קאווע שטיבל

יאנקל האט געשריבן:

פשוט-קאמפליצירט האט געשריבן:א מענטש איז ביכולת צו צעברייטערן זיין מוח -- אויסציען זיין טראכט-גרעניצן. אבער דאס וועט מיינען אז די מחיצות זענען צעריקט געווארן. די גרעניץ -- א גרעניץ -- וועט אייביג זיין.

וואס געשעט ווען א מענטש פרואווט טראכטן ווייטער ווי זיין גרעניץ דערלויבט? עס געשעט גארנישט. ווייל ווי שטארק ער זאל פרובירן טראכטן און זיך מצייר זיין וואס עס קומט "נאך דעם", וועט ער עס מוזן טאן אין די גרעניצן פון זיין השגה. ער קען, ובכן, נישט טראכטן אינדרויסן פון זיין השגה. ער קען פרובירן אריינצווינגען אין זיין טראכטן עפעס וואס איז מחוץ זיינע השגות. אבער דאס מיינט אז ער איז ווייטער סטאק אין זיינע גרעניצן. ער טראכט דאך ווידעראמאל נאר וואס און וויאזוי זיינע השגות דערלויבן אים.

אמונה איז דאס געצייג וואס א מענטש האט די ברירה אפירצונעמען אויב וויל ער ווי-עס-איז זיך טראגן ווייטער ווי זיין מוח לאזט. אמונה איז נישט שכל. שכל איז דער מיטל וואס ברענגט דעם מענטש צו דער הכרה אז זיין מוח ווי זיינע השגות זענען באגרעניצט -- אז ווי ווייט ער גייט, זעט ער אז מען קען גיין נאך ווייטער. אמונה איז א זאך פאר זיך. עס איז דא א קאנצעפט וואס הייסט געפיל, עס איז פאראן אזא באגריף ווי שכל, און דאן איז דא א זאך וואס הייסט אמונה.

איך קען נישט משיג זיין דעם מין גערעדעכץ. וואס הייסט דאס אז אמונה איז נישט שכל? אויב איז עס נישט שכל, דאן וואס שטערט דיר אז דיין קינד האט נישט קיין אמונה? אויב איז עס שכל איז ניחא, ווייל דאן ברענט אין דיר דאס אז דיין קינד זעט נישט איין דעם אמת, אבער אויב אנערקענסטו אז עס איז נישט שכל, נאר עס איז אזא מעטאפיזישע גרעניץ-איבערגאנג פון אמונה, דאן וואס ווילסטו פון א צווייטן וואס האט זיך נישט דערטראכט צו דיין אבסטראקטיוון מהלך-המחשבה?

יאנקל האט געשריבן:איך קען נישט משיג זיין דעם מין גערעדעכץ. וואס הייסט דאס אז אמונה איז נישט שכל? אויב איז עס נישט שכל, דאן וואס שטערט דיר אז דיין קינד האט נישט קיין אמונה?

יאנקל האט געשריבן:ווייל דאן ברענט אין דיר דאס אז דיין קינד זעט נישט איין דעם אמת

יאנקל האט געשריבן:פ"ק,
לויט דיין גאנצן פשט'ל, ביטע זאג מיר אין עברי-טייטש וואס פונקטליך עס וועט דיך שטערן אויב דיין זון פארלאזט אידישקייט און האט חתונה מיט א שיקסע.

יאנקל האט געשריבן:דיין אבסטראקטיווע אמונה'דיגע תורה לאזט נישט. וואס האט דאס מיט דיין זון?

