תשובה בענין הדפסת תמונות נשים - וועקער 15

[שמן למאור]

א שטיקל איפכא מסתברא..

ס'איז זייער פשוט, ער שרייבט נישט אז עס איז א איסור צו גיבן די האנט פארן בעל הבית'טע, ער שרייבט בלויז אז א ירא שמים זאל עס נישט טון. וא"כ היות רבנים זענען דאך נישט קיין ירא שמים. מעגן די פרויען קישן זייער הענט...

[שמן למאור]

.

[מי אני]

איך וואלט געזאגט (אליביה) אז לגבי ״נשיקה״ איז דאס נישט חיבה נאר ווען עס איז על הפנים וכדומה ולא על היד. משא״כ לגבי ״אחיזה״ (בחוזק) (אין די קאנטעקסט) איז דאס יא (קרוב ל)דרך חיבה (חיבת השלום).

מ׳קען דאס פארשטיין אז קישן די האנט איז א פארמאלע סארט סיין פון רעספּעקט, משא״כ ״holding hands״.

[רביה''ק זי''ע]

כ'האב עס סתם אהערגעברענגט פאר די טשיקאווקייט דערפון, כ'האב אינגאנצן נישט געמיינט אריינצוגיין צו ער איז גערעכט צו נישט ווייל די מינוט וואס ער טיילט איין מענטשן וואס צו טוהן איז ער שוין אומגערעכט, אבער אויב מ'גייט שוין יא מלמד זכות זיין קען מען זאגן אז זייענדיג פרעמד צו די ענין פון האנט שאקלען האט ער געמיינט אז ס'ליגט עפעס טיעפערס דערין, קושן די האנט ווידער האט ער געוואוסט וואס דאס איז האט ער פארשטאנען אז ס'מיינט נישט גארנישט, אינטערעסאנט אז ער אליין שרייבט אז דאס איז פשט פונעם מאמר חז"ל "כל הגדול מחברו יצרו גדול הימנו" ווי שוין דא ציטירט. בכלל איז מאדנע ווי ער לייגט אראפ די גאנצע ריטואל פונעם האנט דרוקעריי און אז מ'טוט דאס ווען מ'קומט באזוכן איינעם אינדערהיים, ווי ס'זעהט אויס האט ער עס טאקע נאר געזעהן (אדער געהערט פון איינער וואס האט עס געזעהן...) איין צוויי מאל ווען ער איז פונקט געוועהן ביי אן אשכנזי אינדערהיים, ווען ער גייט ווען איינמאל צו אן אשכנזישע שמחה און זעהט ווי ס'פליען האנט שאקלערייען רעכטס און לינקס וואלט ער לכאורה אנדערש געשריבן.

[מי אני]

לגבי וואס אונטערגרונד בנין ההלכה המחייב אותה, איז דא די געדאנק פון דאס גרונדנאָרמע פונעם פאליטישע און לעגאלע פילאזאף האַנס קעלסען. דאס איז א כעין אקסיאמאטישע ערשטע פּרינציפּ אויף וואס די גאנצע איבעריגע קוֺיד בויט זיך אויף. לדוגמא, אז ״מ׳דארף פאלגן דעם קוֺיד״. אין אונזער פאל קען מען דאס באטראכטן ווי דאס אז וואס עס איז מוסכם ומקובל בהעם איז מחייב.

די שאלה איז צי דאס איז א היפאטעטישע קאנסטראָקט, אדער איז דאס טאקע בעצם א נארמע/געזעץ ווי די אנדערע נאר פשוט שטערקער ווי זיי אלע.

און ווי הרב דר. מיכאל אברהם שרייבט:

ברור שלמחוקק אין שום עניין במוטיבציה של האזרח שמקיים את החוק או עובר עליו. הוא לא מורה לו לקיים את החוק בגלל היענות לציווי (חוק הכנסת). מבחינתו הדבר החשוב הוא רק שהחוק יקוים, הא ותו לא. אבל בתיאוריה המשפטית מקובל לומר שמערכת המשפט מבוססת על נורמה בסיסית (grund norm, מונח של קלזן), שכל שאר הנורמות נגזרות ממנה. כך לדוגמה הנורמה הבסיסית בישראל היא החובה לציית לחוקי הכנסת. זהו הבסיס לדרישה מכל אזרח לשמור את החוק ולכך שניתן לתבוע אותו להעניש אותו על אי קיום החוק. בהלכה, לעומת זאת, שני ההיבטים חשובים: גם זה התודעתי (המוטיבציה לקיום המצווה או לביצוע העבירה) וגם התיאוריה המשפטית (מהו על פי ההלכה היסוד המחייב כל יהודי, ובעצם כל אדם, לקיים את הוראותיה).

[נעקסט לעוועל]

לגבי די שמועס איבער אויב מען נעמט אן חז״ל דארף מען זיי אננעמען אינגאנצן אלץ אויטאריטעט, איך דריי זיך שוין יארן אינעם היימישן ציבור און איך זעה גאר א אינטערעסאנטע פענאמענאן, מענטשן דערמאנען זיך פון חז״ל נאר ווען מען רעדט פון א שעדליכע מנהג, קיינמאל וועלן זיי נישט אננעמען חז״ל ביי ענינים ווי ״אסור לאדם לקדש את האשה עד שיראנה, שהתורה אומרת ואהבת לרעך כמוך״ אדער ״חייב אדם לפרנס את אשתו״ ״מכבדה יותר מגופו״ ״ חייב אדם ללמד את בנו אומנות, כל שלא למדו אומנות כאילו למדו ליסתות״ קיינמאל, קיינמאל, קיינמאל. די מענטשן טאנצן ארויס פון די לעכער יעדעס מאל זיי טרעפן א דעסטרוקטיווע מאמר חז״ל.

