קאווע שטיבל

יאיר האט געשריבן:

מוח שליט האט געשריבן:מיט דעם אלעם, בין איך נוטה מסכים צו זיין צו דיר אז די סריסים שומרי הנשים והפילגשים זענען טאקע געווען נסתרס.
אעפ"כ איז נאך אלץ מסתבר אז די נערי המלך וואס זענען נישט געווען קיין סריסים, האבען געהאט חשק צו ברענגען אלע שיינע מיידלעך אויף איין פלאץ. אפי' זעהן שיינע מיידלעך איז נישט אוועקצומאכען. ווי די פסוק זאגט אויף אסתר ותהי אסתר נשאת חן בעיני כל רואיה. הרי לך אז איר יופי האט נושא חן געווען. עד כדי כך אז זי איז געפאלען אפי' פאר הגי וואס איז געווען א סריס. ווי עס שטייט ותיטב הנערה בעיניו.
וביותר אז כאמור לעיל, מיט אזא רבוי פון מיידליך/פילגשים וואס לעכצען נאך אביסל אהבה האט מען גיטע אויסזיכטען אויף אסאך מער ווי סתם קוקען.

א שנעלער זוך אין וויקיפידיע ווייזט מיר אז עס איז געווען א נארמאלע זאך צו מסרס זיין די באדינער פונ'ם קעניג אין די אור אלטע מיטל מזרח כדי זיי זאלן זיין אינגאנצן משועבד פאר'ן קעניג אן קיין שטערונגען, בפרט פאר די שומרים פונ'ם בית הנשים. איז עס סתם א צופאל דאס וואס דער נאמען פון קעניגליכע באדינער איז סריס, און דאס וואס טייל פון די סריסי המלך זענען געווען ממש מסורס? איך מיין אז ס'איז מער מסתבר אז פון די עכטע סריסים איז דער נאמען אריבער אויף אלע באדינער פונ'ם קעניג און מ'האט יעדן אנגערופן סריסים.
אויסער דעם, איך מיין אז א סריס פארלירט אינגאנצן די כח התאוה דורך די טויש אין די הארמאנס, ער קען נאכאלס אפשר הנאה האבן פון קוקן אויף א שיינע פרוי אזוי ווי אויף א שיינע בילד, אבער די תאוה איז נישטא דערין.

אמת, וויבאלד מען רעדט דא פון שומרי הנשים בין איך טאקע נוטה אז אט די שומרים זענען געווען מסורס כפשוטו.
אבער קוק דא אין פרק ב' אינעם צווייטען און דריטען פאראגראף, אנדערש ווי דו זאגסט. די חוקרים טענהן אז די ווארט סריס איז בשרשו צוויי ווערטער בלשון אשורית. די ווערטער מיינען איינער וואס איז בראש - א פקיד. שפעטער האט דאס אויך אנגעהויבען צו מיינען א מסורס. זיי זענען נישט מסביר פארוואס די ווארט האט פונקט די צוויי דעפיניציעס. לכאורה איז די פשט אז וויבאלד מען האט אנגעהויבען איינצופירען אוועקצונעמן די תאוה פון די סריסי/פקידי המלך דורכ'ן מאכען א ברית מילה כדבעי', און אפשניידען אלעס, דעריבער האט די ווארט סריס אנגעהויבען צו מיינען א פארשניטענער. אויך טענהן די חוקרים אז די גריכישע ווארט eunuch האט מתחילה אויך נישט געמיינט מסורס. עס האט געמיינט א פארלעסליכער געשולטער מענטש.
קוק ווייטער דארט section 4.1.2 ווי ער ברענגט א ראי' פון פוטיפר וואס איז געווען א סריס פרעה, אז עס האט נישט געמיינט מסורס. והא ראי' ער האט געהאט א ווייב און לכאורה אויך א טאכטער.
דארט שטייט אויך אז טייל סריסים [מסורסים] זענען טאקע געבליבען מיט'ן כח התאוה, אזוי ווי דו האסט געשריבען.

