קאווע שטיבל

פוןדעסטוועגןדאך האט געשריבן:

איחוד פעלד האט געשריבן:לגבי בועל זיין נדות בכלל איז וויכטיג ארויס צו ברענגען א וויכטיגע נקודה אז באמת זענען לכאורה כמעט אלע פרויען היינט נישט קיין נדות דאורייתא, ווייל קיינער האט נישט די הרגשה, די הרגשת עקירה מן הגוף כעין אן הרגשה ווען אונז מענער קטנ'ן עס איז גאר אינטרעסאנט צו הערען ווי רבנים און פוסקים ווען זיי רעדען פין דעם ביי א שיעור, ווערען זיי עקסיידעט און קלאפען אין טיש און זאגען עס איז זיכער אז היינט זענען נשים נדות דאורייתא, אהן א פארוואס און א פארווען, ווייל קיין ריכטיגער סיבה צו זאגען אזוי איז באמת נישטא.

מהיכן דנתנו? קוק דא ווי פרויען זענען נישט אינגאנצען מסכים צו דיר. קען אבער זיין אז פרויען האבען נישט קיין נאמנות

ברסלבער האט געשריבן:מען רעדט נישט פון די סארט הרגשה, הרגשה דאורייתא מיינט אז מען פילט ווי די מקור עפנט זיך, נישט ווי אזוי די בלוט רינט ארויס, דאס איז אזוי ווי דו זאלסט פילן ווי די עסן גייט פון די מאגן צו די קישקעס.

יידל האט געשריבן:די הרגשה פון "א באבל וואס פאפט אינסייד" איז לכאורה די הרגשה דאוריתא אז די מקור עפנט זיך.

מיין הרגשה איז אז יעדער זאל ברענגען א מקור לדבריו.

פונדעסטוועגן, מיין מקור זענען די פרויען אין דיין לינק.

הרגשת פתיחת המקור שטייט אין מחבר יו"ד סימן ק"צ סוף סעי' א', ועי' פתחי תשובה אנפאנג סימן קפ"ג וואס ער ברענגט דריי סארט הרגשות, און דאס קען אפשר זיין די דריי שיטות וואס דו ברענגסט דא.

אינטערסאנט אז אלע זעקס רעספאנדענטס זאגען אז עס איז לכה"פ דא פעלער וואס זיי שפירען עס קומען. צוויי זענען מסביר אז עס שפירט ווי קטנ'ן. צוויי זאגן אז עס שפירט ווי א באבעל פאפט. איינער פון די צוויי זענען עס מדמה צו ביידע זאכען, קטנ'ן און 'באבעל פאפינג'. זי איז עס מסביר די בעסטע. זי איז עס ממשיל צו ווען מען לאכט זייער שטארק און עס שטיפט זיך ארויס א טראפ. אויף וויפיל איך קען מיר דאס מדמה זיין שטימען ביידע ציורים מיט דעם משל אירע. תשואות חן פאר kpasta14.
איינע זאגט אז זי קען עס עפעס נישט מגדיר זיין. ווידער אנדערע זאגען סתם אז רוב מאל שפירט מען נישט, אבער טייל מאל יא.

יידל האט געשריבן:פונדעסטוועגן, מיין מקור זענען די פרויען אין דיין לינק.

גערעכט. אבער יעדער טענה'ט אז די הרגשה מן התורה מיינט עפעס אנדערש. איחוד זאגט כעין קטנ'ן, ברסלב זאגט דייקא נישט באבעל, און דו זאגסט 'לכאורה' יא באבעל.
פון קיפאסטע דער פערצענטער, איז מיר טאקע שטארק נראה כדבריך. עס איז עפעס א שטארקע געשטיפעכטץ פון ליחות, אויף ארויס. כעין ווען מען לאכט און עס שטופט זיך ארויס א טראפ.
אוי וויי די פירהאנג איז פארריקט.

