די כעלעמער מממזרים (היסטארישע געשיכטע)

[נחום הסופר]

קאפיטל איינס
בערקע פּאַרך און דער אַלטער פּאָפּוגיי

אין איינעם פון די צעפאלענע הייזלעך הינטער דער כעלעמער מקוה, האט געוואוינט א איד, א קאַטאַריניאַזש, ד.ה. א איד וואס איז זיך מפרנס פון דעם וואס ער שפילט אויף א קאַטאַרינקע, און פון די שאר ירקות וואס געהערן צו א קאטארינקע (הערה: כ'ווייס נישט פונקטליך וואס דאס איז, עפעס א סארט מוזיקאלישער אינסטרומענט), דהיינו: אויף דער קאטארינקע איז תמיד געזעסן א גרויסער גרינער פּאָפּוגיי וואס איז שוין אלט געווען א מטמון מיט יארן, און איז געווען צוגעבינדן צו דער קאטארינקע מיט א לאנג מעשן קייטעלע.

דער פויגל איז געווען א געוואלדיגער שתקן, מען האט קיינמאל נישט געהערט פון אים קיין פיפס. ער איז געסען אויף דער קאטארינקע מיט צוגעמאכטע אויגן און מיט אן אראפגעלאזטן קרומען שנאָבל. צי איז ער געשלאפן מחמת זקנה, צי איז אים סתם נמאס געווארן אזוי פיל יארן צו קוקן אויף דער וועלט? ווער קאן דען וויסן די מחשבות פון א פויגל?

דער פויגל פלעגט בלויז עפענען די אויגן ווען זיין אייגענטימער - ער האט געהייסן בערקע פּאַרך - האט צו אים גערעדט און אים געהייסן ציען גורל-קוויטלעך. מיט אפאר גרינע אלטע אויגן האט ער א קוקן געטון אויף דעם בעל-הקאטארינקע, אריינגעשטעקט זיין קרומען שנאבל אין א קעסטעלע מיט קוויטלעך, ארויסגעצויגן א קוויטל און עס אריינגעלייגט אין דעם יידנס האנט, און צוריק אריינגעשטעקט דעם קאפ צווישן זיינע אייגענע פעדערן און ווייטער געשלאפן.

באלד נאך פסח האט בערקע פארך, צי בערקע קאטאריניאזש, גענומען די קאַטאַרינק מיט דעם אלטן פאפגיי און אוועק איבער פּוילן. אין אלע דערפער האט מען אים געקענט. האט מען פונדערווייטנס געהערט דאס שפילן פון א קאַטאַרינקע, האט מען געוואוסט, אז עס קומט בערקע פון כעלם. פויערים און פויערטעס האבן זיך געזאמלט ארום דער קאטארינקע, געהערט שפילן און געוואלט וויסן, וואס עס איז זיי באַשערט. מען האט דעם איד געגעבן א גראָשן און ער האט געוועקט דעם פויגל פון זיין שלאף. דער פויגל האט א קוק געטון אויפ'ן איד, אריינגעשטעקט זיין קרומען שנאָבל אין דעם קעסטעלע מיט קוויטלעך, און אריינגעלייגט אין דעם אידנ'ס האנט דעם גורל פון א מענטשן.

אהיימגעקומען איז בערל קאַטאַריניאַזש ערשט אויף פסח, א גאנץ יאר האט מען נישט געוואוסט וואו זיין געביין איז אהינגעקומען. זיין ווייב, דבורה מרים, א הויכע אידענע אַן עקרה, איז געזעסן ביים פענסטער. דאס פענסטער האט געהערט בלומענטעפ ווי די פענסטער ביי גוים. סיי זומער סיי ווינטער איז די עקרה דבורה מרים דארט געזעסן און ארויסגעקוקט אינדרויסן. זי האט געקוקט און געשוויגן.

עטליכע טעג פאר פסח האט מען געהערט פונדערווייטנס שפילן א קאַטאַרינקע.

דעמאלטס האט דבורה מרים זיך אויפגעשטעלט פון פענסטער און זיך גענומען וואשן די דילן לכבוד פסח.

בערקע פארך איז אהיימגעקומען נאך א יאר זיין נע-ונד איבער פוילן.

דער גרינער אלטער פאפוגיי איז געזעסן מיט צוגעמאכטע אויגן אויף דער קאטארינקע און געשלאפן.

אזוי זענען פארגאנגען יארן.