מוח שליט האט געשריבן:אמת, וויבאלד מען רעדט דא פון שומרי הנשים בין איך טאקע נוטה אז אט די שומרים זענען געווען מסורס כפשוטו.
אבער קוק דא אין פרק ב' אינעם צווייטען און דריטען פאראגראף, אנדערש ווי דו זאגסט. די חוקרים טענהן אז די ווארט סריס איז בשרשו צוויי ווערטער בלשון אשורית. די ווערטער מיינען איינער וואס איז בראש - א פקיד. שפעטער האט דאס אויך אנגעהויבען צו מיינען א מסורס. זיי זענען נישט מסביר פארוואס די ווארט האט פונקט די צוויי דעפיניציעס. לכאורה איז די פשט אז וויבאלד מען האט אנגעהויבען איינצופירען אוועקצונעמן די תאוה פון די סריסי/פקידי המלך דורכ'ן מאכען א ברית מילה כדבעי', און אפשניידען אלעס, דעריבער האט די ווארט סריס אנגעהויבען צו מיינען א פארשניטענער. אויך טענהן די חוקרים אז די גריכישע ווארט eunuch האט מתחילה אויך נישט געמיינט מסורס. עס האט געמיינט א פארלעסליכער געשולטער מענטש.

הייסט, פארקערט ווי איך האב געוואלט זאגן, דער טיטל פון סריס אויף א מסורס איז געקומען פון דעם וואס די סריסי המלך זענען געווען מסורס. אינטערעסאנט.

מוח שליט האט געשריבן:קוק ווייטער דארט section 4.1.2 ווי ער ברענגט א ראי' פון פוטיפר וואס איז געווען א סריס פרעה, אז עס האט נישט געמיינט מסורס. והא ראי' ער האט געהאט א ווייב און לכאורה אויך א טאכטער.

דער שרייבער גלייבט נישט אין מלאך גבריאל?

מוח שליט האט געשריבן:דארט שטייט אויך אז טייל סריסים [מסורסים] זענען טאקע געבליבען מיט'ן כח התאוה, אזוי ווי דו האסט געשריבען.

דו מיינסט מסתמא צו זאגן, "נישט ווי דו האסט געשריבן."

מוח שליט האט געשריבן:די שפראך פון די מגילה איז כסדר ויודע הדבר למרדכי... ויבקש הדבר, וימצא, ויתלו. ויקראו סופרי המלך, ויכתב, ונשלוח ספרים, להנתן דת, אלעס מיט א לשון נתפעל. ד.ה. נישט אז מען טוט נאר אז עס איז געשען. דאס איז אין איינקלאנג מיט די theme פון פורים = lottery - fate. עס "געשעהט זאכען (אויף א מיסטעריעזען אופן) פון זיך אליין. און ראה זה פלא, קוק ווי די מאניפולאציעס פאלען דערעך, און די יגיעה טוט אויף פונקט דאס פארקערטע, ונהפוך הוא.

צו מיינט דאס אז "ותלקח אסתר" איז אויך נישט געווען לפי פשוטו של מקרא באונס, ווי דער לשון וואלט געטון אנדייטן, נאר דאס איז פשוט דער שפראך פון די מגילה?

מסתמא אזוי.

דעמאלט איז אביסל שווער פארוואס די גמרא ברענגט נישט א ראיה פון דא אז אסתר ברוח הקודש נאמרה, ווייל צוליב דעם וואס זי האט געזען ברוח קדשה אז כלל ישראל וועט דארפן צוקומען צו איר האט זי פארשטאנען אז זי מעג חתונה האבן מיט אחשורוש.

