יֶרַח הָאֲתוֹנוֹת

[תוהו ובוהו]

זְכוּרָנִי יָמַי הַנִּשְׁכָּחִים
אָז בִּימֵי הַמְּלָכִים
כְּשֶׁבָּעֲיָרוֹת וּבַכְּרָכִים
עוֹד חָגַגְנוּ הַפְּסָחִים

שִׁירוֹת וּשְׁבָחִים
שׁוֹשַׁנִּים וּפְרָחִים
הַלֵּל וּנְסָכִים
פְּסָחִים וּזְבָחִים

-

וְאָז אַחֲרֵי הַמִּלְחָמָה
בַּחֲלַל מִדְבַּר שְׁמָמָה
רוּחַ שִׁגָּעוֹן קָמָה
כְּהִתְבַּהֲמוּת דָּמָה

קִטְנִיּוֹת אָז וְשָׁמָּה
אֲהוּבָה הָיְתָה כְּבָמָה
הַיּוֹם נִקַּח נֶחָמָה
שֶׁהִתִּירוּ תַּפּוּחֵי אֲדָמָה

-

הַנְהָגוֹת מוּזָרוֹת
עֲבוֹדוֹת זָרוֹת
רִבּוּי שְׁטָרוֹת
וּמַיִם מִמְּעָרוֹת

נִקּוּי עֲטָרוֹת
הַגְעָלַת קְעָרוֹת
סְבָרוֹת וְהַשְׁעָרוֹת
שַׁיָּרוֹת שַׁיָּרוֹת

-

עוֹבֶדֶת כִּמְטֹרֶפֶת
כְּשִׁפְחָה נֶחֱרֶפֶת
מֵעָלֶיהָ מְרַחֶפֶת
טֵלֵפוֹן כְּמִצְנֶפֶת

בַּעֲלָהּ בָּרֶפֶת
בְּחֵמָר וְזֶפֶת
בַּסּוֹף יִשָּׁאֵר אֶפֶס
בְּתוֹךְ הַכַּסֶּפֶת

-

קְרֵקֵרִים בְּלִי דַּם
רַשִׁ"י וְרַבֵּנוּ תַּם
עֲבוֹדַת יָדַיִם גַּם
בְּנֵי תּוֹרָה וַהֲמוֹן עַם

לָכֵן הַמְּחִיר יַם
כַּמּוּבָן בְּלִי מע"ם
לֹא יַעֲזֹר זַעַם
כָּמוּס וְנָמֵס הַטַּעַם

-

תְּפִלָּה בַּכְּנִיסָה
עַל נַפְשֵׁנוּ חוּסָה
לֹא יִמָּצֵא בָּעִסָּה
אֲפִלּוּ חִטָּה גְּרוּסָה

וּכְשֶׁהַיֶּלֶד נִסָּה
לְהַגְנִיב לְעִיסָה
חָטַף תְּבוּסָה
נוּ, כְּבוֹעֵל אֲרוּסָה

-

מְבָרֵךְ לַשָּׁמַיִם
פּוֹעֵר עֵינַיִם
נוֹפֵל אַפַּיִם
וּמוֹתֵחַ אֲחוֹרַיִם

שָׁוֶה כָּל הַחַיִּים
הַחִיּוּךְ עַל הַשְּׂפָתַיִם
כְּשֶׁמּוֹצֵא שִׁירַיִם
מֵאֲחוֹרֵי הַכִּירַיִם

-

נוּ נִי נוֹ
אוֹי אוֹי אוֹי
אֶת הַמָּה-שְׁמוֹ
לֹא מָכַרְנוּ לְגוֹי

קוֹרֵץ לִבְנוֹ
הַמִּתְלַוֶּה לְנוֹי
בְּחֵמָה זֹרְקוּ
אַשְׁרֵי חֶלְקוֹ

-

יוֹשֵׁב הַנִּמּוֹל
מוֹדֵד כְּבָחוֹל
מֵסֵב לַשְּׂמֹאל
וְלוֹעֵס בְּקוֹל

מִסְתַּכֵּל בָּעֹל
עַל שְׁעוֹן הַחוֹל
לֹא יִבָּלַע הַכֹּל
סוֹפוֹ לִשְׁאֹל

-

וּכְבָר כַּמָּה פְּעָמִים
שְׁכֵנִי שׁוֹאֵל בְּתָמִים
מָה קָרָה בְּאֵלּוּ הַיָּמִים
אֵיזֶה אֲסוֹן עוֹלָמִים

אֵיזֶה מֶרְחַץ דָּמִים
בִּידֵי צוֹרְרִים נִזְעָמִים
שֶׁאַתֶּם מִתְעַנִּים וְצָמִים
כִּבְתִשְׁעַת הַיָּמִים

---

כְּבָר לֹא רוֹאִים אֶת הֶחָג
מֵרֹב עֵצִים
וְהָרֵיחַ הֶאָיוֹם אֵינוֹ פָּג
מֵרֹב בֵּיצִים

בּוֹאוּ וְנַעֲשֶׂה סְיָג
אִם בַּחַיִּים אָנוּ חֲפֵצִים
כִּי הַמָּחוֹג עֲדַיִן עָג
ע"י כַּמָּה לֵצִים

[דיכטער]

ווייטוג געפרעגלט אין ציפערדיגע הומאר נוצנדיג איראנישע אויל… נאך א מייסטער ארבעט דורך @תוהו ובוהו

[שמן למאור]

געוואלדיג! איך גיי דאס ארויספרינטן אין זאגן ביים דאווענען דעם קומענדיגן שבת הגדול אנשטאט די לאנגע יוצרות.

