טאלעראנץ

[אלפא]

הבהרה: אינו מוגה!

דא האב איך געשריבן צו מען דארף ליב האבן (אדער מ'מעג פיינט האבן) נטורי קרתא, פאר זייערע מעשים וועלכע לויט געוויסע שטיצט רציחה.
דא האט @הוגה געשריבן א שיינע ארטיקל און געפרעגט אן ענליכע שאלה, צו טאלעראנץ איז עפעס וואס מ'קען בכלל עררייכן אינגאנצן בעת וואס מיר זענען פארגלייבט מיט אונזער מיינונגען, אדער איז עס אן אילוזיע וואס מיר רעדן זיך איין איז גרייכבאר.
אין יענעם אשכול טענה'ט @לעיקוואד אז טאלעראנס איז נאר מעגליך אונטער מאראל רעליטיוויזם אדער נייהיליזם – וועלכע נייטראליזירט די אפציע אז א צווייטע איז אבסאלוט פאלש, און מאכט אונז אומזיכער מיט אונזער צד – גענוג אז מיר קענען טאלערירן דאס פאקערטע. ער טענה'ט אז אן פלוראליזם איז נישט באמת מעגליך צו טאלערירן עפעס וואס מיר האלטן איז אבסאלוטע שקר.
ער טענה'ט אויך דארט בנוגע די טאלעראנץ פאראדאקס, אז צו האבן זערא טאלעראנץ צו די וועלכע טאלערירן נישט בשיטה – איז נישט קיין פראבלעם מיט די ברייטערע פרעמיס פון טאלעראנץ.

אין א לענגערע שמועס מיט א חבר נעכטן, פארציילט ער מיר וויאזוי ער איז נאכאלץ אונטערן איינדרוק און אונטער די שולד געפילן פון זיינע מעשים אין די בחור'ישע יארן. ער האט פון גאנץ א פריע יוגנט באקומען צוטריט צו די שמוציגע זייט פון דעם אינטערנעט און פון דאן ביז די אכצן יאר אלט איז ער געווען פארזינקען דארט – הגם פון אינדרויסן איז ער געווען בסדר, און ער האט חתונה געהאט ווי געהעריג. אבער ווי ער זאגט זענען די שולד געפילן נאך אלס אין זיין באגאזש, עד כדי כך אז עד היום איז ער נאך אדיקטעד צו צייט פארשווענדעריי/ מאווי אדיקציעס וכו' וואס ער איז תולה אין די נישט קענען ארויסקריכן פון די סאמעטוכע. צו זיין ווייב האט ער אויך נישט גערעדט כמעט וועגן דעם – ווי ער זאגט איז עס צו פערזענליך און ווייטאגליך צו קענען זיין וואנרעבל איבער דעם.

מיר האבן געשמועסט צו עס איז דא א צווייטע וועג ארויס דערפון חוץ זיך פיזיש אפהאקן פון די אפארטוניטיס דורך פילטערס און זיך האלטן פארנומען וכדו' (וועלכע איז נישט זייער עפעקטיוו און קען אסאך מאל בעקפייערן..). אבער מער פון דעם האבן מיר דיסקוסירט וויאזוי זיין לעבן וואלט געווען אנדערש אויב ער וואלט אויפגעוואקסן א גוי, ביי וועלכע די נושא איז נישט מער ווי א יומעניסטיק און פראגמאטישן פראבלעם – אויסשניידנדיג די רעליגיעזע/מאראלישע שולד געפילן?!
נניח אז אין די טעכנישן זין וואלט זיין לעבן געווען פונקט די זעלבע, טענה'ט ער אז די עצם רעליף אדער אבסענס פון די שולד געפילן וואלטן אים געמאכט זיין מער אויפריכטיג און מער קאזואל איבער זיין פראבלעם – און לכאו' אים ערמעגליכט זיך ארויסצוזען דערפון גרינגער..
דאס איז א נקודה ווי אומטאלעראנץ (- דאס מאל איידיאלאגישע/רעליגיעזע) איז די שליסל צו נישט קענען אקצעפטירן דאס פראבלעם און לכבוד דעם זיין אריינגעדרייט דערין שטערקער.

אליעזר קרויס אין זיינע לעצטיגע שמועסן איבער טעראפיסטן ברענגט ארויף די נושא אז רוב געלערנטע טעראפיסטן זענען אינדאקטרינעטעד געווארן אדער האבן אנגענומען די ליבעראלע השקפות, בפרט לגבי אזעלכע נושאים ווי LGBT און אנדערע זאכן וואס ע"פ תורה איז אומטאלערירבאר און זיי טאלערירן דאס יא. און אין ליכט פון די פריערדיגע דוגמא ווי טאלעראנץ איז צומאל די איינציגסט שליסל צו באמת ווערן באפרייט (עכ"פ במקצת – ווי דאס ווארט: עס איז בעסער צו קוקן אויף פרויען און טראכטן פון די וואנט ווי קוקן אויף די וואנט און טראכטן פון פרויען...) ווערט די נושא הייסער, וואס איז די ריכטיגע וועג צו גיין? זאל מען דאס נישט טאלערירן און די פראבלעמען בלייבן סטאק, אדער זאל מען דאס יא טאלערירן אנקעגן די אנגענומענע השקפה און אזוי ארום נייטראליזירן?
יעצט, עס איז ווי געזאגט, נישט מוכרח אז די 'פראבלעמען' גייען טאקע אוועק בלויז דורך טאלעראנץ, אבער עס איז יא וואר אז עס ווערט מינימיזירט – כאטש אין די סענס פונעם ווארט 'פראבלעם' אליין, נעמליך, אויב טון X איז לכתחילה נישט קיין פראבלעם אין א געוויסע פערספעקטיוו, דאן סיי דארף קיין הילף נישט זיין געריכטעט אהין, אדער עכ"פ דארף מען אויך נישט זיין פארנומען מיט דעם - אין די קאנטעקסט וואס עס פארנעמט אנדערע פרודאקטיווע צייט און כח פון די טעגליך לעבן, וואס די פאקט אליין איז א מעלה סיי ברוחניות און אודאי בגשמיות כמובן.