יעצט קום נישט מיט א טוץ מראי מקומות, און שטיקער פון אוצר החכמה, ווייל עס מאכט בכלל נישט אויס די פילאזאפישע טייל, ווייל הרי אני כבן שבעים שנה ולא זכיתי להכיר מי שישים חז״ל פאר אן אויטאריטעט ״לטב ולמוטב״.

כהאב פינקט לעצטנס געלערנט די גמ’ אין כתובות דף ע”ב: מרעדט פון א פרוי וואס גייט ראשה פרועה אז דער מאן מעג איר געטן אן א כתובה, פרעגט דארט די גמ’ פון ווי רעדט מען אז זי גייט פרועה, אילימא בשוק זאגט דארט די גמ’ קען עס נישט זיין ווייל סאיז נישט דת יהודית נאר ממש א דאורייתא אלא בחצר אם כן לא הנחת בת לאברהם אבינו שיושבת תחת בעלה
זעיט מען אז די גמ’ פארשטייט אז סאיז נישט מעגליך צו וואוינען מיט א פרוי וואס דעקט איבער אירע האר אין חצר און ווער רעדט נאך פון דערהיים

אינטערעסאנט קיינער רעדט נישט פון די גמ’ נאר פון די מעשה פון קמחית וואס מעולם לא ראתה קורות ביתה שער ראשה

זענען מיר טאקע אזויפיל פרומער פון די נשים בימי חז”ל?

Sent from my SM-T738U using Tapatalk

אז די רעדטס שוין פון דעם דערמאן איך פון דער משנה
(אינטערעסאנט קיינער רעדט נישט פון דעם )

הָאִשָּׁה יוֹשֶׁבֶת וְקוֹצָה חַלָּתָהּ עֲרֻמָּה,
מִפְּנֵי שֶׁהִיא יְכוֹלָה לְכַסּוֹת עַצְמָהּ;

זעהט מען אז סאיז געווען העכסט נארמאל צו גיין נאקעט אינדערהיים, אן די מינימום, (ווען יא אידאך נישטא די גאנצע שאלה)
דארפן מיר זיין בעסער ווי די זמן המשנה ?
(א נקודה למחשבה, קיינמאל נישט מברר געווען לעומקו)

[מי אני]

איה״נ. בינה לבין עצמה (כשאינה אומרת וכו׳ דבר שבקדושה).

עס איז אינטרעסאנט צו באמערקן אז די ירושלמי דארט אין אָנהויב פ״ב בחלה לגבי עגבות לערוה זאגט אויף דעם, הדא דאת אמר לברכה אבל להביט אפילו כל שהוא אסור ע״ש (ועיין בברכות כד.).

[נעקסט לעוועל]

איה״נ. בינה לבין עצמה (כשאינה אומרת וכו׳ דבר שבקדושה).

עס איז אינטרעסאנט צו באמערקן אז די ירושלמי דארט אין אָנהויב פ״ב בחלה לגבי עגבות לערוה זאגט אויף דעם, הדא דאת אמר לברכה אבל להביט אפילו כל שהוא אסור ע״ש (ועיין בברכות כד.).

וואס הייסט כשאינה אומרת וכו׳ דבר שבקדושה ?
זי דארף דאך מאכן א ברכה אויף די חלה

[צקון לחש]

איה״נ. בינה לבין עצמה (כשאינה אומרת וכו׳ דבר שבקדושה).

עס איז אינטרעסאנט צו באמערקן אז די ירושלמי דארט אין אָנהויב פ״ב בחלה לגבי עגבות לערוה זאגט אויף דעם, הדא דאת אמר לברכה אבל להביט אפילו כל שהוא אסור ע״ש (ועיין בברכות כד.).

וואס הייסט כשאינה אומרת וכו׳ דבר שבקדושה ?
זי דארף דאך מאכן א ברכה אויף די חלה

זי דארף זיך אראפזעצן ווען זי מאכט א ברכה.

[מי אני]

אט וועגן דעם איז די גמרא דן דארט בברכות כד. אז פניה שלמטה [הערוה] טוחות בקרקע ע״ש. און עס ווערט טאקע גע׳פסק׳נט ביו״ד סימן שכח סעיף א ולגבי ברכות בכלל באו״ח סימן עד ברמ״א בסעיף ד ובסימן רו סעיף ג ע״ש. און זייער טשעסט הייסט נישט קיין ערוה לגבי דעם, וידוע אז זיי מאכן א ברכה במקוה ביו״ד סימן ר (און אויב עס איז דא א פראבלעם פון לבן רואה את ערותן עיין בש״ך שם ובטו״ז שם ובאו״ח בסימן עד הנ״ל).

***

http://www.kaveshtiebel.com/viewtopic.p ... 80#p516680

[מי אני]

לגבי וואס אונטערגרונד בנין ההלכה המחייב אותה, איז דא די געדאנק פון דאס גרונדנאָרמע פונעם פאליטישע און לעגאלע פילאזאף האַנס קעלסען. דאס איז א כעין אקסיאמאטישע ערשטע פּרינציפּ אויף וואס די גאנצע איבעריגע קוֺיד בויט זיך אויף. לדוגמא, אז ״מ׳דארף פאלגן דעם קוֺיד״. אין אונזער פאל קען מען דאס באטראכטן ווי דאס אז וואס עס איז מוסכם ומקובל בהעם איז מחייב.

די שאלה איז צי דאס איז א היפאטעטישע קאנסטראָקט, אדער איז דאס טאקע בעצם א נארמע/געזעץ ווי די אנדערע נאר פשוט שטערקער ווי זיי אלע.

