http://vps9000.inmotionhosting.com/~kavesh6/
http://vps9000.inmotionhosting.com/~kavesh6/viewtopic.php?t=16036
איך קריג זיך נישט ח״ו אויפן הייליגן רמב״ם, כ׳האב דאך געזאגט אז ס׳איז א פעלערהפטיגע ׳יא׳, דאס מיינט אז ׳יא׳ איז נישט עכט דאס ווארט, נאר אויף אזויפיל איזעס ׳יא׳ אז דו קענסט נישט בויען מאטעמאטישע לאגיק בעיסד אויף א ׳ניין׳מי אני האט געשריבן: און דא איז וואו דער רמב"ם איז מחולק מיט דיר. ניין, מ'קען נאר רעדן בדרך שלילה דערביי, און נישט קיין שום "יא" דערין. וכדציינתי, לדוגמא, לפנ"ט.
וואס דאס מיינט אין אנדערע ווערטער איז אז דו קענסט נישט זעהן, אינדירעקט, פון דאס וואס געשעהט אין נאטור, נישט אז די מושג פון ג-ט ״טוהט (ובמיוחד ״אקטיוולי״)״ בכלל, און נישט ״בכוונה וברצון״ בפרט, פעולות דערין.בְּתוֹךְ עַמִּי האט געשריבן:כ׳בין נישט קלאר אין דיין טערם ״אגענט הפועל״, און כ׳ווייס נישט פינקטליך וואס דו מיינסט מיט agential
ווי מ׳זעהט איז דאס אויך בשלילה - א דאָבּל נעגאטיוו וואס איז דא נישט קיין פּאזיטיוו.Maimonides' absolute transcendence concept of deity is made more explicit by drawing the full implications of the above statements and concretizing them with specific examples. Thus denying that God in any way is an object of human knowledge means that there is no being called God that the human person can understand or believe in. The very statement "God exists" is empty of content since the human mind has no idea of the entity referred to, and even if it did, would not know what existence in the case of such an entity means
Maimonides (in 1:58) attempts to give the statement "God exists" some measure of meaning without implying that it conveys knowledge of God. He says, "For instance, it has been demonstrated to us that some being necessarily exists other than those essences apprehended through the senses and which we comprehend by means of the intellect. We say of this something that it exists, that is to say, its nonexistence is impossible." What Maimonides seems to say is that "God exists" means "the nonexistence of some being of which we have no idea (but which we call 'God') is impossible." An interesting question of meaning is present here
דו ביסט יא מחולק מיט אים. ער זאגט נישט אז מ׳זאגט דערין א ״יא״ עד שיד אדם מגעת - ווי דו זאגסט, א פעלערהאפטיגע "יא". פארקערט, ער סטרעסט כסדר דורכאויס די נ׳ פרקים (ובפרט בפנ״ח) אז מ׳קען נאר רעדן פון ״ג-ט״, אויב רעדט מען בכלל דערפון, איז דאס נאר בשלילה, נאר בשלילה, נאר בשלילה, און נאכאמאל נאר בשלילה. ער זאגט, לדוגמא, בפנ״ט אז די מעסטונג פונעם חכם וואס איז יותר קרוב להשגה, איז מיט דעם וואס ער איז שולל נאך מער תוארים/זאכן מהא-ל.בְּתוֹךְ עַמִּי האט געשריבן:איך קריג זיך נישט ח״ו אויפן הייליגן רמב״ם, כ׳האב דאך געזאגט אז ס׳איז א פעלערהפטיגע ׳יא׳, דאס מיינט אז ׳יא׳ איז נישט עכט דאס ווארט, נאר אויף אזויפיל איזעס ׳יא׳ אז דו קענסט נישט בויען מאטעמאטישע לאגיק בעיסד אויף א ׳ניין׳מי אני האט געשריבן: און דא איז וואו דער רמב"ם איז מחולק מיט דיר. ניין, מ'קען נאר רעדן בדרך שלילה דערביי, און נישט קיין שום "יא" דערין. וכדציינתי, לדוגמא, לפנ"ט.