לאמיר יעצט נעמען טאלעראנץ פאר זיך און כאפן א מער דעטאלירטן בליק דערויף.

צום אלעם ערשט איז וויכטיג איינצוטיילן די סוביעקטן איבער וועלכע מ'איז דן צו מ'זאל טאלערירן, אין דריי קאטעגאריעס.
1. פון איין זייט זענען דא פארשידענארטיגע און פארקערטע מיינונגען/ שיטות/ איידעאלאגיעס/ שטעלונגען - וועלכע זענען אפגעפרעגט ביי אנדערע מענטשן.
2. דאן זענען דא אקטן און מעשים, וועלכע זענען אין מאנכע'ס אויגן אומעטיש און שאנדפול.
3. דאן איז דא די מאן דאמר אליין – דער מענטש וואס האלט די מיינונג אדער טוט די אפגעפרעגטע פעולה, און די שאלה וויאזוי זיך אומצוגיין מיט אים.

פון א טעארעטישן שטאנדפונקט איז גאנץ גרינג צו זאגן אז מיינונגען איז נישט קיין שום פראבלעם צו טאלערירן, אפי' עס איז לגמרי אומלאגיש אין מיינע אויגן. דאס מוז בפשטות אפי' נישט קומען מתוך א פלוראליסטישע שטעלונג - אז גארנישט איז נישט אביעקטיוו אמת – אזויווי מיכאל אברהם ברענגט ארויס, אז טאלעראנץ צו אנדערע מיינונגען און גיבן די אטאנאמישע רעכטן פאר אנדערע מיטן פראבאביליטי פאר טעותים איז א שטערקערע וועליו ווי גערעכטיגקייט, דאס איז אפי' עס איז ביי מיר זיכער אז די צווייטע שטעלונג איז פאלש דורכאויס.
לגבי שלעכטע מעשים קען מען אויך גרינגערהייט מאכן דעם ארגומענט אז זערא טאלעראנץ איז די מהלך צו נעמען, בפרט ווען עס האקט אונטער אנדערעמ'ס רעכטן פון לעבן, פרידאם, און פראפערטי. (פריוואטע אוממאראלישע אקטן איז שוין מער קאמפליצירט..) סיי פון א יוטיליטעריען פערספעקטיוו אז מ'דארף רעדוצירן פעין און סיי אלס די קאנט'יען ג'ענעראל רול אז עס קען ווערן א כלליות'דיגע געזעץ. (ואכמ"ל).
לגבי דער מענטש אליין, איז ווייטער נישטא באמת קיין אביעקטיווע סיבה אים נישט צו קענען טאלערירן, ווילאנג עס שטיצט נישט, גיבט נישט קיין לעגיטימאציע, און פירט נישט, צו די מעשים אליין, קען מען אים ארויסווייזן טאלעראנץ פונקט ווי צו יעדן מענטש (אן אריינגיין אין פעלער וואס ער האט פערזענליך וויי געטון וכדו'..).

ווי זאכן ווערן אבער קאמפליצירט איז אין די פראקטישע ראלם.
און לאמיר מאכן סדר מיט די קאמפליקאציעס איינס ביי איינס:
קודם איז דא די פראבלעם מיטן מחליט זיין וואס הייסט גוט און שלעכט אויפן ערשטן פלאץ. דאן קומט די אקטועלע קאטעגאריזירן חלק וואו מ'דארף מבחין זיין וואס פאלט אריין אין וועלכע כלל, און דיסאגרימענט פארנעמט די סאמע אויבן-אן אזוי ווי שטענדיג. און די שווערסטע חלק פאסירט אין א צווייטע ראלם אינגאנצן – דאס איז איבער די שאלה צו 'נעגאטיוו נעגאטיוו איז א פאזיטיוו (-נישט נישט איז יא)' אדער 'נעגאטיוו נעגאטיוו איז נישט קיין נעגאטיוו און אויך נישט דוקא קיין פאזיטיוו', און לאמיר גיין שטייטליך.

ווען מ'רעדט וואס ס'הייסט גוט און שלעכט, איז נישט שווער ממחיש צו זיין אז האלטן פון: טראמפ, רוסלאנד, פאלעסטינע, עבארשן, אטעאיזם, ג'ענדעריזם, גאן קאנטראל, יו-נעים-איט, איז שנוי במחלוקת נאך איידער וואס ווען ווער, אטאמאטיש ווען מ'רעדט צו מ'דארף טאלערירן X גייט דאס זיין די ערשטע וועריובל אין די עקוועישאן. די זעלבע גייט פאר מעשים: סעים ס**ס מערידזש, דראגס, חילול שבת, גיין מיט אראבער, וכו' איז פאר אלעם אנגעקוקט איין וועג אדער די צווייטע.