און ווי הרב דר. מיכאל אברהם שרייבט:

ברור שלמחוקק אין שום עניין במוטיבציה של האזרח שמקיים את החוק או עובר עליו. הוא לא מורה לו לקיים את החוק בגלל היענות לציווי (חוק הכנסת). מבחינתו הדבר החשוב הוא רק שהחוק יקוים, הא ותו לא. אבל בתיאוריה המשפטית מקובל לומר שמערכת המשפט מבוססת על נורמה בסיסית (grund norm, מונח של קלזן), שכל שאר הנורמות נגזרות ממנה. כך לדוגמה הנורמה הבסיסית בישראל היא החובה לציית לחוקי הכנסת. זהו הבסיס לדרישה מכל אזרח לשמור את החוק ולכך שניתן לתבוע אותו להעניש אותו על אי קיום החוק. בהלכה, לעומת זאת, שני ההיבטים חשובים: גם זה התודעתי (המוטיבציה לקיום המצווה או לביצוע העבירה) וגם התיאוריה המשפטית (מהו על פי ההלכה היסוד המחייב כל יהודי, ובעצם כל אדם, לקיים את הוראותיה).

דער לעגאלער פילאזאף הערבּערט לייאנעל האַרט האט אויסגעברייטערט די געדאנק (ועפ״י לעגאלע פּאזיטיוויזם וואס לויטעט אז עס איז ל״ד דא א קשר צווישן מאראליטעט און געזעץ; געזעץ איז ריין מוסכמות לכ״ע) און געזאגט אז עס זענען דא דריי ״צווייט-ראנגיגע״ געזעצן וואס ליגן אונטער די ״עיקר״ געזעצן; ״עיקר״ באדייט די וואס זאגן איבער התנהגות און ״צווייט-ראנגיג״ איבער וויאזוי די ״עיקר״ געזעצן ווערן אינפארסירט וכו׳ - די ״מעטאַ״ געזעצן:

‏1). רוּל פון רעקאַגנישאן - אזוי ווי די ״גרוּנדסנארמע״ איז דאס וואס באזירט אלעס. למשל, ״אלעס וואס שטייט אין די בוך מוז מען פאלגן.״ אדער ״אלעס וואס יענער פּראפעסאר זאגט מוז מען פאלגן״. וכדומה. (וכמובן הערט זיך עס ערגעץ אויף אלס אינפיניט ריִגרעס.) ועפי״ז קען מען מברר זיין יעדעס געזעץ צי עס איז באמת א געזעץ. א ״נייע״ געזעץ מוז זיין באגרונדעט אין דעם כדי צו האבן אטאריטעט

‏2). רוּל פון טויש - די מעכאניזם ווי אזוי מ׳טוישט ״עיקר״ געזעצן (און עס מוז טאקע זיין און ווערן מקושר צום פריערדיגן רוּל פון רעקאַגנישאן און אריינגעטייטשט ווערן דערין)

3). די רוּל פון משפט - ווי אזוי מ׳טוהט זיי משפט׳ן און פאררעכען פארלעצונגען

ער דינגט זיך טאקע מיט דזשאַן אָסטין׳ס ״באפעהל טעאריע״ וואס דעפינירט ״געזעץ״ אלס פשוט א באפעהל וואס דארונטער ליגט אזהרת העונש. און דעריבער דארף עס (וכעין מה שאמר טאמאס האַבּס) ליגן אין און דורך א מלך המחוקק וואס ער איז דאס געזעץ העכער איר. האַרט טענה׳ט אבער אז מ׳פארשטייט אז ס׳איז דא א חילוק בין אחד המציית ל״געזעץ״ און איינער וואס איז מציית צו א רויבער וואס האלט א רעוואלווער צומזיין קאפ און באפעהלט אים עפעס. ער זאגט אז די תוקף פונעם געזעץ קומט למעשה פון אַן אינטערנאלע געפיהל פון התחייבות דערצו.

[מי אני]

דער שו"ת אבני ישפה (ח"ג סימן עה ענף ג) איז מתיר פאר א פרוי וואס טאנצט כדרכה און זעהט א מאן קוקן אויף איר כדי ליהנות, צו ווייטער טאנצן און עס איז נישטא אויף איר קיין שום פראבלעם פון לפני עור, וויבאלד זי האט גארנישט געטוהן בפשיעה וכו' ע"ש.

אין דעם גאנצן שמועס איז סתם אזוי אינטרעסאנט צוצוצייכענען צו די גמרא בסוטה כב: אז איינע פון די זיבן סארט מכות פרושים וואס זענען פון די מבלי עולם (המשנה לעיל כ.) איז פרוש קיזאי און רב נחמן איז דארט מפרש זה המקיז דם בכתלים, ופירש"י שם:

עושה עצמו כעוצם עיניו שלא יסתכל בנשים ומתוך כך מכה ראשו בכותל והדם יוצא.

[yesiknow]

דער שו"ת אבני ישפה (ח"ג סימן עה ענף ג) איז מתיר פאר א פרוי וואס טאנצט כדרכה און זעהט א מאן קוקן אויף איר כדי ליהנות, צו ווייטער טאנצן און עס איז נישטא אויף איר קיין שום פראבלעם פון לפני עור, וויבאלד זי האט גארנישט געטוהן בפשיעה וכו' ע"ש.

אין דעם גאנצן שמועס איז סתם אזוי אינטרעסאנט צוצוצייכענען צו די גמרא בסוטה כב: אז איינע פון די זיבן סארט מכות פרושים וואס זענען פון די מבלי עולם (המשנה לעיל כ.) איז פרוש קיזאי און רב נחמן איז דארט מפרש זה המקיז דם בכתלים, ופירש"י שם:

עושה עצמו כעוצם עיניו שלא יסתכל בנשים ומתוך כך מכה ראשו בכותל והדם יוצא.