Maimonides was the most influential medieval Jewish exponent of the via negativa
According to Fagenblat, it is only in the modern period that negative theology really gains importance in general Jewish thought. Yeshayahu Leibowitz (1903-1994) was a prominent modern exponent of Jewish negative theology. According to Leibowitz, a person's faith is his commitment to obey God, meaning God's commandments, and this has nothing to do with a person's image of God. This must be so because Leibowitz thought that God cannot be described, that God's understanding is not man's understanding, and thus all the questions asked of God are out of place
דער מושג פון פעולה ווערט צוטיילט אין 4 חלקים פועל, מפעיל, פעולה, נפעל. דער פועל איז מפעיל א פעולה אינעם נפעל. מצד הבריאה ׳נפעל׳ זעט מען אז ס׳קומט פאר א ׳פעולה׳ ברצון ובכוונה (די 2 חלקים איז פשוט מאוד), יעצט בע״כ איז אויך דא א דירעקטער ׳מפעיל׳, אבער מיט דעם אלעם קען איך נישט זאגן אז דער ׳פועל׳ איז עס ׳מפעיל׳ אויף א וועג וואס ווייזט סיי וועלכע שינוי/חסרון אינעם פועל.מי אני האט געשריבן:וואס דאס מיינט אין אנדערע ווערטער איז אז דו קענסט נישט זעהן, אינדירעקט, פון דאס וואס געשעהט אין נאטור, נישט אז די מושג פון ג-ט ״טוהט (ובמיוחד ״אקטיוולי״)״ בכלל, און נישט ״בכוונה וברצון״ בפרט, פעולות דערין.בְּתוֹךְ עַמִּי האט געשריבן:כ׳בין נישט קלאר אין דיין טערם ״אגענט הפועל״, און כ׳ווייס נישט פינקטליך וואס דו מיינסט מיט agential
והא ראיה אז נישט, ווייל אויב יא, דאן וואס איז דער רמב״ם׳ס פראבלעם פון זאגן אויף ג-ט אז ער ״טוהט״ אא״וו אין א פּאזיטיוון ״יא״ סענס? דאס איז דאך וואס מ׳זעהט! אלא מאי, אז דאס וואס ״ווערט געטוהן״ (בלשון מושאל) בנאטור, צייגט למעשה נישט אויף ״עפעס״ וואס ״טוהט״ דאס. ווי געזאגט, צייגט דאס נאר אויף א/די גרונט פון מציאות. ולא יותר.
וואס געפינטסעך אינעם רמב״ם ווארטמער נאך אויף א שיעור פון דיר, איך האב נישט געלערנט דעם מו״נ. והנראה בעיני כתבתי ע״פ מה שהבנתי מפי ספרים וסופרים און כ׳גלייב אז דאס איז דער דעת פון כל מבקשי השם (והרמב״ם בכלל), נאר איינער רעדט מער מסיטרא דבריאה (נפעל) און איינער פאוקעסט אויפן בורא (מפעיל).מי אני האט געשריבן:אגב, איז דא א מקור צו דעם חילוק דו מאכסט? איך געדענק עס נישט אינעם רמב"ם.
