קאווע שטיבל

יאסל ראקאווער האט געשריבן:איך זאג נישט מ'דארף מעלה זיין קדושה צו רשות. איך זאג אז א רשות איד איז א שטיק קדושה.

איך האב עס איבערגעזאגט ביי פרק שבת נאכמיטאג, האט מיר אימיצער צוגעצייכענט א ישמח משה אביסל אויף די שניט;

קדש עצמך במותר לך (יבמות כ' ע"א), מתקיים על פי שני דרכים, או שממאס במותרות, ולפעמים
ההיפך כמבואר בשו"ע שמשביע עצמו מן ההיתר כדי שלא יבא לידי איסור, והכל לפי מה שהוא אדם באותה
שעה ובלבד שיהיה כונתו לשמים. והיינו גם כן קדש עצמך במותר לך, שעל ידי המותר הוא מקדש על
עצמו שלא יבא לידי איסור, וגם אם עושה לכונה זו, הוי עבודה לשם ב"ה וב"ש ומקדש עצמו,
והבן:

דאס וואס ער זאגט ובלבד שיהיה כוונות לשם שמים איז מען לכאורה יוצא מיט די ברכה שלא עשני גוי און ס'דארף נישט באזונדערע כוונה יעדע ענדזשוימענט.

Jacobi notes that Mendelssohn’s God is a wise monarch who does not command belief, but demands that His people (the Jews) show absolute obedience to halakha because of His paternalistic concern with promoting human comfort and happiness. But whom does this God remind one of if not Frederick the Great who justifies his rule by his paternalistic concern for his citizens’ security and happiness and whose watchword is “argue as much as you like, but obey?” Furthermore, Mendelssohn’s egoistic valuing of happiness leads him to conceive of God as a being whose primary concern is with furthering our comfort. And since God is a rational idea whose function is to help us live a comfortable life, it is not surprising that Mendelssohn’s God is an abstract, mechanical concept rather than a living being with whom one enters into a lived relationship. For Jacobi, Mendelssohn’s theology is nothing short of idolatrous since Mendelssohn conceives God’s main function as helping promote human happiness. The bankruptcy of Mendelssohn’s theology is clear from the provisional commitment to God implicit in it. Since God’s purpose is to help us be happy, if we can find a way of being happy without God, the concept of God can be dispensed with. In contrast, Jacobi holds that a person who rather than seeking security and comfort is open to the unpredictability of a lived encounter with God will conceive God as a living, vital being with whom one can enter into a personal relationship. And one who privileges moral freedom above all else will conceive God as a free moral being who demands absolute obedience to His holy will. Such a person will understand that human beings exist to serve God, not vice versa. For Jacobi, it is this willingness to sacrifice one’s life for a higher cause that makes it possible to live a noble, heroic life. As he puts it, “Complete submission to a superior authority: strict, holy obedience — that has been the spirit of every age that has brought forth an abundance of great deeds, great sentiments, great men.” In privileging personal comfort and happiness, Mendelssohn’s bourgeois philosophy effectively reduces our humanity and makes us small, petty, ignoble men. At best we can live interesting lives with a multitude of pleasures and amusements, but we no longer live great lives, which involves the willingness to sacrifice our lives for the sake of duty

Jacobi has much more hatred for Mendelssohn’s enlightened theism than for the Epicurean atheist. While the Epicurean is consistent in his egoistic atheism, Mendelssohn confusedly tries to unite egoism with religious belief thereby distorting religious truth

היסטאריע האט געשריבן:איך זעה נישט וויאזוי מען קען לעבן מיט אזא ראלער קאסטער פין דער דרך פיקודיך, עס איז נישט שייך צו וויסן ביינאכט וואס דער נעקסטע טאג גייט זיין, און ווידער אויב מען אינוועסטירט און מען איז זיך משביע אהן וויסען אז מען דארף עס, זאגט ער אז נישט.

בכלל איז דאך דא א צווייטע מענטש אינוואלווד, קען מען, און טאר מען, זאגן א ווייב איך דארף עס היינט ווייל אויב נישט איז דא א חשש עבירה? און בכלל איז עפעס נישט גלאטיג צו לעבן מיט דער חשש עבירה, ווייל דאס ברענגט דער עבירה.

