מילתא דבדיחותא

[יין שרף]

איינער וואס פארקויפט היימישע קאפקעיק'ס מיט די גראָזן-אויל אריינגעמישט האט געזוכט דעם פאסיגען נאמען פאר זיינע קאפקעיק'ס

גלייך נאך פסח רופט ער מיך אהן מיט א ברען. כ'האב א נאמען: קומחא דשמחה

פסולת דגן ויצהר...

הה"ד מדרש פליאה, קרח שפיקח היה מה ראה לשטות זו, אלא משום שהיה בן יצהר..

[מתבודד]

דער יין שרף האט אינסטאלירט עפעס א דעטעקטער דא אין שטיבל, אז ווען אימער ס'רעדט זיך דא פון יי"ש והמסתעף והגלילות איז דער בחור דא...

נ.ב. א לייק פאר דיין נייע חתימה

[יין שרף]

דער יין שרף האט אינסטאלירט עפעס א דעטעקטער דא אין שטיבל, אז ווען אימער ס'רעדט זיך דא פון יי"ש והמסתעף והגלילות איז דער בחור דא...

נ.ב. א לייק פאר דיין נייע חתימה

תירוש מיט יצהר גייען צוזאמען

[קייןנאמען]

קאווע שטיבל can make us high
I would call it happy coffee
וויבאלד יין שרף איז אריינגעמישט

[berlbalaguleh]

יין שרף איז שוין סעמיי ריטייערט. ער קריכט נאר ארויס פן די לעכער ווען מ'קען געבן א שטעך פאר בערל בעל עגלה וכדומה. נאכדעים גייט ער צוריק צו זיין פלעשל בראנפן. איך בין איהם מקנא...!

[שעפטאל]

נישט קיין מילתא דבדיחותא, אבער א מילתא וואס ברענגט א שמייכל

א איד וואס ארבעט אין מאנהעטן, דאווענט אויפן טרעין מיט א מנין קבוע [יא מיט א ספר תורה] האט זיך געטראפן מיט א הלכה שאלה.
זיין סטאפ קומט אסאך מאל אויס פונקט אינמיטען קריאת התורה. ארויסגיין טאר מען נישט ווייל ועוזבי ה' יכלו (ברכות ח.)
ווידער, פארפאסען זיין סטאפ און צוריק גיין מיט די קומעדיגע טרעין מאכט עם קומען שפעהט צו די ארבעט.

זיין רב האט געפאָ'ערד זיין שאלה צו רב וואזנער זצ"ל (וואס כידוע פלעגט אויפקומען מיט היתרים פאר שעת הדחק)
די פסק איז געוועהן: גיי אראפ ביי דיין סטאפ, אבער בלייב שטיין נאנט צום טיר און הער זיך ווייטער צו ביז די טרעין פארט אוועק

ווייל: מ'טאר נישט זיין קיין מניח ס"ת ויוצא - מ'מעג נישט אוועק גיין פון די ביהמ"ד
אבער די ביהמ"ד מעג אוועק פארען פון דיך

[שמעקעדיג]

דערמאנט מיר פון די עצה פאר בורר שבת, למשל עס פאלט אריין א שמוץ אין די זופ - האלט דעם שמוץ אינעם לעפל און שלעפ אוועק די זופ פונעם לעפל, אזוי איז עס אוכל מתוך פסולת.

(גראדע א אמת'ע עצה, שוין געהערט ערליכע אידן נוצן עס למעשה.)

[שמן למאור]

אבי מ'רעדט זיך אפ אז די תורה איז שווער.. זעט עטץ! ס'דא אן עצה פאר אלעס..!

[שעפטאל]

הרב שמן למאור איז גאר שטארק מקפיד נישט צו שרייבן קיין כפירה אפי' ברמיזה

[וואלווי]

ווייל: מ'טאר נישט זיין קיין מניח ס"ת ויוצא - מ'מעג נישט אוועק גיין פון די ביהמ"ד
אבער די ביהמ"ד מעג אוועק פארען פון דיך

א מעשה מרכבה..