האב איך דיר געגעבן מראי מקומות נאכצוקוקן עיי"ש ותמצא נחת, הרגשת פתיחת המקור איז זיכער א דאורייתא, נאכדעם איז דא הרגשת נזדעזע גופה (אפשר מיינט דאס די פאפינג), און נאכדעם איז דא הרגשת זיבת דבר לח וואס איז א מחלוקת הפוסקים.

ברסלבער האט געשריבן:האב איך דיר געגעבן מראי מקומות נאכצוקוקן עיי"ש ותמצא נחת, הרגשת פתיחת המקור איז זיכער א דאורייתא, נאכדעם איז דא הרגשת נזדעזע גופה (אפשר מיינט דאס די פאפינג), און נאכדעם איז דא הרגשת זיבת דבר לח וואס איז א מחלוקת הפוסקים.

יישר כוח ר' ברסלבער. [פאר דעם און פאר אלעם וואס דו שרייבסט.]
נזדעזע גופה איז מער עפעס ווי ווען עס כאפט א chill. לענ"ד האט דאס לגמרי נישט קיין שייכות מיט א שפירונג פון א פאפ וואס געשעהט דארט.
שפירן ווי עפעס שטיפט זיך ארויס איז גאנץ א גיטע אפטייטש פון פתיחת המקור.
באמת מיין איך אז דאס 'לאזען וואסער' ווען מען לאכט זייער שטארק [איך מיין אז אלץ קינד איז דאס מצוי] איז ממש א געפיל פון אן אונוואלענטירי עפענונג פון פי נקב השתנה. וה"ה כאן לגבי פי המקור.

ברסלבער האט געשריבן:האב איך דיר געגעבן מראי מקומות נאכצוקוקן עיי"ש ותמצא נחת, הרגשת פתיחת המקור איז זיכער א דאורייתא, נאכדעם איז דא הרגשת נזדעזע גופה (אפשר מיינט דאס די פאפינג), און נאכדעם איז דא הרגשת זיבת דבר לח וואס איז א מחלוקת הפוסקים.

ייש"כ.

דער סיבה פארוואס איך האב אנגענומען זיבת דבר לח, איז ווייל די פוסקים זאגען אז די אנדערע הרגשות זענען זיכער נישטא מער היינט (זעהט אויס זיי האבען נישט געזעהן דער יאהא פעידזש), און די איינציגסטע הרגשה וואס איז צומאל דא איז דער הרגשת זיבת דבר לח. און עכ"ז וועלען היינט רבנים אייביג אננעמען אז א פרוי איז א נדה דאורייתא, און מאטערען זיך נישט צו פרעגען אויף א שאלה צו עס איז געוועהן הרגשה אדער נישט, נאר אויף א כתם פרעגען זיי. אבער טאמער איז דא א ראיה גמורה, ווערט זי א נדה אפילו אויף א בגד צבוע, און דאס איז א חומרא וואס שטייט נישט אין שו"ע, עס איז באזירט אויף "הרגשה" פין די רבנים, ודו"ק.

ס'איז שוין א מדובר אין די ראשונים, געוויסע האלטן אז הרגשה איז נישט קיין תנאי צו ווערן טמא, נאר א הוחכה אז ס'קומט פונעם מקור, און אז אויב קומט א וסת כדרך כל הארץ וואו ס'נישט דא קיין צל של ספק אז ס'קומט פונעם מקור איז עס יא א דאורייתא, אנדערע זאגן אז בעצם איז יא דא א הרגשה נאר ארגשה ולאו אדעתה.