אין אנדערע ווערטער, פונקט אזוי ווי מ׳פארשטייט אז אויפ׳ן חלק הרע פון די פעולות בנפעל, ווען עס זעהט אויס צו אונז ווי א ״דירעקטע״ קנוא ונוקם ובעל כעס וחימה, גייט מען אבער בשו״א נישט זאגן אז ״זעהסט דאך, און ס׳איז קלאר, אז ס׳דא א פעולה בנפעל ע״י ומחמת כעס״, ואפילו נאר אויף די חלקי פעולה ונפעל. איז פונקט אזוי דאס גענויע זעלבע בנוגע ״רצון וכוונה״ על הכלל (וואס ביי דברים רעים וואלט דאס דאך בהכרח מקושר געווען אין אט די כעס וחימה), ואפילו רק בתוך חלקי הפעולה ונפעל - ״רצון וכוונה״ (אין די ״קלארע״ קאנטעקסט דא פון פעולה ונפעל) איז פונקט אזוי א מושג הגוף ווי כעס וחימה וחנינה וחמלה. עס איז אך ורק נאר ממבטינו ווי אונז באטראכטן דאס אַנטראָפּאָמאָרפיש און אַנטראָפּאָפעטיק ו״דומות לפעולות הבאות מבני אדם מהפעלויות ותכונות נפשיות״. וכן הוא אויף די חלקי הטוב, וואס קומט פאַר אונז פאָר ממבטינו ווי חנינה וחמלה. (די ״באות מאתו ית׳״ איז על צד נובע וכנ״ל. ווי געזאגט, האב איך דן געווען באריכות אין דעם, עפ"י הרמב"ם אין די קאנטעקסט פון שכר ועונש והרעות בעולם, און צי ס'איז "דירעקט" צי "אינדירעקט", אין מיין ארטיקל אין וועקער (18 און) 19 והאשכול על כל זה והמסתעף. קחנו משם.)והמשל בו, כי כשהושגה דקות הנהגתו בהוות עובר בעל החיים והמציא כוחות בו ובמי שיגדלהו אחר לידתו שימנעוהו מן המות ומן האבדון וישמרוהו מכל הזק ויועילוהו בשימושיו ההכרחיים, וכיוצא בפעולה הזאת ממנו לא תבוא אלא אחר הפעלות והמיית רחמים והוא ענין הרחמנות, נאמר עליו ית' 'רחום' כמו שנאמר (תהלים קג יג) "כרחם אב על בנים" ואמר (מלאכי ג יז) "וחמלתי עליהם כאשר יחמול איש על בנו". ולא שהוא ית' יפעל ויהמו רחמיו אלא כפועל ההוא אשר יבוא מן האב על הבן אשר הוא נמשך לחמלה ורחמנות והפעלות גמור יבוא ממנו ית' בחוק חסידיו לא להפעלות ולא לשינוי. וכמו שאנחנו כשניתן דבר למי שאין לו חוק עלינו יקרא זה בלשוננו 'חנינה' כמו שאמר (שופטים כא כב) "חנונו אותם", (בראשית לג ה) "אשר חנן אלוקים", (שם שם יא) "כי חנני אלוקים" וזה הרבה והוא ית' ימציא וינהיג מי שאין לו חוק עליו להמציאו והנהיגו ולזה נקרא 'חנון'. וכן נמצא בפעולותיו הבאות בבני אדם ממכות גדולות ירדו בקצת אישים להמיתם או ענין כולל ממית משפחות או אקלימים יכלו הבן ובן הבן ולא יניחו לו מקום זרע ולא נולד, כהשקע מקומות וכרעש וכזועות הממיתות וכתנועת עם על אחרים לאבדם בסיף ולמחות זכרם, והרבה מאלה הפעולות אשר לא יבואו מאחד ממנו לאחר אלא מכעס גדול או קנאה עצומה או בקשת גאולת דם, ונקרא לפי אלו הפעולות (נחום א ב) "קנוא ונוקם ונוטר ובעל חמה". רצונו לומר כי הפעולות אשר כיוצא בם יבואו ממנו מתכונה נפשית, והיא הקנאה או בקשת גאולת הדם או הנקמה או הכעס, יבואו ממנו ית' לפי התחייב הנענשים לא מהיפעלות בשום פנים, יתעלה מכל חסרון! וכן הפעולות כולם הם פעולות דומות לפעולות הבאות מבני אדם מהפעלויות ותכונות נפשיות והם באות מאתו ית' לא מענין מוסף על עצמו כלל.
און דער פי' שם טוב דארט שרייבט:ר״ל שהתארים היחסיים הם כפי ההקל וההעברה ולפי מחשבת בני אדם. היחס ההוא אמתי לא לפי האמת, כי יגזור מקרה שכלי כמו שבארנו.