נולד מאוחר האט געשריבן:איך בין בכלל נישט מסכים מיט די גאנצע יסוד אז א מאמין האט א גלוקלכער לעבן, סאיז מעשים בכל יום מאמינים סני מאמינים ווערן אויס מענטש, די מינדרסטע זאך גייט נישט ווי זיי האבן זיך פארגעשריבען.
סאיז אפשר איין פראצענט וואס זייער אמונה האט אן ערנסטער ווירקונג אויף זייער עמוצינאלער מצב. די איין פראצענט זענען לכוראה די מענטשען, מיט שטארקע מוחות וואס זייער מוח איז שליט על הלב.
יעצט איז אזוי, די איין פראצנט איז דא ביי די כופרים אויך. דער כופר וואס איז מוח שליט על הלב. געט זיך פונקט אזוי אן עצה ווי דער מאמין, ווען זאכן זענכן נישט ווי ער האט זיך פארגשריבן.
למשל ווען זייו קינד שטארבט זאגט זיין מוח פאר זיינע הרגשים, דאס קינד האט לכיתחילה נישט גאדארפט לעבן לענגער, נאר די האסטוך איינגרעדט אז ער גייט לעבן אזוי ווי יעדער.

לאמער נישט פארגסן בכלל דער מאמיו איז זייו לעבן פול מיט גולט אין חרטה געפילן משא"כ דער אפקורס

eded האט געשריבן:האסט אמאל געזעהן א גוי זאל האבן א מינדסטע'ן טעם אין דעם ווארט 'שבת'
- די גמרא דערמאנט דאס אויך און זאגט אויף דעם יש לנו תבלין אחד ושמו שבת

אזוי א יו''ט ...... וועלכע יו''ט דו ווילסט

און אזוי נאך און נאך
און ווער רעדט נאך אז אפילו ווען ס'כאפט די שווערע מינוט'ן - דערמאנט ער זיך פונ'ם אמונה אז - ער האט דער באשעפער מיט זיך, און אפי' אז לאמיר זאגן ער האט א שוועריקייט וואס ער דארף ס''ה אפקומען דערמיט, אבער עס קומט אים נישט אן ווי ביים גוי וואס ווילן זיך נאר שיסן דעמאלט'ס וכו' ...
און ווערט רעדט נאך אז ווי נישט האט ער עפעס ארויסגענומען פון א טאג - אפילו נאר א תפילין לייגן.... אוועקגעלייגט אויפ'ן ריכטיגען תכלית - וואס ס'איז נישט אזוי ווייט ווי מ'מיינט... אוי די יארן לויפן דאך אזוי שנעל...

אבער ביי עני גוי' ווי קען ער דען נעמען פנימיות'דיגע 'העפּינעס' - ער האט דאס נישט ווי צו טרעפען = אפשר טאקע נאר ביים גלעזער וויין, וואס דערנאך האט ער צו גרעב-ען דערפון... נגד א איד'ס שמחה און גליקליכקייט

יידל האט געשריבן:

יאנקל האט געשריבן:

פשוט-קאמפליצירט האט געשריבן:א מענטש איז ביכולת צו צעברייטערן זיין מוח -- אויסציען זיין טראכט-גרעניצן. אבער דאס וועט מיינען אז די מחיצות זענען צעריקט געווארן. די גרעניץ -- א גרעניץ -- וועט אייביג זיין.

וואס געשעט ווען א מענטש פרואווט טראכטן ווייטער ווי זיין גרעניץ דערלויבט? עס געשעט גארנישט. ווייל ווי שטארק ער זאל פרובירן טראכטן און זיך מצייר זיין וואס עס קומט "נאך דעם", וועט ער עס מוזן טאן אין די גרעניצן פון זיין השגה. ער קען, ובכן, נישט טראכטן אינדרויסן פון זיין השגה. ער קען פרובירן אריינצווינגען אין זיין טראכטן עפעס וואס איז מחוץ זיינע השגות. אבער דאס מיינט אז ער איז ווייטער סטאק אין זיינע גרעניצן. ער טראכט דאך ווידעראמאל נאר וואס און וויאזוי זיינע השגות דערלויבן אים.

