ווי ער טענה'ט, האבן די גרויסע קאמפאניס א געמיינזאמע אגענדע נישט צו עדווערטייזן אויף רעכטע פלאטפארמעס און אזוי ארום צוריקהאלטן א גרויסע מארדזשין פון פראפיט פאר די פלאטפארמעס, ובעיקר פאר נייערע אזעלכע פלאטפארמעס וועלכע זענען מער אנגעוואנדן אין די עדווערטייזינג רעוועניו. אין זיין מיינונג טוען זיי עס פארשלייערן אונטער דעם פרינציפ פון (נישט עדווערטייזן נעבן) העיט ספיטש און מיסאינפארמאציע, אבער כמובן איז דאס זייער נישט קיין דעפינירטע טערמינען וועלכע פירן דערצו אז עס טארגעט דיספראפארציאנאל די רעכטע פלאטפארמעס וועמען די לינקע קארפאראציעס קענען גרינג באשולדיגן אין העיט ספיטש והמסתעף.
איך גיי נישט אריינגיין מער באריכות אינעם אויפטריט, סיי ווייל עס איז היבש פארצויגן און עס האט זייער אסאך אינטרעסאנטע מאמענטן אינצווישן, סיי ווייל עס איז דא אסאך צו אנאליזירן איבער די רעטאריק און סטראטעגיעס פון ביידע זייטן פון די שואלים ונשאלים, ובעיקר ווייל איך האב נישט דורכגעטון און איך פארמאג נישט קיין אויסגעקאכטע מיינונג אין דעם נושא אריינצורעדן.
וואס איז מיר יא אינטרעסאנט איז איין נקודה וואס איז אפאר מאל אויפגעשווימען בתוך הדברים, דאס איז איבער היפאקרעסי אין ביידע זייטן פון די ארגומענט.
די דעמאקראטן פון זייער זייט האבן גע'טענה'ט (שלא לעצם הדבר) אז עס איז היפאקריטיש פון קאנסערוואטיוון צו פארלאנגען גאווערמענט אינטערווענשאן אין די געפיראכץ פון גרויסע ביזנעסער אין די צייט וואס די רעכטע שטייען בכלליות בעד 'קליינע גאווערמענט' און 'פרייע מארקעט'. ולאידך גיסא איז דא פונקט די פארקערטע ארגומענט וואס מ'קען מאכן, אז די לינקע זענען טאקע די וועלכע וואלטן ערשט געדארפט זיך זארגן פאר א יושר'דיגע מארקעט און פאר 'סופרעשאן' אפי' אויב עס זאל ארייננעמען אינטערווענשאן.
עס רירט אן אזא כמו פאראדאקס, ווי יעדע זייט באשולדיגט די צווייטע אין היפאקרעסי און דאבל סטאנדארט פון וואס זיי אליין האלטן בעצם אזוי, נעמליך די רעכטע האלטן בעצם אז קארפארעט פאוווערס איז מוחלט ביי די מארקעט ובכן קומט נישט אריין קיין אינטערווענשאן, מיט דעם אלעם פארלאנגען זיי עס ווען עס אפעקטירט זיי, ולאידך די לינקע, פארשלייערן זיך פלוצלינג הייליג אונטער קאפיטאליסטישע שלאג ווערטער און מאכן זיך תמ'עוואטע צו די מעגליכע סופרעשאן איבער די רעכטע.
זייער אן ענליכע שפיל האט זיך יעצט אפגעשפילט ארום די היסטארישע אסאסינאציע פראוו אויף דעם געוועזענע פרעזידענט טראמפ, ווי די רעכטע האבן פלוצלינג אדאפטירט די רעטאריק פון די לינקע - אז 'נוצן אויפגעהיצטע לענגווידזש' איז מסוכן, און אז שולדיג אין דעם אטענטאט זענען אלע דעמאקראטן וועלכע האבן צוגעשטעלט טראמפ צו היטלער. וועלכע קומט נאך יארן פון לייקענען און נישט מסכים זיין קיין כי הוא זה אז טראמפ'ס אייגענע רעטאריק און צוהיצטקייט זאל אפי' פאר א מעגליכקייט האבן געפירט צו סיי וועלכע עקסטרעמיזם אדער דיווייסיוונעס, שוין אפגערעדט פון אן 'אינסורעקשאן'...
בו בעת זענען די לינקע אויך נישט קיין צדיקים, מיט'ן נישט קענען מודה זיין אז זייער רעאקציע און שפראך איז אפשר טאקע אריבער א גרעניץ - אן ענליכע גרעניץ אין וואס זיי באשולדיגן טראמפ צו האבן דורכגעקראסט.
