נשלח: מאנטאג סעפטעמבער 05, 2016 3:12 am
וַיִּמְאַס בְּאֹהֶל יוֹסֵף וּבְשֵׁבֶט אֶפְרַיִם לֹא בָחָר. וַיִּבְחַר אֶת שֵׁבֶט יְהוּדָה אֶת הַר צִיּוֹן אֲשֶׁר אָהֵב. וַיִּבֶן כְּמוֹ רָמִים מִקְדָּשׁוֹ כְּאֶרֶץ יְסָדָהּ לְעוֹלָם.
בימי השופטים איז אפרים געווען דער חשוב׳סטער שבט, זי איז געלעגן אין צענטער פון ארץ ישראל, יהושע בן נון איז געווען אן אפרתי, און משכן שילא האט זיך געפונען אין זייער שטח (כאטש עס ווערט פאררעכנט לויט חז"ל אלס חלקו של בנימין, און דער גאנצער וועג דורך צושניידן ארץ אפרים להגיע אל המשכן מארץ בנימין ווערט פאררעכנט אלס א שמאלער עקסטענטשן צו ארץ בנימין).
די אפרתים זענען געווען די עליטע פון ארץ ישראל, און האבן טאקע געהאלטן אז אין יעדער גרויסער מלחמה אין לאנד דארף מען זיי אריינמישן, וואס האט אמאל גורם געווען צו א טראגישער מלחמת אחים.
אויך אבימלך בן יריבעל, ווען ער האט זיך דערקלערט אלס מלך ישראל בימי השופטים, האט ער דאס אנגעפירט אין שכם וואס איז אין אפרים. דארט האבן זיך געפונען די עליטע מיטן נאמען "בעלי שכם".
און אז א גרופע ימינים האבן גערעפט אן אפרתי׳שער פילגש צום טויט, האבן די אפרתים מצליח געווען צו רופן אלע שבטים פאר מלחמה קעגן די ימינים.
דער מלוכה פון שאול הימיני, האט אנגעהויבן צו לייגן אפרים׳ס העגעמאניע אונטער א פראגע צייכן. דאס באשיידענער אבער וויכטיגער ביהמ"ק שילה איז שוין פון פריער חרוב געווארן, און נוב דער כהנים שטאט בארץ בנימין האט איר איבערגענומען.
דער ימינישער קאנקורענץ איז אבער געווען א גארניש קעגן א נייעם קאנקורענץ וואס גייט אויפקומען פון דרום, און דאס איז דער ביז יעצטיגער באשיידענער יהודה פון וועמען מען האט כמעט נישט געהערט ביז יעצט.
יהודה, האט זינט ימי בועז, ביז דוד המלך, נישט געשפילט קיין ראלע אין די ארץ ישראל'דיגע פאליטיק. יהודה (מיט זייער חשוב׳סטער שטאט חברון) אינאיינעם מיט שמעון (מיט זייער חשוב׳סטער שטאט באר שבע) האבן זיך געלעבט אפגעזונדערט פון דאס איבריגער פאלק, אן קיין באדייטפולער ראלע.
צווישן יהודה ושמעון און דאס איבריגער פאלק איז געווען א שטח וואו עס האבן געוואוינט די כנענישע יבוסים (דארט ווי דער שפעטעריגע ירושלים האט זיך געפונען) און דאס האט היפש אפגעהאקט די קאנטאקט צווישן דרום און צפון.
און אט איז געקומען א יונגער ענערגישער מאן, א זין פון א אדם חשוב פון בית לחם, און זיך אריין באקומען אין שאול׳ס מלוכה משפחה, און נאך זיין טויט זיך ערקלערט אלס מלך אויף חברון און דערמיט ארויסגעהויבן יהודה׳ס פאזיציע צווישן די איבריגע שבטים. אין אנהייב האט דאס אויפגעבראכט בעיקר די ימינים, אבער מיטן אונטערגאנג פון מלכות בית שאול, און מיטן אייננעמונג און אויפבוי פון ירושלים האבן די ימינים זיך צוזאמענגעשטעלט מיט יהודה, און אפרים האט שטילערהייט געהאלטן א בייז אויג אויף יהודה וועמען עס געלונגט צו בויען אן אימפעריע א זאך וואס אפרים האט ביז יעצט ניטאמאל גע׳חלום׳ט צו טון.
ירבעם בן נבט פון שבט אפרים, האט געראטעוועט אפרים׳ס כבוד, ער האט געבויט אין שכם א קאנקערירנדע מלוכה צו מלכות יהודה, און מצליח געווען צוריק צו נעמען אלע שבטים אונטער זיי. צום קלימאקס פון כבוד מלכות אפרים האבן געברענגט עמרי מיטן אויפבויען דעם נייעם פראכטפולען הויפט שטאט שומרון מיט א טעמפל, און זיין זין אחאב מיטן עס פארוואנדלען אין א וועלטס מאכט מיט בניני שן (פארגלייך זיי צו דוד ושלמה).
