ארויסצוגיין פון די מוטער'ס שויס וועלכע האט מיר באהיטן פון די ציפ'עס פונעם טאטן און פון די פראסקעס פונעם מלמד איז געווען א נישט גרינגער טראנזישען. יעדער געדענקט ווען די שלעק האבן אנגעהויבן פליען. אבער אנדערש איז היינט ווען איך קוק צריק דערויף מיט א מיושב'דיגער שכל'דיגער בליק.
אלץ קינד האב איך געזען א בוגי מען אין מיין טאט'ן און א רוצח אין מיין מלמד. כ'האב נישט געבענטשט גענוג הויך, א פראסק. נישט גענוג געשאקעלט ביים דאווענען, א ציפ. נישט איינגעזיצן ביי זיין שיעור אין ביהמ"ד, פארשעמענדע קולות אז דאס גאנצע שול האט זיך אויסגעדרייט קוקן.
אין חדר געקומען שפעט, געשטאנען ביים וואנט. נישט געטאטעלט, א פארשעמענדע פליק. נישט געקענט ביים פארהער, מלקות מיט א רצועה. איין מלמד אין כתה ו' האט גאר געהאט אן הקפדה צו פראסקענען אויף ביידע בעקעלעך אויף איינמאל! (ס'מן הסתם יסודתו מהררי קודש)
און איך דריי זיך ארום מיט מיין נארישן קינדישן שכל, והילד משתאה מחריש לדעת פארוואס אזויפיל רשעות אויף דער וועלט? פון דערהיים צו חדר, פון חדר צו דערהיים איין שטיק געוועב פון רשעות און פארפאלגונג, למה?
---------------
דאס איז געווען דעמאלט'ס... אה ב"ה, איך בין עלטער געווארן. איך קוק זיך אין שפיגל און איך זעה א געראטענער אינגערמאן, מסודר'דיג, מענטשליך, בע'טעמ'ט, טוט נישט קיין עבירות חלילה, ציטערט פון גאט ברוך הוא! 2 שיעורים א טאג תמידין כסדרן! ברענגט אהיים שיינע פרנסה, האט א גאר בכבוד'יגע פרנסה. אויסגעארבעטע איידעלע מידות. -- ס'נישט געקומען פון זיך אליינס, ניין!
מיין פאטער און מיינע פעטש דארשטיגע מלמדים האבן מיר געברענגט צו וואו איך בין אנגעקומען.
רשעות? חסד!
דער אשכול פארמאגט 15 תגובות
איר דארפט זיין א רעגיסטרירטער מעמבער און איינגעשריבן צו זען די תגובות.
רעגיסטרירן איינשרייבן