נאך אבזערוואציעס אויף די סיפור המגילה.
כמובא לעיל איז די מעשה פון די מגילה א צוזאמשטעל פון מקרים וואס פאלען פונקט אריין אין די right place at the right time. און טאקע אויף אן אופן ווי די מקרים שטארקען זיך אויף אלע אויסגערכענטע פלענער, און איעדע פלאן אויף איין דיירעקשאן ברענגט ארויס א מקרה אויף די פארקערטע וועג.
חוץ די פאר זאכען וואס איך האב שוין דערמאנט אויבען, איז דא א גאנצע ליסטע פון אזעלכע מקרים.
פונקט דעמאלט ווען המן גרייט אהן דעם הויכען בוים צו הענגען מרדכי, וויל אחשורש באלוינען דעם זעלביגען מרדכי.
דער שיינער ניגון פון "ויבא המן" איז די turning point פון די גאנצע מגילה. די פעולה פון אריינקומען מיט א חשבון, ווערסוס די כח פון די מקרים, וואס דרייט איבער די גאנצע חשבון ממש מהיפך להיפך, קען נישט בעסער ארויסגעברענגט ווערען ווי מיט דעם ויבא המן.
פונקט איז המן, מרדכי'ס גרעסטע שונא, געווארען דער וואס באשענקט אים גאר מיט אזא ריזיגע כבוד. דאס געשעהט טאקע די רגע ממש וואס ער קומט אריין מיט'ן חשבון צו בעטען רשות אים אויפצוהענגען. אט יענע רגע איז בלא יודעים שענקט ער אים א ריזיגען כבוד. נישט נאר ער שענקט דאס אים, נאר ער פירט דאס טאקע אויס בפועל. געצווינגענערהייט גייט ער ארום שרייענדיג אז דער מענטש וואס פאר פינעף מינוט צוריק האט ער כמעט באקומען רשות אים צו הענגען, איז גאר אן איש אשר המלך חפץ ביקרו.
אט די געדאנקענגאנג איז נישט נאר מצד די כותב המגילה וואס זעהט דעם גאנצען בילד און אבזערווירט די מקרים און זעהט אז השתדלות העלפט נישט צו פארבעסערען דעם גורל פינעם מענטש. דאס איז אויך מצד די מענטשען אינעם מעשה זעלבסט. זיי פרובירען אויך צו טוהן זייערע פעולות מיט אזא מהלך.זיי האבען אויך פארשטאנען אז די אזויגערופענע בלינדע מקרי האדם האבען עפעס א מיסטעריעזען כוח וואס לאזט זיך נישט פון אלע שיין אויסגערעכענטע פלענער.
אנגעהויבען פארשטייט זיך מיט די גורלות וואס המן האט געמאכט. ער וויל א פלאן וואס זאל גיין באופן מקרה. ער פרובירט אריינצושטעלן זיין אויסגערעכענטע פלאן בגדרי המקרה. ער וויל אז די בלינדע גורל זאל דאס אויספאסקענען.
המן'ס חכמים האבען אויך געארבעט מיט אזא מהלך. זיי האבען געזעהן די דירעקשאן וואס די מקרים פארן און געזאגט אז דאס איז עס. נפול תפול לפניו.

בענין די צוויי משתות אסתר איז אויך מסתבר אזא מהלך. זי האט געווארט פאר עפעס א cue, א סימן וואס זאל ווייזען אז עס פירט זיך און איר ריכטונג. די ערשטע משתה איז המן געווען שמח וטוב לב, ווי עס שטייט ויצא המן ביום ההוא שמח וטוב לב, האט זי דעריבער אפגעשטופט איר בקשה. דאס צווייטע טאג קען מען זיך שוין אליין פארשטעלען וויאזוי ער האט געפילט. נאכדעם וואס ער האט ארומגעפירט זייל ארכ-שונא מיטן גרעסטען כבוד, און נאכ'ן באקומען די שווארצע נבואה פון זיינע חכמים. אסתר האט אוודאי אויך געוואוסט פון זיין קלאסאלער דורכפאל, איז דעריבער האט זי פארשטאנען אז יעצט איז די פאסיגע מינוט. אסתר'ס געדאנקענגאנג was proven right. דער "וגם הנה העץ אשר עשה המן למרדכי אשר דבר טוב על המלך", איז נאר שייך געווען דעם צווייטען טאג, נאכען נדדה שנת המלך וואס האט גורם געווען די קריאת בספר הזכרונות וכו'.

