צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

ארטיקלען, אנאליזן, מיינונגען, געדאנקען, און שמועסן
פארשפארט
משה רבקש
מאנשי שלומינו
מאנשי שלומינו
הודעות: 50
זיך רעגיסטרירט: דאנערשטאג פעברואר 01, 2024 3:42 pm
האט שוין געלייקט: 36 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 94 מאל

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

שליחה דורך משה רבקש »

דאס פאררעכט אבער נישט דער פראבלעם.

הונדערטער שטעכערייען און קאר-איבערפארעכצער קומען ארויס פון די פאלעסטינער קאנטראלירטע שטחים יערליך. אה''נ אז זיי האבן (נאך)נישט די מעגליכקייט צו אטאקירן נוסח 10/7 אבער זייער אידעאלאגיע איז א לעבנסגעפאר פאר די אידישע שכן.
אויב עזה ווערט טאקע אויסגערייניגט פון כאמאס קעמפער איז פון א ריזיגע פראבלעם געווארן א גרויסע פראבלעם.
איך בין נישט פון ווילנא, בעלז אדער פרעשבורג !!
אלע צוזאמען
ידיד ותיק
ידיד ותיק
הודעות: 838
זיך רעגיסטרירט: מאנטאג יאנואר 11, 2021 5:39 pm
געפינט זיך: צופארן אין די ריזיגע וועלט
האט שוין געלייקט: 1835 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 1044 מאל

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

שליחה דורך אלע צוזאמען »

פארהאן אן ענטפער פאר דעם, רוב מענטשן גלייכן אבער נישט די וועג.
פרעג מאיר כהנא הי"ד וואס זיין ענטפער איז געווען, טעראריזם.
ווען די מוסלעמענער וועלן וויסן אז זיי גייען כאפן אחת דתו פון מדינת ישראל, און אז די מדינה דערשרעקט זיך נישט פון אינטערנאצינאלע פרעשור, וועלן זיי זייער שנעל אויפהערן מיט זייערע שטיקעס.
You have to think anyway, think big.
Donald Trump
סקעפטיקער
שריפטשטעלער
שריפטשטעלער
הודעות: 1202
זיך רעגיסטרירט: מיטוואך אקטאבער 19, 2022 2:57 pm
האט שוין געלייקט: 4853 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 1695 מאל

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

שליחה דורך סקעפטיקער »

די מדינה קען נישט אנגיין לאנג אן די אינטערנאציאנאלע סופארט (לכה"פ פון אמעריקא)
אלע צוזאמען
ידיד ותיק
ידיד ותיק
הודעות: 838
זיך רעגיסטרירט: מאנטאג יאנואר 11, 2021 5:39 pm
געפינט זיך: צופארן אין די ריזיגע וועלט
האט שוין געלייקט: 1835 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 1044 מאל

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

שליחה דורך אלע צוזאמען »

סקעפטיקער האט געשריבן: מיטוואך מערץ 27, 2024 1:50 pm די מדינה קען נישט אנגיין לאנג אן די אינטערנאציאנאלע סופארט (לכה"פ פון אמעריקא)
כ’דינג זיך מיט דיר.
די אראבישע לענדער (סוני’ס) וועלן זיך גאנץ שנעל צושטעלן צו א מדינת ישראל סופער-פאוער.
You have to think anyway, think big.
Donald Trump
באניצער אוואטאר
כרם זית
שריפטשטעלער
שריפטשטעלער
הודעות: 942
זיך רעגיסטרירט: מיטוואך מאי 06, 2020 6:41 pm
געפינט זיך: צווישן האמער און נאגל
האט שוין געלייקט: 2702 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 1773 מאל

שליחה דורך כרם זית »

משה רבקש האט געשריבן: דאס פאררעכט אבער נישט דער פראבלעם.
הונדערטער שטעכערייען און קאר-איבערפארעכצער קומען ארויס פון די פאלעסטינער קאנטראלירטע שטחים יערליך. אה''נ אז זיי האבן (נאך)נישט די מעגליכקייט צו אטאקירן נוסח 7\10 אבער זייער אידעלאגיע איז א לעבנסגעפאר פאר די אידישע שכן.
אויב עזה ווערט טאקע אויסגערייניגט פון כאמאס קעמפער איז פון א ריזיגע פראבלעם געווארן א גרויסע פראבלעם.

די טענה איז נישט געווען צי מען פאררעכט מיט דעם די פראבלעם. די טענה איז געווען אז היות די אינוואזיע "טוט גארנישט אויף", קומט אויס אז די הריגות אין עזה זענען פשוט'ע נקמה מיט ציווילע פאטאליטעטן. איינמאל אבער די אינוואזיע "טוט עפעס אויף" צו פארזיכערן מדינת ישראל'ס זיכערקייט, איז שוין די טענה פארענטפערט.
וידוע מאמר החכם: כשם שאי אפשר לתבן בלי בר, כך אי אפשר לכרם בלי קוצים.
באניצער אוואטאר
berlbalaguleh
שריפטשטעלער
שריפטשטעלער
הודעות: 20420
זיך רעגיסטרירט: דינסטאג יולי 17, 2012 12:57 pm
האט שוין געלייקט: 25361 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 15512 מאל
קאנטאקט:

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

שליחה דורך berlbalaguleh »

איינס פון די "טולס" וואס די מדינת ישראל מיליטער נוצט אקעגן די טעראריסטישע רוצחים פון כאמאס און אנדערע איז "פעיס רעקאגנישן" אויף עי. איי. (ארטיפישל אינטעלידזשענס) פראגראמס. ווען די טעראריסטן זענען אויסגעמישט צווישן די "סיוויליען" פאלעסטינער באפעלקערונג קען דער פראגראם זיי דערקענען. און די מיליטער גייט זיי נאך און ערלעדיגט זיי. צי ארעסטירן אדער אוועקלייגן אויף אייביג.

