אונזער אלטמאדישע פארקרומטע וועג פון מאכן שידוכים
-
הקטן
- שריפטשטעלער
- הודעות: 3315
- זיך רעגיסטרירט: דינסטאג מאי 15, 2012 7:30 pm
- האט שוין געלייקט: 2006 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 1413 מאל
ער מיינט צו זאגן ער געט די געלט פאר די צד הבחור, וואס איז אזוי שווער צו פארשטייןסאנטיאגא האט געשריבן:איך האב שוין דערמאנט וועגן די אויסדריק "אריינגעפאלן"
נאך א מאדנע אויסדריק איז ווען א מחותן זאגט: מזל טוב, איך געב די בחור.. "דו" געבסט? אה כ'האב אמאל געוויסט א מענטש איז אליינס מקדש א פרוי, וואס הייסט דו געבסט? געבסט רשות? אדער דו ביזט די שליח של אדם כמותו.. וואס איז דאס געבן? פריי דיך מ'זאגט דיר פארדעם..
I want atheism to be true and am made uneasy by the fact that some of the most intelligent and well-informed people I know are religious believers
Thomas Nagel
-
Nanach
- היימישער באניצער
- הודעות: 389
- זיך רעגיסטרירט: זונטאג יולי 11, 2021 9:31 pm
- האט שוין געלייקט: 1104 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 417 מאל
קענסט פליז ברענגען א סקריןשאט, איך בין נישט סובסקרייבטחדשים האט געשריבן:פרומעט גאלדבערגער אין ני”ט מיט איר אפיניען וועגן בלייבן חתונה געהאט נאך אן ארענדזשירטע מערידזש.
-
שערי יושר
- היימישער באניצער
- הודעות: 486
- זיך רעגיסטרירט: מאנטאג מערץ 06, 2023 5:07 am
- געפינט זיך: ישיבת שערי יושר
- האט שוין געלייקט: 697 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 771 מאל
אדרבה. אז די עלטערן האבן עס ערעניזשט, אויב גייט עס נישט אזוי גוט האט מען וועם צי שימפן...כרם זית האט געשריבן:נניח אז עלטערן מיט זייער לעבנס ערפארונג מאכן בעסערע אויסוויילן ווי צוויי תממיתדיגע שמונה עשרות. איז אבער נאך אלס ענדערש אז די מדברים זאלן אליין אפמאכן וועם זיי ווילן. וויבאלד אויב מאכט זיך א קראץ אינעם שלום בית נאכן חתונה וועט די מאן / ווייב זיך ווילן העלפן וויבאלד ער וועט שטיין הונטער זיין אויסווייל. משא''כ אויב די אויסווייל געשעט דורך א צווייטער וועט ער זיך אפשר לאזן העלפן, אבער נישט מיט די זעלבע איבערגעגעבנקייט.
-
חדשים
- שריפטשטעלער
- הודעות: 533
- זיך רעגיסטרירט: זונטאג מאי 29, 2022 10:46 pm
- האט שוין געלייקט: 946 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 1074 מאל
Nanach האט געשריבן: קענסט פליז ברענגען א סקרינשאט, איך בין נישט סובסקרייבט
The Case for Staying Married to a Spouse You Cannot Stand
April 9, 2023
An illustration of a wife and husband whose wedding rings are chained to one other. They have content expressions.
By Frimet Goldberger
My husband and I celebrated 19 years of marriage in December. I am only 37, which means I have been married more than half my life. Much of that time has been very happy, but there have also been days — even years — when I could not bear the thought of staying.
In our Hasidic community, we did not marry for love (although I was certain I fell for him when he confirmed during our short beshow, the traditional first meeting between a prospective couple, that he, too, was a TalkRadio 77 groupie). We come from a long line of couples whose marriages were arranged. Some grew to love their partners. Most persevered. So when I found myself lying awake at night thinking, “Leave” or “You deserve better,” I felt like a failure.
Five years in, our marriage had experienced the kind of seismic changes few relationships see in a lifetime. Whatever love survived was overshadowed by bitter irritation and sometimes even hate.
“‘Hate’ is a strong word,” I would tell my kids when they were little if they passionately expressed their displeasure with a teacher or their aversion to certain foods. But hatred is also a strong feeling — and a real one. The hatred I sometimes felt for my husband then was a lacerating and all-consuming resentment.
We had moved out of our Hasidic community in New York, and he — a circumspect man — was resisting the rapid modernization I demanded of him. I loathed his comfort with the lingering strictures of our Hasidic upbringing. He was exasperated with me. I called him dreadful names. He responded to my contempt with silence. When he let my insults slide to preserve the peace, I found myself hating him for his dispassion.
Despite those intense feelings and my attendant everyday unhappiness, I stayed with him. And I am glad I did. I realize this idea is at odds with our current culture, which insists that marriage should be, if not constantly blissful, free from the intense animus that many married people of previous generations endured.
While today we generally understand that marriage is complicated and imperfect, as is reflected in the entertainment we consume — in “The Sopranos” and “The Crown,” even with the Obamas — years of hatred or the inability to stand your spouse still seems beyond our common idea of what a marriage could, or should, survive.
To be clear, I am not talking about staying in abusive relationships, which make up a whopping 20 percent of marriages and intimate partnerships and should be left as soon as safely possible.