אין אזא מין געדאנקענגאנג האבען קליינע דעטאלען א גרויסע כח. מען שפירט די דירעקשאן וויאזוי די זאך פירט זיך, און מען לאזט זיך ווערען געפירט. עס קוקט אויס ווי אלע players האבען געהאלטען פון אזא מהלך. אחשורש איז ארויס צום גינת הביתן, און המן איז מיט בקשות ותחנונים געפאלען אויף איר בעט. דער קעניג קומט אריין און זעהט א מראה פון שכיבת המן על מטת אסתר. ער רופט זיך אהן הגם לכבוש את המלכה עמי בבית. הדבר יצא מפי המלך - [נישט קיין פעולה פון רעדן, עס איז עפעס יצא מפיו.] די ווערטער האבען געהאט די כוונה פין די שכיבה במטת אסתר, אבער עס האט זיך דערהערט א משמעות אויף די גאנצע ענין פון המן'ס רצון פון הרגענען די אומה פון די מלכה.
אוודאי קענען מיר נישט פארגעסען פינעם ויתלו את המן על העץ אשר הכין למרדכי... דעם זעלבען בוים וואס איז אויספלאנירט געווארען דורך זיינע חכמים אלס די שפיץ פון זיין נקמה במרדכי, איז גאר געווארען די קרוין פון זיין מפלה.
דערנאך זעהן מיר אז דאס וואס המן'ס בריווען זענען געווען בשם המלך אחשורש און מיט זיין זיגעל, א זאך וואס לאו דוקא איעדע בריוו האט דאס געהאט, והאגרות של" להיות כל איש שורר" יוכיח, וואס דאס גופא מאכט די בריוו אומזיגבאר, מען קען דאס נישט צוריקציען. איז דאך דאס חתימת המלך אויפען גזירה, א גאר געפערליכע חלק פינעם גזירה. שטעלט זיך אבער אויס אז דאס גופא איז גורם ממש להיפך. ווען נישט דאס אז די בריווען זענען אזוי שטארק, וואלט אחשורש מסכים געווען צו אסתר בקשה פון להשיב את הספרים מחשבת המן. דעמאלט וואלט סך הכל געווען אז די גזירה איז בטל געווארען. עס וואלט נישט געווען א געלעגענהייט פאר די אידן קער צו נעמען פון אלע זייערע שונאים. וויבאלד אבער אז דאס איז נישט געווען קיין אפציע, האט מען געמיזט שיקען א בריוו וואס געבט די רעכט פאר די אידן זיך קעגנצושטעלן די אויספאלגערס פינעם ערשטען בריוו. ומכח גודל הפחד פון מרדכי, האבען אלע לאקאלע ממשלה איינגעשטעלטע געווען אויף די זייט פון די אידן, כי גדול מרדכי בבית המלך. קומט אויס אז די אומרירבארקייט פינעם גזירה איז גורם אז די אידן האבען א מעגליכקייט קער צו נעמען פון אלע זייערע שונאים. נאר אזוי איז געווארען דער ונהפוך הוא...שהיהודים שולטים בשונאיהם. דאס וואס די אידן האבען געמיזט זיך דעפענדען און עומד זיין על נפשם, ווייל עס איז דאך געווען די ערשטע בריוו וואס איז נישט בטל געווארען, דאס האט גורם געווען א בעסערע לאגע פאר די אידן, מיטן עלימינירען זייערע שונאים.

אין א געוויסע וועג איז דאס א פאטאליסטישע צוגאנג, עפעס א בחינה פון כאשר אבדתי אבדתי. די מענטש'ס גורל וועט זיין וואס עס וועט זיין. מען קען זיך אפשר אביסל משתדל זיין זיך אריינצושטעלן אין א געניסטיגע מקרה, אבער דאס איז עס, נישט מער. עד כדי כך אז אין די מגילה שטייט נישט קיין איין ווארט פון בקשה צום אייבערשטען ביים צרה. אויך נישט קיין הודאה צום אייבערשטען ביי די ישועה.
במושכל ראשון קוקט דאס אויס ווי א התרחקות פינעם אייבערשטען, מען האט אינגאנצען פארגעסן פינעם אייבערשטען ח"ו. כעין דעם עד דלא ידע, ווען מען ווייסט נישט קיין חילוק בין טוב לרע.
וואס איז פשט מיט דעם גאנג?
עס קוקט אויס זייער עהנליך צו surrealism

די טיפיזינקייט פון מגילת אסתר איז דאס אז דער המון וואס האבן איבערגלעבט די געשיכטע וואלט זיך געקענט דאכטן אז די גאנצע מעשה פון די מגילה האט געדארט 3 טאג: איין שיינעם טאג איז גודל המלך, 3 טאג שפעטער איז ער געהאנגן, די ענדע,
ס'וואלט קיינעם עולה על הדעת געווען אז זאכן וואס האבן פאסירט 12 יאר בעפאר האט געהאט א דירעקטע שייכות און ציגרייטן דעם באדן פאר די ענדגילטיגע הצלה,
דאס האט נאר איין מרדכי געקענט משיג זיין ווייל ער האט געוויסט פונקטליך וואס עס טוט זיך אונטער די קוליסן, דהיינו אין הימל, קיינער וואלט נישט געקענט אפשרייבן מגילת אסתר אויסער מרדכי ואסתר,

