נשלח: דאנערשטאג פעברואר 06, 2014 6:17 pm
כ'וועל זאגן דעם ריינעם אמת, איך אליינס באקום די שיווערס, ווען כ'הייב אן איבערדערציילן יענע פאר וואכן.
אבער נאך אזויפיל פארציילן, קומט די צייט דאס צו פארצייכענען, כאטש ס'זענען פארהאנען מתנגדים צו געוויסע פרקים וואס איך שרייב דא, אבער היות מיין ציל מיטן שרייבן איז דווקא יא צו שרייבן דאס מערסטע וואס שייך, און איך האלט מיך נישט פאר קיין פלאכע קאפ, אז איך ווייס נישט וואס יא און וואס נישט, ממילא שרייב איך וואס איך האלט אז כ'קען יא.
ובכן, אפאר וואכן פארן ספעציעלע שטארקע פראצעדור, האט מיין יודענע ע''ה [אגב, היינט ווען איך שרייב די שורות איז איר יארצייט, ו' אדר ראשון, תנצב''ה] געקלערט אז ס'וואלט געווען א גוטע און פרישע זאך, צו ארויספארן אויף א שבת קיין בורנמוס, נעבן די ים.
אזויווי מיר זענען שוין אפאר יאר בעפאר געווען אין א שווערע מצב, ווען כ'האב געשפירט צוזאמגעפאלן און די אויספלוג איז געווען צו הילף, האט זי געקלערט אז אויך יעצט וועט עס איר געבן פרישע כוחות, און גוטע מוהט אנצוגיין מיט פראבעס, כאטש אלע ביז אהער זענען געווען נעגעטיוו.
מ'נעמט די פעקלעך, און מ'קומט אן צום באן סטאנציע, ווען מיר האבן שוין ב''ה א פיר יעריג קינד מיטצונעמען – מיט זיינע צוגעהערן.. און ער זיצט נישט איין, ברוך השם.. און א וועג פון צוויי א האלב שעה מיט טילטולים, גרייכן מיר צום סטאנציע אין בורנמוס, ווי א קאר סערוויס לייגט אונז אראפ אין פארענט פונעם קליינעם מאטעל.
די לעקטער זענען פארלאשן דארט, און וויפיל מיר קלאפן איז נישטא קיין צוריקקלאנג פון א אויפזעהער, האבן מיר געקלונגען דעם נומער זייערע, און יענער קומט שוין... ווארטן מיר ביים צוים אינמיטן נאכט, מיד און קאלט, ביז מיר טרעפן זיך אינעווייניג, און מ'גרייט זיך אויף שבת, קוקט אויס אליינס אינעם שטח.
אבער צומארגענס זעען מיר פרישע אורחים, איין פארפאלק פון געיטסהעד, וואס מיין יודענע באמערקט שנעל אז דאס זענען אייניקלעך פון אלטע שכנים אירע.. נאך א פארפאלק פון אונזער געגענד, אבער ליטוויש געשטימט, נישקשה, ווען מ'איז אין די פרעמד איז יעדע יוד היימיש.
מיר זענען זיך מסדר אינעם באשיידענעם דיינינגרום דארט, ווי מיין יונגעלע מיט זייערס, ווערן שנעל חברים און מ'שפילט ב''ה, און לאזן אונז רואיג דערווייל, און מיר האבן אפילו געקענט כאפן א שפאציר צום ים, פאר א קורצע צייט פארן שבת.
ממש ביים זמן, קומט צו פליען א קאר, איינער אליינס קומט ארויס פון דארט א היימישער כאניאקישער יודל, וואס האט זיך אלעס מיטגעברענגט, און מיר זעען זיך ארום מיט א אינטערעסאנטע קהילה.. ליטווישע חסידיש און גאר עקסטרים כאניאקיש, ביי איין שבת פארברענג.
מיר האבן יא געטראפן א האלבע שעה גאנג, א מנין אינעם קעלער פון א האטעל, וואס א ליובאוויטשער יוד איז דער אויפזעער, און האט געאייגענט א ווינקל פאר זיך און נאך יודען וואס קומען דאווענען דארט [כאטש רוב מנין זענען שוואך שומרי שבת..]
מוצאי שבת האבן מיר צוזאמען פארברענגט, ווען איינער האט דארט אפגעבראטן אפאר פארציעס לכבוד סעודת דוד מלכא משיחא, און מיר האבן אזוי פרייליך זיך באקענט, די מענער מיט די מענער, די פרויען מיט די פרויען, אז ס'האט זיך גארנישט געגלייבט אז איינע צווישן אונז גייט זיך אפגעזעגענען אין צוויי וואכן ארום..
מ'איז אהיימגעקומען מיט פרישע כוחות, און מ'גרייט זיך אויפן אפוינטמענט, ווי נישט מער ווי מ'שלאפט איין פאר א קארגע שעה, אבער די דראג וואס מ'ניצט איז א שטארקע וואס קען גורם זיין 'דיהיידרעישאן', ביז א האלבע וואך שפעטער, און דאס איז די עיקר סכנה.
ביז א וואך שפעטער נאכן פראצעדור, דארף מען זייער אכטונג געבן נישט צו טרונקען אסאך, און נישט צו ווייניג.. א מאדנע שפיל, אבער מיר זענען געווארן אנגעזאגט, אז די מינדעסטע מיחוש וואס זי וועט שפירן, זאל זי דאס שנעלסטע וואס שייך אריינגיין אין די נענסטע שפיטאל, ווייל ס'קען ווערן א סכנה.