דאן קומט די חלק פון מבחין זיין. לצורך דעם לאמיר נעמען א זאך וואס איז אנגענומען ביי יעדעם: רציחה לדוגמא, יעדער איז (האפענטליך) מסכים אז הרג'נען אן אומשולדיגן איז אפגעפרעגט. דא קומט אבער אריין א גרויע זאנע פון ווען איינער האלט אז מ'דארף יא הרג'נען איינעם – וואס אלס אפיניען אליין וואלט מען טעארעטיש געקענט טאלערירן – אבער אין רעאליטעט פירט די עצם האלטן און רעדן אזוי אז אקציעס זאלן נאכפאלגן, וועלכע ברענגט אז מ'זאל נישט קענען געבן קיין גרין קארד פאר געוויסע מיינונגען צו ווערן געלופטערט און געהאלטן. העיט ספיטש, ראסיזם, א.ד.ג. זענען אלע אין די גרויע זאנע וואס פאר זיך וואלט נישט געדארפט זיין קיין פראבלעם, נאר וויבאלד שיטות עקזיסטירן נישט בפועל אין קיין וואקיום מוז מען נעמען שריט איידער עס גיסט זיך איבער צום למעשה. די דזשאדזשמענט וואס איז אויפן בארדערליין און וואס קען טאלערירט ווערן איז די סוביעקט צו מאסיווע דעבאטעס, בפרט אין די היינטיגע קענסל קולטור וועלכע האט גענומען א שטיקל עקסטרעמע שטעלונג דערין צו פארשווייגן ווייטע חששות וועלכע קענען כולי האי ואולי פראמאטן ווייעלענס וכדו'. אזוי אויך אין רעליגיעזע סביבות זענען זייער אסאך מיינונגען אסור לבא בקהל משום גזירה ומשום חשש סירכא – ווי די פראבלעם איז ווייטער נישט (לכאו') אין די שטעלונג אליין נאר אין די כח וואס עס פארמאגט נאכצושלעפן די מעשים. [כמובן זענען אין געוויסע פונדאמענטעליסט סביבות געוויסע מחשבות אליינס א פארעם פון א שלעכטע 'אקט' און עס וועט לכתחילה נישט אריינגיין אין די 'מיינונג' קאטעגאריע נאר וועט הייסן א מעשה פאר זיך (-ע"ע כפירה, הרהורי עבירה..)]

די דריטע חלק איז די שאלה צו נישט זאגן ניין הייסט געזאגט יא. און דאס קומט די מערסטע אריין ווען מ'רעדט פון טאלערירן 'די מענטש' אליין (-3'טע קאטעגאריע פון אויבן..). דהיינו, א מיינונג אדער אקט זענען אפהענגיגע זאכן בדרך כלל, און מען קען פונאנדערטיילן צווישן באזונדערע מעשים און שיטות. דאס איז אבער זייער שווער צו טון מיט דעם פענאנים פון 'מענטש' וועלכע איז מולטיפעסטעד און איז אין דעפינאציע א קאמפאזיציע פון זיינע מיינונגען און מעשים, וועלכע מאכט אוממעגליך צו אננעמען א חלק בו בעת רעדזשעקטן א צווייטע חלק פונעם מדובר. וואס מ'קען אבער יא טון איז איגנארירן און זיך נישט צו טון מאכן פון געוויסע חלקים פון דער מענטש (פאקטיש גערעדט איז אפי' נישט מעגליך זיך יא צו טון צו מאכן פון אלע חלקים אויפאמאל..), און דא איז ווי מ'קען דעבאטירן צו 'טאלערירן' דעם מענטש – איגנארירנדיג זיינע שלעכטע מעשים/חלקים – מיינט אטאמאטיש אז מ'טאלערירט די שלעכטע מעשים אויך (- נישט זאגן ניין צו דעם בשעת מעשה מיינט זאגן יא.. ) אדער מ'קען דערהערן די ספליט צווישן נישט זאגן די ניין און זאגן די יא.

עס איז באמת אסאך א ברייטערע נושא ווי דאס און עס רירט אן אסאך אין לענגווידזש-שפראך פילאזאפיע, צו יעדע הגדרה מיינט בהחלט די נעגעישען פון אלעס אנדערש אדער נאר פון ספעציפישע זאכן ארום. די דעבאטע צו אנטי-זייעניזם איז אנטי-סעמיטיזם איז אויך אביסל תלוי אין דעם, ווייל רעדזשעקטען זייעניזם קען נישט גיין סיימאלטעניאס מיטן סופארטן אידן קען דאס ווערן אנגעקוקט ווי א פאקטישע סתירה. די זעלבע איז בכלל מיט די גאנצע מלחמה וואו יעדער נעמט זיך זייטן, און אזוי ווי איך האב דא ארויסגעברענגט קומט דאס נאר מכח נישט קענען האלטן צוויי הפכים אויפאמאל און די טשויס וועלכע יא צו האלטן סטעמפלט אפ די גאנצע איידעאלאגיע. ואכמ"ל.

עס איז דא נאך א נושא און דאס איז די אידישע חלק צו מ'דארף ליב האבן יעדע איד/מענטש, און וואס די הלכה איז לגבי שלעכטע מענטשן – צו מ'מעג פיינט האבן, און ווען. וואו אין דעם קומט אריין דעם 'ואהבת לרעך', 'לא תשנא', יתמו חטאים ולא חוטאים, אוהבי ה' שנאו רע, משנאיך ה' אשנא, מיט אלע זייערע אינטערפערטאציעס, דרשות, מימרות, און עובדות. אויך גייט עס ווייטער לגבי די השלכות פון זאגן ימ"ש, שעלטן, און הרג'נען רשעים, און צו דאס אימפלייד בהכרח א שנאה אדער סיי וואס. איך וועל דאס אויסקראסן דאהי ווייל דאס דרייט מען סייווי לויט די פריסופאסד הנחות. ענליך צו דעם איז אויך דא די עמפירישע נושא צו מ'האט למעשה פיינט ווי @קהל'ס נער טענה'ט, און צו עס איז דא א געדאנק פון ארבייטן אויף זיך דערויף, און צו אנקאנדישענאל לאוו איז בכלל מעגליך (ע"ע אליעזר קרויס ווס טורקס..) אבער דאס איז אויך נישט נוגע דא ווען מ'רעדט אין די נארמאטיוו ראלם.