ב"ה פאר דעים. נאכדעים שרייען די רוצחים מיט זייערע שותפים די "וואוילע" גוים אין אייראפע און אמעריקע אז מדינת ישראל הרג'עט "סיוויליענס".
באניצער אוואטאר
כרם זית
שריפטשטעלער
שריפטשטעלער
הודעות: 942
זיך רעגיסטרירט: מיטוואך מאי 06, 2020 6:41 pm
געפינט זיך: צווישן האמער און נאגל
האט שוין געלייקט: 2702 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 1773 מאל

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

שליחה דורך כרם זית »

הרב מיכאל אברהם,

https://mikyab.net/posts/85988/#respond
וידוע מאמר החכם: כשם שאי אפשר לתבן בלי בר, כך אי אפשר לכרם בלי קוצים.
באניצער אוואטאר
בר גיורא
ידיד השטיבל
ידיד השטיבל
הודעות: 208
זיך רעגיסטרירט: דינסטאג נאוועמבער 02, 2021 7:59 am
האט שוין געלייקט: 414 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 319 מאל

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

שליחה דורך בר גיורא »

כרם זית האט געשריבן: דאנערשטאג מערץ 28, 2024 3:23 pm הרב מיכאל אברהם,

https://mikyab.net/posts/85988/#respond
דברים קילורים לעניין בימים האלה!
שכוח פארן ציברענגען.
מומלץ פאר ווער ספארשטייט עיברית.
The only rules are the ones dictated by the 'laws of physics.' "Everything" else is a recommendation. - Elon Musk
סוף טוב הכל טוב
ידיד ותיק
ידיד ותיק
הודעות: 811
זיך רעגיסטרירט: מאנטאג יולי 31, 2023 9:04 pm
האט שוין געלייקט: 337 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 659 מאל

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

שליחה דורך סוף טוב הכל טוב »

אלע צוזאמען האט געשריבן: מיטוואך מערץ 27, 2024 2:02 pm
סקעפטיקער האט געשריבן: מיטוואך מערץ 27, 2024 1:50 pm די מדינה קען נישט אנגיין לאנג אן די אינטערנאציאנאלע סופארט (לכה"פ פון אמעריקא)
כ’דינג זיך מיט דיר.
די אראבישע לענדער (סוני’ס) וועלן זיך גאנץ שנעל צושטעלן צו א מדינת ישראל סופער-פאוער.
אן אמעריקא איז מדנ"י נישט קיין סופער פאוער, קוים וואס זיי וועלן זיך קענען אליינס באשיצן
אסטיון
מאנשי שלומינו
מאנשי שלומינו
הודעות: 27
זיך רעגיסטרירט: מאנטאג יולי 10, 2023 11:41 pm
האט שוין געלייקט: 19 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 28 מאל

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

שליחה דורך אסטיון »

אנדערע, ווי למשל כינע, רוסלאנד, (אמאל, היינט ווייס איך נישט ווי סאך זיי זענען ווערד) וואלטן זיך צוגעכאפט צי שטיצן די מדינה אויב אמעריקא בעקט ארויס, כדי צי קאמפיטן מיט אמעריקא
באניצער אוואטאר
berlbalaguleh
שריפטשטעלער
שריפטשטעלער
הודעות: 20420
זיך רעגיסטרירט: דינסטאג יולי 17, 2012 12:57 pm
האט שוין געלייקט: 25361 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 15512 מאל
קאנטאקט:

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

שליחה דורך berlbalaguleh »

אסטיון: מסתמא נישט. אפשר גאר אין אנהייב פון די התייסדות המדינה האט רוסלאנד, מער ווי אמעריקע געשטיצט דאס פלעדזשלינג (ניי געבוירן) לענדל מדינת ישראל.

ביי די וואוט אין די יו. ען. אום יארע 1947 איז רוסלאנד געווען די ערשטע צו וואוטן פאר די גרינדונג פון א אידישע מדינה. זיי האבן משפיע געווען אויף טשעכאסלאוואקיע אז זיי זאללן פארקויפן געווער פון זייערע "סקאדא" פאבריקן פאר די נייע מדינת ישראל. דאס האט (בעז"ה) געגעבן פאר די אידן בעסערע טשענסעס צו באזיגן די אראבישע שונאים. וועלכע האבן איהר געוואלט (ח"ו) פארניכטן.

טשיינע וואלט אפשר יא געווען וויליג צו געבן פולע שטיצע פאר מדינת ישראל. נישט רוסלאנד. זיי זענען צו שטארק פארוויקלט מיט איראן און די אנדערע סובווערסיווע גרופס ווי כאמאס און חיזבאללאה.
אסטיון
מאנשי שלומינו
מאנשי שלומינו
הודעות: 27
זיך רעגיסטרירט: מאנטאג יולי 10, 2023 11:41 pm
האט שוין געלייקט: 19 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 28 מאל

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

שליחה דורך אסטיון »

ס'קען זיין אז א גרויס חלק פארוואס זיי זענען אזוי נאנט מיט איראן.. איז וויבאלד אמעריקא איז נאנט מיט מדינת ישראל. ווען זיי קענען ווען טשוזען די זייט פון מדינת ישראל אנטקעגן די פאנאטישע איאטאלעס וואלטן זיי אהין געלאפן.
באניצער אוואטאר
berlbalaguleh
שריפטשטעלער
שריפטשטעלער
הודעות: 20420
זיך רעגיסטרירט: דינסטאג יולי 17, 2012 12:57 pm
האט שוין געלייקט: 25361 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 15512 מאל
קאנטאקט:

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

שליחה דורך berlbalaguleh »

אין אנהייב פון מדינת ישראל איז טאקע אזוי געווען, סטאלין ימ"ש האט זיך איינגערעדט אז מדינת ישראל וועט זיין פון זיינע אליאירטע, נאר די פיהרערס מיט בן גוריון בראש זענען טאקע געווען סאציאליסטן, נאר נישט קיין קאמוניסטן, און מיט זייערע אידישע קעפ האבן זיי געמאכט א חשבון אז ס'לוינט זיך בעסער צו גיין מיט אמעריקע, וועלכע איז געווען היבש "נייטראל". פי' נישט סימפאטיש צו מדינת ישראל.