יעצט, וואס איך באציה זיך אויף דא איז צו דיין ראיה וואס דו ווילסט ברענגען פריער, וכלשונך:ושאלו התוארים המתחלפים אין הפרש בין שיהיו כפי הפעולות כאמרנו "רחום וחנון ארך אפים", או כפי יחסים מתחלפים בינו ובין הפעולות כמו "חכם בורא רוצה" וזולתו, וכן כל מה שביארנו ג״כ מאמתת היחס שאומרים שיש שם שהוא אדון ושהוא אב ושהוא גדול, כי כל אלו התוארים כפי היחס שייחסו לו יתעלה לזולתו, כי אלו היחסים ייחסוהו הנביאים כפי מחשבת ההמון ועל הכל דברה תורה בלשון בני אדם.
ווען דו זאגסט "פשוט מאד", מיינסטו "רצון וכוונה", בתוך חלקי פעולה ונפעל, ווי אונז פארשטייען מיר די פירוש המילות פון די ווערטער - "פשוט מאד". אין אנדערע ווערטער, מיט די "פשוט מאד" מיינסטו מער ווי סתם "עס זעהט אויס און האט אַן אילוזשאן פון רצון וכוונה". נאר רצון וכוונה ממש בפעולה בנפעל. און נאר אזוי קענסטו דאדורך מאכן דעם אינפערענס צו אז דעמאלטס "בע״כ איז אויך דא א דירעקטער ׳מפעיל׳". אנדערש זעה איך נישט ווי אזוי די ראיה קען בכלל צוגיין.בְּתוֹךְ עַמִּי האט געשריבן:מצד הבריאה ׳נפעל׳ זעט מען אז ס׳קומט פאר א ׳פעולה׳ ברצון ובכוונה (די 2 חלקים איז פשוט מאוד), יעצט בע״כ איז אויך דא א דירעקטער ׳מפעיל׳
The merit of negative theology is particularly clear if we lean hard on the Maimonidean concept of the absolute simplicity of God. To affirm anything whatever of God is to imply that He is complex, for to affirm an attribute of Him, even one attribute, is to imply a distinction between God, to whom the attribute is attributed, and the attribute He is said to have. The only exception that Maimonides allows to the thesis that affirmative attribution cannot be made truly of God concerns God's actions. For he holds God's actions not to be part of God, that is, part of His nature, but to follow from that nature
We have to recognise that we have a creaturely concept of existence, and therefore the term ' existence' has a creaturely mode of signifying. Since the kinds of existence we are familiar with are creaturely it is more accurate to deny existence of God than to affirm it. For at least by such a denial we avoid implying the erroneous doctrine that God is Himself creaturely
Maimonides is well aware that his programme for the systematic purification of our concept of God leads to the very brink of atheism, and it is not to be wondered at that he is alive to the risks attached to publication of the Guide. The faith of the faithful might well be tested by the discovery that great a spiritual leader was drawn, by apparently rigorous logical steps, to a denial of God's existence. Of course Maimonides is not saying simply that God does not exist. He is saying that He does exist (and demonstrably does), but that He does not exist in a creaturely way. He exists in His own unique way
Maimonides, though steeped in Aristotelian philosophy, was unable to countenance a middle way between the doctrine that affirmative terms are, as literally understood, predicable truly of God, and the doctrine that affirmative terms are used entirely equivocally when truly predicated of God. Yet we might argue that the affirmative way leads to anthropomorphism and the negative way to atheism, and that these two ways are undesirable extremes in relation to a middle way which has the virtues of each extreme while lacking the vices of each