למעשה האבן מיר דא דריי וועריובעלס מיט דריי קאטעגאריעס, די וועריובעלס זענען 1. צו עפעס איז גוט/שלעכט. 2. צו מ'רעכנט עפעס אלץ פעולה אדער אלץ עפעס וואס קען האבן אומטאלערירבארע תוצאות. 3. צו מיטן טאלערירן איין זאך גיבט מען אטאמאטיש לעגיטימאציע פארן גאנצן פעקעדזש.
די דריי קאטעגאריעס זענען: שיטות, מעשים, און מענטשן.
ווען מ'קאמבינירט די קאמפלעקציטעטן פון די דריי טרעפן מיר זיך מיט אונזער מציאות אויפן גראונד!

און איך וועל צוריקגיין צו די נושאים וואס איך האב ארויפגעברענגט אין די אנהויב.
נטורי קרתא: זייער מיינונג דאכט זיך מיר באדערט נישט קיינעם. זייערע מעשים גייען שוין יא אריין אין די גרויע זאנע ווי געוויסע האלטן שטארק אז עס איז אומטאלערירבאר – טאקע ווייל זיי אליין 'טאלערירן' און אקצעפטירן די פאלעסטינע קאוס, וואס חוץ פון וואס דאס איז א בפירושע רעדזשעקשאן צו די מדינה און אין געוויסע מיינונגען -צו אידישקייט, וויבאלד זיי קאנדעמען נישט כאמאס, מיינט דאס אז זיי לעגיטימיזירן עס און דערפאר זענען זיי נדון ווי רוצחים ממש. וכמובן אז מיט דעם עטיטוד איז שווער צו קענען צוטיילן די דריטע חלק און ליב האבן נ"ק אלס מענטשן בעת רעדזשעקטן זייערע מעשים...
לעומת דעם שטייט די פאזיציעס פון אננעמען די מענטשן ביינזאם מיטן רעדזשעקטן די פעולות, אדער די מער מאדערעט פאזיציע פון מחלק זיין אז זייערע פעולות זענען נישט ממש רציחה אליין (ווי איך האב ארויסגעברענגט דארטן), און ווי געשמועסט מוז דאס נישט דוקא קומען פון פלוראליזם, ענדערש פון פשוט נישט קאנפלעיטן יעדע שיטה און אקט מיט דעם אומטאלעריבארן טייל...
ווען לעקוואד טענה'ט אז מען מוז זיין א פלוראליסט צו קענען טאלערירן, וועט דאס דארפן מיינען אז מען קען נישט האלטן אז יענעמ'ס אויפפירונג איז ענמעשט (-פאראיינציגט) מיט מיין טאלעראנץ ווייל אויב יא ווי אזוי ערלויב איך מיר דאס צו לעגיטימיזירן?! אבער דאס קומט נישט דוקא מכח פילאזאפישע פלוראליזם אדער מאראל רעליטיוויזם, נאר קען אויך קומען מכח מחלק זיין און די אויפפירונג אליין וועלכע חלק דערפון איז טאקע אומטאלערירבאר און צו דאס עצם שטיין מיט די מענטש אין סיי וועלכע פארם גיבט מיין אטאמאטישע אטאריזאציע.

אקצעפטירן איז באמת נאך אן אפצווייג פון אונזער נושא, וועלכע מיר האבן דערווייל נישט בארירט, דאס איז פשוט א שטערקערע טערמין צו טאלעראנץ, וואס דאס איז שוין טאקע א העכערע לעוועל און לעגיטימיזירן מער טיילן פון די בילד, דהיינו, אקצעפטירן ווערט נארמאל נישט אנגעקוקט נייטראל אזוי ווי מ'קען זאגן אויף טאלעראנץ, און אין אונזער נושא וואלט אקצעפטירן געווען די ליניע איבער וועלכע עס איז שווערע זיך צו טענה'ן אז דאס איז נישט קאנפלעיטעד מיט די שלעכטערע טיילן (צ.ב. אויב זאל נ"ק בפירוש 'אקצעפטירן' כאמאס, וואלט דאס זיכער געווען אן הסכמה צו זיי.. איבער די שאלה צו אונז דארפן אקצעפטירן אדער נאר טאלערירן?! – דאס גייט אריין מער אין די פריערדיגע נושא ווי ווייט מ'דארף גיין און צו מ'דארף ליב האבן וכו'..).


וואו עס בלייבט לכאו' שווער איז ביים די פסיכאלאגישע נושא פון טאלערירן LGBT, אדער גאר אקצעפטירן/מקבל זיין און משלים זיין מיט זיך און מיט די עבירות וואס מ'טוט, וואס דארט איז שווער צו טרעפן די וועג ארויס ע"פ אידישקייט. און הגם טאלעראנץ צום מענטש וואלט נאך מעגליך מיטגעגאנגען, איז אבער צומאל וויכטיג יא צו קענען אקצעפטירן און מער נארמאליזירן געוויסע פעולות וועלכע אימפלייד לעגיטימאציע, וואס ווי געשמועסט פאלט אונטער דעם 'זערא טאלעראנץ' זאנע. און די איינציגסטע וועג בלייבט צו מחליט זיין (וועריעבל #1) אז עס איז נישט אינהערענטלי 'שלעכט', און טוענדיג אין פסיכאלאגיע ברענגט פאר אסאך אנצונעמען דעם פאזיציע, וועלכע איז למעשה פראבלעמאטיש צו רעקאנסיילן מיט הלכה והשקפה...


איינער מיט אן אנדערע וועג ארויס?

[cictim]

האסט געהערט די דיבעיט פון טורקס מיט דזשעקאבסאן?
ער זאגט אזוי ווי מקען האבן compassion פאר א רוצח אויף די trauma וואס האט עם צוגעברענגט צו די שלעכטע מעשים - אן געבן לעגעטימאציע, די זעלבע ביי נ"ק אדער LGBT דארף מען גיין מיט compassion אויף דאס וואס האט עם צוגעברענגט צו דעם - געווענטליך trauma אדער אומסטאבליטעט, אן געבן לעגעטימאציע.

