די זיסע אוה"ח הק' - זענט איר צופרידן?

[לעמאן דזשוס]

בעל תשובה, און דעריבער....

איז ער דורכגעפאלן אין ערגסטן פאל..ממילא פרעגט עס אפ זיין העכערן לעבנסשטייגער

איך האב פאר דיר גאנצענע ליסטעס מיט אונזערע דורכפעלער, א דורכפאל צייגט אז א מענש איז סוף סוף יא נישט קיין ג-ט נישט מער

מיר האבן אסאך ׳אל תאמין בעצמך׳ פעלער

[BAL TSHIVA]

Me lemon juice sorry but I guess you don't know.the history from Aristotle that you can make such a statement check out what he answered when asked how come went so low as to do mishkav z

די לעגענדע (נישט היסטאריע) פון אריסטו'ס פערזענליכער דורכפאל נעמט נישט אוועק די אמת'דיגקייט פון זיין פילאזאפישע מיינונג (אויף וויפיל עס איז טאקע אמת).

Right but don't say he was not in to humanly Needs

[יידל]

וואס האט דאס מיט דעם אדער יענעם פערזענליך? ער זאגט א נקודה אז זיך אפשיידן פון תענוגי העולם מאכט א מענטש טראכטן קלארער, נעם עס אן אדער פרעג עס אפ נישט רייס ארונטער דעם מעסענדזשער פארן מעסעדזש. און אגב, ווי באטאנט איז דאס נישט מער ווי א לעגענדע וועלכע איז באשאפן געווארן הונדערטע יאר אויב נישט טויזענטע נאך אריסטו'ס לעבן.

[לעמאן דזשוס]

איך קען נישט זיין היסטאריע, אבער אין בני יששכר ווערט דערמאנט דעם דורכפאל עטליכע מאל

גראדע נישט משכב זכר נאר אשת איש שרייבט ער

אבער ווי געשמועסט נעמט א דורכפאל גארנישט אוועק פון א פול רייך לעבן ביזן און נאכן דורכפאל

[געפילטע פיש]

לעמאן זיסער, (פאראדאקס?) איך האב געענטפערט אויף די שאלה אז דאס אז איינער בענקט צו איין פרט פון אידישקייט מיינט דאס אז בעצם בענקט ער צוריק און וויל ווערן צוריק א פרומער איד, אדער איז דאס פשוט א פרט צו וואס ער בענקט זיך, אבער בדרך כלל איז ער צופרידן פון זיין לעבענס שטייגער.
אויב ווילסטו רעדן וועגן די פיליזאפישע שאלה אויב דאס וואס מיר רופן "תענוג רוחני" קען אן אומגלויביגער אויך פילען, דאס קען מען דאס עקסטער דן זיין.
און ניין, מיין דוגמא פון מחילת עוונות מיין איך נישט דוקא דעם ספעציפישן געפיל, נאר א דוגמא, אויב ווילסטו דוקא קען איך דיר געבן אן אנדערע דוגמא.

[לעמאן דזשוס]

געפילטע פיש ב׳טעם׳טער(אויך פון די זיסקייטן פון אידנ׳זים),

אזוי ווי איך האב טאקע אויסגעשמועסט מיט ידידינו היקר יידל אין אישי,

איז די שאלה צוטיילט אין צווייען

א׳ איז דאס געשמאק עפעס וואס מען קען נישט געפונען אינדרויס/?

ב׳ איז דאס א סיבה אויף חרטה, ווייל דאן איז לכאורה דא אויף טריט און שריט פולע אזוינע מצבים אינעם חיי יום יום, נישט נאר אור החיים, שלום דין כאפט אן איינס פון אסאך אנדערע געשמאקן!

איצט אויב די ערשטע שאלה איז מען פושט אז ניין! דהיינו עס רעדט זיך וועגן קינדערישע, תמימותדיגע געפילן, דאן איז צד ב׳ אויטאמאטיש נפשט אז שלום האט נישט חרטה, איי ער שרייבט אינעם סאמאטוכע אשכול אז ער האט נישט געטראפן אזא זאך אינדרויסן? מיינט דאס נאר (לצד זה) סתם א קינדישע נאסטאלגישע בענקשאפט

אויב איז מען אבער פושט אז צד א׳ איז ריכטיג, דאן איז נאך אלס דא מקום צו הערן אז שלום האט פארט נישט חרטה ווייל למעשה געפינט ער זיך גוט, בלויז אז טייל שטיקער לעבן פעלט אים