For example, since ' wise' has a creaturely mode of signifying, wisdom is falsely ascribed to God. And it is no less false to say that God is wise than to say that He is foolish. In this respect Aquinas is right to wonder why some names rather than others should be assigned to God. For indeed, in virtue of their creaturely modus significandi, no names should be assigned to Him. Maimonides himself saw this point as clearly as anyone could. But he saw something else, and his further insight accords with what we know of the pastoral considerations which weighed most heavily with him. Terms signifying perfections must be used if the faith of the faithful is to be protected. There is a special value in the observance by Jews of the divine commandments, and if acceptance of certain claims would lead to a weakening of that observance, and therefore to the weakening of a living symbol of the Covenant between God and Israel, then those claims must be rejected. Thus for pastoral reasons ultimately related to Israel's mission, people have to be taught that names signifying perfections can be assigned to God, and names signifying imperfections must not be assigned to Him. I conclude that Maimonides formulated for himself the criticism levelled seven decades later by Aquinas, and answered it. He is saying: yes, names signifying perfections are, from the philosophical point of view, inappropriately assigned to God, just as are names signifying imperfections. And it is a practical consideration, rather than a theoretical one, that justifies the use of the names of perfections and rules our use of other names
ער מאכט א חילוק במשנתו של הרמב״ם וואו עס איז יא (עטוואס) שייך צו רעדן, ״סימבּאליש״, איבער ״ג-ט״ אין א פּאזיטיוון ״יא״ סענס:Maimonides presents an extreme version of negative theology, going beyond both his predecessor Alfarabi and his successor Thomas Aquinas in denying even a relation of analogy between attributes that apply to human beings or the world and attributes that apply to God. Maimonides identifies terms that are "completely equivocal"; they have nothing in common; they share only a name
Although Maimonides admits that scripture applies amphibolous and metaphorical terms to God, he does not allow them to be used in philosophical discussion. Maimonides claims that even the word "existence" applies purely equivocally to God and human beings
ער ברענגט אויך צו פון דר. יוסף בּוּיס אז עס זענען דא דריי סארטן אין נעגאטיווע טעאלאגיע:While descriptions are literally or metaphorically true if the object they describe shares most characteristics denoted by the description or at least one outstanding relevant characteristic, descriptions are symbolic when they claim no shared characteristic. Symbolic ideas thus stand for the object without truly representing it. God could be described literally as a moral agent if God were to deliberate, decide, and be moved to act. God could be described metaphorically as a moral agent if, for instance, God were to share with humans a quality of mercy. Maimonides emphatically denies both types of description. He justifies moral descriptions as invoking a notion of perfection that God and human beings do not share. Symbolic descriptions of this type are meant to be self-transcending and point beyond the qualities they represent
How can you bring yourself to say ‘God’ time after time? How can you expect that your readers will take the word in the sense in which you wish it to be taken? What you mean by the name of God is something above all human grasp and comprehension, but in speaking about it you have lowered it to human conceptualization. What word of human speech is so misused, so defiled, so desecrated as this! All the innocent blood that has been shed for it has robbed it of its radiance. All the injustice that it has been used to cover has effaced its features. When I hear the highest called ‘God,’ it sometimes seems almost blasphemous
וידוע מש"כ בפי"ח בתניא.כי הנה כל ישראל מאמינים בני מאמינים כו׳ מה שנלאו חכמי הפילוסופים והמחקרים להבין בשכלם כי האמונה היא למעלה מן ההשגה והשכל ואפי׳ מההשגה שבשרש נפש האלקית שבישראל דמזליה חזי בו׳ שהרי לית מחשבה תפיסא ביה והוא רם ונשא למעלה ממזלייהו.