איינע פון די וויכטיגסטע פירושים אויף די מגילה איז דער ספר יוסף לקח דאס איז פונעם בעל מעשה ה' (וואס איז באקאנט די סיפור אז ער איז אנטלאפן פון מצריים קיין אייראפע מיט א וואלקן)
זיין גאנצער סגנון איז 2 יסודות, 1. אז יעדער איינציגער ווארט אין די מגילה ברענגט ארויס דער תוקף הנס, 2. אז די אלע פילע מארעות וואס האט ציגעברענגט דער נס טראץ וואס אלעס איז געפירט געווארן ברצון אחשורוש, איז פארט יעדער איינציגער זאך געווען קעגן וואס דער גראדער שכל וואלט געזאגט,

מוח שליט האט געשריבן:עד כדי כך אז אין די מגילה שטייט נישט קיין איין ווארט פון בקשה צום אייבערשטען ביים צרה. אויך נישט קיין הודאה צום אייבערשטען ביי די ישועה.
במושכל ראשון קוקט דאס אויס ווי א התרחקות פינעם אייבערשטען, מען האט אינגאנצען פארגעסן פינעם אייבערשטען ח"ו. כעין דעם עד דלא ידע, ווען מען ווייסט נישט קיין חילוק בין טוב לרע.
וואס איז פשט מיט דעם גאנג?

וואס איז מיט לך כנוס את כל היהודים הנמצאים בשושן וצומו עלי ואל תאכלו ואל תשתו שלשת ימים לילה ויום גם אני ונערתי אצום כן? צו וועמען האבן זיי געפאסט אויב נישט צום אויבערשטן?

זייט ווען פאסט מען צו איינעם? פארוואס שטייט נישט איין ווארט פון תפלה?

ביזט גערעכט, ס'שטייט נישט בפירוש, אבער ס'איז קלאר אז פארדעם האבן זיי געפאסט, אפילו אן אריינקוקן אין מדרשים.

מען דארף אריינטראכטען פונקטליך וואס איז די נקודה פין א תענית. געווענליך זאגט מען עפעס אז דאס ברענגט ארויס א געפיל פון טראכטען טיפער, ארויסגיין אביסל פונעם טאג-טעגליכן. איך בין נישט קלאר. געוויס דארף מען דאס אפשר קאננעקטען צו די מהלך וואס ברענגט זיך ארויס דא אין די סיפור המגילה. אבער מען זעהט בכלל נישט אז דאס איז דוקא אן ענין פון פאסטן און בעטן צו איינעם.

פשוט פשט איז מיר גאר שטארק משמע אז דאס האט נישט קיין שייכות מיט תפלה אדער בקשה.

עפעס קוקט מיר אויס לויט די קאנטעקסט פון די סיפור המגילה אז דאס איז פשוט ארויסצוברענגען ביי זיך און ביי יעדעם די צער וצרה וואס מען געפינט זיך אין. ויצא בתוך העיר ויזעק זעקה גדולה ומרה, שק ואפר יצע לרבים. מען טוט עס אפי' נישט מיט א פלאן. מען לעבט נאר שטארק מיט די טיפע הרגשות וואס מען האט, און מען ברענגט דאס ארויס מיט א גאנצקייט. מרדכי האט נישט געשיקט א שליח צו אסתר צו דערציילן די מעשה. ער באלעבט פשוט דאס וואס געשעהט מיט אים. מאכען חשבונות, פלאנירען און אויסרעכענען איז נישט די מהלך.

איך בין נישט קלאר דא. ביטע העלפט מיך ארויס.

עס איז אן "אבל גדול ליהודים". בזכרוני אז אין די יארצייט פון עלטערן דארף מען פאסטן בתור אבילות. עס איז נישט קיין תפלה ובקשה.

יאיר האט געשריבן:דעמאלט איז אביסל שווער פארוואס די גמרא ברענגט נישט א ראיה פון דא אז אסתר ברוח הקודש נאמרה, ווייל צוליב דעם וואס זי האט געזען ברוח קדשה אז כלל ישראל וועט דארפן צוקומען צו איר האט זי פארשטאנען אז זי מעג חתונה האבן מיט אחשורוש.