Still, it is worth bearing in mind that divorce may not be a paradise; statistics show that many people are worse off after they split up. Divorce increases one’s risk of living in poverty, according to the Census Bureau’s 2016 survey. Remarriages, statistics show, have a higher chance of ending in divorce than first marriages. Single mothers are disproportionately burdened with raising their children.
Statistics may be unlikely to persuade anyone to stay. But I believe we should explore why, so often, our culture encourages us to run from the ambivalent space between “happy” and “irreconcilable differences” — and why we frequently rush to celebrate divorce as the brave and logical end to discontent.
Some experts say it’s time to rethink the foundational tenets of a successful marriage. I am a big believer in the Gottman Method of couples counseling, developed by the psychologists John and Julie Gottman, which helped me and my husband emerge from a dark decade. In his book, “The Marriage Clinic: A Scientifically Based Marital Therapy,” John Gottman has modest expectations for what qualifies as a fulfilling marriage. “I am likely to think a marriage is good enough if the two spouses choose to have coffee and pastries together on a Saturday afternoon and really enjoy the conversation, even if they don’t heal one another’s childhood wounds or don’t always have wall-socket, mind-blowing, skyrocket s*x,” he writes.
In my case, my husband and I already had a history of enduring difficulty and finding the good-enough marriage on the other side. For a distressing while there at the start of our union, we were strangers sharing a home. As you might expect, love did not, to quote “Madame Bovary,” “come suddenly, with great outbursts and lightnings.” To build romance and companionship often felt like tilling a desert. Once love blossomed, it was inconsistent. It could be both an effervescent presence or leave a yawning emptiness.
Five years in, our stringent Hasidic community began to feel, for both of us, like an outfit three sizes too small. The lifestyle was too confining. We left town as pariahs with two babies in tow and settled in a more open Orthodox community. My new freedom intoxicated me, consuming my compassion for my husband, who was not exactly a hound for rapid change.
What followed was that decade during which we fought like cats in the wild. What we’d harvested in those early years — affection, waxing friendship, tentative understanding of the other’s needs — went the way of my Hasidic garb.
I might have left then if not for his ineffable patience with my brutal disquietude, a still flickering love — and therapy.
But 10 years is a long time to put up with someone you loathe, even if there may be 20 happier ones on the other side of it. As the days stretch on, how are we to know if our specific misery is temporary? Where is the line? How do you know when it actually is worth dissolving a marriage?
It’s a fuzzy line, says Dr. Julie Gottman. “It’s not where one partner hates the other,” she told me. “Instead, it’s when one partner feels total apathy toward the other. There are no embers of love left to blow on.”
She says that most marriages fall apart because people too often don’t know how to create a loving, warm relationship. That’s where good counseling can help.
Another tool that might be helpful is a symbolic remarriage. Esther Perel, psychotherapist to the masses, introduced me to this concept of renewal, an idea central to Jewish faith and practice. You can have multiple marriages with the same spouse, she has said.
“Want to marry again?” I texted my husband. We had been in therapy and were slowly, painfully emerging back into daylight. I felt that to persevere for another decade and another after that, I could, without vows and pomp, get to know my husband again — the person he became, not the one I had married. And in doing so, I could make room for us to grow out of our previous marriage.
Recently, on a quiet Sabbath morning, the sun moseying up and around our living room windows, we drank coffee and nibbled on babka, as one does on Sabbath mornings. The conversation rolled from our dream home to our teenagers to this story I’d read and that bit of work news he hadn’t shared, and I leaned my head on my husband’s shoulder and whispered, “Isn’t this nice?”
I do not possess the language to describe the kind of easy rapport and mellowed love that flourishes after so many years of marriage. I do not know how or why it happened, but it did, and I am grateful, to the marrow — not only because I love and respect my husband more deeply today (which I do) or because our children have both parents under one roof or because divorce might have been a lateral move. I am grateful because, to riff on Nietzsche (and Kelly Clarkson), what does not kill your marriage makes your love stronger. And isn’t that worth fighting for?
Frimet Goldberger writes about societal attitudes toward arranged and modern marriages, as well as the state of traditional Jewish communities in America.
April 9, 2023
An illustration of a wife and husband whose wedding rings are chained to one other. They have content expressions.
By Frimet Goldberger
My husband and I celebrated 19 years of marriage in December. I am only 37, which means I have been married more than half my life. Much of that time has been very happy, but there have also been days — even years — when I could not bear the thought of staying.
In our Hasidic community, we did not marry for love (although I was certain I fell for him when he confirmed during our short beshow, the traditional first meeting between a prospective couple, that he, too, was a TalkRadio 77 groupie). We come from a long line of couples whose marriages were arranged. Some grew to love their partners. Most persevered. So when I found myself lying awake at night thinking, “Leave” or “You deserve better,” I felt like a failure.
Five years in, our marriage had experienced the kind of seismic changes few relationships see in a lifetime. Whatever love survived was overshadowed by bitter irritation and sometimes even hate.
“‘Hate’ is a strong word,” I would tell my kids when they were little if they passionately expressed their displeasure with a teacher or their aversion to certain foods. But hatred is also a strong feeling — and a real one. The hatred I sometimes felt for my husband then was a lacerating and all-consuming resentment.
We had moved out of our Hasidic community in New York, and he — a circumspect man — was resisting the rapid modernization I demanded of him. I loathed his comfort with the lingering strictures of our Hasidic upbringing. He was exasperated with me. I called him dreadful names. He responded to my contempt with silence. When he let my insults slide to preserve the peace, I found myself hating him for his dispassion.