We both note an important affinity and mark a significant discrepancy between the leaders of Habad, beginning with Shneur Zalman, and the medieval sage Maimonides, who clearly functioned as their spiritual mentor: just as the via negativa embraced by Maimonides served to augment rather than to abolish physical and metaphysical inquiry of a scientific nature — the former designated as maaseh bereshit, the ‘‘account of creation,’’ and the latter as maaseh merkavah, the ‘‘account of the chariot’’ — so the perspective expounded by Habad encourages the exercise of intellect to plumb the depths of the universe and to probe the unfathomable mystery of God
The paradoxical nature of Habad cosmology leads to the assertion that "it is impossible for something to come to be from something," an explicit rejection of the well-known philosophical maxim ex nihil, nihil fit, "from nothing, nothing comes," since the source of all that exists is the "aspect of the true nothing of the essence of the light of the Infinite in actuality". With regard to this true nothing, Habad plainly deviates from Maimonides, for while the latter also identified ultimate human felicity as a state of conjunction whereby the intellect rids itself of its bodily encasement and is united with the Active Intellect, the last of the incorporeal intellects that emanate from God, he did not advocate a cosmology that would disrobe the world of its material investiture. For Maimonides, there is no logical principle that would allow for the dialectic inversion of being into nothing, and even his commitment to the dogma of creatio ex nihilo is suspect; by the logic of the aforementioned principle ex nihil, nihil fit, the presumed traditional doctrine of yesh me-ayin, the creation of something from nothing, is a marvel beyond the comprehension of created beings, but it still falls short of the absurdity implied in the paradoxical identification of yesh and ayin that overwhelms Habad thinking
For Jews and Christians, and most profoundly for their mystical traditions, this dyad [Nothing vs. Something; One vs. Many] frames a doctrine of creation conventionally dubbed the ex nihilo, in which, I suggest, origin is associated with the negation of a nothingness that may also be thereby perfected (a prime instance is found in the version of kabbalah carried forth in the philosophical mysticism of Habad Hasidism. The ex nihilo concept is so crucially and pervasively generative within Habad cosmology that it is said to be “impossible for something to come to be from something”)
On a beautiful Friday, according to an Anatolian anecdote, two villagers eventually decided to begin performing the daily prayers that they had neglected. They went to the mosque of their village and began listening to the Friday sermon. Yet the sermon turned out to be infuriating. The preacher was uttering only negative statements, occasionally decorating his sermon with quotations from the Qurʾan: “God is not similar to what you imagine; God cannot be compared to anything; God is elevated from anything you say; God is not this, and God is not that.” One of them could not stand it anymore, and whispered in the ear of his fellow: “This despicable man is trying to say that there is no God, but he just cannot dare say it”
Although Maimonides holds that a chain of negations leads ultimately to the affirmation of God's unity (albeit in the form of a negative proposition), it could just as well - against Maimonides' intention - lead to the final, big negation of atheism: a God so transcendent that "he" cannot be described is virtually a God that doesn't exist
אז ס׳נישטא קיין שום עקזיסטענס (בריאה) אָן ג-ט, און אויב דו ווילסט דוקא א פאזעטיווע סטעיטמענט; ג-ט איז דער סיבה צו עקזיסטענס. (איך שרייב דוקא ׳סיבה׳, ווייל אן אנדערע לשון וואלט געטריגערט דעם ארגומענט וואס אונז האלטן נאך אינמיטן - ואולי טריגער איך עס שוין יעצטמי אני האט געשריבן: איך האב געקלערט אז מ׳קען אולי זאגן נאך מער בנוגע דעם געדאנק פון נישט קענען בכלל רעדן איבער ״ג-ט״. דער לאגיקער גאטלאבּ פרעגע האט אז פארוואס ווערט די זאץ פון ״4=4״ נישט פארעכענט ווי עס זאגט עפעס ״אינטרעסאנט״, א פשוט׳ע טאָטאַלאַדזשי, בשעת די זאץ ״1+3=2x2״ ווערט יא אזוי גערעכענט וואו מ׳ווערט עפעס געוואור? ביידע זאצן זאגן דאך דאס זעלבע זאך. אַן ענליכע משל איז בנוגע די חילוק צווישן די זאץ ״די מארגנשטערן איז די מארגנשטערן״, און די זאץ ״די מארגנשטערן איז די אווענט שטערן״. ביידע באציהען זיך צום כוכב נוגה (ווענוס) און זאגן בעצם אז ״נוגה איז נוגה״.