אין די צייט פון די פראצעדור האב איך דווקא נישט געשפירט דערשראקן, ס'האט מיר נישט איינגעפאלן אז ס'איז א אזא געוואגטע זאך, און נאכן פראצעדור זענען מיר אפילו גערן געפארן מיטן באס אהיים, נישט קלערנדיג אז מ'דארף אכטונג געבן זיך נישט אויסצומוטשען און דארפן נאכדעם טרונקן אסאך.
אבער נאך עטליכע טעג, דאס הייסט מאנטיג איז געווען די פראצעדור און דאנערשטיג נאכמיטאג האט זיך אנגעהויבן שפירן אז ס'טויג נישט אינגאנצן, און לויט די אנזאג דארף מען וואס שנעלער מעלדן די דאקטאר, און ער האט אונז געשיקט א אימייל, וואס דאס האט זי מיטגענומען מיט זיך צום וועג צום שפיטאל.
וויבאלד ס'געווען דאנערשטיג נאכמיטאג, האט זי אפגעמאכט, אז זי ווייסט נישט ווי לאנג ס'וועט זיך פארשלעפן אין שפיטאל, ממילא האט זיך שנעל אויפגערייניגט די הויז לכבוד שבת, אויסגעשפרייט די שבת טישטיך, און אנגעגרייט די לייכטער, און ווען אלעס איז געווען גרייט, האט זי שנעל געקויפט א נאכטמאל פאר מיר, און הערשט נאכדעם זיך אוועקגעלאזט אין שפיטאל.
ווען איך זאל וויסן ווי ערנסט דאס קען זיין, וואלט איך נישט געלאזט איר דאס טון, נאך אויפקלינען נאך לויפן קויפן נאכטמאל, אבער ווער ס'האט איר געקענט האט פארשטאנען אז ביי איר איז דאס געווען נאטורליך, כאילו איך זאל איר נישט זאגן קיין ווארט, זאל אלעס זיין כשורה, און אזוי קען זי ווייטער אנגיין מיט איר מסירות נפש..
די שפיטאל האט גלייך פארשטאנען פונעם צעטל אז זי דארף באלדיגע הילף, און מ'האט גראדע איר געלייגט אונטער אויפזיכט, וואס זעט מ'זאל רעדוצירן די פולע וואסער וואס האט זיך אנגעזאמעלט אינעם גוף, צוליב די שטופקראפט פונעם גוף ווען ס'פעלט וואסער, ארבעט עס שנעלער צו באקומען וואסער, אבער יעצט איז צופיל 'פלואיד' א סכנה, האט מען אין שפיטאל עס געדארפט 'לעוולען' מיט שכל.
כ'ווייס נישט ווער גענוי איז שולדיג, אבער נאך עטליכע שעה, און פון דאן ביז צוויי טעג, איז די אויפזיכט געווארן זייער פארנאכלעסיגט! זי האט פארפירט אז זי פילט שרעקליכע היץ, זי שפירט אז זי איז אנגעבלאזן פון וואסער, און מ'זאל איר כאטש געבן מער אקסעדשין.
אבער זי האט גערעדט צום לאמפ!
ס'געווען דעמאלטס עפעס חאגע צייט, וואס די געווענליכע גוטע נירסעס האבן איבערגעלאזט נאך זיך א שטאב פון סטודענטס, וואס האבן נישט געוואוסט צו פשוט פארנאכלעסיגט די ארבעט, און מיין יודענע האט דורכן שבת געשפירט ערגער און ערגער.
ווען איך בין אנגעקומען מוצאי שבת אהין, האב איך איר געפרעגט פארוואס זי קוקט אויס אזוי בלאס, זאגט זי אז זי ברעכט שוין די וויפעלטע מאל, און קיינער זאגט איר נישט וואס צו טון, האט זיך שפאצירט ארום און ארום אין די שפיטאל, און ס'ווערט נישט בעסער.
איך פרעג איר צו זי וויל מער אקסעדזשין, זאגט זי, זיכער! אבער די נירס זאגט אז אן א דאקטאר טאר מען עס נישט ארויפריקן..
איך געב עס א ריק ארויף אפאר נומערן.. און זי האט ממש געשפירט די אטעם קומט צוריק גרינגער, און זי האט זיך אראפגעלייגט כאפן די כוחות, האב איך איר געלאזט זיך אפרוען און דערווייל אהיימגעפארן.
נאך עטליכע שעה, איז קיין דאקטאר נישט געווען צו באקומען, אבער נירסעס בטלניות.. יא! און נאך וויפיל מ'ברויך.. און יענע האט צוריק אראפגעריקט די אקסעדזשין.. און האלבע נאכט האט מיין יודענע גע'חלש'ט.. האט מען 'שנעל' פארשאפט א דאקטאר.
יענע דאקטאר זאגט מ'זאל איר אריינפירן צו 'רענטגען' [עקסרעי] און ער זעט די עקסרעי, און שרייעט: גלייך אריין אין ICU, אינטענס אף קער, ווייל ס'צרות!
כ'וויל אביסל אויסקלארן וואס דא איז געווען.
ווי באקאנט די סיסטעם אין ענגלאנד ביי רפואה, אז ס'נישטא אין די שפיטעלער די זעלבע אחריות אויף איין ספעציעלע דאקטאר, ס'איז א סיסטעם אז יעדע פאר שעה טוישן זיך די דאקטוירים, און דער דאקטאר פון זונטאג אינדערפרי קען נישט די מצב פון ביינאכט, און מאנטיג פון דינסטיג נישט.
