אהרן חיים דער מתמיד

[קל וחומר]

נאך איידער אהרן חיים איז געבוירן געווארן האט שוין זיין טייערע פאטער געוואוסט מיט א זיכערקייט אז ביז געציילטע חדשים גייט פון זיין ווייב'ס רחם זיך ארויסגליטשען עפעס אן אויסטערליש מתמיד! פון די סארט מתמידים וואס ערלויבן זיך ניטאמאל צו אפירקראצן די פינף מינוט אויף צו גיין אין שויער, היש לך ביטול זמן גדול מזו.

די סיבה פארוואס ער איז געווען אזוי זיכער דערמיט, איז, וויבאלד בשעת ער האט עוסק געווען ביצירת הולד מיט זיין אשת חיל, האט ער געטראכט פון א משנה און באלד ביים הויעכפונקט, האט ער געשפירט ווי ער האט נארוואס געענדיגט א שווערע בלאט גמרא.

מ'האט שוין טאקע אנגעהויבן זען פון גאר יונגווייז אן די קלארע סימנים שהמתמיד ניכר בהם, אלט זייענדיג א קנאפע צוויי יאר האט שוין דער קליינער אהרן חיים'ל - ווי די מאמע פלעגט אים גלייכן צו רופן - געמישט דעם אלף בינה הין און צוריק ישר והפוך אויף אן אופן וואס ס'לאזט זיך נישט גלייבן.

ביים חומש סעודה האט ער געזינגען די העכסטע לויט'ן טאטע'נס שטרענגע פאדערונג. די מלמד האט אויף אים טאקע מעיד געווען בפה מלא אז ער קען גאר גוט כמעט אלע נקודות!

ווען דער פאטער פלעגט מקנח זיין דעם צדיק'ל זיינעם ביים ענדיגן די הכנות, האט אים בכלל נישט געשטערט די גערויך פון די צואה רותחת, וויבאלד ער האט געוואוסט אז דאס איז גראד ארויס פון איינע פון די בעסטע זיצער'ס וואס כלל ישראל האט נאר אמאל פארמאגט.

זייענדיג אין כתה ד' האט ער שוין געלערנט אזוי פיל מאל דעם זעלביגן משנה אז ער וואלט עס ווען געקענט פון אויסענווענדיג אויב זאל מען נאר צולייגן עטליכע איי קיו פוינטס צו זיין כמעט גאנץ גוט קעפל.

ווען ער איז אנגעקומען צו כתה ז' בשעטומ"צ האט ער שוין געהאט דעם אפיציעלע טיטל 'דער מתמיד פון די קלאס' ער פלעגט חזר'ן ס'לערנען ביי ריסעס און ביי לאנטש כמעט שטענדיג מיט א הויעך קול. איך זאג 'כמעט' ווייל די איינצעלע פאר מאל וואס קיינער איז פונקט נישט געווען אין כתה פלעגט די קול זיינעם אייננעמען א מיסטעריעזע שווייגעניש.

ביי שמונה עשרה האט ער געוויזן זיין ערנסטקייט און כוונת התפלה אויף גאר א שטארקע פארנעם, ער פלעגט איינקנייטשן דעם שטערן און מאכן ווילדע מאנערוועס מיט די הענט און זיך געשאקלט כמי שכפאו שד אזוי אז ס'וואלט זיך געקענט דאכטן אז ער פארשטייט טאקע די פירוש המילות.

אלעמאל אויסגעטרעטן די לעצטע כמובן, און דאס איז געקומען מיט אן עבודה שבעינים ובתנועות, ער פלעגט אנקומען צו עושה שלום ווי יעדן, אבער האט דאך געדארפט זיכער מאכן צו בלייבן מיט זיין מעשה מתמיד און אויסטרעטן לעצט, האט ער די פארקנייטשטע אויגן א טראפקעלע געעפנט און ארומגעווארפן דאס קאפ לד' הרוחות, (בשעת וואס זיין מויל שעפשעט איבער און איבער ס'פסוק ראה עניי ועמלי ושא לכל חטאתי), צו קענען כאפן א בליק אויף אלע ארומיגע און זען אויב זיי האבן שוין אויסגעטרעטן אזוי האט ער געוויסט אויב ער קען שוין אויך.

די שפיץ התמדה האט זיך אבער ארויסגעשטעלט צו קומען אין די ישיבה קטנה יארן, זיין ערליכע קאנצענטרירונג אין די גמרא בלאט אריין איז געווען א שם דבר צווישן די בחורי הישיבה, ער פלעגט טאקע זאגן די אראמישע ווערטער מיט אסאך שיבושים, אבער די זיכערקייט מיט וואס ער פלעגט זיי זאגן האט מגין געווען אויף אזוי שטארק, אז פאר די אנדערע בחורים האט זיך געדאכט אז זיי זענען גאר די וואס מאכן די טעותים.

ער האט זיך גאנץ שנעל אויסגעלערנט די התמדה פעלד, ער פלעגט אויפקומען מיט אזאנע התמדה סטאנטס וואס האבן ממש ווי איבערגעמאכט דעם טערמין, ער פלעגט נעמען באלד נאכן פארלענגערטן דאווענען א טעלער מיט אייער שפייז בנוסף צו עטליכע רעפטלעך ברויט מיט גרינצייג און באלד געלאפן דערמיט אין היכל אריין און געעפנט דעם גמרא בשעת וואס לא פסיק פומיה ממיכלא און די אויגן זענען שטרענג אריינגעקלאצט אין די שווערע תוספות'ן אדער צומאל גאר אין די קליינע אותיות פון א מהרש"א.


נ.ב. היינט איז ער א אינגערמאן וואס האט זיך גאר שטארק נוקם געווען אין היטלער'ן ימ"ש מיט איבער א דאזען קינדער בליעה"ר כ"י.
ער ארבעט גאר טויגליך ביים רעדשיסטער אין גראסערי פון וואו ער ציעט חיונה.