[טאמבל סאס]

א פרוי האט געפרעגט רב וואזנער אז זי האט א מאן וואס איז אזא מח דחוק, ער שאפט איר אזא דרוק, זי וויל אים אפי' נישט אינעווענדיג צווישן די שקיעה און ביהש"מ.
האט ער געזאגט, בשעת הדחק איז גענוג א שנעלע שטופ מיט די פינגער און פארטיג. מ'ברויך נישט מאריך זיין.

Sent from my SM-G973F using Tapatalk

[פאלאצ'ינטא]

פאסירט אמאהל ביי א לוי' ל"ע פון א עלטערע פרוי אז בשעת מען האט איהר געפירט צו די קבורה האט מען נישט באמערקט א גרוב, און צוויי פון די וועלכע האבען געטראגען דעם ארון זענען געפאלען. אוודאי איז דער ארון אויך געפאלען. מען לויפט צו עס אויפצוהייבען און מען הערט ארויס פון דעם... א שטארקע קרעכץ...

אוי אווווי.

מען מאכט דאס אויף און ווינדער איבער ווינדער, זי לעבט! און האט געלעבט דערנאך נאך פופצען יאהר. ביז זי איז נעבעך נפטר געווארען.

ביי די לוי', אזוי ווי מען פירט איהר צו די קבורה... אינמיטן גיבט איהר איידים א שריי... זייט פארזיכטיג! עס איז דא א גרוב דארט!

[פאלאצ'ינטא]

משה און שרה האבען נאך יאהרען נאך די חתונה נישט געהאט קיין שלום בית ל"ע

איינמהל קומט משה אהיים און זאגט צו זיין ווייב... איך האב היינט געהערט א שיינע גראם; שרה, א כפרה.

ענטפערט זי... איך האב אויך א גראם, משה דו גייסט פגר'ן.

זאגט ער, אבער עס איז נישט גלייך?

זאגט זי צוריק, עס מוז נישט זיין גלייך, איך קען ווארטען אפאר טעג

[פאלאצ'ינטא]

א אידל איז געפארען אין מארק פארקויפען פיש און האט אויפגעהאנגען א שילד "פרישע פיש צום פארקויפען"


זאגט איהם איינער, מען דארף טראכטען ווי א סוחר, דיין שילד איז צו לאנג נעם אראפ דעם ווארט פרישע, אויב דו פארקויפסט פיש מסתמא איז עס פריש.

האט ער געטוישט דעם שילד צו "פיש צום פארקויפען"

זאגט איהם א צווייטער דו טראכסט נאך אלץ נישט ווי א סוחר עס איז נאך אלץ צו לאנג מען פארשטייט אליין אז אויב דו ביזט דא אין מארק מיט פיש מסתמא איז דאס צום פארקויפען

האט ער ווידער געטוישט און אויפגעהאנגען א שילד "פיש"

קומט צו גיין א דריטער און זאגט איהם פארוואס דארפסטו בכלל א שילד פון דעם שמעק דערפון ווייסט מען שוין אליין וואס דו האסט דא

[נעקסט לעוועל]

[שמן למאור]

זעקל האט אויפגעהאנגן א גרויסע מודעה אין פאליש, אז גלייך נאכן דאווענען פרייטאג צונאכטס האט ער א גרויסע מעלדונג אויסצוריפן.

דער עולם איז שוין געשטאנען געשפאנט א גאנץ דאווענען, וואס קען ער דען אזוי וויכטיג מעלדן...?

נאכן דאווענען, דער עולם ווארט שוין אומגעדולדיג, זעקל גייט צו צום בימה מיט געמאסטענע טריט, ער געבט א קלאפ אויס אויף בלעמער, "רבותי! ענק ווייסן וואס איך וויל ענק אצינד זאגן"?? דער עולם זאגט מיט גרויס נייגער... "ניין"!! "נו אויב אזוי", זאגט זעקל, "קומט זיך ענק נישט אז איך זאל ענק זאגן" און ער שפאצירט אוועק פונעם בימה...