ממילא קען מען שוין גוט פארשטיין, אז אזא סיסטעם קען מען צומאל רעדן צום לאמפ! די רעגירונג צאלט די דאקטוירים און זיי האבן נישט די פרעשור צו האבן וואס מער פאציענטן, ווייל זיי באקומען זייער געהאלט אויפן סיסטעם.
דארט ווי בוני עולם צאלט, איז אייגענע באצאלטע דאקטוירים, ממילא איז די אחריות גאר אהערגעשטעלט, אבער אזא מצב ווען מ'דארף צוקומען צום שפיטאל, איז עס ווי איר לייענט דא.
דארט אינעם ספעשל קער אפטיילונג, איז זי שוין געווען אונטער א שטרענגע אויפזיכט, אבער אויך די זעלבע סיסטעם, אז וואס זי האט פארציילט פארן דאקטאר אינדערפרי, האט דער דאקטאר נאכמיטאג נישט געהערט, נאר געקוקט אויף די רעקארדס אויף לפי זה ווייטער באהאנדעלט.
מאנטיג פארנאכטס האב איך געזען אז די זאך שלעפט זיך שוין זייער שטארק, און מ'דארף דא זען וואס גייט פאר.
איך בין געפארן צום שפיטאל מיט מיין שווער און שוויגער, און דא האט פאסירט א עמאציאנאלע זאך, אז מיין יודענע האט דערווייל נישט געהאט פארציילט פאר קיין נברא אין די וועלט, אז זי ליגט דא צוליב א פראצעדור וואס איז געווארן פראבלעמאטיש.
אלע האבן געמיינט אז ס'איז א שווערע עמאניע, וואס האט איר צוגעבינדן צום קראנקן בעט, און אלעס האט זיך געטון אזוי בסוד, ווייל איך האב איר אלץ געבעטן אז זי זאל ווי ווייניגער אריינמישן מענטשן ארום.
און זי רופט מיך נאנט צום בעט, און פרעגט מיך שטיל, צו יעצט מעג זי פארציילן שוין פאר איר מאמע, וואס איז דא געווען כמעט א גאנצע טאג, און זי שפירט אז זי מוז איר פארציילן אז ס'נישט סתם עמאניע.
אוודאי מעגסטו איר זאגן.. איך האב נישט געטראכט אז זי ווייסט נאכנישט..
אז דו האסט מיר נישט געגעבן רשות, האב איך איר קיין ווארט נישט פארציילט.
און ווען זי האט פארציילט פאר איר מאמע, פארשטייט זיך איז עס געווען זייער מאדנע, ווייל ס'איז געווען א שטיקל רוגזא פארוואס מ'האט איר טאקע נישט פארציילט גארנישט ביז היינט אז מ'מאכט אזאנס, וועלכע מאמע וויל נישט וויסן.
און נאך א מזל אז כאטש יעצט האט זי איר פארציילט, ווייל אויב וואלט זי אויסגעפונען שפעטער לאחר המעשה, וואלט עס געווען זייער ווייטאגליך און אומפארגעבליך.
מיר האבן געזען אז אלעס ווערט ברוך השם בעסער, עד כדי כך, אז מיין יודענע האט זיך מער אויפגעזעצט, און גערופן אפאר דאקטורים און נירסעס, און זיי גאר געגעבן א מוסר דרשה! היתכן מ'האט מיר געלאזט אייער נעכטן אן אויפזיכט? ווילט עטץ מיר טאקע אוועקלייגן?..
איך האב איר געבעטן נישט צו שרייען און רעדן אזוי צו זיי, אבער זי איז געווען זייער בייז, און מיר געזאגט, אז זי האט געשפירט נעכטן ווי זי גייט אויס, און קען נישט כאפן די אטעם, און אפילו יעצט איז עס נאכנישט אזוי בסדר ווייל מ'האט פארנאכלעסיגט פון אנהייב.
אז מיר האבן געזען אז אלעס איז סטאביל, האבן מיר זיך געוואונטשן א גוטע נאכט, און זיך געוואנדן צום טיר אהיימצופארן.
מיין יודענע האט קיינמאל נישט געהאט א פראבלעם צו בלייבן אליינס איז שפיטאל, און יעצט אויך האט זיך מיר געוויזן און געשעפשעט, 'בשורות טובות' א גוטע נאכט!!! וואס דאס איז געווען אירע לעצטע ווערטער..
ממש א דריי פערטל שעה נאך וואס איך בין אהיימגעקומען, קלונגט די טעלעפאן, און מיין געטרייע שוואגער יעקב יוסף ווייס, זאגט מיר, אז די מצב איז געווארן געפערליך, מ'האט דיין יודענע ארויפגעלייגט אויף א רעספערעיטער! איך ווארט דיך אונטן, קום שנעל, איך פאר צום שפיטאל!
מיינע מחשבות האבן אנגעהויבן אויסבילדן ווילדע סצענעס.. שוין דעם פארגאנגענעם שבת ווען כ'בין געזעצן אליינס אויפן קאויטש, האב איך באקומען מאדנע מחשבות, קוקענדיג אויף די לעכט וואס צאנקן.. וואס וועט זיין אויב זי קומט נישט אהיים? איך האב גלייך פארטריבן שבת קודש די מחשבות לא טובות.
אבער יעצט האב איך נישט געקענט טראכטן נאר פון קריטישע מאמענטן, ווייל א רעספערעיטער? מיין יודענע? וואס גייט פאר?
איך בין אנגעקומען דארט אין שפיטאל, זאגט מען מיר אז מ'קען נישט אריינגיין, ווייל פיר גרויסע דאקטורים ארבעטן אויף איר, און מ'וועט מיך באלד רופן מיט די העלט אפדעיט.