איחוד פעלד האט געשריבן:דער סיבה פארוואס איך האב אנגענומען זיבת דבר לח, איז ווייל די פוסקים זאגען אז די אנדערע הרגשות זענען זיכער נישטא מער היינט (זעהט אויס זיי האבען נישט געזעהן דער יאהא פעידזש),

דאס איז איינע פון די זאכען וואס איך פרוביר מוכיח זיין. מיר קענען זיין סאך מער סאפיסטיקירט אין די וועג פון לערנען און פסקנ'ן. ראש וראשון איז צו זיין אפען גענוג צו קענען באמערקן ווי עס שטייט זאכען אנדערש ווי מען האט סופפאזעדלי "אנגענומען אלע דורות". נישט זיין אזוי אינטערדרוקט אז ווייל דער פוסק הדור האט שוין געזאגט איז אין אחר דבריו כלום. נאכדערצו ווען דער זעלבער פוסק דערשרעקט זיך נישט פון קיין מג"א, חת"ס וכיוצא בזה. פארשטייט זיך מיט'ן שיינעם שלייער פון תלמיד טועה. אבער האם איז הי קידדינג? וכן נמי מיט דעם יאהא פעידזש וואס דו ברענגסט. איך וויל זעהן איין "היימישער" פוסק מאכען א סוירטש אויף גוגל צו וויסען וואס פרויען אליין דערציילן.
רחמנא ליצלן מהאי דעתא, מ'איז דאך א בהעימה אויב קוקט מען אויף די קעילע, (דאלמעטשער דאלמעטשער). די גרעסטע דזשאוק איז נאך ווי ער האט געהאקט אויף טעלעוויזשיע. גאש חאטש ביים האקען אויף פירצות זיי אפ טא דעיט.

ערגעץ ווי האט בדחן געשריבען אז מען זאל נישט האבן קיין טענות אויף די רבנים ופוסקים, זיי פסקנ'ן לויט וואס עס שטייט. ולא עליהם תלונתנו אלא על ה' [ח"ו]. בעניי מיין איך אז לא מיניה ולא מקצתיה.
ווען די רבנים בימי הרפורם האבען פארשטאנען די נחיצות צו אסר'ן חופות אין שול האבען זיי באמת געזעהן אז עס האט אויף זיך א טוץ מיט איסורים. גלייב מיר אז די ראשונים וואס האבן דוקא געמאכט חופות אין ביהמ"ד, האבן אפגעלערנט די סוגיות אנדערש. ע' פנים לתורה. מען קען אסר'ן אדער מתיר זיין א שרץ בק"ן טעמים. מען קען אננעמען א דעת יחידאה, אדער מען קען איבער דרייען א שטאט מכח א דעת יחידאה. מען קען טרעפן גרינג היתירם פאר מניעת הריון, און מען קען עס אבער אויך מאכען אזוי הארב ווי ציונית ה"י. עס ווענדט זיך אין דעם כלליותדיגען מיינדסעט. ווי קריטיש וויכטיג עס איז אז אידן זאלן האבען א זיס, געשמאקע, מחיה'דיגע, לעבען.

איך גיי נישט אריין אין די שאלה פארוואס עס שטייט נישט קיין שכר ועונש פון יענע וועלט אין די תורה. אבער עט ליעסט זיי מיר מודה אז מיט דעם וואס די פסוק זאגט צו גאלדענע גליקן אויף דער וועלט דא למטה פאר שמירת תורה ומצוות, זעהן מיר אז גוטע זאכן אויף דער וועלט פארנעמט גאר אן ערענסטען ארט און אונזער חומש'ל. פארוואס דארפען מיר זיך לערנען פין די טריפה'נע גוים פון ימי הביניים, ממאס צו זיין אין די וועלט וכל מחמדיה? מאמרי חז"ל איז דא גענוג צו ציען אויף יעדע ריכטונג. זיך נישט אויס דוקא די וואס רעדט פון צער ועוני. טרעף נישט אויף יעדע זאך די חומרי שניהם. וכסיל בחשך הולך, איז נישט פון די שלש חמורות.