און ווי ערווענט קען טייל פון די גוטע געפיל אפשר אפילו ווערן ערזעצט מיט רוחניותדיגע סיפוק אינדרויסן אויך דורך ממלא זיין את הנפש מיט ספיריטואלע בלויזע חכמה דערטראכטענישן לאו דוקא יידישע

איך מוז אבער באטאנען, אז די אור החיים הק׳ משל איז דוקא נישט אזאנס וואס איז דוגמת הייסע מקוה שבת אינדערפרי, אדער קידוש לבנה מוצאי יוה״ק...וכולי. נאר דייקא עפעס העכערע נפשיות׳דיגע געפילן וואס נעמט זיך מכח ממלא זיין דעם מהות האדם מיט גייסטרייכע דערקוויקענישן

אויך רעדט מען נישט דא פונעם סאציאלן שטאנדפונקט וואס יידישקייט שטעלט צו ווי, הצלה, חסד, חבירים, און אח לצרה, און מוסדות קערפערשאפטן וכולי.דאס איז גאר א באזונדערע שמועס..וואס האט אויך שטארקע עמקים פון שפורן טייל פון א ריזן בילד נישט א יתמות׳דיגע איינזאמע אראפגעפאלענע צווייג פון א פרוכטבארע בוים...ואין כאן המקום לזה, עוד חזון

[דענקער]

לאמיר זאגן א פארקערטע משל, א קריסט האט זיך מגייר געווען, געווארן א מדקדק בקלה כבחמורה, א פארברענטע חאניאקישע חסידישע איד מיט אלע פיטשיווקעס. כאפ איך א שמועס מיט עם, זאגט ער אז די גוטע פילינג פון גיין צום גלח זיך מתודה זיין אויף די עבירות, און ארויסוואקן מיט א מחול לך מחול לך מחול לך, כתינוק שנולד, אן קיין חטא, דאס האט ער נישט געטראפן ביי אונז. מיינט דאס אז ער וויל צוריק לויפן ווערן א קריסט נאר ער האט מורא? ער קען נישט זאגן ניין? חלילה! סך הכל איין זאך בענקט ער זיך, אבער די פעקעדזש דיל איז עם אוודאי בעסער צו פאסטן בה"ב און זיך אויסוויינען שובבי"ם אויף זיין חטאת נעורים.
די זעלבע זאך דא.

מוצאי יוה"כ נאך מעריב?

מוצאי יו"כ נאך מעריב האט מען שוין ווידער געזינדיגט מיט חיפערן מעריב.

[יואליש]

א פערזענליכע באטראכטונג איבער דעם נושא פון שלום דין זעלבסט.
[left]Ex-Hasid at Rainbow: Memories of a Hasidic Tisch
SHULEM DEEN


Growing up as a Hasidic boy in Borough Park, Brooklyn, I would, on occasion, attend the tisch of one or another rebbe in my largely Hasidic neighborhood. None of them would have the impact of the tisch I attended in the all-Hasidic village of New Square, N.Y. — headquarters of the Skver Hasidim — one evening in December of 1988. I was thirteen years old, attending a Skver school in Brooklyn, and the principal had declared that all students were expected to participate.

We tend to use words to convey our experiences, but there are some experiences — including that evening in New Square — for which words are inadequate. For the first time, the tisch — the people, the food, bodies pressed tightly together, swaying in unison to slow and somber melodies, the Hasidim’s warm smiles, even their smells — inexplicably captivated me. Slowly, I was swept up in the fervor of the crowd, and when the tunes turned joyful, I joined the other Hasidim dancing in place, hand in hand, shoulder to shoulder, children and their fathers, yeshiva boys and the elderly, lifting their feet and stomping them on the floorboards. It occurred to me then, for the first time, that being a Hasid allowed for more than the daily grind of studying Talmud and adhering to the minutia of our religious laws.

Over the next decade or so, as my attachment to Hasidic teachings deepened and my religious views matured, I would come to see the tisch not merely as a place for song and dance, but as a vessel for experiencing the transcendent — what the behavioral psychologist Abraham Maslow called “peak experiences” — that is, moments of clarity when the whole cosmic mess that we call our universe is suddenly beautiful and orderly and one’s place within it is suddenly clear. In those moments, our very insignificance is suddenly magnified in a way that all we can do is tremble in awe at the wondrousness of our existence.