איך האב נישט פארליטן די אנגעצויגענע אטמאספער ווי איך און מיין שווער שוויגער און שוואגער זענען געזעצן אויף שפילקעס אינדרויסן, האב איך פראבירט צו מאכן א ווערטל, אבער ס'נישט געפאלן אין די ריכטיגע צייט.. און כ'האב מיך געשפירט ווי א שוטה.
בין איך ארויסגעגאנגען אין קארידאר שפאצירן אביסל, און מיין שוואגער האט פראבירט צו נאשן וואס גייט פאר אונטער דעם פארשלאסענען טיר, ווי אונטער א פורהאנג האט זיך אנגעזען אז ס'טוט זיך עפעס זייער אנגעצויגן.
אינמיטן נאכט טוט זיך קיינמאל נישט אזא לויפעריי פון נירסעס און דאקטוירים, און כ'האב נישט געוואלט טראכטן..
אבער צולאנג האב איך נישט געדארפט טראכטן, ווען א נירס האט אונז פארבעטן אין א פריוואטע שטוב, און האט קלאר אין די אויגן געזאגט, אז ס'קוקט אויס אז יעצט זענען אירע לעצטע מינוטען!
יא, פיר דאקטורים פראבירן נאכאלץ איר שאקן, ארויסנעמען וואס מער וואסער פון די קערפער, אבער צו אסאך שטרענגט אן די הארץ, ממילא איז די מצב געבליבן אז אויב מיר ווילן זיין מיט איר אין די לעצטע מינוטן, קענען מיר יעצט אריינגיין!
ס'געווארן א בהלה אין שטוב, אויסער איך! איך האב זיך גלייך ארענטירט, און געזאגט איך גיי אריין..
ניין, גיי נישט האט מיין משפחה געשריגן אויף מיר.. אבער איך בין שוין געווען אינדרויסן, און איך בין אריין אונטערן פורהאנג, און געזען אז זיי האבן זיך שוין מייאש געווען, און נאר די רעספערעיטער ארבעט, און קיינער איז נישט דארט מער.
מיינע מחשבות זענען געווארן זייער געטוישט אין יענע רגעים, איך זע מיין יודענע ליגן מיט א שמייכל, כ'ווייס נישט וואס איך זע.. די סקרין העכער איר לויפן ארויף און אראפ די נומערן.. מ'זעט אז זי גייט אויס.. אבער נאר אויפן מאשין זעט מען, זי קוקט נישט אויס אויסגעלאשן, פארקערט איך שפיר אז זי וועט הערן וואס איך וועל איר יעצט זאגן.
א נירס איז אריינגעקומען און אוועקגעשטעלט א גלעזל וואסער פאר מיר.. איך האב מיך באדאנקט, און זיך געפריידט אז זי איז צוריק ארויס, ווייל יעצט איז עס!
די רגעים וואס איך האב הויעך געמאכט א שהכל! און זיך באלד דערויף אנגערופן נאנט צו אירע אויערן, הער מיך אויס, די געדענקסט אוודאי די הייליגע סיפורי מופת וואס איך האב דיר אלץ דערציילט וועגן דעם הייליגן צדיק ר' מאטעלע מטשערנאביל זצוק''ל, ווי ער האט מתקן געווען נשמות, און ווי כ'פלעג פארציילן וועגן השארת הנפש.
ווער נאך ווי די, זעט יעצט אזוי גוט, אז אלעס איז אמת!
מיר האבן צוזאמען געלעבט כמעט זיבן יאר, און צוזאמען זיך א עצה געגעבן, און ס'געווען באשערט אז די לעצטע רגעים זאלן מיר אזוי רוען אין א הימל'דיגע אטמאספער, און איך האב אנגעהויבן זאגן בעל פה, ויהי נועם, המלאך הגואל, און וואס כ'האב געדענקט הייליגע פסוקים אויפן צונג.
ווען דער דאקטאר באווייזט זיך פלוצלינג, און פרעגט מיר צו ער קען שוין אויסשאלטערן די רעספערעיטער..
ניין ניין, האב איך געזאגט, איטס נאט יור האנאר'ס דזשאב טו דא דיס.. פליז ליוו היר..
ער האט פארלאזט דעם שטוב, און כ'זע די נומערן לויפן נידריגער און נידריגער, ס'הייבט אן פייפן נאכאנאנד, און מיט לענגערע פייפן, וואס מיינט אז...
זיי האבן שוין אויסגעלאשן די קנעפל וואס לאזט הערן די פייפן, און איך זע אז די מינוטן ווערן סעקונדעס.. א פחד האט מיר באנומען, ווען כ'שפיר בחוש אז זי איז מער נישטא.. אבער איך וועל איר נישט איבערלאזן ביז די לעצטע אטעם!
ווען די לעצטע נומער האט געוויזן זערא, האב איך געבעטן די נירס עס לאזן כאטש נאך פינעף מינוט אזוי, דאן ווען ס'איז אריבער פינעף מינוט, און ס'געענדיגט, האב איך ארויסגעפיצט פון דארט, און פארגעסן אז מ'דארף שמירה..
אבער מיין געטרייע שוואגער איז דאן אריינגעקומען און זיך געשטעלט אויף שמירה.
איך האב פשוט געכאפט א געפערליכע בויך וויי, און נאטורליך זיך מסדר געווען, און צוריקגעקומען, ווען די משפחה איז איינגעוויקעלט אין געוויין, אבער איך האב נאכנישט פארגעסן יענע מינוטן פריער ווי איך האב איר באגלייט מיט הייליגע מחשבות.