אז מען רעדט שוין פון די פירצה פון מיקל זיין אויף דאורייתות, איז החרש לא אוכל.
וואס איז טאקע פשט אין דעם דרש חז"ל אז העושה כחומרי שניהם איז כסיל בחשך הולך? געוואלד, עס איז דאך אן ערנסטע ספיקא דאורייתא. פארוואס האבען זיי נישט פארשטאנען דאס וואס איז רגיל בפי אלע אונזערע פוסקים אז "כל המחמיר תבא עליו ברכה"? וואסארא תירוץ איז דאס אז נעכטען האב איך מחמיר געווען ווי די אנדערע שיטה? דערצערענען דעם אייבערשטען איז ביי זיי גארנישט? איז דען נישט ווערט אויפצוגעבן דאס גאנצע עולם הזה אויף נישט עובר צו זיין איין תקנה דרבנן? כש"כ א חייבי כריתות דאורייתא. אביסל יראת שמים...

דו זאגסט א גוטע נקודה אז די רבנים וואלטן וועגן געדארפט מאכן גוגל סורטש'ס, אבער דאס איז אפשר אויף אנדערע זאכן ווי זיי דארפן מער זיין אפ דו דעיט, אבער בנידן דידן איז עס נישט ריכטיג, ווייל די תורה זאגט אז א פרוי ווערט נישט קיין נדה נאר ווען עס איז געקומען מיט אן הרגשה, דארף מען וויסן וואס די תורה האט געמיינט מיט די ווארט הרגשה, און דאס וואס די פרויען זאגן היינט וואס זיי פיהלן, מיינט נאכנישט אז דאס האט די תורה געמיינט מיט הרגשה, והבן.

דיין קשיא וועגן חומרי שניהם פרעגט דער ערבי נחל פ' תשא, און ער זאגט אז ווען מען טוט כחומרי שניהם, מען טוט אייביג נאר לחומרא קען עס זיין צומאל א חומרא דאתי לידי קולא, איי אויב אזוי איז ער דאך נישט קיין כסיל ער איז דאך א מקיל? זאגט ער אז מען קען נישט שטראפן דעם מענטש ווייל ער האט דאך געמיינט נאר גוט'ס, ער האט נאר געוואלט מחמיר זיין, אבער א כסיל איז ער יא...

ברסלבער האט געשריבן:דו זאגסט א גוטע נקודה אז די רבנים וואלטן וועגן געדארפט מאכן גוגל סורטש'ס, אבער דאס איז אפשר אויף אנדערע זאכן ווי זיי דארפן מער זיין אפ דו דעיט, אבער בנידן דידן איז עס נישט ריכטיג, ווייל די תורה זאגט אז א פרוי ווערט נישט קיין נדה נאר ווען עס איז געקומען מיט אן הרגשה, דארף מען וויסן וואס די תורה האט געמיינט מיט די ווארט הרגשה, און דאס וואס די פרויען זאגן היינט וואס זיי פיהלן, מיינט נאכנישט אז דאס האט די תורה געמיינט מיט הרגשה, והבן.

דיין קשיא וועגן חומרי שניהם פרעגט דער ערבי נחל פ' תשא, און ער זאגט אז ווען מען טוט כחומרי שניהם, מען טוט אייביג נאר לחומרא קען עס זיין צומאל א חומרא דאתי לידי קולא, איי אויב אזוי איז ער דאך נישט קיין כסיל ער איז דאך א מקיל? זאגט ער אז מען קען נישט שטראפן דעם מענטש ווייל ער האט דאך געמיינט נאר גוט'ס, ער האט נאר געוואלט מחמיר זיין, אבער א כסיל איז ער יא...