דער ערשטער אמעריקאנער פרעזידענט וועלכער האט אפן געשטיצט און איז געווען א גוטער פריינט פאר די מדינה איז געווען לינדאן דזשאנסאן, וואס ער האט געגעבן זיין פולסטע שטיצע פאר מדינת ישראל קורץ בעפאר און ביי די זעקס טאג מלחמה אין יאר 1967.

אמעריקע (די יו. עס.) האט זיך געהאלטן שטארק "נייטראל" און אויסגעפאלגט דעם עמבארגא וואס א סאך לענדער האבן געהאט נישט צו פארקויפן געווער פאר מדינת ישראל.

די מערסטע דזשעטס וואס מדינת ישראל האט געניצט ביי די זעקס טאג מלחמה זענען געווען "מיראזש'ן". פון פראנצויזישע פראדוקציע, וועגן 2 טעמים. איינס ווייל דער בעה"ב פון די מיראזש פאבריק איז געווען א איד, מר. בלאך, אויך, ווייל די פראנצויזישע רעגירונג אונטער די
די אנפירערשאפט פון פרעזידענט טשארלס דע-גאול האט געוואלט אפטון פאר אמעריקע, ווייל זיי האבן געהאט א שטיקל "אינפערייאריטי קאמפלעקס".
סוף טוב הכל טוב
ידיד ותיק
ידיד ותיק
הודעות: 811
זיך רעגיסטרירט: מאנטאג יולי 31, 2023 9:04 pm
האט שוין געלייקט: 337 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 659 מאל

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט

שליחה דורך סוף טוב הכל טוב »

אסטיון האט געשריבן: אנדערע, ווי למשל כינע, רוסלאנד, (אמאל, היינט ווייס איך נישט ווי סאך זיי זענען ווערד) וואלטן זיך צוגעכאפט צי שטיצן די מדינה אויב אמעריקא בעקט ארויס, כדי צי קאמפיטן מיט אמעריקא

נעע...
אסטיון
מאנשי שלומינו
מאנשי שלומינו
הודעות: 27
זיך רעגיסטרירט: מאנטאג יולי 10, 2023 11:41 pm
האט שוין געלייקט: 19 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 28 מאל

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

שליחה דורך אסטיון »

סוף טוב הכל טוב האט געשריבן: נעע...

יאא...
באניצער אוואטאר
אלפא
שריפטשטעלער
שריפטשטעלער
הודעות: 836
זיך רעגיסטרירט: מאנטאג מאי 22, 2023 11:25 am
האט שוין געלייקט: 3900 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 2648 מאל

Re: Re:

שליחה דורך אלפא »

אלע צוזאמען האט געשריבן: דינסטאג מערץ 26, 2024 4:35 pm
מי אני האט געשריבן: דינסטאג מערץ 26, 2024 3:33 pm א געוואלדיגע לאנגע אפענע בריוו אין די נושא פון דר. סקאַט אראנסאן. (און דאס איז שוין פון א לינקע פּערספּעקטיוו.)
אויב קענסטו פאוסטען די בריוו וואלט גוט געווען, מיין פילטער לאזט עס נישט עפענען.
Open Letter to Anti-Zionists on Twitter
Dear Twitter Anti-Zionists,

For five months, ever since Oct. 7, I’ve read you obsessively. While my current job is supposed to involve protecting humanity from the dangers of AI (with a side of quantum computing theory), I’m ashamed to say that half the days I don’t do any science; instead I just scroll and scroll, reading anti-Israel content and then pro-Israel content and then more anti-Israel content. I thought refusing to post on Twitter would save me from wasting my life there as so many others have, but apparently it doesn’t, not anymore. (No, I won’t call it “X.”)

At the high end of the spectrum, I religiously check the tweets of Paul Graham, a personal hero and inspiration to me ever since he wrote Why Nerds Are Unpopular twenty years ago, and a man with whom I seem to resonate deeply on every important topic except for two: Zionism and functional programming. At the low end, I’ve read hundreds of the seemingly infinite army of Tweeters who post images of hook-nosed rats with black hats and sidecurls and dollar signs in their eyes, sneering as they strangle the earth and stab Palestinian babies. I study their detailed theories about why the October 7 pogrom never happened, and also it was secretly masterminded by Israel just to create an excuse to mass-murder Palestinians, and also it was justified and thrilling (exactly the same melange long ago embraced for the Holocaust).

I’m aware, of course, that the bottom-feeders make life too easy for me, and that a single Paul Graham who endorses the anti-Zionist cause ought to bother me more than a billion sharers of hook-nosed rat memes. And he does. That’s why, in this letter, I’ll try to stay at the higher levels of Graham’s Disagreement Hierarchy.

More to the point, though, why have I spent so much time on such a depressing, unproductive reading project?

Damned if I know. But it’s less surprising when you recall that, outside theoretical computer science, I’m (alas) mostly known to the world for having once confessed, in a discussion deep in the comment section of this blog, that I spent much of my youth obsessively studying radical feminist literature. I explained that I did that because my wish, for a decade, was to confront progressivism’s highest moral authorities on sex and relationships, and make them tell me either that

(1) I, personally, deserved to die celibate and unloved, as a gross white male semi-autistic STEM nerd and stunted emotional and aesthetic cripple, or else
(2) no, I was a decent human being who didn’t deserve that.

One way or the other, I sought a truthful answer, one that emerged organically from the reigning morality of our time and that wasn’t just an unprincipled exception to it. And I felt ready to pursue progressive journalists and activists and bloggers and humanities professors to the ends of the earth before I’d let them leave this one question hanging menacingly over everything they’d ever written, with (I thought) my only shot at happiness in life hinging on their answer to it.

You might call this my central character flaw: this need for clarity from others about the moral foundations of my own existence. I’m self-aware enough to know that it is a severe flaw, but alas, that doesn’t mean that I ever figured out how to fix it.