אויבן אויף קען מען זאגן אז דאס איז געווען א פאליטיק צווישן די בני לאה און בני רחל, ווייל יהודה איז פון לאה און אפרים איז פון רחל. אבער דער פאקט אז בני לאה האבן זיך אונטערגעווארפן אונטער אפרים, און בנימין מבני רחל האט זיך אונטערגעווארפן יהודה׳ן, ווייזט אז עס האט נישט געהאט מיט די ראסע צו טון.
בימי השופטים איז אפרים געווען דער חשוב׳סטער שבט, זי איז געלעגן אין צענטער פון ארץ ישראל, יהושע בן נון איז געווען אן אפרתי, און משכן שילא האט זיך געפונען אין זייער שטח (כאטש עס ווערט פאררעכנט לויט חז"ל אלס חלקו של בנימין, און דער גאנצער וועג דורך צושניידן ארץ אפרים להגיע אל המשכן מארץ בנימין ווערט פאררעכנט אלס א שמאלער עקסטענטשן צו ארץ בנימין).
די אפרתים זענען געווען די עליטע פון ארץ ישראל, און האבן טאקע געהאלטן אז אין יעדער גרויסער מלחמה אין לאנד דארף מען זיי אריינמישן, וואס האט אמאל גורם געווען צו א טראגישער מלחמת אחים.
אויך אבימלך בן יריבעל, ווען ער האט זיך דערקלערט אלס מלך ישראל בימי השופטים, האט ער דאס אנגעפירט אין שכם וואס איז אין אפרים. דארט האבן זיך געפונען די עליטע מיטן נאמען "בעלי שכם".
און אז א גרופע ימינים האבן גערעפט אן אפרתי׳שער פילגש צום טויט, האבן די אפרתים מצליח געווען צו רופן אלע שבטים פאר מלחמה קעגן די ימינים.
דער מלוכה פון שאול הימיני, האט אנגעהויבן צו לייגן אפרים׳ס העגעמאניע אונטער א פראגע צייכן. דאס באשיידענער אבער וויכטיגער ביהמ"ק שילה איז שוין פון פריער חרוב געווארן, און נוב דער כהנים שטאט בארץ בנימין האט איר איבערגענומען.
דער ימינישער קאנקורענץ איז אבער געווען א גארניש קעגן א נייעם קאנקורענץ וואס גייט אויפקומען פון דרום, און דאס איז דער ביז יעצטיגער באשיידענער יהודה פון וועמען מען האט כמעט נישט געהערט ביז יעצט.
יהודה, האט זינט ימי בועז, ביז דוד המלך, נישט געשפילט קיין ראלע אין די ארץ ישראל'דיגע פאליטיק. יהודה (מיט זייער חשוב׳סטער שטאט חברון) אינאיינעם מיט שמעון (מיט זייער חשוב׳סטער שטאט באר שבע) האבן זיך געלעבט אפגעזונדערט פון דאס איבריגער פאלק, אן קיין באדייטפולער ראלע.
צווישן יהודה ושמעון און דאס איבריגער פאלק איז געווען א שטח וואו עס האבן געוואוינט די כנענישע יבוסים (דארט ווי דער שפעטעריגע ירושלים האט זיך געפונען) און דאס האט היפש אפגעהאקט די קאנטאקט צווישן דרום און צפון.
און אט איז געקומען א יונגער ענערגישער מאן, א זין פון א אדם חשוב פון בית לחם, און זיך אריין באקומען אין שאול׳ס מלוכה משפחה, און נאך זיין טויט זיך ערקלערט אלס מלך אויף חברון און דערמיט ארויסגעהויבן יהודה׳ס פאזיציע צווישן די איבריגע שבטים. אין אנהייב האט דאס אויפגעבראכט בעיקר די ימינים, אבער מיטן אונטערגאנג פון מלכות בית שאול, און מיטן אייננעמונג און אויפבוי פון ירושלים האבן די ימינים זיך צוזאמענגעשטעלט מיט יהודה, און אפרים האט שטילערהייט געהאלטן א בייז אויג אויף יהודה וועמען עס געלונגט צו בויען אן אימפעריע א זאך וואס אפרים האט ביז יעצט ניטאמאל גע׳חלום׳ט צו טון.
ירבעם בן נבט פון שבט אפרים, האט געראטעוועט אפרים׳ס כבוד, ער האט געבויט אין שכם א קאנקערירנדע מלוכה צו מלכות יהודה, און מצליח געווען צוריק צו נעמען אלע שבטים אונטער זיי. צום קלימאקס פון כבוד מלכות אפרים האבן געברענגט עמרי מיטן אויפבויען דעם נייעם פראכטפולען הויפט שטאט שומרון מיט א טעמפל, און זיין זין אחאב מיטן עס פארוואנדלען אין א וועלטס מאכט מיט בניני שן (פארגלייך זיי צו דוד ושלמה).
אויבן אויף קען מען זאגן אז דאס איז געווען א פאליטיק צווישן די בני לאה און בני רחל, ווייל יהודה איז פון לאה און אפרים איז פון רחל. אבער דער פאקט אז בני לאה האבן זיך אונטערגעווארפן אונטער אפרים, און בנימין מבני רחל האט זיך אונטערגעווארפן יהודה׳ן, ווייזט אז עס האט נישט געהאט מיט די ראסע צו טון.