Twenty years after attending that first tisch, I left the Hasidic world, the only lifestyle I’d ever known. My departure was dramatic. The only way to assert my growing disenchantment with religious life — and a variety of psychological burdens it had imposed — was to detach from it completely, to undergo a change in appearance and behavior that led to the inevitable dissociation from former friends and family. Over the better part of the decade prior, beginning in my mid- to late-20s, I had begun to question and re-evaluate every one of my core beliefs, and, for reasons beyond the scope of this essay, found them lacking. Eventually, I found that I no longer believed in the Hasidic lifestyle, in the concept of divine revelation, in the very idea of the divine, or even the idea that we, as humans, can intuit the existence of anything beyond the empirical.

And then I was out, living as a secular New Yorker who didn’t observe Shabbat, didn’t keep kosher, didn’t attend synagogue or pray or perform any of the religious rituals that had, in my intensely religious years, been so meaningful. And through it all, I wondered: Where did secular folks go to experience that which I once felt at the tisch?

At one point, I wondered if a rock concert might do it. My mother, who had not been raised to be observant, told me of her experiences as a teenager listening to Bob Dylan and the Beatles, of attending Woodstock, and of the intensity of those experiences, to which she would later credit her religious awakening. I’d heard from Grateful Dead fans who described their experiences as being very similar to what they would later feel at a Hasidic rebbe’s tisch. But when I sought out such events, they evoked nothing at all.

And then one day it came, not with the full force that I’d wished for, but with an approximation of it, triggered by a Native American chant in the middle of the Allegheny National Forest in Pennsylvania. It was the summer of 2010, and I, along with a dozen friends, had taken off from our frenzied urban consumerist lives to participate in that year’s Rainbow Gathering, an annual event of living off the grid for several days with peace, love, and thousands of unshowered bohemians. We weren’t seeking spiritual experiences, but we went, rather, as tourists roughing it for the weekend, with scornful amusement.

“Hai yana, ho yana, hai yah nah,” the crowd sang as several people sat on the ground and banged on their bongo drums. The steady rhythm increased as the numbers of percussion instruments of various shapes and sizes grew from an initial group of three or four into a circle of several dozen. Across an enormous meadow, several thousand people in circles like this waved their hands and shimmied their hips to the cacophonous symphony of drums, rattles, tambourines, and every other conceivable noise-making device, conventional or improvised.

“Hai yana, ho yana, hai yah nah,” the crowd kept repeating, and after every repetition, they chanted a line or verse to the elements of nature, the trees, the mountains, the rivers, the sun, the moon, and the sky. One man sat on the ground in the circle’s center, swaying back and forth almost exactly like a Hasid in prayer or one sitting over a Talmud volume, and suddenly all I wanted was to join this circle and be part of it, to dance with these people, to feel what they were feeling.

“The rivers are our sisters… The trees are our brothers…

“We are one with the infinite sun, forever and ever and ever.

“Hai yana, ho yana….”

But I was no longer thirteen years old, no longer able to embrace the immediately gratifying without being cynical or detached. Though I wanted to join them, I kept wondering: “We are one with the infinite sun”? Really? “The rivers are our brothers”? What does that mean? The concepts didn’t work for me — even on the level of metaphor. As beautiful as the sentiments were, I wasn’t sure what I would do with them once I got back to Brooklyn, to alternate-side parking, to my cable bill, and to the perpetually unreliable G-train. I now lived deeply and fundamentally suspicious of anything that smacked of ideology or dogma, of subjective values presented as Great Truths. While I wanted to care more about the sun and the rivers and the sky, about loving my fellow humans radically, and about finding the sacred within our universe somewhere, I found that I simply didn’t.

Over time, as I thought back to that weekend, I realized that what I longed for was not the tisch of my past, but a return to a time and place when ideas moved me even if they didn’t make perfect sense — a time when I allowed myself to be fired up with passion for something, anything, because it held a “truth” that had made itself evident during a moment of inspired consciousness.

The following year, I accepted the invitation of a friend to attend a non-Orthodox Shabbat service at a synagogue in Manhattan’s Upper West Side. Having spent a lifetime among the Hasidim and the ultra-Orthodox, I thought I had done enough praying to last me a lifetime. I had never before experienced a musical service — and when the congregation sang the traditional “Mizmor L’David,” I found myself unexpectedly moved. When the crowd rose to dance at the end of “Lecha Dodi,” I recalled the dancing at the rebbe’s tisch, the endless circle snaking around the large shul that often lasted for hours.