(מ'קען אויך אהער שטעלן די ברייטערע נושא פון פרי ספיטש וואס איז כידוע א רעכטע טאלקינג פוינט, ביז עס טרעט זיי אויף די געהירן, אדער די לינקע ווען זיי אדאפטירן עס out of the blue צו דזשאסטיפייען אנטיסעמיטיזם..)
אן אריינגיין אין די גלאנצעדיגע היפאקריטיע וואס עס קומט דא פאר בגדול - אויף ביידע זייטן, און אן אריינגיין אין די אקטועלע פאליטיקס דערפון מיט אירע השלכות, בין איך נייגעריג פון א פילאזאפישע ווינקל, ווי ווייט קען מען טאקע גיין מיטן באשולדיגן דעם קעגנער מיט עפעס וואס איך אליין האלט נישט דערפון אבער עס איז נאכאלץ היפאקריטיש ווען יענער נוצט עס פלוצלינג אלס וואפן קעגן מיר, ווי ווייט איז איינער דזשאסטיפייד צו אנשרייען דעם צווייטן אין טון עפעס אומגלייך בו בזמן וואס מיין קול מחאה ליידט פונעם זעלבן אינקאנסיסטענסי און קען אויך ווערן אנגעקוקט היפאקריטיש פאר דעם מעטטער.
אין אנדערע ווערטער, ווען דער רעפאבליקאנער האלט פאר דעם דעמאקראט פארן רופן טראמפ היטלער און ער באשולדיגט די לינקע מידיע אדער גאר ביידן אליינס אין צופירן צום אטענטאט, ווי ווייט דארף עס דער לינקער אייננעמען אין שווייגעניש (לויט זייער אייגענע לאגיק), און ווי ווייט קען ער עס צוריקשטויסן מיט'ן טענה אז די רעכטע האבן ביז דעם מינוט נישט אנערקענט אז רעטאריק איז בכלל א פראבלעם?
- אביסל דערמאנט עס פון די פאראדאקס אז 'איך רעד אייביג אמת חוץ יעצט'. נעמליך דער רעכטער קען נאר האבן א טענה צום לינקער אויב ער איז מכיר אין די ברייטערע שטעלונג פון דעם לינקער (אז רעטאריק איז שעדליך, אדער אז מארקעט אינטערווענשאן איז צומאל געראטן) וואס דאס אליין פירט צום אפפרעג פון זיין טענה (נעמליך, אויב רעטאריק איז שעדליך איז דאך טראמפ טאקע שעדליך און די רעאקציע צו אים איז דאך בארעכטיגט), און פון די אנדערע זייט דער לינקער קען נאר אפענטפערן דעם רעכטן מיט א שטעלונג וואס ער אליין איז נישט עכט דערביי (אז ווייל טראמפ איז אזוי שעדליך אדער ווייל רעכטע מידיע איז האספול מעג מען צופירן בעקיפין צו זייער אסאסינאציע עד הסוף).
נאר רעטאריש בלייבט עס אן אינטרעסאנטע שאלה צו איינער האט דא דעם אויבערהאנט און קען טענה'ן מער נייטראל אנקעגן דעם צווייטנס היפאקריטיע, און צו מ'קען געווינען אזא דעבאטע פון א לאגישע קוק-ווינקל נאך וואס ביידע זייטן ליידן צוגלייך פון א געוויסע היפאקרעסי...
צו קלארער מאכן די שאלה: וואס דארף באופן כללי זיין מער קאנסיסטענט - א באשולדיגונג אנקעגן א צווייטן, אדער די תירוץ וואס יענער גייט ענטפערן?
אויב איז עס די באשולדיגונג וואס דארף זיין מער קאנסיסטענט, דאן קענען די רעפאבליקאנער נישט האבן קיין טענה יעצט אנקעגן דיווייסיוו לענגווידזש – נאכן נישט מכיר זיין אין אזא פראבלעם אויף זייער זייט מעיקרא, ווי אויך קענען די דעמאקראטן נישט שרייען אנקעגן רעכטע פלאטפארמעס אז זיי האלטן נישט פון אינטערווענשאן – נאך וואס זיי אליין האלטן נישט אז עס איז ראנג.
פון די צווייטע זייט אויב דארף די ענטפער זיין מער קאנסיסטענט כדי עס זאל האבן א משמעות אנטקעגן די באשולדיגונג, דאן האבן די דעמאקראטן א שוואכע צייט מיטן צוריק טענה'ן אז 'טראמפ איז נוצט אויך מסוכן'דיגע אויסדריקן'.
ודוק.