Despite those intense feelings and my attendant everyday unhappiness, I stayed with him. And I am glad I did. I realize this idea is at odds with our current culture, which insists that marriage should be, if not constantly blissful, free from the intense animus that many married people of previous generations endured.
While today we generally understand that marriage is complicated and imperfect, as is reflected in the entertainment we consume — in “The Sopranos” and “The Crown,” even with the Obamas — years of hatred or the inability to stand your spouse still seems beyond our common idea of what a marriage could, or should, survive.
To be clear, I am not talking about staying in abusive relationships, which make up a whopping 20 percent of marriages and intimate partnerships and should be left as soon as safely possible.
Still, it is worth bearing in mind that divorce may not be a paradise; statistics show that many people are worse off after they split up. Divorce increases one’s risk of living in poverty, according to the Census Bureau’s 2016 survey. Remarriages, statistics show, have a higher chance of ending in divorce than first marriages. Single mothers are disproportionately burdened with raising their children.
Statistics may be unlikely to persuade anyone to stay. But I believe we should explore why, so often, our culture encourages us to run from the ambivalent space between “happy” and “irreconcilable differences” — and why we frequently rush to celebrate divorce as the brave and logical end to discontent.
Some experts say it’s time to rethink the foundational tenets of a successful marriage. I am a big believer in the Gottman Method of couples counseling, developed by the psychologists John and Julie Gottman, which helped me and my husband emerge from a dark decade. In his book, “The Marriage Clinic: A Scientifically Based Marital Therapy,” John Gottman has modest expectations for what qualifies as a fulfilling marriage. “I am likely to think a marriage is good enough if the two spouses choose to have coffee and pastries together on a Saturday afternoon and really enjoy the conversation, even if they don’t heal one another’s childhood wounds or don’t always have wall-socket, mind-blowing, skyrocket s*x,” he writes.
In my case, my husband and I already had a history of enduring difficulty and finding the good-enough marriage on the other side. For a distressing while there at the start of our union, we were strangers sharing a home. As you might expect, love did not, to quote “Madame Bovary,” “come suddenly, with great outbursts and lightnings.” To build romance and companionship often felt like tilling a desert. Once love blossomed, it was inconsistent. It could be both an effervescent presence or leave a yawning emptiness.
Five years in, our stringent Hasidic community began to feel, for both of us, like an outfit three sizes too small. The lifestyle was too confining. We left town as pariahs with two babies in tow and settled in a more open Orthodox community. My new freedom intoxicated me, consuming my compassion for my husband, who was not exactly a hound for rapid change.
What followed was that decade during which we fought like cats in the wild. What we’d harvested in those early years — affection, waxing friendship, tentative understanding of the other’s needs — went the way of my Hasidic garb.
I might have left then if not for his ineffable patience with my brutal disquietude, a still flickering love — and therapy.
But 10 years is a long time to put up with someone you loathe, even if there may be 20 happier ones on the other side of it. As the days stretch on, how are we to know if our specific misery is temporary? Where is the line? How do you know when it actually is worth dissolving a marriage?
It’s a fuzzy line, says Dr. Julie Gottman. “It’s not where one partner hates the other,” she told me. “Instead, it’s when one partner feels total apathy toward the other. There are no embers of love left to blow on.”
She says that most marriages fall apart because people too often don’t know how to create a loving, warm relationship. That’s where good counseling can help.
Another tool that might be helpful is a symbolic remarriage. Esther Perel, psychotherapist to the masses, introduced me to this concept of renewal, an idea central to Jewish faith and practice. You can have multiple marriages with the same spouse, she has said.
“Want to marry again?” I texted my husband. We had been in therapy and were slowly, painfully emerging back into daylight. I felt that to persevere for another decade and another after that, I could, without vows and pomp, get to know my husband again — the person he became, not the one I had married. And in doing so, I could make room for us to grow out of our previous marriage.
Recently, on a quiet Sabbath morning, the sun moseying up and around our living room windows, we drank coffee and nibbled on babka, as one does on Sabbath mornings. The conversation rolled from our dream home to our teenagers to this story I’d read and that bit of work news he hadn’t shared, and I leaned my head on my husband’s shoulder and whispered, “Isn’t this nice?”
I do not possess the language to describe the kind of easy rapport and mellowed love that flourishes after so many years of marriage. I do not know how or why it happened, but it did, and I am grateful, to the marrow — not only because I love and respect my husband more deeply today (which I do) or because our children have both parents under one roof or because divorce might have been a lateral move. I am grateful because, to riff on Nietzsche (and Kelly Clarkson), what does not kill your marriage makes your love stronger. And isn’t that worth fighting for?
Frimet Goldberger writes about societal attitudes toward arranged and modern marriages, as well as the state of traditional Jewish communities in America.