The congregation quieted down for the Amidah, the silent prayer, into which each worshiper disappeared with his or her private meditations. It had been years since I recited it, and I found myself tripping over some of the words, surprised at my loss of fluency — however minor.

“Atah kidashta… You have blessed this day out of all days, as it is written in Your Torah: Vayechulu…”

I imagined a primordial world in which only God, Adam, and Eve had each other for company, when the two solitary humans looked around at the sun and the rivers and the trees and the sky, and declared, as the Midrash tells us they did: “Mah rabu ma’asecha Adonai.” “How wondrous are your works, O God.” And for the loss of my faith, for being unable to fully embrace the mythic beauty of those words, from feeling detached from all those things that I once held dear, I stood and wept.[/left]

http://www.shma.com/2011/12/ex-hasid-at ... dic-tisch/

[יואליש]

אויך אויף זיין בלאג האט ער אמאל געשריבן דערוועגן, אבער א דירעקטע לינק איז יעצט נישט עוועיליבעל. אנשטאט האב איך דאס פון די אינטערנעט ארכיוון.

http://webcache.googleusercontent.com/s ... clnk&gl=us

[לעמאן דזשוס]

תודה רבה ר׳ יואליש פארן ברענגן מיר צו, יא, טרערן. איך שטיי און וויין מיט מיט שלום, אין די אפפער מאנהעטן שול, והנחילנו, עס גארט און לעכצט מיין נפש צו אט דעם פארבארגענעם פלאץ וואס שלום זוכט

תודה לק־ל איך האב נאך די זכי׳ מקבל שבת צו זיין מתוך רוב שמחה נאך א לכה דודי אין שול מיט יידעלעך אינאיינעם, קלאטשענדיג פאטשענדיג


דרך אגב, איך מיין אז כ׳וויל פארן קיין סקווירא צום רעבין מיטהאלטן א שבת.

[נארמאלער]

אין יעדע Lifestyle איז דא געוויסע געשמאקייטן .אפשר קען עמיצער וואס האט געטוישט זיין Lifestyle ארויסבּרענגן פין "זיין פּריספּעקטיוו" וואסארע REAL געשמאקייטן אונזער Traditional Lifestyle טוט פארמאגן ,סאיז ממש אשאד נישט נהנה צי זיין.

[בדחן]

וואס הייסט? האבן פרישע מעקדאלאנדס ווי אימער, קענענן טרעוולען און וויקענד, ווילסט נאך..?

( איך מיין נישט קיין יחיד )

[יאיר]

Eventually, I found that I no longer believed in the Hasidic lifestyle, in the concept of divine revelation, in the very idea of the divine, or even the idea that we, as humans, can intuit the existence of anything beyond the empirical.

אין דעם זאץ זאגט ער אלעס ארויס. ער איז געגאנגען פון א גלויביגער אין א פערזענליכער גאט צו א מאטעריאליסט. (לאו דוקא אז דאס איז געווען דער סדר). דער שרייבער פון דעם ארטיקל איז קענטיג א שטארקער בעל הרגש, און אין א מאטעריאליסטישע וועלט האבן הרגשים נישט קיין ארט, עס איז בלויז אן אילוזיע, און דאס איז א גרויסע פארלוסט פאר איינעם וואס איז סיי א בעל הרגש און סיי אן אויפריכטיגער מענטש וואס האלט זיך נישט ביים פאפן. אבער באמת קען מען זייער באקוועם זיין סיי א כופר און סיי א ספיריטואליסט.

[יואליש]

Eventually, I found that I no longer believed in the Hasidic lifestyle, in the concept of divine revelation, in the very idea of the divine, or even the idea that we, as humans, can intuit the existence of anything beyond the empirical.

אין דעם זאץ זאגט ער אלעס ארויס. ער איז געגאנגען פון א גלויביגער אין א פערזענליכער גאט צו א מאטעריאליסט. (לאו דוקא אז דאס איז געווען דער סדר). דער שרייבער פון דעם ארטיקל איז קענטיג א שטארקער בעל הרגש, און אין א מאטעריאליסטישע וועלט האבן הרגשים נישט קיין ארט, עס איז בלויז אן אילוזיע, און דאס איז א גרויסע פארלוסט פאר איינעם וואס איז סיי א בעל הרגש און סיי אן אויפריכטיגער מענטש וואס האלט זיך נישט ביים פאפן. אבער באמת קען מען זייער באקוועם זיין סיי א כופר און סיי א ספיריטואליסט.