אמונה איז דאס געצייג וואס א מענטש האט די ברירה אפירצונעמען אויב וויל ער ווי-עס-איז זיך טראגן ווייטער ווי זיין מוח לאזט. אמונה איז נישט שכל. שכל איז דער מיטל וואס ברענגט דעם מענטש צו דער הכרה אז זיין מוח ווי זיינע השגות זענען באגרעניצט -- אז ווי ווייט ער גייט, זעט ער אז מען קען גיין נאך ווייטער. אמונה איז א זאך פאר זיך. עס איז דא א קאנצעפט וואס הייסט געפיל, עס איז פאראן אזא באגריף ווי שכל, און דאן איז דא א זאך וואס הייסט אמונה.

איך קען נישט משיג זיין דעם מין גערעדעכץ. וואס הייסט דאס אז אמונה איז נישט שכל? אויב איז עס נישט שכל, דאן וואס שטערט דיר אז דיין קינד האט נישט קיין אמונה? אויב איז עס שכל איז ניחא, ווייל דאן ברענט אין דיר דאס אז דיין קינד זעט נישט איין דעם אמת, אבער אויב אנערקענסטו אז עס איז נישט שכל, נאר עס איז אזא מעטאפיזישע גרעניץ-איבערגאנג פון אמונה, דאן וואס ווילסטו פון א צווייטן וואס האט זיך נישט דערטראכט צו דיין אבסטראקטיוון מהלך-המחשבה?

ווייל אמונה איז נישט נאר אן אבסטראקטיווען מהלך-מחשבה, עס איז אויך אן אינערליכע געפיל וואס שעפשעט און מורמלט אז דאס איז דער אמת.

יאנקל האט געשריבן:איך פארשטיי נישט וויאזוי ס'קען דיר בכלל שטערן. צו וואס זאל דיין זון אפהיטן די אידישע הלכה? ווער זאגט אז געבוירן ווערן א איד איז קובע און/אדער ס'מיינט עפעס בכלל? דו ביסט דאך א איד ווייל האסט מחליט געווען צו לאזן א מאמענט דעם שכל אין א זייט, און אריינטאנצן אין אמונה. אז די מעטא-שכל'דיגע אמונה צעשפילט זיך אין דיין קאפ ווי עס איז דיר עפעס מחייב, נו, תבוא עליך ברכה. אבער וויאזוי פונקטליך ערווארטסטו אז עס זאל מחייב זיין א צווייטן?

יאנקל האט געשריבן:דו ביסט דאך א איד ווייל האסט מחליט געווען צו לאזן א מאמענט דעם שכל אין א זייט, און אריינטאנצן אין אמונה.

יאנקל האט געשריבן:

פשוט-קאמפליצירט האט געשריבן:א מענטש איז ביכולת צו צעברייטערן זיין מוח -- אויסציען זיין טראכט-גרעניצן. אבער דאס וועט מיינען אז די מחיצות זענען צעריקט געווארן. די גרעניץ -- א גרעניץ -- וועט אייביג זיין.

וואס געשעט ווען א מענטש פרואווט טראכטן ווייטער ווי זיין גרעניץ דערלויבט? עס געשעט גארנישט. ווייל ווי שטארק ער זאל פרובירן טראכטן און זיך מצייר זיין וואס עס קומט "נאך דעם", וועט ער עס מוזן טאן אין די גרעניצן פון זיין השגה. ער קען, ובכן, נישט טראכטן אינדרויסן פון זיין השגה. ער קען פרובירן אריינצווינגען אין זיין טראכטן עפעס וואס איז מחוץ זיינע השגות. אבער דאס מיינט אז ער איז ווייטער סטאק אין זיינע גרעניצן. ער טראכט דאך ווידעראמאל נאר וואס און וויאזוי זיינע השגות דערלויבן אים.

אמונה איז דאס געצייג וואס א מענטש האט די ברירה אפירצונעמען אויב וויל ער ווי-עס-איז זיך טראגן ווייטער ווי זיין מוח לאזט. אמונה איז נישט שכל. שכל איז דער מיטל וואס ברענגט דעם מענטש צו דער הכרה אז זיין מוח ווי זיינע השגות זענען באגרעניצט -- אז ווי ווייט ער גייט, זעט ער אז מען קען גיין נאך ווייטער. אמונה איז א זאך פאר זיך. עס איז דא א קאנצעפט וואס הייסט געפיל, עס איז פאראן אזא באגריף ווי שכל, און דאן איז דא א זאך וואס הייסט אמונה.