-
מיין אמת
איך האב אנגעטראפען א פייוו טאונ'ס פארפאלק אין בתוך הדברים איז ארויף געקומען די נושא פון בחורים און בתולות האט די מאמע פארציילט אז איר טאכטער גייט געווענליך שבת נאכמואטג מיט אירע חבר'טעס צו די הויז פון איינע פון די חבר'טעס און די ברודער, פון די פרענד, מיט זיינע חברים זענען אויך דארט און זיי פארברענגען געשמאק ..רביה''ק זי''ע האט געשריבן:אבי גערעדט, ס׳שוין דא דאטאבעיסעס און ליסטעס און ס׳זעהט נישט אויס ווי די נעמען אויף די ליסטעס זאלן טרעפן מער פאסיגע שידוכים. עלטערן וואס ווילן באמת מער פאסיגע שידוכים פאר די קינדער דארפן אנפאנגען צו ארבעטן דערויף שוין פון קליינווייז אן, צום אלעמען ערשט דארף מען מחנך זיין די קינדער פון פריען יוגנט זיך צו חבר׳ן און האלטן א קשר מיט קינדער פונעם אנדערן דשענדער, ווען זיין ווערן עלטער זאל מען זיי ערמוטיגן צו גיין עסן שבת סעודות ביי משפחות וואו ס׳דרייען זיך סינגלס פון ביידע דשענדערס וואו מ׳פארברענגט אינאיינעם, אזוי ווען ס׳וועט האלטן למעשה וועלן זיי שוין אליין פארשטיין וואס זיי האבן צוטוהן אולי יחוס.
-
yn.NY
- ידיד השטיבל
- הודעות: 306
- זיך רעגיסטרירט: מיטוואך נאוועמבער 18, 2020 3:10 pm
- האט שוין געלייקט: 123 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 219 מאל
מ עסט "שאלעשידעס" אינאיינעם...שערי יושר האט געשריבן:פארוואס זענען נישט די בחורים ביי שלוש סעודת?
פרויען זענען פונקט אזוי מחיוב https://www.hidabroot.org/question/259807
-
דערהויבענע איד
- ידיד ותיק
- הודעות: 622
- זיך רעגיסטרירט: מיטוואך יוני 30, 2021 2:24 am
- געפינט זיך: כשושנה בין החוחים
- האט שוין געלייקט: 4274 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 1077 מאל
-
קורץ שארף צום פוינט!
- מאנשי שלומינו
- הודעות: 47
- זיך רעגיסטרירט: דינסטאג יוני 20, 2023 8:45 pm
- האט שוין געלייקט: 9 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 36 מאל
-
שערי יושר
- היימישער באניצער
- הודעות: 486
- זיך רעגיסטרירט: מאנטאג מערץ 06, 2023 5:07 am
- געפינט זיך: ישיבת שערי יושר
- האט שוין געלייקט: 697 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 771 מאל
Re: אונזער אלטמאדישע פארקרומטע וועג פון מאכן שידוכים
בעשאוקורץ שארף צום פוינט! האט געשריבן:איז דא עפעס א פלאץ וואו עלטערע (היימישע) בחורים און מיידלעך קענען זיך צוזאמטרעפן?
-
סאנטיאגא
- שריפטשטעלער
- הודעות: 751
- זיך רעגיסטרירט: מיטוואך דעצעמבער 05, 2018 12:32 am
- האט שוין געלייקט: 336 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 760 מאל
Jswipeקורץ שארף צום פוינט! האט געשריבן:איז דא עפעס א פלאץ וואו עלטערע (היימישע) בחורים און מיידלעך קענען זיך צוזאמטרעפן?
Jdate
אינסטע/פעיסבוק
א שיעור ביי אנשי פרידמאן אין בפ מיטוואך נאכט.
7Elevan
ביי יעדע חתונה שטעל דיך ביי די סאונד און מאך דיך ווי דו שמועסט מיט די ענדזשיניר, און הייב אן שמועסן מיט איימעצען, אז ס'פארט רוף איר ארויס געב איר די הענט און שפאציר ארום די בלאק...
רעדאגירט געווארן צום לעצט דורך 1 אום סאנטיאגא, רעדאגירט געווארן איין מאל בסך הכל.
Here’s how I think of my money – as soldiers – I send them out to war everyday. I want them to take prisoners and come home, so
.there’s more of them
Kevin O'Leary—
מיין אנאליז אויף Welcome to Eden
.there’s more of them
Kevin O'Leary—
מיין אנאליז אויף Welcome to Eden
-
קידוש
- ידיד השטיבל
- הודעות: 234
- זיך רעגיסטרירט: מאנטאג יוני 14, 2021 2:25 pm
- האט שוין געלייקט: 213 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 389 מאל
אויב דו ווילסט סתם האקן א לעבן מיט מיידלעך האב איך נישט קיין אדווייז,קורץ שארף צום פוינט! האט געשריבן:איז דא עפעס א פלאץ וואו עלטערע (היימישע) בחורים און מיידלעך קענען זיך צוזאמטרעפן?
וואס יא, אויב דו ווילסט דיך טרעפן מיטן אנדערע מין זיך צו באקענען מיט זיי און אויסלערנען קאמיוניקעטן מיט א נקבה און האבן א נארמאלע שמועס, וואלט איך גע'עצה'ט צו אנהייבן וואלונטירן אין שפיטאל, נורסינג האומ'ס, וכו'.
דארט וועסטו טרעפן עלטערע מיידלעך מיט א געפיל צו העלפן מענטשן, און צוביסלעך וועט זיך פארמירן פארמאלע שמועסן און אי"ה ווייטער.
הצלחה רבה.
-
סאנטיאגא
- שריפטשטעלער
- הודעות: 751
- זיך רעגיסטרירט: מיטוואך דעצעמבער 05, 2018 12:32 am
- האט שוין געלייקט: 336 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 760 מאל
קענסט גיין צו א דענס קלעס, א נעטווארקינג איווענט, א ביזנעס קאנפערענץ. א פארק, א סעלף העלפ סעמינאר וכדומה.