די נעקסטע וואך הענקט שוין ווידער די זעלבע מודעה, דער עולם ווארט שוין ווייטער אומגעדולדיג, און אודך, נאכן דאווענען גייט זעקל צו צום בימה און פרעגט, "רבותי! ענק ווייסן וואס איך וויל ענק דא פארציילן"?? דער עולם געדענקנדיג וואס האט פאסירט פאריגע וואך, האבן זיך אלע ספאנטאן גענומען צו שרייען, "יא יא, מיר ווייסן"!! "אויב אזוי" זאגט זעקל, "פעלט שוין נישט אויס אז איך זאל ענק זאגן... ענק ווייסן שוין סייווי" און ער שפאצירט אראפ פונעם בימה.

די נעקסטע וואך ווידער א צעטל... דער עולם פלאצט שוין פאר נייגער, מען האלט עס נישט אויס. זעקל שפאצירט ארויף צום בימה נאכן דאווענען און פרעגט "נו רבותי! ווייסן ענק וואס איך וויל ענק אצינד זאגן"? ס'האט זיך אפגעטון א כאאס אין ס'מעדריש, האלב עולם האט געשריגן יא, ס'אנדערע העלפט האט געשריגן ניין, ס'געווארן יו"ט אינדערוואכן.

אויב אזוי, זאגט זעקל, זאל די האלב עולם וואס ווייסן, פארציילן פאר די האלב וואס ווייסן נישט... און ער האט ארויסשפאצירט פון ס'מעדריש...

[איך הער..]

די לעצטע חלק דערמאנט מיר די מעשה פון אן עושר וואס זיינע קינדער און אלע גבאי צדקה זענען אים נאכגעלאפן פאר געלט, האט ער זיך אנגעריפן צום באשעפער, גאט טייערע, טו מיר א טובה, איך שיק דיר א רשימה און זיי אזוי גוט אין שיק די געלט גלייך צי יעדן, לאז מיר ארויס פון די גאנצע אנשיקעניש.

[תרמב]

א איד איז געזעצן אין בית כסא אין בית מדרש און זיך גאר שטארק אפגעמוטשעט מיט א קאנסטיפאציע, אינמיטן הערט ער ווי איינער יאגט אריין, און וואפס, יענער איז געבענטשט געווארן מיט א דייעריע, און איינס צוויי דריי די גאנצע מעשה איז געווען אינדרויסן, דער ערשטער רופט זיך אן הויעך איך בין דיר מקנא...

דער צווייטער האט געענטפערט האסט נישט וואס צו מקנא זיין, איך האב נישט אנגעיאגט אראפ צו ציען די הויזן...

[כרם זית]

דאס איז פשט, הויזן זה ששמע...

[שעפטאל]

ומהויזן לגאטקעס

געווען אמאל א איד, וואס איז נעבאך געווען לאו חכים טובא ולאו טיפש זוטא. ס'איז אים אריין א דזשוק אין קאפ אז ער וויל קענען פארוואנדלט ווערן צו א רואה ואינו נראה. ער איז געגאנגן צום רב בעהטן פאר די יחודים וסודות.
דער רב איז געווען א געשמאקער אידל, דער רב האט אים אויסגעלערענט די הייליגע פארבארגענע יחודים...

אונזער אידל איז געווען אין זיבעטן הימל פאר פרייד, ער האט זיך געשפירט געהויבן ביז גאר, און ער האט טאקע באשלאסן זעלבסט אויסצופרובירן צו די יחודים ארבייטן ווירקליך.

ס'איז שבת אינדערפרי, דער עולם זינגט מיט א לעבעדיגקייט דעם קל אדון, און אונזער צדיק שפאצירט אריין אין בית מדרש נאקעט ווי אינעם טאג פון געבורט, בלויז די גאטקעס האט ער אנגעהאט... ער איז געווען ביי די מיינונג אז קיינער זעט אים ממילא נישט... ווי ס'איז זעלבסט-פארשטענליך איז דער עולם איינגעגאנגען פאר געלעכטער...
דער איד האט זיך באלד געכאפט אין וואס פאר א צושטאנד ער געפונט זיך, ער האט געוואלט צוריק אריינגיין אין די לאך פון ווי מ'קומט, אבער ס'איז צו קליין...