איך קען נישט משיג זיין דעם מין גערעדעכץ. וואס הייסט דאס אז אמונה איז נישט שכל? אויב איז עס נישט שכל, דאן וואס שטערט דיר אז דיין קינד האט נישט קיין אמונה? אויב איז עס שכל איז ניחא, ווייל דאן ברענט אין דיר דאס אז דיין קינד זעט נישט איין דעם אמת, אבער אויב אנערקענסטו אז עס איז נישט שכל, נאר עס איז אזא מעטאפיזישע גרעניץ-איבערגאנג פון אמונה, דאן וואס ווילסטו פון א צווייטן וואס האט זיך נישט דערטראכט צו דיין אבסטראקטיוון מהלך-המחשבה?

טאמבל סאס האט געשריבן:ניין! פארוואס זאל עס מיר שטערן? ווילאנג ער טרעט נישט אריבער דעם עטיק גרעניץ (לויט וויאזוי סאציאלאגיע האט אוועקגעשטעלט)

רביה''ק זי''ע האט געשריבן: פארוואס ער זוכט זיך נישט אויס קיין בעסערע לעבן און פארוואס זיין לעבן איז באמת גליקליכער ווי ווארען באפעט, און ווען דאס לעבן איז פאראיבער קומט נאך א גיהנם מיט כף הקלע וואס אפילו רבי יוחנן האט נישט געוואוסט באיזה דרך מוליכין אותי, ויוסיף דעת יוסיף מכאוב.

it might be alleged that the lives of Naturalists are meaningless and purposeless. In order to assess this allegation, let us begin by considering Aristotle’s account of the good life. According to Aristotle, a flourishing human being is a flourishing member of a flourishing community (Politics, Book VII, esp. xiii). A flourishing person exercises moral and intellectual virtues: a flourishing person has genuine friendships (Ethics, Books VIII and IX), exercises both theoretical and practical wisdom (Ethics, Book VI) and acts with a range of virtues in pursuit of valuable individual and collective ends (Ethics, Books III and IV). And a flourishing human being is not subject to certain kinds of liabilities: a flourishing human being is not impoverished, or unhealthy, or the victim of misfortunes such as bereavements and the like (Ethics, Book I, esp. ix–xi). While there is certainly room to quibble with the details of the Aristotelian account, the overall picture that it paints seems – to me, anyway – to be quite attractive

It is obvious that Naturalists can live the Aristotelian good life: they can live meaningful, purposeful, flourishing human lives. Moreover, it is equally obvious that there is no reason to suppose that Theists are better equipped than Naturalists to live the Aristotelian good life: Naturalists and Theists alike can find meaning and purpose in familial relationships, friendships, exercises of moral and intellectual virtue, engagements in intrinsically rewarding individual and collective pursuits, and so forth. Finally, it is hardly any less obvious that those who cannot find meaning and purpose in familial relationships, friendships, exercises of moral and intellectual virtue, engagements in intrinsically rewarding individual and collective pursuits, and so forth, are unlikely to find meaning and purpose anywhere else. Naturalists can – and do – live the Aristotelian good life; to suppose otherwise is just to fall into thoughtless prejudice

Perhaps it might be alleged that Naturalists are required to suppose that their lives lack meaning and purpose, that is, that Naturalists cannot have available to them a conception of meaning and purpose on which their lives are imbued with meaning and purpose. However, the response that we framed to the previous allegation shows that this allegation is also without substance. Naturalists can accept a broadly Aristotelian account of human flourishing, and they can correctly suppose that their own lives meet this broadly Aristotelian standard. As before, to suppose otherwise is just to fall into unthinking prejudice