לכאורה קשה אם היא רק עושה את עצמו כאילו לא רואה אז למה מכה ראשו בכותל עד זיבת דם? אולי זה חלק מהמשחק ועיין ברן שם על הדף שמפלפל בזה.

אבל אם גם האישה שרוקדת נהנה מה שגבר מסתכל עליה אולי זה בעצמו איסור מישהו יכול לברר את זה

[מי אני]

דער שו"ת אבני ישפה (ח"ג סימן עה ענף ג) איז מתיר פאר א פרוי וואס טאנצט כדרכה און זעהט א מאן קוקן אויף איר כדי ליהנות, צו ווייטער טאנצן און עס איז נישטא אויף איר קיין שום פראבלעם פון לפני עור, וויבאלד זי האט גארנישט געטוהן בפשיעה וכו' ע"ש.

אבל אם גם האישה שרוקדת נהנה מה שגבר מסתכל עליה אולי זה בעצמו איסור מישהו יכול לברר את זה

אויב האט זיך דאך דאס אָנגעהויבן שלא בפשיעה ובאונס מצידה, איז דאך דאס לכאורה דומה למַה דפסק הרמב"ם בהל' אישות (פכ"ד הי"ט, וג"כ בהל' איסורי ביאה פ"א ה"ט) כּרָבָא בכתובות נא:

כל שתחלת ביאתה באונס אע"פ שסופה ברצון ואפילו אמרה הניחו לו שאלמלי לא אנס אותי הייתי שוכרתו הרי זו מותר, שהיצר לבשה ומתחלה [היתה] באונס.

ולכאורה ה"ה הכא.

דאס קען אויך לכאורה סתם אזוי אָנרירן אין ווי ווייט "אפשר" עס איז פאר איר צו טאנצן ערגעץ אנדערש צי נישט אינגאנצן.

[yesiknow]

דער שו"ת אבני ישפה (ח"ג סימן עה ענף ג) איז מתיר פאר א פרוי וואס טאנצט כדרכה און זעהט א מאן קוקן אויף איר כדי ליהנות, צו ווייטער טאנצן און עס איז נישטא אויף איר קיין שום פראבלעם פון לפני עור, וויבאלד זי האט גארנישט געטוהן בפשיעה וכו' ע"ש.

אבל אם גם האישה שרוקדת נהנה מה שגבר מסתכל עליה אולי זה בעצמו איסור מישהו יכול לברר את זה

אויב האט זיך דאך דאס אָנגעהויבן שלא בפשיעה ובאונס מצידה, איז דאך דאס לכאורה דומה למַה דפסק הרמב"ם בהל' אישות (פכ"ד הי"ט, וג"כ בהל' איסורי ביאה פ"א ה"ט) כּרָבָא בכתובות נא:

כל שתחלת ביאתה באונס אע"פ שסופה ברצון ואפילו אמרה הניחו לו שאלמלי לא אנס אותי הייתי שוכרתו הרי זו מותר, שהיצר לבשה ומתחלה [היתה] באונס.

ולכאורה ה"ה הכא.

דאס קען אויך לכאורה סתם אזוי אָנרירן אין ווי ווייט "אפשר" עס איז פאר איר צו טאנצן ערגעץ אנדערש צי נישט אינגאנצן.

לכאורה יש לחלק שם שהם באמצע העובדה כידוע יש התגברות היצר בכמה אופנים זה ממש נחשב כאונס, מה שאין כן ברקידה, וגם יכולים להביא ראי' מהסיפור שמובא בתלמוד שאיזה נערה פסע פסיעות יפים כשאיזה גברים אמרו איזה יפה הפסיעות שלה דקדקה עוד יותר בפסיעות שלו וכמדומה נענשה ע"ז , מי אני להבין בדברים הכי דקים וגבוהים...

[מי אני]

תשובתך בצידך. פון די גמרא בע"ז חי. על עונש בתו של ר' חנינא בן תרדיון איז דאך דארט געווען מיד דקדקה בפסיעותיה ע"ש. דאס קען שוין גערעכענט ווערן ווי א נייע מעשה וואו זי מאכט עס יעצט נאך מער. ענליך טרעפט מען בתוס' בפסחים כה: ד"ה אף, אז ביי אונס בעילה וואו די פרוי טוהט יא א מעשה און איז נישט קרקע עולם איז זי אויך מחוייב למסור נפשה, משא"כ ווען זי טוהט נישט קיין מעשה איז זי נישט מחוייב למסור נפשה (משא"כ ביי א מאן וואו עס איז נישט שייך בלי מעשה ווייל אין קישוי אלא לדעת) ע"ש. עכ"פ חזינן מזה דתרי גווני אונס איכא באשה בבעילה - ס'איז משמע פון תוס' אז ביידע ווערן גערעכענט ווי אַן אונס. ולכן ניתן להיאמר אז אויב ביי תחילתה באונס וסופה ברצון ביי בעילה, וואו מעיקרא איז עס געווען די ערשטע סארט אונס פון קרקע עולם בלי מעשה, און דערנאך ווען ס'איז שוין געווארן ברצון האט זי זיך ממש גענומען טוהן מעשים בבעילתה (מער ווי סתם זאגן "הניחו לו" אָנצוגיין אזוי ווי עס איז געווען ביז אהער, נאר אזוי ווי אין פּאָרן), דאן ווערט דאס גערעכענט ווי א נייע מעשה בעילה און זי איז יא אסור - עס איז שוין שונה פון די אונס וואס איז געווען פון פריער און ווערט נישט נתייחס צו איר. (ואיה"נ אז עס וועט אויסקומען לפי"ז אז וואו די תחילתה באונס איז יא געווען אפילו מעיקרא במעשה, וואס הגם דעמאלטס איז זי אסור ומחוייב למסור נפשה כתוס', רעכענט עס דאך תוס' פארט ווי אַן אונס כנ"ל, וממילא ווערט זי נישט אסור, איז אין אזא פאל וואו די סופה ברצון איז אויך פונקט אזוי במעשה, איז עס נחשב און ווערט נתייחס צוריק צו די תחילתה באונס און זי בלייבט מותר - עס איז אלעס די זעלבע סארט מעשה.)

