אשירה לה' בחיי – לייף איז א ניגון

[שעפטאל]

די מגי"ש זאגט אויפן מייק
בחורים. אונז גיימער אויף א הייק.

די שיירא חאלאטן זענען אין א געיג
מ'ציטרעט די צווייגן וואס שטייען אין וועג

קליינע לאכ'ערייען בשעת שעפטי דער שתוק
זאגט שטיל צום מגי"ש: נישט דאס מיינט די פסוק

כ'וויל באמת בלאנדשען אין וואלד, אהן א פאון
איי. די גוטע פיהלינג פון דעם אנ(ק)נאון!

מיין מגי"ש שמייכלט: שעפטי, דאס איז דיין שטרעבן?
גייסט עס נאך האבן. דאס איז די לעבן!

ווען דו שפירסט אז דו גייסט אין א אויסגעטרעטענע וועג.
משפיעים פיהרן דיך. אלעס איז קלאר. וואס און ווי מ'מעג.

דאן האסטו נישט ארויס דעם לעבן'ס קאוד.
די אמת'ע הייק איז פארלוירנקייט אהן זעהן די וועג צום ראוד.

אשירה לה' בחיי, לעבן איז איין לאנגע ניגון,
יעדע צייט טרעפט מען זיך אין א אנדערע פאל ליגן און זיך וויגן

א שטילע פאל, א הויעכע. טרויעריגע, א פרייליכס.
צו ס'איז כפירה, צו ס'איז ארום א ר' מיילעך'ס.

צו בשעת'ן וואטשען מיט תאוות ווי א בער
צו מיט קדושה ווי א בית ישראל פון גור

נישט קיין חילוק וועלכע טאון ס'טוהט זיך קלינגן
די עיקר איז, הער נישט אויף צו זינגן!

דאס איז ווען מ'איז יונג, און אפי' בערב אל תנח ידך.
ווי זאגט דוד (בסוף קי"ט שנות החיים) תעיתי כשה אובד. בקש עבדך!

ברידערל. ביסט גוט. ביסט פיין.
ס'איז אקעי צו פיהלן פארלוירן און אליין.

צו דיינע ספיקות געב זיך אן עפן.
דעם וועג ארויס פון וואלד וועסטו סייווי נישט טרעפן.

ענדשוי די וועג, וואס האט א באהאלטענע ציהל.
בלייב ראוג און קיהל.
ס'איז וואס כ'פיהל
ק"ש. איט'ס בין ריעל!!!