זיין תירוץ (וקדמו קאַנסטענס דזשאָנס) איז אז יעדעס זאץ האט א רעפערענט, וואס דאס איז צו וואס עס באציהט זיך. אין ביידע זאצן איז די רעפערענט פון סיי ״מארגענשטערן״ און סיי ״אווענט שטערן״ דאס גענויע זעלבע פון נוגה. דערנאך איז אבער דא דעם סענס פון א זאץ, וואס דאס איז די וועג ווי אזוי די זאץ ווערט געגעבן און וואס עס ברענגט ארויס. און אין דעם זענען די צוויי זאצן אנדערש. ווייל הגם ביידע האבן אלס די גענויע זעלבע רעפערענטס, האט אבער די ערשטע נאר איינס און דאס זעלבע סענס, בשעת די צווייטע האט שוין צוויי אנדערע: דעם מארגענשטערן מיט דעם אווענט שטערן. וכן הוא לגבי ״1+3=2x2״ וואס האט סענסעס בנוגע עדישאן און מאָלטיפּליקעישאן.
ולכאורה בנוגע זאצן איבער ״ג-ט״ איז (אולי) דא א רעפערענט צו וואס מענטשן פיהלן און מיינען, אבער עס איז נישט שייך דערביי קיין שום סענס לגבי וואס עס וויל ארויסברענגען. וממילא איז די איינציגסטע זאץ וואס איז אמת שייך דערביי איז ״ג-ט = ג-ט״. (עס קען פארעכענט ווערן ווי א וועקיוּאָס אמת.)
מ׳קען מיט דיר נישט וויסן) ולגבי ענין מדות אצל, כביכול, ג-ט, שרייבט שלמה מיימון בפירושו גבעת המורה על מו"נ ח"א פנ"ד: און פריער דארט בפנ"ג שרייבט ער: דאס איז ענליך צו אבן סינא'ס הוכחה, וואס איז בעצם א גרונט צום גאנצן אינפיניט טשעין פון קאָזעישאן. (ועיין כאן בדבריו בפנ"ז.) ואלה הם דבריו בפנ"ט: וכעי"ז פי' שם השם טוב והאפודי.מי אני האט געשריבן:בנוגע דאס געדאנק פון ״עקזיסטענץ״ לגבי ג-ט, שרייבט דר. דוד ביאלע במשנתו של שלמה מיימון:Using a classically Maimonidean argument, Maimon claimed that the statement "God exists" is no more meaningful than the statement "God does not exist." In this world, we mean by existence something that could or will go out of existence. Such a meaning cannot be applied to God; it is a category mistake, like saying "the wall does not see" (an example from Maimonides). The existence of God is beyond rational proof since the very concept of existence cannot be predicated of God. Since both belief and disbelief in God's existence are self-contradictory, the philosopher cannot be an atheist. But, by the same token, he or she cannot be a believer, at least not in the traditional sense of the word
וואס איז די קשיא אויב ליבוביץ וואלט געשחט'ן זיין זון אויף די עקידה? ביי די עקידה האט זיך דער אייבירשטער באוויזן צו אברהם, ס'איז נישט פשט געווען אז אברהם האט געגלייבט אז ער דארף שחטן ווייל ס'שטייט אזוי אין די תורה, דא איז מען דן צו ער האט געגלייבט אין גאט צו נישט, ווען גאט באווייזט זיך ווען צו אים וואלט ער מסתם געשחט'ן ווייל דעמאלטס וואלט אים נישט געווען קיין שאלה בכלל אויב ער גלייבט אין גאט צו נישט, ווייל ער דארף נישט גלייבן, ער זעהט דאך אז יא.שאלתיאל האט געשריבן:
אבער אויב ס'וואלט זיך גענדיגט מיט שמירת הלכה, ניחא, וואלט איך עס אפגעקויפט. אבער לייבוביץ האט עס גענומען עד הסוף, ד"ה אפי' ווען רעליגיע שטויסט זיך אן אין אנדערע וועליוס ווי הומאניזם און מאראל האט לייבוביץ געהאלטן אז מען דארף פרעפערן רעליגע. ער פלעגט ברענגען עקידת יצחק אלץ סימבאל ווי רעליגיע און מאראל שטויסן זיך אן און אברהם נעמט אויף זיך די קאמיטמענט פון רעליגע און גייט שחט'ן זיין זון למעך דעם וועליו. כלומר, דו ישעיהו לייבוביץ וואלט געשחט'ן זיין זון פאר א זאך וואס דו גלייבסט נישט אין דעם נאר ווייל דו ''ווילסט''? קאם אן. אויף אייגענע קאמיטמענט און ווילן קען מען אפשר באזירן שמירת הלכה, אולי, בדוחק, אבער צו שחט'ן א קינד?