משא"כ בנידון דידן ווען זי איז פשוט ממשיך צו טאנצן ווי פריער מיט די גענויע זעלבע סארט מעשה, נאר פשוט מיט הנאה אז מ'קוקט אויף איר, איז די סופה ברצון נאך אלס נתייחס צו די תחילתה באונס. ואיה"נ, טאמער איז זי יעצט מער מדקדק בשביל זה, איז עס לכאורה א פראבלעם און א נייע מעשה וואס ווערט יעצט נישט נתייחס צום פריערדיגן אונס השונה ממנה.

ויש לעיין.

[מי אני]

דא האט @סאו וואט געשריבן:

יעצט וויל איך מיט איר לערנען עפעס אונטרעסאנט, להרחיב הנושא בנוגע אמותיהם של ישראל.

מצינו שהתורה משבחת את האמהות שהיו כולן יפות תואר וטובת מראה, כדכתיב (בראשית י"ב י"א) אצל שרה אמנו ע"ה כי אשה יפת מראה את. וכן כתיב אצל רבקה אמנו ע"ה (שם כ"ד ט"ז) והנערה טבת מראה מאוד (בספורנו פי' טובת מראה: יפת הצבע). וכן כתיב אצל רחל אמנו (שם כ"ט י"ז) ורחל היתה יפת תואר (ברש"י ד"ה תואר פי', תואר הוא צורת הפרצוף, [שיינע פיגאר], ובאבן עזרא ד"ה יפת תואר פי': כל אבר, כעין והאף והפה יפה [שיינע פיטשארס], וברשב"ם ד"ה יפת תואר פי': דפוס החוטם והמצח והפה והלחיים. ובספורנו ד"ה יפת תואר פי': יפת התמונה). ויפת מראה (ברש"י ד"ה מראה פי':מראה היא זיו קלסתר. ובאבן עזרא ד"ה יפת תואר פי': ומראה הכל יפה, או מראה על עין הפנים הנראה, וברשב"ם ד"ה יפת מראה פי': לבן ואדמדם. ובספורנו ד"ה ויפת מראה פי': בצבע העור, שהוא צח ואדום כי אמנם הצבע הוא מושג לחוש הראות. ובאור החיים הק' ד"ה יפת תואר פי': ויפת מראה שהיה לה חן שיתאוה לה כל רואה (לתשמיש, ניין? יא, די אמהות).

ואף מה דכתיב (שם) אצל לאה: ועיני לאה רכות, כתב הרשב"ם (ד"ה רכות) שפירושו של רכות הוא נאות, שהיו לה עינים נאות, ואמרו חז"ל (תענית כ"ד ע"א) כלה שעיניה נאות אין כל גופה צריכה בדיקה. וכן כתבו בדעת זקנים מבעלי התוס' (ד"ה ועיני לאה רכות) רכות מלשון רך וטוב (שם י"ח ז') שהיתה נראית יפה מחמת שהיו עיניה יפות, ונראית רכה וילדה. ועיין במסכת בבא בתרא (נ"ח ע"א) הכל בפני שרה כקוף בפני אדם, שרה בפני חוה כקוף בפני אדם. ועיין במס' מגילה (ט"ו ע"א) ארבע נשים יפיפיות היו בעולם, שרה רחב ואביגיל ואסתר.

והטעם שהיו האמהות יפות מראה, מצינו במדרש (לך פמ"ה ס"ד, שהש"ר פ"ב סל"ב) שרצה הקב,ה שיהיו נשותיהן של האבות יפות תואר, כדי שיהנו מהן בעליהן (נא? וואספארא שפראך איז דאס????). וכתב ביפה תואר על מדרש רבה שיר השירים (שם אות כ"ד) מפני שהיה האבות קדושים ופירושים מתענוגי העולם, היו צריכים יופי טפי בנשותיהם כדי שיתעורר לבם לדבר מצוה, ומהאי טעמא נמי לקח שלמה המלך נשים רבות, לפי שהיה לבו שקוע מאוד בחכמותיו, ועל ידי יופי כמה מיני הנשים יטה לבו לעסוק העולם.

דער רד"ק שרייבט:

דער רלב"ג איז אויך מפרש אז יעקב האט געוואלט רחל וויבאלד זי איז שיין, ווייל דאס צייגט אויף האבן געזונטע קינדער, משא"כ לאה וואס האט געהאט עיני רכות וואס ווייזט אויף חולי מה. ועיין במה שכתב בזה בהתועלת העשירי. ועיין בשבת כה: על אשה מקושטת לת"ח, ובתענית לא. ובכתובות נט: שאין האשה אלא ליופי ואין אשה אלא לבנים (וברש"י בשמות לח ח עה"פ במראות הצובאות). (וכידוע, איז דאך דאס די עוואלוציאנערישע סיבה אז זכרים טרעפן אינגערע נקיבות מיט א ספעציפישן/פעמינין געבוי וכו' אלס עטרעקטיוו און "שיין": ווייל דאס צייגט אויף זייער געזונטע ריפּראדאָקטיוו וועליוּ. ועיין לדוגמא כאן.)