דאס ארבייט געווענליך נאר מיטן גיין צום עקסטרים מיט די סקעפטעציזים, און מ'ברענגט נאך ריאות פון קוואנטאם פיזיקס אז גארנישט עקזזעסטירט נישט. ס'איז א סוספענשאן אוו דיסבעליוו, וואס איז זייער געזינט פאר פיקציע ליינען.

[יאיר]

נישט דאס האב איך געמיינט, יואליש. אודאי כדי צו ווערן אויס מאטעריאליסט מוז מען גלייבן אין עפעס א פארעם פון זאכן וואס זענען נישט עמפיריקעל, אבער מען מוז נישט דערפאר שפרינגען צו א מסקנא אז עס איז פאקטיש דא א גאט וועלכער האט באשאפן די וועלט. פאקטיש איז דער מאטעריאליסט אויך נישט קיין גענצליכער מאטעריאליסט אויב ער איז א ראציאנאליסט, ווייל ער גלייבט למשל אז עס זענען דא חוקי הטבע וואס מען קען נישט זען, און ער גלייבט אז אונזער עקזיסטענץ איז נישט קיין אילוזיע, כאטש עס איז נישט דא קיין עכטע עמפיריקעל עווידענס דערויף, אויב אזוי פארוואס קען ער נישט גלייבן אז דער מענטש פארמאגט א געוויסער העכערער כח וואס מען נישט זען?

[יואליש]

און וואס וועט זיין די סיבה ער זאל דאס גלייבן? ווייל דאס לעבן איז אים באקוועמער אזוי?

[יאיר]

און פארוואס זאל ער גלייבן אז זיין עקזיסטענץ איז נישט קיין אילוזיע?

[יאיר]

הצד השוה שבהן, עס איז קעגן די אינטואיציע צו זאגן אז עס עקזיסטירט נישט קיין 'איך' און עס איז נאר אן אילוזיע, פונקט ווי עס איז קעגן די אינטואיציע צו זאגן אז דער גאנצער עקזיסטענץ איז אילוזיע.

[בונעס איירעס]

....

[יאיר]

און וואס וועט זיין די סיבה ער זאל דאס גלייבן? ווייל דאס לעבן איז אים באקוועמער אזוי?

על כל פנים, דאס זעט אויס גאנץ זיכער, אז דיען בענקט זיך נישט נאך זיין אור החיים הק', דאס קען מען טרעפן אין דער פרייער וועלט, ער בענקט זיך נאך זיין 'איך', וואס דאס קען מען נישט טרעפן אין דער מאטעריאליסטישער וועלט, כאטש אין דער פרייער וועלט קען מען דאס טרעפן. אין אנדערע ווערטער, עס האט נישט מיט אידישקייט-אפיקורסות צוטון, נאר מיט מאטעריאליזם און ספיריטואליזם. דאס וואס דו פרעגסט איז סך הכל איינע פון די סיבות וואס האט אים געברענגט צו מאטעריאליזם, עס האט נישט מיט דעם שמועס.

[טעפל]

ר' לעמאן, איך בין גאנץ צופרידן און באסמאקעווע זיך מיט אמאל מיט א שטיקל אור החיים (וואוו א געזונטע דרימל אויף דעהם איז ממש א מחיה!) נאך דערצו אזוי ווי ר' יואליש האט עס אראפגעלייגט, און יעצט זאגט דער צדיק ר' שלום דין (קיין אנונג נישט ווער דאס איז) אז ער האט עס אויך ליב, שוין איז וואס איז יעצט דיין שאלה? ווארטס צו הערען פון נאך איינע וואס האט אפגעגליטשט וויאזוי ס'פילט זיך יעצט מיט'ן אור החיים?

[מוח שליט]

יאיר, יואליש, לעמאן, ועוד. ממש קילורין לעינים. איך פארסמאקעווע מיך מיט ענקערע ווערטער. כמעט אזויווי ביים לערנען א חסידיש ספר .

אגב, איך טראכט אריין די פשט פין חסידישע אידן לערנען אוחה"ק.