[תרמב]

דאס איז מעכטיג!

אזויפיל הומאר אריינציווארפן אין עטליכע קורצע שורות!

[טמיר]

שבחים זענען איבריג, @תוהו, נאר אפאר הערות.

געדארפט איבערליינען אפאר מאל ביז כ"האב דאס מפענח געווען
מֵעָלֶיהָ מְרַחֶפֶת
טֵלֵפוֹן כְּמִצְנֶפֶת

וואס מיינט דאס?
מְבָרֵךְ לַשָּׁמַיִם
פּוֹעֵר עֵינַיִם

בכלל, נאך וועלכע "מלחמה" איז חל דיין התמרמרות? מיינסט מסתם די שואה. כ'בין נישט זיכער אז ביפאר איז בעסער געווען, אפשר גאר ערגער. אזויפיל יא, אז ס'נישט געויען אזוי שווער ווי היינט, פשוט ווייל מ'האט נישט געהאט אזויפיל פראפערטי צי הענדלן

[תרמב]

זייער אסאך חומרות איז געווען סאך גרינגער פארן קריג.

מ'פלעגט אלעס מאכן היימיש אליינס, מ'האט נישט געהאט זייער אסאך פראדוקטען א גאנץ יאר אזוי ווי היינט, איז פסח געווען גרינגער זיך נישט מישן וכדומה, היינטיגע צייטן איז מען צוגעוואוינט א גאנץ יאר צו נוצן נאר אייטעמס פון קאמפאניס איז די חומרות גאר א גרויסע קאפוויי.

[היימלינד]

זייער אסאך חומרות איז געווען סאך גרינגער פארן קריג.

מ'פלעגט אלעס מאכן היימיש אליינס, מ'האט נישט געהאט זייער אסאך פראדוקטען א גאנץ יאר אזוי ווי היינט, איז פסח געווען גרינגער זיך נישט מישן וכדומה, היינטיגע צייטן איז מען צוגעוואוינט א גאנץ יאר צו נוצן נאר אייטעמס פון קאמפאניס איז די חומרות גאר א גרויסע קאפוויי.

קומט אויס אז נישט פסח מאכט די חומרות שווערער, נאר די גאנץ יעריגע הרחבה

[הכנה דרבה]

איך ווייס נישט צו דאס איז פשוט פשט אבער כ׳האב געטראכט פארוואס הייסט עס ירח האתונות ווייל אן אתון אין ענגליש הייסט אן ass, א רמז צו די חומרות וואס ווערן pulled out of the ass. און אויף דעם שטייט אין פסוק אל תפתח פה לאתון.

[תרמב]

זייער אסאך חומרות איז געווען סאך גרינגער פארן קריג.

מ'פלעגט אלעס מאכן היימיש אליינס, מ'האט נישט געהאט זייער אסאך פראדוקטען א גאנץ יאר אזוי ווי היינט, איז פסח געווען גרינגער זיך נישט מישן וכדומה, היינטיגע צייטן איז מען צוגעוואוינט א גאנץ יאר צו נוצן נאר אייטעמס פון קאמפאניס איז די חומרות גאר א גרויסע קאפוויי.

קומט אויס אז נישט פסח מאכט די חומרות שווערער, נאר די גאנץ יעריגע הרחבה

נישט די גאנץ יאריגע הרחבה איז די פראבלעם

די פראבלעם איז זיך נישט רעכענען מיט די מציאות

אז פארן קריג איז געווען א פראבלעם מיט חמץ אין די פיש האט מען מחמיר געווען נישט צו עסן קיין פיש אדער דווקא לעבעדיגע, אבער פארוואס דארף מען דאס אנהאלטן ווען ס'איז נישט דא קיין שום סיבה דערצו?

איך האב געזעהן ערגעץ אויף קאווע שטיבל א ווערטל וועגן די בריסקע וואס טראגן ארויס א בעזים פארן סדר און זיי זאגן אז ס'איז נישט קיין מנהג, ס'איז א גוטע ווערטל, אבער בעצם נישט עסן קיין פיש איז די זעלבע זשאוק...

איך פארפאר דא פונעם נושא האשכול

די פאעזיע איז נעקסט לעוול פאני, איי לאוו איט.