ואגב, ער איז דארט מפרש דעם "וישק יעקב לרחל", אז עס איז געווען "על ידיה או על בגדיה" ע"ש (ועיין במה שכתב בזה בהתועלת החמישי). ר׳ יוסף אבן כספי שרייבט אויף דעם:

וישק יעקב לרחל – ראיתי את העם הזה כמתאוננים על יעקב שעשה זה הפריצות, ובפרט החסידים מֵעַמֵנוּ והזקנים. ואם חי ה׳ איני מצטער על מקרא זה אבל אומר עם זה שאין מנהג הארץ לנשוק בפה או בלחי, וחלילה לו ולנו שיהיה זה בפה רחמנא ליצלן. ואם חס ושלום עשה זה יעקב מה נוכל לעשות, ויותר חזק מזה עשה משיח אלוקי יעקב. והרבה עמו פדות (תהלים קל ז) ית׳ וית׳.

ואולם מה שהוא תמה גדול בחקינו ובחוק כל חסיד איך יעקב אבינו היה בוחר בחורות יפות.

ועיין במה שהביא @כוכב מהנועם אלימלך בזה.

[מי אני]

דא האט מען געפרעגט אז וואס פונקטליך איז אַן אבּיעקטיוון הגדרה פון "מתכוון ליהנות". איך האב געקלערט אז אפשר קען מען צו דעם צושטעלן דאס וואס דער גר"ח איז מחלק לתרץ הסתירה בהרמב"ם בהל' תפלה פ"ד הט"ו וואו דער רמב"ם פסק'נט אז בלי כוונת הלב איז דאס מעכב את התפלה וחוזר ומתפלל, ובין מה שפסק להלן בפ"י ה"א אז אם כיוון לבו בברכה ראשונה של שמונ"ע יצא ע"ש. ער ענטפערט אז עס איז דא דערביי צוויי סארטן כוונות: איינס, אז דער מענטש ווייסט אז ער דאווענט און שטייט כביכול פאר'ן בורא - דאס איז מעכב ווייל בלא זה איז ער כמתעסק בעלמא און אויך פעהלט פון די מצות צריכות כוונה וואס איז סתם אזוי דא ביי יעדעס מצוה. דאס איז מעכב לגמרי. די צווייטע סארט איז כוונה של פירוש המלות און דאס איז נאר מעכב ביים ערשטן ברכה, ווייל עס איז א דין מסויים רק בתפילה, ע"ש.

ובנידון דידן קען מען אפשר זאגן אז די געדאנק איז אויך אזוי: בלי כוונה כלל איז ער כמתעסק בעלמא, ואין כאן בית מיחוש כלל. דערנאך איז דא סתם כוונה לראותה און ער ווייסט אז ער קוקט אויף א פרוי. ובזה איז ווייטער נישטא קיין חשש. דערנאך איז דא דער דין מסויים ביי הסתכלות, וואו ער האט א כוונה צו באקומען דערפון א קורת רוח של ראיית אשה, ובזה אסור.

[מתבודד]

דאס איז די חורבן פון מאכן אזא גאנצע טראסק פון יעדע אכט יעריגע מיידעלע וואס פאלט אריין אין א צייטונג, ס'ווערט שוין נאכדעם א גאנצע פעולה פון קוקן אויף א פרוי... רעד נישט דערפון, מאך נישט קיין מצב וועט ער עס ניטאמאל באמערקן.
פונקט ווי דער בעל תשובה שטייט בעת תפלתו באימה ופחד ווייל ער שטייט פארן מלך, צוליב וואס ס'איז פאר אים א נייע דערהער, בעת וואס דער חסידישע איד דארף הערן ווי איינער שושקעט אויף א צווייטנס טעלעפאן קלינג צו זיך אויפכאפן פון זיינע דמיונות און זיך דערמאנען אז ער רעדט צו גאט ב"ה.

היי יאר האב איך שוין שרעקליכע הרהורים באקומען פון טויס-פאר-יו'ס פורים קאטילאג ווי 4 יעריגע מיידעלעך זענען אזוי זיס פארשטעלט, נאכן זיך אנקלאפן אין אלע מחאות אין די גאסן דערוועגן...

זאגט מיר א חבר אז נאכן ליינען אין א ספר אויף שמירת עינים די הארבקייט פון קוקן (הסתכלות דוקא?) אויף די לבנה, האט ער פלוצים באקומען עפעס א ווילדן אומבאהערשטן תאוה צו בליקן און קוקן אויף די לבנה ווען ער'ט נאר געהאט א געלעגנהייט.

לאז. געמאכט.

[מי אני]

יא יא. דאס דערמאנט פון וואס @הוגה האט דא צוגעברענגט פון הרבנית מיכל טיקוצ׳ינסקי בענין צניעות ומקורה:

אדרבא, דאס אויסלערנען מיידלעך און פרויען אז צניעות איז צוליב די מתח מיני צווישן זכרים ונקיבות איז די גרעסטע breach אין צניעות. שטעלט אייך פאר, א מיידל שטייט ביים שאנק און וויל אנטון א קלייד און זי טראכט ״וועט דער קלייד ציען צופיל אויפמערקזאמקייט? וועט עס מעורר זיין תאוות המשגל?״ הזאת צניעות? הזאת מחניך קדוש?

עמפאסיס אין אריגינעל (אין @הוגה׳ס ווערטער).