[אלפא]

יא יא, ממש דאס ברענג איך דא ארויס, אז compassion (-איך נוץ נישט ממש דעם ווארט) און טאלעראנץ צום 'מענטש' מיינט נישט בהחלט טאלעראנץ אדער לעגיטימאציע צו די מעשים.
איך ברענג אבער אויך ארויס די קאמפלעקציטעט, און פארוואס מ'קען עס אנקוקן אנדערש..

ובפרט לגבי מיין לעצטע נקודה אז אין טעראפי איז דא א פראבלעם, דארט וועט בפשטות נישט זיין גענוג פשוט'ע קאמפעשאן, בכדי די פראבלעם זאל קענען ווערן דיילוטעד און נישט בלייבן סטאק אין האלז מוז מען דאס קענען געהעריג אראפשלינגען, און דאס קומט נאר דורך מער אקסעפטענס...

[דערהויבענע איד]

לדעתי מאכסטו א שטיקל קוגל פון אסאך נושאים, א בחינה ווי א פוילישע פשט'ל.



אפשר וועל איך שפעטער מגיב זיין נאך, אבער קודם דאס אז טערעפי געבט לעגעטימאציע פאר א מענטשליכע אינסטינקט, איז נישט ווייל ער קוקט זיך אן ווי א רוצח אדער ווי א נ''ק, נאר אז ער האלט אז עס איז א זאך וואס איז ''נארמאל'' צו האבן און צו טון, אבער למעשה וויל איך נישט ווייל די תורה לאזט נישט אדער ס'איז נישט גוט פאר מיר. משא''כ רציחה איז א זאך וואס איז אפגעפרעגט בכל וכל.

(און אה''נ ס'קען זיין אז א קרימענעל פסכילאג גייט יא גיין מיט די מהלך אז די מענטש דארף עקסעפטן ווער ער איז, אבער דאס איז נאר ביני לבין קונו, נישט עפעס וואס סאסייעטי איז מסכים דערצו. )

[אלפא]

איך וויל נאר מסכם זיין מיין פוינט אין קורצן.

עס איז דא א נפ"מ צו מ'רעדט פון טאלערירן א שלעכטע אקט/פעולה, לעומת טאלערירן א מענטש וואס טוט די אקט, אדער די איידיאלאגיע אונטער דעם.

ביי אקטן בפועל איז בהחלט שייך צו זיין זערא טאלעראנט דערצו, און דא איז @לעיקוואד גערעכט אז נאר מיט מאראל-נייהיליזם קען מען זיך יא ברענגען צו לעגיטימיזירן געוויסע אקטן, און אין יעדע סאסייעטי איז מקובל נישט צו טאלערירן די פעולות וואס זענען אין דירעקטע קאנפליקט מיט די קאור וועליוס און סטאביליטעט פון די סאסייעטי. (לדוגמא רציחה.. ווען איינער האלט/גלייבט אז דאס איז ריכטיג אין געוויסע פאלן - צ.ב. ז' עממין ביי אידן, אומגלויביגער ביי מוסלעמענער, שמוציגע ראסע ביי נאציס, און רוצחים ביי נארמאלע מענטשן.. - די אויף די פארקערטע זייט וועלן האלטן אז דאס איז לויטער שלעכטס, חוץ אויב זאלן זיי האלטן אז גוט/שלעכט האט נישט קיין אביעקטיווע בעיס ליין.)

ווען מ'רעדט אבער פון מיינונגען האבן מיר געזען אז מיכאל אברהם טענה'ט אז מ'דארף קענען טאלערירן פארקערטע מיינונגען (ובפשטות אויך מיינונגען וועלכע זענען סותר מיינע עיקרים) אפי' אן זיין א ראליטיוויסט.

עס ווערט אבער יא אריינגעדרייט און פארהויכט אין די דילעמע פון וויפיל טאלעראנץ קען געגעבן ווערן פאר אן איידיאלאגיע איידער עס ווערט פארוואנדלט אין מעשים, און איידער די טאלעראנץ ווערט אפגעטייטשט אלס הסכמה?! און דא איז וואו קענסל קולטור קומט אריין ביים עקסטרעים, און וואו יעדער רעכט דענקיגער וועט זיך אנטקעגן שטעלן געוויסע שיטות וועלכע ווערן אפען געלופטערט, מיטן ארגומענט אז עס איז אומאפטיילבאר פון די נאכפאלגענדע מעשים (און דא איז וואו די פרידאם אוו ספיטש סאמעטוכע שטויסט אריין...)


ווידער, ווען מ'איז דן איבער טאלערירן מענטשן, ווערט דאס אויך שנעל פארוואנדלט אין א מערכה צו די אויסערליכע אויסקוק פון דעם טאלעראנץ איז גענוג מחלק צווישן זיי מיט זייערע אקטן, און צו ליבשאפט אדער אקסעפטנס צו זיי וועט ווערן אויסגעטייטשט (סיי ביי זיי און סיי ביי ביישויער) אלס לעגיטימיזאציע צו זייערע פעולות וכו'.
און דא מוז מען אבער ווייטער נישט דוקא זיין קיין פלוראליסט כדי צו נעמען א שטעלונג אז מ'דארף און מ'מעג טאלערירן די מענטשן וועלכע טוען די שלעכטע מעשים - און אז דאס מוז נישט זיין געבינדן צו די מעשים אליין וועלכע מ'קען פארדאמען צו די זעלבע צייט...

וכמובן זענען די לעוועלס פון טאלעראנץ אויך געוואנדן אין פארשידענארטיגע וועריובלס, איינער אקצעפטירט זיי מיטן גאנצן הארץ און וועט אזש ממש ארויסווייזן אנקאנדישענעל לאוו, א צווייטער וועט נאר ארויסווייזן compassion צו די מענטשן, און א דריטער וועט נאר שטילערהייט טאלערירן און גארנישט ארויסווייזן. אנדערע וועלן גאר פיינט האבן צוליב פאליטישע אדער פערזענליכע סיבות.
אבער דאס אלעס איז שוין נישט בהכרח געבינדן צו קיין (קאנסיסטענט) שיטה, ענדערש צו די עמאציאנאלע סטאטוס צום ספעציפישן קעיס..