מי אני האט געשריבן:דר. מיכה גאטליב שרייבט לגבי די מחלוקת צווישן היינריך דזשעקאָבּי און דער רמ״ד:

Jacobi notes that Mendelssohn’s God is a wise monarch who does not command belief, but demands that His people (the Jews) show absolute obedience to halakha because of His paternalistic concern with promoting human comfort and happiness. But whom does this God remind one of if not Frederick the Great who justifies his rule by his paternalistic concern for his citizens’ security and happiness and whose watchword is “argue as much as you like, but obey?” Furthermore, Mendelssohn’s egoistic valuing of happiness leads him to conceive of God as a being whose primary concern is with furthering our comfort. And since God is a rational idea whose function is to help us live a comfortable life, it is not surprising that Mendelssohn’s God is an abstract, mechanical concept rather than a living being with whom one enters into a lived relationship. For Jacobi, Mendelssohn’s theology is nothing short of idolatrous since Mendelssohn conceives God’s main function as helping promote human happiness. The bankruptcy of Mendelssohn’s theology is clear from the provisional commitment to God implicit in it. Since God’s purpose is to help us be happy, if we can find a way of being happy without God, the concept of God can be dispensed with. In contrast, Jacobi holds that a person who rather than seeking security and comfort is open to the unpredictability of a lived encounter with God will conceive God as a living, vital being with whom one can enter into a personal relationship. And one who privileges moral freedom above all else will conceive God as a free moral being who demands absolute obedience to His holy will. Such a person will understand that human beings exist to serve God, not vice versa. For Jacobi, it is this willingness to sacrifice one’s life for a higher cause that makes it possible to live a noble, heroic life. As he puts it, “Complete submission to a superior authority: strict, holy obedience — that has been the spirit of every age that has brought forth an abundance of great deeds, great sentiments, great men.” In privileging personal comfort and happiness, Mendelssohn’s bourgeois philosophy effectively reduces our humanity and makes us small, petty, ignoble men. At best we can live interesting lives with a multitude of pleasures and amusements, but we no longer live great lives, which involves the willingness to sacrifice our lives for the sake of duty

Jacobi has much more hatred for Mendelssohn’s enlightened theism than for the Epicurean atheist. While the Epicurean is consistent in his egoistic atheism, Mendelssohn confusedly tries to unite egoism with religious belief thereby distorting religious truth

yesiknow האט געשריבן:

היסטאריע האט געשריבן:איך זעה נישט וויאזוי מען קען לעבן מיט אזא ראלער קאסטער פין דער דרך פיקודיך, עס איז נישט שייך צו וויסן ביינאכט וואס דער נעקסטע טאג גייט זיין, און ווידער אויב מען אינוועסטירט און מען איז זיך משביע אהן וויסען אז מען דארף עס, זאגט ער אז נישט.

בכלל איז דאך דא א צווייטע מענטש אינוואלווד, קען מען, און טאר מען, זאגן א ווייב איך דארף עס היינט ווייל אויב נישט איז דא א חשש עבירה? און בכלל איז עפעס נישט גלאטיג צו לעבן מיט דער חשש עבירה, ווייל דאס ברענגט דער עבירה.

דער ראלער קאסטער איז ווען מען פאלגט נישט די דרך פיקוודיך.

yesiknow האט געשריבן:

היסטאריע האט געשריבן:איך זעה נישט וויאזוי מען קען לעבן מיט אזא ראלער קאסטער פין דער דרך פיקודיך, עס איז נישט שייך צו וויסן ביינאכט וואס דער נעקסטע טאג גייט זיין, און ווידער אויב מען אינוועסטירט און מען איז זיך משביע אהן וויסען אז מען דארף עס, זאגט ער אז נישט.

בכלל איז דאך דא א צווייטע מענטש אינוואלווד, קען מען, און טאר מען, זאגן א ווייב איך דארף עס היינט ווייל אויב נישט איז דא א חשש עבירה? און בכלל איז עפעס נישט גלאטיג צו לעבן מיט דער חשש עבירה, ווייל דאס ברענגט דער עבירה.

דער ראלער קאסטער איז ווען מען פאלגט נישט די דרך פיקוודיך.
אין אויב דיין spouse טוט דיר א טובה ווען ער/זי מאכט לאוו דאן איז די פראבלעם פיל טיפער, אין יא אלס חשש עבירה טיט מען צו די זאך תן לחכם ויחכים עוד. שנשמע ונתבשר