ברוח הקודש גייט אויף די כתיבה.

@מוח
ביזט גערעכט מיט די ספאנטען רעאקציע וואס מ'זעט אין דעם פסוק "ובכל מדינה ומדינה מקום אשר דבר המלך ודתו מגיע אבל גדול ליהודים וצום ובכי ומספד שק ואפר יצע לרבים", אבער דא איז דאס א געפלאנטע זאך, לך כנוס את כל היהודים, א כינוס כלל ישראל, וגם אני ונערותי אצום כן, ובכן אבוא אל המלך און איך האף אז מ'וועט האבן געפויעל'ט, און אז נישט, וכאשר אבדתי אבדתי. און וואס מיינט לויט דיר וצומו "עלי", פאר מיינעטוועגן? און נאך מער, לויטן היגיון וואלט זי געדארפט גוט עסן אויסצוזעהן שיין פאר אחשורוש, וואס דאס איז דאך די גאנצע סיבה פארוואס זי איז דארט, נאר פאר איר שיינקייט, זאל זי נוצן נאכאמאל איר איינציגע וואפן, ואסתר נושאת חן בעיני כל רואיה, און זי גייט פאסטן? ווי אויך וועט זי נישט האבן די הרחבת הדעת פארצולייגן אירע טענות.
(בדרך צחות קען מען זאגן אז זי איז געגאנגען אויף א דייעט פאר'ן גיין צום קעניג עם צו געפעלן.)

די וויכטיגסטע מאל אין לעבן פאר א מיידל אויסצוזעהן שיין איז ביום חתונתה. מיט דעם אלעם פאסט זי א גאנצן טאג. איך מיין אז עס שאדט נישט.

טייערער מח איך באלעק מיך מיט דיינע מגילה אבסערוואציעס ישר כח. לגבי דער פאסטן שטייט דאך וצומו עלי..... ובכן אבוא אל המלך איז פשט אז אסתר האט גערעכנט אז דורכן פאסטן וועט נתעורר ווערן זכותים אז זי זאל מצליח זיין נישט א ספאנטעניאסדיגער טרויער אויסדריק.

ונבנתה העיר האט געשריבן:

יאיר האט געשריבן:דעמאלט איז אביסל שווער פארוואס די גמרא ברענגט נישט א ראיה פון דא אז אסתר ברוח הקודש נאמרה, ווייל צוליב דעם וואס זי האט געזען ברוח קדשה אז כלל ישראל וועט דארפן צוקומען צו איר האט זי פארשטאנען אז זי מעג חתונה האבן מיט אחשורוש.

ברוח הקודש גייט אויף די כתיבה.

ר"מ אומר אסתר ברוח הקודש נאמרה שנאמר (אסתר ב, כב) ויודע הדבר למרדכי. רש"י: ויודע הדבר למרדכי - מי גלה לו רוח הקדש שרה עליו: (מגילה ז ע"א).

מוח שליט, הערליכע געדאנקען אויף די מגילה. א שאד מען האט מיר נישט געגעבן צו לערנען דיינע חידושי תורה אויף פורים בעת משתה היין ווען איך האב געלערנט מסכת מגילה אלס בחור.
"כי אם החרש תחרישי בעת הזאת רוח והצלה יעמוד ליהודים ממקום אחר."
דער פסוק העלפט דיר ארויס שנירן דיינע געדאנקען? עפעס אזא "ס'וועט אונטערקומען א פרישע געלעגנהייט פון אונטער דער ערד."

יאיר האט געשריבן:

ונבנתה העיר האט געשריבן:

יאיר האט געשריבן:דעמאלט איז אביסל שווער פארוואס די גמרא ברענגט נישט א ראיה פון דא אז אסתר ברוח הקודש נאמרה, ווייל צוליב דעם וואס זי האט געזען ברוח קדשה אז כלל ישראל וועט דארפן צוקומען צו איר האט זי פארשטאנען אז זי מעג חתונה האבן מיט אחשורוש.

ברוח הקודש גייט אויף די כתיבה.

ר"מ אומר אסתר ברוח הקודש נאמרה שנאמר (אסתר ב, כב) ויודע הדבר למרדכי. רש"י: ויודע הדבר למרדכי - מי גלה לו רוח הקדש שרה עליו: (מגילה ז ע"א).