מיט פארדרוס פרעגט ער דעם רב, פארוואס האט מיר דער רבי אזוי גוט מסדר געווען? ענטפערט אים דער רב: די יחודים האבן טאקע געארבייט מ'האט דיך טאקע נישט געזען, מ'האט אבער געזען ווי א ווייסע גאטקע לויפט ארום אין בית מדרש, צוליב דעם האט דער עולם געלאכט, פרוביר אריין שפאצירן אין בית מדרש אן די גאטקעס, וועלן מיר זען צו עמיצער וועט דיך זען...

@קאך_לעפל דערציילט עס מעשה (ביי: קאמישע מייסעלעך. קעפל: רואה ואינו נראה)

[שמן למאור]

אז מען רעדט פון אינטערהויזן, דערמאן איך זיך אזא מעשה מנורה.

געווען אמאל א איד, ווייסטע... פון די סארט אידן וואס פארן שוין פאר פיפציג יאר, יעדן איינציגסטן טאג אויפן זעלבן באן קיין מאנהעטן, 7:30 צופרי נאך שחרית. הקיצור, ער זיצט אזוי לאנגווייליג, און זעט פארנט פון זיך זיצט אזא יום זה מכובד מיט א געביגלטן סוט, און עס שטעקט זיך ארויס א ווייסע פאדעם פון זיין הויזן טאש.

דער אידל האט נישט וואס צו טון, געבט ער זיך א בייג צו און נעמט זיך שלעפן... ער שלעפט און שלעפט... אבער ס'ענדיגט זיך נישט. ממש די גאנצע וועג האט ער געשלעפט, ענדליך סוף וועג האט זיך די פאדעם אויסגעניצט, שוין, כאטש האט ער היינט געהאט וואס צו טון.

דער אנדערן טאג אינדערפרי טרעפט ער זיך נאכאמאל זיצן אין בעק פון דעם ב'גדול'טע פערזאן. ער הערט זיך אינטער ווי ער רעדט אויפן טעלעפאן צו זיין אשת חיל איבערן אטלאנטיק. "ס'איז א פאני פלאץ דא דעי אמעריקע, נעכטן נאכן גרויסן ביזנעס מיטונג, בין איך אריין אין מיין האטעל צומער, זיך אויסגעטון ס'הויזן, און וואונדער איבער וואונדער, די אינטערהויזן מיינע איז עפעס פארשוואונדן געווארן ווי אין וואסער אריין"...!

[הייליגע קאקאש קעיק]

א חסידישע רב איז אמאל געזיצן ביי א אסיפה מיט רעפארם ראביי'ס, און ער איז א גאנצן צייט געווען פארנומען אז מען דארף זיך האלטן צו מסורה און זיך נישט אוועקרירן פון אונזערע זיידעס און עלטער זיידעס דרכים, ביז איין ראביי איז שוין געווארן נערוועז, גיט ער אים א פרעג, פארוואס רעדסטו א גאנצע צייט נאר פון דיינע זיידעס? דיינע באבעס זענען נישט געווען קיין מענטשן?
זאגט אים די רב: אוי ביסטו צוריקגעשטאנען, מיינע זיידעס זענען געווען פרויען.

[שמן למאור]

אז דו רעדט פון מסורה, דערמאנסטו מיר פון א איד וואס האט געשריבן אין זיין צוואה אז ער בעט אלע זיינע קינדער און אייניקלעך אויפצוהענגען א ריזיגע בילד פון אים אין זייער הויז, אזוי אז ווען זיי האבן אמאל א שוואכע מינוט, זיי ווילן עפעס משנה זיין פון די דרכי אבות, זאלן זיי שנעל לויפן און כאפן א בליק אויפן בילד, און זען ווי די זיידע רירט זיך נישט קיין זוז כל שהוא...