דער בעל שם האט דאך בהכרח מחדש געווען עפעס מעידזאר אין ראדיקאל. מען קען דאס זען פין די אומגלויבלעכע מערכה אנטקעגען חסידים. אלע אונזער מערכות היינט זענען א קישמישקא אין פארגלייך צו יענע מערכה.
א ריבוי פין גדולי הדור האבען אונטער געשריבען אז מען דארף צונעמען אלע פרנסות פין די חסידים, ארויסווארפען פין שטאט, אין אוודאי נישט פארדינגען קיין דירות פאר זיי. מען טאר זיך נישט משדך זיין מיט זיי, מען טאר נישט רעדן מיט זיי, ולהדפם ולרדפם עד חרמה.

ווער רעדט נאך פין די טרויעריג בארימטע "רודף הנעלם". ווי מען האט איינגעפירט מטעם הקהלה אז א יעדע חודש זאל זיין איינער וואס זאל אויסרודפ'ען די חסידים. אין כדי די חסידים זאלען נישט געוואור ווערן ווער רודפט זיי אין דאן זיך אנטקעגען שטעלן וכדו', האט מען איינגעפירט אזא מין ראטאציע. א יעדע חודש איז עס געווען א צווייטנס אויפגאבע צו רודפ'ן די חסידים, אין דערנאך נעלם ווערן. עפעס ענכליס צו אונזער וועד הצניעות וואס עקזיסטירט נישט אין האט קיינמאל נישט עקזיסטירט.

טראכט אריין וואס עס מיינט צונעמען פרנסות פאר א משפחה פין קינדער [אהן פוד סטעמפס], אדער ארויסווארפען פין שטאט, סכנות נפשות ממש. במיעוט ידיעתי ווייס איך נישט פין נאך א מערכה ביי אידן וואו מען האט מפקיר געווען א חלק פין כלל ישראל אויף אזא אופן. [די צווייטע פאזע פין די מחלוקה אויף חסידות ד.ה. די צאנזע מחלוקה אויף ריזון, איז געווען כמעט אזוי אבער דאך נישט ממש]. מען האט עס מסתמא געטון מיט קראים אויך, אבער ביי זיי איז די מערכה געלונגען [דעי אר נאט העיר טו טעלל דע סטארי]. משא"כ חסידים זענען געבליבען א חלק פין כלל ישראל, אין אפשר גאר האבען זיי די אויבערהאנט. ממילא קענען מיר צוריקוקען אין באטראכטען די ברידער קרוג וואס עס איז דארט פארגעגאנגען.

עכ"פ, פין די רעאקציא קען מען דאך זען די אקציע, כידוע ליודעי פרינציפיע. ד.ה. עס מיז זיין אז דער בעל שם זי"ע האט געזאגט עפעס אזאנס ראדיקאליש אז דאס האט גורם געווען אזא ראדיקאלישע קאונטער אקציע.

איז דאך אויב אזוי אינגאנצען נישט מסתבר צו זאגען אז א שטילער מארקאנער איד הצדיק ר' חיים אבן עטר, זאל האבען מחדש געווען אט די ראדיקאלישע אנשאוינגען.

ממילא איז מיר אביסעלע שווער פארוואס ביי חסידים האט מען זיך אזוי צוגעכאפט צו זיינע ספרים. א שטייגער וואו עס זאל זיין אין סאטמאר אן ענין צו לערנען איינמאל א וואך די ספר אם הבנים שמחה, אדער גאר אגרות הראי"ה.

אבער, צוריק צום נושא האשכול והמסתעף.

איז דען נישט די פאקט אז מיר חסידישע פארחניאקטע אידן לעבן היינט אין מער גשמיותדיקע באקוועמליכקייטן וואו דער קעניג פין טויזענט יאר צוריק?
דאס שרייבען אין זיך אדורך רעדען מיט אזעלכע חכמים ווי אייך דא, אין נאך דערצו זיך אליינס אהער שטעלן ווי א גאנצער חכם מיטן הילף פין וויקי, איז שוין אליינס עפעס א זיסע וואונערבארע זאך, וואס אפי' דער מושל בכיפה פין אמאל האט נישט געהאט. ווער רעדט נאך אז מיר קענען ברגע כמימרא זיך צו הערען צו ראחמאנינופ'ס צווייטע אין דריטע פיענא קאנצערטא, מיטן הילף פינעם אינטערנעטס.