גוגל סורטש דארף מען כדי מברר צו זיין וואס די פרויען שפירן. און דערנאך זעהן וועלכע פון די הרגשות זענען דאס וואס די תורה מיינט. קוק מיין פריערדיגע תגובות ווי איך זעה ביי זיי אפאר מיני הרגשות וואס קען ווערן צוגעשטעלט צו די הרגשות מן התורה.
ווען רב וואלט געלעבט היינט וואלט ער נישט נאר געוואוינט אכצען חדשים צווישען רועי בקר כדי צו וויסן עניני טריפות (סנהדרין ה:), ער וואלט געהאט א ספעציעלע ממונה אין בי"ד שטיבל וואס איז א אומן אין גוגל סורטש.
מיט א דרוש פין ערבי נחל קען מען נישט אוועקמאכען די מהלך פון חז"ל נישט צו זוכען איבעריגע חומרות אפי' ביי ספיקא דאורייתות. פשוט פשט איז בכלל נישט ווייל עס איז א חומרא דאתי לידי קולא. ער איז פשוט א כסיל וואס איז הולך בחשך, ווייל ער לעבט א פארכמארעטע פינסטערע לעבן.

ברסלבער האט געשריבן:דיין קשיא וועגן חומרי שניהם פרעגט דער ערבי נחל פ' תשא, און ער זאגט אז ווען מען טוט כחומרי שניהם, מען טוט אייביג נאר לחומרא קען עס זיין צומאל א חומרא דאתי לידי קולא

איך טשעלענדזש דיך און סיי ווער ס'ליינט אויפצוקומען מיט א חומרא וואס איז נישט אתי לידי קולא.

נישט עסן מיט א לעפל וואס איז אראפגעפאלן אויף דער ערד אום פסח.

אז כ'וועל נישט האבן גענוג לעפלעך וועל איך ארויסגיין חאלעמויד קויפן נאך, און כ'ווען דארפן סיינען פאר די קרעדיט קארד און חאלעמויד.

ועוד, אז איך וועל נישט האבן גענוג לעפלעך וועט מען נישט קענען געהעריג עסן די סעודות יו"ט ונמצא מקיל בשמחת יו"ט.
העמיר מוזן טראכטן עפעס אנדערש.

ברסלבער האט געשריבן:נישט עסן מיט א לעפל וואס איז אראפגעפאלן אויף דער ערד אום פסח.

די טשאלענדזש איז אויף א חומרא, נישט אויף קיין עיקר הדין.

איך האף אז דו האסט דאס נאר געשריבן סארקאסטיש.

געפילטע פיש האט געשריבן:אז כ'וועל נישט האבן גענוג לעפלעך וועל איך ארויסגיין חאלעמויד קויפן נאך, און כ'ווען דארפן סיינען פאר די קרעדיט קארד און חאלעמויד.

וואס איז מיט דיר? עני סעלף רעספעקטינג הולך בחושך איד ווייסט אז האבען קרעדיט קארד איז א שאלה דאורייתא פון רבית קציצה. ווייסטו דען נישט אז די סטאקהאלדערס זענען אידן? וועסטו דיך דען אריינלאזען אין א צל של ספק צו זיין ח"ו פון די וואס זענען "מביאין עדים ולבלר וקולמוס ודיו וכותבין וחותמין, פלוני זה כפר באלקי ישראל? [ב"מ עא.]

וואס דען זאך איך טוהן אז די פארטאגס כולל טשעק האב איך נאכנישט באקומען, און די מלומדות בוטשער וואוטשער וויל די הארדווער סטאר נישט נעמען. וואס גייט עם אן? סתם פאר שלעכטקייט.

פוןדעסטוועגןדאך האט געשריבן:

איחוד פעלד האט געשריבן:נא נא, קיינער דענקט נישט דער באקאנטער חתם סופר, ער זאגט אז די איסור אויף כתמים איז בעיקר מכח טהרות, היינט אז טהרות איז נישט נוהג, וואלט מען געברויכט מקיל זיין אינגאנצען אויף כתמים, נאר וואס דען? מען איז מחמיר צוליב אמאהל, אויף דעם איז גענוג מחמיר צו זיין ווי אמאהל און נישט מער, דהיינו אז ביז א גריס איז מותר