די פראבלעם איז אז די גאר חסידישע טרעפט מען נישט אן, partially ווייל זיי סאושעלייזן נישט, און partially ווייל זיי ווייסן אליינס נישט וואס זיי גלייכן.
די גאנצע געים איז געשפילט זייער ראנג.
מ'דארף אויפהערן מיט די פארמאליטי, דאס ווייס איך. גיי צו א פלאץ ווי ס'איז געמאכט צו טרעפן מענטשן, קיינער גייט נישט צו א העיר סאלאן צו מאכן קאנעקשנס, מ'גייט אין באר אריין! ווייל דאס איז מטרה פון א באר, פארוויילונג און אנקלאפן קשרים...
די פראבלעם איז אז די גאר חסידישע טרעפט מען נישט אן, partially ווייל זיי סאושעלייזן נישט, און partially ווייל זיי ווייסן אליינס נישט וואס זיי גלייכן.
די גאנצע געים איז געשפילט זייער ראנג.
מ'דארף אויפהערן מיט די פארמאליטי, דאס ווייס איך. גיי צו א פלאץ ווי ס'איז געמאכט צו טרעפן מענטשן, קיינער גייט נישט צו א העיר סאלאן צו מאכן קאנעקשנס, מ'גייט אין באר אריין! ווייל דאס איז מטרה פון א באר, פארוויילונג און אנקלאפן קשרים...
רעדאגירט געווארן צום לעצט דורך 1 אום סאנטיאגא, רעדאגירט געווארן איין מאל בסך הכל.
Here’s how I think of my money – as soldiers – I send them out to war everyday. I want them to take prisoners and come home, so
.there’s more of them
Kevin O'Leary—
מיין אנאליז אויף Welcome to Eden
.there’s more of them
Kevin O'Leary—
מיין אנאליז אויף Welcome to Eden
-
קידוש
- ידיד השטיבל
- הודעות: 234
- זיך רעגיסטרירט: מאנטאג יוני 14, 2021 2:25 pm
- האט שוין געלייקט: 213 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 389 מאל
דאס איז געווען מיין פערזענלעכע עקספיריענס.קידוש האט געשריבן:אויב דו ווילסט דיך טרעפן מיטן אנדערע מין זיך צו באקענען מיט זיי און אויסלערנען קאמיוניקעטן מיט א נקבה און האבן א נארמאלע שמועס, וואלט איך גע'עצה'ט צו אנהייבן וואלונטירן אין שפיטאל, נורסינג האומ'ס, וכו'.
דארט וועסטו טרעפן עלטערע מיידלעך מיט א געפיל צו העלפן מענטשן, און צוביסלעך וועט זיך פארמירן פארמאלע שמועסן און אי"ה ווייטער.
הצלחה רבה.
רעדאגירט געווארן צום לעצט דורך 1 אום קידוש, רעדאגירט געווארן איין מאל בסך הכל.
-
ברוך שפינוזה
- וְאֶת־הָאֶ֜לֶף
- הודעות: 1132
- זיך רעגיסטרירט: דאנערשטאג נאוועמבער 23, 2017 12:38 pm
- געפינט זיך: אויפ'ן צווייטן שטאק
- האט שוין געלייקט: 1646 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 2040 מאל
גיי צו משפחות אויף shabbat.com, זוך זיך אויס א משפחה וואס נעמט אריין אסאך געסט אויפאמאל, ס'איז אויך דא אן אפציע צוריקצוקוקן אויף די פריערדיגע וואכן וויפיל געסט זענען געוועהן ביי א ספעציפישע משפחה. איך בין געוועהן א שיינע פאר מאל ביי די קלאצקאוס צוזאמען מיט מיין שוועסטער און מיר האבן זייער שטארק הנאה געהאט, געוועהן דארט אן ערך פון 80 געסט, כמעט אלע פון זיי סינגלס, און רוב פון זיי זענען דארט איבערגעשלאפן. כ'האב מיך דארט באקענט מיט בחורים, מיידלעך, און גרושים/ות פון אלע קרייזן, חסידיש, ישיביש, חב"ד, ארטאדאקס, מאדערן ארטאדאקס, בעלי תשובה, האלבע אטדס, און וואס נישט, העכסט רעקאממענדירט.קורץ שארף צום פוינט! האט געשריבן:איז דא עפעס א פלאץ וואו עלטערע (היימישע) בחורים און מיידלעך קענען זיך צוזאמטרעפן?
פרעג נישט "וואס קען איך אויסלערנען די וועלט?", פרעג "וואס קען די וועלט מיך אויסלערנען?". - ברוך שפינוזה II
-
שערי יושר
- היימישער באניצער
- הודעות: 486
- זיך רעגיסטרירט: מאנטאג מערץ 06, 2023 5:07 am
- געפינט זיך: ישיבת שערי יושר
- האט שוין געלייקט: 697 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 771 מאל
Re: אונזער אלטמאדישע פארקרומטע וועג פון מאכן שידוכים
אז מען רעדט שוין פון shabbat.com, וויל איך זאגן פאר די בחורים וואס לערנען אין ארץ ישראל, סיינטס ענק אויף אין ניצט עס, עס זענען דארט דא אזויפיל געשמאקע אינטערעסאנטע משפחות וואס נעמען אויף געסט איבער גאנץ ארץ ישראל, לייג ארויף א שיין פראופייל בילד, און אינדזשוי!
