ברוך שפינוזה האט געשריבן: ↑
מי אני האט געשריבן: ↑
די אָנגענומענע חיוב להניח תפילין בכל יום איז לכאורה מדברי הגמרא (ברכות יד:) אז כל הקורא קריאת שמע בלא תפילין כאילו מעיד עדות שקר בעצמו ע"ש. און ווי די מחבר ברענגט עס צו באו"ח סימן כ"ה סעיף ד' צריך שיהיו תפילין עליו בשעת קריאת שמע ותפלה ע"ש.
לויט דעם אויב איז מען אויפגעשטאנען אפאר מינוט פאר'ן סוף זמן קריאת שמע און שנעל געגעבן א זאג פאר'ן סוף זמן איז שוין נישט דא קיין שום ענין צו לייגן תפילין יענעם טאג.
שמן למאור האט געשריבן: ↑די חלק פון "כל הקורא קריאת שמע בלא תפילין כאלו מעיד עדות שקר בעצמו" האט מען דאך נישט אנגענומען כהיום. ווי דו פירסט טאקע אויס אז עס גייט לויט די כללי הפסק.
טאמער איז עס נאר מקושר בק"ש, דאן לכאורה. און וואס איז אָנגענומען כהיום איז וואס מ'מיינט דערמיט אזוי ווי די משנ"ב בסימן כ"ה סעיף ד' ברענגט צו פונעם לבוש בסימן נ"ח:
ודע דלא אמרו כן אלא כשעושה כן במזיד שמתעצל להניח תפלין קודם ק"ש, אבל מי שאין לו תפלין או כשהוא בדרך ומחמת קור וצינה אינו יכול להניח תפלין וכל כה"ג, בודאי אין לו לאחר ק"ש בזמנה מחמת זה.
נאכדעם, לגבי להניח תפילין באותו יום, גייט עס שוין אריין צי "מצותן כל היום/יום" און גדר "כל שאינו מניח תפילין עובר וכו'".
און ווי דער ב"י באו"ח סימן ל"ז ברענגט צו פונעם רבינו ירוחם אז "בשעת תפלה כל אחד מישראל נקרא מפושעי ישראל אם לא יניחם" ע"כ עיי"ש. און דאס איז זיכער מוסכם כהיום.
שמן למאור האט געשריבן: ↑
בפשטות האט מצות תפילין נישט קיין קצבה. עס שטייט אין פסוק אז מען זאל עס טראגן, עד כאן. יעצט בפשטות איז מצותן בכל יום, וויפיל מער מען קען. אז איינער טראגט עס נאר פאר איין שעה בשעת שחרית, און א צווייטער גייט עס אויך פאר נאך א שעה בשעת ער לערנט דף היומי, האט דער צווייטער זיכער מער מצוות, אבער דער ערשטער איז גארנישט עובר.
דאס האבן דאך די ראשונים שוין אוועקגעשטעלט אז אויב גייט מען נישט אגאנצע טאג מיט תפילין איז נישט קיין שום פראבלעם. אויב וואלט יא אזוי געווען וואלטן זיי דאך נישט איינגעפירט צו לייגן נאר ביי שחרית. זיי וואלטן עס געלאזט ביים עיקר הדין פון גיין "אלעמאל" חוץ אויב מען האט נישט קיין גוף נקי. דאס אז זיי האבן וועגן גוף נקי איינגעפירט אז מען גייט "דוקא" נישט אגאנצן טאג, ווייזט אז די מצותן ללבשן כל היום איז נישט קיין חיוב.
דאס אז די רמב"ם שרייבט "וכל שאינו מניח תפילין 'עובר' בשמונה עשה" רעדט ער בפשטות פון דער וואס לייגט "קיינמאל" נישט קיין תפילין, אויך נישט אין די עשי"ת ווי די מאירי. אזא איינער איז א קרקפתא דלא מנח תפילין און איז עובר בעשה. אבער ווי נאר ער האט א זמן וואס ער לייגט יא תפילין אפילו ס'איז נישט יעדן טאג, שטייט שוין נישט אז אזא איינער איז עובר בעשה. עכ"פ די מאירי און געוויסע תנאים ואמוראים זעט מען האבן קלאר אז זיי האבן אזוי געהאלטן, און פון רמב"ם זעט מען נישט קלאר אנדערש.
להלכה: קיין חיוב איז בפשטות נישטא צו לייגן תפילין יעדן טאג. כדי נישט צו עובר זיין בעשה און הייסן א קרקפתא דלא מנח תפילין דארף זיין א געוויסע צייט וואס דאן גייט ער יא מיט תפילין. וואס די זמן איז, דאס איז נישט קלאר, פון מאירי זעט מען אז בלויז איין וואך אין יאר איז גענוג. די איסור אויסצולאזן א טאג פון לייגן תפילין איז בערך אזוי ווי די איסור פון א פרוי צו דרייוון.
די סברא איז גאר א גוטער, אבער עס איז נישט דייקא מוכרח. מיינענדיג, אז דיין ראיה דא איז אז אויב וואלט די "מצותן כל היום" געווען א חיוב, וואלט מען נישט געקענט דאס ממעט זיין צו נאר דוקא א חלק פונעם טאג, וממילא איז עס נאר א רשות, און די חיוב און העברה דערויף איז נאר ווען מ'לייגט דאס "קיינמאל נישט". אבער דא ווערט עס אביסל נתת דבריך לשיעורין. עס דארף זיין איינמאל א יאר? איינמאל צעהן יאר? וואס איז די "געוויסע צייט" צו וואס דו ביסט מודה אז דארט איז עס שוין יא א חיוב? משא"כ בכל יום איז עס די זעלבע חיוב ווי תפלה וק"ש.
וואס עס קומט אראפ צו איז די הגדרה פון ווי ווייט קען מען פוחת זיין מחשש גוף נקי אויב איז עס א חיוב לכל היום? אין אנדערע ווערטער, אָננעמענדיג אז "כל היום" ענטעילס "כל יום", איז די שאלה אז אויב זעהט מען אז מ'קען מחמת חשש פוחת זיין מ"כל
היום" צו נאר א געוויסע צייט אין טאג, צי איז דאס זעלבע שייך אויף "כל יום" פונקט אזוי? וואס איך מיין צו זאגן איז, אז פון דעם אז מ'איז ממעט פון מצוותן כל היום צו נאר א געוויסע צייט פון טאג, אלס חשש גוף נקי, פאַלוֺיט סיי נישט אז מצותן כל
היום איז נאר א רשות, ואפילו אז יא פאַלוֺיט נישט דוקא אז מצותן כל יום איז פונקט אזוי רשות. מ'האט ממעט געווען מכל
היום, אלס חשש גוף נקי (והרמאין, עיי"ש בב"י בסימן ל"ז) וואס דאס איז ביד החכמים צו טוהן אפילו וואו דו ביסט מודה אז ס'איז א חיוב ממש (כגון בשופר בשבת וכדומה). אבער דאס באדייט נישט אז די חלק פון "כל יום" איז פונקט אזוי רפוי בלי חיוב.
אגב, אונז טרעפן מיר דעם לשון בהמחבר באו"ח סימן ל"ח סעיף ו':
בתשעה באב חייבין בתפלין.
לפי דיין סברא, שטימט נישט די לשון פון "חייבין" אויף איין ספּעציפישן טאג, טאמער איז דאס גאנצע מצוה לכל יום נאר א רשות.
לעילוי נשמת רביה"ק מנטורי קרתא זי"ע בעל "דברי יואל, ויואל משה, על הגאולה" 