מען וואלט געקענט אפשר זאגן אז דאס קומט פון עקזיסטענשעל פוינט אוו וויו, ווי Kierkegaard איז מסביר דער עקידה. אלץ א עקזיסטנשעל החלטה וואס ווערט געטון דווקא ביי א סיטואציע פון אבסורד און ביי א קאנפליקט דארט מאכט דער מענטש א פערסאנעל שפרונג צו אמונה אבער ביי לייבוביץ איז עס נישט געווען דאס. זיין רעליגיעזע וועלט בליק ס'איז נישט געווען קיין עקזיסטענשל סארט קאמיטמענט נאר א קאהערנטע, הארטע, זיכערע און ראדיקאלע השקפה.
סאו וואס פארזעה איך דא?
ווי איך פארשטיי איז די ווארט ביידע. סיי מ'וויל בויען אייגענע טעאלאגיעס אבער טוהן וואס מ'וויל וויל מען דאך נישט ווייל מ'וויל חלילה נישט זיין קיין "קל" (פארוואס טאקע נישט איז א שמועס פאר זיך, די קורצע תשובה איז ווייל דאס איז די עטאס פון די רעליגיעזע חינוך וואס איז ביטער שווער אויסצורייסן) דערפאר בלייבט מען הענגען ערגעץ אינצווישן, ווי אויך וויל מען אז די אייגענע טעאלאגיע זאל זיין גענוג אנדערש פונעם סאושעל צירקל אז מ'זאל קענען פילן ווי מ'האט אן אייגענע בחירה און מ'זאל קענען לעקטשורן מענטשן אבער דאך זאל עס זיין גענוג עהנליך אז ס'זאל זיין מיט וועם צו גיין צום טיש.אלפא האט געשריבן:אויב וויל מען בויען אייגענע טעאלאגיעס קען מען דאך טון לכתחילה וואס מען וויל.
אבער אויב וויל מען עס זאל זיין אנגענומען לויט די סאשעל צירקל (וואס איך גלייב פאר דעם ארבייטסטו אזוי שווער..) איז עס לכאו' ממילא נישט אקצעפטירבאר
דא ליגט דיין טעות, ווען רעליגיע וואלט געוועהן אבאוט זוכן דעם אמת וואלטן נישט געוועהן קיין 4,000 רעליגיעס אויפ'ן וועלט, הגם אפילו אין דעפארטמענטס וואס זענען אבאוט זוכן דעם אמת קענען זיך אויך פארמען א צאל טעאריעס אבער ווייט נישט אזוי פיהל ווי אינעם רעליגיע דעפארטמענט, ווי אויך האלטן די חילוקי דעות נישט אן צו לאנג ביז מ'פאראייניגט זיך אויף איין מהלך אדער מ'טרעפט סתם אזוי א וועג ווי אלע מהלכים קענען ארבעטן צוזאמען. רעליגיע איז - צווישן אנדערן - אבאוט אנהאלטן טראדיציע (peer pressure from the dead), און א חלק פון די טראדיציע איז טאקע צו נוצן דווקא דעם סארט שפראך. מ'פרובירט זיך צו האלטן צום שפראך, אבער, די אמת לייגט פיסלעך...אלפא האט געשריבן:דהיינו, יעדער פראבירט צו אנקומען צום נקודת האמת, אבער, די שפראך לייגט פיסלעך.