לגבי טעראפי און הילף פאר שלעכטע געוואוינהייטן האב איך מסביר געווען, אז וויבאלד געוויסע מעשים זענען א no no אין אידישקייט, און קענען בפשטות נישט טאלערירט וכ''ש אקצעפטירט ווערן אן אדאפטירן די מאראל רעלעטיוויזם (וועלכע לייגט אויך די גאנצע רעליגיע וואקעלדיג..), און לעומת זה איז די איינציגסטע גראדע וועג ארויס פון די 'פראבלעם' שבו דורכן עס נארמאליזירן, דארט איז וואו מיר זענען אביסל אין א דילעמע ווען עס קומט צו העלפן אזא איינעם, אדער ווען עס קומט פאר א פונדאמענטאליסט צו קענען מקבל זיין פון אן 'אויפגעקלערטע' טעראפיסט...

[אלפא]

ומדי דברי פון פסיכאלאגישע פראבלעמען וועלכע קענען נאר געהאלפן ווערן דורך עס אקצעפטירן און נארמאליזירן, איז טאקע אינטרעסאנט אנצורירן אביסל מער די נושא פון די סתירה צווישן רעליגיע און נאטור.

אויב קומט מען צום הכרה אז LGBT לדוגמא איז א נאטורליכע נטייה (ובפרט LG..), ווי אזוי דארף מען -און קען מען- רעקאנסיילן די אזהרה אין די תורה דערקעגן? אויב איז קוקן פ*** א נאטורליכע דעזייער און אנגעקוקט 'נארמאל' אין מענטשליכער דעוועלאפמענט דאס אדורכצוגיין. אויב פארברענגען מיט מיידלעך איז די מער נאטורליכע וועג פון אויפוואקסן. וואס איז פשט פון די רעסטריקציעס איבער דעם, פון די היינטיגע פערספעקטיוו אז שבירת הטבע איז לאו דוקא אן איידעאל/ווירטור? אויב עפעס ווערט עס באטראכט ווי א חסרון אין אנערקענען דעם זיך..

אבער אפשר הא גופא?! אפשר איז אידישקייט יא געבויט אויף אונטערברענגען נאטור אונטער ג-ט/געטליכקייט דורך צוברעכן פון זיך און אויסרייסן געוויסע נאטורליכע חלקים?! און טאקע נאר לייגן א פילטער - און כסדר לעבן אין די מלחמה (כלשון התניא) - איז די חיוב און מהלך?

איינער מיט א הומעניסטישע הסבר פארוואס דאס זאל זיין א ווירטור (חוץ פון די סאציא-היסטארישן הסבר אז אמאל איז דאס געווען אדמירירט...)? און ווער זאגט מ'ברויך בכלל אן הסבר אויף ג-ט'ס קאמאנדס?

(עס רירט אויך כמובן אן מיין טעזע דא, אז די נאטורליכע נייגער - דאס וויסן 'פאקטן' - און דאס זיין מודע צום נאטור אזוי-צו-זאגן, איז לכאו' אין קאנטראסט מיט אונזער אידישקייט..)

[יעקב מעקסוועל]

דו שרייבסט אסאך אינטערסאנטע זאכן, איך וויל זיך מחלק זיין אויף כאטש איין פון דיינע פונקטן.

לדעתי איז @לעיקוואד גערעכט ווען עס קומט צו אידילאגיע אויך. א מענטש וואס גלייבט אז זיין שיטה/תורה/וואטעווער איז אמת (אביעקטיוו), און עס איז נישט פארהאן נאך אזא אמת בעולם, קען נישט עכט טאלערירן קיין אנדערע מיינונג. ער קען שפילן די געים פאר פאליטיק אדער סיי וועלכע סיבה, אבער ביי זיך אין הארץ האלט ער אז ער איז אסאך מער בארעכטיגט מיט זיין מיינונג, ווייל ער האט די "עכטע" מיינונג.

אזוי זע איך אויך במציאות, די אידן וואס האלטן זיי זענען באמת די עם הנבחר למשל, וועלן אנקוקן מיט שפאט אויב וויל זיך א צווייטע גרופע רופן די עם הנבחר, און זיי וועלן נישט טראכטן אז יענע גרופע האט די זעלבע רעכט זיי אנצוקוקן מיט שפאט. אדער למשל די וואס גלייבן זייער פאליטיק איז "עכט" די ריכטיגע מהלך, געבן נישט קיין געהעריגע טאלעראנס פאר די פארקערטע מהלך.

צו קענען אינגאנצן לאזן א צווייטן האבן א פארקערטע מיינונג, מוז מען קודם פארשטיין אז מיין מיינונג איז נישט קיין אבסעלוט אמת.

[אלפא]

צו קענען אינגאנצן לאזן א צווייטן האבן א פארקערטע מיינונג, מוז מען קודם פארשטיין אז מיין מיינונג איז נישט קיין אבסעלוט אמת.

אדער:

אז איך האב די עכטע אמת, יענער איז טאקע טאטאל פאלש, צודרייט, און אפשר אפי' שלעכט, אבער ער איז מיט דעם אלעם בארעכטיגט צו זיין מיינונג און צו מאכן גראבע טעותים...

מ'קען לעבן (-טאלערירן) מיט א דערנעבענדיגע טעות. איך דארף עס טאקע נישט אננעמען אויף קיין שום פארמאט (נוצן יענעם'ס פראנאונס ווענדט זיך שוין וויפיל איך נעם עס סיריעס...) אבער איך מעג עס/אים נאכאלץ רעספעקטירן אלס שיטה...

[יעקב מעקסוועל]

מען קען אזוי זאגן אהער און אהין, איך מיין די מציאות זעט אויס צו זיין אנדערש ווי דו זאגסט.