It’s been exactly the same way with the anti-Zionists since October 7. Every day I read them, searching for one thing and one thing only: their own answer to the “Jewish Question.” How would they ensure that the significant fraction of the world that yearns to murder all Jews doesn’t get its wish in the 21st century, as to a staggering extent it did in the 20th? I confess to caring about that question, partly (of course) because of the accident of having been born a Jew, and having an Israeli wife and family in Israel and so forth, but also because, even if I’d happened to be a Gentile, the continued survival of the world’s Jews would still seem remarkably bound up with science, Enlightenment, minority rights, liberal democracy, meritocracy, and everything else I’ve ever cared about.

I understand the charges against me. Namely: that if I don’t call for Israel to lay down its arms right now in its war against Hamas (and ideally: to dissolve itself entirely), then I’m a genocidal monster on the wrong side of history. That I value Jewish lives more than Palestinian lives. That I’m a hasbara apologist for the IDF’s mass-murder and apartheid and stealing of land. That if images of children in Gaza with their limbs blown off, or dead in their parents arms, or clawing for bread, don’t cause to admit that Israel is evil, then I’m just as evil as the Israelis are.

Unsurprisingly I contest the charges. As a father of two, I can no longer see any images of child suffering without thinking about my own kids. For all my supposed psychological abnormality, the part of me that’s horrified by such images seems to be in working order. If you want to change my mind, rather than showing me more such images, you’ll need to target the cognitive part of me: the part that asks why so many children are suffering, and what causal levers we’d need to push to reach a place where neither side’s children ever have to suffer like this ever again.

At risk of stating the obvious: my first-order model is that Hamas, with the diabolical brilliance of a Marvel villain, successfully contrived a situation where Israel could prevent the further massacring of its own population only by fighting a gruesome urban war, of a kind that always, anywhere in the world, kills tens of thousands of civilians. Hamas, of course, was helped in this plan by an ideology that considers martyrdom the highest possible calling for the innocents who it rules ruthlessly and hides underneath. But Hamas also understood that the images of civilian carnage would (rightly!) shock the consciences of Israel’s Western allies and many Israelis themselves, thereby forcing a ceasefire before the war was over, thereby giving Hamas the opportunity to regroup and, with God’s and of course Iran’s help, finally finish the job of killing all Jews another day.

And this is key: once you remember why Hamas launched this war and what its long-term goals are, every detail of Twitter’s case against Israel has to be reexamined in a new light. Take starvation, for example. Clearly the only explanation for why Israelis would let Gazan children starve is the malice in their hearts? Well, until you think through the logistical challenges of feeding 2.3 million starving people whose sole governing authority is interested only in painting the streets red with Jewish blood. Should we let that authority commandeer the flour and water for its fighters, while innoents continue to starve? No? Then how about UNRWA? Alas, we learned that UNRWA, packed with employees who cheered the Oct. 7 massacre in their Telegram channels and in some cases took part in the murders themselves, capitulates to Hamas so quickly that it effectively is Hamas. So then Israel should distribute the food itself! But as we’ve dramatically witnessed, Israel can’t distribute food without imposing order, which would seem to mean reoccupying Gaza and earning the world’s condemnation for it. Do you start to appreciate the difficulty of the problem—and why the Biden administration was pushed to absurd-sounding extremes like air-dropping food and then building a floating port?

It all seems so much easier, once you remove the constraint of not empowering Hamas in its openly-announced goal of completing the Holocaust. And hence, removing that constraint is precisely what the global left does.

For all that, by Israeli standards I’m firmly in the anti-Netanyahu, left-wing peace camp—exactly where I’ve been since the 1990s, as a teenager mourning the murder of Rabin. And I hope even the anti-Israel side might agree with me that, if all the suffering since Oct. 7 has created a tiny opening for peace, then walking through that opening depends on two things happening:

the removal of Netanyahu, and
the removal of Hamas.
The good news is that Netanyahu, the catastrophically failed “Protector of Israel,” not only can, but plausibly will (if enough government ministers show some backbone), soon be removed in a democratic election.

Hamas, by contrast, hasn’t allowed a single election since it took power in 2006, in a process notable for its opponents being thrown from the roofs of tall buildings. That’s why even my left-leaning Israeli colleagues—the ones who despise Netanyahu, who marched against him last year—support Israel’s current war. They support it because, even if the Israeli PM were Fred Rogers, how can you ever get to peace without removing Hamas, and how can you remove Hamas except by war, any more than you could cut a deal with Nazi Germany?

I want to see the IDF do more to protect Gazan civilians—despite my bitter awareness of survey data suggesting that many of those civilians would murder my children in front of me if they ever got a chance. Maybe I’d be the same way if I’d been marinated since birth in an ideology of Jew-killing, and blocked from other sources of information. I’m heartened by the fact that despite this, indeed despite the risk to their lives for speaking out, a full 15% of Gazans openly disapprove of the Oct. 7 massacre. I want a solution where that 15% becomes 95% with the passing of generations. My endgame is peaceful coexistence.

But to the anti-Zionists I say: I don’t even mind you calling me a baby-eating monster, provided you honestly field one question. Namely:

Suppose the Palestinian side got everything you wanted for it; then what would be your plan for the survival of Israel’s Jews?

Let’s assume that not only has Netanyahu lost the next election in a landslide, but is justly spending the rest of his life in Israeli prison. Waving my wand, I’ve made you Prime Minister in his stead, with an overwhelming majority in the Knesset. You now get to go down in history as the liberator of Palestine. But you’re now also in charge of protecting Israel’s 7 million Jews (and 2 million other residents) from near-immediate slaughter at the hands of those who you’ve liberated.

Granted, it seems pretty paranoid to expect such a slaughter! Or rather: it would seem paranoid, if the Palestinians’ Grand Mufti (progenitor of the Muslim Brotherhood and hence Hamas) hadn’t allied himself with Hitler in WWII, enthusiastically supported the Nazi Final Solution, and tried to export it to Palestine; if in 1947 the Palestinians hadn’t rejected the UN’s two-state solution (the one Israel agreed to) and instead launched another war to exterminate the Jews (a war they lost); if they hadn’t joined the quest to exterminate the Jews a third time in 1967; etc., or if all this hadn’t happened back before there were any settlements or occupation, when the only question on the table was Israel’s existence. It would seem paranoid if Arafat had chosen a two-state solution when Israel offered it to him at Camp David, rather than suicide bombings. It would seem paranoid if not for the candies passed out in the streets in celebration on October 7.