גוטע בשורות זאל מען שוין הערן.
המשך יבוא בעזרת ה',
אבער נאך אזויפיל פארציילן, קומט די צייט דאס צו פארצייכענען, כאטש ס'זענען פארהאנען מתנגדים צו געוויסע פרקים וואס איך שרייב דא, אבער היות מיין ציל מיטן שרייבן איז דווקא יא צו שרייבן דאס מערסטע וואס שייך, און איך האלט מיך נישט פאר קיין פלאכע קאפ, אז איך ווייס נישט וואס יא און וואס נישט, ממילא שרייב איך וואס איך האלט אז כ'קען יא.
ובכן, אפאר וואכן פארן ספעציעלע שטארקע פראצעדור, האט מיין יודענע ע''ה [אגב, היינט ווען איך שרייב די שורות איז איר יארצייט, ו' אדר ראשון, תנצב''ה] געקלערט אז ס'וואלט געווען א גוטע און פרישע זאך, צו ארויספארן אויף א שבת קיין בורנמוס, נעבן די ים.
אזויווי מיר זענען שוין אפאר יאר בעפאר געווען אין א שווערע מצב, ווען כ'האב געשפירט צוזאמגעפאלן און די אויספלוג איז געווען צו הילף, האט זי געקלערט אז אויך יעצט וועט עס איר געבן פרישע כוחות, און גוטע מוהט אנצוגיין מיט פראבעס, כאטש אלע ביז אהער זענען געווען נעגעטיוו.
מ'נעמט די פעקלעך, און מ'קומט אן צום באן סטאנציע, ווען מיר האבן שוין ב''ה א פיר יעריג קינד מיטצונעמען – מיט זיינע צוגעהערן.. און ער זיצט נישט איין, ברוך השם.. און א וועג פון צוויי א האלב שעה מיט טילטולים, גרייכן מיר צום סטאנציע אין בורנמוס, ווי א קאר סערוויס לייגט אונז אראפ אין פארענט פונעם קליינעם מאטעל.
די לעקטער זענען פארלאשן דארט, און וויפיל מיר קלאפן איז נישטא קיין צוריקקלאנג פון א אויפזעהער, האבן מיר געקלונגען דעם נומער זייערע, און יענער קומט שוין... ווארטן מיר ביים צוים אינמיטן נאכט, מיד און קאלט, ביז מיר טרעפן זיך אינעווייניג, און מ'גרייט זיך אויף שבת, קוקט אויס אליינס אינעם שטח.
אבער צומארגענס זעען מיר פרישע אורחים, איין פארפאלק פון געיטסהעד, וואס מיין יודענע באמערקט שנעל אז דאס זענען אייניקלעך פון אלטע שכנים אירע.. נאך א פארפאלק פון אונזער געגענד, אבער ליטוויש געשטימט, נישקשה, ווען מ'איז אין די פרעמד איז יעדע יוד היימיש.
מיר זענען זיך מסדר אינעם באשיידענעם דיינינגרום דארט, ווי מיין יונגעלע מיט זייערס, ווערן שנעל חברים און מ'שפילט ב''ה, און לאזן אונז רואיג דערווייל, און מיר האבן אפילו געקענט כאפן א שפאציר צום ים, פאר א קורצע צייט פארן שבת.
ממש ביים זמן, קומט צו פליען א קאר, איינער אליינס קומט ארויס פון דארט א היימישער כאניאקישער יודל, וואס האט זיך אלעס מיטגעברענגט, און מיר זעען זיך ארום מיט א אינטערעסאנטע קהילה.. ליטווישע חסידיש און גאר עקסטרים כאניאקיש, ביי איין שבת פארברענג.
מיר האבן יא געטראפן א האלבע שעה גאנג, א מנין אינעם קעלער פון א האטעל, וואס א ליובאוויטשער יוד איז דער אויפזעער, און האט געאייגענט א ווינקל פאר זיך און נאך יודען וואס קומען דאווענען דארט [כאטש רוב מנין זענען שוואך שומרי שבת..]
מוצאי שבת האבן מיר צוזאמען פארברענגט, ווען איינער האט דארט אפגעבראטן אפאר פארציעס לכבוד סעודת דוד מלכא משיחא, און מיר האבן אזוי פרייליך זיך באקענט, די מענער מיט די מענער, די פרויען מיט די פרויען, אז ס'האט זיך גארנישט געגלייבט אז איינע צווישן אונז גייט זיך אפגעזעגענען אין צוויי וואכן ארום..
מ'איז אהיימגעקומען מיט פרישע כוחות, און מ'גרייט זיך אויפן אפוינטמענט, ווי נישט מער ווי מ'שלאפט איין פאר א קארגע שעה, אבער די דראג וואס מ'ניצט איז א שטארקע וואס קען גורם זיין 'דיהיידרעישאן', ביז א האלבע וואך שפעטער, און דאס איז די עיקר סכנה.
ביז א וואך שפעטער נאכן פראצעדור, דארף מען זייער אכטונג געבן נישט צו טרונקען אסאך, און נישט צו ווייניג.. א מאדנע שפיל, אבער מיר זענען געווארן אנגעזאגט, אז די מינדעסטע מיחוש וואס זי וועט שפירן, זאל זי דאס שנעלסטע וואס שייך אריינגיין אין די נענסטע שפיטאל, ווייל ס'קען ווערן א סכנה.