דו קענסט א מענטש אין ריעל לייף וואס גלייבט ער האט דעם אמת, און נאכאלס האלט ער אז א צווייטער איז אינגאנצן בארעכטיגט צו זיין מיינונג?

איך קען אסאך אזעלכע וואס קענען "עקסעפטן", און זאגן זיי "טאלערירן", אבער ביי זיך אין הארץ ווייסן זיי אז זיי אליין זענען מער בארעכטיגט מיט זייער מיינונג, ווייל עס איז די "אמת".

[אלפא]

די וועג וויאזוי מענטשן ביהעיוון למעשה איז נישט נוגע דא, ווייל ווי גע'שמועס'ט קומען דארטן אריין נאך דיימענסיעס. דא איז די נושא צו פילאזאפיש און אינעם איידעאל אויב מ'קען טאלערירן..

[ברוך שפינוזה]

טאלעראנץ באימא שלך

[אלפא]

דא (מער אין אנפאנג) דעבאטירן זיי דעם געדאנק פון טאלערירן אומטאלעראנץ

[קהל'ס נער]

טאלערירן אומטאלעראנץ איז א סדומ-כעלעם שיגעון, וואס טאקע ביי אונז אין ניו יארק זעהט מען בחוש וויפיל חורבנות ס׳מאכט אן ווי מען טאלערירט כל-צרוע וכל זב, אנטיסעמיטן, שלעגער, רוצחים, וכל שום וחניכא דאית ליה.

איי מען דארף דאך זיין מאראלי קאנסיסטענט, אויב האלטסטו פון טאלעראנץ דארפסטו אויך טאלערירען די נישט-טאלערירער, נו האט מען אזא פנים ווי דער בריסקער וואס האט געלאזט דער עני אויסגיין פון הונגער ווייל ער האט געדארפט א עני למהדרין צו געבן מתנות לאביונים.

[נפה]

עפ"ר די וואס זענען קעגן טאלערירן LGBT הגם זייער טענה איז גאט איז נישט דאס וואס פארמיעוס'ט זיי דערפון נאר זייער אינסיקט וואס דערשרעקט זיי פון טראכטן אז עס איז נאך דא אנדערע וועגן צו לעבן חוץ פון וויאזוי זיי לעבן,
די אלע וואס שרייען אנטקעגן די LGBT קאמיונטי האבן נישט די זעלבע פראבלעם מיט אנדערע עבירות און די זעלבע שרייען זיי און ווארפן ארויס פון ביהמ"ד ווען ער זאגט אז ער איז געי אפי' אויב ער וואוינט נישט מיט קיינעם און ער איז גארנישט עובר.
עס איז קלאר אז מען דארף פארשטיין יעדע איד און מען טאר קיינעם נישט דן זיין עד שתגיע למקומו, אויב דיין הומופאביע געפיל פארעקעלט דיר דערפון דארפסטו ארבעטן אים ווייטער צו ליב האבן כאטש אזויפיל ווי דו האסט ליב עני איד וואס טוט עני אנדערע עבירה,
און איינמאל עס איז אמת אז מען דארף ליב האבן די איד וואס איז געי קענסטו אויך טאלערירן אנדערע פעלקער וואס זענען LGBT.

[berlbalaguleh]

די בעסטע פאליסי איז אזוי ווי הרב הצדיק בילל קלינטאן און זיין ווייב די רעבעצין הצדיקת הילערי האבן געזאגט..."דאנ'ט עסק. דאנ'ט טעלל"...!

א יעדער ווייסט ווער ס'איז "אויף יענע זייט". נאר ווילאנג ער מאכט א שווייג מאכט א יעדער אויך א שווייג.

ביי אונז אין ביהמ"ד האבן זיך געדרייט 2 פון די מענטשן. (כמעט) א יעדער האט געוויסט זייער סטאטוס (כ'מיין נישט אויף וואטסעפפ.). נאר מ'האט זיך געמאכט נישט וויסנדיג.

אין בארא פארק זענען געווען א היבשע פאר (בערך 6 וואס איך האב געקענט.). איינער האט איבערגעלעבט 2 בן זוגים. צום סוף איז ער אויך (ליידער) געגאנגען בדרך כל הג'ס. אלע זענען נעבעך אוועק פון די מחלה פון 4 אותיות. (פרעגט א חכם...וועלכע 4 אותיות?)

[yesiknow]

טאלערירן אומטאלעראנץ איז א סדומ-כעלעם שיגעון, וואס טאקע ביי אונז אין ניו יארק זעהט מען בחוש וויפיל חורבנות ס׳מאכט אן ווי מען טאלערירט כל-צרוע וכל זב, אנטיסעמיטן, שלעגער, רוצחים, וכל שום וחניכא דאית ליה.

איי מען דארף דאך זיין מאראלי קאנסיסטענט, אויב האלטסטו פון טאלעראנץ דארפסטו אויך טאלערירען די נישט-טאלערירער, נו האט מען אזא פנים ווי דער בריסקער וואס האט געלאזט דער עני אויסגיין פון הונגער ווייל ער האט געדארפט א עני למהדרין צו געבן מתנות לאביונים.

יענער האט געזאגט מען דארף לב האבען אידען אפילו זיי האבען פיינט יודען
@בערעל ווייסט וועהם מען מיינט

[berlbalaguleh]

ס'זענען דא געוויסע מענטשן וואס צוערשט וועלן זיי איינעם לייגן אין ד'רערד. נאכדעים וועלן זיי איהם העלפן.

[אלפא]

טאלערירן אומטאלעראנץ איז א סדומ-כעלעם שיגעון, וואס טאקע ביי אונז אין ניו יארק זעהט מען בחוש וויפיל חורבנות ס׳מאכט אן ווי מען טאלערירט כל-צרוע וכל זב, אנטיסעמיטן, שלעגער, רוצחים, וכל שום וחניכא דאית ליה.