פון די המשך הגמ' איז מוכח אז מען רעדט לגבי כתיבה.

איך האב זיך טאקע לאנג געמוטשעט מיט דעם ביז כ'האב דאס געטראפן.

ונבנתה, דער תירוץ וואס דער יערות דבש זאגט איז גוט על דרך דרוש, אבער איך מיין אז על פי פשט דארף מען עפעס בעסערס. מיר זעט אויס אז פון דעם וואס די מגילה דערמאנט אן אנגעבליכע אפענע רוח הקודש האט ער געהאלטן אז ס'איז מוכח אז די גאנצע מגילה איז געשריבן מיט רוח הקודש. (ס'שטימט נישט צו גוט, כ'ווייס. האסט עפעס בעסערס?).

אלע פרעגן פון "ויודע הדבר" איז נאך נישט מוכרח אז די מגילה איז נכתב ברוח הק' דאס גאנצע וואס מ'זעהט אז מרדכי איז געווען א בעל רוח הק' אבער מוז נישט זיין אז די מגילה איז געשריבן ברוח הק',

האב איך אמאל געהערט אז וויבאלד מרדכי האט אפגעשריבן די מגילה איז פשוט נישט מעגליך אז מרדכי אליין זאל מפרסם זיין זיין אייגן גדלות, איז בע"כ מוכרח אז ער איז געווען געצווינגען עס צו שרייבן ווייל דער רוח הק' האט אזוי געהייסן

הערליכע סחורה, מח שליט א הארציגן דאנק!
מען דארף טוישן דעם שם האשכול "אבסערוואציעס אויף די מגילה"

גאלד האט געשריבן:אלע פרעגן פון "ויודע הדבר" איז נאך נישט מוכרח אז די מגילה איז נכתב ברוח הק' דאס גאנצע וואס מ'זעהט אז מרדכי איז געווען א בעל רוח הק' אבער מוז נישט זיין אז די מגילה איז געשריבן ברוח הק',

האב איך אמאל געהערט אז וויבאלד מרדכי האט אפגעשריבן די מגילה איז פשוט נישט מעגליך אז מרדכי אליין זאל מפרסם זיין זיין אייגן גדלות, איז בע"כ מוכרח אז ער איז געווען געצווינגען עס צו שרייבן ווייל דער רוח הק' האט אזוי געהייסן

דאס ענטפערט דאך דער יערות דבש וואס כ'האב צוגעברענגט.

דר"א, ווער איז 'אלע'?

מוח שליט האט געשריבן:

יאיר האט געשריבן:

מוח שליט האט געשריבן:די שפראך פון די מגילה איז כסדר ויודע הדבר למרדכי... ויבקש הדבר, וימצא, ויתלו. ויקראו סופרי המלך, ויכתב, ונשלוח ספרים, להנתן דת, אלעס מיט א לשון נתפעל. ד.ה. נישט אז מען טוט נאר אז עס איז געשען. דאס איז אין איינקלאנג מיט די theme פון פורים = lottery - fate. עס "געשעהט זאכען (אויף א מיסטעריעזען אופן) פון זיך אליין. און ראה זה פלא, קוק ווי די מאניפולאציעס פאלען דערעך, און די יגיעה טוט אויף פונקט דאס פארקערטע, ונהפוך הוא.

צו מיינט דאס אז "ותלקח אסתר" איז אויך נישט געווען לפי פשוטו של מקרא באונס, ווי דער לשון וואלט געטון אנדייטן, נאר דאס איז פשוט דער שפראך פון די מגילה?

מסתמא אזוי.

יאיר האט געשריבן:דעמאלט איז אביסל שווער פארוואס די גמרא ברענגט נישט א ראיה פון דא אז אסתר ברוח הקודש נאמרה, ווייל צוליב דעם וואס זי האט געזען ברוח קדשה אז כלל ישראל וועט דארפן צוקומען צו איר האט זי פארשטאנען אז זי מעג חתונה האבן מיט אחשורוש.

אפשר לומר אז די לשון לקיחה ווייזט אויף אונס. מכח די "שפראך פון די מגילה" שטייט 'ותלקח' אנשטאט 'ולקחו' את אסתר. ביסט דאך מודה אז די 'שפראך' פארלאנגט נישט אז ווען איינער איז געגאנגען ערגעץ זאל מען שרייבען א לשון פון לקיחה.