אין די צייט פון די פראצעדור האב איך דווקא נישט געשפירט דערשראקן, ס'האט מיר נישט איינגעפאלן אז ס'איז א אזא געוואגטע זאך, און נאכן פראצעדור זענען מיר אפילו גערן געפארן מיטן באס אהיים, נישט קלערנדיג אז מ'דארף אכטונג געבן זיך נישט אויסצומוטשען און דארפן נאכדעם טרונקן אסאך.
אבער נאך עטליכע טעג, דאס הייסט מאנטיג איז געווען די פראצעדור און דאנערשטיג נאכמיטאג האט זיך אנגעהויבן שפירן אז ס'טויג נישט אינגאנצן, און לויט די אנזאג דארף מען וואס שנעלער מעלדן די דאקטאר, און ער האט אונז געשיקט א אימייל, וואס דאס האט זי מיטגענומען מיט זיך צום וועג צום שפיטאל.
וויבאלד ס'געווען דאנערשטיג נאכמיטאג, האט זי אפגעמאכט, אז זי ווייסט נישט ווי לאנג ס'וועט זיך פארשלעפן אין שפיטאל, ממילא האט זיך שנעל אויפגערייניגט די הויז לכבוד שבת, אויסגעשפרייט די שבת טישטיך, און אנגעגרייט די לייכטער, און ווען אלעס איז געווען גרייט, האט זי שנעל געקויפט א נאכטמאל פאר מיר, און הערשט נאכדעם זיך אוועקגעלאזט אין שפיטאל.
ווען איך זאל וויסן ווי ערנסט דאס קען זיין, וואלט איך נישט געלאזט איר דאס טון, נאך אויפקלינען נאך לויפן קויפן נאכטמאל, אבער ווער ס'האט איר געקענט האט פארשטאנען אז ביי איר איז דאס געווען נאטורליך, כאילו איך זאל איר נישט זאגן קיין ווארט, זאל אלעס זיין כשורה, און אזוי קען זי ווייטער אנגיין מיט איר מסירות נפש..
די שפיטאל האט גלייך פארשטאנען פונעם צעטל אז זי דארף באלדיגע הילף, און מ'האט גראדע איר געלייגט אונטער אויפזיכט, וואס זעט מ'זאל רעדוצירן די פולע וואסער וואס האט זיך אנגעזאמעלט אינעם גוף, צוליב די שטופקראפט פונעם גוף ווען ס'פעלט וואסער, ארבעט עס שנעלער צו באקומען וואסער, אבער יעצט איז צופיל 'פלואיד' א סכנה, האט מען אין שפיטאל עס געדארפט 'לעוולען' מיט שכל.
כ'ווייס נישט ווער גענוי איז שולדיג, אבער נאך עטליכע שעה, און פון דאן ביז צוויי טעג, איז די אויפזיכט געווארן זייער פארנאכלעסיגט! זי האט פארפירט אז זי פילט שרעקליכע היץ, זי שפירט אז זי איז אנגעבלאזן פון וואסער, און מ'זאל איר כאטש געבן מער אקסעדשין.
אבער זי האט גערעדט צום לאמפ!
ס'געווען דעמאלטס עפעס חאגע צייט, וואס די געווענליכע גוטע נירסעס האבן איבערגעלאזט נאך זיך א שטאב פון סטודענטס, וואס האבן נישט געוואוסט צו פשוט פארנאכלעסיגט די ארבעט, און מיין יודענע האט דורכן שבת געשפירט ערגער און ערגער.
ווען איך בין אנגעקומען מוצאי שבת אהין, האב איך איר געפרעגט פארוואס זי קוקט אויס אזוי בלאס, זאגט זי אז זי ברעכט שוין די וויפעלטע מאל, און קיינער זאגט איר נישט וואס צו טון, האט זיך שפאצירט ארום און ארום אין די שפיטאל, און ס'ווערט נישט בעסער.
איך פרעג איר צו זי וויל מער אקסעדזשין, זאגט זי, זיכער! אבער די נירס זאגט אז אן א דאקטאר טאר מען עס נישט ארויפריקן..
איך געב עס א ריק ארויף אפאר נומערן.. און זי האט ממש געשפירט די אטעם קומט צוריק גרינגער, און זי האט זיך אראפגעלייגט כאפן די כוחות, האב איך איר געלאזט זיך אפרוען און דערווייל אהיימגעפארן.
נאך עטליכע שעה, איז קיין דאקטאר נישט געווען צו באקומען, אבער נירסעס בטלניות.. יא! און נאך וויפיל מ'ברויך.. און יענע האט צוריק אראפגעריקט די אקסעדזשין.. און האלבע נאכט האט מיין יודענע גע'חלש'ט.. האט מען 'שנעל' פארשאפט א דאקטאר.
יענע דאקטאר זאגט מ'זאל איר אריינפירן צו 'רענטגען' [עקסרעי] און ער זעט די עקסרעי, און שרייעט: גלייך אריין אין ICU, אינטענס אף קער, ווייל ס'צרות!
כ'וויל אביסל אויסקלארן וואס דא איז געווען.
ווי באקאנט די סיסטעם אין ענגלאנד ביי רפואה, אז ס'נישטא אין די שפיטעלער די זעלבע אחריות אויף איין ספעציעלע דאקטאר, ס'איז א סיסטעם אז יעדע פאר שעה טוישן זיך די דאקטוירים, און דער דאקטאר פון זונטאג אינדערפרי קען נישט די מצב פון ביינאכט, און מאנטיג פון דינסטיג נישט.
ממילא קען מען שוין גוט פארשטיין, אז אזא סיסטעם קען מען צומאל רעדן צום לאמפ! די רעגירונג צאלט די דאקטוירים און זיי האבן נישט די פרעשור צו האבן וואס מער פאציענטן, ווייל זיי באקומען זייער געהאלט אויפן סיסטעם.
