מיין טענה איז אגאנצען צייט געווען אז די תורה איז פאעזיע אין אויך געקיצלעט אין געקינצלט, מיט רמזים אין נואנסעס.
וראה זה פלא כ'האב יעצט געטראפען א בוך וואס מען קען ליינען דא. עס קוקט אויס ווי אן ערענסטע אקאדעמישע שטודיע. ער טענהט אז אין די גאנצע תקופה פין די מיללענום לפני הספירה, [די טויזענט יאר פין לפני הספירה, איז בערך פין זמן מתן תורה ביז ימי המשנה, ועד בכלל] איז געווען די אנגענמונע מהלך פין פאעזיע צו שרייבען אין ליינען עס באופן אז עס זאגט דא riddles, וואס מען דארף כאפען וואס דער כותב מיינט. ער רעדט בכלל נישט פין די תוה"ק. ער רעדט בכלליות.
לדוגמא, קוק דארט פעידזש 35- 36, וואס ער ברענגט פין א פאפירוס צירקע 350 לפני הספירה. דער פאפירוס לערנט אפ א טעקסט וואס איז נאך עלטער, אין זאגט אזוי: וויבאלד דער טעקסט ניצט א ווארט וואס האט אין זיך צוויי פארשידענארטיגע משמעותן, חאטשיג אינעם פשוט פשט מיינט עס אויסדריקלעך נאר איין משמעות [דער אנדערער משמעות קומט לגמרי נישט אריין מצד'ן פשוט פשט], אפ"ה נעמען מיר אהן אז דער מחבר הטעקסט האט געמיינט מרמז זיין א נקודה וואס ברענגט זיך ארויס דוקא מיטן אנדערע משמעות.
אויך שרייבט ער בשם א סאך שפעטערן דענקער, פורפוירי [צירקע 250 לאחר הספירה (דאס איז שוין בימי אמוראים)] וואס איז אויך געגאנגען מיטן זעלבן מהלך אין פאעזיע, אין ער זאגט אז טאקע דוקא אויף א פלאץ וואס עס ברענגט זיך ארויס דער היפך פין קאממען סענס, דארטען דארף מען וויסען צו זיכען א רמז פאר א באהאלטענע נקודה.
קוק פעידזש 22- 23
אט דעי ספעציפישע נקודה האב איך געזאגט בנוגע איננו שומע בקולנו. אז דאס אבזורדיטי פין א טאטע מאמע קומען צו בי"ד אז מען דארף הרגענען זייער אייגן קינד, ווייל "איננו שומע בקולנו", זאגט מיר אז איך זאל זיכען טאקע אין דעי ווערטער א רמז פאר א באהאלטענע נקודה.[left]For Porphyry here and, as we will see, for a long tradition
of reading different from the one to which Aristarchus belongs, the
critic should pay attention precisely to those places in the poem that are
unclear or obscure and that appear to run counter to our common
sense. The strange elements in Homer’s narrative are proof not that he
was indulging in a flight of fancy but that he wished to convey some
hidden significance. Therefore, these passages will repay the efforts of a
diligent and careful interpreter.[/left]
יא, עס קוקט אויס אז נאך בימי המקרא ביז מער ווי טויזענט יאר שפעטער פלעגט מען שרייבען אין פארטייטשען פאעזיע אויף א מהלך פין רמזים. איז דאך גאנץ פשוט אז די תורה איז געשריבען געווארען מיטן חכמהדיגער מהלך פין בימים ההם. אין מיט רעכט לערענט מען איר אפ אויף דעם אופן.
דאס וועט פארענטפערען יידל'ס שאלה פארוואס עפעס חז"ל זענען צוגעגאנגען מיט אזא מהלך. זיי האבען געטון די אנגענימענע מהלך פין אפלערנען חכמהדיגע געשרייבעכטס. ווייל דאס איז טאקע געווען די כוונה פין די חכמים שרייבערס נאך בימי המקרא.
עס איז כדאי צוזאמען מעיין זיין אין דעם בוך אין זעהן צו ער איז גערעכט מיט זיינע ראיות אז מען פלעגט שרייבען אין אפלערנען באופן פין riddles.
. איך האלט נאכאלס אז קול ומראה שוה איז א היבשער שפרינג פון די אויבנדערמאנטע דוגמה, אבער פאר א תנא דמסייע ליה איז עס זיכער גוט. אגב, די גמרא (יומא סא) לערנט ארויס אז די צוויי שעירים יום כיפור האבן געמוזט זיין שוין במראה, בגובהן, בדמים, בלקיחתן, ועוד, פון דעם פסוק שני שעירי, ווייל עס וואלט געקענט שטיין נאר שעירי און מיעוט רבים שנים. דו קלערסט אז מען קען דא אויך טרעפן עפעס א גוטער הסבר פארוואס מען קען נישט לערנען פשוט פשט?