וכן הלאה, אין 500 יאר ארום וועלן די מענטשען האבען אזעלעכע אויסטערלישע באקוועמליכקייטען וואס מיר קענען זיך היינט אינגאנצען נישט משער זיין.

וכאן הבן שואל. וואס נאך דארף מען האבען כדי צו קענען זיין צופרידען? וויפעל נאך באקוועמליכקייטן 'וויל דא דע טריק'?

איז דען נישט נראה לעין, אז עס איז נישט די פרייהייט פין קענען רייכערען שבת אדער וואקען אויפן גאס מיט שארטס, וואס וועט אינז געבן צופרידנקייט?

איז דען נישט קלאר אמת די 'קלישע' אז די 'סיטי אוף העפפינעס איז לאקעטעד אין די סטעיט אוף מיינד'?

וואס איז דאס געזוכעניש פאר נאך אביסל מאטריאלישע הנאות ווען דאס איז נישט די ישועה?

שרייען דען נישט רוב חכמי האומות אז רוב וועלט לעבט אין 'סיילענט דעספערעישען'?

איז דען די עצה פאר אומצפרידענהייט צו לויפען אהין?

אויב דער אמעריקאנער גוי מבטן ומלידה האט זיך ערווארבען דעם נאמען 'פראזעק נעישאן', מה יעשה אזובי הקיר. וואס פארא לעבן זאל האבען דער חסידישער איד וואס לאזט איבער זיין ווייב, זיין טאטע מאמע, ברידער שוועסטער, חברים אין גיטע פריינט, און, העולה על כולנה, זיינע זיסער קינדערלך.

דארף מען דער פרעגן אונזער ר' שלום היקר וואס פארא לעבען ער האט? הרי אדם דן קל וחומר מעצמו.

טייל מענטשען טענה'ן אז "איך קען נישט לעבן מיט די ליגענטס".

פאקט איז אז סיי דער איד אין סיי דער גוי ארבעט אויס פשרות אויף א יעדע ריר אין לעבן. ד.ה. מיר גייען צו דער ארבעט אפי' עס איז נישט לרוחינו, ווייל מיר ווילען דערנאך קענען הנאה האבען פין א גיטען מאלצייט. מיר געבן נאך פארן ווייב אפי' מיר האלטען אז אויסטון די שיך ווען מען קומט אהיים איז אינגאנצען נישט בגדר. מיר זאגען ליגענט פארן ווייב ווי שיין זי איז אפי' מיר האלטען נישט ממש אזוי. יא מיר זאגען ליגענט אגאנצען טאג אין א גאנצע נאכט. דער איד אין דער גוי.

לאמיר אפירזיכען די הנאות וואס מיר זענען געבענטשט מיט.
ווען איז דאס לעצטע מאל וואס מיר האבען זיך צוגעהערט צום קול פין אונזער 6 יעריג קינד וואס שפילט אין לאכט, אין געהאט הנאה? ווען איז דאס לעצטע מאל וואס מיר זענען געזעצען צוזאמען מיט חברים אין באטראכט אז די אלע חברים זענען עכט דא פאר מיר ווען איך וועל זיין אין א טייט ספאט.

ווען האבען מיר דאס לעצטע מאל באטראכט אין הנאה געהאט פין די ווארעמקייט פין אונזער קאמיוניטי?
אז מיר זענען נישט אליין אין א קאלטע איינזאמע וועלט?
אז מיר זענען נישט ווי דער גוי וואס זיצט אין באר אין מאכט אנגעשטעלטע קאנווערסעישענס מיט א פרעמדע מענטש, וואס די מינוט מען וואקט ארויס עקזיסטירסטו מער נישט ביי אים/איר.
יא מען קען רעדן שיינע זאכען אין אפי' אפשר פארברענגען די נאכט וד"ל.
אבער איז דאס דען א טיפע קאנעקשען? מיר זענען דאך טיפע מענטשען ניין? מיר עקעלן זיך פין אויבערפלעכליכע ליגענטס, ניין?
לאמיר בלייבען אין הנאה האבען דא.

א.ק. גענוג געפלאפערט.

[יואליש]

אויב איז אמעריקע א פראזעיק נעשאן, איז וומ"ס א פראזעיק סיטי. קיין שום אונטערשייד פונעם איד ביזן גוי. וויאזוי ס'גוי'אישט זיך אידיש'ט זיך.