איי מען דארף דאך זיין מאראלי קאנסיסטענט, אויב האלטסטו פון טאלעראנץ דארפסטו אויך טאלערירען די נישט-טאלערירער, נו האט מען אזא פנים ווי דער בריסקער וואס האט געלאזט דער עני אויסגיין פון הונגער ווייל ער האט געדארפט א עני למהדרין צו געבן מתנות לאביונים.

דער חורבן אין ניו יארק (און אין די גאנצע לינקע וועלט) איז נישט טאלעראנץ, עס איז פלוראליזם!

דאס אז דו האלסט איין זאך און דו טאלערירסט א צווייטנס מיינונג וואס איז פונקט פארקערט - ווייל דו גלייבסט אז יענער האט אויך די רעכטן זיך צו טועה זיין - איז לדעתי געוואונטשן. דער פראבלעם הייבט זיך אן ווען יענער פראבירט ארויפצוצווינגען זיין מיינונג אויף דיר צו אויף אנדערע (אפגערעדט אויב א דזשיהאדי נעמט זיך הרג'נען אנדערע לכבוד זיין איידעאלאגיע) וואס דאן איז דאס א פעולה וואס דו קענסט שוין נישט טאלערירן (בפועל).
און בכלליות איז געווארן אזא רוח אין די לינקע וועלט יא ארויפצוצווינגען פעולות אויף אנדערע (פראנאונס פון טרענס, וכדו') וואס דאס גייט שוין אריין בגדר פלוראליזם וואו זיי האלטן אז איך מוז אננעמען יענעם'ס שיטה ווייל עס האט די זעלבע ערך ווי מיינס - און דאס איז נישט אמת אפי' ווען מ'גייט בלויז מיט טאלעראנץ.

[מנחם מנדל]

Jordan Peterson: "I'm not going to say I'm here
for tolerance, because tolerance means l
know better than you but i will tolerate you

[berlbalaguleh]

מ'טאר שוין דאס אויך נישט: טאלעראנץ איז משמע אז דו שטייסט העכער פון זיי, נאר דו טאלערירסט זיי. האסט געהערט? בעסערע מענטשן. פונקט אזוי ווי געוויסע שחורים, אויב דו געסט איהם א קאמפלימענט שעלט ער דיך צוזאם (אויב נישט ערגערס), פארוואס? ווייל דאס ווייזט אז דו ביסט מער פון איהם, נאר אין דיין גוטסקייט געסטו איהם א קאמפלימענט.
אונז האמיר שיין דערלעבט. די גימ"ל'ען און די טראנסדזשענדער'ס זענען העכער און קלוגער פון דיר, און זיי דארפן נישט דיינע טובות פון טאלעראנץ. זיי פאדערן זייערע רעכטן, און דו ביסט א סאך ווייניגער פון זיי.

[berlbalaguleh]

מדי דברי: אז מ'רעדט שוין (ווער בעט דיך רעדן. רעד נישט.).

וואספארא ברכה מאכט א טרענס וואס איז אמאל געווען א מאן? זי זאגט.. שעשני כרצוני...!

[אלפא]

ר' יצחק ברייטאוויץ פון אור שמח אין א לעצטיגן שמועס אויף העדליינס הלכה איבער אחדות און טאלעראנץ, ברענגט א שיין ווארט:
נאכן ארויסברענגען די צוויי פאקערטע פאזיציעס, נעמליך, די מאראל רעלאטיוויסטס וואס טאלערירן יעדעם איינעם וויבאלד קיינער איז נישט מער אביעקטיוו אויסגעהאלטן, און די קנאים וועלכע גייען מיטן אמת ביזן פארפיינטעווען יעדער קעגנער דערצו, ברענגט ער ארויס וויאזוי די נביא נעמט אונז ארויס פון דעם דיכאטאמיע מיטן זאגן (זכריה ח יט) אז 'האמת והשלום אהבו' - מ'קען האלטן פונעם אבסאלוטן אמת און גלייכצייטוג זיין אין פולן פרידן מיט קעגנער דערפון.
עס איז נישט גרינג ווי ער שמועס אויס ווייטער, אבער דאס איז די ריכטיגע מהלך וואס די גרעסטע גדולים ביי אונז האבן זיך אלץ געפירט אין פריוואטן לעבן.

ווען ארי וואסערמאן פרעגט אים צו מ'קען מדייק זיין אז אמת קומט פאר שלום וממילא איז עס אפשר וויכטיגער, צייכנט ער צו דעם קאנטער-געדאנק ווי מ'זעט אז חותמו של הקב"ה אמת אבער זיין נאמען (וואס איז לכאו' וויכטיגער) איז שלו'.

לענ"ד קען אפשר זיין אז ווען שלום וואלט געשטאנען פאר אמת וואלטן די שלום'ניקעס זיך נישט געקומערט מיטן אמת בכלל, משא"כ ווען אמת שטייט פריער וועלן די בעלי אמת פארשטיין אז שלום איז פונקט אזוי וויכטיג.. (בבחינת פארוואס חכמים זענען מחשיב עשירים און נישט פארקערט..)

ער צייכנט אויך צו דעם באקאנטן חזו"א אז היינטצוטאגס ווען עס מ'זעט נישט קיין אפענע יד השם זענען די פרייע נישט בבחינת פושעים (אפשר מיינט ער אפי' אונס בדעת כשיטת מ"א), און ער איז דערקעגן די וואס רעדוצירן דעם חזו"א צום ליטעראל טערמין 'תינוק שנשבה'..

[yesiknow]

מדי דברי: אז מ'רעדט שוין (ווער בעט דיך רעדן. רעד נישט.).

וואספארא ברכה מאכט א טרענס וואס איז אמאל געווען א מאן? זי זאגט.. שעשני כרצוני...!

שעשיתי כרצוני...