But if someone has a whole ideology, which they teach their children and from which they’ve never really wavered for a century, about how murdering you is a religious honor, and also they’ve actually tried to murder you at every opportunity—-what more do you want them to do, before you’ll believe them?

So, you tell me your plan for how to protect Israel’s 7 million Jews from extermination at the hands of neighbors who have their extermination—my family’s extermination—as their central political goal, and who had that as their goal long before there was any occupation of the West Bank or Gaza. Tell me how to do it while protecting Palestinian innocents. And tell me your fallback plan if your first plan turns out not to work.

We can go through the main options.

(1) UNILATERAL TWO-STATE SOLUTION

Maybe your plan is that Israel should unilaterally dismantle West Bank settlements, recognize a Palestinian state, and retreat to the 1967 borders.

This is an honorable plan. It was my preferred plan—until the horror of October 7, and then the even greater horror of the worldwide left reacting to that horror by sharing celebratory images of paragliders, and by tearing down posters of kidnapped Jewish children.

Today, you might say October 7 has sort of put a giant flaming-red exclamation point on what’s always been the central risk of unilateral withdrawal. Namely: what happens if, afterward, rather than building a peaceful state on their side of the border, the Palestinian leadership chooses instead to launch a new Iran-backed war on Israel—one that, given the West Bank’s proximity to Israel’s main population centers, makes October 7 look like a pillow fight?

If that happens, will you admit that the hated Zionists were right and you were wrong all along, that this was never about settlements but always, only about Israel’s existence? Will you then agree that Israel has a moral prerogative to invade the West Bank, to occupy and pacify it as the Allies did Germany and Japan after World War II? Can I get this in writing from you, right now? Or, following the future (October 7)2 launched from a Judenfrei West Bank, will your creativity once again set to work constructing a reason to blame Israel for its own invasion—because you never actually wanted a two-state solution at all, but only Israel’s dismantlement?

(2) NEGOTIATED TWO-STATE SOLUTION

So, what about a two-state solution negotiated between the parties? Israel would uproot all West Bank settlements that prevent a Palestinian state, and resettle half a million Jews in pre-1967 Israel—in exchange for the Palestinians renouncing their goal of ending Israel’s existence, via a “right of return” or any other euphemism.

If so: congratulations, your “anti-Zionism” now seems barely distinguishable from my “Zionism”! If they made me the Prime Minister of Israel, and put you in charge of the Palestinians, I feel optimistic that you and I could reach a deal in an hour and then go out for hummus and babaganoush.

(3) SECULAR BINATIONAL STATE

In my experience, in the rare cases they deign to address the question directly, most anti-Zionists advocate a “secular, binational state” between the Jordan and Mediterranean, with equal rights for all inhabitants. Certainly, that would make sense if you believe that Israel is an apartheid state just like South Africa.

To me, though, this analogy falls apart on a single question: who’s the Palestinian Nelson Mandela? Who’s the Palestinian leader who’s ever said to the Jews, “end your Jewish state so that we can live together in peace,” rather than “end your Jewish state so that we can end your existence”? To impose a binational state would be to impose something, not only that Israelis regard as an existential horror, but that most Palestinians have never wanted either.

But, suppose we do it anyway. We place 7 million Jews, almost half the Jews who remain on Earth, into a binational state where perhaps a third of their fellow citizens hold the theological belief that all Jews should be exterminated, and that a heavenly reward follows martyrdom in blowing up Jews. The exterminationists don’t quite have a majority, but they’re the second-largest voting bloc. Do you predict that the exterminationists will give up their genocidal ambition because of new political circumstances that finally put their ambition within reach? If October-7 style pogroms against Jews turn out to be a regular occurrence in our secular binational state, how will its government respond—like the Palestinian Authority? like UNRWA? like the British Mandate? like Tsarist Russia?

In such a case, perhaps the Jews (along with those Arabs and Bedouins and Druze and others who cast their lot with the Jews) would need form a country-within-a-country: their own little autonomous zone within the binational state, with its own defense force. But of course, such a country-within-a-country already formed, for pretty much this exact reason. It’s called Israel. A cycle has been detected in your arc of progress.

(4) EVACUATION OF THE JEWS FROM ISRAEL

We come now to the anti-Zionists who are plainspoken enough to say: Israel’s creation was a grave mistake, and that mistake must now be reversed.

This is a natural option for anyone who sees Israel as an “illegitimate settler-colonial project,” like British India or French Algeria, but who isn’t quite ready to call for another Jewish genocide.

Again, the analogy runs into obvious problems: Israelis would seem to be the first “settler-colonialists” in the history of the world who not only were indigenous to the land they colonized, as much as anyone was, but who weren’t colonizing on behalf of any mother country, and who have no obvious such country to which they can return.

Some say spitefully: then let the Jews go back to Poland. These people might be unaware that, precisely because of how thorough the Holocaust was, more Israeli Jews trace their ancestry to Muslim countries than to Europe. Is there to be a “right of return” to Egypt, Iraq, Morocco, and Yemen, for all the Jews forcibly expelled from those places and for their children and grandchildren?

Others, however, talk about evacuating the Jews from Israel with goodness in their hearts. They say: we’d love the Israelis’ economic dynamism here in Austin or Sydney or Oxfordshire, joining their many coreligionists who already call these places home. What’s more, they’ll be safer here—who wants to live with missiles raining down on their neighborhood? Maybe we could even set aside some acres in Montana for a new Jewish homeland.

Again, if this is your survival plan, I’m a billion times happier to discuss it openly than to have it as unstated subtext!

Except, maybe you could say a little more about the logistics. Who will finance the move? How confident are you that the target country will accept millions of defeated, desperate Jews, as no country on earth was the last time this question arose?

I realize it’s no longer the 1930s, and Israel now has friends, most famously in America. But—what’s a good analogy here? I’ve met various Silicon Valley gazillionaires. I expect that I could raise millions from them, right now, if I got them excited about a new project in quantum computing or AI or whatever. But I doubt I could raise a penny from them if I came to them begging for their pity or their charity.

