם האבן א קלארע פארשטענדליכע הסבר אויף זיין קשי'. אז דו ווילסט קריגן מיט די גאנצע יסוד איז כל הכבוד.

איך זע נאכנישט די מחלק צווישן די ימי החשמונאים און די ימי הציונים...
אז מען זעט אז די חשמונאים האבן זיך נישט גערעכנט מיט די שלש שבועות, דאן פארוואס זאלן אונז זיך יא רעכענען דערמיט? אז דו ווילסט מחדש זיין אז עס האט זיך אנגעהויבן ביים חורבן, דאן ברויכסטו ברענגען א מקור.

יש מי שאומר אז טאקע דערפאר האבן זיי באקומען דעם הרי אני מתיר את בשרכם און זיי זענען אלע אויסגעהארגעט געווארן און די חורבן בית המקדש איז אויך געווען אן עונש פארן התגרות באומות דורך די חשמונאים און שפעטער די בריונים.

[berlbalaguleh]

פרנס החודש: און דער מאמר לשון הקדש רעדט ווייניגער ווי 2 בלעטער איבער דעם איסור צו רעדן עברית. די איבריגע פלאץ אין דעם מאמר איז געווידמעט אויפצווייזן אז מ'טאר נישט לערנען קיין תורה (נביאים וכתובים. און כש"כ גמרא, תוס'.) מיט פרויען און מיידלעך.

[היסטאריע]

אביסל צו אויסקלארן דער שיטה הקדושה.

די שלש שבועות זענען געוועהן נאך בית ראשון.

זיי האבן נאר געמעגט צוריקגיין און אויפבויען בית שני, ווייל זרובבל האט געהאט א דין מלך, און ער איז געווארען א מלך דורך א נביא (?), ממילא איז עס אנדערש ווי היינט, וואס מען גייט אליין, און עס הייסט א דוחק את הקץ.

איין זאך וואס די שיטה איז נישט עפעס מורא'דיג (אפילו לשיטתו) איז דער פאקט אז דער יו-ען האט עס געגעבן צו די אידן, ממילא האט מען עס געמעגט האלטן. מען איז עפעס מחוייב צו זאגן ניין? מאן יימר?

די מלחמות וואס מען האלט שפעטער, איינמאל מען האט עס באקומען, איז אויך שוין שווער צו זאגן אז מען ברויך זיי לאזן צוריק אייננעמען איינמאל מען האט עס באקומען.

פון ווי דער סאטמארער רבי נעמט פאר א פשטות אז מען מוז האבן א דין מלך כדי נישט עובר זיין די שלש שבועות, ווייס איך נישט. אבער דאס איז וואס ער זאגט, כך שמעתי מזקני חסידי סאטמאר.

[סבא דבהתא]

ווען האט זיך די דרש פון די אגדתא אנגעהויבן? אויב נעמט מען אהן די דרש פון די אגדתא אלס א הלכה, דאן פארוואס דוקה נאכן חורבן? פארוואס איז נישט געווען גילטיג די דרש בימי החשמונאים? מען זעט פון דא לכאורה אז די חשמונאים האבן טאקע געהאלטן אז די שיינע דרש איז טאקע נישט מער ווי א שיינע שלש סעודות/שבועות תורה... אבער נישט הלכה למעשה..
פאר א סיבה ווערט די הלכה נישט גע'פסק'נט אין שו"ע, נישט אזוי?

ס’איז דאך הערשט געווארן אן אגדתא אין די 15'טע יאר הונדערט ווען מען האט די ערשטע מאל געדרוקט דעם תלמוד און דער מימרא איז אריינגעלייגט געווארן אין ברייטע שורות. בעפאר דעם איז עס נאך יא געווען א הלכה.

[שמן למאור]

איך זע נאכנישט די מחלק צווישן די ימי החשמונאים און די ימי הציונים...
אז מען זעט אז די חשמונאים האבן זיך נישט גערעכנט מיט די שלש שבועות, דאן פארוואס זאלן אונז זיך יא רעכענען דערמיט? אז דו ווילסט מחדש זיין אז עס האט זיך אנגעהויבן ביים חורבן, דאן ברויכסטו ברענגען א מקור.

יש מי שאומר אז טאקע דערפאר האבן זיי באקומען דעם הרי אני מתיר את בשרכם און זיי זענען אלע אויסגעהארגעט געווארן און די חורבן בית המקדש איז אויך געווען אן עונש פארן התגרות באומות דורך די חשמונאים און שפעטער די בריונים.

נישט ממש וועגן דעם, נאר ווייל זיי האבן אויפגעשטעלט אן אייגענע מלכות בית חשמונאי, טראץ דעם וואס זיי האבן נישט געשטאמט פון מלכות בית דוד. מיט התגרות באומות האבן זיי קלאר נישט געהאט קיין פראבלעם, און אזוי ווי מען האט פריער געברענגט פון דוד המלך אליין אז ער האט אויך נישט געהאט קיין פראבלעם דערמיט.

אויב וואלטן די חשמונאים געווען גילטי אין אזא הארבע פארברעכן ווי התגרות באומות, וואלטן מיר זיכער זיי געדארפט מגנה זיין, נישט זינגען אזא שיינע על הניסים לזכרונם.

[[NAMELESS]]

אין א זייטיגע נאטיץ איז אינטערעסאנט אנצומערקן, לויט'ן רמב"ן האבן די חשמונאים נישט געמעגט נעמען די מלוכה פאר זיך, ווייל זיי זענען נישט געווען פון משפחות בני יהודה. און ווי ער ברענגט זענען זיי טאקע באשטראפט געווארן צוליב דעם.

אפי' הכי דערמאנט מען זיי אין דער יעצטיגע - ימי חנוכה - לשבח, פאר'ן זייער מסירות נפש צוריק צוברענגען אינדעפנדענס פאר'ן פאלק און מחזיר זיין דעם גלאנץ פאר עם ישראל.

וואס מיר זעהן פון דעם אז נישט אייביג ווערען אידן פסול אדער היסטארישע פאסירונגען אפגעפרעגט צוליב א זייטיגע נישט גוטע זאך, ספעציעל ווען מ'רעדט פון ראטעווען די פאלק!!

[דער גאלדענער אדלער]

ווי למשל מ'זעהט אין שמואל א' קאפיטל י"ד פון פסוק כ"ד און ווייטער ביי יונתן, דער זוהן פון שאול המלך, ווען ער האט עובר געווען אויף די שבועה פון זיין טאטן אז די פאלק טאר נישט עסן יענעם טאג גארנישט ביז מ'וועט ענדיגן די נקמה אין די פלישתים, און יונתן האט נישט געוויסט פון די שבועה פון זיין טאטן און ער האט טועם געווען אביסל האניג, ווייל ער איז בכלל נישט דארט געווען ווען זיין טאטע האט געמאכט די שבועה. נאכ'ן אנפרעגן ביים אורים ותומים און מ'איז נישט גענטפערט געווארן האט שאול המלך פארשטאנען אז איינער האט עפעס געטוהן א שלעכטע זאך און מ'ברויך געוואר ווערן וואס און ווער, האט מען געווארפן גורל און ס'איז געפאלן אויף יהונתן, בקיצור די אינטערשטע שורה איז געווען אז שאול המלך איז אים גרייט געווען צו הרג'נן נאר די אידן האבן גע'טענה'ט: ויאמר העם אל שאול, היונתן ימות, אשר עשה הישועה הגדולה הזאת בישראל, חלילה, חי ה' אם יפול משערת ראשו ארצה, כי עם אלקים עשה היום הזה, ויפדו העם את יונתן ולא מת.