[אלע צוזאמען]

קיין גרויסע פארשטייער צו פאעזיע בין איך נישט, אבער דאס שטיקל איז איינס און א גוטס, הומאר וואס שניידט.

[אלפא]

זאגנדיג היינט דעם לאנגן יוצר מיט די אלע הלכות (גראדע א בעיוטיפל פיעס אוו פאעטרי..) איז מיר ארויפגעשווימען דעם אשכול.

די קאנטראסט פון די אמאליגע פסח, דעם פסח בזמן המשנה - דאס אז פסח איז געווען א געשמאקע רואיגע יו"ט ווי אלע ימים טובים - מיט אפאר הלכות צוגעלייגט, לדוגמא, ארומגיין מיט א ליכטל זוכן חמץ א נאכט בעפאר יו"ט, גיין שעפן וואסער פאר די פסח'דיגע ברויט (המכונה מצה), טינקען די טעפ אין הייס וואסער, ועל כולם דאס הערליך צערימאניע פון ברענגען דעם שעפסל אין ביהמ"ק במעמד קהל ועדה וישראל.

אנקעגן היינט, ווען קיין פלאסטישע געשיר טאר מען נישט נוצן, הארטע קרעקערס פאר המוציא, קאכן אלס בעפאר יו"ט כדי עס זאל בטל ווערן, נישט טרינקען פונעם קראן, אויפקאכן דאס ציקער, פאלשע פיש, אך און וויי ווען א לעפל פאלט אראפ. ועוד ועוד.

מ'איז אזוי פארנומען מיט די ביימער אז די הערליך וועלדל האט פארלוירן זיין יו"ט'דיגן גלאנץ.


איי, אין א גרינעם פעלדל אין א פוסטן וועלדל א פייגעלע שפאצירט ארום.
ווען וועט דאס זיין, ווען וועט דאס זיין,
יבנה המקדש עיר ציון תמלא - דעמאלס וועט דאס (צוריק) זיין.

[הכנה דרבה]

מ׳דארף דאך מקיים זיין דעם כל המועדים עתידין בטלין

[מי אני]

געוואלדיג שבגעוואלדיג! אין עליך!

וּכְבָר כַּמָּה פְּעָמִים
שְׁכֵנִי שׁוֹאֵל בְּתָמִים
מָה קָרָה בְּאֵלּוּ הַיָּמִים
אֵיזֶה אֲסוֹן עוֹלָמִים

אֵיזֶה מֶרְחַץ דָּמִים
בִּידֵי צוֹרְרִים נִזְעָמִים
שֶׁאַתֶּם מִתְעַנִּים וְצָמִים
כִּבְתִשְׁעַת הַיָּמִים

דאס האט מיר געמאכט טראכטן אז אין די ווערטער ליגט די קאנטראסט צווישן די 9 טעג פון ר"ח אב עד ט באב, וואס די טעג סימבאליזירן ווען אידן האבן פארלוירן זייער זעלבסטשענדיקייט און פרייהייט, און די 9 ימי פסח (החל מי"ד ניסן ערב פסח), וועלכע טוהן סימבאליזירן ווען דאס אידישע פאלק איז געווארן פריי. (וידוע הטור באו"ח סימן תכח דיום ראשון של פסח יהיה לעולם היום השבוע של ט באב באותו שנה ע"ש. ועיין ברמ״א באו״ח סימן תעו סעיף ב עפ״י הב״י בסימן תעג בשם הכל בו, דלכן אוכלין ביצה בליל הסדר ע״ש. און דאס קען אויך זיין מרומז אין וואס @תוהו ובוהו שרייבט דא: ״וְהָרֵיחַ הֶאָיוֹם אֵינוֹ פָּג מֵרֹב בֵּיצִים״.)

אבער פרייהייט איז ל״ד אלס אזוי גלענצענד ווי מ׳מאכט דאס אויס, וכמאמרו הידוע של סאַרטרע אז ״דער מענטש איז פאראורטיילט צו זיין פריי״ און פון דעם קומט טאקע א מענטש׳נס עקזיסטענשאל ענקזייעטי. און מ׳זעהט בהתורה די חילוק דערביי טאקע לגבי עסן, ווי די בני ישראל האבן זיך מתרעם געווען, זייענדיג אויף די פריי בהמדבר לעומת צו זיין עבדים במצרים, (במדבר יא ה-ו) זכרנו את הדגה אשר נאכל במצרים חנם את הקשאים ואת האבטחים ואת החציר ואת הבצלים ואת השומים, ועתה נפשנו יבשה אין כל וגו׳. איז דאס אפשר די רמז פארוואס עס האט זיך אזוי אויסגעשטעלט אז מ׳איז געווארן גאר רעסטריקטעד מיט׳ן עסן בחג הזה.

‏דאס אלעס קען אויך אביסל דערמאנען פון בן גוריון׳ס מימרא.

[הכנה דרבה]

זייער שיין, לויט דעם קומט אויס אז די חירות איז גאר די גורם פאר די OCD און anxiety.