דעת תורה האט געשריבן:@יידל, די חז״ל האבן למעשה נישט גע׳אסר׳ט פחות מכג ריס, וואטעווער די ריזאן זאל זיין. (דאס הייסט נישט אז זיי האבן זיך סומך געווען אויף מאכולת, נאר אין א מציאות ווען מאכולת איז מצוי אין יעדע בעט, וואלט אזא גזירה געווען א גזירה שאין הציבור יכול לעמוד בה, ממילא האבן זיי מעיקרא נישט גע׳אסר׳ט. עטליעסט דאס איז די הבנה פונעם חתם סופר ודעימי׳, וואס מימיהם אנו שותים. די פוסקים וואס דו האסט דערמאנט וואס האלטן אנדערש להלכה, איז עס ווייל זיי האבן פארשטאנען די זאך אזוי ווי דו האסט געשריבן. ופשוט הוא).

חתם סופר חלק ב (יורה דעה) סימן קנ האט געשריבן:אמנם זה אני אומר נהי דבכתם דעלמא אינו טמאה עד שיהיה בו שיעור כגריס ועוד שהוא שיעור גדול הרבה מהמאכולו' שנמצא בזמנינו ובארתי הטעם במקומו משום דתחלת גזירת כתם היה משום חומרא דטהרות דלהראב"ד אין דין כתם לבעלה כלל ונהי דלא קיי"ל כוותי' מ"מ האמת שתחלת גזירת כתם היה לטהרות ולא פלוג רבנן וטמאו אותה גם לבעלה שלא תהיה חוכא האשה טמאה נדה לטהרות וטהורה לבעלה וכיון שנאסר במנין א"כ אעפ"י שבטל טעם טהרות מ"מ גזרה לא בטלה ועדיין אסורה לבעלה וכיון שכל עצמה לא נאסרה לבעלה אלא מתקנת חכמים הראשונים א"כ אין לנו לטמאותה אלא בשיעור כתם שבזמניהם שהיה מאכולת גדולות מצוי' אעפ"י שבזמנינו אין נמצא כזאת

איך ווייס נישט צי דו האסט דאס געמיינט מרמז צו זיין, אבער דער לשון החת"ס וואס דו האסט געברענגט שטטייט מער ווייניגער די נקודה וואס איחוד האט געשריבן. דאס וואס איך האב געברענגט איז די פשטות משמעות דברי המעיל צדקה וחכם צבי וואס שרייבן אויך ארויס להיתר. און דער יסוד איז לכאורה א דבר מוסכם, וואס מען טרעפט למשל אין סימן י"ג ביי טלית און אין ש"א זאגט עס דער מגן אברהם וועגן זיך אפטרוקענען שבת. אין ליקוטי העות אויפן חת"ס דארטן ברענגט ער פון כמה אחרונים וואס מוטשענען זיך מיט דעם פארוואס דער חת"ס דארף צוקומען צו דעם טעם פון טהרות, פארוואס איז נישט גענוג דער פשוטער טעם אז מען האט נישט גוזר געווען. ער ברענגט דארט פון שימלויער רב א תירוץ אז דער חת"ס רעדט אין זיין תשובה וועגן א בדיקה בעד שאינו בדוק וואס א בדיקה שאלה איז דאך שוין א חשש דאורייתא (ועעו"ש דכל כתם מחשש דילמא ארגשה ולא עיינתי בכל דבריו). סאיז בכלל זייער א שיינער ליקוט דארט וועגן דעם גאנצן ענין.

פעם אחת כשהיה דעתה צחה ולילית לא מסתפינא, גילתה סודתה, נזדעזע גופה היינו הפי. עמ. עס.

למעשה וואס טיט זיך וועגען תולעים? למשל קארען אהן דע קאב? קען מען דאס עסען? ווי אזוי טשעק מען דאס? איז מעגלעך דאס צי טשעקען? פליז פארקריכט נישט צי אנדערע הלכות, דע תגיבה האט זיך אהנגעהויבן וועגען הלכות תולעים, י