-
סאנטיאגא
- שריפטשטעלער
- הודעות: 751
- זיך רעגיסטרירט: מיטוואך דעצעמבער 05, 2018 12:32 am
- האט שוין געלייקט: 336 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 760 מאל
וועקט אייך אויף און שטינק די קאווע
ס'איז יענס געלעכטער די אלע דזשאסטיפיקאציעס וואס מ'דארף איינזעצן אז "לעמאסע, באטעם ליין" איז די שידוך סיסטעם די ריכטיגע וועג, פארן גרעסערן אגענדע פון ברענגען לעבנ'ס אויף די וועלט. לאוו איז דאך נישט קיין עיקר! דאס וועסטו לאזן פאר רייען גאסלינג, דאס גייט נישט דא. פארוואס נישט? שוין האסטו דעם חכם, ער וויל די גאנצע תורה אויף איין פיס... "ווייל אונז האמיר אן אנדערן מהלך החיים" בחור'ל ווען דו הערסט דעס אנטלויף ווי ווייט דו קענסט, ווייל אטאדאס איז די קולט! גייט מיר נישט אן ווי בליטשקעדיג זי איז, אונז האמיר אן אנדערן מסורה.. יא, פרעג יענעם צו די לויה מצוה טענץ מיטן אשת חיל צערעמאניע, און דאס פארגיסן טייכן טרערן לפני הכלה איז אויך מסורה? אדער רופט זיך דאס א זאך וואס מאכט פלעין נישט קיין סענס? און האט מיטן באשעפער גאנישט?קהל'ס נער האט געשריבן:אזוי, דער טין עידזשער איז גענוג עדאלט צי חייב זיין מיתה אויב איז ער מחלל שבת, אבער צו מחליט זיין פאר א שידוך איז ער נאך צי קליין.......
נאר די טאטע וואס ער גייט נישט טראגן די תוצאות פון די דיסיזשן, ער גייט מאכן די ריכטיגע אויסוואל......
נניח אז מיין טאטע מיינט יא מיין טובה, ער האלט אז פאר מיין טובה איז גוט א רעבישע שידוך, איי די מיידל זעט אויס ווי א זכר מיט א סקירט, למאי נפ"מ, די עיקר זי איז פון א רעבישע משפחה, איי זי איז געווארען עביוזד דורך אירע עלטערן, ס'נאך אלץ ווערד ווייל זי האט נישט קיין איין פעטער אדער עלטער פעטער וואס איז ג'גט.... בקיצור מיין טאטע מיינט טאקע מיין טובה, אבער געבעיסט אויף זיינע פילינגס.....
און זייער אינטערעסאנט, די מינוט וואס די קידושין איז חל, ווערט די בחור אויס טינעידזשער ער פארשטייט שוין פינקטליך וואס גייט פאר, ער באזירט שוין גארנישט אויף קיין פילינגס, ווייל ער האט שוין א שטריימל.......ווט"פ
איי געט איט, אז מ'האט נישט די ערשטע השגה מיט וועם מ'גייט היינט נאכט וואוינען, קומט שוין איינמאל צו וויינען... נא אפפענס נעקסט לעוול, איך מיין חלילה נישט דיר פערזענליך, מ'רעדט פון די ברייטע בילד.יא, דרייוון לערנט ער זיך נאך, זי אין איר שייטל קוקט זי אויס ווי א באבע מיט א מאפ אין א יונגן אויסגעגלעטע אומשולדיגע געזיכט שפראלט ארויס, אבער שפילן הויז דאס קען מען שוין. פעסט... פורים! האלא, פורים! לבן הארמי פאפעריי. די טאטע אויף איין ליין, די מדריך אויפן אנדערן ליין, און די שוויגער ביפט... וואס איז יעצט? א רעסעפי פאר די לעטשאו, סאמטינג אוט אף דיס ווארלד... יאנקי איז גאנע לאוו איט. קראנקהייטן!
there's just no way around it
וויפיל מ'וועט רעדן וועט דאס נישט אריינגיין אין מוח...
מענטשן האלטן צוריק זייערע בחורים פון פארן לערנען אויף ארץ ישראל ווייל ווער ווייסט וואס ער טוט מיר דארטן, אבער מוצאי שבע ברכות? דא האסטו א אויסגעצאלטע פלייט צו די באהאמעס סאקער.. גיי הוצקע, קנאק א חיים טובים חתן דינן... יעעעצט מעגסטו!
