עֵינִי יָרְדָה מָיִם: א מעסער אינעם קינד. נושא: ג'גט'ע קינדער.

[פאסטעך]

א גוטן טייערע חברים.

איך ווייס נישט צו וועם איך שרייב, כאטש איך גלייב אז ס'איז מענטשן מיט הערצער, באט ס'איז מיר דאך שווער צו שרייבן ווען איך ווייס נישט צו איך רעד צו א קאלטער אומריינער ליטוויש בחור'ל פון 17 יאר אן א קאפל אין א בעיסמענט אין דיטרויט צוקריגט מיט זיין משפחה, אדער אן טיפער נפש, עלטערער 62 ראש הקהל אין גור בארא פארק אין זיין אייגענעם טרוקענע שוויץ, בקי בספרים, א ברסלבר, מיט אביסל OCD. בקיצור איך מוז זיין קאנעקטעט מיט וועם איך רעד. (אויסער דאס אז איך איך קען נישט און כ'האב נישט קיין כח צו שרייבן).

שוין, הכלל, איך וואלט גע'דרש'נט איבערן נושא, דערציילט אלעס וואס איך קען, בבחינת בדידי הוה עובדא, ווי מען האט מיר אוועקגעשלעפט פון מיין טאטע: 'טאטי טאטי, איך גיי דיך שוין קיינמאל נישט זעהן?!' האב איך געקייכט אין די מיני ווען פונעם געטרייען עסקן. די מינוטן איז גענעילט אין מיין מח'ל. אבער אפשר אין אן אנדערע געלעגנהייט.

יעצט וועל איך נאר אראפברענגען א קליפ וואס א פעטער פון א אינגל האט אפגעכאפט אין קאורט, ווי מ'שלעפט אים אוועק פון זיין טאט'ן מיט געוואלד. מיין הארץ איז צעלאזט. מיינע פינגער זענען אייז.



איין אגדה, מעשה'לע נאר:

צו רבי משה האלבערשטאם איז אמאל געקומען א קאפל אז זיי ווילן זיך גט'ן. נאכן הערן די פרטים פרעגט ער זיי 'ענק האבן א קינד'? 'יא', ענטפערן זיי. 'אקעי נישט קיין פראבלעם, נאר א קלייניגקייט ביטע, ברענגט מיט דעם קינד'. 'פארוואס'?. 'איר קענט מיר טוען נאר דאס'? 'אקעי, אונז וועלן אים מיטברענגען'.

אין די טאג פונעם גט האבן זיי טאקע מיטגעברענגט זייער קליינע 4 יעריגע יוננגעלע, דער רב רופט אים צו זיך, און נעמט אים אויף זיין שויס, און ער הייבט אן יאמערליך צו וויינען:

'משה'לע זיסע, וויסן זאלסטו, דיין טאטע און מאמע גייען זיך יעצט גט'ן, דיין לעבן גייט זיין פון יעצט אן זייער ביטער, גייסט זיין א לעבעדיגער יתום, גייסט נישט האבן קיין עלטערן צו וועם צו רעדן און ווער ס'זאל קוקן אויף דיר, ווען קינדער גייען דיך טשעפען אין חדר גייסטו נישט קענען צו קיינעם וויינען, געדענק ס'דא א באשעפער, ער וועט דיר אלעמאל אויסהערן'....

און אזוי רעדענדיג האבן די עלטערן שטארק געוויינט, וואס האט צום סוף געפירט צו א פארשטענדעניש צווישן זיי.

אקעי, מיין פינגער טוט מיר שוין וויי.