די געדאנק איז אז לייגן א דגוש אויף צניעות איז אליינס אומ׳צניעות. וכעין זה הוא בזה. אזא סארט סטרייסאנד עפעקט.

[מי אני]

לגבי די נידון איבער סמכות ההלכה מכח התפשטותה, איז אינטרעסאנט צוצוברענגען וואס דער ויכוח מים חיים (דער ברודער פונעם מהר״ל) שרייבט אין זיינע השגות אויפ׳ן רמ״א׳ס תורת חטאת:

[מי אני]

‏דא האב איך צוגעברענגט:

לגבי דין פרוץ בעריות בנוגע יחוד. שו"ת שבט הלוי (ח"ה סימן רב אות א).

הגם אז דער אגרות משה (אבה"ע ח"ד סימן סה אות יז) שרייבט:

(ועיין לעיל שם בשבט הלוי.)

און שפעטער דארט:

לגבי פסול לעדות פסק'נט דער רמ"א בחו"מ סימן לד סעיף כה:

וכן אין נפסל על קול וחשד בעלמא כגון מי שחשוד על עריות שרגיל עם עריות ומתייחד עמהם וקול יוצא עליו כשר לכל עדות חוץ מלעדות אשה

וכתב שם הסמ"ע בס"ק סא דהוא אפילו בקלא דלא פסיק ע"ש. און אנדערע ווערטער, אפילו לפסול לעדות אשה פעהלט לכאורה אויס דוקא "שרגיל עם עריות ומתייחד עמהם" ממש, און אפילו דאן (בקול יוצא עליו על זה דלא פסיק) איז ער נאך אלס כשר לכל שאר עדות. (איך גלייב אז דאס האט @נפה געמיינט מיט'ן רופן די גליון דא "עם הארצות" - לגבי זייער "סעיף" א. און דאס וואס זיי נוצן גאנצעטע "לומדות'ן" אים צו פסל'ען לעדות, דערמאנט פון די מימרא פון הרב יצחק לעבאוויטש שליט"א, צוגעברענגט אין וועקער 8: "איינער וואס מ'דארף מאכן א פלפול פארוואס ער איז אַן אפיקורוס, איז קיין אפיקורוס נישט.") ועיין לעיל שם בסעיף ב דמה שנקרא ״רשע״ שפסול לעדות הוא רק בעבר עבירה שחייבים עליו מלקות ע״ש.

‏ועיין ברמ"א ביו"ד סימן קיט סעיף ב לגבי החשוד לאכול דברים האסורים, "עובר עבירה לתיאבון לא מקרי חשוד", וע"ש בטו"ז ס"ק ד ובש"ך ס"ק ו (ועיין בחו״מ סימן לד סעיף ב דרק בעבירה שחייבים עליו מלקות פסול אפילו אם עבר רק לתיאבון). ועיין להלן שם ברמ"א סעיף ז, "מי שהוא חשוד בדבר דלא משמע לאינשי שהוא עבירה לא מקרי חשוד (רשב"א סימן ס"ד) מיהו לאותו דבר אינו נאמן", וע"ש בטו"ז ס"ק ט ובש"ך ס"ק יט.

‏אויבן האב איך צוגעברענגט דעם רמב״ם בפירוש המשניות (סנהדרין פ"ז מ"ד):

ומותר להסתכל בכלה בשעת ברכה ואף על פי שהיא אשת איש והיא ערוה, ואסור להסתכל בה אחרי כן אלא אם כן לא נתכוון לידע צורתה. והאשה הפנויה, מותר לאותם שאינה לו ערוה ליהנות בהסתכל ביופיה, ואין בזה איסור אלא על דרך צניעות והפרישות והוא מן הדברים המותרים כדי שלא יגע באיסור, כי החסידים מרחיקין דברים כאילו ואף על פי שהן מותרים, מחשש שתנשא אותה אשה וירגיל עמה כמו שהיה עושה לפנים, וכן פירשו בפירוש זה שאמר איוב "ברית כרתי לעיני ומה אתבונן על בתולה" (איוב לא א), אבל אינו אסור. אבל אם היה מסתכל בה לידע אם היא יפת מראה כדי שישאנה, או אם היא כעורה ולא ישאנה, זה ראוי לעשות והתורה מצוה על זה, ואנשי מעשה מבעלי תורה מכוונים לעשותו.

קומט אויס לפי״ז אז דאס גייט אריין אין כלל פון וואס דער מחבר דארט בחו״מ סימן לד סעיף ג זאגט:

היתה העבירה שעבר מדרבנן פסול מדרבנן.

(כגון בועלי ארוסותיהן בלא כתובה, ואפשר אפילו בועלי כותיות, ועיין בסמ״ע שם ס״ק ד. מיינענדיג עבירות במעשה וקום ועשה ושייך בהן מכת מרדות.) און דער רמ״א לייגט דארט צו אז דאס איז אויך נאר טאמער ער האט דאס געטוהן מחמת חימוד ממון, וע״ש בסמ״ע ס״ק ה. עכ״פ איז דאך דא נאך א סניף להקל, חוץ כל הנ״ל, עפ״י הרמב״ם אז ס׳נאר א דרבנן (ואין בו מעשה ומכת מרדות).