שוין, די עיקר איז.. ווייס מיר דאך, ליטוואקס, מאדערנע, ווס. חסידים ..זאגן עדאלטס מיט 6 קינדער און דרייווער'ס לייסענס אין 2023! גיוו מי ע ברעיק! פארגלייכן א סוני מיט א חסיד, דאס איז דיר נישט איינגעפאלן? קאם אן! יעדער בר שכל ווייסט גוט אין הארצן ווי נאריש דעס איז, און רוב מענטשן עגריען אז מ'פאר מיר אין די אנטלאנטיק אריין, אבער וואס? בן שמונה עשרה לחוצפה = פרו ורבו איט איז! יאלא.... יונתן שווארץ רודערט ארום יעדער מוז ווערן א שדכן! סימן טוב ומזל טוב. ווייל אונז ווייס מיר נאכנישט ווי מ'קומט אן מיט דעם רוט... און אזוי טראכט מיר אונז, אזש מ'וועט עס דרייען אויף יעדע מין וועג אבי זיך ארויסצוזעהן פונעם לאגישן פלאנטער צו זאגן "יא מ'מוטשעט זיך.. ס'איז נישט גרינג..." הע הע, אבער פאקטיש פרו ורבו... סא מישן אקאמפלישד? איי, מ'האט נישט קיין דאלער צום נאמען? איי מ'האט נישט קיין סקילס און מ'ווייסט קוים וואס מ'האט אפילו ליב צו קענען באשליסן ביזנעסמאן, ארטיסט, צו ארבעטער? איי צו זיין א בחור איז סטיגמעטיזירט ביז גאר? און יעדער פץ לו המבשר נעמט אדווענטעדזש פון זיי פאר אפאר ראניש? איי בחורים היינט זענען אריינגעטוהן אין אלע מינע טריפה'נס וואס מ'האט זיי פרובירט אפצוקילן דערפון די לעצטע פאר יאר אבער למעשה boys will be boys לאמיר שוין אויפהערן פריטענדן פאר א זיס יאר! פעיס איט חביבי! ס'איז נישט די וועלט פון אונזערע זיידעס. סא פארוואס האסטו נאכנישט אדאפטירט די וועג פון ליבשאפט, אמת'ע ליבשאפט? יעדער דא זאל טראכטן פארוואס? ווייל די סטאטוס קווא ארבעט פיין... א נעכטיגן טאג.
לאמיר רעדן ווי געזונטע מענטשן:
לאמיר רעדן פון קאנטרעסעפשן.
לאמיר ווייטער רעדן מער פון מענטל העלט. כל הכבוד!!
לאמיר אויפהערן מאכן ויצעקו'ס איבער יעדע 22 יעריגער וואס רייבט זיך נאך און זאגן אז ער איז נעעעבעך "אלט" און זיך מקבל זיין און איינרייסן, סטאפ!
לאמיר אויפהערן איינרעדן די מיידלעך אז זיי באקומען ר' עקיבא אליין און הייבן זייערע ערווארטונגען על לא דבר.
לאמיר רעדן ליבע! יא פאלן אין ליבע! די טריפה'נע זאך וואס מ'זעהט אין מאווי'ס פון וואס מ'האט דיר אויסגעלערנט אז דו דארפסט ציטערן און לויפן פון פייער, איפכא מסתברא! יענס דארף מען נויטיג אדרעסירן, ווייל ווי אונז פאר מיר דערווייל ארבעט שוין נישט יארן, א גוטע פופציג יאר צום שלעכטן, און דו ווייסט עס גוט!
לאמיר אויפהערן מיט אויסדריקן ווי "אריינגעפאלן" און אנהייבן נוצן אויסדריקן ווי "אטאמאטישע דורכפאל" שידוך.
לאמיר לאזן די "טשאטשקע" אין לובלין, "דער מתמיד" אין ווילנא, און די מושלמת אין קראקע, לאמיר רעדן אפן! זי איז א בעסיק ב. דראמא קווין, א סאשל באטערפליי, לייף אף די פארטי, ענטרעפענוער טייפ, עמפלאוי טייפ. קלוג אבער שעמעדיג, וכהנה רבות. ווייל פון די לערניג ווס. ווארקינג איז שוין יעדער מער ווי זאט. איך זאג גיי גאר ספעציפיש ווי א לויער: את בנך, את יחידך, את רחל, את בתך, הקטנה. און א גוטן טאג! די vagueness גאטעניו איינציגער, וויפיל חורבונות דאס האט שוין אנגעזייט...
לאמיר עקנאלידזשירן אז מיט אלע ערליי טעראפי'ס וואס עקזיסטירט אויפן כדור הארץ וועלן נאכאלס פארבלייבן אינטעלעקטואלן וואס פארשלינגען נישט יעדע צאנזע עובדה'לע און אביגדור מיללער מיט א שאל ארום די אויגן
און פאר די ליבע פון דוד טווערסקי, לאמיר איינזעהן אז נישט יעדער איינער וויל קינדער! קיינמאל! איר האט גוט געליינט, מ'זעמיר נישט פון מאשרום'ס, ס'איז דא אזא זאך, און אונז האב מיר דעס אויך.
און אפשר לאמיר רעדן פון פאלי-ליבע. אין וועלכע תורה שטייט אז ס'איז אסור? רבינו גרשם? קודם א נייע מסורה.. מארגן וועט ער דיר זאגן אז ס'איז אסור צו זיין א ראסיסט. צווייטנס רעדט ער פון פאליגעמי - וואס איז היינט עפ"י רוב נישט לעגאל - איך נישט.
אזוי קען מען שרייבן בערג...
איך קום נישט אהער אינוואלידירן יענעמ'ס רילעשענשיפ און זאגן דיין מערידזש איז נישט קיין מערידזש, אבער די סעטלען פאר ווייניג, און דזשאסטיפייען א לעבן וואס דו און איך ווייסן אז מ'האט דיך אויפגעסעט פאר דעם און נאך ביי די ניינצן צוואנציג? פארוואס? יעדע ראציאנאלע, פארשטענדליכע מאדערנע איד, און פארשטענדליכע גא קוקט אויף אונז מיט רחמנות און צומישעניש. און ווי דער שטייגער אין יעדע קולט, יענער איז די רחמנות, נישט איך. אונזער יענער הייסט "דער ליטווישער" עד מתי?