Likewise: for all the anti-Zionists’ loudness, a solid majority of Americans continue to support Israel (which, incidentally, provides a much simpler explanation than the hook-nosed perfidy of AIPAC for why Congress and the President mostly support it). But it seems to me that Americans support Israel in the “exciting project” sense, rather than in the “charity” sense. They like that Israelis are plucky underdogs who made the deserts bloom, and built a thriving tech industry, and now produce hit shows like Shtisel and Fauda, and take the fight against a common foe to the latter’s doorstep, and maintain one of the birthplaces of Western civilization for tourists and Christian pilgrims, and restarted the riveting drama of the Bible after a 2000-year hiatus, which some believe is a crucial prerequisite to the Second Coming.

What’s important, for present purposes, is not whether you agree with any of these rationales, but simply that none of them translate into a reason to accept millions of Jewish refugees.

But if you think dismantling Israel and relocating its seven million Jews is a workable plan—OK then, are you doing anything to make that more than a thought experiment, as the Zionists did a century ago with their survival plan? Have even I done more to implement your plan than you have, by causing one Israeli (my wife) to move to the US?

Suppose you say it’s not your job to give me a survival plan for Israel’s Jews. Suppose you say the request is offensive, an attempt to distract from the suffering of the Palestinians, so you change the subject.

In that case, fine, but you can now take off your cloak of righteousness, your pretense of standing above me and judging me from the end of history. Your refusal to answer the question amounts to a confession that, for you, the goal of “a free Palestine from the river to the sea” doesn’t actually require the physical survival of Israel’s Jews.

Which means, we’ve now established what you are. I won’t give you the satisfaction of calling you a Nazi or an antisemite. Thousands of years before those concepts existed, Jews already had terms for you. The terms tended toward a liturgical register, as in “those who rise up in every generation to destroy us.” The whole point of all the best-known Jewish holidays, like Purim yesterday, is to talk about those wicked would-be destroyers in the past tense, with the very presence of live Jews attesting to what the outcome was.

(Yesterday, I took my kids to a Purim carnival in Austin. Unlike in previous years, there were armed police everywhere. It felt almost like … visiting Israel.)

If you won’t answer the question, then it wasn’t Zionist Jews who told you that their choices are either to (1) oppose you or else (2) go up in black smoke like their grandparents did. You just told them that yourself.

Many will ask: why don’t I likewise have an obligation to give you my Palestinian survival plan?

I do. But the nice thing about my position is that I can tell you my Palestinian survival plan cheerfully, immediately, with zero equivocating or changing the subject. It’s broadly the same plan that David Ben-Gurion and Yitzchak Rabin and Ehud Barak and Bill Clinton and the UN put on the table over and over and over, only for the Palestinians’ leaders to sweep it off.

I want the Palestinians to have a state, comprising the West Bank and Gaza, with a capital in East Jerusalem. I want Israel to uproot all West Bank settlements that prevent such a state. I want this to happen the instant there arises a Palestinian leadership genuinely committed to peace—one that embraces liberal values and rejects martyr values, in everything from textbooks to street names.

And I want more. I want the new Palestinian state to be as prosperous and free and educated as modern Germany and Japan are. I want it to embrace women’s rights and LGBTQ+ rights and the rest of the modern package, so that “Queers for Palestine” would no longer be a sick joke. I want the new Palestine to be as intertwined with Israel, culturally and economically, as the US and Canada are.

Ironically, if this ever became a reality, then Israel-as-a-Jewish-state would no longer be needed—but it’s certainly needed in the meantime.

Anti-Zionists on Twitter: can you be equally explicit about what you want?

I come, finally, to what many anti-Zionists regard as their ultimate trump card. Look at all the anti-Zionist Jews and Israelis who agree with us, they say. Jewish Voice for Peace. IfNotNow. Noam Chomsky. Norman Finkelstein. The Neturei Karta.

Intellectually, of course, the fact of anti-Zionist Jews makes not the slightest difference to anything. My question for them remains exactly the same as for anti-Zionist Gentiles: what is your Jewish survival plan, for the day after we dismantle the racist supremacist apartheid state that’s currently the only thing standing between half the world’s remaining Jews and their slaughter by their neighbors? Feel free to choose from any of the four options above, or suggest a fifth.

But in the event that Jewish anti-Zionists evade that conversation, or change the subject from it, maybe some special words are in order. You know the famous Golda Meir line, “If we have to choose between being dead and pitied and being alive with a bad image, we’d rather be alive and have the bad image”?

It seems to me that many anti-Zionist Jews considered Golda Meir’s question carefully and honestly, and simply decided it the other way, in favor of Jews being dead and pitied.

Bear with me here: I won’t treat this as a reductio ad absurdum of their position. Not even if the anti-Zionist Jews themselves wish to remain safely ensconced in Berkeley or New Haven, while the Israelis fulfill the “dead and pitied” part for them.

In fact, I’ll go further. Again and again in life I’ve been seized by a dark thought: if half the world’s Jews can only be kept alive, today, via a militarized ethnostate that constantly needs to defend its existence with machine guns and missiles, racking up civilian deaths and destabilizing the world’s geopolitics—if, to put a fine point on it, there are 16 million Jews in the world, but at least a half billion antisemites who wake up every morning and go to sleep every night desperately wishing those Jews dead—then, from a crude utilitarian standpoint, might it not be better for the world if we Jews vanished after all?

Remember, I’m someone who spent a decade asking myself whether the rapacious, predatory nature of men’s sexual desire for women, which I experienced as a curse and an affliction, meant that the only moral course for me was to spend my life as a celibate mathematical monk. But I kept stumbling over one point: why should such a moral obligation fall on me alone? Why doesn’t it fall on other straight men, particularly the ones who presume to lecture me on my failings?

And also: supposing I did take the celibate monk route, would even that satisfy my haters? Would they come after me anyway for glancing at a woman too long or making an inappropriate joke? And also: would the haters soon say I shouldn’t have my scientific career either, since I’ve stolen my coveted academic position from the underprivileged? Where exactly does my self-sacrifice end?