דארט ווי בוני עולם צאלט, איז אייגענע באצאלטע דאקטוירים, ממילא איז די אחריות גאר אהערגעשטעלט, אבער אזא מצב ווען מ'דארף צוקומען צום שפיטאל, איז עס ווי איר לייענט דא.
דארט אינעם ספעשל קער אפטיילונג, איז זי שוין געווען אונטער א שטרענגע אויפזיכט, אבער אויך די זעלבע סיסטעם, אז וואס זי האט פארציילט פארן דאקטאר אינדערפרי, האט דער דאקטאר נאכמיטאג נישט געהערט, נאר געקוקט אויף די רעקארדס אויף לפי זה ווייטער באהאנדעלט.
מאנטיג פארנאכטס האב איך געזען אז די זאך שלעפט זיך שוין זייער שטארק, און מ'דארף דא זען וואס גייט פאר.
איך בין געפארן צום שפיטאל מיט מיין שווער און שוויגער, און דא האט פאסירט א עמאציאנאלע זאך, אז מיין יודענע האט דערווייל נישט געהאט פארציילט פאר קיין נברא אין די וועלט, אז זי ליגט דא צוליב א פראצעדור וואס איז געווארן פראבלעמאטיש.
אלע האבן געמיינט אז ס'איז א שווערע עמאניע, וואס האט איר צוגעבינדן צום קראנקן בעט, און אלעס האט זיך געטון אזוי בסוד, ווייל איך האב איר אלץ געבעטן אז זי זאל ווי ווייניגער אריינמישן מענטשן ארום.
און זי רופט מיך נאנט צום בעט, און פרעגט מיך שטיל, צו יעצט מעג זי פארציילן שוין פאר איר מאמע, וואס איז דא געווען כמעט א גאנצע טאג, און זי שפירט אז זי מוז איר פארציילן אז ס'נישט סתם עמאניע.
אוודאי מעגסטו איר זאגן.. איך האב נישט געטראכט אז זי ווייסט נאכנישט..
אז דו האסט מיר נישט געגעבן רשות, האב איך איר קיין ווארט נישט פארציילט.
און ווען זי האט פארציילט פאר איר מאמע, פארשטייט זיך איז עס געווען זייער מאדנע, ווייל ס'איז געווען א שטיקל רוגזא פארוואס מ'האט איר טאקע נישט פארציילט גארנישט ביז היינט אז מ'מאכט אזאנס, וועלכע מאמע וויל נישט וויסן.
און נאך א מזל אז כאטש יעצט האט זי איר פארציילט, ווייל אויב וואלט זי אויסגעפונען שפעטער לאחר המעשה, וואלט עס געווען זייער ווייטאגליך און אומפארגעבליך.
מיר האבן געזען אז אלעס ווערט ברוך השם בעסער, עד כדי כך, אז מיין יודענע האט זיך מער אויפגעזעצט, און גערופן אפאר דאקטורים און נירסעס, און זיי גאר געגעבן א מוסר דרשה! היתכן מ'האט מיר געלאזט אייער נעכטן אן אויפזיכט? ווילט עטץ מיר טאקע אוועקלייגן?..
איך האב איר געבעטן נישט צו שרייען און רעדן אזוי צו זיי, אבער זי איז געווען זייער בייז, און מיר געזאגט, אז זי האט געשפירט נעכטן ווי זי גייט אויס, און קען נישט כאפן די אטעם, און אפילו יעצט איז עס נאכנישט אזוי בסדר ווייל מ'האט פארנאכלעסיגט פון אנהייב.
אז מיר האבן געזען אז אלעס איז סטאביל, האבן מיר זיך געוואונטשן א גוטע נאכט, און זיך געוואנדן צום טיר אהיימצופארן.
מיין יודענע האט קיינמאל נישט געהאט א פראבלעם צו בלייבן אליינס איז שפיטאל, און יעצט אויך האט זיך מיר געוויזן און געשעפשעט, 'בשורות טובות' א גוטע נאכט!!! וואס דאס איז געווען אירע לעצטע ווערטער..
ממש א דריי פערטל שעה נאך וואס איך בין אהיימגעקומען, קלונגט די טעלעפאן, און מיין געטרייע שוואגער יעקב יוסף ווייס, זאגט מיר, אז די מצב איז געווארן געפערליך, מ'האט דיין יודענע ארויפגעלייגט אויף א רעספערעיטער! איך ווארט דיך אונטן, קום שנעל, איך פאר צום שפיטאל!
מיינע מחשבות האבן אנגעהויבן אויסבילדן ווילדע סצענעס.. שוין דעם פארגאנגענעם שבת ווען כ'בין געזעצן אליינס אויפן קאויטש, האב איך באקומען מאדנע מחשבות, קוקענדיג אויף די לעכט וואס צאנקן.. וואס וועט זיין אויב זי קומט נישט אהיים? איך האב גלייך פארטריבן שבת קודש די מחשבות לא טובות.
אבער יעצט האב איך נישט געקענט טראכטן נאר פון קריטישע מאמענטן, ווייל א רעספערעיטער? מיין יודענע? וואס גייט פאר?
איך בין אנגעקומען דארט אין שפיטאל, זאגט מען מיר אז מ'קען נישט אריינגיין, ווייל פיר גרויסע דאקטורים ארבעטן אויף איר, און מ'וועט מיך באלד רופן מיט די העלט אפדעיט.
