דם על המשקוף

[אמת45]

ערב חג הפסח תשפ"ג.

ס'הערשט א גערויש אומעטום. געשעפטן פון אלע סארט - הארדוועיר, ספרים, גראסעריי, קליידונג, שניידעריי, זענען איבערגעפילט מיט קונדן, יעדער פאר זיין צוועק.

בחורים מיט טשייניק און טעפ ביי די בורות, קליינע קינדערלעך מיט אנגעפילטע וואגאנען, אינגעלייט מיט אפגעמוטשעטע קארטלעך, העלפן אלע די מאמעס אין שטוב וואס זענען העפטיג פארנומען אפקאכן נאך א מאלצייט פארן לאנגן יום טוב.
א גאנצע פריזער ליגט שוין אנגעפילט; פרי עמלם פון די מידע בעלעבוסטעס, וואס שעפן נחת פון יעדן בעקעלע באזונדער.
אבער קאכן קען מען ביזן זמן.

צווישן די ספרים געשעפט פאליצעס דרייען זיך די מענער, בליקענדיג הגדות ניי און אלט, צו טרעפן דעם ריכטיגן קאנדידאט פארן היי יאריגן סדר נאכט, און אפילו סתם א ספר ניי, צו באשיינען דעם טיש.

אין בעקעריי הערשט א געפילדער. אידן חובבי מצות ומצוות נעמען אנטייל אינעם העפטיגן אפעראציע, פון קנעטן, וועלגערן, ביז שיבּערן.

ביים רב אין שטוב טוט זיך אויך. שאלות אויפן טעלעפאן, שטרות אויפן טיש, און א רייע אידן ביים טיר וואס ווילן די חמץ פארקויפן.

גאנץ כלל ישראל הארעוועט און גרייט זיך צום זמן חירותנו - די טאג וואס מיר זענען געווארן א פאלק, טרייע קנעכט אונטער דעם איינציגן קעניג.

וואס פייערט מען אזוי?

אסאך פעלקער זענען פארהאן, און אסאך געטער צו דינען, אבער מיר זענען דער איינציג פאלק וואס דינט דעם עכטן קעניג, שליט בעליונים ובתחתונים, און מיר גרייטן זיך צו אפהאלטן דעם טאג פון אונזער געבורט - כלל ישראל.

אבער איך בין נישט אויפן גאס. איך בין אין אפיס ביי מיין טישל, קלאצענדיג אויף א גרויסן סקרין, טרויעריג.
איך קען נישט ארבעטן, און האב נישט די טרייבקראפט אין מיר צו רוימען מיין קאר, דעקן די קאונטער, אפּנעמען די קליידער פון קלינערס, אדער סיי וועלכע ארבעט אין די קריטישע מינוטן.

מיין קאפ האמערט מיט שווערע געדאנקען, מיינע געפילן זענען צושטרויבלט, און איך בין צומישט און אנטוישט.
איך האב נארוואס ערהאלטן דעם דריטן בריוו פון א היימישן מוסד, אפזאגענדיג פון אריינעמען מיין קליין טאכטער אין שולע, וואס ווי פארשטענדליך האט דאס מיט איר גארנישט, נאר מיט מיר און מיין ווייב.

איך ווייס אז פריוואטע מוסדות זענען בארעכטיגט צו טוהן וואס זיי שמעקט. זיי "קומען מיך גארנישט" ווי מ'זאגט. אויך ווייס איך אז טראץ וואס איך בין א אוהב השם ואוהב ישראל, און א פערזאן מיט שטארקע מעגליכקייטן, זענען פארהאן עקסטרעמערע עלעמענטן וואס ביי זיי מוז מען זיין עפעס אנדערש.

איך פארשטיי די מצב גאר גוט.

וואס איך פארשטיי בשום אופן נישט איז ווי אזוי אזא העפטיגע ערב פסח אפעראציע קען זיין לשמה.

אז איך ערליכע איד, א רעכטע אנהענגער פון דעם פאלק, וואס גייט אויך מארגן זאגן קדש, אפרעכטן א סדר נאכט, מיט א ווייסע קיטל, ענטפערן די פיר קשיות, זינגען דיינו, בין נישט גענוג גוט צו קענען וואוינען מיט אנדערע אידן אין דעם שטאט און שיקן מיין טאכטער מיט זיי, אין א אידישע שולע, איז עפעס וואס די מקטריגים וואלטן זיך געדארפט א ווארף טוהן און שטום מאכן דעם גאנצן פמליא של מעלה, חלילה.

ס'נישט מצרים, נישט אדום, נישט די גריכישע בונקער, רומישע טעג, און נישט דייטשלאנד 38'.
ס'איז די שפיץ עפאכע פון כלל ישראל, ווען מען האט די מעגליכקייט און הרחבת הדעת, אינאיינעם צו פראווען דעם זמן חירותנו, בפומבי, מיט פולען פראכט.

און זיצן זיצט א איד אין דעם קליינעם פרומען געטאו, אפגעזונדערט פון די וועלט ארום, מיט זיי אינאיינעם, מיט א ברען צום סדר און גליסטונג צום גאט, און ס'נישטא פאר אים קיין פלאץ, נישט אין הארץ, נישט אין אידאלאגיע, און נישט אויף למעשה, אז ער זאל קענען דינען דעם זעלבן איינעם גאט.


דען וואס איז יא דא?