When I did, finally, start approaching women and asking them out on dates, I worked up the courage partly by telling myself: I am now going to do the Zionist thing. I said: if other nerdy Jews can risk death in war, then this nerdy Jew can risk ridicule and contemptuous stares. You can accept that half the world will denounce you as a monster for living your life, so long as your own conscience (and, hopefully, the people you respect the most) continue to assure you that you’re nothing of the kind.

This took more than a decade of internal struggle, but it’s where I ended up. And today, if anyone tells me I had no business ever forming any romantic attachments, I have two beautiful children as my reply. I can say: forget about me, you’re asking for my children never to have existed—that’s why I’m confident you’re wrong.

Likewise with the anti-Zionists. When the Twitter-warriors share their memes of hook-nosed Jews strangling the planet, innocent Palestinian blood dripping from their knives, when the global protests shut down schools and universities and bridges and parliament buildings, there’s a part of me that feels eager to commit suicide if only it would appease the mob, if only it would expiate all the cosmic guilt they’ve loaded onto my shoulders.

But then I remember that this isn’t just about me. It’s about Einstein and Spinoza and Feynman and Erdös and von Neumann and Weinberg and Landau and Michelson and Rabi and Tarski and Asimov and Sagan and Salk and Noether and Meitner, and Irving Berlin and Stan Lee and Rodney Dangerfield and Steven Spielberg. Even if I didn’t happen to be born Jewish—if I had anything like my current values, I’d still think that so much of what’s worth preserving in human civilization, so much of math and science and Enlightenment and democracy and humor, would seem oddly bound up with the continued survival of this tiny people. And conversely, I’d think that so much of what’s hateful in civilization would seem oddly bound up with the quest to exterminate this tiny people, or to deny it any means to defend itself from extermination.

So that’s my answer, both to anti-Zionist Gentiles and to anti-Zionist Jews. The problem of Jewish survival, on a planet much of which yearns for the Jews’ annihilation and much of the rest of which is indifferent, is both hard and important, like P versus NP. And so a radical solution was called for. The solution arrived at a century ago, at once brand-new and older than Homer and Hesiod, was called the State of Israel. If you can’t stomach that solution—if, in particular, you can’t stomach the violence needed to preserve it, so long as Israel’s neighbors retain their annihilationist dream—then your response ought to be to propose a better solution. I promise to consider your solution in good faith—asking, just like with P vs. NP provers, how you overcome the problems that doomed all previous attempts. But if you throw my demand for a better solution back in my face, then you might as well be pushing my kids into a gas chamber yourself, for all the moral authority that I now recognize you to have over me.

Possibly the last thing Einstein wrote was a speech celebrating Israel’s 7th Independence Day, which he died a week before he was to deliver it. So let’s turn the floor over to Mr. Albert, the leftist pacifist internationalist:

This is the seventh anniversary of the establishment of the State of Israel. The establishment of this State was internationally approved and recognised largely for the purpose of rescuing the remnant of the Jewish people from unspeakable horrors of persecution and oppression.

Thus, the establishment of Israel is an event which actively engages the conscience of this generation. It is, therefore, a bitter paradox to find that a State which was destined to be a shelter for a martyred people is itself threatened by grave dangers to its own security. The universal conscience cannot be indifferent to such peril.

It is anomalous that world opinion should only criticize Israel’s response to hostility and should not actively seek to bring an end to the Arab hostility which is the root cause of the tension.

I love Einstein’s use of “anomalous,” as if this were a physics problem. From the standpoint of history, what’s anomalous about the Israeli-Palestinian conflict is not, as the Twitterers claim, the brutality of the Israelis—if you think that’s anomalous, you really haven’t studied history—but something different. In other times and places, an entity like Palestine, which launches a war of total annihilation against a much stronger neighbor, and then another and another, would soon disappear from the annals of history. Israel, however, is held to a different standard. Again and again, bowing to international pressure and pressure from its own left flank, the Israelis have let their would-be exterminators off the hook, bruised but mostly still alive and completely unrepentant, to have another go at finishing the Holocaust in a few years. And after every bout, sadly but understandably, Israeli culture drifts more to the right, becomes 10% more like the other side always was.

I don’t want Israel to drift to the right. I find the values of Theodor Herzl and David Ben-Gurion to be almost as good as any human values have ever been, and I’d like Israel to keep them. Of course, Israel will need to continue defending itself from genocidal neighbors, until the day that a leader arises among the Palestinians with the moral courage of Egypt’s Anwar Sadat or Jordan’s King Hussein: a leader who not only talks peace but means it. Then there can be peace, and an end of settlements in the West Bank, and an independent Palestinian state. And however much like a sick joke that seems right now, I’m actually optimistic that it will someday happen, conceivably even soon depending on what happens in the next few months. Unless nuclear war or climate change or AI apocalypse makes the whole question moot.

Anyway, thanks for reading—a lot built up these past months that I needed to get off my chest. When I told a friend that I was working on this post, he replied “I agree with you about Israel, of course, but I choose not to die on that hill in public.” I answered that I’ve already died on that hill and several other hills, and yet am somehow still alive!

Meanwhile, I was gratified that other friends, ones who strongly disagree with me about Israel, told me that I should not disengage, but continue to tell it like I see it, trying civilly to change minds while being open to having my own mind changed.

And now, maybe, I can at last go back to happier topics, like how to prevent the destruction of the world by AI.

