קאווע שטיבל

משכיל האט געשריבן:וואס מיינט ביי ב"ק אינו אלא בקלות ראש וזחות הדעת? און דאס איז אויך באונס

משכיל האט געשריבן:איך האב גקלערט אז פארדעם זאגט די משנה ברכות כ: אז ק"ש איז מען מהרהר אבער די ברכות נישט, ווייל עס איז שווערער הרהרור ווי זאגען, דוק ותשכח,י

scy4851 האט געשריבן:ברכות כ"ז

די גמרא ברענגט א מעשה פון א תלמוד ווער עס האט געפרעגט ר' יהושע אויב תפילת ערבית איז רשות אדער חובה. ר יהושע האט אוהם געענטפערט אז עס איז רשות.
דערנאך איז ער געגאנגען צו רבן גמליאל מיט דער זעלבע שאלה און רבן גמליאל האט אוהם געענטפערט אז עס איז א חובה. האט אוהם דער תלמוד געזאגט אז ר' יהושע האט דאך אוהם געזאגט אז עס איז א רשות. האט רבן גמליאל געזאגט פארען תלמוד לאמיר וואטען ביז אלע תלמודים קומען אריין און בית מדרש וכו' עיין שם כל הסיפור וויא מעהאט אראף געזעצט רבן גמליאל פון נשיאות און דערנאך האט מען אוהם צוריק געשטעלט.
צום סוף פון די גאנצע מעשה דארט אויף דף כ"ח זאגט די גמרא

ואותו תלמוד ר' שמעון בר יוחאי הוה

איך האב געהערט פון מיין רבי'ן ר מנשה קליין זצ"ל.

לכאורה דארף מען פארשטיין פארוואס איז געווען וויכטיג פאר די גמרא צו דערמאנען דעם נאמען פון תלמוד ווער עס האט אהנגעדרייט דער גאנצע פרשה.
נאך איז שווער. וויא אזוי האט דער תלמוד געמעגט גיין פרעגען פון א צווייטען חכם א שאלה וואס איין חכם האט אוהם שוין גענטפערט?

האט מיין רבי ז"ל געזאגט אז דער צווייטע קשיא איז פארענטפערט מיטען ערשטע קשיא.

דער הלכה פון נישט פרעגען די זעלבע שאלה פון צוויי חכמים גייט נאר אהן אויב דער שאלה איז הלכה למעשה. אויב אבער איינער פרעגט נאר להתלמד, מעג ער יא פרעגען פון מערערע תלמודי חכמים. אזוי לערענט ער דאך.
די גמרא ברענגט און שבת י"א, איינער ווער איז תורתו אומנתו דארף נישט מפסיק זיין פון לערנען פאר תפילה. און די גמרא זאגט דארט אז ר' שמעון בר יוחאי איז געווען תורתו אומנתו.

ממילא איז שוין זייער גוט די גמרא דא און ברכות
כדי צו באווארענען אז עס זאל נישט זיין שווער וויא אזוי דער תלמוד האט געמעגט פרעגען די זעלבע שאלה פון צוויי תלמודי חכמים האט די גמרא מפרסם געווען אז דער תלמוד איז געווען ר' שמעון בר יוחאי, וואס פאר אוהם איז דער שאלה בכלל נישט געווען להלכה למעשה.

קאווע טרינקער האט געשריבן:חסידים פארענטפערן זייער פארשלעפטקייט צו דאווענען מנחה אין די לעצטע מינוט, על סמך וואס די גמרא זאגט ס'איז אן ענין צו דאווענען עם דמדומי חמה.
פיין
אן עמוד פריער האלטן אסאך אמוראים אז נוסח התפילה איז "הבננו" - א מעין שמונה עשרה!
נאר וואס דען? אביי לייט אמאן דמתפלל תפלה קצרה. פיין מ'האט מורא פון א יחיד, אביי! כ'פארשטיי
יעצט גיי צוריק צו עמוד ב',
במערבא לייטו אמאן דמתפלל עם דמדומי חמה. - אלע חכמי ארץ ישראל, אלע! האבן געשאלטן דער וואס דאווענט מנחה שפעט.
נו?
אז מ'האט מורא פון אביי, וויאזוי פארלאזט מען זיך יום יום און מ'האט נישט מורא פון די קללה פון אלע חכמי ארץ ישראל????????????...

משה געציל האט געשריבן:וא״ר אלעזר מיום שחרב ביהמ״ק ״נפסקה״ חומת ברזל בין ישראל לאביהם שבשמים. (ברכות ל״ב:)
וואס איז דאס לשון נפסקה? אויבן אויף איז משמע אז עס איז געווען עפעס א חומה וואס האט מבדיל געווען און דאס איז אפגעהאקט געווארן בזמן החורבן, כאילו דער חומה המבדיל איז נישט דא, עס וואלט לכאורה געדארפט שטיין מיום שחרב ביהמ״ק חומת ברזל מפסקת וכדומה?