אלעס איז מיין שולד

[בונה של טוב]

נאך פון אלס קינד פלעג איך שטארק שטרעבן פאר שלימות (יארן איידער ״דער וועג צו שלימות״ איז פארקויפט געווארן אויפ׳ן מארקעט, און צוגעלייגט געווארן צו די מוסר אפטיילונג אין אונזער ספרים שאפע)

די ליגנט אז מ׳קען זיין א מלאך און קיינמאל נישט דורכפאלן אין עבירות- אדער אז ס׳דא אזא זאך בכלל ווי א צדיק אשר יעשה טוב ולא יחטא,
דאס איז א געוואלדיגע עוולה פאר זיך, וואס האט יארן לאנג אומזיסט מיר געפייניגט די נשמה. אזוי לאנג האב איך געמיינט אז איך בין דער איינציגער בטלן וואס קען נישט אויספיגערן וויאזוי צו זיין perfect.
כ׳פלעג פילן ווי א total loser פאר׳ן זיין א בשר ודם!

אויב דאס וואלט געווען די איינציגסטע מכה מיט וואס איך בין געשלאגן - דיינו…

לייג אבער צו די צוויי קרובים:

1.די געוואוינהייט פון אלעמאל נעמען זאכן personal

ווען עפעס געלונגט נישט, פיל איך אז: אויב וואלט איך עטוואס מער מיה אריינגעלייגט דערין וואלט איך זיכער עס געקענט פארמיידן, אין אנדערע ווערטער אויב איך וואלט זיך נישט ״געפוילט״ און געווען ״מער אחריות׳דיג״ וואלט קיין שלעכטס קיינמאל נישט געשעהן.

דערמאנט מיך וואס מיין פעטער פלעגט זאגן: ב״ה איך בין נישט גאט, ווייל כ׳ווייס נישט וויאזוי איך וואלט געקענט טון א בעסערע דשאב פון אים

וואס איך מיין צו זאגן: ס׳קוקט אויס ווי איך וואלט געהאט א
‏God complex
ווען דו זעהסט ווי אפט איך האק זיך אין קאפ מיט מיין אינערליכע קריטיקער וואס לאזט מיך נישט במנוחה און צוביילט מיר דעם מח ביז איך בין בלוי מיט שולד געפילן - ווען זאכן גייען מיט׳ן פּיטם אראפ - אפילו ווען ס׳האט לאו דוקא עפעס מיט מיר צו טון - ס׳פשוט part of life!

בעפאר דו ווילסט מיר זאגן כ׳זאל עס ארויסהאקן פון קאפ, וויל איך דיר מסביר זיין:
ערשטנס איז נישט אזוי פשוט צו dilute א פאר׳סם׳טע וועג פון פילן וועגן זיך וועלכע איז איינגעגעסן געווארן פון קליינווייז אָן.
צווייטנס, איז זייער נארמאל פאר א קינד צו מיינען זיי זענען שילדיג פאר יעדע זאך - ווייל זיי זענען צו יונג צו קענען זיך ערלויבן צו בּלעימען זייערע עלטערן- ס׳נישט צום אויסהאלטן די לעוועל פון insecurity וואס ס׳קען מאכן פאר א קינד צו פילן אז ער איז נישט באשיצט, און קען זיך נישט פארלאזן אויף זיינע עלטערן, ממילא די מח ספראוועט זיך מיט זייערע חסרונות דורכ׳ן זיך איינרעדן אז אויב פירט ער זיך אויף בעסער וועט זיין מצב זיכער בעסער ווערן (ס׳געט אים א געפיל פון safety כאילו זאכן זענען under control)

אבער ווען דו נעמסט אזא פשוט׳ע נאטירליכע coping mechanism פון א קינד און מ׳בויט דערויף אפאר הויכע שטאָק מיט א חינוך וואס לערנט קלאר אז אלעס איז דיין שולד: צרות קומען פון דיינע עבירות, דיין חבר איז קראנק ווייל דו האסט גערעדט ביים ליינען אדער אנדערע ״גרויסע זינד״
דעמאלס איז עס אסך אסך שווערער אויסצו-וואשן פון דיין סיסטעם דעי נאגנדע קריטיק אין קאפ וואס באשולדיגט דיר פאר יעדע זאך, און מאכט דיר פילן ווי די ערגסטע מענטש.

‏2. catastrophizing איז די פארפאלגנדע געפיל ווען עפעס אין דיין טאג גייט אראפ פון די ערווארטעטע שינעס - און די מח הייבט אן רודערן כאילו ס׳איז עק וועלט, און שטעלט זיך שוין פאר די ערגסטע אויספיר (worst case scenario)

דרך אגב,
דערמאנט עס מיר דער בדחן ביי מיינע עלטערן׳ס חתונה וואס האט דערציילט אז א יונגערמאן האט געפרעגט זיין חבר: וואס איז די חילוק צווישן אן עקסידענט און א קאטאסטראפע?

ענטפערט יענער: אן עקסידענט איז ווען דו שיקסט זיין שוויגער אין גראסערי און זי טראסקעט אראפ די טרעפ

א קאטאסטראפע איז ווען זי קומט צוריק ארויף לעבעדיג

סך הכל, ווען מ׳רעדט וועגן די מח ווילד לויפן אין די ריכטונג פון פארשטעלן זיך אן אויספיר פון א געשעהניש אסך ערגער ווי ס׳לאזט זיך אויס - מיינט עס דער מח האט דורכגעלעבט אסך טראגישע איבערלעבענישן און וויל זיך ספראווען פון פאראויס דורכ׳ן זיין גרייט צו האנדלען סיי וועלכע שרעקליכע רעזאלטאטן.

אבער לעבן אונטער די דריק 24 שעה פון walking on eggshells ווייל מ׳האט מורא אז יעדע שלעכטע ריר קען האבן מאסיווע קאנסקווענצן - פולט אן די גוף מיט א לעוועל פון cortisol וואס איז זייער נישט געזונט. ס׳נישט sustainable צו לעבן אונטער אזויפיל סטרעס.

ווער רעדט נאך ווען די חינוך לייגט צו זאלץ צו די וואונדן און באקט אריין מער זאכן פון וואס מורא צו האבן און catastrophize’ען

קענסטו האבן טענות אויב א מענטש האט זיך צוגעוואוינט צו זארגן כסדר און לעבן מיט אזויפיל ענקזייעטי?

די שלשה אחים: 1. א פחד פון מאכן טעותים- messing up
2.א געוואוינהייט פון נעמען זאכן פּערסענעל, און מיינען אז אלעס איז דיין שולד 3. די פראגראמינג פון ערווארטן דאס ערגסטע & catastrophizing

צוזאמען איז עס אן עקסעלענט רעסעפּי פאר א צושמעטערטע מאראל.

Anyone relate?
‎(צרות רבים חצי נחמה)