Cheers,
Scott
נאך צוויי געלונגענע ארטיקלען:
https://ymeskhout.substack.com/p/the-je ... -change-my
https://ymeskhout.substack.com/p/follow ... conspiracy
וַאֲאַלֶּפְךָ חָכְמָה (איוב לג לג.)
- די מעלה און חסרון פון חכמה איז אז מען דערזעט זיך אלס צוריק ביי אלף!
באניצער אוואטאר
אלפא
שריפטשטעלער
שריפטשטעלער
הודעות: 836
זיך רעגיסטרירט: מאנטאג מאי 22, 2023 11:25 am
האט שוין געלייקט: 3900 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 2648 מאל

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

שליחה דורך אלפא »

וַאֲאַלֶּפְךָ חָכְמָה (איוב לג לג.)
- די מעלה און חסרון פון חכמה איז אז מען דערזעט זיך אלס צוריק ביי אלף!
באניצער אוואטאר
כרם זית
שריפטשטעלער
שריפטשטעלער
הודעות: 942
זיך רעגיסטרירט: מיטוואך מאי 06, 2020 6:41 pm
געפינט זיך: צווישן האמער און נאגל
האט שוין געלייקט: 2702 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 1773 מאל

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

שליחה דורך כרם זית »

וידוע מאמר החכם: כשם שאי אפשר לתבן בלי בר, כך אי אפשר לכרם בלי קוצים.
באניצער אוואטאר
אלפא
שריפטשטעלער
שריפטשטעלער
הודעות: 836
זיך רעגיסטרירט: מאנטאג מאי 22, 2023 11:25 am
האט שוין געלייקט: 3900 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 2648 מאל

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט

שליחה דורך אלפא »

Mosab Hassan Yousef and Marc Lamont Hill Wage EPIC DEBATE Over Gaza, Israel, and the Peace Process.





______________________________

Marc Lamont Hill DEBATES “Ultra-Zionist” Joseph Cohen About Israel and Palestine!!!





______________________________


דער פראפעסאר (היל) איז נישט שלעכט, ער קומט אריין גאנץ קלאר מיט זיינע ארגומענטן און מיט געוויסע פאקטן.

איין גרויסע הערה האב איך נאר צו זיין פונדאמענטאלע הנחה (וואס ער חזר'ט איבער אין ביידע דעבאטעס) אז שלום קען נאר ערייכט ווערן ווען עס איז דא יוסטיץ - און אז די צוויי גייען האנט ביי האנט. וואס איז א טעות לדעתי, און טאקע דאס איז וואס פארלענגערט דעם קאנפליקט, וויבאלד יעדער שלאגט זיך פאר זייער אייגענע יוסטיץ און איבער דעם דעפינאציע דערפון,. די עכטע קאנדישאן פאר שלום איז פארשטענדעניש און קאמפראמיז-פשרה, נישט אלטימעטע דזשאסטיס!

ווילאנג די פאלעסטינער גייען שרייען אז די ציונים אקופירן דעם לאנד, און ווילאנג די אזוי-גערופענע אקאדעמיקער גייען עס צופיצן מיט זייערע הויכגעשפריצטע קאלאניאלע וואקאבולאר, און פון די אנדערע זייט גייען די מדנ"י אטאריטעטן שרייען אז ''אויב נאר די פאלעסטינער לייגן אראפ דאס געווער...'', און אידן איבערן גארן וועלט בריקעווען מיט איבער 'אנטי-סעמיטיזם', גייט זיך בדרך הטבע גארנישט טוישן!

"עס איז נישט די צייט צו זיין גערעכט, עס איז די צייט צו זיין קלוג" - לויטעט א שפריכווארט - און איז זייער רעלעוואנט אהער.


איבער זיין דעפינאציע פון קאלאניאליזם און צו ציוניזם פאסט זיך דערונטער טענה'ט ער זיך שוין ביים ענדע פון די ערשטע ווידעא..
וַאֲאַלֶּפְךָ חָכְמָה (איוב לג לג.)
- די מעלה און חסרון פון חכמה איז אז מען דערזעט זיך אלס צוריק ביי אלף!
באניצער אוואטאר
כרם זית
שריפטשטעלער
שריפטשטעלער
הודעות: 942
זיך רעגיסטרירט: מיטוואך מאי 06, 2020 6:41 pm
געפינט זיך: צווישן האמער און נאגל
האט שוין געלייקט: 2702 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 1773 מאל

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

שליחה דורך כרם זית »



נישט ממש א דעבאטע, אבער אינטערעסאנט.

געפעלט מיר ווי ביים ווייזן א ברית צערעמאניע, לייגט ער א ווידיאו ווי מען שנייד גרינצווייג (בערך 20 מינוט אריין).
וידוע מאמר החכם: כשם שאי אפשר לתבן בלי בר, כך אי אפשר לכרם בלי קוצים.
באניצער אוואטאר
אלפא
שריפטשטעלער
שריפטשטעלער
הודעות: 836
זיך רעגיסטרירט: מאנטאג מאי 22, 2023 11:25 am
האט שוין געלייקט: 3900 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 2648 מאל

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

שליחה דורך אלפא »

פאר ווער ס'האט איבריגע ענערגיע זיך אויפצורעגן יעצט:

וַאֲאַלֶּפְךָ חָכְמָה (איוב לג לג.)
- די מעלה און חסרון פון חכמה איז אז מען דערזעט זיך אלס צוריק ביי אלף!
באניצער אוואטאר
berlbalaguleh
שריפטשטעלער
שריפטשטעלער
הודעות: 20420
זיך רעגיסטרירט: דינסטאג יולי 17, 2012 12:57 pm
האט שוין געלייקט: 25361 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 15512 מאל
קאנטאקט:

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

שליחה דורך berlbalaguleh »

ער דארף נאר אנטון א פלאטשיג'ס מיט א לאנג רעקל. און ער איז א געהעריגער נטורי קרתא'ניק.

ער זאגט די זעלבע וואס די (בהמות) פון נטו"ק. און א פאר אומ-וויסנדע מענטשן פון ק"ק סאטמאר.: הרב ש.ב. מרגליות אלערט
באניצער אוואטאר
כרם זית
שריפטשטעלער
שריפטשטעלער
הודעות: 942
זיך רעגיסטרירט: מיטוואך מאי 06, 2020 6:41 pm
געפינט זיך: צווישן האמער און נאגל
האט שוין געלייקט: 2702 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 1773 מאל

Re: צווישן האמער און נאגל. די מדנ"י-כאמאס קאנפליקט.

שליחה דורך כרם זית »

וידוע מאמר החכם: כשם שאי אפשר לתבן בלי בר, כך אי אפשר לכרם בלי קוצים.
פארשפארט