ולכאורה איז די אי-איסור להרמב״ם להסתכל על פנויה אפילו כשהיא נדה. ווייל אפילו זי איז ווען נישט א נדה, איז זי דאך, כמו שהיא עכשיו ממש, אסור לו מחמת הלאו דלא תהיה קדשה (ועיין בספר המצות להרמב״ם מצות ל״ת שנה ובחינוך מצוה תקע) וואס איז א חיוב מלקות. ואלא מאי? אז זי איז למעשה מותרת לו באופן כשמכניסה בחופה וקידושין. וכן הוא לכאורה באיסור נדה, הגם עס איז טאקע הארבער, אז זי איז מותרת לו כשתטבול. און דאס זעלבע איז לכאורה אויך לגבי כותית, וואס ביי איר איז דא די לאו פון לא תתחתן בם (ועיין בהל׳ איסורי ביאה פי״ב ה״א ובחינוך מצוה תכז) וואס איז אויך א איסור מלקות אם יחדה לו. אבער זי איז מותר פאר אים לכשתתגייר (כשאינו כהן, אשר האיסור בכהן הוא מדרבנן). אבער מ׳קען אויף דעם פרעגן אז ערות אשת איש איז אויך שייך להיות מותרת לו אם יגרשנה בעלה (עכ״פ אם אינו כהן)? ואולי אפשר לתרץ אז ביי קדשה, נדה או כותית/גויה איז די היתר לו תלוי רק בדעת אדם אחד (חוץ מהוא עצמו): די פרוי אויב זי וויל זיך מגייר זיין, טובל׳ן, און/אדער לקבל קידושיו. משא״כ ביי אשת איש וואו עס איז תלוי בדעת שני אנשים (חוץ מהוא עצמו): איר יעצטיגע מאן אם יגרשנה און אין איר נאכדעם אם רוצה להתקדש/להינשא לו. און דאס איז אחוץ מחומר איסור אשת איש בסתם.

מ׳קען אבער ווייטער פרעגן און מחלק זיין אז ביי פנויה טהורה קומט די היתר פון קדשה בקידושין לאלתר ולכן איז מותר הסתכלות להרמב״ם, משא״כ בנדה (וכותית) וואו עס קען זיין תלוי בזמן (בפרט לרבנן שצריכה שבעה נקיים). אבער אולי אפשר לתרץ אז דער רמ״א פסק׳נט דאך ביו״ד סימן קצה סעיף ז עפ״י הרמב״ם (הל׳ איסורי ביאה פכ״א ה״ד) אז א מאן מעג מסתכל זיין באשתו נדה במקומות הגלויים אע״פ שנהנה און דער ש״ך דארט בס״ק יב איז מסביר כיון שהיא מותרת לו לאחר זמן ע״ש. וא״כ דא וואו די היתר קומט און איז תלוי בקידושיו כנ״ל, איז מיד כשמקדשה (וכונסה) איז מותר לו להסתכל בה (במקומות הגלויים) אף כשנהנה אע״פ שהיא נדה (הגם אז זיך מייחד זיין מיט איר וועט ער נישט קענען כדאיתא לעיל בסימן קצב סעיף ד). וממילא איז דאס אז ס׳איז בא לאחר זמן נישט קיין עיכוב.

***

‏דא [פון בערך 32:00] רעדט דר. נעמי סיידמאן איבער דעם אז דאס׳ן נישט דרוקן בילדער פון פרויען איז א נייע זאך. עס איז אינעם קאנטעקסט פון דעם אז נאכ׳ן שואה האט מען געזוכט איבערצובויען דעם קולטור וואס מ׳האט פארלוירן און אז דאדורך איז עס געווארן א גענצליך נייע זאך.

[מי אני]

אז מ'האט דערמאנט חשוד לעריות לגבי פסול לעדות, שרייבט דער חלקת מחוקק באה"ע סימן מב ס"ק יד:

הנה הפרש גדול יש בין בא על הערוה ממש לחשוד בעלמא שמתייחד עם העריות. דבחשוד בעלמא נראה שאינו רק פסול מדרבנן, דאינו לאו מפורש בתורה רק שהוא חשוד לאותו דבר, אבל אם בא על הערוה ממש ויש עדים בדבר, למאן דפסק כרב ששת (סנהדרין כו:) הוא פסול מדאורייתא. ומיהו לדעת קצת פוסקים הפוסקים כרב נחמן שם אף בבא על הערוה ממש מאחר שיצרו תוקפו כשר לעדות רק בעדות אשה נקרא חשוד מדרבנן.

ועיין כאן.

און ביי עדי קידושין איז דא אַן ענין פון הסתכלות, וכדפסק שם הרמ"א בסעיף ד עפ"י הרשב"א בתשובה סימן תשפ, דצריכים העדים לראות הנתינה ממש לידה או לרשותה ע"ש...

***

לגבי הגדרת "כוונה" (בכלל), האט דר. מנחם לורברבוים א דיון דערין. (את"י.)

דר. רון מרגולין ברענגט צו:

Enelow noted that the Talmudic term kavanah [usually rendered as "intent”] originated in Talmudic phrases that joined the root khaf-vav-nun with the word lev. See, for example, the verse “whose heart was inconsistent" (Ps. 78:8) and more. Discussions about the phrase kavanat ha-lev in the Babylonian Talmud show that its meaning lies in the realm of thought: it describes intellectual awareness of the observance of the commandment. Later, the word kavanah became a key term in the discussions of interiorization in Judaism, as Enelow argued

The word kavanah is a linguistic innovation of the Mishnah. According to Urbach, only the Amoraim make frequent use of this term as they discuss whether performance of the commandments requires intent. This term played an additional role in regard to transgressions. Beginning with the Mishnah, discussions of intent employ the terms maḥshavah [literally, "thought”], ratzon [“will”], and lishmah or she-lo lishmah [“for its own sake” and “not for its own sake”], along with kavanah. The Mishnah occasionally deals with questions of this sort by presenting a concrete instance without recourse to specific terms, when the case itself indicates the degree of intent. Lorberbaum attempted to systematically analyze the different meanings of kavanah in the world of the rabbis