נניח אז איינעמ'ס טאטע מאמע פארשטייט בעסער. וואס מאכט עס דיר? א געזונטע מאן מיט אויטאנימי? צו א פארקלעמטער קאדיפענדענט חולי נפש אן קיין טשויסעס און אן קיין לייף?
Here’s how I think of my money – as soldiers – I send them out to war everyday. I want them to take prisoners and come home, so
.there’s more of them
Kevin O'Leary—
מיין אנאליז אויף Welcome to Eden
.there’s more of them
Kevin O'Leary—
מיין אנאליז אויף Welcome to Eden
-
סוף טוב הכל טוב
- ידיד ותיק
- הודעות: 811
- זיך רעגיסטרירט: מאנטאג יולי 31, 2023 9:04 pm
- האט שוין געלייקט: 337 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 659 מאל
זייער א אינטערסאנטע עצה, אבער איז באגרעניצט פאר אזוינע וואס האבן א געפיל צו העלפן קראנקע אדער אלטע מענטשן.קידוש האט געשריבן:דאס איז געווען מיין פערזענלעכע עקספיריענס.קידוש האט געשריבן:אויב דו ווילסט דיך טרעפן מיטן אנדערע מין זיך צו באקענען מיט זיי און אויסלערנען קאמיוניקעטן מיט א נקבה און האבן א נארמאלע שמועס, וואלט איך גע'עצה'ט צו אנהייבן וואלונטירן אין שפיטאל, נורסינג האומ'ס, וכו'.
דארט וועסטו טרעפן עלטערע מיידלעך מיט א געפיל צו העלפן מענטשן, און צוביסלעך וועט זיך פארמירן פארמאלע שמועסן און אי"ה ווייטער.
הצלחה רבה.
וואס איז די עצה פאר סתם בחורים און מיידלעך, וואו קענען זיי אנקניפן א (ריינע) רילעשאנשיפ אז ס'זאל - אפשר -קענען גיין ווייטער, און אז מ'זאל זיך אליינס טרעפן און אויספיגערן וואס מ'וויל וואס מ'האט ליב?
-
קידוש
- ידיד השטיבל
- הודעות: 234
- זיך רעגיסטרירט: מאנטאג יוני 14, 2021 2:25 pm
- האט שוין געלייקט: 213 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 389 מאל
עס איז זייער שווער, יעדע בחור וואס approached א מיידל ווערט אנגעקוקט מיט פארדאכט אין די מיידל פילט uncomfortable,
די בעסטע איז נישט צו approachen directly העי וואס טוט זיך, וכו',
נאר צו אריינבאמפען אומוועלנדיג, אזוי צופעליג, און געבן אן אויפריכטיגע- נישט דירעקטע- קאמפלימענט,
אדער בעסער ארבעטן צוזאמען אויף עפעס (וואלונטירן - ארבעטן אויף א פראיעקט) אדער טרעפן סיי וועלכע זאך וואס האט gender natural אינטערעסן, און צוביסלעך פארמירן א שמועס,
די עיקר זיין אויפריכטיג און אמת'דיג, והשם יעזר.
די בעסטע איז נישט צו approachen directly העי וואס טוט זיך, וכו',
נאר צו אריינבאמפען אומוועלנדיג, אזוי צופעליג, און געבן אן אויפריכטיגע- נישט דירעקטע- קאמפלימענט,
אדער בעסער ארבעטן צוזאמען אויף עפעס (וואלונטירן - ארבעטן אויף א פראיעקט) אדער טרעפן סיי וועלכע זאך וואס האט gender natural אינטערעסן, און צוביסלעך פארמירן א שמועס,
די עיקר זיין אויפריכטיג און אמת'דיג, והשם יעזר.
-
פינקע בלומען
- מאנשי שלומינו
- הודעות: 47
- זיך רעגיסטרירט: זונטאג יולי 02, 2023 8:28 pm
- האט שוין געלייקט: 52 מאל
- האט שוין באקומען לייקס: 62 מאל
קידוש האט געשריבן:עס איז זייער שווער, יעדע בחור וואס approached א מיידל ווערט אנגעקוקט מיט פארדאכט אין די מיידל פילט uncomfortable,
די בעסטע איז נישט צו approachen directly העי וואס טוט זיך, וכו',
נאר צו אריינבאמפען אומוועלנדיג, אזוי צופעליג, און געבן אן אויפריכטיגע- נישט דירעקטע- קאמפלימענט,
אדער בעסער ארבעטן צוזאמען אויף עפעס (וואלונטירן - ארבעטן אויף א פראיעקט) אדער טרעפן סיי וועלכע זאך וואס האט gender natural אינטערעסן, און צוביסלעך פארמירן א שמועס,
די עיקר זיין אויפריכטיג און אמת'דיג, והשם יעזר.
אויב מעג איך אריינקומען מיט מיין perspective,
סיי וועלכע אפענע חסידישע מיידל/ פרוי האט נישט קיין פראבלעם צו אויסטוישן ווערטער מיט א בחור, די פראבלעם איז די ארומיגע פרעשור, און אויך מורא ווי די בחור צילט, וואס וויל ער פון מיר? פארוואס וויל ער רעדן צו מיר?
אויב איז דאס פארענטפערט אין מיין קאפ דורך דיין body language אין וויאזוי די שמועס פאנגט זיך אן, בין איך רואיג.