איך האב נישט פארליטן די אנגעצויגענע אטמאספער ווי איך און מיין שווער שוויגער און שוואגער זענען געזעצן אויף שפילקעס אינדרויסן, האב איך פראבירט צו מאכן א ווערטל, אבער ס'נישט געפאלן אין די ריכטיגע צייט.. און כ'האב מיך געשפירט ווי א שוטה.
בין איך ארויסגעגאנגען אין קארידאר שפאצירן אביסל, און מיין שוואגער האט פראבירט צו נאשן וואס גייט פאר אונטער דעם פארשלאסענען טיר, ווי אונטער א פורהאנג האט זיך אנגעזען אז ס'טוט זיך עפעס זייער אנגעצויגן.
אינמיטן נאכט טוט זיך קיינמאל נישט אזא לויפעריי פון נירסעס און דאקטוירים, און כ'האב נישט געוואלט טראכטן..
אבער צולאנג האב איך נישט געדארפט טראכטן, ווען א נירס האט אונז פארבעטן אין א פריוואטע שטוב, און האט קלאר אין די אויגן געזאגט, אז ס'קוקט אויס אז יעצט זענען אירע לעצטע מינוטען!
יא, פיר דאקטורים פראבירן נאכאלץ איר שאקן, ארויסנעמען וואס מער וואסער פון די קערפער, אבער צו אסאך שטרענגט אן די הארץ, ממילא איז די מצב געבליבן אז אויב מיר ווילן זיין מיט איר אין די לעצטע מינוטן, קענען מיר יעצט אריינגיין!
ס'געווארן א בהלה אין שטוב, אויסער איך! איך האב זיך גלייך ארענטירט, און געזאגט איך גיי אריין..
ניין, גיי נישט האט מיין משפחה געשריגן אויף מיר.. אבער איך בין שוין געווען אינדרויסן, און איך בין אריין אונטערן פורהאנג, און געזען אז זיי האבן זיך שוין מייאש געווען, און נאר די רעספערעיטער ארבעט, און קיינער איז נישט דארט מער.
מיינע מחשבות זענען געווארן זייער געטוישט אין יענע רגעים, איך זע מיין יודענע ליגן מיט א שמייכל, כ'ווייס נישט וואס איך זע.. די סקרין העכער איר לויפן ארויף און אראפ די נומערן.. מ'זעט אז זי גייט אויס.. אבער נאר אויפן מאשין זעט מען, זי קוקט נישט אויס אויסגעלאשן, פארקערט איך שפיר אז זי וועט הערן וואס איך וועל איר יעצט זאגן.
א נירס איז אריינגעקומען און אוועקגעשטעלט א גלעזל וואסער פאר מיר.. איך האב מיך באדאנקט, און זיך געפריידט אז זי איז צוריק ארויס, ווייל יעצט איז עס!
די רגעים וואס איך האב הויעך געמאכט א שהכל! און זיך באלד דערויף אנגערופן נאנט צו אירע אויערן, הער מיך אויס, די געדענקסט אוודאי די הייליגע סיפורי מופת וואס איך האב דיר אלץ דערציילט וועגן דעם הייליגן צדיק ר' מאטעלע מטשערנאביל זצוק''ל, ווי ער האט מתקן געווען נשמות, און ווי כ'פלעג פארציילן וועגן השארת הנפש.
ווער נאך ווי די, זעט יעצט אזוי גוט, אז אלעס איז אמת!
מיר האבן צוזאמען געלעבט כמעט זיבן יאר, און צוזאמען זיך א עצה געגעבן, און ס'געווען באשערט אז די לעצטע רגעים זאלן מיר אזוי רוען אין א הימל'דיגע אטמאספער, און איך האב אנגעהויבן זאגן בעל פה, ויהי נועם, המלאך הגואל, און וואס כ'האב געדענקט הייליגע פסוקים אויפן צונג.
ווען דער דאקטאר באווייזט זיך פלוצלינג, און פרעגט מיר צו ער קען שוין אויסשאלטערן די רעספערעיטער..
ניין ניין, האב איך געזאגט, איטס נאט יור האנאר'ס דזשאב טו דא דיס.. פליז ליוו היר..
ער האט פארלאזט דעם שטוב, און כ'זע די נומערן לויפן נידריגער און נידריגער, ס'הייבט אן פייפן נאכאנאנד, און מיט לענגערע פייפן, וואס מיינט אז...
זיי האבן שוין אויסגעלאשן די קנעפל וואס לאזט הערן די פייפן, און איך זע אז די מינוטן ווערן סעקונדעס.. א פחד האט מיר באנומען, ווען כ'שפיר בחוש אז זי איז מער נישטא.. אבער איך וועל איר נישט איבערלאזן ביז די לעצטע אטעם!
ווען די לעצטע נומער האט געוויזן זערא, האב איך געבעטן די נירס עס לאזן כאטש נאך פינעף מינוט אזוי, דאן ווען ס'איז אריבער פינעף מינוט, און ס'געענדיגט, האב איך ארויסגעפיצט פון דארט, און פארגעסן אז מ'דארף שמירה..
אבער מיין געטרייע שוואגער איז דאן אריינגעקומען און זיך געשטעלט אויף שמירה.
איך האב פשוט געכאפט א געפערליכע בויך וויי, און נאטורליך זיך מסדר געווען, און צוריקגעקומען, ווען די משפחה איז איינגעוויקעלט אין געוויין, אבער איך האב נאכנישט פארגעסן יענע מינוטן פריער ווי איך האב איר באגלייט מיט הייליגע מחשבות.
גוטע בשורות זאל מען שוין הערן.
המשך יבוא בעזרת ה',
)